FIC NARUTO- 5LOVE 5COUPLE

ลำดับตอนที่ #3 : LOVELY COUPLE-สัมผัสนี้...มันอะไร

 Chapter.1-สัมผัสนี้......มันอะไร?

 

writer talk:)
   เสียงโทรศัพท์ดังมาจากหัวที่นอน ของสาวหมวย...เท็นเท็น เธอไม่ต้องดูชื่อก็รู้วว่าคนโทรมาคือใคร เพระเขาโทรมาตือนทุกๆวันอยูแล้ว จนเพลงริงโทน ของเธอจะเป็นเพลงปลุกเธออยู่ทุกวัน ร่างบางค่อยๆคลานมารับมือถือคู่สวยอย่างเชื่องช้า เพราะยังง่วงอยูเลย

"ฮาโหลววววว- 0 -*"เท็นเท็น
"ยัยซาลาเปาเน่า!!!!สายอีกแล้วนะ นี่ฉันปลุกทุกวันเลยเนี่ย" ปลายเสียงทุ้มๆที่ปกติเงียบสงบ ตอนนี้บ่นงุบงิบ
"ไอตุ๊ดดดดดด ช้านจานอนนนนนน"
"ไม่ได้!!! วันนี้ฉันอุตส่าห์เคลียร์งานให้เธอเลยนะ ทั้งวัน วันนี้ไม่ต้องทำงานแต่ต้องมาวันสำคัญของท่านฮินาตะ"

   พอถึงคำว่าท่านฮินาตะ เท็นเท็นดูจะตื่นกว่าเดิมเล็กน้อย..ก็ฮินาตะน้องสาวเนจิ คือ เพื่อนรักในกลุ่มของเธอนี่นา ทำเฉยได้อย่างไรเล่า

"เอ๋? วันนี้ไม่ใช่วันเกิด ฮินาตะนะ วันพิเศษยังไงล่ะ"เธอถาม
"เฮ้อ-0- ยัยเบื๊อก วันนี้ท่านฮินาตะรับปริญญานะ เพราะงั้นโทรบอกเพื่อนเธอทีแล้วกันแค่นี้นะ ยุ่งอยู่"แล้วเขาก็วางสายไป
"เฮ้ๆๆๆ ...วางสายซะแล้วT^T"

Tenten talk:)
  ไอ..ไอบ้าเอ๊ย ทำไมต้องฉันทุกทีเลยล่ะ ไม่ใช่ทาสแกนะว้อยTOT ถึงอย่างนั้นก็เหอะนะ เนจิก็เหมือนพี่และเพื่อนของฉัน..ไม่สิเป็นผู้จัดการให้เสียด้วยซ้ำไปน่ะ ก็เล่นโทรมาทุกเช้าบอกตารางงานให้ ฮินาตะ? วันนี้จบแล้วสินะ ไม่ได้เจอตั้งนานแหน่ะื แต่ดันมาเจอไอพี่ของฮินาตะซะงั้น ทำไมมันกลับตาลปัตรอย่างงี้จ้ะฟ้า ~เอาเถอะ=w= ดีที่ได้เจอเพื่อนหลายๆคนซะที ก็แต่ละคนเป็นดาราหมด(แกด้วย)เลยไม่มีเวลาเจอกัน ฮินาตะกเรียนอยู่เพิ่งจบนี่เอง ต้องรีบโทรบอกทุกคนแล้ว 
.
.
.
11 นาฬิกา ณ หลังพุ่มไม้ที่ฮินาตะยืนอยู่
   ฉันที่รีบอาบน้ำออกจากคอนโดมาที่นี่ กลับมารอยัยพวกอิโนะเก้อ-____-^^ แง่งๆ เนจิก็คุยกับฮินาตะอยู่ด้วย แต่ฉันไม่อยากเดินออกไปเลยนี่นา มันไม่เซอร์ไพรส์อ่ะ เจ้าเนจิ๊!! หันมาทางนี้หน่อยเด้

