คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10::Reason (100%)
...."อย่าที่ลุว่า เรื่อทุเรื่อมันมีเหุผลอมัน".....
.......................................
“รว EKG (ลื่นไฟฟ้าหัวใ) แล้วอผลให้ผม้วย” แทฮยอนบอเสียสั่นะที่ำลัย้ายนเป็นลุเ้าห้อ ICU
“่ะ หมอ” พยาบาลอบรับ เ้าหน้าที่่วยันเลื่อนย้ายฮยอนอึ้นเีย
“ีพร 74 รั้ วามันโลหิ 98/62 mmHg อัราารหายใ 28 รั้่อนาที oxygen sat 90 % ่ะ”พยาบาลรายานหลัวัสัาีพ
“ัท่านอนศีรษะสู On oxygen canula 3 LPM (ารให้ออิเน 3 ลิร่อนาที) ้วยรับ” แทฮยอนพยายามั้สิบอพลา่วยพยาบาลิลีบริเวหน้าอเพื่อรวลื่นไฟฟ้าหัวใ
“เรียบร้อยแล้ว่ะ” พยาบาลยื่นผลารรวลื่นไฟฟ้าหัวใให้ทันทีที่เรื่อรวเสร็
แทฮยอนอ่านผลารรว EKG ้วยสีหน้าวิัวล
“ผมสสัย case STEMI ผมะ Consult แพทย์เพาะทา้านหัวใ เาะเลือรวให้ผม้วย อ่าแล้ว่วยประเมินสัาีพและิมอนิเอร์ประเมิน EKG ้วยนะรับ ” แทฮยอนบอ่อนะเินออาห้อเพื่อโทรปรึษาแพทย์เพาะทาหัวใ แ่้อะัเมื่อมีทีมแพทย์รูเ้ามาในห้อ โยมีเลายุน เลาส่วนัวออยอนอเป็นผู้พามา
“ุหนูรับ ผมว่าุหนูปล่อยให้เป็นหน้าที่อหมอปาร์ีว่ารับ” เลายุนบอเรียบ ๆ
หมอปาร์ ? แทฮยอนมอามหมอวัยลานแปลหน้าที่ำลัระือรือร้นในารรัษาผู้เป็นลุที่นอนอยู่บนเีย
“ใรันรับ”แทฮยอนถาม้วยวามสสัย เพราะไม่เยเห็นหน้าในโรพยาบาลนี้มา่อน
“เิ้านอ่อนีว่ารับุหนู” เลายุนผายมืออย่าสุภาพ
แทฮยอนหันไปมอนเป็นลุอีรั้ ลุะปลอภัยใ่ไหม? ถึแทฮยอนะโรธฮยอนอแ่ไหน แ่แทฮยอน็ไม่ไ้อยาให้นเป็นลุเป็นอะไรไป
แทฮยอนถอนหายใยาว่อนะเินนำเลยายุนออาห้อไป………..
“หมอปาร์ ินยอ เป็นแพทย์เพาะทา้านหัวใ ทำานที่โรพยาบาลมหาวิทยาลัยโล เป็นแพทย์ประำอ ผอ. ุหนูสบายใไ้รับ” เลายุนบอเรียบๆ หลัาเินออมาาห้อ
“ที่โรพยาบาลเรา็มีแพทย์เพาะทาหัวใเ่ ๆ ทำไม้อไปรัษาับหมอที่อื่น้วย” แทฮยอนถามออมาอย่าสัสัย
“เอ่ออ” เลายุนพูอ้ำอึ้ วามวิัวลายัในแววา แทฮยอนพยายามมอลึเพื่อหาำอบ แ่อีนลับหลบสายา
“ยัมีอะไรที่ผมยัไม่รู้อี” แทฮยอนถามอย่าเบื่อหน่าย แทฮยอนไม่รู้เรื่ออะไรเลย มันน่ารำาสิ้นี
เลายุน ผู้ายสื่อสัย์ที่ทำานับฮยอนอมามาว่า 10 ปี เป็นนี ไม่เยโหและแทฮยอน็หวัว่าเลายุนะไม่โหแทฮยอน
“ือว่า ผอ. ำเป็น้อปิเรื่ออาารเ็บป่วยรับ” เลายุนพูเสียเบาล
“ทำไมล่ะ” แทฮยอนถาม ิ้วเริ่มมวแน่น
เลายุนทำสีหน้าลำบาใ ่อนะถอนหายใออมา
“เพื่อป้อันารเปลี่ยนโรสร้าารบริหารโรพยาบาลรับ” เลายุนบอ้วยสีหน้าลำบาใ
“ผมพูไ้แ่นี้รับ ุหนูไปพัผ่อนเถอะรับ ถ้าไ้เรื่อเี๋ยวผมโทรบอุหนูเอ” เลายุนบอปั
“ใร ใระเปลี่ยนโรสร้าารบริหาร” แทฮยอนรู้สึว่าเรื่อนี้เริ่มมีประเ็นน่าสสัยึ้นมา เลายุนไม่อบแ่ทำหน้าัวลอย่าเห็นไ้ั
“ผมบออะไรไม่ไ้มาว่านี้ริ ๆ”
“รวบรวมเอสารรายื่อะบริหารและรายื่อผู้ถือหุ้นอโรพยาบาลทั้หมมาให้ผมในเย็นวันนี้้วย ” แทฮยอนบอ เพราะรู้ว่าถึเ้าี้ไปเลายุน็ไม่มีทาปริปาแน่
“ุหนู นี่มันเรื่อให่มานะรับ” เลยุนท้ว
“อย่าบอใรสิ เิอะไรึ้นผมรับผิอบเอ” แทฮยอนบออย่ารำา
“แ่ว่า.....”
“ทำามที่ผมบอเถอะรับ” แทฮยอนอร้อ อนนี้แทฮยอนรู้สึเหนื่อย เหนื่อยนไม่อยาะทำอะไรแม้แ่่อล้อ่อเถียับนแู่้ี้อย่าเลายุน
“ผมฝาุลุ้วย ”แทฮยอนบอ่อนะเินละออมา
เท้าเล็แทบะไม่มีแรเิน แทฮยอนเหนื่อยทั้ายและใ ทุเรื่อที่รุมเร้าอนนี้มันูยุ่เหยิไปหมนับ้นนปลายอะไรไม่ไ้สัอย่า เหมือนอย่าที่ฮยอนอไ้บอว่า ทุอย่ามีเหุผล มันะริอย่าที่ว่า แล้วเือที่ำลัยุ่เหยินี้ แทฮยอนะเริ่มแ้มันารไหน่อน ะเริ่มทำอะไร่อนี ทำไมเรื่อบ้า ๆแบบนี้้อมาเิับแทฮยอน้วย เาัวลไปหมทุอย่าในอนนี้ แทฮยอนถอนหายใยาวเพื่อระบายอารม์ แ่มันไม่ไ้่วยให้อะไรีึ้นเลย
เท้าเล็เินลับเ้าห้อทำานอแผนอย่าเหนื่อยล้า ทุนในแผนั้แ่ หัวหน้าแผนอย่ามินโฮ หมอิม ินอู และเหล่าเ็แสบ ฮันบิน ีวอน และุนฮเว ่านั่หน้าเรียันอยู่
“ฮยอ !!!!!” เ็แสบสามนรีบลุึ้นอย่าระือรือร้นเมื่อเห็นแทฮยอนเินเ้าห้อ ทุนลอบถอนหายใอย่าโล่อเมื่อเห็นวาแทฮยอนปลอภัยี
“ มีไรัน” แทฮยอนถามอย่าแปลใเมื่อเห็นท่าทาแปลๆ อทุน
“นึว่าหมอนัมหายไปไหนอี เป็นห่วแทบแย่” หมอิม ินอูบอ
แทฮยอนพยัหน้ารับอย่า ๆ ทุนูสีหน้าสบายใึ้นมาว่าอนที่แทฮยอนเินเ้ามา ยเว้น็แ่มินโฮ ที่ยัูหน้าเรีย ๆอยู่
“หมอนัม ามผมมาที่ห้อทำาน้วย” มินโฮบอเรียบๆ ่อนะเินออไปาห้อแผน
ปล่อยนที่เหลือในห้อมอหน้าันอย่าสสัย รวมทั้แทฮยอน้วย
“หมอ เป็นไรอีเนี่ย เมื่อี้ยับ่นเป็นห่วแทบเป็นแทบาย” ิมินอูบ่นับเ็ๆ อย่าแปลใ
เป็นอะไรอเานะ ่วนี้มินโฮไม่เยเป็นแบบนี้ับแทฮยอนเลยนะ อย่ามาทำให้แทฮยอนรำาใอีนเลยนะ ไ้โปร แ่นี้แทฮยอน็รู้สึเหนื่อยะแย่อยู่แล้ว
แทฮยอนยัไหล่อย่าไม่รู้ไม่ี้่อนะเินามมินโฮออไป
มือบาเลื่อนปิประูเบา ๆทันทีทีเ้ามาในห้อทำานอมินโฮ
“เรียมามี อ๊ะ!!.....”แทฮยอนเอ่ยถามทันทีที่เ้ามาแ่ยัไม่ทันไ้ถามบ ร่าสูอมินโฮ็พุ่เ้าอแทฮยอนเ็มแรนแทฮยอนเ
แนแร่ระับอ้อมอแน่นอี มุโุ่สูลิ่นหอมาเลือนผมนุ่มแทฮยอน แม้ร่าบาะแปลใแ่็ไม่ไ้ัืน และยอมปล่อยให้อีนออยู่อย่านั้น
มินโฮเป็นห่วแทฮยอนแทบแย่ แทฮยอนหายไปนานนมินโฮผ่าัเสร็็ยัไม่เอ มินโฮลัวว่าึฮยอนะพาแทฮยอนไปที่ไหนอี มินโฮแทบาใแล้วอนที่ไม่เอแทฮยอน อนนี้มินโฮรู้สึโล่อ โล่อมาที่แทฮยอนอยู่รนี้และปลอภัย มินโฮอยาอแทฮยอนไว้แน่น ๆ ไม่อยาให้แทฮยอนหายไปไหนอี
“เป็นอะไรเนี่ย”แทฮยอนถาม เมื่อเห็นว่ามินโฮระับอแน่นึ้นอีนแทฮยอนเริ่มอึอั
“เป็นห่ว”
“ฮื้อ หายใไม่ออ” แทฮยอนบอเพราะมินโฮอแน่นเินไป แนแร่ลายอ้อมอแล้วอร่าบาไว้หลวมๆ
“หายใออยั” มินโฮถามอารม์ี
“อื้อ” แทฮยอนพยัหน้ารับในอ้อมอแร่อมินโฮ
“อบมั้ย” มินโฮถามพลายยิ้ม
“……..”แทฮยอนรู้สึร้อนหน้าึ้นมา หมอนี่มาอารม์ไหนอีเนี่ย
ะบอยัไีล่ะ ? อ้อมออมินโฮนี่แหละที่สุสบาย ผ่อนลาย และอบอุ่นที่สุแล้วสำหรับแทฮยอน
“ไม่อบนี่เินอะิ อบมั้ย” มินโฮถามเ้าี้
“อื้ม” แทฮยอนอบรับเบา ๆ
“ว่าไนะ ไ้ยินไม่ัเลย”มินโฮนึอยาแล้นเล็ทั้ที่รู้ว่าแทฮยอนอายแทบแย่
“อื้ม” แทฮยอนอบรับอย่ารำานี้อ้อนรหน้า
“ยั ๆไม่ัเลย” มินโฮยัไม่เลิแล้
“โอ้ยย เส้นประสาทสมอู่ที่ 8 มีปัหารึไ (เส้นประสาทสมอู่ที่ 8 auditory nerve ทำหน้าที่เี่ยวับารไ้ยิน*)” แทฮยอนโวยวายและผลันัวสูออเ็มแร มินโฮเเล็น้อย แ่ยัั้ัวไ้และึแทอยอนลับไปอไว้อีรอบ
เสีย มีแ่เสียับเสีย มินโฮเอาเปรียบแทฮยอนลอ วยโอาสลอ!
