คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SEXY COUPLE-กฎของเรา100%
Chapter 1. sexy couple:กฎของเรา
สองวันก่อนวันรับปริญญาของฮิวงะ ฮินาตะ
Writer talk:)
แสงสปอตไลท์สาดเข้าที่ห้องมุมหนึ่งของห้องถ่ายแบบ ดวงตาสีฟ้าครามยังคงความแวววับสู้แสงได้อยู่เสมอเหมือนกับนิสัยเจ้าของดวงตาคู่นั้น ยามานากะ อิโนะ หญิงสาวร่างบางนางแบบอันดับต้นๆของโคโนฮะ ที่มากด้วยชื่อเสียง แม้เธอจะไม่ค่อยรับงานแสดงก็ตามที ผมยาวสลวยสีบลอนด์อ่อนๆของร่างบางพลิ้วไปกระทบแสงตามการเคลื่อนไหวของเจ้าตัว บวกกับดวงหน้าผิวอมชมพู เรียวแหลมที่ถูกแต่งเติมให้เข้ากับcollection ใหม่ที่จัดว่าเข้ากับเธอกว่าทุกแบบที่ผ่านมา ถึงทุกแบบจะเข้ากับเธอหมดก็ตาม ทำให้ใครๆไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ต้องเหลียวมองตาม สมเป็นหนึ่งในกลุ่มที่รู้กันในวงกว้างว่า5คนในกลุ่มนี้หน้าตาดี สมบูรณ์แบบไม่แพ้ใครเลย
“คุณอิโนะครับ มองไปอีกด้านแล้วทำตัวสบายๆผ่อนคลาย นั่นแหละครับ...แชะ” ตากล้องคนที่กำลังเล็งกล้องถ่ายเธออยู่บอกให้เธอทำตาม
ปากบางเนียนดั่งกลีบกุหลาบที่ปกติ ถูกแต้มด้วยสีแดงเข้มให้ดูเป็นเพลย์เกริล สุดสวย วันนี้เป็นลุคที่แค่ทาด้วยลิปกลอส ดูใสๆน่ารักๆนั้นยิ้มออกมาด้วยท่าทางชำนาญกับการถ่ายแบบ ทำให้ภาพทุกภาพออกมาออกมา ไม่ว่าคนถ่ายจะเก่งหรือไม่ รูปมันก็ขึ้นได้
“เดินมามุมนี้นะครับแล้ว มองไปด้านนนั้น คิดเรื่องที่มีความสุขที่สุดครับ ได้ที่เลย...แชะ”เขายังพูดต่อ
“อีกรูปนะครับ คราวนี้ขอแบบเป็น แบ๊วๆน่ารักเลยนะครับ เอามือเข้ามาที่กล้องอีกนิดนะครับ....ดีครับ ...แชะ” เธอรู้ว่าตากล้องคนนี้ต้องกำลังเคลิ้มอยู่แน่ๆที่เธอทำใส่กล้องของเขา(ซึนเดเระจริ๊ง= =) แต่ก็ยังทำต่อไป ทำให้คนมองผ่านไปมาแทบเป็นลมกับความ..เอ่อสุดๆของเธอ
“ขอบคุณอิโนะจัง มากเลยนะครับ วันนี้รบกวนมาเยอะเลยไว้วันอื่นเราค่อยมาสัมภาษณ์ทีหลังนะครับ”
ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของนิตยาสารที่เธอถ่ายแบบไปเมื่อครู่ เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่นางแบบของเขาเปลี่ยนชุดแล้วออกมาจากห้องเรียบร้อย
“อ๋อ ได้เลยค่ะ พ่อเรียกพอดีเลย งั้นไปนะ ฝากดูรูปด้วยนะคะ” ธอบอก แล้ววิ่งไปที่รถของเธอต่อโดยทันที
.
.
.