"มาหลบๆซ่อนๆอะไรอยู่นี่เนี่ย- 0 -" อะจึ๋ย~เสียงใครอ่ะ โดนจับได้แล้ว>^< ฉันหลับตาปี๋
"อิอิ ฉันเอง คิบะน่ะ^_^/หงิง~" ฉันลืมตาขึ้นเห็นเจ้าคิบะกับอากามารุ นั่งหลบหลังพุ่มไม้แล้วก็หัวเราะอยู่กับฉัน
"หนอยยยยย-____- เจ้าคิบะทำตกใจหมด ป้าบ!ๆๆ" เสียงข้างหลังไม่ต้องบรรยายนะ-*-
"เบาๆหน่อยก็ได้ นี่จะเซอร์ไพรส์ท่านฮินาตะสินะ รอพวกเพื่อนเธออีกพักนึงแล้วกันนะ"เนจิเดินเข้ามา
"อื้อ^^/หงิงๆ" เจ้าคิบะและอากามารุ รีบตอบเพราะโดนฉันอัดเสียน่วม- -
"แล้วนายมาได้ไงคิบะ ฉันว่าฉันยังไม่ได้ชวนนายเลยนะ นายชวยเหรอเนจิ?" ฉัน
"เปล่า"เนจิ
"แง่ T^T ฉันมาเองล่ะ ทำไมล่ะ ฮินาตะก็เพื่อนฉันนะ"คิบะรีบบอกทันที
"ถ้าคิดแค่เพื่อนน่ะนะ เนอะเนจิๆ^O^"ฉันแซว
"- -+++  ยัยซาลาเปา!!!" เนจิ ทำหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ นี่ฉันทำไรผิด อย่าหวงน้องนักสิ- -

“หวงน้องอีกตามเคยล่ะสิเนี่ย-0-“ฉัน

“ก็ถ้าบอกว่า เออ ล่ะ”เนจิสวนกลับมา

“เพื่อนฉันก็ขึ้นคานน่ะสิT^T”ฉันว่าพร้อมแกล้งตีหน้าเบะสุดๆ

“เธอก็คานทองล่ะ ถ้าอย่างฮินาตะขึ้นคาน ;P” อ้ากกก ดูเจ้าคิบะมันพูดสิ ฉันมีแฟนแล้วน้า

“ยัยซาลาเปามีแฟนแล้วน่า พูดไม่ได้ เดี๋ยวเป็นลางร้าย หึๆ”เนจิ

“ย่ะๆ ยังไง ลีแฟนฉันก็ดีกว่าพวกนายล้านเท่า-3-(?)”ฉันว่า ถึงลีแฟนฉันเอง*o*(หล่อตรงไหน)

“ยังทะเลาะกันอีกเหมือนเดิมน่ะสิ เจ้าพวกนี้นี่นะ” เสียงใสๆพูดออกแนวกระซิบ

   เสียงนี้ทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองว่าเจ้าของเสียงนี้ใช่คนที่ฉันคิดหรือเปล่า...และมันก็ใช่ ฮารุโนะ ซากุระ หญิงมั่น สุดเฉียบของกลุ่มพวกเรา5สาวนี่เอง เธอดูดีกว่าเห็นใน ทีวีเสียอีก น่าแปลกใจว่าทำไมเพื่อนฉันหน้าตาดีกันหมด ชิชะเชอะชุแชะ!(เยอะไปแล้วๆ) ก็มันน่าคิดใช่ไหมเหมือนเรากลั่นกรองกันมาแล้วว่า เออ! คนนี้เรียนดีพอได้ หน้าตาดี ค่อยเข้ามาสนิทกันอ่ะ

