คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SMART COUPLE-ว่าที่คู่หมั้นหรือ คู่กัดดีๆนี่เอง
sakura talk:)
ฉันตื่นขึ้นมากับฝันประหลาดๆที่เขาชอบบอกว่าฝันอย่างนี้มักได้เจอกับเนื้อคู่...ถึงมันออกจะไร้สาระไปหน่อยแต่ว่าเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงมันของคู่กันนี่นา คริๆ
..เอาเหอะๆที่ตื่นมาไม่มีอะไรหรอก เพราะทุกๆวันฉันจะต้องตื่นขึ้นมาทำตารางงานสำหรับวันต่อๆไป จะได้ไม่สายจนอาจารย์ซึนาเดะว่าน่ะสิ เฮ้อ เอ้ะ..แล้วอยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฉันหยุดการทำตารางงานแล้วมาดูว่าเบอร์ของใคร และเมื่อรู้แล้วก็วางใจได้เมื่อคนๆนั้นคือ ยัยเท็นเท็นเพื่อนสมัยมัธยม ตอนที่ยังไม่ไปเรียนเมืองนอก เราสนิทกันเป็นกลุ่ม..
"ว่าไงจ๊ะ เท็นเท็น"ฉัน
(ก็ไม่มีอะไรหรอกน่า ฮ้าวววว-0- ก็วันนี้ฮินาตะรับปริญญา ไอตุ๊ดเลยโทรมาบอกให้ไป)เสียงที่พูดดูยังไม่ตื่นเลยแฮะ
"อ่อๆ งั้นไว้ฉันจะรีบไปนะแต่เดี๋ยวไปขอหยุดงานก่อนนะ"
(อืมๆ เร็วๆนะ..เอ้อแล้วก็โทรบอกอิโนะด้วย)เท็นเท็นว่า แต่ด้วยทิฐิที่มีเป็นปกติเลยบอกไปว่า
"รู้แล้วน่า" แล้วก็วางสายไป
ว่าแล้วฉันก็ไปที่ค่ายเพื่อไปหาอาจารย์อย่างเร่งรีบ แต่กลับได้คำตอบว่าcancelได้แต่แค่ครึ่งวันเท่านั้นเองT^Tอะไรกันง่า อุตส่าห์ตั้งใจจะอยู่นานหน่อย แต่โดนอาจารย์สวนอีกว่า เราเลื่อนการถ่ายแบบมานานมากกกกกกกแล้ว จะเลื่อนอีกไม่ได้เด็ดขาด ฉันไม่เคยผิดนัดใครนะแค่..แค่...แค่..โว้ยนั่นแหละอารมณ์เสีย-3- ฉันเลยเดินออกมาจากบริษัท(เรียกว่ากระทืบเท้าลงมาดีกว่า//ไรเตอร์)ด้วยความที่..ฉันค่อนข้างหงุดหงิดเลยเกือบลืมที่จะต้องโทรไปบอกอิโนะ...นี่คนที่พร้อมทุกอย่างแบบฉันลืมได้ไงเนี่ย!ฮึ่มๆๆๆว่าแล้วก็เลยโทรไปหายัยหมูอิโนะ ขณะที่กำลังออกรถนั่นแหละ และสักพักยัยอิโนะก็รับสาย..
"ฮัลโหล ยัยหมู"
(หาว -0-มีอะไรยะ)
"ไม่ต้องทำไก๋ มาเป็นหลับอยู่เลยนะ ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว"
(ชิ -3-) เชื่อว่าอิโนะคงทำหน้ามู่ตู้อยู่แน่- -^^
"เออ ฉันไม่มีเวลานั่งเถียงอะไรกับแกมาก รีบไปมหา'ลัยโคโนฮะแล้วกัน"
(ทำไมล่ะ...เฟี้ยวววว...ฟ้าวววว...เอี๊ยด...ปรี๊นนน)อิโนะถาม เอ่อคงรีบขึ้นขับรถ มันขับได้..ห่วยมาก
"โอ้ยยยย..ขับรถดูทางก็ได้ยัยหมู!"ฉันว่า
(ก็ดูของฉันอยู่น่า..ชินได้แล้วยัยโหนกเอ้ย )
"เออๆ ก็ฮินาตะรับปริญญาไงที่ ม.โคโนฮะ"
(ฮ่ะๆ ดีจังจบกับเขาแล้ว)
"จบน่ะใช่ ที่สำคัญคิดว่าน่าจะไปดูเขาบ้างสิยะ"
(แน่นอนย่ะ.. ใครจะเหมือนยัยโหนกของเราไปเรียนอังกฤษ~ชิ กลับมาฉันก็จบพอดี-3-)
"เฮอะ ไม่ใช่แค่้ฉันเสียหน่อย นารุโตะก็เรียนย่ะ อารมณ์เสียอยู่ อย่ากวนให้มากได้มั้ย"
เมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ที่อังกฤษ ฉันเรียนเอกการแสดงซึ่งบังเอิญเจอกับนารุโตะ ดาราดังในขณะนี้ แต่ตอนนั้นยัง..ซึ่งเอาเป็นว่าเลยรู้จักกันและมันทำให้ฉันเห็นภาพพจน์ของผู้ชายว่า
........'ผู้ชายน่ะ ไม่เลวก็เป็นแต๋วกันหมด'.......
