คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SWEET COUPLE - บัณฑิตใหม่
Writer talk : )
ร่างบางในชุดรับปริญญาของคณะหนึ่งในมหาวิทยาลัยโคโนฮะ กำลังรอพี่ชายของเธอมางานวันพิเศษนี้ ก็คือวันที่เธอรับปริญญานั่นแหละ...นี่ก็ล่วงเวลามานานแล้ว หากพี่ชายของเธอกลับยังไม่มาเสียทีน่ะสิ...เธอเริ่มเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ แม้ภายนอกเธอจะสงบอยู่ก็เถอะนะ
Hinata talk : )
เย้>o< ชีวิตในรั้วมหาลัยจบเสียทีนะ ถึงจะจบช้ากว่าเพื่อนิดหน่อย เนื่องจากคณะที่ฉันเรียนอยู่มันใช้เวลาเรียนนานกว่าเพื่อนๆน่ะสิ เพื่อนฉันจบกันหมดแล้วพร้อมกับได้เกียรตินิยมด้วยนะขอบอกๆ ฉันก็ด้วยล่ะ ...พี่เนจิอยู่ไหนนะนี่ก็สายแล้วปกติตื่นเช้าออกนี่นา ฉันพยายามไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรร้ายๆกับพี่ในวันนี้หรอกนะ เฮ้อ..พี่เนจิล่ะก็นะคะ..พี่เนจิคงจะมาคนเดียว ถึงพี่จะเป็นดารา แต่ก็สัญญาว่าจะcancelงานเละมางานนี้ คุณพ่อก็ทำงานๆๆๆ ฮานาบิเรียนอยู่ เพื่อนของฉัน...เป็นดารากันหมด คิวงานเพียบคงไม่อยากกวนน่ะสิ ท่ามกลางคนอึกคึก กลุ่มรุ่นน้องที่ติดนิยายที่ฉันแต่งและก็ปลื้มในตัวฉันก็วิ่งมา เฮือกกกกกก มากันฝูงใหญ่เชียว0-0
“กรี๊ดดดดดดดดด>< ฮินาตะจังจบแล้วได้เกียรตินิยมด้วย พวกเราแสดงความยินดีค่ะ” เสียงรุ่นน้องที่กรูมาหาเมื่อกี้ดังขึ้น
“อ่า..ค่ะขอบคุณน้องๆนะจ๊ะ^^”ฉัน
“นี่ค่ะ/ครับ” รุ่นน้องยื่นดอกไม้มาให้ฉัน ซึ่งก็ต้องรับไปตามมารยาทแต่....
“ฮัด...ฮัด..ฮัด..ฮ้าดดดดดดด(อย่าท่าเยอะสิฮินะจัง/รีดเดอร์)ฮัดเช้ยย!!” ฉันคันจมูกเพราะไอเกสรดอกไม้อีกแล้ว ดอกไม้มากมายที่ฉันถืออยู่ตอนนี้เหลือแต่ก้านดอกซะแล้ว แล้ว...กลีบดอกหายไปไหนo_o? ซึ่งคำถามก็ไม่ได้คาใจอยู่นานค่ะ เมื่อกลีบดอกไม้หลากสีจำนวนนับไม่ถ้วน ลอยลงมาจากอากาศ คงเพราะเมื่อกี้จามแรงมากๆ สภาพตรงหน้าฉันไม่ต่างกับงานแต่งงานสักเท่าไหร่เลยล่ะT///Tทุกคนในงานหันมาสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะอย่างนั้นฉันเลยโค้งแสดงความรู้สึกผิดที่ทำให้เสียเวลาส่วนตัวเข้ามาดูว่าเกิดอะไรเนี่ย เปิ่นอีกแล้วฮินาตะ!แง่งๆ
“คิกๆ ฮินาตะจังน่ารักจังเลย>//<” ไอพวกน้องไม่วายยังคลั่งฉันไม่เลิก เปิ่นอย่างนี้ยังชทอีกเหรอ เกินไปไหมนะT^T
“เหอะๆๆๆ ดูยัยคุณหนูของเราสิ โก๊ะไม่เข้าเรื่อง ไม่สวยแล้วยังทำอย่างนี้อีก”
เสียงของกลุ่มบัณฑิตใหม่รุ่นเดียวกับฉันแต่ เกลียดฉันอย่างกับอะไรเดินมาทักทายเสียงจ้อยๆ อย่างทีเขาว่าคนสวยผิดตลอดอ่ะ-3- หึๆๆๆ ไอพวกแกนี้คงจะยังไม่เข็ดที่โดนไปคราวก่อนสินะ darkฮินาตะจัดให้!!!(dark ฮินาตะ ออกโรง!!!)