“ยัยซากุระ!”ฉันว่าแล้วกอดเพื่อนรัก

“ชู่ววววว เงียบหน่อยสิ นี่รอคนให้ครบแล้วเซอร์ไพรส์ ใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องห่วงตามยัยหมูแล้วฉันโทรบอกเอง ส่วนเทมาริอิโนะจัดการแล้ว แต่ฉันว่าคงมาไม่ได้ล่ะ แต่ฉันอยู่ไม่นานนะ ขอ อาจารย์ซึนาเดะไว้แล้วครึ่งวันเอง”ซากุระพูด สมเป็นเธอจริงๆ

“ก็ดีกว่าไม่มาแหละน่า”คราวนี้เสียงบ่งบอกชัดว่าเป็นเสียงยัยอิโนะ

“รู้ด้วยเหรอว่าเราอยู่นี่o-o”ฉันพูด

“ฮิฮิ ไม่รู้ได้ยังไงกันล่ะ เหม่งยัยโหนกออกจะเป็นประกาย*()*”อิโนะ

“ทะเลาะกันไม่เปลี่ยนเลย/หงิง”คิบะและอากามารุ

= =+++>>สายตาของอิโนะและซากุระที่มองคิบะอย่างเหลืออดสุดๆแล้ว เป็นฉันก็กัดหัวคิบะหลุดแล้วล่ะ

“เหอะน่าทุกคน เราไปหาฮินาตะดีกกว่านะ ไปกันเนจิ!”ฉันยืนขึ้นจั้มพรวดออกไปข้างนอกโดยกระชากมือเนจิไปด้วย^^เรามาเจอกันทั้งทีอย่าทุกข์เลยดีกว่าเนอะสบายใจดีกว่า ลั้ลลา

.
.
.
Neiji talk:)
   วันนี้ผมว่าไม่น่าเหนื่อยเลยนะ แต่มันกลับเหนื่อยเอามากๆ ถ่ายรูปเอย อะไรเอยไม่ใช่ปัญหาหลักหรอก...สัมผัสตั้งแต่เช้าตะหากล่ะ ที่เท็นเท็นจับมือผมน่ะสิ มันทำให้ผมสับสน ไม่รู้ว่าสัมผัสนี้มันอะไรกันแน่แต่ผมว่าคงไม่ใช่อะไรหรอก ช่างเถอะ วันนี้ผมหมกมุ่นมามากพอแล้ว ผมกลับมาบ้าน(คฤหาสน์)อีกครั้ง โดยท่านฮินาตะยังไม่กลับมา ส่วนพ่อทำงานอยู่ ฮานาบิก็ยังอยู่โรงเรียนอยู่เลยละมั้ง ผมออกจะแปลกใจนิดหน่อยที่บนโต๊ะทำงานในห้องของผมที่เมื่อเช้าเพิ่งจัด มีจดหมายและเอกสารมาอีกแล้ว นั่นไม่เท่าไหร่ แต่จากแสงอุษากรุ๊ปกับค่ายโคโนฮะวางเรียงกันนี่สิ ผมตัดสินใจอ่านเอกสารการแสดงละครเรื่องใหม่จากค่ายเสียก่อนและค่อยอ่าน จดหมายนั้นซึ่งเขียนว่า...

แสงอุษากรุ๊ป

วันXXเดือนXXปีXXXX

เรียน....นักแสดงและผู้ร่วมงานทุกท่าน

เรื่อง...การแสดงละครฟอร์มยักษ์ครบรอบ50ปีค่ายโคโนฮะ

       เนื่องในโอกาสครบรอบ50ปีของค่ายโคโนฮะ กลุ่มแสงอุษาขอขอบพระคุณที่ใช้บริการและอุดหนุนการถ่ายไม่ว่าจะเป็นการถ่ายแบบ ละคร ภาพยนตร์ต่างจากทางเรามาเสมอ แสงอุษาขอเสนอการแสดงเรื่อง 5รักอลวน บทประพันธ์โดย ฮิวงะ ฮินาตะ ซึ่งทางผู้ใหญ่ของโคโนฮะและแสงอุษามองหานักแสดงและ ผู้ประสานงานมือดีมี นักแสดงหลักรายชื่อดังนี้

