คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : smart COUPLE -Evil ออกศึก! 100%
Smart COUPLE 02- Evil ออกศึก!
Writer talk:)
อั๊ง อัง อั่ง กาปิ๊ก กาปู๊ อา จู เมะ...
เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ที่ตั้งไว้ ดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศในห้องที่ดูมืดสลัวกับท้องฟ้าโพล้เพล้ ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นมาอีกครั้ง วันนี้เธอจะต้องรีบไปที่สนามบิน จึงรีบยันตัวเองให้ตื่นจานิทรารมณ์ อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมตัวออกจากคอนโด พร้อมกับกระเป๋าขนาดมหึมาสำหรับเดินทางที่ใช้เวลาไม่แน่นอน เธอยืนอยู่หน้าคอนโดของอาจารย์ซึนาเดะพักใหญ่ ก็ยังไม่เห็นผู้จัดการลงมาเสียที เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยนั้นกลอกตาอย่างเหลืออด แต่สุดท้ายก็กดเบอร์หาคนที่ตนรออยู่อย่าชำนาญ ด้วยความร้อนใจ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอทนทักตามมารยาท
(หาว...เออ ซากุระ ไปถึงแล้วหรือ)
“ยังค่ะ รออาจารย์อยู่”
(งั้นก็ไปได้แล้ว ฉันไม่ได้ไปเสียหน่อย)
“หา????” อีกฝ่ายไม่รอช้าให้ร่างบางบ่น ...รีบตัดสายทันที= =
..ติ๊ด..
“โอ๊ยยยยยย >[]< จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย” เธอบ่นใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงรีบขับรถไปที่สนามบินทันที
.
.
._______________________________________________________________
ดีค่า>< เดี๋ยวจะพยายามมาอัพต่อนะคะ คู่นี้ต้าจัดเต็มให้มากกว่าเพื่อนเลยยยยย มันจึงขี้เกียจลง เอ๊ย ไม่ใช่ คือเดี๋ยวลงแน่ๆค่ะ เม้นๆมาด้วยเน่อ พรุ่งนี้ คริสมาสต์ เผื่อไว้ก่อนเด้อ MERRY CHRISTMAS!!!!
________________________________________________________________
Sakura talk:)
โว้ย...ให้ตายเถอะน่า ทำไมอะไรๆก็ดูไม่เข้าทางอย่างนี้นะ หงุดหงิดยกกำลังสิบแล้ววววว เอิ่ม...ก็ไม่ใช่ว่าฉันดูแลตัวเองไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าอาจารย์ซึนาเดะก็ควรจะไป คุณชิสึเนะก็ลาพักร้อน จะให้ใครไปแทนล่ะทีนี้ ไม่ต้องมีมั้งเนี่ย เฮ้อ...
.
.
.
ในที่สุด ฉันก็บึ่งมาถึงสนามบินอย่างเร่งร้อน และลากกระเป๋าในยักษ์ลงมาด้วย เฮ้อ ลำบากจริง ถึงแม้ว่าจะมีคนบอก(ยกตัวอย่างเช่น ยัยหมู)ว่าฉันถึก แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิงนี่นา ไหนยังจะมีกระเป๋าเล็กกระเป๋าน้อย ตามมาอีก โฮกกก
“ซากุระจังๆๆ ทางนี้จ้ะ”
เสียงของใครบางคนเอ่ยทักขึ้นเมื่อมองตรงไปก็พบว่าคนที่เรียกก็คือ พี่โคนัน หญิงมั่น(แต่)แพ้ฉันของ กลุ่มแสงอุษานั่นเอง