นั่นแหละนะ...แล้วฉันก็เรียนไปเรียนมาในมหา'ลัย ดันเจอะกับซาอิที่เรียนเอกการถ่ายภาพ และจัดความสมดุลย์ของศิลปะที่มาจาก โคโนฮะเหมือนกันแต่ฉันมีคติประจำใจแล้วเลยไม่สนิทกับเขาเท่าที่ควร จนจบฉันก็ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง จึงไม่ต้องคิดอะไรมากเลย ถ้ามันจะทำให้ฉันรู้สึกว่ามั่นใจในตัวเองสูงและมองคนอื่นออกเรียกได้ว่าทะลุปรุโปร่ง อืมมมม...เช่น2คนนั้นที่ตอนอยู่อังกฤษก็ได้นะ นารุโตะเคยรู้จักกับฮินาตะและชอบเธอมากๆพอมาอยู่ที่นี่สันดานมันเลยออกคือมีความรู้สึกแบบว่า..เหมือนท่านจิไรยะนั่นอ่ะและใช้ผู้หญิงอื่นเป็นตัวแทนฯั่นแหละถึงบอกว่าผู้ชายเลว ถึงคนอื่นที่มองผ่านๆจะเห็นว่ามันขี้เล่นแต่ร้ายเอาสุดๆ ส่วนซาอิก็ชอบยัย...ตั้งแต่ที่เธอคนนั้นเข้าวงการเอาเถอะแต่เจ้าซาอิก็คงต้องอกหัก..ที่ฉันยกชื่อนารุโตะให้อิโนะฟังเพราะรู้ว่ารู้จักแน่ แต่ซาอิ...ไม่ต้องดีกว่ามั้ง
(รู้แล้ววว-0- จะรีบไปแล้วกัน)
"อือ บาย"ฉันวางสายไปและหันกลับมาสนใจกับการขับรถต่อแต่เรื่องไม่เคยคิดก็...
เอี๊ยดดดดดดดดดดด...
writer talk:)
เหตุที่ไม่ควรเกิดก็เกิดขึ้นเสียแล้วสิ เมื่อฮารูโนะ ซากุระ เอาแต่คุยโทรศัพท์มือถือจนเกือบไปชนรถคันงามของอีกฝ่าย..แต่ด้วยความชำนาญและมีความสามารถของทั้ง2คน รถจึงไม่เป็นอะไรเลยแค่รถทั้งสองขึ้นฟุตบาทก็เพียง เท่านั้นแหละ... ร่างบางลงมาดูรถของตนด้วยความไม่สบายใจ..แต่เมื่อสำรวจดูรอบคันแล้วก็ไม่มีอะไรเฉี่ยวเลยทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าของรถที่เธอเกือบเฉี่ยวเกือบจะชนนั้น เป็นใคร... แต่ทิฐิและความดื้อรั้รเอาการทำให้ ดวงตาสีเขียวมรกตแค่มองรถคันนั้นผ่านๆพร้อมพาจมูกโ่งดูเย่อหยิ่งเข้าไปอีก แล้วเธอก็ขึ้นรถรีบขับไปยังจุดหมายที่กำลังขับไปทันที...ปล่อยให้ชายที่อยู่ในรถนั้นถึงกับถอนใจอบ่างระอากับท่าทีของ เจ้าคนหัวดื้อ แต่ก็อดยลความงามเมื่อครู่ไม่ได้ ตาสวย ผมสีชมพูเงางามยาวประไหล่ แม้จมูกโด่งไำด้รูปนั้นจะเชิดก็เถอะแต่มันก็ทำให้รู้สึกหลงได้เลย...อุจิวะ ซาสึเกะ รองประธาน บริษัทอุจิวะกรุ๊ป ที่เป็นดาราชายยอดนิยมไม่ต่างจากเพื่อนของเขา เพียงเขาทำงานส่วนครอบครัวไปด้วยเท่่านั้น เขาได้แต่มองตามรถไปด้วยสายตาเป็นประกายยากจะอ่าน แต่แล้วเขาก็ขับรถไปทำงานต่ออยู่ดี...
