คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9::Loser (100%)
.....นที่ผมไว้ใ ือนที่อยู่เบื้อหลัเรื่อราวทั้หม อย่าไม่น่าเื่อ....
...................................
เมนูอาหาร่าย ๆ สำหรับเย็นนี้อมินโฮ ือรามยอน มันไม่ใ่อาหารที่ีนัหรอสำหรับแทฮยอน แ่เพราะวามั้ใอมินโฮที่มี และไ้นั่ิน้วยัน มันถึทำให้รามยอนธรรมาๆ ลายเป็นอาหารที่รสาิอร่อยไ้อย่าไม่น่าเื่อ
แทฮยอนนั่ินพลาฟัมินโฮเล่าเรื่อนู้น นี่ นั่น ให้ฟั วันนีู้มินโฮะ่าพูเป็นพิเศษ เพราะมินโฮไม่อยาให้แทฮยอนิอะไรมา มินโฮอยาให้แทฮยอนรู้สึสบายใเมื่ออยู่ับเา มินโฮรู้ีว่าแทฮยอนยั้อ่อสู้ับเรื่อราวร้ายๆ อีมามาย แ่มันือเรื่อออนา อนนี้มินโฮอยาให้แทฮยอนรู้สึมีวามสุับ่วเวลาปัุบัน มีวามสุับมินโฮให้มาที่สุ
มินโฮผิวปาเลือเสื้อผ้าในู้อย่าอารม์ี ่อนะหยิบุนอนเสื้อยืาเาสั้นสีาวับผ้าเ็ัวมายื่นให้แทฮยอน
วันนี้แทฮยอนล้าที่อนโอมินโฮ ทั้ที่แทฮยอนไม่ไ้เรียม้าวอเรื่อใ้อะไรมาเลยแม้แ่อย่าเียว ไม่มีแม้ระทัุ่ไปทำานวันพรุ่นี้
“ุพี่มินโฮเหรอ ะใส่ไ้ไหมเนี่ย” แทฮยอนพู่อนะลี่เสื้อผ้ามาเทียบับัว
“ุเรานั่นแหละ ถ้าไม่อ้วนึ้น็ไม่น่ามีปัหา” มินโฮพู่อนะใ้นิ้วิ้มพุนิ่มอแทฮยอนเล่น
“ทะลึ่”แทฮยอนุอีน่อนะเินไปเปิู้เสื้อผ้าูบ้า
“เสื้อผ้า ้าวอ เรื่อใ้ ทุอย่าอแทฮยอนยัอยู่เหมือนเิมนั่นแหละ” มินโฮบอ่อนะเินมายืน้อนหลัแทฮยอน มือหนาเอื้อมเปิลิ้นัที่อยู่้า ๆ ออ ่อนะหยิบล่อสี่เหลี่ยมเล็ ๆ ในลิ้นัออมา
แทฮยอนยืนพิศีรษะลับไหล่ว้าอมินโฮ แนแร่สอ้าอมินโฮโอบนัวเล็า้านหลัไว้ในอ้อมแน ่อนที่มือหนาสอ้าะ่อยๆ เปิล่อสี่เหลี่ยมเล็ ๆ ้าหน้าแทฮยอน แล้วหยิบแหวนวที่อยู่ในล่อออมา
“ุ้นบ้าไหม” มินโฮถาม่อนะสวมแหวนที่นิ้วโป้้าวาอแทฮยอน
แทฮยอนมอูแหวนสอวในมือ วที่นิ้วนาที่แทฮยอนใส่มาลอ และวให่ว่าที่มินโฮเพิ่สวมให้ ‘แหวนู่’?
“ั้นนี่็แหวนพี่มินโฮเหรอ” แทฮยอนถาม ที่มาอแหวนที่แทฮยอนสสัยมาแสนนาน แหวนที่แม่อแทฮยอนบอว่าสำัับแทฮยอนอนนี้ แทฮยอนรู้ำอบแล้ว
“ไม่ใ่แหวนพี่ แ่มันือแหวนอเราสอน” มินโฮบอ
แทฮยอนมอแหวนบนมืออัวเอนิ่ ที่มาอแหวนสอวนี้ะมีวามพิเศษมา แหวนู่สำหรับู่รัในโฮาส่า ๆ แ่ทำไมแทฮยอนถึนึอะไรไม่ออ ทั้ที่มัน็ไม่ใ่เรื่อที่แทฮยอนวระลืม
แทฮยอนถอแหวนวที่ให่ว่าออานิ้วโป้ัวเอ ่อนที่มือบาะับมือ้าวาอมินโฮึ้นมา แล้วสวมแหวนที่นิ้วนา้าวาให้มินโฮ
ารสวมแหวนที่นิ้วนา้าวาามวามเื่อะ่วยเสริมวามรัให้มั่น และแทฮยอน็เื่ออย่านั้น
มินโฮยิ้มับารระทำน่ารัอแทฮยอน่อนะยื่นมือวาเทียบับมือวาอแทฮยอนมอแหวนที่อยู่บนมืออทัู้่
สุท้ายแล้ว แหวนสอว็ไ้ลับมาอยู่บนมืออทัู้่ เหมือนับารโรลับมาพบันในที่สุ
“เลี่ยนว่ะ ทำอะไรเนี่ย” แทฮยอนเริ่มโวยับารระทำอ ริ ๆแล้วแทฮยอนอายะแย่่าหา อนนี้แทฮยอนรู้สึร้อนไปทั้หน้าแล้ว
“น่ารัออ เิน็บอิ” มินโฮหัวเราะแล้วออีนแน่น
“ปล่อย ๆ ะไปอาบน้ำแล้ว”แทฮยอนิ้นลุลัอยู่ในอ้อมแนมินโฮ แ่มินโฮลับอแทฮยอนแน่นึ้นอี