“อ้าว สวัสดีค่ะพี่โคนัน”
ฉันเดินไปหาพี่เขาอย่างทุลักทุเล
“แหม ของเยอะจัง ให้พี่ช่วยไหม”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ^_^”
ฉันปฏิเสธ จริงๆก็ปฏิเสธทุกความช่วยเหลือดีกว่า
“อ่า..จ้ะ” พี่โคนันยิ้มฝืดให้ก่อนจะพาไปนั่ง
“มีใครมากันหรอยังคะ”
“อืม...ไม่รู้สิ ต้องไปถามเพนน่ะ พี่ยุ่งๆ แต่พี่อยากเจอซากุระจังเลยมาหาน่ะ”
“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”
“น่ารักขึ้นทุกครั้งที่ได้เจอเลยนะ” แหมมันแน่นอน เหอๆๆ
“ไม่นี่นา เหอะแบนเหมือนเคย”
จึ้กกกก อ้าก ใครพูดฟระ= = ใจร้ายมากอ่ะ แล้วคำถามในหัวมันก็ไม่คาอยู่นานนัก เมื่อ ซาโซริญาติ ห่าง โคตะระ ห่างของฉันพูด แต่ฉันก็ไม่เคารพมันอยู่แล้ว เฮอะ=^=
“อ้าว ซาโซริมาพอดี”พี่โคนันพูดเสียงใส
“พี่เองก็เหมือนกันแหละ ปากเสียเหมือนเคย” ฉันว่า
“เอ่อ ซากุระจัง^^;;”พี่โคนัน
“ยะ...ยัยไม้กระดานขึ้นคานนนนนนน”มันว่า
“หน็อย”
“พอเถอะ อย่าเถอะกันเลย อืม”
เพื่อนพี่ซาโซริ ที่ชื่อว่า เดอิดาระโผล่หัวมาหยุดพวกเรา แต่ถ้าจำไม่ผิดไอพี่บ้านี่ชอบพี่เดอิดาระนี่นา เหอๆๆๆ เข้าทางเลย
“เอ้า หยุดทำไมล่ะพี่ โถ่ แฟนมาแล้วหยุดเหรอ” ฉันล้อ
“-///-“
หน้าพี่ทั้งสองแดงแปร๊ด แล้วพี่บ้าก็พาพี่เดอิดาระไปทำงานส่วนอื่นต่อโดยไม่ลาฉันเลยเขินล่ะสิ เชอะ บอกแล้วฉันไม่ไว้หน้าหรอกผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อน่ะ ฉันเอามันเละ ถ้ามากวนกันก่อน (ไม่ใช่แค่นั้นนะ//ไรเตอร์) เอ่อ...โอเค มีอีตาบ้าที่พูดต่ำว่าครบด้วย ชิชะ-3-
“เฮ้อ พี่ขอโทษแทนญาติซากุระนะจ๊ะ”
“ช่างเขาเหอะค่ะ ไม่ยอมรับความจริงเอาเสียเลย”ฉันบ่น
“ก็ว่าอย่างนั้นน่ะนะ เขารู้กันหมดแล้ว ยังทำเขินอีก” เสียงแปลกๆดังขึ้นจากทางพี่โคนัน
“อะ เอ่อ...พี่ดัดเสียงได้ด้วยเหรอคะ”ฉันถามอย่างเกรงใจ
“ปละ...”ไม่ทันที่พี่โคนันจะได้พูด ก็มีเสียงนั้นดังมาอีก
“ฮ่าๆๆๆ ฉันพูดเองแหละ คุณโคนันจ๋าเนี่ยนะจะมีเสียงแบบนี้ ก๊ากๆ”
พี่หน้าปลาฉลามพูดขึ้น อ๋อ อย่างนี้นี่เอง= =
“คิ...ซา...เมะ~~~~”
พี่โคนันว่า พลางขยับเข้ามาหาพี่หลามใจดี(เรียกซะ= =//รีดเดอร์) เอ่อ จริงๆชื่อ คิซาเมะ น่ะคะ
“ง่ะ...อย่าเลยคร้าบบบบ เค้ากลัวแย้วT_T”
พี่หลามใจดีไหว้พี่โคนัน แทบกราบเท้าเลยก็ว่าได้อ่ะ น่ากลัว= = เอ่อ กลุ่มแสงอุษานี่มีใครครบไหมคะ- -*
__________________________________________________
ไว้หน่อยนึง มาเม้นด้วยนะคะ ตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าใจว่าเกี่ยวรกับื่อเรื่อง แต่เดี๋ยวค่าเดี๋ยววววว
HAPPY NEW YEAR!!!
