[Shinee Fic]please tell me that u luv me(Jong x Tae)

ลำดับตอนที่ #6 : plz tell me that u luv me>>>[6]

       เสียงฝีเท้าที่เดินบนทางเดินที่ว่างเปล่าดังก้องไปทั่ว  คีย์เดินนำอนยูขึ้นไปยังดาดฟ้าบนสุดของอาคารเรียน ซึ่งอนยูก็เดินตามมาอย่างเงียบๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนหรืออย่างไร

     คีย์เดินไปหยุดอยู่ที่รั้วกั้นดาดฟ้า ก่อนสูดหายใจลึกๆเป็นการสะกดอารมณ์แล้วจึงหันไปเอ่ยกับอนยูที่ยืนยิ้มเหมือนกับรู้ว่าคีย์กำลังจะพูดอะไร

      ให้ตายเหอะ ทำไมฉันถึงรู้สึกเกลียดตอนที่หมอนี่ยิ้มชะมัดนะ

    "ไง มีอะไรก็รีบพูดมาสิ นายจะทำให้นักเรียนดีเด่นอย่างฉันเข้าห้องเรียนสายนะ"

      "เฮอะ นักเรียนดีเด่นงั้นเหรอ อย่ามาพูดเรื่องเหลวไหลกับฉันเลย นายต่างหากว่ามาว่าจะเอายังไง"

       คีย์ถามกลับออกไปด้วยท่าทางท้าทาย ในขณะที่อนยูเพียงแค่ปรากฏยิ้มน้อยๆก่อนเอ่ย

      "นี่อคติกับฉันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ เมื่อวานฉันอุตส่าห์อุ้มนายไปส่งถึงบ้านเชียวนะ ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้ถึงไม่รู้จักการสำนึกบุญคุณกันบ้างนะ"

       อนยูเอ่ยด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่แสดงอาการตัดพ้อ แต่คีย์ก็ดูออกว่ามันเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น

        "เออ เรื่องนั้นรู้แล้วน่า เอาเป็นว่าฉันขอบใจนายเรื่องนั้น แต่อย่าคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเชียวนะ ไม่งั้นนายอาจจะตายโดยไม่รู้ตัว ฉันเตือนด้วยความหวังดี"

       คีย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่แสดงการข่มขู่ แต่คนฟังกลับยังยิ้มหน้าทะเล้นไม่ได้รู้สึกถึงการถูกขู่เลยแม้แต่น้อย

       "นายคิดว่าอย่างฉันนี่จะกลัวกับคำขู่ของนายหรือคีย์"

        คีย์ถอนหายใจอย่างปลงพลางเสมองไปทางอื่น

       "ก็ไม่เชิง"

        อนยูยิ้มด้วยความเอ็นดู ก่อนค่อยๆเดินไปแล้วใช้มือใหญ่ไปโอบไหล่บางอย่างถือวิสาสะ คีย์เองแม้จะตกใจและพยายามจะสลัดมือของอนยูออกไปอย่างไร มือใหย่ก็ดูเหมือนจะยิ่งจะไหล่บางให้แน่นขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณบอกเป็นนัยๆว่า 'ยังก็สู้เขาไม่ได้หรอก'
        
       "ปล่อยไหล่ฉันนะ ไอ้เต้าหู้"

       คีย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

       "ปล่อยแน่ แต่นายต้องฟังฉันก่อน"

       คีย์ถอนหายใจอย่างนึกปลงสังเวชตัวเองอย่างไรไม่รู้ เกิดมาตั้งกี่ปีเขาไม่เคยรุ้สึกเหมือนเป็นลุกไก่ในกำมือของใครเท่ากับครั้งนี้มาก่อน

        แต่ถ้าเกิดใครรู้ว่าคนอย่างเขาที่ลุยไปทั่ว กลัวกับอีแค่ผีซึ่งก็มีค่าเท่าๆกับเรื่องหลอกเด็ก ศักดิ์ศรีที่เขาอุตส่าห์สั่งสมมามีหวังดับสลายลงไปในพริบตา นี่ยังไม่รวมกับพวกที่เคยมีเรื่องกันนะ มีหวังพอมันรู้จุดอ่อนเขา คงได้วางแผนมาแต่งผีให้เขาช็อคเล่นแหงๆ

      เอาก็เอาวะ ฟังข้อเสนอของไอ้หมอนี่หน่อยละกัน

       "ก็ได้ งั้นนายจะเอายังไงก็ว่ามา อย่าเล่าเรื่องที่ฉันกลัวผีให้คนอื่นฟังก็พอ"

       อนยูแสร้งทำตาโตด้วยความตกใจก่อนเอ่ย

       "อ้าว ฉันก็นึกว่านายกลัวเสียชื่อเรื่องที่ให้ฉันอุ้มมาที่บ้านซะอีก โอเค ฉันไม่เล่าเรื่องที่นายกลัวผีตามที่บอก แต่..."