ณ คฤหาสน์ยามานากะ
เสียงรถที่ขับเข้ามาในรั้วอย่างตะบี้ตะบันพิกลนั้นหยุดในที่จอดรถได้แล้ว แม้การขับของอิโนะจะน่ากลัว และหวาดเสียวจนเพื่อนของเธออย่างซกุระจะบ่นแค่ไหน แต่เธอก็ชินกับบ้านของเธอนั่นแหละ ทำให้ไม่ชนกับสิ่งกีดวางเลย
รถคันงามของเธอถูกเปิดโดยหัวหน้าแม่บ้านประจำตระกูลยามานากะ ที่ออกมาต้อนรับเธอเหมือนทุกครั้ง ที่เธอกลับบ้าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผิดแปลกไป
“กลับบ้านเร็วจังนะคะ คุณหนู^^;;”
เพราะเธอพูดด้วยเสียงแห้งๆ และยิ้มเจื่อนๆทั้งที่ปกติแล้ว ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย เพราหัวหน้าแม่บ้านเป็นคนที่สดใส มีความสุขเหมือนกับคุณหนูของเธอนั่นแหละ และมันก็ทำให้อิโนะจับสังเกตได้ ซึ่งทำให้ร่างบางอดสงสัยไม่ได้เลยว่ามันเกิดไรขึ้นกันแน่
“มีอะไรหรือ” อิโนะถาม
“...”แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆ เป็นเชิงว่าให้ถามพ่อของตัวเอง
ว่าแล้ว ร่างบางจึงเร่งฝีเท้าเข้าบ้าน เพื่อจะคุยเรื่องที่เรียกมาและแม่บ้านอีกด้วย เธอเดินเข้ามาเรื่อยๆจนมาหยุดกับหน้าประตูห้องที่คงเป็นของพ่อเธอ เธอจึงปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขอเลย
“พ่อ มีอะไรคะ”
“ก็.... พ่อมีความจริงจะบอก”
“อะไรคะ”
“พ่อติดหนี้พนัน ขอโทษนะอิโนะ พ่อขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”
“ท...ทำอะไรน่ะ”
“พ่อขายลูกให้เจ้าของบ่อนไปแล้ว ขอโทษจริงๆ” สิ้นเสียงของพ่อเธอ เธอก็สลบไปเพราะเหมือนมีใครป้ายยาสลบเธอ
Ino talk :)
งึมมมม -O-* เมื่อกี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด...พ่อกำลังบอกว่าจะขายตัวฉัน! แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวมันลอย..แล้วก็ดับไปหมดจากนั้น ไม่รู้สึกอะไรเลย...เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลาง่วงนะยะ อิโนะ ลืมตาเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆ>_< แต่พอคิดไปเรื่อยๆมันก็เหนื่อย ม...ม่ายยย ไม่ไหวแล้ว อ๊อก ~_~
.
.
.
เช้าวันต่อมา...