“เออ ฉันหายโกรธนายก็ได้”
พี่โคนันกอดอกพร้อมยิ้ม
“ดีจริงๆ แฟนเพนนี่ดีเนอะ^^”คนที่อยู่ข้างๆกับพี่คิซาเมะพูด
“อื้ม ใช่ ฮ่าๆๆ”
พี่หลามอาการกำเริบอีกแล้ว= =
“ไอ...”
พี่โคนันเตรียมด่า แต่ว่าพี่คิซาเมะก็ดักไว้ได้
“อ้าว...หนูน้อยนี่ ไหนแนะนำตัวสิ”
เขาหันมาทางฉัน พี่โคนันคงจะชอบใจหรอกนะคะ แต่ติดว่านี่คือการเปลี่ยนเรื่องน่ะ
“เอ่อ สวสัสดีค่ะ ฉันฮารุโนะ ซากุระ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆนะคะ^^”
“อื้ม... น่ารักเนอะซากุระจังเนี่ย เนอะๆคุณอิทาจิจ๋า~~~”
พี่หลามกระแซะพี่ที่ชื่อ อิทาจิ อย่าเมามัน= =แต่เขาดันยืนนิ่ง....เหมือนเจอผีอย่างนั้นแหละ ลางสังหรณ์ไม่ดีเลยแฮะ
“พี่อิทาจิคะ”ฉันเรียก
“...”เงียบสุดๆ
“คุณอิทจี้~~~~”พี่คิซาเมะ
“...”เวอร์แล้วพี่-0-
“อิทาจิ”พี่โคนันเขย่า
“...”
ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก เย้ย พี่แกเป็น___ไรฟระ!!!
“ไอ เว-ระ อิทาจิ๊!!!!”
พี่ๆสองคนตะโกนใส่หู(เท่าที่จำได้ รู้สึกว่าไม่ได้อ่านว่า เว-ระ นะคะ//ไรเตอร์)(สุภาพหน่อยไง//ซากุระ) ของพี่อิทาจิ แล้วพี่เขาก็รู้สึกตัว
“โถ่... ก็แหมอึ้งนิดหน่อยเองนะ ไม่คิดว่าจะจ๊ะเอ๋ ...อดีตว่าที่น้องสะใภ้เร็วอย่างงี้นี่นา”
อ๋อ พี่เขารู้ว่าฉันเกืบได้เปน้องสะใภ้เขา แถมนามสกุลเดียวกับตา,,ครับ,,นั่นด้วย....เห้ยยยยยO_O
“อะไรนะ!!!”
เอ่อ แต่นี่ไม่ใช่ฉันพูดหรอกค่ะแต่เป็นพี่โคนันกับพี่ซาโซริ ไม่นับรวมไอสายตาประหลาดๆนั้นที่มองฉันกันเป็นแถบๆ เอ่อ หมอนั่นังตรงไหน=____=^^
“เหอะๆ สวัสดีครับ พี่ อุจิวะ อิทาจินะ เป็นพี่ชายของอุจิวะ ซาสึเกะ นั่นแหละนะ^-^”
เห้ยยยยยยยยย ถึงว่า...หน้าเหมือนอย่างกับแกะ!!!!!!!!!!!!
“มะ....ม่ายยยยยยยยO_________________O”ฉันเอง
“แหม เรื่องไปแล้วก็ช่างมันเหอะน่า ไอเป็ดเอ่อ...หมายถึงน้องคนนี้น่ะ อย่างมากมันก็แค่ไม่ได้เป็นประธานบริษัทเราไปตลอดชีวิตน่ะ ที่เธอปฏิเสธอย่างนี้”
เอ่อ....นั่นแค่ใช่ไหมคะ-_____________- จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดมากที่พูดไป และขอโทษ ไอบ้านั่น เชอะ-3- (เธอแหละผิดเต็มๆ// ซาสึกะFC)
“อ่า... สวัสดีค่ะ พี่อิทาจิ^^”
เสียงแหลมปรี๊ดดดด ใครฟระเนี่ย=[]=
.
