[Shinee Fic]please tell me that u luv me(Jong x Tae)

ลำดับตอนที่ #5 : plz tell me that u luv me>>>[5]

      "เฮ้อ ป่านนี้สองคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ"
       แทมินพึมพำขึ้นมา ขณะกำลังเดินกลับห้อง
       สิ่งที่คีย์กลัวอย่างเดียว จากที่เป็นเพื่อนกันมานานก็คือ ผี นอกนั้นต่อให้ขนาดจะใหญ่กว่าคีย์เป็นร้อยเท่าพันเท่า คีย์ก็ไม่เคยหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ผิดกับตัวเขาที่ขี้กลัวซะแทบจะทุกอย่าง
       และเพราะเหตุนี้ ไม่ว่าเขาจะไปไหน คนที่มักจะไปกับเขาด้วยเสมอก็คือ คีย์ 

      ตรู๊ด~~
     
      เสียงโทรศัพท์ทำเอาแทมินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆควานหาโทรศัพท์ของตนในกระเป๋ากางเกง
      ++สุดหล่อเธอเธอโทรมา ^ ^++
      เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ ไม่สิชื่อที่เมมไว้ก็ทำเอาแทมินต้องหลุดหัวเราะออกมา
      พี่จงฮยอนแอบเอาโทรศัพท์ไปเล่นอีกแล้วเหรอเนี่ยะ แล้วดูที่เมมชื่อตัวเองซิ

      แทมินมองชื่อที่เมมไว้ อย่างมีความสุขก่อนจะกดรับ
      "ครับ"
       (อยู่ไหนเนี่ยะ)
      "ก็ในโรงเรียนที่แหละฮะ"
       (รู้น่าว่าอยู่โรงเรียน แต่อยู่ส่วนไหนของโรงเรียนล่ะ)
       "ก็..."
       (พี่จงฮยอนคะ ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ ไม่ได้ฟังพี่จงฮยอนร้องเพลงมานาแล้วน้า~)
       เสียงที่แทรกมาปลายสายทำเอาแทมินต้องหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงจงฮยอนตอบกลับไป
      (โทษทีนะครับ ช่วงที่ผ่านมาใกล้สอบพี่เลยไม่ได้ไปร้องเพลงที่ร้าน แต่อาทิย์นี้รับรองไปแน่ ถ้าอยากได้ยินเสียงพี่ก็ไปดูที่ร้านนะครับ)
        การตอบกลับไปอย่างสุภาพและเป็นมิตรแบบนั้น ทำให้แทมินไม่อยากนึกถึงใบหน้าของสาวคนที่ถามจงฮยอนเมื่อครู่เลย ว่าจะรู้สึกดีแค่ไหน
        (อืม แทมินสรุปอยู่ไหนเนี่ยะ)
        แทมินหัวเราะใส่โทรศัพท์อย่างขำๆก่อนตอบ
        "อืม ไม่บอก"
        (อ้าว ไหงทำงี้ล่ะ)
        "โธ่ พี่ครับ เดี๋ยวผมไปหาพี่เองน่า ไม่ต้องมาหาผมหรอก รออยู่ที่ห้องผมนั่นแหละ"
        (ไม่เอา นายก็รู้นี่ว่าพี่หวาดกลัวสายตาของเพื่อนหญิงห้องนายแค่ไหน)
        แทมินหัวเราะอย่างมีความสุข เมื่อได้ยินเสียงแสดงความกังวลของอีกฝ่าย
        "เอาน่า พี่จงฮยอนรออยู่นั่นแหละครับ เพราะผมสัญญากับคนในห้องให้พาพี่มาที่ห้อง พวกนั้นจะได้ถ่ายรูปพี่ไง"
        จงฮยอนฟังแทมินพูดอย่างอึ้งๆ 
        นี่ อย่าบอกนะว่าหนุ่มน้อยของเขาเอาเขาไปขายให้กับเพื่อนตัวเองแล้ว
       "พี่จงฮยอน อยู่นั่นแหละนะครับ"
       (...)
        ไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย แทมินเลยเหมารวมว่าจงฮยอนคงจะไม่ขัดข้องอะไร เลยยิ้มกับโทรศัพท์อย่างดีใจแล้วกล่าวกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเป็นสุข
        "เป็นอันว่าตกลงนะครับ"
         (หึๆ)
        ไม่มีคำว่าตกลงของปลายสาย มีแต่เสียงหัวเราะที่ลอดออกมา และที่สำคัญ...
         มันเป็นเสียงหัวเราะที่แทมินไม่ชอบเอาซะเลย
        แทมินกลืนน้ำลายตัวเองอย่างเฝื่อนคอ ทั้งๆที่ปลายสายยังไม่พูดอะไรแท้ๆ แต่เสียงหัวเราะของปลายสายกลับทำให้เขากังวลอย่างประหลาด
         ชักรู้สึกไม่ดีแล้วแฮะ
         "เอ่อ พี่จงฮยอนฮะ ที่หัวเราะนี่ถือว่าตกลงใช่มั้ยครับ"
         (อืม)
         ปลายสายตอบรับอย่างว่าง่ายอย่างที่คิด จนแทมินแอบบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาคงรู้สึกไปเองที่ รู้สึกว่าจงฮยอนกำลังจะทำอะไร
          (แต่ว่าแทมิน ฉันไม่ทำให้นายฟรีๆหรอกนะ)
          "เอ๋?"
         
