คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11::But (100%)
…….่อนหน้า
มินโฮับรถลับมาถึโรพยาบาลหลัาพูุยธุระเสร็ เท้าหนา้อเหยียบะลอลวามเร็วล เมื่อเห็นแทฮยอนยืนอยู่หน้าึอโรพยาบาล รถหรูสีำอีันวิ่มาอเทียบ ่อนที่ายวัยลานที่มินโฮุ้นหน้าว่า ือเลาอฮยอนอลรถมาเปิประูให้แทฮยอนึ้นไปนั่บนรถ
ิ้วเ้มมวแน่นอย่าสสัย ‘แทฮยอนะไปไหน ’
รถันหรูที่แทฮยอนอยู่ในนั้นับผ่านรถอมินโฮออไปาโรพยาบาล ามหันไปสบับรถอีันที่ออยู่ห่าๆ ระรถันนั้นถูเลื่อนล่อนที่มือหนาะยื่น้นบุหรี่ามือทิ้ แ่ั่วะที่มินโฮเห็นนที่นั่อยู่ในรถ ผู้ายัวสูในุสูทสีเ้ม สวมแว่นันแสีา
‘ึฮยอน’ มินโฮำไม่ผิแน่
ระรถอีันถูเลื่อนปิสนิท่อนะเหยียบันเร่ออาโรพยาบาลเ่นัน
มินโฮเห็นท่าไม่ี รู้สึว่าึฮยอนน่าสสัยึรีบลับรถแล้วับถามออไปาโรพยาบาล
รถอึฮยอนำลัับไปทาเียวับรถอแทฮยอนไปเรื่อยๆ โยไม่ทิ้ระยะห่า มันทำให้มินโฮรู้สึมั่นใว่า ึฮยอนำลัามแทฮยอนอยู่ริ ๆ มินโฮเหยียบเร่วามเร็วเพื่อไม่ให้ทิ้ระยะห่าับรถอึฮยอนเินไป
หลัาับมาสัพัรถอแทฮยอนเลี้ยวเ้าโรพยาบาลมหาวิทยาลัยโล และึฮยอน็ยัับามเ้าไป
‘ึฮยอนิะทำอะไรันแน่’ มินโฮิอย่าสสัย่อนที่ะเลี้ยวเ้าไปาม
รถับึ้นไปอบนอาารอรถอโรพยาบาล ายวัยลานเินมาเปิประูรถให้แทฮยอน ่อนที่ทัู้่ะเินเ้าไปในึอโรพยาบาล รถอึฮยอนับมาออย่าใเย็น ่อนที่ร่าสูะลารถและเินามแทฮยอนเ้าไปในระยะห่า ๆ มินโฮหาที่อรถใล้ๆ่อนะรีบเินามึฮยอนไปไม่ให้ลาสายา
แทฮยอนและายวัยลานเินมาหยุอยู่หน้าห้อพิเศษผู้ป่วย ทัู้่พูุยันเล็น้อย่อนะเินเ้าไปในห้อ ึฮยอนที่ำลัมอูอยู่ห่าๆเินรไปหน้าห้อหลัาที่แทฮยอนเินลับเ้าห้อไปแล้ว ึฮยอนพยายามมอลอผ่านระใสอบานประู ึฮยอนหันมอ้ายวา่อนะเินละออมาาบานประูนั่น ายาวเินรไปเาน์เอร์พยาบาลแล้วพูุยันเล็น้อย เหมือนึฮยอนถามพยาบาลอะไรบาอย่าเี่ยวับห้อพิเศษ ึฮยอนพยัหน้าอย่าเ้าใ่อนะเินลับมาพร้อมใบหน้าที่มินโฮาเายา นัยน์าทีู่แ็ร้าวและรอยยิ้มที่น่าลัวปราบนในหน้าหล่อเหลานั่น
ึฮยอนเินลับมาที่ึอรถ่อนะเ้าไปนั่ ระถูเลื่อนล ่อนที่มือหนาะหยิบบุหรี่มาุไฟและนั่สูบบุหรี่ในรถอย่าสบายอารม์
ารระทำทุอย่าอึฮยอนอยู่ในสายาอมินโฮลอ มินโฮไม่เ้าใว่าึฮยอน้อารอะไรันแน่ แ่มันไม่ปลอภัยสำหรับแทฮยอนแน่ ๆ มินโฮรู้สึรำา มันไม่สนุเลยสันิที่้อมาทำอะไรแบบนี้
มินโฮเินย้อนลับไปยัห้อผู้ป่วยพิเศษอีรั้ สายามหันมาสบับื่อผู้่วยที่ิอยู่หน้าประูถึไ้เ้าใ
‘ยา ฮยอนอ’ มินโฮรู้สึเป็นัวลที่ฮยอนอป่วย เรื่อที่น่าัวลมาว่าือ อนนี้ ึฮยอน็รู้ว่าฮยอนอป่วย
แบบนี้มันสามารถเอาไปเป็นเหุผลอารเปลี่ยนแปลโรสร้าบริหารอโรพยาบาลไ้เลยล่ะ และแั็ูไม่มีวี่แววะลละวาม้อารเปลี่ยนแปลโรสร้าารบริหารโรพยาบาลเสีย้วยสิ
‘ฮยอนอำลัที่นั่ลำบา’
มินโฮลับมานั่มอูสถานาร์่อในรถอย่าหุหิใ มือหนาหยิบบุหรี่ึ้นมา้วยวามเยัว แ่มือหนา็้อะั เมื่อนึถึำออแทฮยอนเมื่อืน มินโฮถอนหายใยาว่อนะหัมวนบุหรี่ในมือทิ้
ามเอาแ่้อมอึฮยอนและนาฬิา้อมือสลับันไปมาอย่าร้อนใ ผิับึฮยอนที่นั่สูบบุหรี่อย่าสบายใ มวนแล้วมวนเล่า
นระทั่เวลาเือบบ่ายโม แทฮยอนเินออมาพร้อมับายวัยลาน มือบาอสมุบันทึเล่มหนาไว้ับอ ึ่มินโฮ็เาไม่ไ้ว่ามันืออะไร
ึฮยอนเ้ัวึ้นนั่เ็มวามสูเมื่อเห็นแทฮยอนออมา มือหนาทิ้้นบุหรี่ในมือ่อนที่ระรถถูเลื่อนปิสนิท
ลุวัยลานเปิประูรถให้แทฮยอนเ้าไปนั่่อนที่ัวเอะไปประำที่นั่นับ และับออไป
ึฮยอนที่รออยู่นานแล้ว สาร์ทรถแล้วับามออไปห่าๆ ึ่มินโฮ็ไม่รอ้าที่ะับามึฮยอนออมาเ่นัน
มินโฮไม่อบอะไรที่ยาะาเาแบบนี้ ไม่รู้ว่าึฮยอนะทำอะไร่อไปอี และยิ่เลียเมื่อรู้ว่าเป้าหมายอึฮยอนือแทฮยอน