ง่า นิ่มจังเลยอะไรเนี่ย งึมงำ เฮือก! แล้วฉันมัวหลับอย่างนี้ได้ยังไงกันนะ ว่าแล้วฉันเลยดันตัวเองขึ้นและปรือตามองห้อง...ฉันอยู่บนเตียงนี่ได้ไงอ่ะ! ละ..แล้วห้องนี้มันก็ไม่ใช่ห้องของฉันนี่ ทะ..ที่สำคัญทำไมฉันใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่อย่างเดียวได้ละเนี่ยO_O เมื่อเอาเรื่องของที่พ่อพูดมาปะติดปะต่อกันคือ ขายตัวฉันให้เจ้าของบ่อนแทนใช้หนี้ แล้วฉันก็สลบ แล้วก็มาอยู่ห้องใครไม่รู้ มะ...ไม่จริงน่าTOT อิโนะยังไม่อยากเสียสาวววววววว หรือว่าไอตาแก่(?)เจ้าของบ่อนมันทำอะไรฉันไปแล้ว ม่ายยยยยยยย ขณะที่ฉันตีโพยตีพายเอาหมอนทุบหัวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายว่าไม่จริง เสียงของใครบางคนก็เข้ามาในห้อง เอื๊อก..ไอคนที่เอาฉันมาแน่ๆ
“คุณยามานากะ อิโนะ...ตื่นเร็วดีนี่ครับJ”ฉันเงยหน้าขึ้นจากหมอนพบว่าไอบ้าแป๊ะยิ้ม แต่หล่อมาก ที่ไหนไม่รู้ยืนยิ้มแล้วเข้ามาในห้อง อืม นี่คงเป็นลูกน้องของเจ้าของ บ่อนหรืออะไรนี่แน่ๆ
“ถามอะไรหน่อยสิ”ฉันพูด
“ได้ครับJ” ไอแป๊ะนี่ก็ยิ้มอยู่ได้ ชิ ต่อให้หล่อยังไงอิโนะก็ไม่สนหรอกย่ะ
“เจ้านายของนาย เอ่อเจ้าของที่นี่ไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม*^* นะๆๆๆๆบอกหน่อยนะ...”ฉันถามแล้วทำสายตาวิบวับใส่ ฉันเห็นตานี่หน้าแดงทันด้วย แต่ก็แวบเดียว แล้วเขาก็ยิ้มเหมือนเดิม
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ พวกผู้หญิงเขาจับคุณยามานากะ อิโนะ ใส่เพราะคิดว่าเจ้าของที่นี่จะทำอะไรคุณเฉยๆ แต่เขาไม่ทำครับ”
เขาก็ยังเรียกฉันเต็มๆยศเสียขนาดนี้แบบนี้มันขัดหูจริงๆเลย แต่ก็นะ เย้><อิโนะ สบายใจขึ้นเยอะเลย (ความรู้สึกช้าจริง//รีดเดอร์) แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ฉันคบกับชิกามารุอยู่นะ มาทำอะไรแบบนี้ได้ไงล่ะ อ้ะ คิดออกแล้วว่าจะหนีไปยังไงดี
“อ่อ งั้นนายรู้จักที่นี่ดีไหม”ฉันถาม
“หึ ดีเลยทีเดียวครับ” คราวนี้ไม่ได้ยิ้มแบบทุกที แต่เหมือนกลั้นหัวเราะมากกว่า
“หน็อย ขำอะไรไม่ทราบยะ ตาแป๊ะยิ้ม”
“อ้อ เปล่าเลยครับJ”เขายังยิ้มได้อีก
“เอาเหอะฉันไม่อยากทะเลาะกับนายเท่าไหร่ มาเข้าเรื่องเลย” ฉันพูดพร้อมยืนขึ้นไปจ้องตากับเขาใกล้ๆให้มันรู้กันเลย