sasuke talk:)
ผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้ผมพลาดได้ยังไงนะ ปกติผมจะมีสมาธิในการทำทุกอย่างอยู่แล้ว...แต่ตอนที่รถเธอคนนั้นตรงมาทางผมผมก็เกือบเอาไม่อยู่ ถ้าเป็นทุกทีผมจะดูระยะทาง และองศาอย่างใจเย็นแล้วหลบโดยไม่ต้องขึ้นฟุตบาทแถมขับต่อไปได้เลยด้วยซ้ำ(เห้ยเทพไปไไหมคะเกะ//ไรเตอร์)...กลับต้องมาเจอกับยัยคนสวยที่ไม่มีท่าทีจะขอโทษกันอีก วันนี้มันยังไงนะ...เอาเถอะชีวิตมันต้องมีอุปสรรค สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง คนอย่างผมมันคงมีพลาดกันไปหน่อยน่า ว่าแล้วผมก็ขับรถต่อไปยัง บริษัทอุจิวะกรุ๊ป
"สวัสดีค่ะท่านรองประธาน^//^"พนักงานเดินเข้าทักทายผม
"ครับอรุณสวัสดิ์"แค่ผมตอบกลับไป...
"ฟุ้บบบ"
เธอก็เข่าอ่อนและเป็นลมไป ผมได้แต่มองเธอนิ่งๆและเรียกให้พนักงานพาเธอไปพัก เป็นอย่างนี้ทุกวันเลย แต่แค่เปลี่ยนหน้าไม่ซ้ำกันเลยซักวัน ช่วงแรกๆที่ผมเข้าทำงานหลังจากจบอเมริกา...ก็อึ้งๆอยู่เหมือนกันแต่ว่าก็ต้องทำอึ้งให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้... การจะเป็นผู้นำที่ดีได้น่ะไม่ใช่เอาแต่จะสั่งบงการเพียงแค่นั้น แต่เราต้องทำให้ผู้ตามหรือที่อยู่ภายใต้คำสั่งมีความเชื่อถือและศรัทธาในตัวเจ้านายไปด้วยกัน
ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงาน ห้องรองประธานอุจิวะ ประธานบริษัทคือ อิทาจิ แต่ว่า...ท่าทางหมอนั่นไม่สนใจเลย จะเอาแต่เรื่องแสงอุษา อยู่นั่นแหละ ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปที่เก้ออี้นั้นก็ว่าง คาคาชิ..เพื่อนกลุ่มเดียวกับพ่อเมื่อสมัยก่อนๆก็เลยทำตามหน้าที่ที่พินัยกรรมเขียนคือ..เป็นประธานแทนอิทาจิก่อน จนกว่าจะครบตามเงื่อนไขบางอย่างที่พ่อตั้งขึ้นไว้ ผมถึงจะเป็นประธานบริษัทได้..ความจริงผมก็เคารพคาคาชินะ แต่อุจิวะมันควรปกครองโดยอุจิวะสินะ..ไว้ถึงเวลาที่คาคาชิบอกเงื่อนไข..ค่อยว่ากัน แล้วโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เบอร์ที่โชว์คือ..น้องสาวผมเอง..ซาสึมิ...(ขอเพิ่มตัวละครเองนะคะ เกะมีน้อง2คนแฝดชายหญิงอ่ะค่ะ//ไรเตอร์)
'sasumi' ว่าแล้วผมก็กดรับทันที
"สวัสดีค่ะ น้องซาสึมิ"ผมพูด(กรี๊ดดด พูดคะ ด้วย//ไรเตอร์)
(ซัสจังๆๆ>_<วันนี้ผลข้อสอบออกแล้วค่ะ)
"ดีจัง..แล้วผลมาว่ายังไงคะน้องของพี่"จริงๆวันนี้วันสุดท้ายก่อนปิดเทอมน่ะเลยออกผลสอบเร็วเลยมั้ง
(ก็ได้ที่หนึ่งของชั้นปีค่ะ...เหมือนเจ้าอิทากินั่นแหละ-3-)
ผมมีน้องแฝดตอนนี้9ปี แล้วอีกคนคือ ..อิทากิ..น้องชายที่เนี๊ยบมากๆเรียบร้อยเสียกว่าซาสึมิอีกครับ- - ทั้งสองคนนี้เรียนเก่ง จนผมเคยคิดจะย้ายให้เขาไปอยู่อเมริกา แต่ว่าอิทาจิกับนารุโตะไม่ยอม(ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันมายุ่งกับน้องผมทำไมแต่มันสนิทกัน)ผมก็เลยไม่ย้ายแก...