นอย่าึฮยอนไม่ไู้ว่ามาพอที่ะมาทำอะไรไร้สาระโยไม่หวัผลประโยน์แน่นอน มือหนาำพวมาลัยรถแน่นอย่าหุหิ มินโฮรู้สึหุหิที่ทำอะไรไม่ไ้นอา้อามูให้นัวเล็ปลอภัยาผู้ายอันรายนี่ รถอแทฮยอนวิ่เ้าไปในโรพยาบาล มินโฮถึรู้สึอุ่นใึ้นเพราะมินโฮะไู้แลแทฮยอนไ้ใล้ิึ้น
รถหรูวิ่มามาส่แทฮยอนที่หน้าึที่แทฮยอนทำาน ึฮยอนะลอวามเร็วรถเมื่อเห็นรถอแทฮยอนอนิ่ที่หน้าึ ายวัยลานลารถ่อนะเินอ้อมมาเปิประูรถให้ร่าบาลมา ทัู้่พูุยันสัพั่อนที่มือบาะยื่นสมุบันทึเล่มหนาให้ายวัยลาน เ้าัวรับไว้่อนะเินลับมาประำที่นั่นับและับรถออไป
ร่าบามอามรถที่เพิ่แล่นออไป่อนะหมุนัวเินเ้าึอโรพยาบาล แ่็้อะัเมื่อเสียแรรถัึ้นไล่หลั
ร่าบาหันมามอรถที่เพิ่วิ่มาอหน้าึ
รถันหรูเลื่อนระล ทำให้แทฮยอนมอเห็นเ้าอรถ นที่แทฮยอนเหม็นี้หน้ามาที่สุ มือหนาวัเิวนให้นัวเล็เินเ้าไปหา แ่ฝันไปเถอะว่าแทฮยอนะทำแบบนั้น
แทฮยอนถอนหายใยาวแล้วเบือนหน้าหนีอย่าเบื่อหน่าย่อนะหมุนัวลับโยไม่สนใึฮยอนเลย
ึฮยอนเหยียยิ้มที่มุมปา่อนที่ร่าสูะเปิประูรถลและวิ่ามมาระาแนแทฮยอนเ็มแรนร่าเล็เ
“โอ้ยย!!” วามเ็บแปลบวิ่ผ่านแนเล็เมื่อโนมือหนาุระา
“มึไม่วรทำัวน่ารำาใหู้อารม์เสียนะ” ึฮยอนพูเสีย่ำลอไรฟัน
“มึ้อารอะไรอี”แทฮยอนถามอย่ารำาพลาสะบัแนให้หลุามือหนา หาแ่มือหนานั้นยิ่ออแรบีบแน่นึ้นอีนแทฮยอนเ็บ
“ไปับู”ึฮยอนพูเสียเรียบ
“ไปเี่ยอะไร ปล่อยู”แทฮยอนเริ่มโวยวายและพยายามสะบัแนให้หลุาพันธนาารแสนสปรอึฮยอน
“ฮยอนอา อย่าทำใหู้อารม์เสียสิ มันะบไม่สวยนะ” ึฮยอนพูอย่าใเย็นพลายแนแร่ออร่าบาเอาไว้แนบิ
“เื่อฟัูนะรับ นี ” เสียแหบพร่านล้ายเสียระิบัึ้น่อนที่มือหนาลอบยอาวุธโลหะแ็สีำมา่อที่สี้าร่าบาเอาไว้
แทฮยอนัวเร็แทบลั้นหายใเมื่อเห็นว่าในมืออึฮยอนมันืออาวุธปืน
“มึิว่าแ่นี้ะทำใหู้ยอมไปับมึั้นเหรอ” ปาบาเหยียยิ้ม ฝืนวามรู้สึลัวพูออมาอย่าห้าวหา
“มันใ้ับมึไม่ไ้สินะ”ร่าสูหัวเราะออมาหลัไ้ยินที่แทฮยอนพู ่อนะยไหล่อย่าไม่รู้ไม่ี้
“แล้วถ้าเป็นสิ่ที่มึรัล่ะ ลุมึที่ป่วยอยู่ ถ้าพ่อูรู้หรือะรรมารบริหารโรพยาบาลรู้เ้าว่าผู้อำนวยารโรพยาบาลำลัป่วยหนั มันบไม่สวยเท่าไหร่นะ แล้วอีอย่า ผู้ายที่มึรันัหนานั่น ถ้าูะทำลายีวิมึ ูเลือทำลายมัน หรือทำลายทุสิ่ในีวิมึีว่าไหม มันเ็บว่าันเยอะ” ึฮยอนเหยียยิ้มที่มุมปา
ใ่อย่าที่ึฮยอนบอนั่นแหละ แทฮยอนะเ็บปวมาถ้าเา้อสูเสียโรพยาบาลที่ลุ้อาระปป้อไว้ และสูเสียมินโฮนที่เารัว่าสิ่ใๆ มันเหมือนแทฮยอนายทั้เป็น
มือบาำแน่นนเ็บสั่นเทาทั้เพราะวามโรธ และเพราะวามลัว แทฮยอนลัวะสูเสียทุอย่าไป
“ถ้ามึไม่อยาสูเสียอะไรอนนี้ ไปับูี ๆนะ”ึฮยอนบออย่าใเย็น
ปาบาเม้มเป็นสั้นรแน่นอย่าโรธแ้นที่แทฮยอน้อเป็นรอึฮยอน แทฮยอนไม่มีสิทธิ์ะ่อรออะไรไ้เลย นอา้อเอาีวิเ้าแล
มือแร่ออแรผลัให้ร่าบาเิน แทฮยอน้าวออไปามแรผลัอย่าฝืนใ ทุ้าวที่้าวเินมันแสนะหนัอึ้
มือหนาเปิประูรถให้ ่อนะผลัร่าบาเ้าไปในรถ ร่าที่อ่อนแรเไปามแรอึฮยอนแ่้อหยุะัเมื่อมือแร่ออีนว้า้นแนอแทฮยอนไว้
สัมผัสที่อบอุ่นและปลอภัยแผ่่านผ่านมือแร่ แ่สัมผัสแทฮยอน็รับรู้ไ้ ‘มินโฮ’
มือแร่ึแทฮยอนมาไว้้าัว่อนะับมือบาที่สั่นเทาเอาไว้ มินโฮรู้ว่าแทฮยอนหวาลัวแ่ไหน แ่มือแร่อมินโฮะปลอบประโลมมันเอ
แทฮยอนรู้สึอุ่นใแ่ในะเียวันหัวใวเล็ลับหนัอึ้ึ้นมา แทฮยอนไม่ไ้ลัวว่าึฮยอนะทำลายีวิอเาหรอ แ่แทฮยอนลัวึฮยอนะทำลายมินโฮมาว่า มินโฮไม่น่าเ้ามายุ่ ึฮยอนอันรายเินว่าที่มินโฮรู้ั แทฮยอนไม่อยาเสียมินโฮไป
ึฮยอนพ่นลมหายใอย่ารำา่อนะหันหน้ามาเผิับมินโฮอย่าหัวเลย
“อย่ามายุ่ับนอู” มินโฮพูน้ำเสียริันฟัูน่าลัว
“ฮึ”ึฮยอนหัวเราะในลำอเบา ๆ
“มันะีับนอมึ ถ้ามึไม่เ้ามายุ่” ึฮยอนพูเสียเย็นเรียบ
สายามทัู้่้อประสานันอย่าไม่วาา