.
.
Itachi talk:)
“อ่า... สวัสดีคะ พี่อิทาจิ^^”
เสียงแหลมๆทักผมขึ้นมา ผมสลวยสีแดงแปร๊ดๆอย่างนี้ เป็นใครไปไม่ได้...คาริน!!!!!! เอ่อ รายนี้ชอบมาตามตื้อไอเป็ดมันน่ะ หน้าตาไม่เห็นจะสู้ผมกับน้องแฝดได้สักติ๊ดนึง=^=(ไม่จริงงงง เกะหล่อสุด//ไรเตอร์)
จะว่าไปแล้ว... ไอซาสึเกะก็มาแล้วนี่นา สงสัยพาน้องไปหาความรู้อีกตามเคย เชอะ... มันกะจะลี้ยงน้องให้เป็นไอสไตน์ใช่ไหมวะ เด็กมันต้องแผลงสิ-3-
อ่ะๆ เข้าเรื่องๆคารินเป็นซุป’ตาร์หน้าใหม่ ที่เล่นบทได้แจ๋วมากๆ เธอได้เล่นบทร้ายตลอดๆ คงเพราะมันเหมาะที่ตาคมคู่สวยนั่นเวลาถอดแว่นล่ะมั้ง แล้วก็...เธอสวมบทได้เป็นธรรมชาติ เอ่อ...เรียกได้ว่าเป็นนิสัยของเธอคงถูกนะครับ=___=
“อ้าว หวัดดีครับ”ผมตอบกลับ
“อ่า นี่ฮารุโนะ ซากุระสินะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก”เธอส่งยิ้มเชือดเฉือนให้ซากุระ
“เอ่อ..ค่ะ”เธอยิ้มเหยียดๆให้ไป
นี่ผมรู้สึกผิดแปลกๆนะ ไม่น่าพูดดังเลยเรื่องที่ซากุระไปปฏิเสธ ไอเป็ดมันT^T ดูสิ โดนยัยหัวแดงเฉ่งแล้วนี่ไง
“เห็นซากุระจังทำแบบนี้..เชื่อไหมครับ ในกองต้องมีสักวันที่เปิดเวทีศึกชิงนาย คึๆ” คิซาเมะกระซิบ
อืม... ผมว่าพ่อคิดถูกนะที่เลือกซากุระให้เป็นตัวกุญแจที่จะได้เป็นประธานบริษัทน่ะ เธอเป็นคนหัวแข็งแม้ท่าทางที่แสดงออกมาจะธรรมดาไม่พิเศษ แต่เชื่อไหมครับ เกลียดพวกผู้ชาย และเป็นนักต่อต้านตัวดีเลย เท่าที่ผมอ่านข้อมูลส่วนตัวของเธอมา แล้วยังเป็นคนหัวไว เรียนเก่ง ครบครัวรู้จักกันดี ไม่พึ่งพาใคร คนที่ควบคุมยัยนี่ได้... ต้องเก่งมาก แน่นอน ถ้าเก่งมากพอให้ซากุระรู้สึกตัวว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เธอคนนี้ต้องยอมรับในตัวคนๆนั้นมาก รักเลยก็ว่าได้ ไอเป็ดมันจะได้รู้ว่าคนหัวดื้อแบบน้นี่แหละ เหมาะกับมันที่สุด!!! เหอๆๆๆๆ
____________________________________________________
มาแล้วๆค่า พอจะเข้าชื่อตอนแล้วใช่ไหมgเจ้าคะ งืมมมม ใกล้ซาสึเกะจะออกโรงมาเปิดสงคราม(หัวใจ)กับหนูระ เราแล้วเจ้าค่ะ ขอสักพัก ได้เม้นพอสมควรแล้วจะลงเด้ออออค่ะ
Sakura talk:)
“เอ้า อยู่กันดีๆนะครับ เดี๋ยวพี่จะไปดูงาน อย่าซนนะครับ”
เสียงนุ่ม อ่อนโยนหากก็แฝงควางเด็ดขาดเอาไว้ของใครบางคนดังขึ้นอยู่ข้างหลังฉันเอง มีเหรอจะจำไม่ได้!!!!!!! ตาบ้านั่นแน่นอนผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ฉันโทรศัพท์ไปหาก่อนอย่างนี้ แถมยังหักหน้าฉันอย่างที่ไม่มีใครทำกับฉันด้วยน้ำเสียงเฉยเมยได้อีกมีอยู่คนเดียว!!