"อืม..ดีแล้วแต่ต้องพัฒนานะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า รู้ไหมคะ^_^"ผมสอน
(ค่ะทราบดี..คุยกับอิทากิ หน่อยนะคะซัสจัง)
"ครับ"
(ดีครับ ซัสจัง) เสียงคุ้นเคยเข้ามาทางโทรศัพท์ทำให้ผมรู้ว่านี่คือน้องผม
"ว่าไง...ข้อสอบยากไหมครับ"ผม
(เพราะซัสจังติวหนังสือให้นั่นแหละครับถึงได้ ถ้าให้พี่นารุโตะสอนคงยาก)
"อ่า..ก็นะ นารุโตะมันก็เก่งนะครับอิทากิ แค่มันใจดีเวลาอยู่กับน้องสองคน"ลองเจอของจริงสิ..ใครก็ขอตัวหนี แต่นารุโตะรักเด็กเลยสนิทกับ2คนนี้มากอย่างกับพี่อีกคนด้วยซ้ำ
(ครับ..พี่สอนว่า อย่าหมิ่นคนอื่นถ้าเราคิดว่ายังไงก็โค่นเขาไม่ลง)
"ครับ...รักษาที่หนึ่งเอาไว้นะ การรักษาอะไรก็ตามมักจะยากกว่าตอนคว้ามันอีก"
(ขอบคุณนะครับ ซัสจัง^^)และ แล้วผมก็ต้องวางสายเมื่อนึกได้ว่า2คนยังอยู่โรงเรียน
"วางสายก่อนนะครับ..อยู่ในโรงเรียนก็ใช่ชีวิตกับเพื่อนสิครับ..บาย"
(บายครับ)
(โหแค่มองผ่านก็นับได้ อัจฉริยะแบบชิก้าเรียกพี่=[]=//รีดเดอร์)และก็เริ่มไม่แปลกใจเพราะคาคาชิเดินเข้ามาแล้ววางลงไปนี่เอง ผมอ่านดูสรุปเป็นของ..ค่ายที่ผมอยู่และแนบจดหมายมาอีกว่า...แสงอุษากรุ๊ป
วันXXเดือนXXปีXXXX
เรียน....นักแสดงและผู้ร่วมงานทุกท่าน
เรื่อง...การแสดงละครฟอร์มยักษ์ครบรอบ50ปีค่ายโคโนฮะ
เนื่องในโอกาสครบรอบ50ปีของค่ายโคโนฮะ กลุ่มแสงอุษาขอขอบพระคุณที่ใช้บริการและอุดหนุนการถ่ายไม่ว่าจะเป็นการถ่ายแบบ ละคร ภาพยนตร์ต่างจากทางเรามาเสมอ แสงอุษาขอเสนอการแสดงเรื่อง 5รักอลวน บทประพันธ์โดย ฮิวงะ ฮินาตะ ซึ่งทางผู้ใหญ่ของโคโนฮะและแสงอุษามองหานักแสดงและ ผู้ประสานงานมือดีมี นักแสดงหลักรายชื่อดังนี้
-อุสึมากิ นารุโตะ
- ชิออน
- อินุสึกะ คิบะ
-ฮิวงะ เนจิ
- เท็นเท็น
-อุจิวะ ซาสึเกะ
-ฮารุโนะ ซากุระ
-คาริน
- ซาบาคุโนะ กาอาระ
-ยามานากะ อิโนะ
-ซาบาคุโนะ เทมาริ
-นารา ชิกามารุ
ขอเรียนเชิญ ซาอิ มาเป็นตากล้องด้วย เพราะฝีมือดีมาก
และงานนี้ผู้กำกับคือ เพน รองผู้กำกับคือ โคนัน staffคนอื่นๆจะมีการยกหน้าที่อีกทีหนึ่ง หากท่านผู้อ่านเห็นจดหมายนี้แล้วพรุ่งนี้มาลงชื่อรับการเอกสารย่อยได้ที่ค่ายโคโนฮะ
ขอแสดงความนับถือ
เพน
อืม....ไว้ทีหลังดีกว่า ตอนนี้คงมีงานอื่นสำคัญกว่านี้แน่ๆ ผมลงมือทำงานทั้งหมดตรงหน้าทันที....ภายในเวลา15นาทีเท่านั้น งานทั้งหมด212เล่มก็ เสร็จสมบูรณ์ แต่ก่อนที่ผมจะลงมือตรวจงานอีกครั้งเพื่อความมั่นใจของผมเอง และเพื่อประสิทธิภาพของงานจะได้ดี คุณคาคาชิพูดบางสิ่งบางอย่างที่ผมสนใจ จนถึงขึ้นกับชะงักเลยขึ้นมาก่อน..