“?”หน้าของเขาตอนนี้มีแต่ตัวงองู
“ฉันขอจ้างให้นายพาฉันออกจากที่นี่แล้วไม่ต้องกลับมา พอจะได้ไหมล่ะ” ฉันว่า พร้อมยิ้มอย่างผู้ถือเกม แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเหมือนเดิม ไม่สิ...ยิ้มเหมือนเขารู้ทุกสิ่ง เงียบไปอึดใจเหมือนเขาพินิจพิเคราะห์อะไรอยู่แล้วก็พูดต่อ
“งั้นคุณมีอะไรให้ผมสบายใจว่าคุณมัดจำผมไว้ล่ะครับJ”
เขาถามพร้อมแบมือขาวๆนั้นออกมา ทำให้ฉันต้องหาของติดตัวในกระเป๋าที่พวกผู้หญิงบ้าอะไรนั่นเอาเสื้อผ้าและก็ของเล็กๆน้อยมาใส่ในนี้ ตะ...แต่ว่าตอนนี้ฉันมีแค่โทรศัพท์มือมือถือ เสื้อผ้าของฉัน กระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอยู่100เดียว(อนาถจริง//ไรเตอร์) เพราะเอาไปช็อปหมดเกลี้ยงเลย ไม่น่าเชื่อสาวสวยอย่างฉันมีเงินติดตัวแค่อยู่เพียงแค่นี้เนี่ย YOY แล้วก็.... แหวนแทนใจของชิกามารุที่ราคาแพงมากเนื่องจาก มันเป็นแหวนมรกตสีเขียวที่เขาชอบ... เอาไงดีละทีนี้ ฉันกำแหวนนั่นไว้แน่น เพราะเป็นของค่าชิ้นเดียวตอนนี้ ขอโทษนะชิกามารุ ถ้าฉันออกไปได้หวังว่านายคงสบายใจกว่าไหม... จากนั้นฉันก็ให้แหวนวงนั้นกับตาแป๊ะยิ้มรูปหล่อซะ
“งั้นคุณยามานากะ อิโนะก็เปลี่ยนชุดเสียนะครับ แล้วผมจะบอกบางอย่างให้J”
“ย่ะ” ว่าแล้วฉันก็เข้าห้องน้ำแล้วหยิบชุดไปด้วยเอาจริงๆ ฉันอาบน้ำนั่นแหละ แล้วก็ออกมา
“เดินพาฉันไปคุยไปก็ได้” ว่าแล้วเขาก็นำฉันไป แต่เอ๋ พอฉันกับเขาออกมาข้างนอกทำไมทุกคนต้องก้มหน้าให้เขาด้วยล่ะ...สงสัยจะลูกน้องคนสนิทมั้ง ชิชะหมั่นไส้ๆๆๆ
“อืม...งั้นผมส่งคุณเท่านี้แล้วกัน แต่คุณน่ะก็ยังต้องกลับมาอยู่ดีนะ^^” เขาเดินมึงหน้าประตูรั้วแล้วพูด มะ..หมายความว่ายังไงยะ!
“อะไรกันฉันจ้างนายนะยะ เอาคืนมาเลยถ้างั้น”
ว่าแล้วฉันก็กระโดด เขย่ง ยื่นๆย่างๆอยู่อย่างนั้นเพื่อจะเอาแหวนของสุดที่รักฉันคืนมา แล้วหมอนี่ก็ยกมือขึ้นสูงเกินที่ฉันจะเอื้อมมือถึงได้ แล้วฉันก็เพิ่งจะสังเกตแหวนสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่ดูแล้วราคามากกว่าแหวนนี่เสียอีก!คล้ายๆกับตราสสัญลักษณ์ประจำคฤหาสน์นี้เลย....หรือว่าเขาคือ
“ขอแนะนำตัวตรงนี้แล้วกันนะครับ ผมซาอิ เจ้าของคาสิโน และธุรกิจด้านมืดครับ...อ้อ งานอีกอย่างที่ก็คือ เป็นตากล้องอันดับหนึ่งของค่ายครับJ”