“โอ๋ ๆ ไม่แล้ ๆ” มินโฮอปลอบเบา ๆ แทฮยอนพ่นลมหายใยาว แทฮยอนเอานะมินโฮไม่เยไ้ เอแบบนี้ทีไรแทฮยอน้อยอมมินโฮทุที ใบหน้าสวยุหน้าลับอแร่มินโฮ เพื่อระบายวามเหนื่อยล้า
ปัหา่าๆที่แทฮยอนำลัเผิอยู่ในอนนี้ แทฮยนะบอับมินโฮไ้ไหมนะ แทฮยอนไม่ล้าเผิหน้าับปัหานเียว แ่เรื่อนี้มันเรื่อให่เหลือเิน แทฮยอนไม่อยาทำให้มินโฮัวลไป้วย แทฮยอนลัวว่าะทำให้รอยยิ้มอมินโฮหายไป
มือบายมาอมินอบมินโฮไว้หลวม ๆ แ่อยู่แบบนี้แทฮยอน็รู้สึีแล้ว
มินโฮเลื่อนมาูบหน้าผาสวยแผ่วเบา มินโฮรู้ว่ามีเรื่อที่ทำให้แทฮยอนเหนื่อยและัวลอยู่มา ถึมินโฮะไม่รู้ว่ามันือเรื่ออะไร แ่มินโฮะเป็นน่วยทำให้แทฮยอนผ่อนลายและหายเหนื่อยเอ
มินโฮเลื่อนหน้าลมาูบมูเล็อแทฮยอนเบาๆ ามสบับาเรียว สายามอมินโฮเว้าวอนเพื่อเป็นารออนุาแทฮยอน่อนะเลื่อนหน้าเ้าใล้หน้าสวย
แทฮยอนรู้สึเบื่อที่มินโฮทำัวลุ่มล่าม หาโอาสับแทฮยอนลอ แ่แทฮยอน็ยอมมินโฮ าเรียว่อย ๆ หลับาล ยอมเปิโอาสให้อีนอย่าไม่ัืน
มินโฮเลื่อนหน้าเ้าใล้นปลายมูิัน
“Rrrr Rrrr” เสียสมาร์ทโฟนึสิให้แทฮยอนลับมา เปลือาเรียวลืมึ้น มินโฮทำหน้าเสียอารม์เมื่อโนััหวะ
“รับ”แทฮยอนรับสาย เมื่อเห็นว่าหน้าอปราเบอร์เลายุน แทฮยอนะเินเลี่ยไปุยโทรศัพท์ แ่แนแร่อมินโฮไม่ยอมปล่อยให้ร่าบาไปไหน มินโฮลัวว่านที่โทมาะเป็นึฮยอน หรือใร็ามที่เป็นอันรายับแทฮยอน
แทฮยอนถอนหายใอย่ารำามินโฮ
‘ุหนูรับ เอสารที่้อาร ผมเอาไปไว้ที่โ๊ะทำานแล้วนะรับ’ เสียปลายสายอเลายุนบอ
“รับ ๆ อบุมารับ” แทฮยอนบอ
‘เรื่อนี้เป็นวามลับนะรับุหนู’ เลายุนบอ
“รู้แล้ว เอ้อ แล้วอาารอนนี้เป็นไบ้า” แทฮยอนถามโยไม่เอ่ยให้มินโฮรู้ว่าฮยอนอไม่สบาย
“ปลอภัยแล้วรับ ย้ายไป Admit ที่โรพยาบาลมหาวิทยาลัยโลแล้วรับ พรุ่นีุ้หนูไปเยี่ยมท่าน้วยนะรับ”
“รับ ๆ ฝาูแล้วย”แทฮยอนพู่อนะวาสาย
อนนี้แทฮยอนแทบอยาะไปูเอสารที่เลายุนส่ให้
“ปล่อยไ้แล้ว” แทฮยอนบอ แ่อีนยันิ่เหมือนไม่ไ้ยินที่แทฮยอนบอ
แทฮยอนเริ่มรำานิสัยึนๆ อมินโฮ ริ ๆแล้วที่นิ่แบบนี้เพราะมินโฮำลัอ้อน่าหาล่ะ
“พี่มินโฮลับบ้านัน” แทฮยอนบอ เพราะรูุ้อ่อนอมินโฮ ว่ามินโฮ้อเห็น้วยแน่
“เอาิ ลับัน เ็บอเี๋ยวนี้เลย” มินโฮูบหน้าผาแทฮยอนเบาๆ ่อนะลายอออให้แทฮยอนเป็นอิสระ และระือรือร้นเ็บ้าวอ
แทฮยอนส่ายหัวเบา ๆ
"เี๋ยวออไปเ็บอรอนะ"แทฮยอนบอ่อนะเินออมาาห้อมินโฮเพื่อเ็บอ
มือบาเ็บเอสารที่เลายุนเอามาให้ลระเป๋า แทฮยอนื่นเ้น อใทีู่มันไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่ามันะ่วยอะไรแทฮยอนไ้บ้าไหม แ่เรื่อนี้มันแปลพิล
มันอาะเป็น ‘เหุผล’ อเรื่อบาเรื่อที่แทฮยอนยัไม่รู้็เป็นไปไ้…………
“วันนี้ินอะไรี”มินโฮถามทันทีที่มาถึห้อ
“อะไร็ไ้” แทฮยอนอบอย่าไม่ไ้ใส่ในั มือบาวาระเป๋าล ใอยาะเอาเอสารที่เลายุนเพิ่ให้มาึ้นมาอ่านแทบแย่
“….” มินโฮไม่พูอะไรแ่พยัหน้ารับ พลาถอเนไท ลายระุมเสื้อและพับแนเสื้อเิึ้นมารึ่แน่อนะเินรเ้าห้อรัวเรียมทำับ้าวให้แทฮยอนทาน
มินโฮไม่ไ้ทำอาหารเ่หรอ บารั้รสาิมันแทบะินไม่ไ้้วย้ำ แ่มินโฮ็อยาั้ใทำให้แทฮยอนิน
มินโฮผิวบาฮัมเพลพลาเลืออสออมาาู้เย็นและิเมนูที่ะทำอย่าอารม์ี................
แทฮยอนมอามแผ่นหลัว้าอมินโฮที่หายลับเ้าไปในห้อรัว มือบารีบหยิบเอสารในระเป๋ามาเปิูอย่าอใไม่ไหว
เรื่อที่แทฮยอนไม่เยรู้มา่อน ถึแม้ฮยอนอะอยู่ในานะผู้อำนวยารโรพยาบาล แ่น่าัวลที่้อพยายามรัษาำแหน่และโรสร้าารบริหารโรพยาบาลเอาไว้ เพราะใรบานวาแผนที่ะเปลี่ยนโรสร้าารบริหารโรพยาบาล หรือไม่แน่ำแหน่ผู้อำนวยารโรพยาบาลอาถูเปลี่ยนมือาฮยอนอเป็นนอื่นแทน็ไ้
าเรียวไล่อ่านรายื่อะรรมารฝ่าย่า ๆ นมาสะุาที่ื่อ ‘เว แั’
เว แั???? ิ้วลู่มวเป็นปม ื่อนี้แทฮยอนรู้สึว่าุ้น ๆ เหมือนเพิ่ผ่านหูผ่านาแทฮยอนมา แทฮยอนพยายามใ้วามิอย่าหนั
าเรียวเบิว้า เมื่อื่อที่เาุ้นนัหนาือื่ออผู้ป่วยที่แทฮยอนเพิ่ไปรวเมื่อเ้า่อนย้ายเ้าห้อผ่าั เว แั พ่ออผู้ายที่แทฮยอนเลียที่สุในโล
ึฮยอนเยบอแทฮยอนว่าเพราะพ่ออเาเ้ามา่วย ฮยอนอถึเปลี่ยนำให้ารเรื่ออุบัิเหุับเ้าหน้าที่ำรวอนนั้น และึฮยอน็พ้นีไปอย่า่ายาย สอพ่อลูมีอิทธิพลอะไรับฮยอนอมาถึนานั้นเลยเหรอ?
