[Shinee Fic]please tell me that u luv me(Jong x Tae)

ลำดับตอนที่ #7 : plz tell me that u luv me>>>[7]

  "ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ"

   จงฮยอนและเพื่อนๆสมาชิกในวงของเขาโค้งคำนับให้กับเหล่าผู้ชมที่มายืนฟังเขาร้องเพลง มีทั้งเหล่านักเรียนหญิงโรงเรียนเขาที่มายืนอออยู่เต็มไปหมด และลูกค้าขาประจำของร้านที่ติดใจในเสียงดนตรีของวงเขาก็มีมากมายเช่นกัน

  "เยี่ยมไปเลยจงฮยอน วันนี้นายร้องได้สุดๆไปเลยรู้ตัวรึเปล่า"

   จินซูเพื่อนในวงของเขาพูดกับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเองก็รู้สึกดีใจไม่แตกต่างจากจินซูเหมือนกัน ทุกครั้งที่ขึ้นเวทีมันทำให้เค้ามีความสุขเสียจนแทบไม่อยากก้าวลงจากเวทีเลยสักครั้ง

 ตึกๆๆ

 เสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินออกไปจากห้องพัก เรียกความสนใจจากจงฮยอนและสมาชิกคนอื่นๆในวงให้หันไปมองตามกัน

  "อ้าว มินโฮ จะกลับแล้วเหรอ ไม่ไปกินเลี้ยงด้วยกันหน่อยล่ะ"

  จินซูเอ่ยทักเด็กหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกับจงฮยอน เขาไม่ใช่สมาชิกในวงแต่เป็นญาติกับเจ้าของร้าน พอดีว่าวงของจงฮยอนมือเบสเพิ่งย้ายไปอยู่อังกฤษเมื่อไม่นานมานี้ เจ้าของร้านเลยขอมินโฮมาช่วยเล่นเบสให้ 
   แม้จะอยู่ด้วยกันมาพักใหญ่ๆแต่มินโฮก็ยังคงทำตัวเป็นคนพูดน้อยไม่เปลี่ยน และไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่มินโฮมองเขา จงฮยอนก็มักจะสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่ส่งผ่านมาทางสายตาของเขาเสมอ

 "ไม่ล่ะครับ พรุ่งนี้ผมมีสอบ วันนี้ขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"

  มินโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนโค้งให้สมาชิกในวงน้อยๆแล้วเดินออกจากห้องพักไป

  "มันท่าจะเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆแฮะ ชอบทำตัวลึกลับซะจริง"

  ฮยอนกังมือกลองร่างใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างหน่ายๆ เรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกในวงได้เป็นอย่างดี ก่อนทุกคนจะจัดการเก็บของของตัวเอง 

  "พี่จงฮยอน..."

  เสียงเล็กเรียกจงฮยอนและสมาชิกคนอื่นๆให้หันมองตาม ก่อนจงฮยอนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือใคร พร้อมๆกับเสียงแซวอย่างไม่หยุดปากของเหล่าสมาชิกภายในวง

  "แทมิน เรามาได้ไงเนี่ยะ"

  แสงไฟจากหลอดไฟข้างทางเป็นแสงเดียวให้มองเห็นเส้นทางที่มืดมิด แต่ในใจของแทมินตอนนี้แสงไฟตรงหน้ากลับไม่ส่งผลให้ใจของเขากลับมามีชีวิตชีวาได้เลย

  "แทมิน เป็นอะไรรึเปล่า"

  จงฮยอนถามขึ้นในที่สุด วันนี้แทมินของเขาทำตัวแปลกๆยังไงไม่รู้ ตั้งแต่มาหาเขาที่ร้านแทมินได้แต่ส่งยิ้มเหนื่อยๆตลอด ถามอะไรก็ตอบสั้นๆ แล้วอย่างตอนนี้ปกติเวลาเราเดินด้วยกัน แทมินมักเป็นฝ่ายถามนู่นถามนี่เขาอยู่เรื่อย ผิดกับวันนี้ที่แทมินเอาแต่เดินก้มหน้าตลอดเวลา ไม่แม้แต่จะชวนเขาคุยซักคำ

  "เปล่าครับ ไม่มีอะไร" 

  พูดอย่างนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ 
 จงฮยอนคิดก่อนเอ่ยถามต่อ

 "แทมิน เราต้องมีอะไรแน่ๆ วันนี้เราทำตัวแปลกๆนะ"

 จงฮยอนยังไม่ละความพยายามเขายังคงซักไซร้ต่อไป

 "เปล่าครับ ผมว่าผมก็ปกติดีทุกอย่าง พี่จงฮยอนคงคิดมากไปเอง"