“เหอะ แกว่าใครไม่ทราบเหรอคะ” dark ฮินาตะว่าง่ายๆฉันนี่แหละ
“ก็ใครล่ะ ยืนบังคนสวยอยู่”มันคงตั้งใจหมายถึงมันเองน่ะสิ ฮ่ะๆๆ
“อ่อๆๆ คนที่บังฉัน ที่แบบว่านิสัยเหมือนชะนีหลุดสวนสัตว์มาก ตัวอ้วนเป็นกาละมังกับโอ่ง เตี้ยมอกต็อกแคระ ดำเมี่ยง ตาตี่ ตาเหล่ ฟันเก เหยิน ปากห้อย คิ้วแหว่ง ปากหนาเบิน ผมยุ่ง หัวหยิกหยอย หูกลาง สิวเนี่ยเขรอะ เสี้ยนก็แยะ รูจมูกบาน หน้าอกไม่มี แขนยาว ขาสั้น ผิวไม่สวย แล้วยังสวยได้ไม่ถึงขี้เล็บของฉันน่ะเรอะ” ฉันแร็บใส่ เหอะๆๆๆ บังเอิญตรงกับคนในกลุ่มที่จะมาแกล้งฉันเลย(ถูกใจข้าน้อยมาก กระทืบไลค์อ่ะ darkฮินาตะ><//ไรเตอร์)
“นี่แกว่าพวกฉันเหรอ ยัยคุณหนู2ร่าง” หัวหน้ากลุ่มว่า
“อุ้ย...0.0ขอโทษค่ะ ก็พอดีบ่นไปงั้นแต่มันดั้นนนนน ตรงกับพวกแกหมดนี่คะ” ฉัน
“กรี๊ดดดดดดดดด รับไม่ได้ๆๆน้องทรายขอร้องงงงง” คนในกลุ่มร้อง
“รับไม่ได้ก็ต้องรับล่ะนะ ความจริงล้วนๆJ” ฉันยิ้ม
“ตบกันเลยดีกว่าม้ะ”มันท้า
“ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวมือฉันด้านหมด”ฉัน
“พวกเราจัดการให้ไหมคะ/ครับ ฮินาตะจัง”รุ่นน้องจำนวนมากพูด
“ขอบใจ หึๆๆๆ ว่าไงยังท้าอีกไหม” ฉันถามชะนีทั้งหลาย
“เชอะ ฝากไว้ก่อนเถอะย่ะ”แล้วพวกเขาก็จากไป เฮ้อฝากไว้ไม่เอาคืนเสียทีน่ะสิ น่าเบื่อ-0-
“กรี๊ดดดดดดดด น่ารักจังเลย ฮินาตะจัง” รุ่นน้องชมอีกแล้ว(ฮินาตะคนเดิมจ้า)...ถึงตอนนี้พี่เนจิก็ยังไม่มาเลยง่ะ เฮ้อ....