"เรามาพูดถึงเรื่องข้อตกลงกันดีกว่านะ...ซาสึเกะ"คุณคาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ครับ ผมรอมันมานาน"ผม
"ฉันรู้ดีว่านายอยาก แต่คงไม่โทษฉันหรอกนะ"
"ครับ ถ้านั่นเป็นความประสงค์ของทั้งพ่อและแม่"
"..."คุณคาคาชิ
"..."ผม
"อืม..ฉันให้นายอ่านเองก็แล้วกันนะ"สุดท้ายคุณคาคาชิก็พูด
เอกสารในกระเป๋าใบใหญ่สีดำสนิท เหมือนกระเป๋านักเรียนแต่ดูมีราคาไม่น้อยนั่น ถูกเปิดออกพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อน ทำให้ผมรู้ว่านั่นคือพินัยกรรมของพ่อและแม่...ภายในไม่ได้มีแค่เอกสาร ..เป็นอย่างที่ผมคาดไว้แล้ว.. ถ้าแม่จะทำอะไรก็คงไม่ให้แค่กระดาษหรอก อีกอย่างถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นคุณคาคาชิต้องให้ผมอ่านเร็วกว่านี้แล้ว อย่างแรกที่ได้คือ แหวนพร้อมกับเพชรเม็ดงามให้เดาน่าจะ10กระรัต(เห้ย>_<.ใหญ่ไปไหม//ไรเตอร์) อย่างที่สองเป็นกำไลแก้ว ส่องแสงประกายแวววับ พร้อมกับรูปร่างส่วนคดโค้งที่บอกว่าตั้งใจทำ สุดท้าย...เป็นสร้อยทองคำขาว พร้อมกับจี้รูปกุญแจปักเพชรประกาย...ผมมองของเหล่านี้อย่างประมาณว่าพิจารณานั่นแหละ ก่อนจะอ่านจดหมายที่เขียนด้วยลายมือคุ้นเคย...
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักของพ่อ.... ก็ไม่ว่าจะเป็นอิทาจิลูกคนโต หรือว่าซาสึเกะก็ตามเถอะนะ.... (แต่มีความมั่นใจว่าเป็นซาสึเกะน่ะนะ) ตอนที่อ่าน...พ่อกับแม่คงจะจากลูกไปได้สักพักแล้วน่ะสิที่พ่อสั่งคาคาชิเพื่อนพ่อ ให้ลูกอ่านช้าอย่างนี้เพราะ หนึ่ง อยากให้ลูกตัดสินใจรับได้กับที่พ่อให้เก้าอี้ประธานว่างได้ไหม สอง อยากให้ลูกปรับตัวทำงานและมีคนเคารพเสียก่อน สามอันนี้ถ้าเป็นซาสึเกะอ่านนะ..คือ พ่ออยากให้ลูกรับได้ที่ปรับตัวจากการไปที่อเมริกาได้ก่อน ไม่ต้องสงสัยว่าพ่อแม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่....ก็เราทำงานอย่างระหกระเหินติดเชื้อเข้าไปเต็มๆเลยนี่ ฮ่าๆ เอาล่ะๆ...เราคุยกันมากพอแล้ว ข้อตกลงที่ลูกจะได้เป็นประธานอุจิวะกรุ๊ปก็คือ
1. ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่องาน
2. ปล่อยอิทาจิไปให้มันมีความสุขกับงานของมัน(ถ้านี่คือซาสึเกะ)
3. ดูแลน้องแฝดที่ยังเล็กอยู่ให้ดี
4. .....
5. .....
6. ....
7. .....
8. ....
9. .....