“็ิถึ ไม่ไ้อแบบนี้นานแล้ว” มินโฮบอ่อนะุไร้ใบหน้าลับออาว มือหนาลูบวนที่หน้าท้อนิ่ม แทฮยอนรู้สึเร็อย่าบอไม่ถู ถึแม้แทฮยอนะยอมให้มินโฮอแ่็ไม่ไ้หมายวามว่าะยอมให้มินโฮทำอะไรามใอบแบบนี้ อีอย่าแม้ว่ามินโฮะึ้นว่า ‘นรั’ อแทฮยอน็เถอะ แ่แทฮยอน็ยัำมินโฮไม่ไ้นาที่ะยอมมินโฮทุอย่าในแบบอำว่า นรั
มินโฮไอ้นโลภ นี่แ่วันแรที่แทฮยอนเริ่มเปิใให้ับมินโฮยัทำัวลุ่มล่ามนานี้ นี่แ่่อนที่อยู่้วยันปิหมอนี่ะหื่นนาไหนัน
“มินโฮ ปล่อย !” เมื่อบอี ๆ ไม่ฟั แทฮยอนึพูเสียเ็า
ไม่แปลหรอถ้าแทฮยอนะปิเสธ สำหรับแทฮยอนมันอาเป็นวามรู้สึที่แปล แ่สำหรับมินโฮมันือวามรู้สึและสัมผัสทีุ่้นเยี
มินโฮหยุแล้วปล่อยให้แทฮยอนเป็นอิสระาพันธนาาร ถ้าแทฮยอนไม่พร้อม มินโฮ็ะไม่เห็นแ่ัว
แทฮยอนลอบถอนหายใ ยัีที่มินโฮยัเื่อฟัแทฮยอนอยู่ แทฮยอนเินเลี่ยมาหยิบผ้าเ็ัวและเสื้อผ้า่อนะเินเ้าห้อน้ำไป
มินโฮมอามแทฮยอนที่อนนี้หน้าึ้นสีเ้ม แล้วหัวเราะับท่าทาที่น่ารันั่น
แทฮยอนรีบปิประูห้อน้ำ ร่าบาทิ้ัวพิับประูห้อน้ำแล้วถอนหายใยาว มินโฮหมอนี่ปลอภัยแ่อนหลับริ ๆ ถ้านี่้ออยู่้วยันทั้ืนแบบนี้ ใระรับประันวามปลอภัยให้แทฮยอนไ้ แ่ิแทฮยอน็รู้สึหวั่น ๆ แทฮยอนสะบัหัวแร ๆ เพื่อสลัวามิบ้า ๆออาหัว
เสียน้ำในห้อน้ำเียบไปสัพั่อนแทฮยอนะเินออมาในุนอนสีาวที่มินโฮเลือให้ แทฮยอนเห็นมินโฮนั่บนเ้าอี้ัวให่อ่าน้อมูลผู้ป่วยสีหน้าริัที่โ๊ะทำาน แทฮยอนึเินมาเรียให้มินโฮไปอาบน้ำ
“พี่มิน.......โฮววว” แทฮยอนถึลับพูไม่ออ เมื่อเินมาใล้ ร่าสูที่มีพนัพิอเ้าอี้ัวให่บัอยู่ริๆแล้ว เปลือยท่อนอมีผ้าเ็ัวผืนเล็พาที่บ่าและมีเพียผ้าเ็ัวพันท่อนล่าไว้ เท้าเล็หยุะัแล้วเปลี่ยนทิศทาไปุหน้าอยู่ับประูู้เสื้อผ้าแทน
“ระรีบไปอาบน้ำไ้แล้ว” แทฮยอนบอ แ่เหมือนแทฮยอนุยับู้เสื้อผ้ามาว่า แทฮยอนเริ่มะลัวมินโฮริ ๆ ะแล้ว ถึะผู้าย้วยัน็เถอะ
มินโฮหันมามอพฤิรรมแปลๆ อแทฮยอนที่ำลับ่นุ๊ิ๊ับู้เสื้อผ้าอยู่ ‘แทฮยอนเป็นอะไร’ มินโฮิอย่าแปลใ่อนะเ็บ้อมูลผู้ป่วยเ้าที่แล้วเินมาหานเล็
“ไม่้อมา ไป ไปอาบน้ำไป๊” มือบายมาปิหน้าแล้วเริ่มโวยวายับประู้เสื้อผ้า มินโฮหยุมอแทฮยอนที่อนนี้หน้าแมาถึหู แล้วมอสภาพัวเอที่เปลือยท่อนบนอยู่ถึไ้รู้ว่าทำไมแทฮยอนถึเป็นแบบนี้ ภาพรหน้ามันแทฮยอนูน่ารั มินโฮหัวเราะออมาเบา ๆ แ่เสียหัวเราะบล้วยรอยยิ้มเศร้าอมินโฮ
แทฮยอนสูเสียวามุ้นเยับสิ่่าๆ แม้ระทั่มินโฮ แ่มินโฮผู้ที่ิอยู่ับวามรู้สึเ่า วามเยินแบบเิม มินโฮเอาแ่ทำัวเหมือนเิมแบบที่ัวเอเยิน โยไม่ไ้สนใว่าแทฮยอนไม่ไุ้้นเยับมันเลย อนนี้ทุอย่ามันแปลสำหรับแทฮยอน
‘ลำบามาสินะ’มินโฮพยายามเ้าใแทฮยอน มือหนาอยาเอื้อมไปลูบผมนเล็แ่้อะัเพราะไม่อยาทำให้แทฮยอนรู้สึไม่สบายใแล้วเลือะไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเินเ้าไปอาบน้ำเียบ ๆ
แทฮยอนถอนหายใแล้วบหน้าระประูู้เสื้อผ้านิ่ แทฮยอนเ้าใว่าสิ่ที่มินโฮทำไม่ไ้มีเนาทำให้แทฮยอนไม่สบายใ มินโฮแ่ทำในสิ่ที่เยทำับแทฮยอน แ่เาเอ่าหาที่ำมันไม่ไ้ นที่ไม่ไ้เรื่อิร ๆแล้วือแทฮยอน ไม่ใ่มินโฮเลยสันิ และในที่สุแทฮยอน็ิอยู่ับวามรู้สึผิ
สัพัมินโฮอาบน้ำเสร็เินออมาเห็นแทฮยอนนัู่ทีวีอยู่ มือบาเปลี่ยน่อไปเรื่อย โยไม่ไ้ใส่ใอยาูอะไรเป็นพิเศษ