สัญชาตญาณในตัวของฉันบอกว่า ห้ามหันหลังกลับไปเด็ดขาด แน่นอนฉันเองก็ทำท่าเขียนโน้ตลงไปในเอกสารทั้งที่ไม่ได้อ่านมันเลยด้วยซ้ำ= =^
ก็ปกติน่ะฉันอ่านไอ้พวกนี้ตลอดหรอกนะแต่พอดีช่วงนี้มันวุ่นๆไปหมดเลย งานนี้อาจารย์ซึนาเดะบอกว่าใช้เวลาถ่ายนานแถมต้องไปต่างประเทศ เลยเคลียร์งานอื่นเลื่อนมาทำอาทิตย์เดียวหมด! ดีหน่อยยังมีบางงานที่ต้องไปทำที่ต่างประเทศอยู่แล้ว ก็เลยยังไหว ได้นอนจริงๆเมื่อคืนนี้เองนะT^T
หมอนี่มาได้ยังง๊ายยยยยยย สงสัยต้องอ่านซักนิดล่ะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่รบกวนซัสจังแน่นอน”
“งั้นก็...ได้ครับ”อีตาบ้าพูด
“อิทากิ ซาสึมิ ซาสึเก๊ เอ้ เอ้ เอ้~~~~~~ มาพอดีเลยน้า>O<”
สีหน้าพี่อิทาจิดูดีใจจังนะคะที่ได้เจอน้อง แต่พอดีแอบเห็นนะคะแวบหนึ่งว่า สะใจและก็ โล่งที่มีคนมารับรับเคราะห์ต่อซักที เอ๊ะ ยังไง? สงสัยจะเพราะยัยคาริน นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาทเอาซะเลย-^- จะว่าไป หายหน้าไปไหนนะยัยคารินนี่(ไม่ใช่แกเรอะที่เขาหนักใจน่ะ//ไรเตอร์)
“อืม ดูไปทั่วแล้วไม่มีอะไรจะสอนเด็กๆแล้วน่ะ”เขาพูด
“เด็กๆมันก็ต้องโลดโผนเสียหน่อยสิวะ! อะไรๆก็เรียน อะไรๆก็เหตุผลอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”
ใช่ ใช้ได้ที่ไหน>< ฉันเห็นด้วยอย่างแรง แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไป ไม่เข้าเหมือนกันว่ากลัวทำไม กับคนคนเดียว ฮึ่ย ไม่สิๆไม่กลัวเสียหน่อย ชิ!!!
“...” สองพี่น้องเงียบกันไป แต่ด้วยว่าหันหลังจึงไม่เห็นสีหน้าของตาซาสึเกะ แต่เห็นพี่อิทาจิที่ยังยิ้มแต่แววตากลับจริงจังเสียอย่างนั้น
“แหมๆ ตะเองอย่าเงี๊ยบบบบบบบ”พี่คิซาเมะที่เห็นบรรยากาศ(มากกว่าฉัน)แล้วดูท่าจะไม่ดี เลยพูดกลบเกลื่อนบรรยากาศออกมาอ่ะสิไม่ใช่แค่นั้นนะฉันยังเสียวสันหลังอย่างมากT^T
“อื้อ.... นี่ไงอดีตว่าที่คู่หมั้นแกน่ะ นี่...ซากุระจัง..”พี่อิทาจิเรียก
“พรึ่บ” ดูเหมือนพี่ท่านจะพูดเสียงดังเกินไปจนทุกคนมอง ไม่ได้การ!!