แทฮยอนมอเหุาร์่อหน้าอย่าเหนื่อยใ ยิ่มือมินโฮที่ับมือแทฮยอนไว้แน่นเท่าไหร่แทฮยอนยิ่เ็บปวหัวใ แทฮยอนรู้ว่ามินโฮไม่มีทาปล่อยให้แทฮยอนไปแน่นอน แ่ถ้าแทฮยอนไม่ไป แทฮยอนอาสูเสียทุอย่าแม้ระทั่มินโฮ ึฮยอนไม่ยอมปล่อยมินโฮไว้แน่นอน ถ้าแทฮยอนไปอย่าน้อยมินโฮะปลอภัย ถ้าแทฮยอนรอน้ำมือ
ึฮยอนลับมาไ้ อย่าน้อยเายัะสามารถเอมินโฮไ้อีรั้
ร่าบาลอบถอนหายใ ปาบาเม้นเป็นเส้นรอย่าิหนั
“ูให้โอาสมึัสินใ”ึฮยอนหันมามอแทฮยอน้วยนัยน์าที่แ็ร้าว เ็มไป้วยอารม์รุรุ่นอย่าน่าหวาลัว แ่ปาหยัลับยยิ้มอย่ามั่นใ ถู้อแล้วแหละ เพราะึฮยอนถือไพ่เหนือเหนือว่า
มือหนาอมินโฮระับมือบาแน่นเพื่อเป็นารปลอบใว่าอย่าไรแทฮยอนะปลอภัย มินโฮมั่นใว่าแทฮยอนะไม่ยอมปล่อยมือเาไปและมินโฮเอ็ะไม่ปล่อยมือแทฮยอน ถึะ้อแล้วยีวิแ่มินโฮ็ะูแลแทฮยอนให้ปลอภัย
หัวใที่เ็บปวอแทฮยอน้อเลือ แทฮยอนอเลือให้มินโฮปลอภัยแม้ัวเอะ้ออยู่ในอันราย็ามและถ้ารั้นี้เป็นรั้สุท้ายที่้อเอัน แทฮยอน็อแ่ให้มินโฮปลอภัย
แทฮยอน่อยๆึมืออาพันธนาารอมือมินโฮ้วยหัวใที่เ็บปว สายามอมินโฮมอนรัรหน้าอย่าไม่เื่อสายา
นัยน์าที่ปวร้าวอแทฮยอนแร่ำและมีน้ำใสลอาอยู่ มอมินโฮอย่ารู้สึอยาอโทษ
“ไม่เป็นไร อย่าห่วเลย”แทฮยอนพูเสียา่ว รู้สึุที่ลำอ แ่็้อ่มัวเอไม่ให้ร้อไห้ออมา
เพราะแทฮยอนมีเหุผล และเหุผลอแทฮยอน็ือมินโฮเอ
‘อย่าเป็นัวลในะพี่มินโฮ พี่วระปลอภัย ’ สิ่ที่อยู่ในใที่แทฮยอนอยาบอมินโฮมีมาเินไป
แทฮยอนะไม่เป็นสาเหุที่ทำให้ีวิใรโนทำลาย หาะทำลายทำลายแ่ีวิอแทฮยอน็พอ
ร่าบาเินไปนั่บนรถที่้านับอย่าไร้เรี่ยวแร
“แทฮยอนอา” มินโฮพยายามเรียให้แทฮยอนเปลี่ยนใ
ยิ่ฟัเสียมินโฮ แทฮยอนยิ่เ็บปวหัวใ หน้าสวยเบือนหน้าหนีไปทาอื่น พยายามระพริบาถี่ ๆ เพื่อไล่ไม่ให้น้ำาไหลออมา
ึฮยอนหันมาเหยียยิ้มให้มินโฮ่อนที่มือหนาะปิประูรถ ึฮยอนยัไหล่อย่าไม่รู้ไม่ี้่อนะเินไปนั่ประำที่นับโยไม่เอื้อนเอ่ยำใ ๆ
มินโฮำมือแน่นนเ็บ ไม่รู้เพราะอะไร มินโฮรู้สึผิหวัที่แทฮยอนเลือไปับึฮยอน และมินโฮ็รู้สึเป็นห่วแทฮยอนอย่ามา มาพอที่ะทำทุอย่าเพื่อที่ะให้แทอยอนปลอภัยแม้ระทั่้อเอาีวิอัวเอเ้าแล
มินโฮมอามรถที่่อยๆวิ่ห่าออไป เหมือนหัวใะสลาย มินโฮไม่มีสิที่ะิหน้าิหลัแล้ว ายาวรีบสาวเท้าไปึ้นรถัวเอ่อนะเหยียบนเร่ามรถอึฮยอนไป
าเรียวมอมินโฮผ่านระอย่าปวใในะที่รถวิ่ห่าออมาเรื่อย ๆ นลับสายา ่อนะหันลับมาทอสายานิ่ไปเบื้อหน้า
“รัมันมาสินะ”ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำอ แทฮยอนไม่อบอะไรแ่เบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“แ่มึทำีมา ูพอใมา ” มือหนาเอื้อมมายีผมนุ่มอแทฮยอน
“ูมาามที่มึ้อารแล้ว มึอย่าไปยุ่ับมินโฮ” แทฮยอนบอเสียุ
“โอเ๊ ูไม่้อารมันหรอ ู้อารแ่มึเท่านั้นแหละ ” ึฮยอนบออย่าอารม์ีเหมือนเป็นนละน
ร่าบาลอบถอนหายใ อย่าน้อยอนนี้มินโฮ็ไม่อยู่ในอันราย และแทฮยอนหวัว่าึฮยอนะทำามำพู าเรียวพยายามำเส้นทาที่ึฮยอนพาับผ่านให้ไ้มาที่สุ เพราะแทฮยอนไม่ไ้รู้สึไว้ใึฮยอนนานั้นหรอ
ามอึฮยอนลอบมอระอยู่หลายรั้ แ่พยายามมีสมาธิับารับรถมาึ้นและพยายามเร่วามเร็วึ้นนแทฮยอน้อหาที่ยึเาะ
าเรียวมออีนที่ำลัูอารม์เสียอย่าแปลใแ่็พยายามไม่ใส่ใเลือที่ะมอและำเส้นทาแทน
“อืม ำลัะลับบ้าน แ่มีเรื่อน่ารำานิหน่อย” ึฮยอนพูอย่าหัวเสีย
แทฮยอนหันมออย่าไม่เ้าใ แ่พอเห็นว่าอีนำลัุยโทรศัพท์อยู่แทฮยอนึเลือไม่สนใ
“เพิ่ออมาาโรพยาบาล รีบับามมาอนนี้ ”
“อืม รถเ๋สีำ ำัมันไปให้พ้นทา” ึฮยอนพูเสียเบาผ่านลำอ ่อนะัสาย
ามอึฮยอนมอรถอีันที่ับามมาผ่านระอย่าอารม์เสีย ่อนะลอบมอนร่าบาที่เหมือนะไม่รู้ัว้วย้ำว่ามินโฮำลัามมา ึฮยอนไม่ไ้้อารใรริ ๆนอานร่าบารหน้า หาแ่ใรที่เ้ามาทำให้ึฮยอนรำาเา็ำเป็น้อำัมันออไปให้พ้นทา.......