10. ข้อนี้ค่อนข้างสำคัญนะข้อสุดท้ายแล้ว...พ่ออยากให้ลูกมีครอบครัวเสียไม่ต้องห่วงหรอก พ่อรู้...แกต้องสนใจใครอยู่อย่างแน่ๆ...แต่ฉันไม่สนหรอกนะ พ่อหาคู่ให้แล้ว เป็นลูกเพื่อนกลุ่มเดียวกับพ่อนี่แหละ..ริน น่ะ จำได้ไหมที่มีเด็กคนนึงมาบ้านเราบ่อยๆลูกของรินไง เอาเถอะๆสักวันหนึ่งเดี๋ยวคงต้องเจอกัน จำไว้นะ เธอชื่อ ...ฮารุโนะ ซากุระ..
ต่อไปนี้ถ้าลูกทำได้พ่อก็พอใจจะให้ลูกดูแลบริษัทต่อไป.....
พ่อของลูก
พอถึงตอนนี้..หน้าของใครคนหนึ่งที่ขับเฉี่ยวผมเมื่อเช้าก็ลอดเข้ามาในหัวซะดื้อๆ ดวงตายังฉายแววดื้อรั้นจนผมเห็นแล้วน่าจับตีที่สุด ถ้าเขาเป็นน้องของผมนะ เพราะเด็กๆไม่เคยเสียมารยาทอย่างนี้เลยจริงๆ แต่คงไม่ใช่หรอกเพราะผมนึกไม่ออก..รึเปล่านะ... ผมสะบัดหน้าไล่ความคิดออกไป..แล้วอ่านจดหมายฉบับต่อไปๆ ลายมือที่ทำให้ผมคิดถึงที่สุด..แม่
ว่าไงจ๊ะลูกรัก ถ้าเป็นไปตามที่พ่อบอกนี่น่าจะเป็น ซัสจังสินะ^^ แม่รู้ว่าลูกพยายามไม่คิดมากเรื่องที่พ่อพูด และจะทำตามใช่ไหมล่ะ...แต่จริงๆคงจะหนักใจที่ต้องมาหมั้นกับใครไม่รู้ ไม่ต้องห่วงนะ แม่เลือกแล้วว่า รินน่ะกับพ่อเขาเองก็รู้จักกันดี ไม่น่ามีอะไรหรอกจ้ะ แม่ก็เคยถามพ่อเหมือนกันว่าเราน่ะเป็นคนลับคมไว้เยอะ ฝ่ายหนูคนนั้นจะรับได้ไหม พ่อตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะว่า พ่อดูอนาคตไว้แล้ว...จากนี้ไปอีกหลายเดือนหลังจากได้อ่าน ก็จะจัดงานหมั้น ให้นะจ๊ะคาคาชิ คงโทร ไปบอกรินแล้วล่ะ นี่!!!ห้ามถอนหมั้นเขาเป็นอันขาดนะ!!! ฝากดูแลซาสึมิจัง กับอิทากิคุงด้วยล่ะซัสจัง รู้นี่น้องเหมือนเรามากเลยนะ หวังว่าคงไม่ทำให้พ่อและแม่ผิดหวังไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามเถอะนะจ๊ะ อ้อ เกือบลืมไปแน่ะ เห็นเครื่องประดับแล้วใช่ไหมจ้ะ อื้อ นั่นแหละ แหวนวงนั้นไว้เป็นแหวนหมั้นกับหนูฮารุโนะคนเดียวนะ รู้ใช่ไหม นั่นไม่ใช่ถูกๆเลยนา แล้วก็...กำไลแก้วนั่นน่ะ ไว้ให้ตอนที่ซัสจังจีบกันไง>///< ส่วนสร้อยคอ เป็นของแทนระหว่างพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย อย่าทำให้แม่ผิดหวังนะจ๊ะ
รัก
จากแม่
เฮ้อ อย่างนี้ทุกทีสินะ
Sakura talk :)
ฉันได้เจอเพื่อนๆนี่มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ไอการที่ อาจารย์ซึนาเดะ ส่ง whats app มาตลอดนี่มันช่าง.... น่าปล่อยให้คนที่สอนอาจารย์เล่นตายไปซะเลย!!! ไปเดี๋ยวนี้ล่ะน่า