หรือนที่ะพยายามเปลี่ยนโรสร้าบริหารอโรพยาบาล ือ เว แั?
แล้วเรื่อนี้มันเี่ยว้อันอย่าไร แทฮยอนพยายามใ้วามิอย่าหนั
มินโฮเินออมาาห้อรัว เห็นแทฮยอนำลัยืนอ่านอะไรบาอย่าหน้าเรีย ๆ ึเินเ้ามาหาแทฮยอน
“เอาานลับมาทำ้วยเหรอ” มินโฮพู่อนะอแทฮยอนา้านหลัแล้วเอาาเยที่ไหล่บาอแทฮยอน
แทฮยอนะัเล็น้อย่อนะรีบเ็บเอสารล
“อ่อ อื้ม”แทฮยอนหันหน้ามาเผิหน้าับมินโฮเพื่อไม่ให้มินโฮสสัย่อนที่มือบาะถือเอสารไว้้าหลั
“ยันแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่ัน” มินโฮเลิิ้วถาม
“ทำับ้าวเสร็ยั หิวแล้ว” แทฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อ มือบาลอบเ็บเอสารไว้ใ้ระเป๋า่อนะลาแนมินโฮเินเ้าห้อรัว
“เหลือปรุเพิ่มนิหน่อย” มินโฮบอ่อนะั น้ำุปพูแิเมาเป่าให้เย็นแล้วให้แทฮยอนิม
(พูแ ิเ ือแใส่ิมิ แป้็อ รามยอน เนื้อสัว์ แฮม ไส้รอ เบอน ผัและเห็่าๆ *)
“ระวัร้อนนะ” มินโฮพูพลาป้อนแทฮยอน
“……” แทฮยอนลืนมันลออย่ายาลำบา
“เป็นไมั่” มินโฮเลิิ้วถาม
“ินไ้ๆ ”แทฮยอนบอ่อนะเินไปนั่รอมินโฮที่โ๊ะ แ่เห็นมินโฮั้ใทำให้ แทฮยอนไม่อยาทำลายวามั้ใอมินโฮ
“เรียบร้อย พูแิเอมินโฮ” มินโฮบอหลัาัโ๊ะเสร็ แล้วหย่อนัวนั่ลร้ามับแทฮยอน
แทฮยอนยิ้มอ่อน่อนะ ัสินใัุปมาิน แทฮยอนรู้สึแปลใว่าเมื่อ่อนเาินอาหารรสาิแบบนี้ทุวันเลยหรือเปล่านะ หรือแทฮยอนยัไม่ิน?
วามไม่สบายใเรื่อเว แัผุึ้นมาในหัว อนนี้แทฮยอนรู้สึเป็นห่วนเป็นลุเ้าแล้ว แ่แทฮยอน็ไม่รู้ว่าวระทำอย่าไรับเรื่อนี้ี
“แทฮยอนอา !” มินโฮเรียเมื่อเห็นแทฮยอนเอาแ่นั่เหม่อเี่ย้าวในานไปมาไม่ยอมิน้าว
“ห๊ะ” เสียอมินโฮึให้สิแทฮยอนลับมา
“ไม่อร่อยเหรอ ทำไมไม่ิน้าว” มินโฮถาม
“อร่อยสิ แ่มีเรื่ออะไรให้ินิหน่อย” แทฮยอนบอ่อนะเริ่มทาน้าวเียบๆ
มินโฮลอบถอนหายใอย่าัวล แทฮยอนยัไม่พร้อมะบอมินโฮ ไม่ว่าเรื่ออะไร็ามที่แทฮยอนรู้มา เพราะแทฮยอนเป็นประเภทที่ถ้าอยาบอ แทฮยอนะเป็นนบอมาเอ ถึแม้เรื่อที่แทฮยอนเ็บไว้มันะทำให้เ้าัวอึอัแ่ไหน็าม ไม่เป็นไรมินโฮเ้าใแทฮยอนและะไม่าั้นอะไราแทฮยอนทั้นั้น
มือบาเ็บานไปล้าที่ิ์ล้าานหลัิน้าวเสร็
มินโฮเินมา้อนหลัแทฮยอน่อนะวาาบนไหล่แทฮยอน
“เี๋ยวล้าเอ ไปพัเถอะ” แทฮยอนบอ
“็พัอยู่นี่ไ ” มินโฮบอเสียอ่อน่อนที่มือแร่สอ้าะยมาอเอวแทฮยอนไว้หลวมแล้วุหน้านิ่ลที่ออาว
“เะะ ล้าานไม่ถนั” แทฮยอนย่นอหนี แ่ปาบาลับยยิ้มให้ารระทำอมินโฮ
“เี๋ยวล้า่วย ะไ้เสร็เร็ว ๆ” มินโฮลายมือที่อเอวแทฮยอนเปลี่ยนมาเป็นล้าาน่วยแทฮยอนแทน ัวสูอมินโฮเบียิร่าบาอแทฮยอนเ้าไปว่าเิม
แทฮยอนเริ่มทำหน้าไม่ถู แ่็ลอบยิ้มออมา รู้สึร้อนึ้นมาภายในอ้อมแนแร่อมินโฮ
“เินอะิ” มินโฮระิบเสีย่ำ้าหูแทฮยอน
“ร้อน!” แทฮยอนบอพลาเอียหน้าหนี
มินโฮหัวเราะในลำออย่าพอใับวามน่ารัอแทฮยอน มินโฮรู้ว่าแทฮยอนเินที่มินโฮทำอะไรแบบนี้ เพราะร่าบาเอาแ่ยืนเร็อยู่ในอ้อมแนแร่อมินโฮ แทฮยอนมัะน่ารัเสมอเวลาที่เินอาย ยิ่หน้าสวยที่ำลัึ้นสีอนนี้มันทำให้มินโฮแทบะบ้าลั่อยู่แล้ว
‘อทนไว้ มินโฮ’
“ไปอาบน้ำไป”แทฮยอนบอมินโฮทันทีที่ล้าานใบสุท้ายเสร็
“อีแปปนึไม่ไ้เหรอ” มินโฮ่อรอ ่อนที่มือหนาะยมาอเอวแทฮยอนไว้อีรั้
“ไม่้อเลย”แทฮยอนบอเสียุ่อนะแะมือมินโฮที่อเอวออ
แทฮยอน้อห้ามปรามมินโฮ ผู้ายนนี้เปิโอาสให้มาไม่ไ้ ยิ่นิ่ยิ่ไ้ใ มินโฮนนี้็ถือเป็นอีนที่อันรายับแทฮยอนอีเ่นัน แทฮยอนิีไม่ไ้เลยริๆ!