…………………
มินโฮใ้สมาธิเพ่ในารับรถามรถอึฮยอน แู่เหมือนว่าึฮยอนะรู้ เพราะพยายามับหลีเลี่ยไม่ให้มินโฮามไ้ทัน และวันนี้เป็นวันทำานารราร่อน้าหนาแน่น ทำให้มินโฮลาสายาารถอึฮยอนหลายรั้ แ่มินโฮ็ามทัน
“ฮัลโหลมึ ” ไม่รู้อะไรทำให้มินโฮัสินใโทรหาเพื่อนรัแม้ะรู้ว่านี่เป็นเวลาพัผ่อนอึฮุน็าม
‘หื้ม ว่าไ’ เสียึฮุนัวเียาปลายสาย
“มึอนนีู้อยู่แถว ๆอับุอ มาามแทฮยอนที่อนนี้ไปับึฮยอน”มินโฮบออย่ารีบร้อน
‘หะ นี่มึพูริ?’ เสียปลายสายฟัูื่นระหน
“เออ และอนนีู้ไม่รู้ว่าึฮยอนะพาแทฮยอนไปที่ไหน” มินโฮบอ
‘มึ มันอันรายมานะ’ึฮุนบออย่าเป็นห่ว
“ูรู้ แู่เป็นห่วแทฮยอน” มินโฮบอพลาใ้สมาธิในารับรถมาึ้น เมื่อรู้สึว่ารถัน้าหลัับี้นแทบะนรถอมินโฮ
‘เี๋ยวูออไป’ึฮุนบอ
“มึ ถ้าเอเลาอผอ.ฝาบอให้รับมือับแัเรื่อารเปลี่ยนแปลโรสร้าบริหารอโรพยาบาล้วย อนนี้ึฮยอนรู้แล้วว่าฮยอนอป่วยหนั” มินโฮบอ่อนที่มือหนาะหัพวมาลัยหลบรถันที่ับเบียนมินโฮ้อเปลี่ยนเลน สมาธิ้อใ้มาึ้นเมื่อ้อามรถอึฮยอนและ้อับรถให้ระมัระวัารถอีันที่อนนี้เหมือนใวนให้มินโฮเสียสมาธิ
‘เออไ้ๆ ’
“แล้ว็ มึูอบใมานะ…..”มินโฮบอ
‘อบอบใไรอมึ ’
‘ไอ้มินโฮ ฮัลโหล’ ไม่มีเสียาอบรับามินโฮเสียแล้ว
รถอมินโฮโนระแทารถอีันนเือนเสียหลัล้าทา มินโฮพยายามประรอสิัวเอเอาไว้ รถอีันับแรถอมินโฮ แล้วับเลี้ยวไปมาไม่ยอมให้รถอมินโฮแไ้เลย
ามมอรถอึฮยอนที่อนนีู้เหมือนะไลออไปทุะ เท้าหนาเหยียบันเร่เพื่อที่ะามให้ทัน แ่รถัน้าหน้าับมาัหน้ารถอมินโฮไว้นเือบนัน
“แม่ !!” มินโฮสบถอย่าหัวเสีย มือหนาทุบพวมาลัยอย่าหุหิ มินโฮพยายามะับให้พ้นารถัน้าหน้า มินโฮรู้สึว่ารถัน้าหน้าไม่ไ้เนาีแน่ อาเป็นนอึฮยอน็ไ้
มือหนาำพวมาลัยแน่น่อนที่เท้าหนาะเหยียบเร่วามเร็วึ้นอีรั้ รถัน้าหน้าเลี้ยวมาเพื่อัหน้ารถ
อมินโฮ มือหนาำพวมาลัยหัหลบ แ่ไม่พ้น รถสอันับระแทันนเสียหลัไปนละทา แ่มินโฮยัประรอรถไ้ึรีบเหยียบันเร่เพื่อแให้พ้นรถอีัน
อย่าว่าแ่ะามรถึฮยอนให้ทันเลย แ่มินโฮับให้พ้นารถันนี้็ะแย่อยู่แล้ว อนนี้รถอึฮยอนลาาสายามอมินโฮเสียแล้ว
“โธ่เว้ย!!” มินโฮสบถอย่าหัวเสีย มินโฮเหยียบเร่วามเร็วเพิ่มึ้นอี แ่เหมือนรถอีันที่ามมาะไม่ลละวามพยายาม ามมอผ่านระอย่าอารม์เสีย เมื่อเห็นว่ารถันนั้นยัับมาเบียรถอมินโฮ แ่ไม่ยอมแ พยายามเบียให้รถอมินโฮับออนอเลน ระรถนนั้นถูเลื่อนเปิล ผู้ายในุสูทสีำ สวมแว่นาันแสีำ เหยียยิ้มที่มุมปา ่อนที่มือหยาบะหยิบปืนเล็มาที่รถอมินโฮ
มินโฮพยายามวบุมสิับรถให้พ้นารถันัล่าวแ่มันูเหมือนเป็นเรื่อยา เพราะรถโนเบียและโนระแทหลาย่อหลายรั้นมินโฮอารม์เสีย แ่บนถนนไม่ไ้มีแ่รถอมินโฮและรถที่น่ารำานั่น ผู้นอื่น ๆยัับรถมันึเป็นเรื่อยาที่มินโฮ้อระวัรถไม่ใ้นันอื่น ๆ ้วย
เสียปืนั่อนที่ระรถ้าน้ามินโฮระแและร้าวไปทั้หม โีที่รสุนไม่โนมินโฮ
เมื่อยัประรอสิไ้มินโฮหัพวมาลัยระแทรถันัล่าวให้เสียหลั่อนะเหยียบันเร่แให้พ้น
เสียปืนัึ้นอีรั้า้านหลัระรถ้านหลัแเป็นรอยร้าว ่อนที่วามรู้สึเ็บแปลบแล่นเ้าหัวไหล่้ายอมินโฮ เลือเริ่มไหลึมผ่านเสื้อเิสีเ้ม มือวายมาุม้นแน้ายอย่าเ็บปว มินโฮพยายามับรถ้วยแน้าเียว เท้าเหยียบันเร่เพิ่มวามเร็วเพื่อหนีไปให้พ้น แ่อีัน็เร่วามเร็วามอย่าไม่ลละ เสียปืนัึ้นนมินโฮนับรั้ไม่ไ้แล้ว ปลายระบอปืนเปลี่ยนเป้าหมายาัวนับมาเป็นล้อรถมินโฮแทน เสียปืนัึ้นอีรั้ วิธีระสุนพุ่รไปฝัเ้าที่ล้อหลัอรถมินโฮอย่าแม่นยำ
รถที่ำลัแล่น้วยวามเร็ว เสียหลัหมุนว้าอยู่บนถนน มินโฮประรอรถไว้อย่ายาเย็น ยิ่แนที่ปวมันหนัอึ้นแทบยับไม่ไ้ เสียแรรถันหลััึ้นพร้อมับรถที่วิ่มา้วยวามเร็ว ามมอผ่านระหลั ่อนะัสินใหัพวมาลัยหลบออเลนนอ แ่เพราะรถเสียหลัและ่อน้าประรอรถไ้ยารถอมินโฮพุ่นาร์เรลเหล็ที่ั้นถนนอย่าแร่อนที่แรระแทะทำให้ัวรถพลิว่ำลไป้าทา
มินโฮรู้สึุาแรระแท เหุาร์รหน้าเหมือนวามฝัน โลหมุนว้าอย่าน่าลัว ภาพทุอย่ารหน้าเบลอไปทั้หม ร่าายเหมือนโนอัระแทาแรมหาศาลเ็บปวนแทบลืมหายใ
ร่าายที่อ่อนแริอยู่ใ้ารถที่พลิว่ำ ลมหายใโรยรินที่เหมือนำลัะาสิ้น หัวใเ้นแผ่วเบา้วยวามเ็บปว มินโฮไป่วยแทฮยอนไม่ไ้ มินโฮปป้อแทฮยอนไม่ไ้แล้ว น้ำาหยสุท้ายไหลออมา่อนะภาพทุอย่ารหน้ามินโฮะับมืสนิทลไป...............