“ฮัลโหล...เท็นเท็นนะ อยู่ไหนเนี่ย... ทำไมไม่มา... บลาๆๆๆๆๆ” ฉันแกล้งโทรไปหาเท็นเท็น ให้มันรู้ไป ออสการ์นะยะฉันเนี่ย โฮะๆๆ^O^
“อ้าว... เท็นท็นโทรมาได้ไง แต่ว่า...”พี่อิทาจิยังพูดไม่จบ เสียงยัยซาลาเปาก็ดังขึ้นมาอีก แงๆๆๆTOT
“โทรมาได้ไงล่ะ ฉันอยู่นี่กับตาตุ๊ดแล้ว -______-“ เท็นเท็นที่เดินผ่านมาว่า แล้วเธอก็ผ่านไปทำอะไรซักอย่างก่อนจะขึ้นเครื่อง
“จุ๊ๆ ฉันพูดเล่น่ะ ฉันคุยกับยัยหมู..”ฉันแก้ตัวยังไม่เสร็จดี...
“นี่ ไม่มือถือเธอมันแฮงค์ เธอก็ทำงานจะประสาทรับประทานแล้ว”
ง่ะ ทำไม คนสวยมักโดนทำร้ายยยยยT^T
“ฉันว่าเธอไปเปลี่ยนมือถือเหอะ เนอะ”อิโนะพยักพเยิดไปทางชิกามารุที่นั่งอยู่ แต่ดูหมอนี่เครียดๆนะ
“ไม่รู้ๆ” ฉันบอกปัดๆอย่างเด็กๆ แล้วยัยบ้าอิโนะก็ฉวยโทรศัพท์มือถือไป
“จะทำอะไรน่ะ” ฉันหลังกลับไปเอามือถือตามทางที่ยัยอิโนะเดินไป(จนได้)และชนกับพีอิทาจิ
ปั้กกก แข็งอ่ะT^T เกลียดผู้ชายจริงๆ!
“เก๊าขอโต๊ด”พี่แกว่า
“ช่างเหอะค่ะ ขอทางหน่อยนะคะ- -^”
“พี่เขาไม่ได้หมายถึงชนอะไรหรอกน่า”พี่หลามบอก
“?” ฉันละงงจริง
“บอกแล้วไม่โกรธเก๊านะ”พี่ม่านไหว้ ให้ตายเหอะ! นี่น่ะนะทีมงานแสงอุษาที่ครๆต่างเกรงใจ
“ค่ะๆ”
“จริงรึ”พี่เขาถามมาฉันจึงต้อง...
“จริงสิ”
“แน่นะ”-____- จะเอาอีกเรอะพี่
“อ๋อ แน่สิ”
“ไม่ยั่วนะ”-_____-^^ ต่อปากต่อคำได้อีก
“ต้องยั่วสิ”
“คนอวดดี”บ้าไปแล้ว!!!
“จากไปลั้ลลา~~” แต่ฉันก็ร้องต่อ(บ้าตามเขาล่ะวะ!//ไรเตอร์)
“ฮ่าๆๆ ต่อได้ด้วยTOT”พี่อิทาจิหัวเราะไปร้องไห้ไป
“นี่ไม่ใช่เวลาต่อเพลงพ่อแง่แม่งอนนะคะ บอกเสียที!!!!!”