“อ่าๆ โอเๆ แ่นี้็ไม่ไ้” มินโฮบ่นอิออ แ่็ยอมเื่อฟัเพราะแมวเริ่มะู่แล้ว
“ยัมาบ่นอี”แทฮยอนมอ้อน
มินโฮทำหน้านิ่ใส่แทฮยอนอย่าเอาเรื่อ
แทฮยอนเลิิ้วมออย่าท้าทาย
มินโฮระุยิ้มที่มุมปา่อนะยื่นหน้าโมยูบแ้มใสแล้ววิ่ออมาาห้อรัว
แทฮยอนไ้แ่มอามนร้ายาอย่ามินโฮ หาอาาสไ้ลอริๆ ห้าบาทสิบบาท็เอา แทฮยอนส่ายหน้าับวามึนอมินโฮ แ่มัน็ทำให้แทฮยอนยิ้มออมาไ้ลอ
แทฮยอนมอามหลัมินโฮที่หายลับไปในห้อน้ำ่อนที่ร่าบาะเินออมาหยิบเอสารุเิมมานั่อ่านที่โ๊ะหนัสืออมินโฮอย่าั้ใ าเรียวไล่อ่านทุัวอัษรบนระาษอย่าละเอีย
เว แั ผู้ถือหุ้นส่วนในโรพยาบาล 26% และมีบริษัทยาาสหรัอเมริาที่เ้ามาถือหุ้นสูถึ 31% แทฮยอนวิเราะห์้อมูลที่อ่านในหัวร่าว ๆ แ่พ่อและแม่อแทฮยอนเอลับไม่ไ้มีรายื่อผู้ถือหุ้นอโรพยาบาล ทั้ที่วระมี ิ้วสวยวแน่นอย่าไม่เ้าใ และบัีราย่ายส่วนให่ถูใ้ไปับบริษัทยานั่นมาว่า 60% ปี มันไม่มาเินไปหน่อยเหรอ แทฮยอนพ่นลมหายใเพื่อระบายอารม์ หน้าสวยฟุบลับโ๊ะ าเรียวปิลเพื่อิเรื่อราว่าๆ ในหัว มันับ้อนเินว่าแทฮยอนะทำวามเ้าใอะไรับมันไ้
มินโฮเินเ็ผมที่เปียออมาาห้อน้ำ ามหันไปสบนเล็ที่นั่ฟุบหน้าลับโ๊ะหนัสือ หายใเป็นัหวะสม่ำเสมอ
มินโฮเินเ้ามาหาแล้วลอบยิ้มับนัวเล็ี้เารหน้า แทฮยอนเหนื่อยมาทั้วันเลยเผลอหลับเอา่าย ๆ มือหนา่อย ๆ เ็บเอสารออามือแทฮยอนเบา ๆเพราะลัวว่าะวนให้แทฮยอนื่น
มินโฮเ็บเอสารเ้าที่เรียบร้อย ่อนที่สายามะเหลือบไปเห็นัวอัษรบนระาษที่่าึูวามสนใอมินโฮ
‘รายื่อะรรมารบริหารโรพยาบาล’
มินโฮมวิ้วแน่น้วยวามแปลใ มันไม่ใ่้อมูลผู้ป่วยเหมือนอย่าที่มินโฮิ แทฮยอนสนเรื่อารบริหารโรพยาบาลั้แ่เมื่อไหร่ัน มินโฮ่อยๆเปิเอสารอ่านอย่าสสัย สายาไล่อ่านร่าว ๆแ่้อมาสะุาับรายื่อ ‘เว แั ประธานะรรมารฝ่ายวิาาร แผนทรัพยารบุล ’
มินโฮวิ้วแน่นึ้น แล้วมอนเล็ที่ำลัหลับอยู่อย่าแปลใ แทฮยอน้อรู้อะไรมาบาอย่าถึทำให้หันมาสนใเรื่อโรสร้าารบริหารอโรพยาบาล หรือเรื่อนี้มันอาะมีส่วนเี่ยว้อับเรื่อราวทั้หม็ไ้
มินโฮเินมาหยิบสมาร์ทโฟนไปถ่ายรูปเอสารรายื่อะบริหารโรพยาบาลทุหน้า ่อนะส่ไฟล์ภาพให้ อี ึฮุน เรื่อนี้ึฮุนน่าะ่วยมินโฮไ้
มินโฮวาเอสารทุอย่าไว้เหมือนเิม เหมือนอนแรที่แทฮยอนยัอ่านามืออยู่ เพราะไม่อยาให้แทฮยอนรู้ว่ามินโฮเอ็สสัยเรื่อนี้
ไฟหน้าอสมาร์ทโฟนอมินโฮสว่าวาบปราเบอร์อีึฮุนโทรเ้ามา
“เออ มึ” มินโฮเินออไปรับโทรศัทพ์ที่ระเบีย’
‘ที่มึส่มาให้นี่เพราะสสัยเรื่อเว แัเหรอ’ เสียึฮุนลอออมาาปลายสาย ึฮุนเพื่อนรัที่มัะรู้ใมินโฮเป็นอย่าี
“อื้ม แทฮยอนำลัสสัยเรื่อนี้อยู่ น่าะไปรู้อะไรบาอย่ามา”มินโฮพูเสียเบา
‘เออๆ เี๋ยวูบอึยุนับีโฮให้ัารเรื่อนี้ให้’ ึฮุนบอ
“อบในะมึ” มินโฮบอ่อนะวาสาย
สายามทอมอบรรยาาศ่ำืนในโลนิ่ มินโฮรู้ว่าแทฮยอนไม่ไ้เป็นนที่มีวามอทน และเ้มแ็มานาที่ะรับเรื่อหนัหนาไว้นเียวไ้ มินโฮรู้ว่าอนนี้แทฮยอนเหนื่อยและอ่อนแอมาแ่ไหน นอาปลอบและอยู่้าๆแทฮยอนแล้วมินโฮ็ทำอะไรไม่ไ้เลย มินโฮแ่ภาวนาให้ึฮุน ึยุนและีโฮ่วยันหาวามริเรื่อทั้หมให้ไ้เร็วๆ มินโฮไม่อยาเห็นแทฮยอน้อมาเผิหน้าับเรื่อเลวร้ายแบบนี้อีแล้ว
………………………..
าเรียว่อยๆลืมึ้นอย่าัวเีย แทฮยอนไม่รู้ว่าัวเอเผลอหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ มือบายี้าเบาๆ ่อนะเ็บเอสารทั้หมบนโ๊ะไว้ในระเป๋า
าเรียวหันไปสบับแผ่นหลัว้ายืนอยู่ระเบีย เท้าเล็ที่ำลัะเินเ้าไปหา้อหยุะัล เมื่อเห็นร่าสูหยิบบุหรี่ึ้นมาุสูบ แล้วพ่นวันสีาวออมาหนั ๆ
มินโฮ้อารวามเป็นส่วนัวบ้า ร่าบาิ่อนะหมุนัวลับเินไปหยิบผ้าเ็ัวเ้าห้อน้ำไป
มินโฮอัวันบุหรี่เ้าเ็มปอ่อนะ่อย ๆ พ่นมันออมาเพื่อระบายอารม์ นานแล้วที่มินโฮไม่ไ้สูบมัน นอาเวลาที่เรียริ ๆ เท่านั้น มินโฮถึนึถึมัน
มินโฮแ่อยาให้เรื่อทุอย่ามันบล มินโฮอยาใ้ีวิที่เรียบ่ายับแทฮยอนเหมือนเิม ไม่้อมีเรื่อให้อยัวลอยู่แบบนี้
ามมอมวนบุหรี่ที่เพ่ะุสูบในมือนิ่ ่อนที่มือหนาหัมวนบุหรี่ในมือ่อนะโยนมันทิ้ไป มินโฮรู้ีว่าแทฮยอนไม่อบให้มินโฮสูบบุหรี่
มินโฮพ่นลมหายใยาว แล้วื่ม่ำับบรรยาาศเย็นสบายในยาม่ำืนนพอใ ่อนะหมุนัวเินลับเ้าห้อ
แทฮยอนไม่อยู่ที่โ๊ะหนัสือแล้ว สายามวาหาร่าบาทั่วทั้ห้อ ่อนะไปเห็นแทฮยอนนั่เ็ผมอยู่ปลายเีย มินโฮยิ้มส่ายหัวเบาๆ ่อนะเินเ้าไปหานัวเล็
“เี๋ยว่วย” มินโฮเินมาหยุอยู่รหน้าแทฮยอน่อนมือหนาะยมาับผ้านหนูผืนเล็บนหัวเ็ผมให้แทฮยอนเบา ๆ
แทฮยอนไม่ไ้ว่าอะไร ปล่อยให้มินโฮเ็ผมให้ แทฮยอนอบสัมผัสที่มันอบอุ่นและวามละมุนอมินโฮแบบนี้ แทฮยอนรู้สึีที่ไ้ลับมาสัมผัสวามอบอุ่นนี้อีรั้ แม้แทฮยอนำมันไม่ไ้ทั้หม็าม
หัวใแทฮยอนรู้สึสั่นไหวและระุวูบ นึลัวึ้นมาว่าวันหนึ่แทฮยอนะสูเสียสัมผัสอบอุ่นแบบนี้ไปอีรั้
เพราะแทฮยอนเื่อในพลัทำลายล้าอึฮยอน ว่าะทำลายีวิอแทฮยอนลไ้อีรั้ ไม่วันใ็วันหนึ่ แทฮยอนลัวเหลือเินว่านอาีวิอัวเอแล้ว แทฮยอนลัวว่าะสูเสียมินโฮไปอี!
“พี่มินโฮ” แทฮยอนเอ่ยเรียมินโฮแผ่วเบา
“หื้ม” มินโฮอบรับแ่มือหนายัเ็ผมให้แทฮยอนอยู่อย่านั้น
“ถ้าสมมิเรารู้ว่าอนบอหนัเรื่อหนึ่มันไม่แฮปปี้อย่าที่ิไว้ พี่ะทนู่อนมันบมั้ย ”แทฮยอนถาม้วยวามัวล
มือหนาที่ำลัเ็ผมะัไป มินโฮพอเาไ้ว่าแทฮยอนพูถึเรื่ออะไร
แม้ว่าสุท้ายแล้วแทฮยอนอาฟื้นวามำไม่ไ้หรือมีอะไร็แล้วแ่ที่มันไม่ไ้เป็นไปามที่ิหวัไว้ มินโฮ็ยัะยืนยันที่ะอยู่ับแทฮยอนเหมือนเิมไม่ไปไหน
“ถ้ามันเป็นหนัเรื่อที่เราอบ ไม่ว่าสุท้ายมันะบอย่าไร พี่็ะูมันไปนบ” มินโฮบอ่อนที่มือหนาะเยาสวยึ้นมา ามสบับาเรียวที่ำลัายแวววิัวลอย่าเห็นไ้ั
“แล้วะไม่เสียใเหรอ” แทฮยอนถามอี
“ไม่หรอ เราไม่วรเสียใในสิ่ที่เราศรัทธา”มินโฮบอ่อนะ้มลไปูบหน้าผาสวย
มินโฮอยาพยายามปลอบใแทฮยอนว่า ไม่ว่าสุท้ายเรื่อราวะเป็นอย่าไร็าม เราไม่สามารถำหนมันไ้ แ่อยาให้แทฮยอนเื่อและศรัทธาในวามรั ว่าสุท้ายแล้วะไม่มีอะไรมาทำลายวามรัอมินโฮที่มีให้แทฮยอนไ้
แทฮยอนหลับาลเบาๆ รับสัมผัสอ่อนโยนามินโฮ
มินโฮมัทำให้แทฮยอนรู้สึสบายใทุรั้ที่อยู่้วย และอยาอยู่แบบนี้ไปแสนนาน
แนเล็ยแนล้อ้นอมินโฮอย่าั้ใ รั้้นออีนนใบหน้าเ้ามาใล้ิัน
“พี่มินโฮูบุหรี่้วยเหรอ” แทฮยอนถามเสีย่ำ แ่ไม่ไ้้อารเอาำอบามินโฮ แ่อยาให้อีนรู้ว่าแทฮยอนเป็นห่ว
มินโฮะัเล็น้อย หลบสายาเรียวออีน
“อื้ม บารั้น่ะ” มินโฮอบอย่าลัเล เพราะรู้ีว่าแทฮยอนไม่อบ
“อย่าูอีนะ เป็นห่ว” แทฮยอนบอ
มินโฮยยิ้ม มันเป็นำพูประโยเิมที่เมื่อ่อนที่แทฮยอนเยบอมินโฮ
“รับ” มินโฮอบรับแทฮยอนอย่าว่า่าย มือบารั้้นอมินโฮเ้ามา่อนอี
“ีมา”แทฮยอนบอ่อนที่ริมฝีปาบาะ่อย ๆเลื่อนไปประบปาหยัไ้รูปอมินโฮแผ่วเบา มินโฮเอียหน้าให้ไ้อศาที่ถนัแล้วูบอบปาบาอย่าอ่อนโยน ลิ้นร้อนอมินโฮเริ่มเ้ามา่วิวามหวานาปาอีน
รั้นี้เป็นแทฮยอนเอที่เริ่ม่อน เพราะอยาอบแทนวามรัอมินโฮ ่อนที่แทฮยอนะไม่มีโอาสไ้ทำมัน เพราะีวิมันไม่แน่นอนอย่าที่ิไว้
แทฮยอนหลับานิ่รับรสสัมผัสแสนหวานอมินโฮ เหมือนร่าายแทบะหลอมะลายอยู่รนั้น แ่ร่าสูโถมัวเ้าหา ร่าบา็ยอมเอนายลบนเียนุ่มอย่า่ายายไร้แร่อ้าน
ถึะมีเรื่อที่มาระทบิใให้แทฮยอนัวลและเหนื่อยมาเพียใ แ่พออยู่ับมินโฮวามัวลและวามเหนื่อยล้าเหล่านั้นลับหายไป ‘มินโฮือวามสุแทฮยอน’ ไม่รู้ว่าะมีวามสุแบบนี้ไ้อีนานแ่ไหน แ่พรุ่นี้แทฮยอน็ไม่ล้าิ แทฮยอนึอยาใ้เวลาอยู่ร่วมับมินโฮให้มีวามสุมาที่สุ
ปาหยัถอนริมฝีปาออให้อีนไ้พัหอบหายใ ่อนะเลื่อนมูมมาสูลิ่นหอมหวานาออาว
เสียรา่ำพร่าลอออมาาบาปา มือบาิทึ้ผมมินโฮอย่าเผลอัว เหมือนเป็นเื้อเพลิให้ไฟในร่าายมินโฮประทุึ้น ลิ้นร้อนลาลิ้มรสลำอาวไปนถึอหู่อนะบเม้มหยอล้อเพื่อให้อารม์อนเล็ใ้ร่าให้แระเิ
……cut….cut…..cut……..