ตอนนี้ถ่ายแบบเสร็จแล้ว กำลังจะเปลี่ยนชุด คุณแม่ก็เดินเข้ามา...หึ วันนี้คิดอะไรถึงกับมาหาลูกเลยล่ะ
"ซากุระ" แม่พูด
############################
ยังลงให้ไม่ครบเพราะว่าข้อมูลหายนะคะ ทั้งซาสึซากุ และ ชิก้าเทมมี่ แต่คิดว่าไม่นานน่าจะลงครบนะคะ
_________________________________________________
Sunade Talk:)
เฮ้อ ขอให้มันเป็นไปตามแผนของ ฮารุโนะ ริน ทีเถอะนะ ยิงนกตัวเดียวได้นกสองตัวน่ะ อืม เจ้าตัวก็เข้ามาหาลูกแล้ว ฉันก็แค่เล่นตามบทสินะ
“ซากุระ” รินพูด
“มีอะไร ถึงตองมาหาหนูเหรอคะ” ซากุระถาม
“นั่นสิ มีอะไร หรือว่าเป็นความลับจะได้ไล่ยัยนี่ออกไป” ฉันเล่นตามแผนเพื่อเรียกความสนใจจากซากุระ
“อาจารย์! ว่าแต่ เอาเหอะ มีอะไรคะหนูต้องรู้ให้ได้” นั่นไง
“ก็... สนใจหนุ่มอุจิวะหน่อยไหม แต่..แม่ตกลงให้ไปแล้วล่ะ^_^”
“อ...อะไรนะ”
“ก็แม่ตกลงไปแล้วงานหมั้นน่ะ” เจ้าหล่อนก็ยังตอบได้เสียงใส
“ไม่ ไม่มีทาง แม่อ่ะ”ซากุระยังเถียง
“ไม่รู้ล่ะ”
“แม่ทำเพราะเงินงั้นเหรอคะ หึ นี่มันสมัยไหนแล้วแม่”
“สมัยไหนเหรอ อืม..ไม่ใช่พระเจ้าเหาอ่ะ” กวน...เจริญ แม่ลูกคู่นี้มีวันไหนมะเลาะกันไหม- -*
“เหอะ รู้แล้วนี่คะ แล้วจับคลุมถุงชนย่างนี้ทำไมล่ะคะ” ซากุระกัดฟันถาม
“...” ไม่มีใครพูด
“ไม่รู้แล้ว แม่บ้าไปแล้วรึไงคะ ไปเลย อยากนักก็ไปเลย ไปๆๆๆ” เธอไล่
แล้วแม่เธอก็จากไปอย่างรู้step นี่ถ้าฉันเล่นพนันคงได้เต็มๆ ก็ดูนะ ซากุระโกรธแม่เธอขนาดนี้ มันเป็นไปตามแผนเด๊ะๆ แล้วต่อจากนี้ ก็แค่รอซากุระใจเย็นกว่านี้ แล้วฉันก็ค่อยเล่นละครต่อ
.
.
.
ดูท่าแล้วซากุระคงเย็นขึ้นเยอะแล้วตอนนี้ฉันก็ควรเริ่มพูดได้ แล้วล่ะมั้งนี่ เฮ้อ มันจะอะไรกันนกนะ หรือว่ายัยนี่ไม่รู้จักคนตระกูลนี้ว่าหล่อแค่ไหน
“ซากุระ”
“...”ไม่ตอบ
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”
“?”ยังมาเอ๋อ- -
“..”ฉันล่ะเบื่อจริงๆ
“...”
“...เอาล่ะๆ เริ่มเลยแล้วกัน”
“ค่ะ”
“เธอรู้มั้ยว่าเมื่อกี้ เธอทำอะไรผิด”
“ทราบค่ะ ว่าพูดไม่ดีกับแม่”
“ใช่ เธอทำให้ฉันเสียหน้ามาก”
“ห๊ะ?”
“ใช่สิ ก็แม่เธอให้ฉันดูแลเธอมาร่วม10ปีแล้วนะ”
“แล้ว...” ซากุระ ทำท่าจะเถียง
“แต่เธอกลับก้าวร้าว พูดจาอย่างนี้”
“ก็แม่เขา..”