-อุสึมากิ นารุโตะ

 - ชิออน

 - อินุสึกะ คิบะ

 -ฮิวงะ เนจิ

 - เท็นเท็น
-อุจิวะ ซาสึเกะ
-ฮารุโนะ ซากุระ
-คาริน

- ซาบาคุโนะ กาอาระ

-ยามานากะ อิโนะ

-ซาบาคุโนะ เทมาริ

-นารา ชิกามารุ

ขอเรียนเชิญ ซาอิ มาเป็นตากล้องด้วย เพราะฝีมือดีมาก

และงานนี้ผู้กำกับคือ เพน รองผู้กำกับคือ โคนัน staffคนอื่นๆจะมีการยกหน้าที่อีกทีหนึ่ง หากท่านผู้อ่านเห็นจดหมายนี้แล้วพรุ่งนี้มาลงชื่อรับการเอกสารย่อยได้ที่ค่ายโคโนฮะ

ขอแสดงความนับถือ

เพน

 อืม....ท่านฮินาตะเป็นคนแต่งงั้นสินะ โทรไปบอกพ่อให้ท่านฮินาตะไปดูการถ่ายทำต่างประเทศครั้งนี้ด้วยก็ดีเพิ่งจะจบมาหมาดๆอย่างนี้เผื่อจะบอมเข้าวงการแบบเพื่อนของเขาบ้างก็ได้ จะได้อยู่กับพวกเพื่อนๆด้วยเลยทีเดียวเพราะดูจากชื่อนี่...ครบเลยแฮะ ว่าแล้วผมก็โทรบอกพ่อทันที
.
.
.
ตอนนี้ผมวางสายพ่อเรียบร้อยแล้ว ผมเดินกลับมาด้วยท่าเหนื่อยมากๆ ไออุ่นจากมือมันก็รู้สึกดีน่ะนะ แต่ว่ามัน...สับสนมาก..มากจริงๆไม่รู้อธิบายยังไงแต่ เพื่อนมันจะรู้สึกอย่างนี้งั้นสินะ....

เพล้ง!!!

เสียงอะไรสักอย่างที่แตกทำให้สติผมกลับมาอีกครั้ง ผมหันกลับมาดูสิ่งที่แตกพบว่ามันคือรูป เท็นเท็น กับผมนั่งจิบน้ำพร้อมกับนั่งติวหนังสือที่จะสอบ โดยคนถ่ายคือ ท่านฮินาตะ เมื่อตอนยังเด็กๆอยู่เลย.... ลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วสิ ขอร้องล่ะครับ อย่าให้เกิดอะไรกับเธอเลย.............และแล้วเสียงโทรศัพก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมมองหน้าจอว่าใครโทรมาปรากฎคือ เท็นเท็น..... ผมตัดสินใจกดรับทันที

"ฮัสโหล"ผมเอ่ยทักก่อนเพราะกลัวลางร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
(...) เงียบ
"เท็..."
(ฮึก..ฮึก เนจิ นะ..นายมาหาฉันทีสิ) ผมยังพูดไม่จบเธอก็ต่อขึ้นมา
 
   ...ร้องไห้? เธอร้องไห้...คนที่เคยแต่ยิ้มร่าเริงยอมรับทุกสิ่งและไม่เคยย่อท้อ อย่างเท็นเท็นต้องมาร้อง...เกิดอะไรกันนะ ใครกัน ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างนี้ หรือนี่คือสิ่งที่เป็นความหมายของลางร้ายเมื่อสักครู่ ว่าคนอย่างเธอร้อยวันพันปีไม่เคยร้องไห้ วันนี้กลับร้องออกมาอย่างงั้นสินะ