       คำพูดของอนยูหยุดแค่นั้นเมื่อคีย์กระทุ้งศอกเข้าที่ท้องเขาตั้งแต่ยังเอ่ยไม่จบประโยค

      "เงียบไปเลยนะ ไม่ต้องพูดทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าเรื่องผีหรือแม้แต่เรื่องที่นายพาฉันกลับบ้าน เข้าใจมั้ย รีบๆพูดซักทีสิว่าจะเอาไง ไหนบอกไม่อยากเข้าเรียนสายไง"

       อนยูหัวเราะขำๆกับท่าทางกระวนกระวายของคีย์ก่อนเอ่ย

       "ไม่เป็นไร อยู่กับนายต่ออีกหน่อย แล้วต้องเข้าห้องสายไปนิด ฉันยอม"

         ไอ้บ้านี่

         คีย์นึกตำหนิเขาในใจที่อยู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์มาหวานกับเขาซะงั้น พลางแสร้งหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่พอใจ ทั้งๆที่จริงๆแล้ว เขากำลังหน้าแดงอยู่

        อนยูค่อยๆก้มหน้าเข้าไปใกล้คีย์เข้าเรื่อยๆ จนคีย์เองก็รู้สึกใจของเขาแทบจะกระโดดออกมาข้างนอก ก่อนต้องตกใจยิ่งกว่าในสิ่งที่อนยูเอ่ยถัดมา

          "ฉันเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ถ้านายสัญญาว่าจะให้ฉันเดินไปส่งนายที่บ้านทุกวัน และยอมให้ฉันเลี้ยงข้าวกลางวันนาย แต่ข้อแม้อีกอย่างหนึ่งคือนายต้องมานั่งกินกับฉันด้วย ตกลงมั้ยล่ะ"

         บางทีฉันว่าการเปิดเผยจุดอ่อนของฉัน กับต้องทำตามที่นายเต้าหู้นี่บอกอาจจะแทบไม่แตกต่างกันเลยก็ได้

      

         กริ๊งงง

        เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นตามด้วยเสียงโอดครวญของเด็กๆหลายคนที่เหนื่อยล้ากับการเรียนในวันนี้เต็มที 
         
         แทมินถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนค่อยๆไล่เรียงตัวหนังสือที่จดภายในสมุเล่มเล็กเพื่อทวนว่าคงไม่ได้ลืมจดการบ้านที่อาจารย์คนใดได้ให้ไว้ ก่อนค่อยๆลำเลียงหนังสือและสุดเข้ากระเป๋า พลางหันไปมองเพื่อนรักที่ทำหน้าบึ้งจัดของลงกระเป๋าด้วยใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

         เขาไม่รูว่าคีย์กับพี่อนยูไปคุยอะไรกันบนดาดฟ้ารู้แค่ว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไปคีย์จะไม่ได้เดินกลับด้วย  แต่จากใบก็พอเดาๆได้ว่าคงเป็นเรื่องที่ทำให้คีย์หนักใจอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่เข้าห้องเรียนมาคีย์ก็เอาแต่ทำหน้าบูด แล้วก่นด่าพี่อนยู ว่า' ไอ้เต้าหู้บ้า' อยู่ไม่ได้หยุด

        แทมินมองเพื่อนรักที่เก็บของเสร็จแล้วก่อนเดินไปหาแล้วเอ่ยถาม

        "โอเคใช่มั้ย?"

        คีย์ถอนหายใจออกแรงๆก่อนเอ่ย

        "รู้มั้ย วันนี้ฉันถอนหายใจเพราะไอ้เต้าหู้บ้านั่นจนเกือบจะครบร้อยครั้งอยู่แล้ว"

        แทมินฟังก็ได้แต่ยิ้มบางๆส่งให้แล้วจึงตบบ่าเพื่อนรักเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
 
       "พรุ่งนี้คงจะดีขึ้นเอง"

        คีย์หันมายิ้มให้แทมิน ก่อนจะปรับสีหน้าให้สดใสขึ้นแล้วจึงหิ้วกระเป๋าเดินออกไปที่ประตู

        "นี่ แทมินพรุ่งนี้เดินกลับคนเดียวนายต้องระวังตัวนะ ให้พี่จงฮยอนไปส่งฉันว่าท่าจะดีสุด แต่รายนั้นก็ต้องไปร้องเพลงที่ร้านอาหารนี่เนาะ เอ...แต่ถ้าจะไปส่งนาย ฉันว่าหมอนั่นคงไม่สนเรื่องนั้นอยู่แล้วล่ะ จริงมั้ย แท..."