“ท่านฮินาตะนี่ละก็...มีแฟนคลับกับเขาด้วยเหรอเนี่ย น่าปลื้มใจจริงๆ” เสียงนิ่งๆทำให้ฉันรู้ว่านั่นคือพี่เนจิ เย่ มาเสียทีนะ^^
“พี่ล่ะก็...^////^....อ้าวพวกรุ่นน้องไปไหนหมดล่ะคะ..พี่”ฉันมองสลับไปมาๆระหว่างพี่เนจิกับรุ่นน้อง พอน้องๆหายไปหันมาอีกทีพี่เนจิก็ไปไหนซะแล้ว
Writer talk: )
ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะคึกคัก ฮิวงะ ฮินาตะก็เริ่มใจเสียซะแล้ว .....ต้องมาอยู่คนเดียวอีกแล้วงั้นเหรอ? เกลียดเวลานี้ที่สุดเลยจริงๆ ร่างบางที่ตามหาพี่ชายอยู่คิดในใจ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตั้งแต่เริ่มเช้ามาแทบปริ่มเลยทีเดียว เธอทนอย่างนี้มาหลายปีในวันที่เธออยากได้เพื่อน อยากได้พี่ อยากได้ครอบครัว อยากได้ คนสักคนที่มาช่วยเธอ เดี๋ยวนะ... พอถึงคำว่าช่วยมันทำให้เธอย้อนคิดถึงคนๆนึง คนที่ทำให้เธอมีกำลังใจต่อสู้ มีความฝันที่อยากทำมันให้ถึง มีความสุข มีการโต้ตอบจากการถูกรังแก เขาคนนั้น วันนี้ก็ไม่ได้มา...อุสึมากิ นารุโตะ เขาไม่รู้จักชื่อของเธอด้วยซ้ำไปแต่เธอ ลูกประธานบริษัท ฮิวงะกรุ๊ป มีเหรอ เรื่องเพียงเท่านี้จะหาไม่ได้ จากวันที่เขาไม่ได้เจอกับเธอแล้ว เธอเลยมีdarkฮินาตะคอยดูแลตัวเองไงล่ะ บางคนอาจมองว่ามันดูไม่ดี แต่จริงๆเธอทำเพราะไม่อยากให้เขาคนนั้นต้องกลับมาอีก มันจะทำให้เธอลืมเขาไม่ได้...
เข็มนาฬิกาตีว่า 11 โมง10นาที เธอมองนาฬิการอพี่เธอกลับมาตอนนี้10นาทีผ่านไป ก็ยังไม่มา แต่เมื่อเธอตั้งใจจะกลับบ้าน ฮินาตะหันกลับมาพบว่าเพื่อนของเธอมาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว!!! ความดีใจกับการเซอร์ไพรสอย่างนี้ทำให้เธอ ลืมเรื่องที่คิดไว้ก่อนหน้าเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ เธอโผกอดเพื่อนรักราวกับไม่ได้เจอกันมานาน...แต่เอ่อ...มันก็นานจริงๆ= =
Hinata talk: )
“เท็นเท็นจัง ซากุระจัง อิโนะจัง..คิบะคุง0.0 ? นี่พี่เนจิเรียกมาเหรอคะ”ฉัน
“เท็นเท็นน่ะ แต่เจ้าคิบะเนี่ย - -+++”อิโนะจัง
“โถ่เอ้ย บอกว่าอยากมาก็มาเองไงเนอะอากามารุ-3-“ คิบะคุงเหมือนจะงอน
“โฮ่ง” และก็มีอากามารุคุงสนับสนุน
“ดีแล้วไงคะ ที่มาน่ะ ดีออก^^”ฉันปลอบใจคิบะคุง
“โตๆกันแล้วยังขี้งอนอีก-0-“ซากุระจังบ่น
“โห...แม่คุณทูนหัวววว เธอนั่นแหละ ใจร้อน แง่งอนตัวแม่”คิบะคุง
“หา! ไม่ๆๆๆๆ” แล้วก็เกิดการเถียงกัน - -*
แล้วสีหน้าของ คิบะคุง ก็ดีขึ้นทันตาหลังจากที่ฉันพูดๆไป โดยมีพี่เนจิที่เงียบๆแต่แยกเขี้ยวใส่ คิบะคุงเหมือนกินหัวคิบะคุงกับอากามารุได้ก็ทำไปแล้วตลอดๆงานเลย(ฉันไม่มีรสนิยมกินหมา//เนจิ) ไม่เข้าใจแฮะ- -? ทำไมต้องทำขนาดนี้ หรือว่า..... ฮิฮิ ^.^ความคิดฉันยังไปไม่ถึงไหน เท็นเท็นจังก็แซวเสียก่อนจนได้เรื่องแล้วว่า
“นี่จ้องคิบะซะขนาดนั้น แอบสนใจเขาละสิท่า ไอตุ๊ดดดด”
“จะบ้าเหรอยัยทอมโหด แล้วยังยุ่งไม่เข้าท่า- -”พี่เนจิ
รู้มั้ย(ไม่รู้จ่ะ/รีดเดอร์)ฉันแอบเชียร์ให้สองคนนี้รักกันนะ แต่มันติดที่เท็นเท็นจังมีแฟนเสียก่อนน่ะสิ น่าเสียดายจัง...นึกถึงคำว่าโหดๆอย่างนี้ มันก็นึกได้ว่า มีเพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มแต่ไม่ได้มาด้วย ...คนนั้นคือ ซาบาคุโนะเทมาริ เทมาริจังจะเป็นยังไงบ้างน้า~อยู่ ซึนะไม่ได้มาที่นี่บ้างเลยแฮะเห็นว่าก็ไม่ได้เป็นดารา เหมือนกับฉันเลยล่ะ คิดถึงจังเลย...