…………………………
เ้าหน้าที่ทั้แพทย์ พยาบาลรีบเ็นร่ามินโฮที่นอนหลับนิ่เนื้อัวเปื้อนไป้วยเลือสเ้าห้อุเิน
“วัสัาแล้วรายานผม้วย” ึฮุนบอพยาบาลอย่าร้อนใ
“ึยุนนายลับไป่อน็นะ ถ้าเสร็แล้วเี๋ยวพี่โทรหา” ึฮุนบอึยุนที่เนื้อัว็เปื้อนเลือไม่่าับึฮุน
“ผมะรออยู่นี่แหละ ผม็เป็นห่วหมอเหมือนัน ”ึยุนบอ
หลัาที่มินโฮโทรหาึฮุนอนนั้น ึฮุน็โทรหาึยุน่อนที่ทัู้่ะามไปแถวย่านอับุอ แ่ทัู้่ไป้าเินไป ไปถึ็พบว่ารถอมินโฮประสบอุบัิเหุเสียแล้ว แ่ยัีที่สามารถรีบ่วยมินโฮออมาไ้เร็ว
ึฮุนพยัหน้ารับึยุน่อนะเินเ้าห้อุเินอย่ารีบร้อน
“ีพร 74 รั้ วามันโลหิ 90/60 มิลลิเมรปรอท อัราารหายใ 16 รั้่อนาที ่า Oxygen sat 90% ่ะ” พยาบาลรายานทันที่ึฮุนเินเ้ามา
“ประเมิน Glasgow coma score (ประเมินระับารรู้สึัว)ไ้เท่าไร” ึฮุนถามพลาใ้ไฟายเล็ส่อูารยายอรูม่านา
“E1V2M4 ่ะ” พยาบาลบอ
“ให้ IV เป็น ringer lactate 1000 CC rate 120 cc/hr.(ให้สารน้ำทาหลอเลือำ ปริมา 1000 มิลลิลิร อัรา 120 มล. ่อ ั่วโม) ”ึฮุนสั่่อนะใ้ stathoscope (เรื่อรวฟั)ฟัเสียารเ้นอหัวใ
“ เรียม set ให้้วย ผมะใส่ Endotracheal tube (ท่อหลอลมอ)” ึฮุนบอ
“เสร็แล้วให้ออิเน เรียมรว X-ray, CT scan และอัลร้าาวน์ผมสสัยว่าะมีเลือออใน่ออ หรือ่อท้อ อเลือ 4 unit ให้้วยเสร็แล้วย้ายเ้าผ่าัทันที” ึฮุนบอ่อนะทำหัถารใส่ท่อหลอลมอให้
มินโฮ
หลัารวประเมินแล้ว มินโฮถูย้ายเ้าห้อผ่าั โยมีึฮุนเป็นผู้ผ่าัและิมินอู่วยทำารผ่าั รวมทั้เ้าหน้าที่วิสัีแพทย์ และพยาบาลห้อผ่าั
ร่าายที่ถูพันธนาาร้วยสายและท่อ่า ๆ อมินโฮมันทำให้ึฮุนเ็บปวแทนเพื่อน เารู้ว่ามินโฮเป็นัวลแ่ไหนในเวลาแบบนี้ ึฮุนถอนหายใยาว่อนะมอหน้าอมอร์นิเอร์ที่แส่าสัาีพอมินโฮ
“mes( มีผ่าั)” มือแร่รับมีผ่าัมาับอย่าถนัมือ่อนะบรรลรีลไปบนผิวสีี
“Gauze (ผ้าับเลือ)”ึฮันบอ
“retractors (เรื่อถ่าแผล)” ึฮุนยัออำสั่มือแร่ทำานเป็นพัลวัลามหน้าที่อย่าำนา
“suction(เรื่อู)”ึฮุนบอเมื่อเห็นว่าเลือออเพิ่มมาึ้น
“าผล X-ray นะรับะเห็นว่าับและม้ามไ้รับบาเ็บ มีารีาแ่เส้นเลือไม่ไ้รับาระทบระเทือน ับีเป็นแผลไม่ลึมาสามารถใ้ chromic catgut 2-0 (ื่อนิไหมเย็บแผลแบบละลาย)ไ้โยเย็บให้ห่าาอบ และส่วนม้ามแผลีาลึ เราะเอา clot (้อนเลือ) ออ่อนแล้วห้ามเลือ้วยเรื่อี้ไฟฟ้าแล้วเย็บcapsule เ้าหาัน้วย prolene 5-0 (ื่อนิไหมเย็บแผล)รับ” ึฮุนอธิบายร่าว ๆ ให้ผู้ร่วมผ่าัเ้าใ
“Bovie ( เรื่อี้ไฟฟ้า)” ึฮุนบอเพื่อะทำารห้ามเลือออที่ม้าม
ารผ่าัำเนินไปเรื่อย ๆ แ่อาาร็ยัไม่น่าไว้วาในัเพราะีพรยัไม่ที่ แ่ารห้ามเลือที่ออในอวัยวะภายในเป็นไป้วยี
“cut (ั)”ึฮุนบอหลัเย็บและผู capsule ที่ม้าม
“chromic Catgut 2-0(ไหมเย็บแผลแบบละลาย)” ึฮุนรับ needle holder (ีมับเ็มเย็บแผล)ให้ถนัมือ่อนะเย็บ่อมแมเนื้อับที่ี
“cut” ึฮุนบอหลัผูไหมเย็บ
“ีพรเป็นไบ้ารับ”ึฮุนถามโยไม่ไ้ละสายาไปารหน้า
“ีพร 88 รั้ วามันโลหิ 110/70 มิลลิเมรปรอท ่า Oxygen sat 95% สัาีพอนนี้ stable (ที่) แล้ว่ะ” พยาบาลรายาน
ึฮุนพยัหน้าอย่าพอใ ่อนะเย็บแผลที่่อท้อให้เรียบร้อย แล้วไปผ่าัระสุนที่ฝั้นแน้าน้าย โีที่ระสุนฝัเ้าไม่ลึมา และไม่โนระูหรืออวัยวะที่สำัอื่นๆ ทำให้ึฮุนสามารถผ่าัเสร็เรียบในเวลาราว ๆ 2 ั่วโม แ่็ถือว่านานพอวรสำหรับศัลยแพทย์