"ได้สิๆ แล้ว..ฉันจะไปหาที่คอนโดนะ"ผมพูดพลางวิ่งไปที่รถ
(ฮึก...ไม่...จ..เจอกันที่..เดิม ฮึกๆ)เธอสะอื้นแล้วก็พูดกับผม
"หมายถึงที่นั่นน่ะนะ" ผมถาม
(...)ปลายสายเงียบ คงไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว
"อืม..ได้" แล้วผมก็วางสายไป

   ที่เดิมที่เท็นเท็นบอกก็คือ ร้านไอศครีมข้างๆโรงยิม ที่เมื่อก่อนหลังซ้อมเราจะไปแวะซื้อขนมเลี้ยงกันเอง ถ้าใครสู้กันแพ้คนนั้นต้องเลี้ยงอีกฝ่าย แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ได้ไปแล้ว ต่างฝ่ายต่างมีงานของตนเอง แม้จะได้เจอกันอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้ไปซ้อมกีฬาอีก
.
.
.
   ตอนนี้ผมมาถึงร้านที่นัดพบแล้ว สิ่งแรกที่ผมทำก็คือ...ลงจากรถ(อันนี้ข้าเจ้าก็รู้//ไรเตอร์)และมองหาเท็นเท็นทันที ภาพที่ผมเห็นก็คือเธอนั่งอยู่มุมริมกระจก ใบหน้าสะอาด ร่าเริงสดใส ตอนนี้หม่นๆไป พร้อมกับมีคราบน้ำตาเลอะไปหมดเลย บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยกระดาษทิชชู่ น้ำที่มีน้ำแข็งมาก่อนตอนนี้ละลายเอ่อล้นออกมา แสดงให้เห็นว่าร่างที่ผมมองอยู่กินไม่ได้ทำอะไรไม่ลงเลยทีเดียว ดีที่โคโนฮะ ให้เกียรติเรามากที่ไม่มีปาปารัซซี่แต่ประการใดและเมื่อเห็นว่าดารามีสีหน้าไม่ enjoy ก็จะไม่ไปยุ่ง ซึ่งตอนนี้หน้าผมและเท็นเท็นคงบอกอย่างนั้นเลยไม่มีใครมาถามประมาณว่า ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ หรืออะไรงี้ ผมมองไปตามสายตาทีี่เหมือนจะเหม่อลอยของเท็นเท็น ...ร้านฝั่งตรงข้าม...ลีอยู่กับผู้หญิงคนอื่น!!! นี่สินะเหตุผลที่ทำให้เธอต้องเศร้าอย่างนี้น่ะ....
   
   "เท็นเท็น..."ผมทักเสียงอ่อยๆซึ่งดูเธอไม่หลุดจากบ่วงเลย- -* แต่เมื่อผมทักไปหลายครั้งเธอก็หลุดจากภวังค์ได้เสียที ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้คู่สวย หันมามองผมพร้อมกับน้ำตาที่เอ่ออยู่ เฮ้ย!ทันใดนั้นเธอก็โผ เข้ามากอดผม เป็นที่ตะลึงของคนทั้งร้านแน่ ตอนนี้บ่าของผมก็เป็นที่ซับน้ำตาให้เจ้าคน ตัวดีที่ไม่เคยร้องไห้ ปกติน่ะ.เธอจะเป็นคนช่วยคนอื่นเสมอนี่ ตอนนี้เธอแค่อยากได้ที่พักจากใครที่เธอวางใจได้เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ หลา่ยครั้งนะที่เธอก็ช่วยผมกับเรื่องทุกเรื่อง ถ้้าเกิดผมช่วยเรื่องหัวใจของเธอในยามที่ต้องการที่พักไม่ได้ละก็...ใจแห้งใจแล้งเกินไปหน่อยล่ะ ผมเพิ่งสังเกตว่าเท็นเท็น ตัวเล็กกว่าที่ผมคิดไว้มากดูอ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็น นี่รักมันจริงๆหรอ ผมได้แต่ถามเธอในใจเท่านั้น คิดแล้วมันเจ็บใจแปลบๆบอกไม่ถูก กึ่งโกรธ เหมือนเวลามีคนมาจีบท่านฮินาตะ แต่มันเจ็บไปด้วย วันนี้ผมเป็นอะไรไหนจะสัมผัสที่รู้สึกดีแต่ไม่กล้าคิดเลยเถิด ไหนจะอารมณ์อย่างนี้...เฮ้อ ผมถอนหายใจดังไปหน่อยทำให้คนที่ยืนอ้อมแขนผมรู้สึกตัวว่าทำอะไรอยู่ และรีบผละกอดทันที หน้าที่เหมือนตุ๊กตาเหม่อลอยกลับมาดูมีชีวิตอีกครั้ง เธอเล่าเรื่องให้ผมฟังว่า ที่วันนี้ผมcancelงานให้เธอ พอว่างก็เลยมาหาเจ้า ลี แต่ลีก็บอกเลิกเสียอย่างนั้นแล้วก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นต่อเฉยเลย ผมละกลัวจริงๆตอนที่เธอพูด...กลัวเธอจะร้องไห้อีก แต่เหมือนเธอทำใจได้แล้วล่ะเลยกลับมาเป็น เท็นเท็น คนเดิมแต่เสียงอ่อยลง