“อิโนะจังได้ข่าวเทมาริจังบ้างไหมคะ”ฉัน
“เอ่อ...ได้ข่าวว่าไปเป็นผู้จัดการให้กาอาระทันทีที่จบเลย ไม่น่าเชื่อว่าน้องมันโตแล้วหล่อ*0*”น้ำเสียงตอนแรกดูแล้วจะคิดถึงเพื่อนนะคะ แต่ไอท่อนข้างหลังมันยังไงๆอยู่อ่ะสิ
”แฮ่มๆ - -*มีแฟนแล้วให้มันดีๆหน่อยก็ได้นะ ไม่มีใครว่า”ซากุระเป็นอะไรเนี่ยทำไมบ่นบ่อยจังหรือว่ามีใครทำอะไรขัดใจนะ... (ประจำเดือนมาไม่ปกติ ก๊ากๆๆ//ไรเตอร์) (- -+++//ซากุระFC) (ง่าเค้าขอโทษจ่ะตัวเอง^^;;//ไรเตอร์) แต่เราก็หัวเราะและมีความสุขด้วยกันต่อไปจนเที่ยง ทุกคนก็ขอตัว มันใช้เวลาไปแป็ปเดียวเองง่ะ เฮ้อ...
.
.
.
หลังจากที่ทุกคนไปแล้วฉันก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อย ตอนนี้เหลือฉัน พี่เนจิ ที่กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านแต่ก็มีเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของฉันเสียก่อน....ฉันหยิบโทรศัพท์คู่สวยออกมาดูว่าใครส่งอะไรมาและคนที่ส่งคือ หม่อนไหม เพื่อนนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยที่ฉันเป็นเพื่อนด้วยอยู่คนเดียวในรุ่น เอาความจริงในรุ่นมหาวิทยาลัย ฉันก็มีหม่อนไหมเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนั่นแหละ คนอื่นถ้าไม่ใช่มาแจกขนมจีบก็ เป็นพวกขี้อิจฉาน่ะสิ และหม่อนไหม ก็ส่งข้อความมาว่า..
Dear, Hinata… See you@coffee shop.Now!!!
อ่า...เรียกตอนนี้เสียด้วย...T^T ว่าแล้วฉันก็เลยต้องขอตัวจากพี่เนจิมาก่อนเพื่อจะไปหา หม่อนไหมที่ร้านกาแฟ ตรงข้ามคณะ อืมมมม รู้สึกว่าเจ้าตัวไม่ยอมมาฉลองเพราะว่าครอบครัวอยู่ไทยกันหมด เพื่อนก็มีฉันคนเดียว..ที่เรียกอาจเพราะมาแสดงความยินดีที่ได้เกียรตินิยมอันดับ1 ล่ะมั้งคะ... ฉันวิ่งอย่างกระหืดกระหอบเข้ามาในร้านกาแฟ แฮกๆๆ -P- เหนื่อยนะเนี่ยว่าแต่หม่อนไหมไปอยู่ตรงไหนนะ?...และแล้วก็มีสิ่งอะไรสักอย่างเข้ามาโอบเอวจากด้านหลัง...หรือว่า..>~<
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ฉันร้องลั่น
“เฮ้ย อย่าตกใจสิฮินาตะจัง ฉันเอง”
เสียงใสเป็นกันเองที่อุทานขึ้นมาอย่างไม่เหมาะกับเสียงน่ารักแอบหวานนั่นเลย ทำให้ฉันโล่งใจขึ้นมากว่านี่คือ ยัยหม่อนไหม ตัวแสบ ฮึ่มมมม(- -)=33 ตกใจหมดเลยนะว้อยยยย!(darkฮินาตะอีกแล้ว)และมันก็ดูออกว่าว่าเวลาฮินาตะ ของขึ้นจะเป็นฉันเลยพูดว่า