มินโฮฝัเี้ยวม ับผิวนุ่มที่ออ่อนะูันเหมือนผู้หิวระหาย หน้าสวยเิึ้นทำหน้าเหยเเพราะวามเ็บแสบที่ผิวปนับวามรู้สึวาบหวาม
“หื้อ ยะ อย่า รนั้น” แทฮยอนพยายามรวบรวมแรอันน้อยนิผลัมินโฮออ เพราะไม่อยาให้มีรอยุหลาบเิึ้น
มินโฮถอนเี้ยวมอออย่าว่า่าย่อนะลับมา่วิมรสหวานาปาบาอีรั้ ลิ้นร้อนวัเี่ยวหยอล้อับลิ้นออีนอย่าเร่าร้อนึ้นมือหนาลาผ่านเสื้อไปสัมผัสวนที่บริเวท้อนิ่มอแทฮยอน ร่าบานอนเร็อยู่ใ้ร่าสูอย่าหมหนทา มือหนาลูบวนนมาถึยอออร่าบา นิ้วเรียวสะิุ่มที่แ็เป็นไอยู่ใ้เสื้อ
“อะ อ๊า”เสียระเส่าลอออาปาปาอย่าน่าอาย แ่แทฮยอน ไม่สามารถเ็บวามรู้สึที่พุ่สูในอนนี้ไ้เลย มือบาิหลัมินโฮนรู้สึเ็บ แ่มินโฮลับอบมัน วามร้อนในายอมินโฮมีมาึ้นยายัวนปวหนึบ มินโฮไม่สามารถหยุเื้อเพลิที่ำลัลุไหม้สุมร่าายอนนี้ไ้เลย
“แทฮยอนอา” มินโฮถอนริมฝีปาออ่อนะเรียื่ออีนเสีย่ำพร่า แทฮยอน่อยๆปรือาหวานเยิ้มึ้นมาสบนรหน้า
สายาแทฮยอน่าหวานเย้ายวนนน่าหลใหล ับริมฝีปาบาที่อนนี้แเ้มาารถูมินโฮูื่ม มัน่าึูนมินโฮละวาม้อารลไม่ไ้เลย
“พี่อนะรับ”สายามเว้าวอนสบับสายาเรียว
แทฮยอนที่อารม์เหมือนไฟำลัรุรุ่น หน้าึ้นสีแเ้ม แทฮยอนรู้ีว่าะเิอะไรึ้นหลัานี้บ้า แ่เ้าัว็พยัหน้ารับมินโฮ ถึแม้ะอายแสนอาย และลัวมา็าม
มินโฮยยิ้มอย่าพอใับปิิริยาอบรับอนเล็ใ้ร่า ่อนะ้มลไปรอบรอปาบานั่นอีรั้ มือหนาล้วเ้าไปลูบวนหน้าท้อนิ่มใ้เสื้อ ่อนะ่อย ๆ ลูบึ้นไปสัมผัสุ่มไเล็ทีู่ัน
ร่าบาบิเร่าอยู่ภายใ้ร่าสูอย่าทรมาน ทุอูรูุมนลุั้ันทั้ัว วามรู้สึีเิึ้นนแทฮยอนปิเสธมันไม่ไ้ มือหนาอี้าเลิเสื้อยือแทฮยอนึ้นเหนือหน้าอ ่อนะละริมฝีปาอออย่าน่าเสียาย ฟันมบที่สันรามอหน้าสวยเบา ๆ่อนที่ลิ้นร้อนะลาผ่านลำอาวลมา ผิวแทฮยอนเนียนละเอีย นอยาะลิ้มรสสัมผัสไปทุที่ มือหนาัารถอเสื้ออันแสนเะะอแทฮยอนออ หน้าาวึ้นสีเ้มั หน้าสวยหันหนีาสายามเ้าเล่ห์และหลับาแน่นอย่าเินอาย
มินโฮยิ้มับวามน่ารัอแทฮยอน ่อนที่ะุมูมลไปสูวามหอมหวานาอาวอีรั้ ยิ่ปาหยับเม้มผิวนิ่ม ับมือหนาที่ยัสาละวนอยู่ทีุ่่มไ ร่าบายิ่อยาะิ้นหนีเท่าไร แ่เหมือนร่าายยิ่รัน้าม เสียหวานแหบพร่าระบายวามรู้สึออมาอย่าวบุมไม่ไ้ ลิ้นอ้นลาาออาวลมือถึหน้าอเนียน ่อนะพรมูบผิวนุ่มรอบๆ มินโฮใ้ลิ้นร้อนสะิุ่มไแล้วูเม้มอย่าห้ามใไม่ไ้ มือบาำผ้าปูที่นอนแน่นนยับย่น แ่มันไม่่วยบรรเทาวามหวาบหวามาสัมผัสอมินโฮไ้เลย
ร่าสูถอเสื้อัวเออออย่ารำา ่อนะโถมัวมาอแนบร่าบานไม่มีพื้นที่ว่าั้แ่หน้าอถึ่วา แทฮยอนรับรู้วามร้อนที่ประทุในัวมินโฮนยายันมาเสียสีับุอ่อนไหว มินโฮราเสีย่ำอย่าพอใ าที่เยูเม้มที่ยออ มินโฮเปลี่ยนมาเป็นฝัฟันมลบนเนื้อนิ่ม แล้วูลืนวามหวาน้วยอารม์ประทุ
เสียหวานยัลอออมาเป็นัหวะเพราะรู้สึแสบที่ผิว ไม่นานรอยแลีบุหลาบ็ปราึ้นบริเวยออาว
ปาหยัพรมูบลมานถึหน้าท้อนิ่ม ร่าบารู้สึเร็อย่าบอไม่ถู ฟันมฝัลบนพุนิ่มแล้วูเม้มอย่าพึพอใอยู่อย่านั้น นผิวาวึ้นสีแ้ำ
มินโฮลาลิ้นร้อนผ่านหน้าท้อน้อย่อนะูบหนั ๆ ลบนุอ่อนไหวอร่าบาที่ยายันอยู่ใ้าเ ร่าบาแทบลั้นหายใ ิ้นเร่าหนีาารสัมผัสนั้น เสียหวานราระเส่าลอออมาาปาบาอย่าห้ามไม่ไ้ มินโฮ่าทรมาแทฮยอนเหลือเิน
ไม่นานาเและั้นในที่เะะถูถอไปอที่้อเท้า มือบายปิหน้า้วยวามอาย หน้าาวึ้นสีเ้มั
“ไม่้ออายหรอ เยเห็นนินแล้ว”มินโฮยยิ้ม ยิ่มินโฮพูแทฮยอนยิ่ัเิน
ปาหยัูบทีุ่อ่อนไหวเบา ๆ มือหนาะอบุมแท่สีสวยและรูามแนววามยาวสัมพันธ์ับปาหยัที่รอบรอและูื่มวามหอมหวานอย่ารันวนใ
ร่าบาบิเร่า้วยวามวาบหวาม หัวใเ้นรัวไม่เป็นัหวะ แทบสำลัวามสุที่ไ้รับาสัมผัสนั้น เสียหายใหนัๆไม่เป็นัหวะัสลับับเสียราหวาน แทฮยอนแทบะาใรู้สึอยาปลปล่อยอารม์ให้ระเบิออมา
ปาหยัละออาแท่สีสวย ่อนที่ลิ้นร้อนะลาผ่านลไปถึ่อทาหลั หน้าสวยเิึ้น้วยวามรู้สึระสัน นลุั้ันทั่วทั้ัว
“พี่มินโฮ” เสียหวานรา่ำพร่าออมา แทฮยอนไม่อยาโนมินโฮทรมา่อไปอีแล้ว
มินโฮยิ้มอย่าพอใที่เห็นว่านร่าบาำลัโนเพลิรัลุท่วมอารม์ มินโฮเลื่อนัวลับมา่วิรสหอมหวานาปาบาอีรั้ แ่นิ้วยาวยัทำหน้าที่เบิทา นิ้วยาวถูส่เ้าไป่อทาหลัเบาๆ
“อื้อออ” แทฮยอนทำหน้าเหยเอย่าเ็บปว ่อทาหลัรันิ้วยาวแน่น มินโฮ่อย ๆยับนิ้วยาวเ้าออ้า ๆ นอีนเริ่มิน าหนึ่นิ้ว็เพิ่มเป็น สอ และสาม
เสียหวานระบายอารม์ออมาเป็นัหวะอย่าลืมวามอาย เล็บมิลบนผิวสีเ้มอมินโฮนเลือึม
มินโฮผละออมามาถอาเและั้นในที่อนนี้ไม่มีวามำเป็นอออย่าว่อไว เผยให้เห็นอารม์ร้อนที่ำลัประทุอย่าท้าทาย
แทฮยอนลอบลืนน้ำลายลอเมื่อหันไปสบ หน้าสวยึ้นสีเ้มั ทั้ัเิน ทั้เรลัว
แนแร่ับาเรียวแยออ ่อนะออแรึเอวร่าบาใหุ้อ่อนไหวไล้ิัน
“ถ้าเ็บนทนไม่ไหว บอนะ” มินโฮบอเสีย่ำ แทฮยอนพัหน้ารับ้วยวามอาย ถึแม้แทฮยอนะแสนอายแ่อารม์ร้อนมันำลัประทุอยู่เหนือวามอายนั้นอยู่ี
มินโฮหยอล้อ่อทาให้อีนุ้นิน่อนที่มือหนาะ่อย ๆประอฝัายเ้าไปใน่อทาหลัอร่าบาอย่า้า ๆ ไ้แ่รึ่ทา หน้าสวยสะบัไปมาอย่าทนไม่ไ้ มือบาำผ้าปูที่นอนนยับย่น แทฮยอนรู้อึอั แน่นและเ็บทนทนแทบไม่ไหว หยน้ำใสไหลรื้นออาหหาาเรียว
“อะ อ๊า เ็บ” เสีย่ำลอออมาอย่าสุแสนะทน