“ถ้า่ว็ไปนอน่อนเลยนะ” มินโฮบอเรียบๆ ่อนะลับไปนั่ศึษา้อมูลผู้ป่วย่อ แทฮยอนมอามมินโฮแ่ไม่ไ้อบอะไร ‘อนอะไรหรือเปล่า’ ถึแทฮยอนไม่อบให้มินโฮทำัวลุ่มล่ามแ่็ไม่ไ้หมายวามว่าแทฮยอนะอบที่มินโฮนิ่ใส่แบบนี้ เพราะมันทำให้แทฮยอนหุหิ
มินโฮอ่าน้อมูลนไ้พร้อมทั้เปิำราแพทย์ไป้วย สีหน้าริันแทฮยอนไม่ล้าอแใส่ แทฮยอนพ่นลมหายใระบายอารม์และลับมาสนใรายารทีวีรหน้า่อ ทั้ ๆที่มัน็ไม่ไ้น่าสนใเลยันิ ยิ่เวลาผ่านไปยิ่ทำให้แทฮยอนหุหิึ้นเมื่อยัเห็นมินโฮสนใอ่านแ่้อมูลนไ้
แล้วแทฮยอนัสินใทำเรื่อที่ี่เ่าที่สุเพียแ่เพราะมินโฮนิ่ใส่ แทฮยอนไม่เ้าใัวเอว่าทำไม้อทำ มือบาหอบหมอนและผ้าห่มออมานอนอยู่โฟาหน้าทีวีอย่าหุหิ
มินโฮที่ลอบมอารระทำอนเล็อยู่ถึับถอนหายใ
“่ว็ไปนอนในห้อีๆ สิ” มินโฮเินเ้ามาหาเ็ที่เอาแ่ใ
“พี่มินโฮ็ไปสิ” แทฮยอนบออย่าไม่ใส่ใมินโฮ่อนะนอนุหน้าลับหมอน แล้วหันหลัให้มินโฮ
“ไป้วยันสิ” มินโฮบอ่อนะยยิ้มับวามน่าเอ็นูอเ็น้อย
“ไปนเียวเลย ใรเ้าะไปนอนับพี่”แทฮยอนพู่อนะึผ้าห่มมาลุมไว้ทั้ัว
มินโฮหัวเราะออมาเบาๆ ไม่้อบอหรอ มินโฮรู้ว่าแทฮยอนเหวี่ยเาเรื่อออะไร
แทฮยอนนิสัยเหมือนแมว ไม่อบให้ใรอ แ่็ะไม่อบยิ่ว่าถ้าไม่อเลย นิสัยเ็น้อยอแทฮยอนไม่เยเปลี่ยนไป
“็แทฮยอนไล่ะ” มินโฮแล้ึผ้าห่มออ มันยิ่ทำให้แมวรำาและอารม์เสียมาึ้น มินโฮยยิ้ม่อนะัสินใอุ้มนเล็้วยท่าเ้าหิึ้นมา
“ปล่อย เลย ปล่อยเี๋ยวนี้”แทฮยอนุและโวยวายมินโฮให่เลย แ่มินโฮ็ไม่ไ้สนใ เินอุ้มแทฮยอนเ้ามาในห้อนอนแล้วโยนนเล็ลบนเียนุ่มโทษานที่แทฮยอนื้อ
“โอ้ยย บ้าเอ้ย” แทฮยอนสบถหลัาที่โนโยนลบนเีย อนนี้แทฮยอนโรธมินโฮึ้นมาริ ๆ แล้ว
มินโฮเห็นแทฮยอนแล้ว็นึหมั่นเี้ยว แทฮยอนอบทำให้มินโฮ้อลายเป็นเสือที่้อแ่ะะรุบเหยื่อ
ร่าสูึ้นร่อมนเล็ไว้ มือหนา้อมือบาับเียนุ่มไม่ให้นใ้ร่าัืนไ้ แ่แทฮยอนลับเอาแ่โวยวายและิ้นรนให้รอพ้นาพันธนาารอมินโฮ
“ถ้ายัไม่หยุโวยวายะูบริๆ นะ ” มินโฮพู่อนะยยิ้มอย่าเ้าเล่ห์
ปาบาที่เอาแ่โวยวาย เม้มเป็นเส้นร แ่ยัิ้นลุลัอยู่ใ้ร่ามินโฮ
“ถ้าไม่อยาให้ทำอะไร ็อย่าทำัวน่ารัิวะ” มินโฮพู่อนะูบลที่หน้าผาสวยอแทฮยอน แทฮยอนถลึามอมินโฮุๆ มินโฮ้มลูบหน้าฝาแทฮยอนอีรอบ
“โอ้ยน่ารำา” แทฮยอนเริ่มโวยวาย มินโฮเลื่อนหน้าลใล้หน้าแทฮยอน นหน้าสวยหลับาปี๋และหันหน้าหนี มินโฮูบแ้มใสเบา ๆ ่อนะนอนล้า ๆ แทฮยอนแล้วึนเล็มาอในอ้อมแนแทน ไม่อยาแล้ให้แทฮยอนหุหิว่านี้แล้ว มินโฮใ้แนให้แทฮยอนหนุนแทนหมอน และอนัวเล็นมอ
“หื้อหายใไม่ออ” แทฮยอนยัิ้นอยู่ในอ้อมออมินโฮ แนแร่ลายออเป็นอแทฮยอนไว้หลวมๆ ่อนะยมือหนาลูบผมนุ่มออีนเบา ๆ
“อโทษนะ” มินโฮบอ่อนะูบหน้าฝาสวยอีรั้
แทฮยอนนิ่ไม่ไ้ัืนอะไร แทฮยอน็ไม่เ้าใว่าโรธมินโฮทำไมทั้ ๆัวเอ็รำาที่มินโฮทำัวลุ่มล่ามและพอมินโฮนิ่แทฮยอนลับไม่อบมันเลยสันิ
แ่พอมินโฮเอาใแบบนี้แล้วแทฮยอนรู้สึอบอุ่นและอบมัน แล้วทำให้แทฮยอนรู้ว่า แทฮยอนอบแบบนี้มาว่า เสียหัวใสอวที่เ้นเป็นัหวะเียวันมันทำให้แทฮยอนรู้สึีนเผลอปล่อยัวปล่อยใไปับวามอบอุ่นออ้อมอมินโฮ หน้าสวยบลับอแร่และหลับาปล่อยัวเอไปับวาม่ว