กรี๊ดดดดดดดดด บอกฉันสิไม่จริง นี่ฉันฉันจ้างเจ้าของที่นี่ ที่ฉันพยายามหนี มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วO_O ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ถึงว่าตอนที่ฉันถามเรื่องต่างๆเหมือนหมอนี่จะกลั้นหัวเราะน่ะ ไหนจะเรื่องที่ฉันจ้าง ไหนจะตอนที่คนพากันก้มหัวให้อีก ทำไมฉันไม่สังเกตYOY คนสวยหน้าแตกง่า แต่ที่ฉันคิดมันต่างกันมาก ฉันนึกว่าเจ้าของบ่อนจะเป็นพวกตาแก่ หนวดเฟี้ยว แว่นดำเหมือนในหนังเสียอีก แต่กลับเป็นเทพบุตรสุดหล่อ กระชากใจ ขาว โอโม อย่างนี้!!! ถ้ารู้ตั้งแต่แรก ยอมอยู่ต่อหรอก=w= เอ้ย ไม่ใช่นะๆ เรามีชิกามารุอยู่ (นิสัยแก้ไม่หายจริงๆ//รีดเดอร์) ในตอนที่ฉันนิ่งเป็นหินอย่างนี้ เขาก็ใส่ต่างหูอันเล็กๆไว้ที่หูฉัน อ้ากกกก มันจะฆ่าฉันรึไงยะ อิโนะยังไม่อยากตายน้า อิโนะยังไม่ได้แต่งงานเลยT^T
“มันเป็นเครื่องดักฟังน่ะ ไม่ต้องคิดจะถอดออกนะครับคุณยามานากะ อิโนะถอดไม่ออกหรอกJ” ยิ้มอีกแล้วแง่ๆๆ
“แล้วฉันจะออกไปไหนได้ไหม ซาอิ”
“ได้ครับ”
“เย้ รักนายจังเลย><” อย่าเข้าใจผิดว่าคิดจริงจังนะ คือมันอุทานน่ะ
“O//Oเอ่อ... ^^แต่ผมขอของมัดจำนี่ไว้ก่อน ถือเป็นของที่ทำให้คุณไม่ต้องติดกับผมหรือต้องรับใช้ผม ตลอดเวลาน่ะครับ แล้วอย่าคิดจะหนีนะครับเพราะผมดักฟังทุกอย่างที่คุณพูดอยู่” เอ้ ฉันเห็นหน้าแดงๆแวบๆนะ น่ารักเป็นบ้าเลย วันหลังจะแกล้งอีก ถ้ายังต้องเจอกับหมอนี่
“แล้วพ่อฉันติดนายไว้เท่าไหร่ล่ะ”ฉันถาม เผื่อจะใช้เงินฉันใช้หนี้ได้
“50ล้านล้าน น่ะครับ ^^” หะ...หา ยังยิ้มได้อีกเหรอ ถ้าหาไม่ได้ฉันคงต้องเป็นทาสหมอนี่ตลอดชีวิตแน่
“ตายๆๆๆๆT^T เออ ไม่รู้แหละฉันจะกลับบ้าน”
“มีคนไปส่งคุณแน่ครับ แต่ผมขอคุยเรื่องกฎก่อน”
“เห?” ฉันส่งเสียงดังมากจนเขาหัวเราะ หรือว่ามีอะไรบนหน้าฉันนะ หัวเราะอีกแล้ว
“ฮ่ะๆ ” เขาหัวเราะ แล้วยื่นกระดาษใบเล็กๆให้
“งั้นฉันก็จะสร้างกฎให้บ้างนะ” แต่เดี๋ยว ฉันต้อรับใช้เขานี่แต่ปากมันก็หลุดไปว่า...
“นายเลิกเรียกฉันเต็มๆแล้วเรียกธรรมดาเหอะ ฉันอึดอัด-0-”
“อะ..อืม ได้ครับ แล้วเจอกันนะครับ คุณอิโนะ”แล้วเขาขับรถให้ส่งฉันทันที ไม่ต้องรีบด้วยนะ คนสวยงงไปหมด@_@
.
.
.