มินโฮ้มลมาูบปลอบประโลมปาบา ่อนที่ลิ้นะเ้าไปอบโยรสาิที่หน้าหลใหล มือหนาทำหน้าที่สะิุ่มไเล็ที่แ็ูัน
“ฮื้มมม”เสียหวานลอออมาาลำออย่าพึพอใ
เมื่อ่อทาหลัเริ่มปรับสภาพไ้ มินโฮึัารยับแ่นายเ้าไป้าๆ ลึล้ำเ็มวามยาว ลิ้นร้อนเปลี่ยนมาลิ้มรสที่และูื่มวามหวาน ออาวแทน เอวหนาเริ่มยับเป็นัหวะ้า ๆ าวามเ็บปวในอนแรเมื่อสัมผัสถึุระสัน็เปลี่ยนมาเป็นวามหวาบหวามและวามสุสมแทน
มินโฮราเสีย่ำอย่าพอใัสลับับเสียราหวานนแทบเป็นัหวะเียวัน เอวหนาเร่อัแน่นเ็มำลัเมื่อไฟรัที่ำลัลุโนถึีสุ มีแ่เผาให้ร่าายแทบมอไหม้ หลอมละลายเป็นนนเียวัน
“อย่าหยุนะพี่มิน โฮ” ำอร้อน่าละอายัระเส่านแทบไม่รู้ภาษา
“่อให้อให้หยุ พี่็ไม่หยุ” มินโฮอบรับเสีย่ำพร่าอย่าพอใ มินโฮยับเอวลึเ็มแรอีไม่ี่รั้
ไฟรัที่แผเผาร่าาย็ประระเบิอารม์ออมา
“แทฮยอนอา/ พี่มินโฮ” เสียที่เ็มไป้วยอารม์ที่อัอั้นร้อประสานเป็นเสียเียวันอย่าใร่พอใ ่อนที่ทั้สอร่าะถูหลอมเป็นหนึ่อ่ายสั่นไหวระุามอารม์ที่าสะบั้น
น้ำอุ่นสีาวุ่นพุ่ทะลัามอารม์ที่ประทุอทัู้่นเปอะเปื้อนหน้าท้อและไหลออมาาม่อทาหลัอร่าบา
เสียหอบหายใหนัอทัู้่ยััประสาน ไม่้อใ้ำพูอะไรมา มินโฮและแทฮยอนใ้ภาษาายสื่อสารเ้าใันอย่า่ายาย ร่าเปล่านอนอ่ายโนไฟเผานแทบหลอมละลาย แ่เหมือนเพลิรัยัไม่มอับ วามร้อนในายยัถูเผาไหม้ แทฮยอนรู้สึอะแเมื่อรู้สึถึแ่นายอมินโอใน่อทาหลัยายับแน่นึ้นมาอี เ่นเียวับแรปรารถนาอแทฮยอนที่มันไม่ไ้ลละลเลย
มินโฮับร่าบาพลิหันหลั ่อนะเ้าไปอและไร้อา้านหลั มือบาำผ้าปูที่นอนแน่น ปาบาเม้มเป็นเส้นรเพื่อระับวามรู้สึ ฟันมเผลอฝัลไปูื่มวามหวานหอมอเนื้อนิ่มที่ออาว และมือหนาที่ลูบไล้อบุมยออนแทฮยอนแทบะไม่มีแรพยุร่าายไว้ไ้ หน้าหวานเิฟันมัริมฝีปาล่าแน่นเพื่อระบายอารม์ มินโฮไม่รอให้อารม์้านานเมื่อเห็นร่าบาสั่นระลิอยู่ใ้ร่า มินโฮ่อยฝััวเอลไป้วยัหวะที่เนิบ้าเพื่อให้่อทาหลัอแทอยอนไ้ปรับสภาพ
าเรียวเบิว้าเมื่อแ่นายออีนมันสุแสนะลึล้ำ นแทฮยอนุอ น้ำารื้นใสลอที่าเรียว
มือหนาลูบวนบั้นท้ายนิ่ม่อนะ่อยบรรเลัหวะเนิบ ๆ
“อ๊า พี่มินโฮ มัน อาส์ ลึ” เสียน่าอายราหวานออมาาปาบา เ้าัวรู้สึเ็บ แ่ลับรู้สึีว่าอนแร
“อบมั้ยรับ”มินโฮถามเสีย่ำ่อนะเริ่มเร่ัหวะบเบียนร่าายนเล็สั่นสะท้าน
“หื้ออ อบ อาส์”เสียหวานราอย่าลืมวามอาย บั้นท้ายนิ่มที่โนบยี้และเสียายระทบันเป็นัหวะมันทำให้แทฮยอนแทบสำลัวามสุสม ยิ่แ่นายที่ถูฝัแน่นลึล้ำมาเท่าไหร่ ยิ่ทำให้เลือในายพลุ่พล่านมาเท่านั้น
“อ่า พี่มินโฮ” เสียปรารถนาัระเส่าอยาไปให้ถึุหมาย
“แทฮยอนอา” เสียรา่ำอย่าพอใไม่่าวามปรารถนาอามินโฮที่ำลัะปลปล่อยอารม์ให้ประทุอีรั้ มือหนาเอื้อมมาอบุมแ่นายอร่าบา่อนรูเ็มวามยาวเพื่อให้เาทัู้่ไ้ถึฝั่อารม์พร้อม ๆัน
มือบาำผ้าปูที่นอนแน่น ฟันมัริมฝีปา และราหวานออมาเป็นัหวะเพื่อระบายอารม์ที่ึ้นสูสุ่อนที่ร่าเล็ะระเบิอารม์ออมา แท่สีสวยที่มินโฮอบุมประทุน้ำรัสีาวุ่นออมา่อนที่ร่าบาะเร็ระุหวีร้อ้วยอารม์สุสม
มินโฮเร่ัหวะบยี้บั้นท้ายนิ่มเ็มแรไม่ี่รั้ ไฟปรารถนา็ประทุออามมา
“แทฮยอนอา ”น้ำรัสีาวุ่นประทุเ้าใน่อทาหลันล้นทะลัลับออมา มินโฮบายแนบราบาที่ทิ้ัวบลบนเียอย่าอ่อนแร เสียหายใหอบระรินัึ้นอย่าสุสม ฟันมอมินโฮฝัลผิวนิ่มที่ไหล่อแทฮยอน่อนะูื่มวามหวานาผิวายนุ่ม มันหวานหอมเินว่าะหัห้ามใ มินโฮฝัฟันมูื่มวามหวานไปทั่วแผ่นหลั
ร่าบานอนนิ่อย่าอ่อนแร ราเสียหวานลอลำอเพราะวามเ็บแสบที่ผิว
ริ้นร้อนลาผ่านา่วระูสันหลัมานถึ่อนบ ่อนูบที่บั้นท้ายนิ้มหนัๆ มินโฮพลิัวให้ร่าบานอนหาย
แทฮยอนแทบะอแายอีรอบเมื่อปาหยัรอบำแท่สีสวยอแทฮยอน มันทำให้อารม์ปรารถนาอแทฮยอนไม่บไม่สิ้น
“ฮื่อออ เหนื่อยแล้ว” ร่าบาราออมา ปาเม้มเป็นเส้นร้วยวามวาบหวาม
มินโฮยยิ้มอย่าพอใ แ่ยัไม่หยุแล้นัวเล็ ลิ้นร้อนลาเ็ราบน้ำสีาวุ่นนเลี้ย ่อนะลับไปูื่มรสาิอแ่นายอีรั้ ลิ้นร้อนเี่ยวระหวัรุนแรนร่าบาบิเร่า เสียหวานราออมาไม่เป็นภาษา แทฮยอนโนเพลิรัแผเผาอีรอบ ยิ่โนอีนบยี้และูุนยิ่เหมือนโนผลัาหน้าสู วามรู้สึทอลึ ื่ม่ำิ่ลึนถอนัวึ้น ร่าายทุส่วนเหมือนะพัทลาย้วยเพลิรัไหม้สุมที่มินโฮนั้นมอบให้ อารม์สุสมพลุ่พล่านทั่วร่าาย่อนะถูปลปล่อยออมานนับรั้ไม่ไ้ มือบาทึ้ผมมินโฮเพื่อระบายอารม์ที่ประทุ
“อ่าส์ พี่มินโฮ” เสียหวีระเส่าอย่าอิ่มเอมใในรสรััอย่าลืมวามอาย อารม์รัประทุับ่อปาร้อนเราอมินโฮอย่าวบุมไม่ไ้ ปาหยัยัรอบำและูื่มวามหวานนหยุสุท้าย่อนะปล่อยใหุ้อ่อนไหวออีนเป็นอิสระ
หน้าสวยนอนหน้าแร่ำหายใหอบลึอย่าอ่อนแร หน้าสวยแัึ้นเมื่อเห็นปาหยัเลอะราบาวุ่นที่มุมมา
“ินเเลอะปาเป็นเ็เลยนะ”มือบายเอื้อมมาะเ็มุมปาให้มินโฮอย่าอาย ๆ
“อยาินบ้าไหมล่ะ?” มินโฮยยิ้มอย่าเ้าเล่ห์่อนที่มือหนาะรวบ้อมือบาสอ้าไว้บนหัว แล้วโน้มหน้าลมา่วิมรสหวานอปาบาอีรั้ ูบนุ่มลึุใ้มหาสมุทรทีู่ลึล้ำน่าหลใหลทุรั้ที่ไ้สัมผัสมัน เพียแู่บ ็ปลุุเศษประายไฟเล็ๆ ให้ลุโหมเป็นเพลิร้อนไ้อย่า่ายายอีรั้
และอีรั้ที่เพลิรัสุมประทุแผเผาร่าายอทัู้่อย่าไม่รู้มอับ...