"เอาอย่างนี้.."ผมพูด
"???อะไรเหรอ"เท็นเท็นพูดด้วยสีหน้าดีขึ้น
"เธอกลับไปคอนโดอ่้านเอกสารของค่ายที่เพิ่งส่งมาได้เลย ฉันจะไปตอบตกลงให้เธอเอง อาทิตย์หน้าเจอกันที่สนามบินนะ...ให้ไปส่่่่งไหม" ผมพูด ประโยคหลังที่ถามเพราะกลัวเธอจะทำอะไรโง่ๆน่ะสิ
"เหอะน่าๆ ไปงานนี้ก็ได้ ไม่ต้องส่งหรอกฉันไม่ทำอะไรบ้าๆแน่"
 
   เจ้าตัวตอบเสียงอ่อย พยายามจะยิ้มแต่มันเป็นอะไรที่เจื่อนมาก= = ผมได้แต่รับ เพราะรู้ว่าห้ามไม่ได้หรอกอีกอย่าง...เธอก็ไม่ได้มีชีวิตเพื่อเจ้านั่นคนเดียว เธอเป็นคนมีแววไม่ทิ้งอะไรง่ายๆหรอกนะ... ผมรอจนรถของเธอลับตาไปแล้ว...มันก็ถึงเวลาที่ผมต้องชำระแค้นให้เพื่อนผมเสียที!!!


writer talk:)
ในใจของเนจิในตอนนี้ถือว่าเจ็บปวดอย่างที่สุดที่…..เธอ…….ต้องมาเจ็บปวดเพราะไอบ้าคิ้วหน้า คิ้วเหลี่ยม ชุดเขียวสังเคราห์แสงนั่น(เอ่อ…..ไม่ใช่ว่าโกรธอยู่เรอะเนี่ย -*-)

 Neiji talk:)

  ให้ตายสิ ผมร้อนใจไปหมด รู้สึกกระวนกระวายชะมัดเลย ทำไมถึงได้รู้สึกแค้นเจ้าลีอะไรนั่นนักนะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย แต่ผมไม่รู้แล้ว ร่างกายของผมมันขยับไปเอง พร้อมกับหัวใจที่เคียดแค้น  ผมตรงดิ่งไปหาไอ้ลีที่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นอยู่   และ………

  “พลั่ก!!” ผมเอาหมัดงามๆของผมไปโดนหน้าเห่ยๆของมันอย่างเต็มแรง

  “โอ๊ยย! อะไรกัน อ๊ะ…เนจิ” มันร้อง ทำมาโอ๊ยเหรอ

  “ตุ้บ!!” คราวนี้ผมไม่เอามือแล้ว ผมว่ามันสูงส่งไป เล่นส้นทีนอันงามสง่าของผมแทนดีกว่า ผมไม่รอช้ารีบฟาดไปสอยก้านคออันอุบาทว์ขยะแขยง(ขนาดนั้นเชียว) ของมัน