พอเห็นนเล็ในอ้อมอนอนนิ่มินโฮ็รู้ว่าแทฮยอนหายอนแล้ว ลับมาเป็นลูแมวที่ว่า่ายแล้ว มินโฮูบหน้าผาสวยเบา ๆอีรอบ วามสุที่เรียบ่ายแบบนี้ มันทำให้มินโฮรู้สึสบายใอย่าบอไม่ถู เปลือามปิล่อนะปล่อยวามเหนื่อยล้าทั้หมที่มีไปับห้วนิทรา
าเรียว่อยลืมึ้นเมื่อรู้สึถึแสสว่าที่ส่อลอม่านเ้ามา แทฮยอนยับัวเบาๆในอ้อมออุ่นอมินโฮเพราะลัวอีนะื่น ท่อนแนแร่อมินโฮที่แทฮยอนใ้หนุนแทนหมอนมัน่าทำให้แทฮยอนหลับสบายเหลือเิน าู่เรียวเอาแ่ทอมอใบหน้ามที่ำลัหลับนิ่ในห้วนิทราโยไม่อาละสายาไปไหนไ้เลย
มือบา่อยๆ ับแนแร่อมินโฮที่อเอวออเพื่อให้ัวเอเป็นอิสระ
“ยัไม่อยาื่นเลย” มินโฮรู้สึัวพูเสียัวเีย่อนที่แนแร่ะอร่าแทฮยอนที่ำลัะลุให้นอนลในอ้อมแนแร่เ่นเิม ใบหน้ามเลื่อนมาุออาว่อนะหลับนิ่ไป
แทฮยอน้อนอนอยู่ในอ้อมอมินโฮอีรั้อย่าปิเสธไม่ไ้ อ้อมอที่อบอุ่น หอมหวาน แม้ระทั่แทฮยอนเอ็ยาที่ะห้ามใ
“พี่มินโฮ สายแล้วเร็วเ้า”แทฮยอนเร่มินโฮ ที่เพิ่เอารถไปอ
มินโฮวิ่มา้วยสภาพทีู่แทบไม่ไ้ ผมยุ่เหยิ อเสื้อที่ยัพับไม่เรียบร้อย ถือระเป๋าและหอบเอสารพะรุพะรั
หมัน!!! ับภาพลัษ์ที่มินโฮสร้ามานาน
ทันทีที่ประูลิฟ์ปิ มือบาัารพับอเสื้อมินโฮให้เ้าที่ แล้วัผมทีู่ยุ่เหยิอนัวสูใหู้เ้าทร าสภาพที่แทบไม่ไ้อนนีู้เป็นนึ้นมาหน่อย
มินโฮเอาแ่ยิ้มให้ับารระทำอนเล็อย่าเอ็นู ็นนี้แหละที่ทำให้มินโฮไม่อยาะลุาที่นอนนทำให้ทัู้่มาทำานสายแบบนี้
มือหนาบีบแ้มนุ่มอแทฮยอนเบา ๆ ้วยวามรั
“หื้อ เ็บ” แทฮยอนบ่นแ่็ไม่ไ้ัืนอะไร แทฮยอนน่ารั น่ารันมินโฮหุบยิ้มไม่ไ้แล้ว
“ไว้เอันนะรับ”มินโฮยีผมแทฮยอนเบา ๆ แทฮยอนไม่ไ้พูอะไรแ่ยิ้มให้มินโฮ่อนะรีบเินออไปทันทีที่ลิฟ์เปิ
มินโฮวาระเป๋าและเอสารในมือลทันที่เ้ามาถึห้อทำาน มินโฮมอนาฬิา้อมือ เหลือเวลาแ่ 20 นาทีะถึเวลาผ่าั มินโฮรีบเ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะออมาเรียมัว
“ฮยอ!” ีวอนเ็ฟันระ่ายวิ่เ้ามาในห้อมินโฮ นอาุนฮเวแล้ว็มีีวอนอีนที่ไม่เยเาะประู่อนเ้ามาสัรั้เลย
“หื้ม”มินโฮถามพลาเ็บ้อมูลผู้ป่วยออาระเป๋า
“ใล้ถึเวลาผ่าัแล้วรับ ฮยอ” ีวอนบอพลาหายใหอบ
“ำลัะไปแล้ว” มินโฮว่า่อนะหยิบ้อมูลผู้ป่วยแล้วเินออาห้อไป
“case นี้เป็นมะเร็ส่วนหัวอับอ่อน แ่ีที่ case นี้พบเร็วเลยยัสามารถผ่าัไ้ เราึะทำารผ่าั Pancreatoduodenectomy หรือที่พวนายุ้นันือ whipple operation ” มินโฮอธิบาย้อมูลให้เ็แสบทั้สามฟั
“ารผ่าันี้่อน้าเสี่ย เราะัส่วนหัวอับอ่อน ลำไส้เล็ส่วน้น (Duodenum) แล้วัระเพาะอาหารส่วนปลายออ หลัาารัอวัยวะออแล้ว เราะทำาร่อทาเินอาหารเ้าับับอ่อนส่วนที่เหลือ เราเลือใ้วิธี Pancreaticogastrotomy ือารที่่อทาเินน้ำีับลำไส้เล็ส่วน้น ่อับอ่อนส่วนที่เหลือับลำไส้เล็ส่วน้น และ่อระเพาะอาหารส่วนที่เหลือับลำไส้อีทีหนึ่ ”มินโฮอธิบายารผ่าับนอภาพที่แสภาพายวิภาทาเินอาหาร แ่สายา็ลอบมอประูว่าเมื่อไรแทฮยอนะเ้ามา เพราะารผ่าั case นี้แทฮยอนะเ้ามา่วย้วย แ่นี่ะเริ่มผ่าัแล้ว แทฮยอนยัไม่มาเลย แทฮยอนหายไปไหน?