“เปรี้ยงงงงงงง ..ตุ้บ” เสียงนี้คือว่า..ฉันต่อยเพื่อนพุ่งไปยันฟ้าแล้วหล่นลงมาดังตุ้บ-0- (darkฮินะน่ากลัวเหมือนเนจิตอนกำลังคลั่งเลยT.T//ไรเตอร์)
“แหม...อย่าโกรธเค้านะdarkฮินาตะสุดสวย” อุ้ยถูกใจจัง^//^
“ก็ได้ค่ะๆว่าแต่มานี่ทำไมหรอคะ” ฉันกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ก็นะ..ได้เกียรตินิยมนี่นา ยินดีด้วยนะจ๊ะ แล้วก็พรุ่งนี้ฉันจะกลับไทยแล้วล่ะ ดีใจเป็นบ้าเลย^^”
“ค่ะขอบใจนะ แล้วก็ยินดีด้วยเช่นกันที่จะได้กลับแล้ว...อ่อแล้วจะทำงานอะไรน่ะคะ”ฉัน
“ก็ดูๆอยู่แต่ว่าคงเป็นนักเขียนบทให้ ค่ายของไทยล่ะมั้งเห็นมีเอกสารมาอ่ะ” หม่อนไหมพูดพลางลูบคางสวยๆที่โดนมือเรียวของฉันชกพุ่งทะยานฟ้าน่ะสิ= = น่าสงสารจังเลยค่า..(เพิ่งคิดได้เรอะ//หม่อนไหม)
“ดีจังเลย..>< แวะมาที่โคโนฮะบ้างนะคะถ้ามีโอกาส”ฉันรีบพูด
“อือ เธอก็ด้วยอย่าลืมมาไทยล่ะ ที่สวยๆตรึมเลย”
“จ้ะๆก็ว่าอย่างงั้น”
“เออ..มีข่าวเรื่องนารุโตะคุงด้วยนะที่เธอเป็นแฟนคลับอ่ะ><”หม่อนไหมพูดด้วยสีหน้าalertมาก เอาจริงๆฉันไม่ใช่แฟนคลับซะหน่อยแค่อยากรู้เรื่องราว...คนเคยรู้จัก...
“ดูเหมือนหม่อนไหมจะเป็นแฟนคลับเสียเองนะคะ”ฉัน แซว
“ก็นะ นารุโตะคุงน่ารักเป็นบ้าเลย>//<ถึงจะมีข่าวว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อก็เหอะนะ แต่เท่าที่เห็นเขาดูเป็นกันเองน่ารักมากๆๆๆๆ แล้วมื่อวานซืนนะออกมาประกาศว่าเป็นอย่างที่ข่าวลือออกมาว่าเพลย์บอยจริงๆด้วย แต่แฟนคลับกลับไม่ได้น้อยลงเลยสักนิดเดียว น่าอิจฉาใช่ไหมล่ะๆ”
“อ่านะ - -*”เฮ้อ...ท่าทางคงเปลี่ยนไปเยอะเลย..คุณจิ้งจอกของฉัน...
Writer talk :)
พอบอกลาเพื่อนแล้วฮินาตะก็วิ่งขึ้นรถต่อกลับบ้านทันที...ไม่นานรถคันงามก็ถึงบ้านจริงๆก็เรียกว่าคฤหาสน์คงง่ายกว่า คุณลุงคนขับรถส่วนตัวของเธอเปิดประตู ทำให้ร่างบางหลุดจากภวังค์อีกครั้งหนึ่ง คฤหาสน์ฮิวงะใหญ่โตสมเป็นบริษัทแนวหน้าของเมือง ถึงบ้านไม่ได้ต่างกับเพื่อนของเธอแต่มันก็รู้สึกได้จับใจว่า ไม่มีคนอยู่เอาเลย...เห็นจะมีแต่บุคลากรในบ้านเท่านั้น คนอื่นๆเอาแต่ทำงาน ดูอย่างพ่อของฮิวงะ ฮินาตะสิ คุณฮิวงะ ฮิอาชิ ประธานฮิวงะ ที่สนใจแต่งาน พี่เนจิที่ดูให้ความสนใจกับเธอแต่..งานก็ยังแทบเบียดกันอยู่แล้ว ฮานาบิเรียนอย่างเดียว... ร่างบางสง่าเดินเข้าบ้านอย่างเลื่อนลอย ได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมา ใจหมายจะรับแต่หัวหน้าแม่บ้านรับเสียก่อน