ฉันกลับมาถึงบ้านก็บ่นพ่อเป็นชุดยาวๆ เรื่องที่เล่นพนันแถมยังติดหนี้ 50ล้านล้านเนี่ย กี่เดือนจะใช้หมด รู้นะว่าธุรกิจดอกไม้ที่บ้านมีคนสั่งทุกวันแล้วก็ได้วันและหลายแสนแต่ว่า มันก็ยังมีค่าใช้จ่ายอย่างอื่นอีก ถึงดอกจะไม่ต้องจ่ายเพราะพ่อเอาฉันไปขายแล้วแต่ก็เพิ่งลดไปเท่านั้นเอง โอ๊ย เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับสาบานด้วนเกียรติของคนสวยอย่าง อิโนะเป็นพยาน (เล่นไม่เลิก//ไรเตอร์)
ตอนนี้กำลังฉันขับรถไปที่ทำงานว่าที่ฉันทำมาตอนนี้ได้เงินเดือนเท่าไหร่ ซึ่งถามแล้ว...มันไม่พอT^T กำลังขับกลับอยู่ยัยโหนกก็โทรมา เรื่องฮินาตะรับปริญญา อืมก็ไม่ได้เจอกันมานานมาก ได้ข่าวว่าเพื่อนฉันสวยขึ้นทุกคนเลย โฮะๆๆ ไม่แปลกหรอกเพราะกล่มเรามันเก่งละน่า แถมฉันก็โดนบ่นเรื่องการขับรถที่แสนชำนาญของฉัน อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยชนใครก็ดีแล้วล่ะ แล้วฉันก็โทรไปหาเทมาริอีกคน มันก็ยังแขวะฉันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน- -^^ แต่รู้สกได้ว่าช่วงหลังเธอเหมือนเศร้าๆนะ หวังว่าไม่มีอะไรแล้วกัน จากนั้นฉันก็รับสายชิกามารุต่อเลย นี่ดูฉันจะไม่ว่างเลยเนอะ เรานัดกันตอนบ่ายนี้แหละ>,< ตอนนี้ฉันไปยินดีกับฮินาตะดีกว่า .... คิดถึงเทมาริเหมือนกันนะอยู่กันครบยกเว้นเธออย่างนี้...
.
.
.
และแล้วฉันก็กลับมาถึงบ้านเฮงซวยนี่อีกครั้ง... ทีนี้ฉันก็ไม่รู้จะเอาเงินจากไหนเลยนะเนี่ย ถ้าเงินของเพื่อนๆมารวมกันคงถึงหรอกแต่ ...จะบอกไม่ได้เด็ดขาดว่าอิโนะติดหนี้T^T อับอายขายหน้าประชาชีที่สุดอ่ะ แง้ๆๆๆ อ้ะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้อ่านกฎอะไรนั่นเลยนี่นา อืมหยิบขึ้นมาอ่านเสียหน่อยดีกว่านะ
คุณอิโนะครับผมจะยอมทำตามกฎคุณก็ได้ ที่ให้ผมเรียกอย่างนี้ คงไม่บ่นแล้วนะครับ^^ สำหรับ กฎของเรา ก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่ยากหรอกนะครับทำได้แน่ๆคือ..
มารับใช้ผมทุกวันอย่างน้อยวันละ2ชม. ยกเว้นผมบอกว่าไม่ต้องมา
เก็บเรื่องหนี้ที่ติดผมไว้ด้วยนะครับ ไม่ต้องห่วงว่าผมเป็นห่วง(หน้า) คุณหรอกนะ มันเป็นเรื่องที่สืบต่อกันมาว่าต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้น่ะ
จำได้ไหมครับที่พูดกับผมเมื่อเช้านะ ...รักนายที่สุดน่ะ.... หึผมขอให้คุณพูดอย่างนี้ทุกวันและก็ก่อนนอนนะ
...