……cut….cut…..cut……..
“Rrrr Rrrrr” มือหนาวานหาโทรศัพท์บนโ๊ะ้าเีย าม่อยลืม หรี่มอหน้าอปราเบอร์ อี ึฮุน
“หื้มมม” มินโฮรับโทรศัพท์เสียัวเีย
“นี่มึยัไม่ื่นอีเหรอ” ึฮุนถามทันทีที่ไ้ยินเสียัวเียามินโฮ
“มึะเสียัทำไมเนี่ย” มินโฮแทบะระิบอบเพราะลัวร่าเล็ที่นอนบับอแร่ะื่น
“มึะไม่มาทำานเหรอรับไอ้มินโฮ” ึฮุนถาม ามลอบมอนาฬิาบนหัวเียที่บอเวลาเ็โมร
“ไปทันอยู่หรอ ”มินโฮบอปั
“เออ รับผิอบีวิัวเอ้วย ”ึฮุนบอพลาหัวเราะ
“ูส่ภาพให้ึยุนแล้ว พอีีโฮ็ำลัสืบประวัินายเวอยู่เลยไ้เรื่อมานิหน่อย วันนี้เที่ยถ้าไม่ิอะไรเอันร้านพี่ียนะ” ึฮุนบอ มินโฮลัเลเพราะไม่อยาทิ้ให้แทฮยอนอยู่นเียวเหมือนอนนั้นอี แ่มินโฮเรื่อนี้็สำัไม่แพ้ัน
“เออ ๆ อบใมา” มินโฮวาสายอย่าิหนั สายามมอร่าาวที่นอนหลับบอิอยู่ับอแร่ ผิวาวนิ่มที่อนนี้มีรอบลีบุหลายแ้ำปราึ้น โยเพาะออาวที่มินโฮยั้อารม์ไม่ทัน ปาหยัยยิ้ม่อนะเลื่อนหไปประทับูบลบนรอยลีบุหลาบนั้นเบา ๆ
ร่าบาัวเียรู้สึัวึ้นมา เพื่อะยับหนีนน่ารำาที่มารบวนารนอนอแทฮยอน แ่ร่าบา้อะันิ่ เมื่อวามเ็บปวแล่นผ่านแนวระูสันหลัึ้นมา มันเ็บปว แทฮยอนเ็บปวทนแทบไม่อยายับัว
“ไปทำานไหวไหม” มินโฮถามอย่ารู้สึผิเมื่อเห็นสีหน้าเหยเอร่าบา
“ไหว” แทฮยอนอบเสียแผ่วอย่าไม่แน่ในั
“แน่ใ ?” มินโฮถาม้ำ ร่าบาไ้แ่พยัหน้ารับเบาๆ
“ั้นลุไปอาบน้ำ ” มินโฮบอ
“ไปอาบ่อนสิ” หน้าสวยึ้นสีแั ่อนที่มือบาะึผ้าห่มึ้นมาปิถึลำอเพราะแสนะอายวามว่าเปล่าที่อยู่ใ้ผ้าห่มนั้น
มินโฮลอบหัวเราะนน่ารัรหน้า มูมสมวามหอมหวานาแ้มใสฟอให่่อนะลุไปอาบน้ำ ปล่อยให้นเล็นอนหน้าุับหมอนนุ่มอย่าเินอาย
‘ื่นเ้ามารู้สึอาย นแทบอยาะลบวามทรำ’
…………………………
มินโฮเินเ้ามาในร้านาแฟทีุ่้นเยามที่ึฮุนนัไว้ แม้ในใะหวั่น ๆ เพราะเป็นห่วแทฮยอน เว แั ยัรัษาัวอยู่ในโรพยาบาล ยัไเว ึฮยอน็้อมาโรพยาบาลแน่นอน ่อนออมามินโฮเลยนาร์ผู้ป่วยทั้หมไปให้แทฮยอนทำอยู่ห้อแผน อย่าน้อยมัน็น่าะีว่าที่อีนมาเินเพล่นพล่านรวผู้ป่วย
มินโฮทัทายทุน่อนะหย่อนัวนั่้าึฮุน
“ูเพลีย ๆ นะมึ เมื่อืนไม่ไ้นอนเหรอ” ึฮุนทัเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรัที่ไม่่าาัวเอที่ึ้นเวรึ
มินโฮระแอมในลำอเบา ๆ แล้วมอสายา้อนใส่ึฮุน เพื่อนาี่ยยิ้มทะเล้นให้มินโฮ่อนะบไหล่อีนเบา ๆ อย่ารู้ใ
“เริ่มเลย ผมอออมาไ้ไม่นาน” มินโฮหันไปบอึยุนและีโฮที่นั่ิบาแฟอยู่รหน้า
“อ่าๆ โอเๆ” ึยุนบอแ่็อำมินโฮไม่ไ้
“ั้แ่วันนั้น ที่เราุยันเรื่อเว แั ผมว่า บุลนี้น่าสสัย เลยลอสืบประวัิู” ีโฮยื่นเอเอสารมารหน้ามินโฮและึฮุน
“รัมนรีที่รวยิอันับในประเทศเาหลี ้อมูลบัีรายรับราย่าย่อปีมาผิปิ นไ้ั้ะรรมไปรวสอบทรัพย์สิน ปราว่ามีรายไ้อีทาาารทำบริษัทยาที่่าประเทศ ึ่มันือบริษัทเียวันที่ถือหุ้นในโรพยาบาล ามที่นายส่มาให้ผม เพราะะนั้นแสว่า แ่เพาะเวแันเียว็ถือหุ้นส่วนในโรพยาบาลไปมาว่า 55% ึ่ถือว่าเยอะมา ๆ และเป็นไปไ้ยามาเ่นัน เพราะโรพยาบาลอาถูเปลี่ยนโรสร้าารบริหารใหม่ไ้อย่า่ายาย มันะี่อับเวแัมา ถ้าเาสามารถเปลี่ยนให้โรพยาบาลเป็นโรพยาบาลเอนไ้ เพราะบริษัทยาอเาะมีรายไ้เพิ่มมาึ้นไปอี”
“แล้วฮยอนอไม่รู้เหรอว่า เว แั ับบริษัทยานั่นือนเียวัน ทำไมยอมให้ถือหุ้นเยอะนานั้น” ึฮุนถาม
“หึ ฮยอนอไม่รู้ ูนี่สิ” ึยุนเลื่อนระาษไปรหน้าึฮุน ่อนะอธิบาย
“เว แัใ้ื่อนอื่นเป็นัวแทนผู้ถือหุ้นอบริษัทยา ในอนแรบริษัทยาไม่ไ้เ้ามาถือหุ้นมานานี้ แ่ประมาปีที่แล้วมีารปรับเปลี่ยนโรสร้าารบริหารเล็น้อย และมีารถอถอนรายื่อผู้ถือหุ้นเิมอโรพยาบาล้วย”
“ใ่ และที่น่าแปลใ ือ นัม ฮยอโ และนัมฮเยริน พ่อแม่อหมอนัมแทฮยอน โนถอนรายื่อผู้หุ้นออทั้หม ทำให้บริษัทยาที่อนแรถือหุ้นแ่ 7% เพิ่มอำนาถือหุ้นมาถึ 31% ”ีโฮอธิบาย
วามเียบเ้ามาปลุมโ๊ะแทน มินโฮและึฮุนมอหน้าันอย่าแปลใ อนนี้โรพยาบาลเหมือนอยู่ในภาวะวิฤิ เวแัร้ายว่าที่มินโฮิ เรื่อนี้มัน้อเี่ยว้อับเรื่อเมื่อปี่อน มินโฮมั่นใ
“เป็นไปไ้ไหมที่เรื่อนี้ะเี่ยว้อับเรื่ออุบัิเหุเมื่อหนึ่ปี่อน”ึฮุนถามึ้น
“น่าะมีส่วนเี่ยว เพราะูระยะเวลาแล้วมีารเปลี่ยนแปลรายื่อผู้ถือหุ้นเมื่อปี่อน แู่เหมือนเรื่อนี้ะมีผลประโยน์ับเว แัมา เหมือนถือไพ่เหนือว่า ฮยอนอเสียทั้ึ้นทั้ร่อ” ีโฮบอ
“ฮยอนอไ้อะไรบ้ามั้ยเนี่ย”ึฮุนนึสสัย
“อย่าน้อยโรพยาบาลยัอยู่ในมือฮยอนอ และมีรายื่อหมอนัมเ้ามาถือหุ้นอโรพยาบาล้วย” ึยุนบอ
“นี่มันเป็นสรามประสาทแน่ ๆ ฮยอนออามีเหุผลที่เสียบาอย่าเพื่อแลับบาอย่าเอาไว้” มินโฮวิเราะห์
“็น่าะเป็นอย่าที่ว่า มันอาะมีอะไรมาว่านี้ที่เราไม่รู้ เื่อเถอะไม่มีใรยอมเสียอะไรไป่าย ๆหรอ”ีโฮบอ
“แล้วโรพยาบาละเป็นอย่าไร่อ”ึฮุนถาม
“ไม่แน่ในะ แัเยรวบรวมรายื่อะรรมารเสนอเปลี่ยนระบบโรสร้าารบริหารโรพยาบาลให้เป็นโรพยาบาลเอน แ่อนนั้นยัไม่ไ้รับวามเห็บอบ เลยหยุเรื่อนี้ไป แ่ผมิว่าแัไม่หยุไว้แ่นี้หรอ” ีโฮบอ
“ฮยอนอำลัที่นั่ลำบา”ึยุนเสริม
าสถานาร์ทั้หม ฮยอนอถูบีบาหลายเหุผล นทำให้ยอมให้ารเท็แ่เ้าหน้าที่ำรว เหุผลอะไรบ้ามินโฮไม่รู้ แ่ที่รู้ ๆ ือารปป้อโรพยาบาลเอาไว้........ึ่มันไม่ใ่เรื่อ่ายเลย.