“คฤหาสน์ฮิวงะค่ะ...อ๋อท่านประธานนี่เอง...ค่ะ...หือ?น่ายินดีจริงๆค่ะ..ได้ค่ะ”แล้วเธอก็วางสาย
..คนที่โทรมาตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคือใคร แต่ความสนใจไม่ได้อยู่จุดนั้นเลยแม้แต่น้อยนิด...เมื่อสีหน้าของหัวหน้าแม่บ้านดูระรื่นผิดปกติ เธอรีบปรี่เข้ามาเมื่อเห็นฮินาตะท่านหญิงของบ้าน เธอสองคนโค้งให้กันอย่างเคารพสุดๆ แล้วหัวหน้ากุมมือนิ่มๆเรียวๆของเธอขึ้นมา
“ท่านฮินาตะคะ..ขึ้นรถไปหาท่านประธานหน่อยนะคะ”แล้วเธอก็ลากคนที่ได้ชื่อว่าท่านหญิงไป ถ้าเป็นแม่บ้านคนอื่น...มีหรือเธอจะยอมสนิทด้วยอย่างนี้ ดีที่หัวหน้าแม่บ้านเป็นแม่นมของเธอด้วย
...ท่านพ่อคิดอะไรอยู่นะ....นี่คือความคิดของฮินาตะ แต่ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่าเป็นลางดีแน่!
...พยายามไม่เอาแบบว่าซีเรียส ซีเครียดไรงี้นะจ๊ะ ไม่สนุกก็ขออภัยเน่อ (โค้ง) มีแอบบอกนิสนุงว่า ฮินะโหมดดาร์ค เจาจะไม่กล้าออกมาเวลาโตะอยู่นะ เอาล่ะๆ ไปดูโตะตัวแสบของเราดีกว่าเนอะเคอะ...
Writer talk :)
วันนี้ร้านอิจิราคุราเมน ดูจะคึกคักหนักเป็นพิเศษ เอ่อ...คึกคักทุก3วันว่าได้= =เพราะว่ามีหนุ่มร่างสูง ผมสีทองเป็นประกายดูมีชีวิตชีวา เข้ากับดวงตาสีฟ้าใส บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ธรรมดาแน่ๆ ...อุสึมากิ นารุโตะ ดาราดังเนื้อหอมสุดๆที่พาผู้หญิงมานับ10กว่าคนยก ขโยงเข้ามาในร้านอย่างเปิดเผย
“ลุงคร้าบ มิโซะราเมนอีกกกกกก^^”นารุโตะ
“กรี๊ดดดดดด>//<”เสียงพวกสาวๆแฟนคลับที่นั่งอยู่ในร้านอยู่แล้ว บวกกับ ผู้หญิงที่เขาพามาอีก ทำให้หูคนในร้านที่เบื่อหน่ายแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งๆที่ก็รู้ว่ายิ้มนั่มันของปีศาจลูซิเฟอร์ก็เถอะ ยามเขาอารมณ์ดีใครๆก็พากันหลงงอมแงม แต่อย่าให้เขาเผยธาตุแท้เชียวล่ะ...เจ้าของร้านได้แต่ส่ายหัวอย่างระอา แต่ก็ยังทำราเมนให้ร่าสูงต่อ....