“พยาบาลรับ หลัผ่าัเสร็ผมฝาเาะเลือรว Hct (่าวามเ้ม้นอเลือ) ถ้าลลมา notify (รายาน) แล้ว็ให้ MO 10 mg (ยาแ้ปว) ทุ 4 ั่วโม มีอะไรผิปิให้โทรหาผมทันที ” ึฮุนบอ
“ทราบแล้ว่ะ ทำานหนันะะุหมอ” พยาบาลบอ่อนะโ้ัวให้เล็น้อย
“พี่ินอูรับ ฝาูแลหมอ้วยนะรับ”ึฮุนบอ่อนะโ้ัวให้รุ่นพี่ แล้วเินออมาาห้อผ่าั
ึฮุนล้ามือและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุธรรมา่อนะออมาาห้อทำาน ึยุนที่นั่รอ้านอเินมาหาึฮุนอย่าัวล
“หมอเป็นอย่าไรบ้า”ึยุนถาม
“ปลอภัยแล้ว ไม่้อห่วนะ” ึฮุนบอ
ึยุนถอนหายใยาวอย่าโล่อ
“แล้วเรื่อหมอนัมเราะเอายัไันี ” ึยุนถามเพราะไม่รู้ะเริ่มามหาอย่าไร ไม่รู้ว่าึฮยอนพาแทฮยอนไปที่ไหน
“ให้ีโฮ่วยสืบหาที่อยู่อึฮยอน่อน” ึฮุนบอ
“ั้นไปหาพี่โ่ัน”ึยุนบอ่อนที่มือบาะรีบลาแนแร่อึฮุนออไป
อนนี้เรื่อวุ่นวาย่า ๆที่เิึ้นที่มินโฮัารเอไม่ไ้ แ่ึฮุนะัารมันแทนมินโฮเอ
‘ไม่้อเป็นห่วนะ’ึฮุนถอนหายใอย่าัวล่อนะเินไปามแรึอนัวเล็รหน้า..................
.............................
ร่าบาเามแรผลัอนร่าสู ่อนมือหนาะล็อประูไม้โอ๊สีน้ำาลบานให่ ห้อว้าถูแ่้วยเฟอร์นิเอร์เรียบหรูสูราา แ่มัน่าูอึอัและไม่น่าอยู่เลยันิสำหรับแทฮยอน
เรื่อปรับอาาศในห้อเย็นนแทฮยอนปวเ้าไปในระู มือบายึ้นมาอัวเอเพื่อเพิ่มวามอบอุ่น
ึฮยอนถอเสื้อสูทัวนอออ่อนะโยนมันไว้บนโฟาอย่าไม่ใยี
“นั่่อนสิ” ึฮยอนบอพลาทิ้ัวนั่ลบนโฟาัวยาว
“มีอะไร็รีบพูมา” แทฮยอนบออย่าอารม์เสีย เพราะไม่อยาอยู่ที่นี่นาน ไม่รู้เพราะอะไร ั้แ่อยู่บนรถแล้วู่ ๆ หัวใแทฮยอนูหวิวประหลา เ็บปวอยู่ภายในลึ ๆ รู้สึเป็นห่วมินโฮมานแทฮยอนอแปลใัวเอไม่ไ้ ทั้ที่ึฮยอน็รับปาแล้วว่าะไม่ยุ่ับมินโฮ แ่ไม่รู้ทำไมแทฮยอนถึรู้สึไม่ีเอาเสียเลย
“ฮยอนอา ไม่ื้อสิ วันนี้มึน่ารัมาเลยนะ” ึฮยอนลุึ้นเ็มวามสู่อนะเินมาับมือแทฮยอนไปนั่ล้า ๆ
แทฮยอนถอนหายใยาว ไม่รู้ะบอึฮยอนอย่าไรว่าเาไม่ใ่ฮยอนนที่ึฮยอน้อาร
“ือูมาิ ๆ ูแล้ว ไอ้พวเรื่อผลประโยน์ทาธุริ ริๆ ูไม่ไ้้อารอะไรหรอ มันเป็นเรื่ออผู้ให่ ริๆ เรื่อที่ลุมึป่วยถ้าูบอพ่อ ารเปลี่ยนแปลโรสร้าารบริหาร็ะ่ายึ้น แู่็เลือที่ะไม่บอ มันฟัูโ่นะ” ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำออย่าสมเพัวเอ
แทฮยอนไ้แ่นั่ฟัึฮยอนนิ่ไม่ไ้แสวามิเห็นอะไร
“ทำไมูถึยัเื่อในัวมึ็ไม่รู้ ” ามหันมามอแทฮยอน้วยแววาเศร้า
“ูีใมาที่ลับมาแล้วเอมึ ยิ่ลุมึบอว่ามึรอูอยู่ ูยิ่มีวามหวั”ึฮยอนบอ
“ลุ ลุูเนี่ยนะ”แทฮยอนถามอย่าไม่เื่อหู
“อืม ่อนูะถูส่ัวไปันิสัย ู็รู้ว่ามึ้อใ้ีวิเป็นแทฮยอน แ่ไม่ิว่าเรื่อมันะบานปลายนมึ้อใ้ีวิเป็นแทฮยอนอยู่แบบนี้ทั้ีวิ” ึฮยอนบอ
“ลุบอว่าไ?” แทฮยอนถามอย่าสสัย
“็บอว่า ไปเอ ฮยอนิ เารอนายอยู่นะ ”ึฮยอนเลียนแบบำพูฮยอนอ
แทฮยอนลอบถอนหายใ ลุอีแล้ว ึฮยอนผู้ร้ายา้อมาอยู่เป็นเบี้ยเมส์อฮยอนอนไ้ แทฮยอนไม่เ้าใเหุผลที่ฮยอนอโหึฮยอนว่าแทฮยอนือฮยอน แ่แทฮยอนเื่อว่าฮยอนอมีแผนที่่อนอยู่ นอย่าฮยอนอร้ายายิ่ว่าทีุ่ิไว้เสียอี แทฮยอนิผิว่าึฮยอนโ่มาั้นาน ที่ไหนไ้ ็โ่นั่นแหละที่โนฮยอนอปั่นหัว
“มึยัรอูริๆ หรือเปล่า” ึฮยอนถาม
ปาบาเม้มแน่นเป็นเส้นร แทฮยอนไม่รู้ะบอับึฮยอนอย่าไรี ถ้าแทฮยอนเลือบอวามริ มันะทำให้แผนร้ายอฮยอนอพัไป้วยหรือเปล่านะ
“ูพร้อมนะที่ะทิ้ทุอย่าและหนีไปใ้ีวิับมึ ”ึฮยอนยับายเ้าใล้แทฮยอน