ฉันหมดความอดทนเพราะว่า มันไม่ใช่เวลามาร้องเพลงสุนทราภรณ์จริงๆนี่
“อ่า โอเคครับ คือ...ว้ากกก”
พี่อิทาจิพูดไม่จบพี่หลามก็ลากคอไปทำงาน (จริงๆพี่หลามไม่ได้ลากหรอกนิสัยไม่ให้-___- แต่พี่เพนต่างหากลากต่อๆกันมาอีกที)
“คือ เขาคงจะบอกว่าที่ชนน่ะ พี่เขาตั้งใจบังเธอจากฉันที่ยืนถือมือถือเธออยู่ไงล่ะ”เสียงนุ่มทุ้มสุขุม เหมือนกับพระเอกนิยายพูดขึ้น อี๋~>_< เสียงของไอบ้าครับๆๆ นั่นแน่ๆ
ตอนนี้ก็หลบไม่ได้แล้วล่ะ เอาล่ะซากุระfighting!!! ฉันมองตามเสียงไป พร้องกับดวงตาที่เบิกกว้าง
“O________O” อย่างนี้เลย
ภาพที่ฉันเห็นก็คือ ชายหนุ่มผิวขาวเนียนจนยากที่จะสายตา ร่างสูง หุ่นดีสมส่วนแต่ไม่เก้งก้าง จากแผงอกที่กระดุมสองเม็ดแรกถูกปลดออกยามไม่ได้เข้างานบริษัทดูหน้ามองหน้าสัมผัส แสดงว่าเขาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ผมทรงประหลาด(เอ๊ะ//ไรเตอร์) สีดำขลับนั่นทำให้ใบหน้าหล่อคมคายออร่าเด่นเข้าไปใหญ่ แถมมองฉันด้วยดวงตาสีรัตติกาล ยากจะอ่านได้ ยึ๋ย~ หมอนี่ใครอ่ะ...
แต่มันก็ค้างคาใจได้ไม่นานเมื่อในมือของเขาถือโทรศัพท์ของฉันอยู่น่ะสิ!!! อย่าบอกนะ ว่า....อุจิวะ ซาสึเกะ!!!!!!!
“สวัสดีครับ ฮารุโนะ ซากุระ”เขาพูดชื่อฉันอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“อ...อืม” ฉันรับ รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่วายทำหน้าเย็นชาใส่ หล่อมันก็หล่ออ่ะ แต่อย่าลืมสิ ผู้ชายน่ะ....ไม่เลวก็แต๋วนะ!!! ฉันนึกว่าซาสึเกะจะเป็นคนเนิร์ดเสียอีก แง้~~~รับไอ้บ้านี่ไม่ได้อย่างแรง หนูเกลียดผู้ชายT^T
“นี่คุณฮารุโนะ ซากุระ นางเอกตั้งหลายเรื่องแน่ะ”เด็กชายทู่ยังไงก็อายุไม่เกิน 10ขวบพูดอย่างสุขุม เป็นผู้ใหญจริงๆ สังเกตดีหน้าตาเหมือนอุจิวะ ซาสึเกะอย่างกับแกะเลย!
“ก็คิดว่านะ ขอบคุณนะคะ ซัสจังที่พาเรามาด้วย ถึงแม้จะเป็นเหตุผลว่าไม่มีใคอยู่บ้านก็ตาม”
อุ๊บส์ >X< ก๊ากๆๆ ซัสจัง ฮาอย่างมาก เด็กผู้หญิงที่พูดนี่ก็ หน้าหมือนตาบ้านั่นนะ แต่ผมยาวน่ารักนะ>_< ไม่เหมือนตาซาสึเกะ(เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าหน้าเหมือนนี่นะ//ไรเตอร์)(ก็หน้าตาเหมือน แต่กับความน่ารักไม่เหมือน!//ซากุระ)
“ครับ^-^” ซัสจัง เอ๊ย ตาอุจิวะยิ้มอ่อนโยน ชิ ดีกับเด็กแต่เป็นปีศาจชัดๆเลย
“งั้นแนะนำตัวต่อนะครับ นี่น้องของฉัน เขาเป็นแฝด อิทากิและซาสึมิ”
“ซัสจัง จะให้เราเรียกคนคนนี้ว่าอะไรครับ” อิทากิเอ่ยปากถาม
“นั่นสิคะ”
“งืม ถามคุณฮารุโนะ ซากุระ เองดีกว่านะ เพราะถ้าให้พี่คิด คงไม่พ้น ป้า ล่ะนะครับ”
จี๊ดดดด ฝากไว้ก่อนนะตาบ้า ใช้เด็กมาหลอกด่ากันนี่>_<
“ฮ่ะๆ แหม เรียกยัยโหนกว่า ซากุระเฉยๆก็พอค่ะ กันเอ๊ง!!!!!!”