  “โอ๊ยยยยยยยยย!!!!!! ผมเจ็บนะครับ” เหอะเจ็บเรอะ ที่….เท็นเท็นเจ็บน่ะ มันมากกว่านายหลายร้อยเท่าพันเท่า

  “นายเอาหน้าไปชุบยางมะตอยมางั้นเรอะ ถึงได้ด้านเป็นที่สุดในสามโลกยังงี้” (ว้าว

 แรงค่ะแรง)

  “ผม? ผมทำอะไรผิด แล้วทำไมถึงมาว่าผมหน้าด้าน” มันยังจะกล้ามาถามอีกงั้นเรอะ

  “นายทำอะไรลงไปคงไม่รู้ตัวเลยสินะ ก็แหงสิ สมองนายคงมีแต่เศษเสี้ยวของสวะ” ผมพยายามสรรหาคำที่แรงที่สุดมาด่ามัน

  “เอ….แล้วสวะเนี่ย มันคืออะไรงั้นหรอครับ” แน่ะ มันกวนโอ๊ยผม

  ^^ ผมแสยะยิ้ม และพูดว่า “สวะ!! คืออะไรน่ะหรอ สวะก็คือนายไงล่ะ ไอ้เขียว”

  “เขียว?? ผมเขียวตรงไหนครับ” ไอชุดที่นายใส่ ถ้าไม่เขียวแล้วจะเรียกว่าชมพูรึไงกัน ไอนี่

  “ตรงชุดสังเคราห์แสงบ้าๆของนายไงล่ะ” ผมบอกมันไป

  “อย่ามาพูดยังงี้นะครับ!! ชุดนี้น่ะ ท่านอาจารย์สุดที่เลิฟของผมเป็นคนให้มาเลยนะครับ” สุดที่เลิฟบ้านป้าแกสิ

 “ฉันไม่ได้อยากรู้โว้ย ว่านายได้มันมายังไง เอาเป็นว่าฉันขอสรุปสั้นๆละกันนะ”

  “ครับ ดีเหมือนกันครับ ผมก็เข้าใจอะไรยากซะด้วยสิ”

  “ตุ้บ!! พลั่ก!! โครม!!...โครม!! โอ๊ย!….โอ๊ย! อูวส์…อาส์” (สองอันหลังไม่ใช่มั้ง) เสียงแรกคือเสียงของที่น่าสงสารทั้งหลายแหล่ ที่ผมโยน(ซัด)ใส่มัน ส่วนอันหลังๆคือเสียงร้องอันน่าบัดซบ!!ของมัน

  “ก็แค่นี้ล่ะนะ ^^” ผมยิ้ม และเดินจากมันมา ปล่อยให้ผู้หญิงคนใหม่ของมันดูแลมันเองละกัน เชอะ

  “นะ….นาย…เนจิ…อย่าชิ่งเด๊~~” มันตะโกนตามหลังผม

  “ใครชิ่ง?? ฉันไม่ได้ชิ่ง…..ฉันแค่……ทำผิด…..แล้วไม่สนใจ….เท่านั้นเอง” ผมอันไปบอกอย่างผู้ชนะ และปล่อยให้มันนอนจมกองเลือดอยู่อย่างงั้น (โห O_O)

__________________________________________________________
อัพให้ครบ 100% แล้วนะคะ ตรงหลังที่เนจิไปต่อยลีท่าไม่สนุก ต้องขอโทษนะคะ เพราะคนที่มาอัพไม่ใช่ sour-sugar อะค่ะ แต่ก็หวังว่าทุกคนจะติดตามกันต่อไปนะค่าาาาาาาาาา ^^

Duck- Fly