นี่มันพามา10กว่าคน ทุกๆ3วันอย่างนี้...หน้าแต่ละคนสวยๆสไตล์เดียวกัน แต่หน้ามันก็ไม่ซ้ำกันสักครั้งเดียว นี่เล่น ออกกำลังกาย(บนเตียง)วันละ5คนเลยเรอะ!!!..เจ้าของร้านคิดแอบทะลึ่งเพราะ มันก็จริงๆนั่นแหละ ไม่เคยมีใครหยุดเขาได้เลยนี่ ในขณะที่นารุโตะกำลังโซ้ยราเมนด้วยท่าทางน่ารักขัดกับนิสัยข้างในอยู่นั่น และพร้อมกับเสียงสาวๆกรี๊ดบ้าง เป็นลมกับความน่ารักบ้าง ก็มีเสียงคนขับรถมาจอดข้างหน้าร้าน
“เอี๊ยด....เจ้านารุโตะ! เอกสารมาแล้ว”ผู้จัดการของเขาเอ่ยเสียงดังมากพร้อมกระแทกเอกสารลงบนโต๊ะ แต่ก็เพิ่งเท่ากับเสียผู้หญิงกรี๊ดกัน...แต่มันก็ยังดังพอที่ไม่ทำให้เจ้าของชื่อต้องหันมาถามว่าพูดอะไร
“ว่าไงนะเซียนลามา..ก็เคลียร์หมดแล้วนี่”นารุโตะคว้าเอกสารต่างๆแล้วสะดุดกับจดหมายหนึ่งที่เขาพลิกอ่าน
“ก็มันกระทันหันนี่หว่า..ฉันว่านายน่าจะสนนะ ไม่เอาของนอกที่ต้องไปถ่ายทำ กะคนในวงการอีกเหรอJ”เรียกรอยยิ้มชั่วร้ายได้ดีทีเดียว
“หึ...น่าสนดีนี่ เรามันพวกเดียวกันคงจะไปแอ้มเหมือนกันสิท่าJ”ถึงพูดไปอย่างนั้น...ใจจริงของเขาคืออยากรู้ข่าวสารของนางฟ้า จากเพื่อนของนางฟ้า ต่างหากล่ะยิ่งมีสาวมาให้แอ้มยิ่งสนใจกันไปใหญ่
“รู้ก็ดี เหอๆๆๆ งั้นไปล่ะนะเจ้านารุโตะ ไปเจอกันที่สนามบินอาทิตย์หน้า”ท่านจิไรยะ
“เร็วจริงๆด้วย หึ”นารุโตะพูดเสียงเนิบ ว่าแล้วท่านจิไรยะก็กลับไป..
“พวกเธอ...น่ารำคาญออกไปให้หมด อ้อ..มานี่ก่อนสิจ๊ะสาวน้อยทั้งทั้ง15คน”เขาชำเลืองไปมองสาวที่กรี๊ดกร๊าดจนน่ารำคาญแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสิ้นดี
“เพี๊ยะ...ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”(เอาเป็นว่า15รอบ)เขาตบหน้าทีละคน
“กรี๊ดดดดดดดดดดYOY”ยัยพวกนั้นร้องแหว
“ยังจะมีหน้ามาทำตัวสลอน กรี๊ดอีก โว้ยไปไกลๆ”เขาไล่ทันทีแต่เด็กๆของเขาก็ยังหลงเหมือนเดิม
“เรารักนารุโตะคุงนะค่า...”มันร้อง
“เหอะ...หรือว่ายังอยากได้ราเมน15ถ้วยร้อนๆ ฮ่ะ!” เท่านั้นแหละสาวๆก็กระเจิงขวัญหาย ควายหนี(เฮ้ย ไม่ใช่)ไปหมด
ความอดทนเขาไม่มากเหมือนซาอิ ที่ได้ยิ้มตลอดทั้งๆที่มันคิดอะไรไม่มีใครรู้แต่ก็คล้ายกัน เขาไม่ได้ฉลาดเป็นไซเบอร์อย่างซาสึเกะ แต่ก็ลับคมไว้มาก ไม่ได้รำคาญใครเหมือนชิกามารุ ไม่ได้ดูเย็นๆแบบเนจิแน่ๆ แต่เขาเชื่อว่ามีหลายอย่างที่ทำให้พวกมันเป็นเพื่อนกันได้... เขาโทรหาซาอิทันที
“ดี..ซาอิ อืม...ขอเด็กใหม่บริสุทธิ์ จิ้นๆนะเว้ย..เออแบบหน้าใหม่ ผมตรงยาว แต่สีอ่อน อึ๋มๆ ขาวหน้าเจี๊ยะ เออ..”แล้วเจ้าของเสียงก็ต้องวางสายไปเขาโทรไปเพราะจะได้เอาเด็กsetใหม่มา แต่สเป็กเหมือนเดิม...เหมือนนางฟ้าของเขาที่เขารอสัมผัสนั้นมาตลอดไงล่ะJ
เป็นอย่างไรบ้างคะ อาจจะสั้นสำรับโตะหน่อยแต่ว่าคิดว่าน่าจะถูกใจนะจ๊ะ ไม่สนุกยังไงก็ขอโทดอีกทีละกันจ้า ยังไงๆเม้นให้กำลังใจมือใหม่หัดเขียนหน่อยได้นะจ๊ะ^^ ติดตามกันหน่อยนะตัวเอง
ความคิดเห็น