“หลัผ่าั้อระวัเรื่ออะไร” มินโฮถามเ็แสบั่นเวลา
“ารเิ Fistula รับฮยอ เพราะอเหลวที่ระบายหลัผ่าัะมีเอนไม์อะไมเลสสูเป็นสามเท่าาปิ ้อระวัเรื่อรอยรั่วในาร่อ้วยรับ”ฮันบินเ็ลาที่มัะเรียมัวมาพร้อมเสมอทุรั้ที่มีารผ่าัอบ
“ี อะไรอี”มินโฮถาม
“ารรั่วและารเิ collection อน้ำีหลัผ่าั ือารรั่วอท่อทาเินน้ำีที่่อเ้าับลำไส้ เิึ้นไ้น้อยรับ แ่ถ้าเิแล้วะส่ผลให้เิภาวะแทร้อนรุนแรว่า และ้อไ้รัษา่อเนื่อรับ” ุนฮเวอบบ้า
“ทุนเรียมัวมาีมา” มินโฮบอ่อนะเ็บาร์ผู้ป่วย ารเรียมัวผ่าัสำหรับมินโฮและนศ.แพทย์พร้อมแล้ว าแ่อีนที่นป่านนี้ยัไม่มา ‘หมอนัม แทฮยอน’
“แล้วนี่หมอนัมล่ะ ” มินโฮถาม่อนะเินไปล้ามือเพื่อเรียมเ้าห้อผ่าั
“็ฮยอบอให้หมอนัมไปรวผู้ป่วย่อนย้ายเ้า OR(ห้อผ่าั) แล้วะให้หมอิมมา่วยแทนไม่ใ่เหรอรับ” ีวอนถามๆ
“ันไม่ไ้บอนิ” มินโฮเลิิ้วถามอย่าสสัย
“อ้าว!!” เ็แสบสามนมอหน้าัน ๆ
“็..”ุนฮเวนึถึเหุาร์่อนหน้าที่่อนเ้ามาในห้อผ่าั ีวอนออไปามมินโฮที่ห้อทำานเพื่อเรียมัวผ่าั ฮันบินุนฮเวเินออมาพร้อมแทฮยอนเพื่อเ้าห้อผ่าั ผู้อำนวยารโรพยาบาลที่ปิไม่่อยะมายุ่มย่ามับารรัษา แ่วันนี้ลับมาบอให้หมอนัมว่าูแล case นี้เป็นพิเศษ
‘หมออยาให้ไปรวผู้ป่วย่อนย้ายเ้าห้อผ่าั แล้วให้หมอิมเ้าไป่วยหมอแทน’
แทฮยอนมอหน้าฮันบินและุนฮเวอย่าสสัย่อนะเินามผู้เป็นผู้อำนวยารโรพยาบาลไปห้อผู้ป่วย านั้นฮันบินและุนฮเว็เ้ามารอในห้อผ่าั และไม่รู้อะไรอีเลย
“อะไร” มินโฮถามอย่าเอาวาม
“็...ผอ.มาบอมาบอพวเราแบบนั้น” ฮันบินบอเสียแผ่ว
ิ้วเ้มมวแน่นอย่าสสัย มินโฮแทบไม่อยาเื่อหูัวเอ
“ผอ. ???? ยา ฮยอนอหรอ?” มินโฮถาม วามวิัวลายัในวาม
“รับฮยอ” ฮันบินและุนฮเวอบพร้อมัน
“case นี้ที่ ผอ. ใหู้แลเป็นพิเศษ ปิ็ไม่เห็น ผอ ะมายุ่ับารรัษาแบบนี้” ุนฮเวบออย่าสสัย
“เี๋ยวมานะ” มินโฮบอ่อนะหมุนัวเินออมา แ่ยัไม่ทันออาห้อ
“หมอะ ห้อผ่าัพร้อมแล้ว่ะ” พยาบาลประำห้อผ่าัเินออมาบอ ทำให้ายาวที่ำลัะ้าวออาห้อหยุะัล
มินโฮรู้สึัวล และเป็นห่วแทฮยอนอย่ามา แ่หน้าที่อนนี้ีวิอผู้ป่วยที่อยู่ในมือมินโฮ มันทำให้มินโฮไม่มีทาเลืออื่นเลย มินโฮถอนหายใยาว่อนะหมุนัวลับเ้ามาอศัลยแพทย์
.................................
“เสร็แล้ว่วยทำเีย Ether Bed (ารปูเียให้อบอุ่นรอนไ้ลับมาาผ่าั*) ไว้รอผู้ป่วยลับา OR(ห้อผ่าั) ้วยนะรับ ” แทฮยอนบอพยาบาลหลัาที่ย้ายผู้ป่วยไปห้อผ่าัเรียบร้อยแล้ว
แทฮยอนรู้สึแปลใที่ผู้เป็นลุบอว่ามินโฮให้มารวผู้ป่วย่อนย้าย แล้วให้ิมินอูเ้า่วยผ่าัแทน และแปลใยิ่ว่าที่นเป็นลุเ้ามาูแลารรัษา เพราะปิแทบะไม่เอหน้า
‘เว แั’ แทฮยอนอ่านื่อปลายเียนไ้ ิ้วมวแน่น นไ้นนี้สำันาไหนันมีื่อเสียหรือนให่นโมาาไหน แทฮยอนิอย่าเบื่อหน่าย่อนะเินออาห้อผู้ป่วย
มือบาเลื่อนเปิประูออ แ่้อะัเมื่อร่าสูอใรอีนอยู่หน้าประู แ่แทฮยอนมอเท้า็บอไ้เลยว่าเป็นนที่แทฮยอนไม่อยาเห็นหน้ามาที่สุ
“หลีทาให้้วย” แทฮยอนบอเรียบ ๆ
“ไม่ิะทัทายันหน่อยเหรอ” ร่าสูพูยียวนวนประสาท
“ไม่ไ้ว่านานั้น”แทฮยอนบอปั
“ลุมึเลียร์แล้ว ไม่้อเ้าผ่าัแล้วไม่ใ่เหรอ” ร่าสูพูอย่าผ่อนลาย่อนะ้าวเ้ามาใล้ๆแทฮยอน
เท้าเล็ถอยหลัหนีอย่าเผลอัว นเป็นว่าแทฮยอนลับเ้ามาอยู่ในห้ออีรั้ับผู้ายร่าสูอีน
แทฮยอนรู้สึแปลใว่า ลุ หรือมินโฮันแน่ที่ไม่ให้แทฮยอนเ้าผ่าั แล้วลุมาเี่ยวอะไรับเรื่อนี้ันล่ะ?