“ูิว่ามึะลืมเรื่อนี้ไปแล้ว” แทฮยอนพูพลายับออห่าึฮยอน
“ู็พยายามแล้ว แู่ทำไม่ไ้ ูลืมรัแรอูไม่ไ้หรอ”ึฮยอนบอ
วามเียบเ้ามาปลุมแทนบทสนทนา ำพูอึฮยอนมันฟัูโรแมนินะ แ่ไม่ใ่สำหรับแทฮยอน ทุอย่าที่ึฮยอนพูมาเาหมายถึฮยอนทั้นั้น
หน้าม่อยๆเลื่อนเ้ามาใล้หน้าสวย นสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่น หน้ามเอียให้ไ้อศา่อนะ่อยๆ เลื่อนหน้าเ้ามาใล้อี แ่เพียั่ววินาที็้อหยุะัเมื่อแทฮยอน เอียหน้าหันหนีอย่าไม่ใยี
ึฮยอนลอบถอนหายใอย่าเสียาย แ่สายามพลันหันไปสบับพลาสเอร์ยาที่ิอยู่ออาวอแทฮยอน ใน็อเป็นห่วนัวเล็ไม่ไ้ว่าะบาเ็บอะไรหรือเปล่า
“อมึเป็นไร”ึฮยอนถามพลาเอื้อมมือไปับ แ่มือบาลับปัอออย่ารวเร็ว
“เปล่านี่”แทฮยอนปิเสธ แ่ลับหลบสายาอึฮยอน
ึฮยอนหรี่ามออย่าสสัย ่อนะรวบ้อมือบาสอ้าเ้า้วยัน้วยมือแร่้าเียว
“เฮ้ย ปล่อยะทำอะไร”แทฮยอนเริ่มโวยวายและิ้นไม่ใ่ึฮยอนเ้ามาใล้
“มึะโวยวายทำไมเนี่ยูแ่เป็นห่ว”ึฮยอนบอ่อนะออแรร่าบาลับโฟาัวยาว มือบาที่โนพันธนาาร้วยมือแร่ ลำัวที่โนาแร่ออแรไว้ทำให้แทฮยอนไม่สามารถิ้นหนีไปไ้เลย
มือหนาเอื้อมมาแะพลาสเอร์ยาที่ออาวอแทฮยอนออ ปาบาเม้มแน่นอย่าัเิน
ทันที่พลาสเอร์ยาิมือึฮยอนออมา รอยลีบุหลายสีแ้ำที่มินโฮฝาฝัไว้ปราบนออาวทำให้หน้าึฮยอนเือนลอย่าเห็นไ้ั แววาทีู่ผิหวัาบวาบนัย์าู่ม ่อนะเปลี่ยนมาเป็นสายาที่ว่าเปล่าและแ็ร้าวแทน
มือแร่เยาเรียวึ้นเพื่อสำรวออาวนั่นอี เมื่อเห็นว่าอาวบริเวอื่นไม่ปรารอยลีบุหลาบ มือหนาเปลี่ยนมาลายเนไทอแทฮยอนออ ่อนะระาระุมเสื้อเิออ
“ปล่อย มึทำ เี่ ย อะไรเนี่ย” แทฮยอนโวยวาย้วยวามรู้สึโรธและอับอาย
ทันทีที่ระุมเสื้อเิถูระาออนเห็นหน้าอ รอยลีบุหลาบสีแ้ำปราบนผิวาวนแทบไม่มีพื้นที่ว่า
ไม่้ออธิบายอะไรทั้นั้น ึฮยอนเ้าใทุอย่าี
“มึรัมันริ ๆ สินะ” ึฮยอนถาม้วยสายาเหยียหยาม
“ือ ฟันะ นายำลัเ้าใผิอยู่ ริๆแล้ว” แทฮยอนพยายามะอธิบายวามริให้ึฮยอนเ้าใเรื่อฮยอนแ่้อะัเมื่อึฮยอนไม่ยอมฟั
“เ้าใผิอะไรอมึ หลัานเ็มัวนานี้มึะอธิบายอะไรอี” ึฮยอนพูึ้นเสียอย่าโมโห นัย์าแ็ร้าวพร้อมที่ะทำลายไ้ทุอย่าแม้ระทั่ีร่าแทฮยอนเป็นิ้น ๆ ึฮยอน็สามารถทำไ้
“มึมันน่ารัเีย อยามาใ่มั้ย ูะเอาให้มึลืมไอ้มินโฮไปเลย” ึฮยอนพูเสีย่ำลอไรฟัน
“อย่า”ยัไม่ทันที่แทฮยอนะร้อห้ามร่าสูรุเ้าประบปาบาอย่าแรนแทฮยอนรู้สึเ็บ ลิ้นร้อนพยายามะเ้ามา่วิรสาิวามหวาน แ่แทฮยอนไม่ยอม ร่าบาพยายามิ้นสุแรเพื่อให้หลุาพันธนาารอึฮยอน
ึฮยอนถอนริมฝีปาออเมื่อไ้ลิ่นาวเลือาปาบา แ่มูมลับุไร้ออาวแทน
“หยุเถอะ ผมอร้อ” หยน้ำใสไหลเอ่อล้นออมาาาเรียว แทฮยอนไม่อยาให้ใรมาแะ้อร่าายนี้นอามินโฮเท่านั้น
แู่ท่าึฮยอนะโรธริัและไม่ยอมหยุทำร้ายแทฮยอนเสียที สัมผัสรุนแรมัน่าโหร้าย วามรู้สึมัน่าแ่าาสัมผัสอมินโฮริราวฟ้าับเหว
มือหนาอึฮยอนเลื่อนมาึายเสื้อเิแทฮยอนึ้น แทฮยอนพยายามิ้นเท่าไหร่็ไม่หลุพ้นาวามโหร้ายนี่ไ้เลย
“ฮยอนายไปแล้วริๆ ” แทฮยอนร้อบอประโยที่ทบทวนในหัวมานาน
ร่าสูที่ำลัสูวามหอมหวานาออาวหยุะัหลัที่ไ้ยินสิ่ที่แทฮยอนบอ
“ฮยอนายริ ๆ ผมือ นัม แทฮยอน ปล่อยผมไปเถอะ”ำอร้ออ้อนวอนที่ไม่มีศัิ์ศรีลอออาปาบาเสียแผ่วเบาพร้อมับน้ำาที่ไหลไม่ยอมหยุ มัน่าน่าสมเพและน่าอับอายสำหรับแทฮยอนที่้อมาร้ออโอาสานที่เาแสนะเลียั
ร่าสูละออมามอหน้าแทฮยอนร ๆ ภาพนหน้าสวยรหน้าร้อไห้มัน็ทำให้ึฮยอนรู้สึสสารึ้นมา