 แทมินเอ่ยเหมือนไม่มีอะไร แต่จงฮยอนกลับฟังออกถึงน้ำเสียงที่ไม่ปกติและอะไรบางอย่างที่แทมินพยายามจะปิดบังเขา
แทมินเบื่อกับการต้องตอบคำถามของจงฮยอน เลยพยามยามเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น แต่ก็ต้องชะงักลงทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่มาคว้าต้นแขนของเขาเอาไว้ แทมินเหลือบตามองเจ้าของมือด้วยดวงตาที่สั่นเทา
  ไม่ ไม่อยากพูดกับพี่จงฮยอนตอนนี้เลย ฉันคิดผิดจริงๆที่ไม่เชื่อคำของคีย์มาหาเขาตอนนี้
จงฮยอนจ้องเข้าไปในดวงตาของแทมิน คล้ายคอยบังคับให้เขาพูดในสิ่งที่ปิดบังออกมา แต่แทมินกลับทำสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เมื่อร่างเล็กสลัดแขนที่โดนเขาจับเมื่อครู่ เหมือนกำลังไม่พอใจ
  เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปกติแทมินไม่เคยทำอย่างนี้นี่
จงฮยอนมองแทมินที่ยืนก้มหน้านิ่งสลับกับมือของตนที่เพิ่งโดนสลัดออกอย่างไม่เข้าใจ 

"ทำไม..."

 คำถามเบาๆหลุดออกมาจากปากเขา พร้อมสายตาที่มองมายังแทมินอย่างไม่เข้าใจ

"พี่ส่งผมแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง ลาก่อนครับ พี่..."

ปัง!

คำพูดที่ยังไม่ทันจบดีของแทมินหยุดลงแค่นั้นเมื่อร่างบางถูกกระชากอย่างแรงให้ไปติดผนังก่อนคนกระชากจะใช้แขนทั้งสองยักำแพงไว้ เพื่อกั้นไม่ให้เขาหนีไปได้

  "พี่จงฮยอน จะทำอะไรน่ะ"

  แทมินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องกลับเบาเสียงลงเมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าที่ตอนนี้คงอารมณ์ไม่ดีมากกว่าเขาด้วยซ้ำ

  "เรายังคุยกันไม่จบ นายก็จะเดินหนีพี่แล้วงั้นเหรอ คิดว่าพี่จะยอมง่ายๆรึไง"

  น้ำเสียงเย็นๆที่ทำเอาแทมินต้องแอบตัวสั่นด้วยความกลัว แต่อารมณ์โกรธและหงุดหงิดในใจบางอย่างกลับทำให้เขาพูดอะไรที่เป็นการท้าทายคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย

"บางทีผมว่า เราก็ไม่น่าคุยกันเลยท่าจะดีกว่าด้วยซ้ำ เพราะผมรู้ว่าขืนผมคุยไปทั้งแบบนี้พี่ก็จะเป็นหมาบ้าอย่างนี้ไงล่ะ"

 "แทมิน!"

  จงฮยอนขึ้นเสียงกับทมินด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้เหมือนแทมินจะไมสนอะไรทั้งนั้น ความรู้สึกโกรธของเขาแม้จะไม่ได้แสดงออกมาอย่างจงฮยอน แต่บางทีมันอาจมากกว่าจงฮยอนหลายเท่าก็ได้
  มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ไม่เลยจริงๆ ฉันไม่ได้อยากทะเลาะกับเค้า แต่สุดท้ายก็ไม่สามรถปิดบังหรือเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ได้เลย บางทีถ้าฉันไม่มาหาเขาวันนี้ ฉันอาจจะยังคุยกับเขาอย่างปกติในวันรุ่งขึ้นก็ได้
  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ งั้นยังไงก็มาทำให้มันจบวันนี้ละกัน

 "ฉันเป็นหมาบ้างั้นเหรอ งั้นมันเพราะใครกันล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แทมิน พี่ไม่ได้อยากโมโหจนเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนายทำตัวแปลกๆกับพี่ เมื่อวันก่อนยังดีๆกันอยู่ แล้วอยู่ๆนายก็มาเป็นแบบนี้ พี่ก็ไม่รู้ว่านายเป็นอะไรของนายกันแน่ แต่นายกลับพยายามปิดบังแล้วยังจะเลี่ยงหนีหน้าพี่อีก มันก็น่าโมโหจริงมั้ยล่ะ"

   จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงดังและรัวเร็วจนแทบไม่ได้หายใจ เสียงหอบของเขาทำให้แทมินรู้สึกและรับรู้ว่าเขาคงเหนื่อยหลังจากที่เพิ่งพูดจบ
    แทมินมองคนตรงหน้าที่ใบหน้าแสดงออกถึงอาการอ่อนล้าเต็มทนด้วยความเจ็บปวด 
   อะไรคือสิ่งที่พี่ต้องการกันแน่จงฮยอน ฉันเดาพี่ไม่ออกจริงๆ พี่ต้องการเข้าใจฉันในฐานะอะไรกันแน่ ห่วงเพราะรักฉัน หรือว่าห่วงเพราะ...สงสารฉัน

   "พี่จงฮยอนครับ..."

   จงฮยอนจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าที่คลี่ยิ้มให้เขาน้อยๆ ก่อนที่ร่างเล็กจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

  "ผมขอโทษครับ"

   สิ้นคำพูดของเด็กหนุ่มจงฮยอนก็กระชับร่างบางขึ้นกอดทันที อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความชื่นใจ ที่คนตรงหน้าเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ แต่จงฮยอนก็แทบไม่ร้เลยว่าอ้อมกอดที่อบอุ่นและแสดงถึงความรักที่เต็มเปี่ยมของเขาตอนนี้นั้น เปรียบเสมือนดาบแหลมที่ทิ่มแทงเข้าไปยังร่างบาง ให้ร้าวไปทั้งหัวใจ
  แทมินกอดตอบจงฮยอนด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ก่อนร่างบางจะค่อยผละออกมา
  มือเล็กเอื้อมไปประคองใบหน้าคมให้โน้มลงมาแล้วประทับรอยจูบแสนหวานลงบนริมฝีปากบางนั้น จงฮยอนเองก็รับจูบนั้นด้วยความนุ่มนวลและโหยหา ความอุ่นแล่นผ่านริมฝีปากของทั้งสอง พร้อมๆกับที่ร่างใหญ่ค่อยๆรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นดังของทั้งคู่
  จูบร้อนของจงฮยอนเลื่อนจากริมฝีปากบางก่อนไล้ไปที่แก้มนวล แล้วเคลื่อนลงมาบริเวณลำคอ แทมินแทบจะยืนไม่ไหวกับสัมผัสร้อนที่ไล่ลงมาตามลำคอ มือเล็กสอดเขาไปในเรือนผมนุ่มด้วยความเคลิบเคลิ้มก่อนในสมองจะนึกถึงอะไรบางอย่างได้ ปากไม่รักดีถึงได้เอ่ยออกไป

  "พี่จงฮยอนครับ..."

   แทมินเอ่ยจึ้นเบาๆ ขณะที่จงฮยอนยังคงไล่จูบร้อนจนมาถึงบริเวณหลังหูของเขา 

  "หือ?"

   "พี่จงฮยอนจำพี่ชอนอาได้ใช่มั้ยครับ"

   ชื่อของคนๆหนึ่งทำเอาจงฮยอนที่กำลังประพรมจูบชะงักลงก่อนค่อยๆผละจากลำคอขาวไปจ้องหน้าแทมิน

   "ผมถามอะไรพี่หน่อยแล้วพี่ตอบผมตามความจริงได้มั้ยครับ"

    จงฮยอนไม่พูดอะไร แทมินจึงค่อยๆสูดหายใจลึกๆแล้วเอ่ย

   "พี่จงฮยอนยังรักพี่ชอนอาอยู่รึเปล่า"

   ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดมา แม้แต่จากปากของจงฮยอน ชายหนุ่มหลุบตาต่ำลงพลางเสมองไปทางอื่น 
   แทมินมองคนตรงหน้าก่อนยิ้มบางแล้วรั้งคอคนตรงหน้ามาประทับรอยอ่อนหวาน จงฮยอนก็ตอบรับสัมผัสนั้นก่อนสัมผัสถึงน้ำอะไรซักอย่างที่แก้มของร่างบาง จงฮยอนจึงรีบผละออกจึงเห็นว่าร่างบางตรงหน้ากำลังร้องไห้

   "แทมิน..."

   "ไม่ต้องตอบอะไรแล้วครับ ผมขอโทษที่ทำให้พี่ลำบากใจ ตอนนี้เค้ากลับมาแล้ว งั้นคงถึงต้องบอกลากันซักที ลาก่อนนะครับพี่จงฮยอน"

   พูดจบร่าบางก็ออกวิ่งไปทันที จงฮยอนหันไปจะเรียกแต่อะไรบางอย่างก็มาฉุดเขาเอาไว้ ร่างใหญ่ทรุดลงกับพื้น รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่สมควรไปรั้งแทมินไว้
   ในเมื่อตัวเขาเอง ก็ยังไม่สามรถให้คำตอบที่หนักแน่นกับแทมินได้เลย เพราะตอนนี้ในใจของเขา เขาก็ไม่แน่ใจว่าลบชื่อชอนอาไปหมดแล้วจริงๆแน่หรือ

--------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดก็ได้อัพอีกตอน ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า งานมันวุ่นจริงๆ
แล้วช่วงนี้กำลังใกล้ช่วงโค้งสุดท้ายพอดี
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะ 
จะพยายามมาอัพต่อ 
เฮ้อ อยากสอบติดไวๆจังเลย TT[]TT