“ูมาเอาำอบ” ร่าสูพูเ้าประเ็นร ๆ มือหนาเลื่อนไปปิประูที่อยู่้าหลั
ำอบที่ะให้ฮยอนลับไปหาเาน่ะเหรอ ฮยอนายไปแล้วะให้แทฮยอนบออย่าไรี แทฮยอนถอนหายใแร ๆ
“มันเป็นไปไ้ยา หรืออาเป็นไปไม่ไ้แล้ว” แทฮยอนอยาพยายามบอให้อีนรู้ว่า มันเป็นไปไม่ไ้เลย และอยาอธิบายให้รู้ว่าเาำลัเ้าใผิว่าแทฮยอนือฮยอน
“มึิีๆ ่อนอบนะ เพราะีวิอมึอาพัลไ้” ำพูที่ฟัูเยือเย็น แ่แทฮยอนเื่อเหลือเินว่าเาสามารถทำไ้ริ
“ูไม่ิว่ามึะทำหรอ” แทฮยอนบอ แ่ริ ๆแล้วแทฮยอนพยายามที่ะหาวามริบาอย่าาร่าสู
“อนนั้นู็ไม่ิว่ามึะหัหลัู แ่มึ็ยัทำไ้ แล้วทำไมอนนีู้ะทำไม่ไ้”ร่าสูพูเสียเย็น
“หัหลั ?” แทฮยอนมวิ้วแน่น มันือสิ่ที่แทฮยอนาใและ้อารำอบ
“็มึไที่เป็นนบอำรวว่าูเป็นนัสายเบร ทั้ที่มึเป็นนใหู้เป็นนทำแบบนั้นเอ ไม่เรียว่าหัหลัเหรอ” ร่าสูแ่นหัวเราะในลำอ
“แ่มึ็ไม่รอหมายมาถึทุวันนี้ไม่ใ่รึไ” แทฮยอนถามอย่ารำา
ร่าสูระุยิ้ม่อนะเินเ้ามาใล้แทฮยอน
“็ถ้าพ่อูไม่เ้ามา่วย ลุมึะยอมลับำให้ารับำรวเหรอ” ร่าสูพูเสีย่ำนล้ายเสียระิบ
แ่แทฮยอนมั่นใว่า เาไ้ยินทุำที่ร่าสูพู ‘ลุ’ที่ร่าสูพูถึบ่อยรั้ ือ ยาฮยอนอ ไม่ผิแน่ ลุรู้อะไรเี่ยวับเรื่อนี้หลายอย่า หรืออารู้เรื่อทั้หมแ่ลุไม่เยบอแทฮยอนเลย มือบาำแน่นนเ็บ แทฮยอนเหมือนรู้สึเป็นนโ่ ลุที่แทฮยอนแสนรันั้น แทฮยอนเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าลุรัแทฮยอนบ้าหรือเปล่า
“และนั่นมัน็่วยให้มึรอหมาย้วยเหมือนัน” ร่าสูยยิ้ม
“พ่อมึน่าื่นมมา” แทฮยอนัฟันรออย่าโมโห
“ลุมึ็น่านับถือเหมือนันนะ ไม่รู้ว่ารัหลาน หรือรัื่อเสียเินทอมาว่าัน” ทุำพูที่ออมาาร่าสูมันมีพลัทำลายล้าสูนวามรู้สึอแทฮยอนนแทบแหลละเอีย
“มึนี่มัน....”แทฮยอนไม่รู้ะ่านรหน้าอย่าไรี มือบาื้นเหื่อำแน่นและสั่นเทา แทฮยอนไม่เยเลียใรมาเท่าผู้ายรหน้าเลย
เรื่อราวทุอย่าที่แทฮยอนไม่เยรู้มา่อน ไม่รู้เพราะ....แทฮยอนเป็นผู้ที่ถูทำลายโยมีนที่อยู่เบื้อหลัเรื่อนี้หลาย่อหลายน บานือนในรอบรัวอแทฮยอนเอ แทฮยอนเ็บปวเหลือเิน เ็บปวนรับมันไม่ไหว ทั้เ็บปวับวามริที่โหร้ายและเ็บปวับารที่้อสูเสียวามทรำ
ร่าสูหัวเราะเบาๆ ่อนะเินเ้ามาสวมอแทฮยอนเอาไว้
“มึไม่้อโทษใรทั้นั้นแหละ ทั้หมมันเิึ้นเพราะมึ” ปาเ้มระิบ้าหูแทฮยอน่อนที่มือหยาบะลูบเลือนผมนุ่มอแทฮยอนเบาๆ มันไม่ใ่ารอปลอบให้รู้สึีเหมือนที่มินโฮทำให้แทฮยอนแ่มันเป็นอ้อมอสปรที่ทำให้แทฮยอนรู้สึโรธและเลียเหมือนอแทบะระเบิ
แทฮยอนยืนนิ่ำมือแน่นอยู่ในอ้อมอที่น่ายะแย แทฮยอนแสนรัเียผู้ายที่หยาบายนนี้เหลือเิน รัเียำพู รัเียารระทำ รัเียทุสิ่ทุอย่า
“ลับไปะ แล้วอย่ามาเอูอี” แทฮยอนบอเสียนิ่
ร่าสูะั แล้วปล่อยให้แทฮยอนเป็นอิสระ ร่าแ่นสูยิ้มเหยีย้วยวามโรธ
“มึหมายวามว่าอย่าไร ฮยอน” ร่าสูถามย้ำเสีย่ำลอไรฟัน
“มึไม่ไ้โ่นาที่ิไม่ออ ว่าูหมายวามว่ายัไ ” แทฮยอนอบอย่ารำา
“นีู่พยายามเสนอทาเลือที่ีที่สุับมึแล้วนะ” ร่าสูพูอย่าหมวามอทน
ทาเลือที่ีที่สุ? ือารลืมเรื่อราวทุอย่าในอีและไปเริ่ม้นใ้ีวิใหม่ับผู้ายที่แทฮยอนแสนะเลียันนี้น่ะเหรอ
แ่ทาเลือที่ีที่สุอแทฮยอนือารรื้อฟื้นเรื่อราวทุอย่าในอี และแ้แ้นทุนที่ทำลายีวิอแทฮยอนให้พัล แทฮยอนไม่ไ้เป็นนีนัหรอ แ่นธรรมานหนึ่ที่มีวามโลภ โรธ หล เมื่อีวิและวามสุในอีโนทำลายลอย่าย่อยยับ้วยน้ำมืออใรหลาย่อหลายน แล้วแทฮยอนะให้อภัยับนเหล่านั้นไ้อย่าไรัน
“แู่ไม่เลือ” แทฮยอนบอเสียเ็าอย่าไม่เรลัวอะไรทั้สิ้น
“ไ้ ั้นมึรอูวามิบหายอีวิมึเลยแล้วัน”ร่าสูบอเสียเยือเย็น แม้ในาอร่าสูะปราแววผิหวัึ้นมาแวบหนึ่ แ่มันแ่เสี้ยววินาทีเท่านั้น่อนที่นัยน์ะเปลี่ยนมาแ็ร้าวและเ็มไป้วยวามโรธ
แทฮยอนเื่อเหลือเินว่าร่าสูไม่ไ้พูเล่นแน่ ่อไปีวิอแทฮยอนมีแ่เรื่อให้วุ่นวายใ หรือมันอาะรุนแรถึั้นทำลายีวิอแทฮยอนให้พัทลายไ้อีรั้ แ่ในเมื่ออนนี้แทฮยอนไม่ไ้ทำผิอะไร แทฮยอน็ไม่ำเป็น้อลัวอะไรทั้นั้น