“ เรื่องส่วนตัวฉันไม่ว่าเลยนะ มันเป็นเรื่องของครอบครัว แต่...เพราะฉันปล่อยเธอมากเกินไปใช่ไหม เธอถึงทำอย่างนีกับแม่น่ะ” ฉันเล่นบทต่อทันที เธอรู้จักฉันน้อยไปนะซากุระ
“ไม่ใช่นะคะ คือ...ขอโทษค่ะ”
“ไปขอโทษแม่เธอเดี๋ยวนี้เหอะ” ซากุระกำลังจะวิ่งออกไปที่บ้าน แต่ว่าฉันเรียกให้เข้าแผนต่อไป
“เซ็นงานนี่ก่อนสิ” แล้วเธอก็เซ็นทันที ทั้งที่ปกติจะอ่านรายละเอียดก่อน ได้ผลจริงๆที่ใช้แผนนี้ ได้นกสองตัวคอ ยอมทำงานค่ายแล้ว สอง ได้ไปเจอหนุ่มอุจิวะแน่ๆ หึๆๆๆ ความจริงสามตัวเลยล่ะ เพราะฉันเพิ่มลงไปว่า ฉันไม่ต้องไปด้วย(ร้ายกาจจริงๆ//ไรเตอร์)
Sakura talk:)
ว่าแล้วฉันก็ขับรถมาบ้านทันที...นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้มา แต่ก็จำได้อยู่น่ะนะว่าอะไรอยู่ไหน... โมโหชะมัดเลย หมอนั่นจะเป็นยังไงก็ไม่ร้ โง่แน่ๆ หน้าตาคงห่วยมากด้วย ถึงยอมโดนคลุถุงชนง่ายๆอย่างนี้เนี่ย
“แม่คะ”ฉันพูด
“..อ้าว ว่าไงล่ะ” แม่พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ แม่ดูเครียดๆชอบกลนะ
“แม่เป็นอะไรคะ หวังว่าจะไม่เรื่องของหนูหรอกนะที่ทำให้เครียดขนาดน่ะ” ทั้งที่จะมาขอโทแท้ๆปากกลับประชดเสียได้
“...ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะ ส่วนนึง บริษัทตอนนี้ย่ำแย่มากนี่ท่านซึนาเดะเข้ามาช่วยล้วนะเนี่ย เพื่อนที่เสียไปแล้ววันนี้ก็ฝันถึง ทำให้คิดถึงน่ะ ส่วนจะมีข่าวดีกับเขาบ้าง..นี่อุตส่าห์ว่ากันว่าเหมาะแต่ก็ไม่ชออีก เฮ้อ”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไงนะ แต่เหมือนมีป้ายมาติดว่า ลูกไม่รักดี เลยแฮะ แต่นี่มันเรื่องของฉันนี่
“ช่างเถอะ แม่ทำใจแล้ว ไปปฎิเสธเองก็แล้วกันนะ อ่ะนี่เบอร์บริษัท อุจิวะกรุ๊ปนะ รู้สึกเขาจะเป็นประธานหรือรองประธานนี่แหละ ” เฮ้ย ง่ายงี้เลยอ่อ
“อะ เอ่อ ขอโทษแล้วกันนะคะแม่”
“อือ” แล้วแม่ก็เดินออกไปไหนไม่รู้ แตฉันก็รีบโทรไปหาหมอนั่นทันที
“ฮัลโหล”
(อุจิวะกรุ๊ป ค่ะ)
“เอ้อ ขอสายประธานบริษัทหน่อยค่ะ”
(คือ เรามีแต่รองน่ะค่ะ)
“นั่นแหละค่ะ”ฉันว่า
(งั้นรอสักครู่นะคะ จะตัดสายไปให้) อย่าให้รอนานล่ะยะ ฉันไม่เคยโทรหาผู้ชายก่อนเลยนะเนี่ย มันควรภูมิใจ
.
.
.
(อุจิวะ ซาสึเกะ รับสายครับ) นิ่งสงบปานน้ำจริงๆนะ เหอะ ชื่อคุ้นๆแฮะ..
“ฉันฮารูโนะ ซากุระค่ะ”
(ครับ)นิ่งได้อีก
“คุณคือ คู่หมั้นฉันใช่ไหมคะ”
(ครับ) ฮึ่ม... ทนไว้ซากุระ
“เราต่างฝ่ายต่างก็ไม่ตกลงกับเรื่องนี่”
(ครับ) อด...ทน...ไว้
“งั้น...ฉันขอปฎิเสธงานนี้นะคะ”
(ครับ) นิ่งเหมือนเดิม อ้ากกกกกกกก ทนไม่ไหวแล้ว
“นี่ นาย คิดจะตอบอย่างอื่นรึไง”
(ก็แล้วจะให้ผมตอบยังล่ะครับคุณฮารุโนะ ซากุระ ‘อย่าไปเลยนะครับ’ หรือว่า ‘ก็ดี น่าเบื่อ’ เท่าที่ดูมันคงไม่ดีสักเท่าไหร่นะครับ) แม้น้ำเสียงจะยังนิ่งแต่กวนบาดใจช้านนนนน ไปแล้วน้า คอยดูเหอะ อุจิวะ ซาสึเกะ นายกับฉันเราป็นคู่กัดกัน!!!
__________________________________________________________
อาจจะไ่ม่หมือนอันก่อนหน้านี้แต่เหมือนทีสุดแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวจะไปแก้ชิก้าเทมมี่ต่อให้นะคะ
ความคิดเห็น