         คีย์หยุดพูดอยู่แค่นั้นเมื่อหันจะไปคุยกับเพื่อนแต่เจ้าตัวดันหายไปซะงั้น คีย์เลยย้อนกลับไปที่ห้อง ก็เห็นแทมินยืนนิ่งอยู่ที่ประตู

        "เฮ้ย ทำไมเดินช้าเงี้ยะ ปล่อยให้ฉันเดินคุยคนเดียวอยู่ได้"

       คีย์ถามด้วยท่าทางงอนๆ แต่แทมินเหมือนจะไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูด สายตาเขากลับจ้องไปที่บริเวณหน้าต่างตรงข้ามห้องเรียน คีย์จึงมองตามสายตานั้นไปจึงเห็นผู้หญิงร่างบาง ซึ่งมีใบหน้าหมดจดคนหนึ่งยืนสบตากับแทมินอยู่

        ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันเนียะ แล้วทำไมแทมินต้องทำหน้าแปลกๆอย่างนั้นด้วยนะ

       แทมินจ้องใบหน้าหวานนนั้นอย่างเกร็งๆ ก่อนจะทำใจยิ้มส่งไปให้แล้วโค้งตัวน้อยๆ

       "หวัดดีครับ รุ่นพี่ชอนอา เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ"

        หญิงสาวคนนั้นไม่พูดอะไร แต่กลับหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง แทมินและคีย์มองชอนอาด้วยความไม่เข้าใจ แต่แล้วอยู่ๆน้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโตของเธอ

          ชอนอาค่อยทรุดลงกับพื้นพลางเอามือปิดใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นเบาๆทำเอาแทมินตกใจว่าตนทำอะไรผิดไปรึเปล่า

        "รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ชอนอาเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม"

         แทมินที่ทนเห็นคนอื่นร้องไห้ไม่ได้วิ่งไปประคองร่างบางทันทีที่เห็นเธอทรุดลงกับพื้นและปล่อยน้ำตาออกมา

         ชอนอาร้องไห้อยู่อย่างนั้นพักใหญ่ๆก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วพยายามพูดอะไรบางอย่างกับแทมิน

          "ฮึก...ฮืออ แทมิน ได้โปรดช่วย...ช่วยเลิกกับจงฮยอนทีเถอะนะ"

         คำขอที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางหน้าของแทมิน เขามองหน้าชอนอาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนประโยคถัดมาของเธอยิ่งทำให้เขาแทบลืมหายใจ

           "ได้โปรดเลิกกับเค้า ให้เค้าได้รักฉันเต็มหัวใจ โดยไม่ต้องคิดเรื่องเธอได้มั้ยแทมิน ฮือ...ฉันขอร้อง"

          แทมินมองชอนอาด้วยความหมดแรง ในตาว่างเปล่าไม่มีแม้น้ำตาซักหยด แต่คีย์ก็สัมผัสได้ว่าแทมินรู้สึกยังไง

          "นี่ เธอ จะบ้ารึไงให้คนเค้ารักกันชอบกันมาเลิกกัน พูดอย่างนี้ได้ยังไงน่ะ ฮ้า"

          คีย์ตะโกนอย่างหงุดหงิด

           ชอนอายังคงร้องไห้ไม่หยุด ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอื้น

          "ฮือๆ ฉันน่ะ จะไม่ทำอย่างนี้เลย ถ้าฉันรักเค้าฝ่ายเดียว แต่ในเมื่อเค้าก็รักฉัน ฉันก็อยากให้เค้ารักฉันอย่างเต็มหัวใจไม่ต้องมาอึดอัดกับอีกคนหนึ่ง ที่เค้าไม่ได้รักแล้ว นายน่ะไม่มีวันเข้าใจหรอก"

         คีย์อ้าปากค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ชอนอาพูด พลางมองแทมินที่ยังคงนั่งนิ่ง ก่อนเอ่ย

          "พี่จงฮยอน บอกว่ารักพี่ชอนอาเหรอครับ"

           น้ำเสียงแผ่วเบาถามออกไปอย่างลังเล ชอนอาพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบ

           กับผม พี่ไม่เคยพูดคำนั้นกับผมซักครั้ง ไม่เคยเลยจริงๆ