“ูะรอนะ”แทฮยอนบอ่อนะเินระแทไหล่นัวสูออมาาห้ออย่าไม่ไ้สนใใยีอะไรทั้สิ้น ถ้าผู้ายนนั้นะทำลายีวิแทฮยอนลอีรั้ แทฮยอน็พร้อมะทำลายีวิผู้ายนนั้น เ่นัน แม้ว่าแทฮยอนเอะไม่่อยมั่นในั็าม แ่แทฮยอน็ไม่มีวันที่ะให้ใรมาทำลายีวิอแทฮยอนไ้อีแน่นอน
มือบาำแน่นนเ็บ แทฮยอนสั่นไปทั้ัว้วยวามโรธเหมือนัวะระเบิ โรธทุอย่าที่ทำให้ีวิอแทฮยอนเป็นแบบนี้
เท้าเล็เปลี่ยนาะเินลับห้อทำานอแผนเป็นมุ่หน้าไปห้อผู้อำนวยารโรพยาบาลแทน ผู้เป็นลุที่แทฮยอนแสนะรัและเารพ้วยหัวใ แ่็เป็นอีนนึที่่วยทำลายีวิอแทฮยอนให้พัทลายลไ้อย่าสมบูร์แบบ
ไม่ว่าะเหุผลอะไร็ามที่ทำให้ฮยอนเริ่ม้นทำลายีวิอแทฮยอนล
เหุผลที่ทำให้นเป็นลุัสินใทำลายีวิอแทฮยอน
และเหุผลอนอื่น ๆ ที่เ้ามาทำลายีวิอแทฮยอน
ไม่ว่าเหุผลทั้หม มันะืออะไร วันนี้แทฮยอนพร้อมะรับมัน แทฮยอนไม่ไ้เ้มแ็นานั้นหรอ แ่แทฮยอนแ่ไม่อยาเป็นนโ่ที่ไม่รู้อะไร และไม่อยาอ่อนแอให้นอื่นมาทำลายีวิอแทฮยอนไ้อี
ร่าบาสูลมหายใเ้าเ็มปอเพื่อรวบรวมสิ มือบา่อยๆ เอื้อมไปเปิประูออ ่อนะเินเ้าไป
แทฮยอนยัไม่รู้เลยว่าะเริ่มพูับนเป็นลุอย่าไรี แทฮยอนยอมรับว่าโรธ และเสียใมา
ในห้อทำาน ยา ฮยอนอยืนมือไพล่หลันิ่ สายาทอมอวิวอโลที่อยู่เบื้อหน้า
ผู้ายนนี้ือลุที่แทฮยอนรั และผูพันมาั้แ่ยัเ็ บุลที่ในสายาแทฮยอนมอว่าเ๋ที่สุ และยึเป็นแบบอย่า แ่อนนี้เาือนหนึ่ที่ทำลายีวิแทฮยอน แทฮยอนวรทำอย่าไรับผู้ายใร้ายรหน้านี้ี
“หลานมาแล้วสินะ” ฮยอนอพูทัโยไม่ไ้หันมามอแทฮยอนแ่สายายัทอมอเบื้อหน้านิ่เ่นเิม
“รอผมอยู่หรือไ” แทฮยอนถามถามอย่าแปลใ
“ไม่เิหรอ แ่ิว่าสัวันหลาน้อมาหาลุแน่” ฮยอนอพูพลาหันหน้ามาเผิับหลานายัวเอ ทั้ๆ ที่ฮยอนอเรียมใับเรื่อนี้มานานสัพัแล้ว แ่ในใลึ ๆ ็ยัมีวามัวล
“ลุ็รู้นี่ แล้วทำไมไม่ยอมบออะไรับผมเลย” แทฮยอนเ้าประเ็นร ๆ
“ลุไม่รู้ว่าอาารหลานีึ้นมาแ่ไหน และไม่รู้ว่าหลานไปรู้อะไรมาาใรบ้า แ่แทฮยอนอา ทุอย่าบนโลนี้มันมีเหุผลในัวอมันเอ” ฮยอนอพูอย่าใเย็น แ่ผิับแทฮยอนที่อนนี้รู้สึเหมือนไฟสุมอ
“เหมือนลุำลัะบอให้ผมพยายามเ้าใและยอมรับทุอย่าที่เยเิึ้น” แทฮยอนอยาะแย้
“ไม่ แทฮยอน ไม่” ฮยอนอส่ายหน้าปิเสธ้าๆ
“่อไปีวิหลานอาะวุ่นวายมาว่านี้ ลุแ่อยาให้รู้เอาไว้ว่าทุอย่าที่ะเิมันมีเหุผลอมัน” ฮยอนอบอ้วยสีหน้าเร่เรีย
แทฮยอนไม่รู้หรอว่าสิ่ที่ฮยอนอบอมันืออะไร แ่มันไม่ีับีวิอแทฮยอนแน่
“ผมไม่เ้าใหรอ” แทฮยอนบออย่าื้อรั้น
“แทฮยอนอา ลุเื่อว่านลาแบบหลานเ้าใอยู่แล้ว ” ฮยอนอบอ
“ถ้าผมเ้าใแล้ว มันะ่วยอะไรผมไ้บ้า ีวิอผม ใ่ มันำลัะโนทำลายอีรั้าใร็ไม่รู้ที่ผมไม่เยรู้ัเลยสันิ ถ้าผมเ้าใแล้วมันะ่วยอะไรผมไ้” แทฮยอนระบายวามอึอัใ น้ำใสเริ่มลอนัยน์า มือบาำแน่นเพื่อระับอารม์วามเ็บปว
ฮยอนอะัไปเล็น้อยับพูอแทฮยอน วามเ็บปวายัในแววาอนเป็นลุ ทุอย่าเป็นไปามเมส์ที่ฮยอนอวาเอาไว้ ถึแม้ะูเหมือนว่าฮยอนอเห็นแ่ัว แม้ว่าหลานายัวเอะอยู่ในอันราย แ่ทุอย่ามันไม่สามารถหยุไ้แล้ว
“เรื่อนี้หลานไม่ำเป็น้อยโทษให้ใร แม้ระทั่ลุเอ ลุแ่อยาให้หลานระวััวให้มา ” ฮยอนอบอ วามปวร้าวในอมีเพิ่มึ้นทวีเมื่อัวเอไม่สารถปป้อหลานัวเอในเหุาร์แบบนี้ไ้
“…..”แทฮยอนำมือแน่นนเ็บ ำพูอลุเหมือนบอให้แทฮยอนเรียมัวรับมือับีวิที่ำลัะพัทลายลอีรั้ มันฟัูเยือเย็นและเหน็บหนาวนหัวใมันเ็บ
“ผมไม่ไ้อยารู้ว่าผมวรทำอย่าไร ผมอยารู้ว่าทำไมทุนถึ้อมาทำลายีวิผม้วย” แทฮยอนบอ้วยวามโรธ
“ไม่มีใรอยาทำลายีวิใรหรอแทฮยอนอา” ฮยอนอพยายามอธิบายอย่าใเย็น แ่มัน่าน่ารำาสำหรับแทฮยอนเหลือเิน ที่นเป็นลุไม่ยอมบอเหุผลที่แทฮยอน้อาร
“ฮึ ๆ ูเหมือนลุะพยายามปป้อฮยอนเหลือเิน” แทฮยอนพู้วยน้ำเสียผิหวั
“มันอาะฟัูไม่น่าเื่อ แ่นที่เ็บปวที่สุือฮยอน” ฮยอนอพูนัยน์าายแววเศร้าอย่าเห็นไ้ั
“ลุแม่ !” แทฮยอนสบถเสีย่ำในลำอ ำมือแน่นนสั่น แทฮยอนหมวามอทนับนใร้ายรหน้า ที่ไม่เยะเ้าใแทฮยอนเลย แล้วที่แทฮยอน้อใ้ีวิทุวันนี้ แทฮยอนไม่เ็บปวอย่านั้นหรือ ทำไมฮยอนอถึ้อปป้อและเห็นใฮยอนนานั้น แล้วแทฮยอนล่ะ???