กฎอย่างอื่นผมะมาเติมให้ทีหลังเมื่อต้องการนะครับ
ซาอิ
“กร๊าซซซซซ”ฉันคำราม
เอ่อ.... ฉันก็พอเข้าใจนะยะว่าไอทั้งหมดที่เขียนๆน่ะต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่ แต่ไอบอกรักเนี่ยYOY คนสวยไม่เข้าจายยยยยยย ฉันก็อยู่ของฉันดีๆทำไมต้องมาบอกรัก เจ้าหนี้อย่างแกด้วยซาอิ๊ อิ๊ อิ๊ (เอ็คโค่=w=//ไรเตอร์) ทำไมคนอย่างฉันไม่เห็นว่าเขาจะเขียนตอนไหนเลยง่ะ (ก็คนอย่างเธอนั่นแหละ โลกส่วนตัวเยอะ ตีโพยตีพายจนไม่สังเกต//ไรเตอร)(อ่อเหรอ//อิโนะ) แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...เป็นเบอร์ไม่คุ้น ต้องรับหน่อยล่ะ โฮะๆๆ
Sai talk:)
ในตอนที่ผมกลับเข้าบ้านแล้วดูที่หน้าตัวเองจากที่โดนว่า ว่าซีดกว่าเอสี่ ตอนนี้มันยังแดงๆเพราะคำพดของอิโนะ ถึงผมจะใจเต้นแบบที่ไม่เคยเป็น แต่มันก็รู้สึกดีนะครับ อาจจะเพราะได้รับคำพูดนี้....จากคนที่เราเคยชอบล่ะมั้ง แล้วผมก็กลับไปทำงานที่ค่ายต่อหลังจากดูบ่อนและจัดผูหญิงให้นารุโตะเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ ไม่รู้คิดถูกไหมนะที่ติดหูฟังไว้อิโนะก็บ่นไม่เลิกไม่ใช่แค่พ่อของเธอ ยังมีคุณซากุระและก็คุณเทมาริด้วย
.
.
.
“นี่ซาอิคุง เอกสาร”ผมกำลังเดินออกจากงานช่วงเย็นก็มีคนวิ่งตามมาเอาเอกสารให้
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มๆ
“O//O” เฮ้อเป็นอย่างนี้เสียหมดหน้าแดงกันเชียวเอาเหอะ ผมเปิดอ่าน
แสงอุษากรุ๊ป
วันXXเดือนXXปีXXXX
เรียน....นักแสดงและผู้ร่วมงานทุกท่าน
เรื่อง...การแสดงละครฟอร์มยักษ์ครบรอบ50ปีค่ายโคโนฮะ
เนื่องในโอกาสครบรอบ50ปีของค่ายโคโนฮะ กลุ่มแสงอุษาขอขอบพระคุณที่ใช้บริการและอุดหนุนการถ่ายไม่ว่าจะเป็นการถ่ายแบบ ละคร ภาพยนตร์ต่างจากทางเรามาเสมอ แสงอุษาขอเสนอการแสดงเรื่อง 5รักอลวน บทประพันธ์โดย ฮิวงะ ฮินาตะ ซึ่งทางผู้ใหญ่ของโคโนฮะและแสงอุษามองหานักแสดงและ ผู้ประสานงานมือดีมี นักแสดงหลักรายชื่อดังนี้
-อุสึมากิ นารุโตะ
- ชิออน
- อินุสึกะ คิบะ
-ฮิวงะ เนจิ
- เท็นเท็น
-อุจิวะ ซาสึเกะ
-ฮารุโนะ ซากุระ
-คาริน
- ซาบาคุโนะ กาอาระ
-ยามานากะ อิโนะ
-ซาบาคุโนะ เทมาริ
-นารา ชิกามารุ
ขอเรียนเชิญ ซาอิ มาเป็นตากล้องด้วย เพราะฝีมือดีมาก
และงานนี้ผู้กำกับคือ เพน รองผู้กำกับคือ โคนัน staffคนอื่นๆจะมีการยกหน้าที่อีกทีหนึ่ง หากท่านผู้อ่านเห็นจดหมายนี้แล้วพรุ่งนี้มาลงชื่อรับการเอกสารย่อยได้ที่ค่ายโคโนฮะ
ขอแสดงความนับถือ
เพน
อืม...เยี่ยมมาก
**********************************************************
ขอโทษนะค้าตอนของเกะหายไปส่วนนึง คนที่อ่านแล้วมันหายๆจะไปหามาให้ใหม่ค่ะT^T~ เม้นด้วยนะค้า
Fly
ความคิดเห็น