คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : LOVELY CPOPLE- โชคดีที่มีเธอ
Neiji talk:)
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ดูเหมือนเท็นเท็นจะดีขึ้นมากแล้ว...แต่มีหลายคนต้องโทรมาบอกผมเสมอว่าเธอไม่ยอมทานข้าว ผมเลยต้อง ทั้งปั่นงานที่รีบสะสางเพื่อจะต้องถ่ายละครของค่ายแก็ยังต้องคอยพาท่านฮินาตะไปแวะหาเท็นเท็นนั่นแหละ เธอจะได้ดีขึ้น ผมรู้.. ผมอาจจะโกรธลีมากไปหน่อย หลายคนอาจจะคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับผม แต่จริงๆผมผิดมาก ผิดมากที่ปล่อยให้เท็นเท็นยุ่งกับหมอนั่น ปล่อยให้เธอหลุดมือไปเจอกับคนเลวๆอย่างนั้น
วันนี้เป็นวันที่ผมก็จะไปถ่ายละครแล้วที่ประเทศไทย อืม...รู้สึกจะไปเกาะทางใต้ก่อนเพื่อถ่ายฉากที่ตัวละครทั้ง5ยังเรียน ท่านฮินาตะก็ไปด้วยนะ เธอังไม่รู้หรอก แต่ท่านพ่อสั่งให้เธอจัดเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งไปแล้ว เดียวถึงสนามบิน...เธอก็น่าจะรู้เอง
“ท่านฮินาตะ ไปกันเถอะ”ผมเดินไปจะปลุกท่านฮินาตะ แต่เธอตื่นแล้วผมเลยแค่เรียกนั่นแหละ
“พี่เนจิคะ บอกหน่อยเถอะนะคะ ว่าเราจะไปไหน”
“...” ผมไม่ตอบ
“โถ่...ก็ได้ค่ะ” แล้วเธอก็ขอตัวเดินไปลาท่านพ่อและหัวหน้าแม่บ้าน ผมนึกถึงเท็นเท็นพอดี เลยโทรไปหา...ช่วงนี้เธอตื่นเช้าตลอด จนผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอได้นอนสักแค่ไหนกันเชียวนะ...ฮึ่มๆ เพราะเจ้าชุดสังเคราะห์แสงแท้ๆ
TenTen talk:)
เวลาเหมือนผ่านเป็นปีๆทั้งๆที่มันเพิ่งหนึ่งอาทิตย์ ฉันพยายามหลอกคนอื่นให้เขาเชื่อแล้วว่า..ฉันไม่เป็นไรจริงๆ แต่มันก็ยังเหมืนเดิม ฮินาตะพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว...มันก็ไม่ช่วย ไม่รู้สิ บางครั้งฉันมองไปที่มือข้างซ้ายของตัวเองก็รู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาดเมื่อ เนจิ จับมันไว้ เวลาที่ฉันเกดท้อ ซึ่งมันก็ไม่ได้มีบ่อย ก็มักจะเป็นเขาเท่านั้นที่เข้าใจท่สุด แต่...วันนี้ฉันจะได้เจอกับเพื่อน เอาน่าไม่เศร้าๆๆๆๆ
และแล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ฉันมองไปที่เบอร์...เนจิ... นี่ฉันเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำให้เขาลำบากนะ
“ฮัลโหล” เพื่อความสบายใจของเขาฉันพยายามalert
(เตรียมตัวไปถึงไหนแล้วเนี่ย)
“ก็แตรียมของเรียบร้อยแล้วล่ะกำลังจะไปสนามบินนายล่ะ”
(เหมือนกันนั่นละ ท่านฮินาตะก็ไป)
“อืม ก็ดีอยากเจอเพื่อนจังเลย”
(ดีใจที่เธอมีความสุขนะ ยัยซาลาเปา) อั้ก เหมือนอยู่ดีๆใจก็เต้นกระโดดแรงๆเลย
“รู้น่า เจอกันที่สนามบิน”แล้วฉัก็วางสาย และตรงไปที่สนามบินทันที
.
.
.
@ Konoha Airport
ฉันมาแล้ว...แต่ดูหลายคนยังไม่มาเลยนะ ครั้งล่าสุดที่มาเหยียบสนามบินโคโนฮะ ก็คงตอนที่ฉันมา...เที่ยวกับลีสินะ.... แต่ฉันก็หวังว่าจะเจอคนสุดท้ายซักวันน่ะ
“ยัยซาเปา”ขณะที่ฉันเหม่อ เนจิก็วิ่งมาหา นี่เขามาแล้วเหรอ...