ยัยหมูตอนที่รู้เรื่องของฉันเอ่ยเพื่อแกล้ง ถามฉันก่อนสิยะ ว่าคนเขาอยากให้เรียกไหมT_______T
“ครับ ขอบคุณครับ”
“งั้นคุณจะให้พวกเราเรียกว่าอะไรครับ/คะ”
“อ่า....อะไรก็ได้จ้ะ^_^ แต่อย่าป้านะ”
ฉันพูดพร้อมกับพ่นคำว่า ‘ป้า’เต็มหน้าไอหัวเป็ดเต็มๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาตำหนิ หน็อย ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันนะ!!!
“งั้น เรียกพี่ซากุระดีกว่าเนอะ”ซาสึมิจังพูด
“จ้า^O^”ฉันรับ
“เรียกพี่ด้วยสิ ว่าพี่อิโนะ^O^/”
ยัยบ้าอิโนะหมูตอนกระโดดเข้ามาคุยอย่างถือวิสาสะ เฮ้อ พูดอะไรไม่ไว้หน้าเพื่อนเล๊ย-___-
“เสร่อจริง อะไรจริงได้อีกนะครับJ” ซาอิพูดต่อทันที
“ไอ้.... ชิกามารุขอตัวนะมีเคลียร์!!!” แล้วมันก็วิ่งเตลิดไปชำแหละซาอิ- -^
.
.
.
“เล่นอะไรกันได้...ปัญญาอ่อนจริงๆ”เสียงแหลมปรี๊ดดดด คารินแน่นอน
“...”ไม่มีใครอยากตอบ
“ซาสึเกะคุงค้า~~~~~ คารินเอานำมา....โพละ”
คารินที่วิ่งมาอย่างกับไม่ได้เจอหน้าคนที่เธอเรียกมาแสนนานจนสะดุดกับขาฉัน น้ำที่ถือเลยหกเลอะหมดเลย นี่ฉันอยู่อย่างสงบยังมาระรานอีก เหอะๆ-O-
“กรี๊ด น้ำหกหมดเลยอ่ะ ไม่เป็นไรคารินไปเอากาแฟมาให้นะ”
แล้วเจ้าตัวก็วิ่งไปซื้อกาแฟทั้งเปียกนั่นเลย ผู้ชายนี่มีดีอะไรนักหนานะ น่าเบื่อจะตายไป เห็นผู้หญิงเป็นอะไรกันหมด
“ทำไม ทำไมผู้หญิงึงยอมกันขนาดนี้”ฉัน
“ไม่รู้สิ ฉันว่านะ...มีแต่เธอแหละที่คิดอะไรแปลกๆ”ซาสึเกะมองมาทางฉันอย่างระอายิ่งกว่าอะไร
“นาย ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเอามือถือคืนมาได้แล้ว”
ฉันเขย่งตะเกียกตะกายหมายเอามือถือคืนแต่หมอนี่สูงกว่าที่คิดอีอ่ะT______T ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออย่างไร ข้อศอกฉันดันไปกระทบกระเป๋าเดินทางที่เรียงอยู่ ทำให้มันล้มระเนระนาดเป็นโดมิโนสุดท้าย...
ชนคารินจนกาแฟหกเป็นคราบ!!
“เอ่อ.../Oh Noooooooo “ ไม่ต้องแปลกใจ ซาสึเกะกับฉันเองT^T
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอย แค่วันเดียวบ้านก็จะบึ้มแล้ว ให้ตายเถอะT^T
_______________________________________________
ไม่ได้อัพเสียนาน ขอโทษนะคะT___T มีปัญหานินึง แต่ยังไงก็เม้นหน่อยนะค้า เลิฟยู มากๆเลยค่ะ><
ความคิดเห็น