“หมายวามไ”ึฮยอนถามเมื่อพอึสิลับมาไ้
“นายไม่รู้สึถึวามแ่าบ้าเลยเหรอ นายบอว่านายรัฮยอน แ่นายลับำฮยอนไม่ไ้” แทฮยอนพูพลาสะอื้น
ึฮยอนหลุบา่ำลหลบสายาที่แร่ำอแทฮยอน
วามรู้สึลึๆ อึฮยอนไม่ใ่ไม่รู้สึแปลเมื่อสัมผัสหรืออยู่ับแทฮยอน หาแ่หัวใที่เ็บปวยัฝัลึับำสัาอฮยอนที่เยบอว่าะลับไปเป็นเหมือนเิม หัวใที่เฝ้าหวัอยาเอนรัลอมา ทุสิ่ทุอย่าที่ฮยอนเยทำให้ึฮยอนเสียใ เาลืมมันทุอย่าเพื่อรออยะลับมาหานรั แล้วยิ่ฮยอนอบอว่าฮยอนยัรอเาอยู่ ทำให้มินโฮยิ่ปัใเื่อว่านนี้ือฮยอน โยไม่ไ้สนใวามรู้สึลึ ๆ อนเอเลย
“อย่าโหเพื่อเอาัวรอ” ึฮยอนพยายามพูลบเลื่อนวามเ็บปว
“นายเื่อวามรู้สึอนายสิ นายรู้ีว่าผมไม่ใ่ฮยอน”แทฮยอนพยายามอธิบาย
ร่าสูไม่พูอะไร และผละออมาปล่อยให้แทฮยอนเป็นอิสระ ร่าบาลุึ้นมาิระุมเสื้อัวเอให้เรียบร้อย
วามรู้สึที่ไม่เยแน่ใมานานอึฮยอนวันนี้ไ้รับารยืนยันาแทฮยอนแล้ว าที่เยวิ่ามหาวามรัอย่าบ้าลั่มันไม่มีประโยน์เลย นอาึฮยอนะหลอัวเอมาลอ ึฮยอนยัโนฮยอนอหลอมาลอเ่นัน
“อืม ูโ่เอแหละ ที่หลอัวเอและโ่ให้ลุมึปั่นหัวเล่น”ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำออย่าสมเพัวเอ
แทฮยอนไ้แ่นั่นิ่เียบฟั ึฮยอนรู้สึเสียใับเรื่อที่ไ้รับรู้
“ลุมึเห็นูโ่มาสินะ ฮึ ในเมื่อมึไม่ใ่ฮยอนู็ไม่มีวามำเป็นที่ะ้อสสารมึอี่อไป”ึฮยอนพูเสียแ็นัยน์ามอแทฮยอน้วยวามโรธ
“ในเมื่อูไม่ไ้อะไร มึ็้อเสียทุอย่าเหมือนัน”ึฮยอนพู้วยสายาเย็นา่อนะลุึ้นเ็มวามสู
มือหนาระาแนร่าบาเ็มแรนแทฮยอนัวปลิวไปับแรอนัวสู วามเ็บแล่นแปลบไปทั้ร่าเหมือนร่าะโนีออเป็นเสี่ยๆ
มือหนาลาแทฮยอนไปามแรอย่า่ายาย่อนะเปิประูห้ออีห้อหนึ่ออ ภายในห้อที่มืและเย็นนแทฮยอนรู้สึนลุ
“ูะบอให้็ไ้นะ ไอ้มินโฮมันเป็นห่วมึมา มาน้อามมึมา แ่น่าสมเพที่มัน่วยอะไรมึไม่ไ้อีแล้ว”ึฮยอนเหยียยิ้ม
“มึหมายวามว่าไ ไหนมึบอไว่าะไม่ยุ่ับมินโฮ” แทฮยอนรู้สึหัวใหนัอึ้ึ้นมา
“โททีว่ะ ูผิำพูมึแล้ว”ึฮยอนพูหน้ายียวน่อนะทำมือแทนปืน่อเ้าที่มับเล็อแทฮยอนแล้วหัวเราะออมา
“ไอ้เลว!!” แทฮยอนะโนใส่หน้าึฮยอน่อนะพยายามันร่าัวสูที่ยืนวาประูอออย่าบ้าลั่
“มึหนีูไปไม่พ้น อย่าอวเ่”ึฮยอนผลัร่าบาเ้าไปในห้อ่อนมือหนาะปิและล็อประูา้านนออย่าเลือเย็น
ร่าบาพยายามระแทประูให้เปิออ มือบาทุบประูนเ็บเพื่ออวามเห็นใแ่เหมือนว่ามันะไม่มีาึฮยอนเอาเสียเลย
แทฮยอนไม่ไ้ห่วัวเอเลยในอนนี้ แ่มินโฮนที่แทฮยอนรั ไม่รู้ว่าอะไรเิึ้นับมินโฮบ้า แทฮยอนเป็นห่วมินโฮเหลือเิน
ร่าบาทรุลรหน้าประูบานให่อย่าอ่อนแร น้ำาไหลอาบเ็มสอแ้ม ร่าบาสะอึสะอื้นเ็มแรนัวสั่น แทฮยอนอยาเอมินโฮเหลือเิน แ่แทฮยอนลับทำอะไรไม่ไ้เลยทั้ที่ห่วแทบาย มือบายมือุมหน้าอแน่น้วยวามเ็บปว แทฮยอนเหมือนใะาายอยู่แล้ว
“พี่มินโฮ”เสียร่ำไห้อแทฮยอนร้อเรียอีนอย่าทรมาน แทฮยอนร้อออมาอย่าไร้วามอาย
แทฮยอนไม่เยรู้สึทรมานมานานี้มา่อน มันทรมานนหัวใแทบะหยุเ้น สำหรับนที่เป็นเหมือนหัวใอแทฮยอน อแ่ให้มินโฮปลอภัย แ่นี้็เพียพอสำหรับแทฮยอน
………….100%................
มาแย้ววว 20% สุท้ายออนนี้ โฮฮฮฮ ไรท์ัน55555
เนื้อหามาม่าไปอี อย่าเพิ่เรียันนะรีเอร์
อาทิย์นี้ไรท์มีสอบนะ อาหายไปนานนินึ แ่ถ้ามีเวลาะรีบมาอัพให้อ่านันนะะ
อบุที่ิามันมาลอ
ูแลสุภาพัน้วยนะรีเอร์
ห่วใย.
ฝันี่ะ
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น