“อ้าว นายตุ๊ด” เป็นไงไม่รู้แต่หมอนี่ทำฉันยิ้มได้ทุกที
“- -* ”
“อ่ะๆๆๆ ว่าแต่ฮินาตะล่ะ”ฉันถาม
“หลงกันน่ะ” เนจิพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
“ตาบ้า หวงน้องแต่ไม่ยักห่วงรึไง” ฉันโวย
“ก็เชื่อฉันเหอะน่าต่อให้หลงก็มีคนช่วยเองล่ะ น้องฉันไม่มีคนช่วยได้ไง”
“ก็...”ฉันหลุบตา
“เอาเหอะนะ ตอนนี้ฉันห่วงเธอกว่า”
“O//O” หมอนี่พูดอะไร
“ก็กลัวว่าเธอจะไปทะอะไรบ้าๆ ประมาณว่าไม่ยมขึ้นเครื่องแล้วหนีกลับบ้านเพราะสถานที่นี้ เธอยังไม่พร้อม...บการเผชิญความโสด..ใช่ไหมละ”
“อ..อืม แต่ฉันก็เชื่อว่าสักวันฉันจะเจอคนที่ใช่จริงๆน่ะนะ” ฉันพูดแก้อาการหน้าแดงแปลกๆเมื่อครู่
“หลายคนที่ขวนขวายหาความรัก มักจะเจอกับความผิดหวังและภาพลวงตาที่คิดว่า นั่นคือความรัก ในขณะที่บางคนนะ ไม่ดิ้นรนต้องการมันมันกลับมาหาเราเสียเอง...”
“นายจะสื่ออะไรกันแน่”ฉันถาม
“เธออยู่อย่างนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์นะ ฉันว่าเธอควรปล่อยมันไปแล้วมีความสุขกับชีวิตดกว่า ซักวันมันก็จะเจอคนที่ใช่เอง”
“อืม” ว่าแล้วเราทั้งสองก็เดินไปที่นัดพบของพวกพี่ๆแสงอุษานัดแล้วฉันก็นึกอะไรที่ทำให้คนเย็นชาอย่างเนจิ หน้าแดงได้ จึงกระซิบที่ข้างหูว่า
“เพิ่งรู้นะ ว่านายมองความรักได้สวยหรูขนาดนี้ ใครได้นายเป็นแฟนคงโรแมนติกตายเลย ฮิฮิ”
“-//-” ได้ผล...เขาหน้าแดงจริงๆด้วย จากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไป ปล่อยให้ต่างฝ่ายได้คิดอะไร ไปตามที่ตนต้องการ โชคดีใช่ไหมนะ ที่ฉันมีพี่เพื่อนอย่างเขาคอยปรึกษา
Writer talk :)
ระหว่างทั้งเขาเธอเดินไปจุดนัดพบนั้น เท็นเท็นได้พูดบางอย่างที่ เธอไม่รู้เลยว่ามันจะทำให้คนข้างๆห้ามตัวเองไม่อยู่ ห้ามใจตัวเองไม่ได้ กับการพูโกระทบของเธอเช่นนั้น เธอไม่รู้อีกล่ะ ว่าเขาห้ามตนเองมานานเท่าไหร่ ปล่อยเธอให้ใครไปเท่าไหร่น่ะ
แต่ต้องบอกตรงๆว่าเธอโชคดีจริงๆล่ะ ที่ได้เนจิเป็นที่ปรึกษาอย่างี้ ถ้าลองเป็นคนอื่นคงจะหลงเธอตายไปข้างหนึ่งแล้ว
...แค่เพียงสบตาไม่นานก็หลงกันไปเป็นแถบ ผมถ้าไม่เก็บหมวยอย่างนี้มันจะขนาดไหนเพราะอย่างนั้นเขาถึงต้องคอยอยูข้างเธอและปกป้องเธอไงล่ะ ยิ่งเท็นเท็นช่วยเขาตั้งมากมาย กับการแค่เยียวยาใจเธอไม่ทำก็ใจร้ายไปหน่อย...
.
.
.
และแล้วทั้งสองก็มาถึงที่นัดพบ ชายหญิงหลายคนที่รอนัดอยู่ จากการแต่งตัวดูออกไม่ยากว่านี่คือ กลุ่มแสงอุษาที่จะมาช่วยถ่ายทำครั้งนี้
“อืม..แล้ว เห็นแจ้งมาว่า ฮิวงะ ฮินาตะมาด้วยนี่” ชายหนุ่มผมสัส้มซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ยถามเนจิ
“เดี๋ยวก็น่าจะมา” ได้รับคำตอบสั้นๆจากเนจิ
“อืม เฮ้ยโทบิ ชิออนว่าไง แล้คาคุสึแลกเงินหรือยัง เซ็ทสึทำอะไรเนี่ย โคนันยังไม่มีใครมาอีกเหรอ โทรตามหน่อย ฮิดันเลิกงึมงำเหอะน่า อิทาจิกับคิซาเมะก็มัวหัวเราะน้องตัวเองให้ตาย เดอิดาระแกเลิกเม้ากับซาโซริเดี๋ยวนี้”แล้วเขาก็ไปดูงานอื่นต่อ เพราะตอนนี้ยังไม่มีเวลาคุย
เขาหันกลับไปมองเท็นเท็น เธอก็ดูจะเศร้าอีกแล้วจนเขาต้อง จั้กจี้ จนเธอปล่อยหมัดใส่ แม้มือจะเล็กๆบางๆแต่ความหนัก มันไม่ใช่น้อยๆเลย แต่ว่ามันก็ทำให้เธอยิ้มได้
“ขอบคุณนะ แล้วก็รูสึกโชคดีที่มีนายเป็นเพื่อน^^”
หายไปไหนกันหมดอ่ะคะตะเอง เม้นๆหน่อยสิT^T~ ตอนที่2 ของเนจิเท็น จบไปขอให้สนุกนะคะ แล้วก็ติดตามต่อไปด้วยนะค้า
ความคิดเห็น