น้ำาที่ลั้นไว้สุท้าย็ไหลออมา มือบายปาน้ำาลวๆ ไม่อยาให้นใร้ายรหน้าเห็นว่าแทฮยอนอ่อนแอ และเ็บปวมาแ่ไหน
“แทฮยอนอา ”ฮยอนอพูอย่าเห็นใแทฮยอน ไม่ใ่ฮยอนอไม่เ้าใแทฮยอน เารู้ว่าหลานายโรธ เ็บปวและสับสนมาแ่ไหน อย่าที่ฮยอนอบอ ‘ทุอย่าที่เิึ้นมันมีเหุผลอมัน’
‘อย่าพยายามทำวามเ้าเรื่อที่ไม่เ้าใอนนี้เลย ’
“ลุะไม่ยอมบอผมริ ๆใ่ไหม” แทฮยอนพูอย่าเหลืออ
ฮยอนอถอนหายใยาว สัวันแทฮยอน็้อรู้วามริอยู่ี ไม่ว่าะเร็วหรือ้า ฮยอนอัสินเินมาเปิลิ้นลิ้นัที่เ็บวามลับไว้มานาน ฮยอนอยัรู้สึลัเล ว่ามันถึเวลาที่แทฮยอนะรู้แล้วริหรือ?
ฮยอนอิทบทวนในหัวอีรั้ เอาเถอะ อย่าน้อยมันอาะทำให้แทฮยอนเ้าใเหุผล่า ๆมาึ้น และอา่วยับไฟร้อนที่ลุไหม้ในหัวใอแทฮยอนไ้บ้า
“่ามันเถอะ ผมไม่สนใแล้วว่าเหุผลมันืออะไร แ่ทุนที่เยทำลายีวิผม ะ้อเ็บปวเ่นัน ผมะทำทุอย่าแม้ัวเอ้อพัทลายอีรั้็าม ”แทฮยอนบออย่าโมโห แทฮยอนยอมรับว่าโรธทุนที่ทำให้ีวิอแทฮยอน้อเป็นแบบนี้ มันไม่สนุหรอับารใ้ีวิที่ยาลำบาแบบนี้ แ่แทฮยอนไม่ไ้ิะทำริทั้หมอย่าที่พู แ่แทฮยอนอยาให้ลุนนี้รัและเห็นใแทฮยอนบ้า
“แทฮยอนอา”ฮยอนอะัเมื่อไ้ยินหลานายพูในสิ่ที่ฟัอันรายแบบนั้น วามเ็บแปลบแล่นผ่านหัวใอย่ารวเร็ว ฮยอนอยมือุมอเพื่อบรรเทาวามเ็บปว
แทฮยอนหมุนัวลับ หันหลัให้นเป็นลุ ่อนที่น้ำาที่พยายามลั้นเอาไว้ะไหลออมาอีรั้ แทฮยอนพยายามสัลั้นน้ำาเอาไว้่อนะเินออาห้อมาโยไม่บอลาผู้เป็นลุแม้แ่ำเียว
“ทะ แทฮยอนอา” ฮยอนอเรียหลานายเสียแหบพร่า มือสอ้ายุมอัวเอแน่น ่อนะทรุัวลับโ๊ะทำาน ฮยอนอพยายามประอสิัวเอ มือวาหาวยา nitroglycerine (ยาอมใ้ลิ้นอผู้ป่วยโรหัวใ อมเมื่อมีารเ็บหน้าอ)บนโ๊ะโยไม่ไ้สนใว่า้าวอะระัระาย อาารเ็บหน้าอรุนแรึ้นและร้าวมาที่แน้าย ฮยอนอเริ่มหายใิัึ้น วามเ็บปวบีบหัวใฮยอนอนแทบะปลิลมหายใไป มือที่สั่นเทายัพยายามวานหาวยา
ภาพทุอย่ารหน้าเบลอนลายเป็นสีาว ฮยอนอปล่อยให้วามอ่อนล้าเ้ารอบำ ร่าายที่พยายามฝืนทรุลับพื้นอย่าวบุมไม่ไ้
“ุลุ !!” เสียทีุ่้นเยแว่วเ้ามาในโสประสาท ่อนที่ภาพทุอย่าะับมื และไม่สามารถรับรู้สิ่่า ๆไ้อี!
‘แทฮยอนอา อย่าทำอะไรที่เสี่ยับีวิัวเอเลยนะ’ ฮยอนออยาะบอับแทฮยอน แ่ไม่สามารถทำไ้
อยาอโทษับทุเรื่อ ฮยอนอรู้ีว่าเาไม่ใ่ลุที่ีนั แ่ฮยอนอไม่สามารถแ้ไอีไ้ มีเพียปัุบันเท่านั้นที่เาะให้มันีไ้ แ่รู้สึเหมือนเวลาอเามันเหลือน้อยลไปทุทีแล้ว
…….100%........
สวัสี่ารีเอร์ที่น่ารั มาอัพ 100% แล้ววว
่วนี้เปิเทอมแล้วแ่ะหาเวลามาอัพให้อ่านันนะะ
อย่าลืมิามัน้วยนะ
ฝาเม้น์ ิ มไ้นะะ ไรท์ะไ้นำไปปรับปรุแ้ไรไหนที่ไม่โอ
อบุรีเอร์ที่อยิามันนะะ
ฝันี่ะ
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น