……………………………
เลายุนใ้เวลา่วเที่ยพาแทฮยอนมาเยี่ยมนเป็นลุที่โรพยาบาลมหาวิทยาลัยโ
ร่าบาเปิประูเ้ามาในห้อผู้ป่วยพิเศษ นเป็นลุนอนอยู่ในุอโรพยาบาล ลุที่ใร้าย และอวเ่อแทฮยอนอนนี้่าน่าสสารนั
มือบาวาอเยี่ยมบนโ๊ะ้าเีย ่อนะพยัหน้าบอเลายุนให้ออไปรอ้านอ
“นึว่าะไม่ไ้เอหน้าหลานอี” ฮยอนอเอ่ยทัเสียแหบพร่า
“อนแรผม็ิแบบนั้นแหละ” แทฮยอนบออย่าประประัน แ่นเป็นลุไม่ไ้ถือสาอะไรแถมยัหัวเราะับสิ่ที่แทฮยอนพู
“แทฮยอนอา อโทษนะที่ปป้อหลานไม่ไ้” ฮยอนอพูึ้นมา เาิทบทวนเรื่อราวทั้หมมาทั้ืน ว่ามันสมวรแล้วที่แทฮยอนะรู้วามริอนนี้ เพราะฮยอนอเอ็ไม่แน่ใว่าัวเอะมีเวลามาอธิบายเรื่อ่า ๆ ไ้เมื่อไหร่ ฮยอนอวบุมเมส์ไม่ไหวแล้ว
“เพราะลุ้อปป้อโรพยาบาลใ่ไหม” แทฮยอนถามึ้น ฮยอนอยิ้มบา่อนพยัหน้ารับ เาไม่ไ้หวัว่าแทฮยอนะให้อภัยเาทั้หม แ่อยาให้แทฮยอนรู้เหุผลทุอย่าเท่านั้นเอ
“โรพยาบาลที่เหมือนเป็นสิ่มี่าสุท้ายในีวิอลุ ลุ้อพยายามอย่ามาเพื่อที่ะปป้อมันเอาไว้ เพื่อ หลาน” ฮยอนอพูเสียแผ่ว
แทฮยอน้อนามอนเป็นลุอย่าสสัย ิ้วมวเป็นปมแน่น
“เว แัเหมือนหมาป่าเ้าเล่ห์ เามีื่อเสีย และอำนามาว่าที่ลุิ เาพยายามะเปลี่ยนมันให้เป็นโรพยาบาลเอน เพราะะไ้มีอำนาบริหารมาึ้น แ่ผลเสียมันะเิับประานและผู้รับบริาร ลุถึไม่เห็น้วย ั้แ่รั้นั้น ็เหมือนเป็นารประาศสรามย่อม ๆ ึ้นับะบริหารอโรพยาบาล แบ่เป็นสอฝ่าย อา แทฮยอนอา มันน่าปวหัวะมั ”ฮยอนอส่ายหน้าอย่าเหนื่อยล้า
แทฮยอนไม่ไ้พูอะไร เอาแ่เียบฟัสิ่ที่นเป็นลุะพู่อ
“แ่พอมีเรื่ออุบัิเหุเิึ้น แล้วยิ่ลูายอแัเ้ามามีส่วนผิ มันยิ่เปิโอาสให้แัไ้ผลประโยน์ เามีเส้นสายให่พอที่ะปิีอย่า่ายาย แ่เราทำอะไรไม่ไ้ เาใ้โอาสที่ลุำลัหมหนทาเล่นานเรา โยรวบรวมะรรมารถอนรายื่อผู้ถือหุ้นออเือบทั้หม โรพยาบาลแทบะอยู่ไม่ไ้ แล้วไอ้วายร้ายนั่น็ทำใีมายื่น้อเสนอสปรมาให้ แ่ลุ็รับมันไว้ ารถอนรายื่อพ่อแม่หลานออาารถือหุ้นทั้หมแลับารเพิ่มอำนาในารถือหุ้นให้แั และบริษัทยาอ่าประเทศมาึ้นเพื่อให้โรพยาบาลยัอยู่ไ้ ารที่แัพยายามถอนรายื่อพ่อแม่หลานออ็เพราะพ่อแม่อหลานมีนนับหน้าถือามา ผู้ที่มาร่วมลทุนส่วนมาึเป็นฝ่ายเรา แ่พอพ่อแม่หลานถูถอนรายื่อออ ผู้มาร่วมลทุน็ลล แัึสามารถึนอเามาร่วมลทุนไ้อย่า่ายาย อนนั้นเาบอว่า่วยปิี แ่สุท้ายแล้วหลัาที่เาไ้ในสิ่ที่้อาร เา็ไม่่วยอะไรเลย นที่ที่นั่ลำบา ือฮยอนผู้น่าสสาร ลุไม่มีทาเลือ ลุึ้อเปลี่ยนำให้ารับำรวเพื่อให้ฮยอนรอาี แม้ะ้อเสียสละหลานอีนไป อภัยให้ลุเลว ๆนนี้้วย ” ฮยอนอบอเสียเศร้า
แทฮยอนนั่ฟันิ่ วามรู้สึสบสนปั่นป่วนไปหม ไม่รู้ะรู้สึอย่าไรับเรื่อนี้ี เหุผลที่ับ้อนับทาเลือที่ยาลำบา ฮยอนอนที่แทฮยอนเยิว่าเป็นนที่ทำลายีวิอแทฮยอนล ่ามีเหุผลที่เ้าใยาเหลือเิน แ่แทฮยอน็พอที่ะเ้าใมันไ้ แ่สิ่ที่เป็นสาเหุอเรื่อทั้หม ไม่ใ่ฮยอนอ แ่เป็นฮยอน่าหา
“แล้วทำไมฮยอน้อทำให้เรื่อทั้หมมันวุ่นวายนานี้้วย”แทฮยอนถามอย่าสสัย
“แทฮยอนอา อย่าถามาลุเลย ให้ฮยอนเป็นนอธิบายเรื่อราวทั้หมเอะีว่า”
“แ่ฮยอนายแล้ว” แทฮยอน้านนเป็นลุ
ฮยอนอยิ้มบา
“ฮยอนผู้น่าสสาร เารู้สึเสียใับเรื่อที่เิึ้นทั้หม เาอยามีโอาสอโทษ แ่มันสายเินไป” ฮยอนอยื่นไอารี่เล่มหนามาให้แทฮยอน
ปาบาเม้มแน่นเป็นเส้นร มือบาเอื้อมไปรับมาอย่าลัเล
‘บันทึอฮยอน’
แทฮยอนรู้สึปวหัวใ วามริที่แทฮยอนอยารู้มาลอ มันถูบันทึอยู่ในไอารี่เล่มนี้เหรอ แทฮยอนำลัะรู้วามริทั้หมานที่ายไปแล้ว
มือบาถือไอารี่ในมือแน่น มือบาื้นเหื่อสั่นเทา ทั้ที่แทฮยอนอยารู้วามริ แ่มือบาแทบไม่ล้าเปิอ่านมัน !
…….100%.....
อันนยอ รีเอร์ทุน
เป็น 20 % ที่่อน้ายาว ฮ่าๆ
อนนี้เียนส่วนที่ันไ้แล้ว เย้ ๆ
แ่อน่อไป และ่อไปันว่า นี่ไม่ไ้สปอย์หรอ
เพราะนันเป็นไรท์เอ ฮ่าๆ ะะบเรื่อเร็ว ๆ แ่็ยาแฮะ
ยัไ็ฝาิาม เม้น์ ิ ม ัน้วยนะฮับ
รั.
ิามา Cut ไ้ที่ทวิ @Southth1
ิแฮแท #ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น