           ตุ๊ด!

           ยังไม่ทันที่แทมินจะได้ถามอะไร จงฮยอนก็ตัดสายไปเสียเฉยๆซะอย่างนั้น
           แทมินมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ก่อนพึมพำกับตัวเอง
          "อะไรกัน หมายความว่าไงเนี่ยะ ไม่ทำให้ฉันฟรีๆงั้นเหรอ?"
          "ก็ใช่น่ะสิ อย่างฉันต้องมีของแลกเปลี่ยนที่มันดูแล้วคุ้มค่าด้วยนะ"
           เสียงคุ้นหูทำให้แทมินต้องเงยหน้าที่กำลังก้มมองโทรศัพท์ขึ้นมองด้านหน้า แล้วก็ต้องอ้าปากค้างอย่างพูดอะไรไม่ออก
          ตายล่ะ เดินขึ้นมาเรื่อย ไม่ทันดูเลยว่าถึงห้องแล้ว ซวยแล้วเรา
          "พะ..พี่จงฮยอน"
          "แสบนักนะ ฉันให้พวกเพื่อนๆของนายถ่ายรูปกันตามใจชอบแล้ว ทีนี้ก็ถึงตาฉันมาเอาค่าตอบแทนแล้ว"
          แทมินมองคนตรงหน้าที่เริ่มเดินเข้ามาหาเขาเรื่อยอย่างหวาดกลัว 
          ไอ้บ้าแทมิน เอ้ย ไม่น่าไปแกล้งพี่จงฮยอนเค้าเลยจริงๆ
           แทมินพอเห็นจงฮยอนเข้ามาใกล้เข้าไปทุกที จึงตัดสินใจหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่คนตัวสูงกว่าเหมือนจะรู้ถึงรีบยื่นมือมารั้งแขนเล็กของคนที่กำลงัจะหนีความผิดไว้ก่อน
           "แย่จริง คนอุตส่าห์ทำตามสัญญาแล้วแท้ๆ กลับจะหนีกันดื้อๆ แทมิน กับฉันน่ะ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ"
            ไม่พูดเปล่า จงฮยอนก็ลากแทมินไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ที่อยู่ข้างๆห้องน้ำ
            ไม่เอานะ เข้าห้องนี้อีกแล้วเหรอเนี่ยะ งั้นก็ต้องโดน...
           แทมินหยุดความคิดไว้แค่นั้นก่อนจะรีบขืนตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่ไม่ว่าเขาจะพยามสะบัดมือ หรือทุ่มน้ำหนักอย่างไร แรงของเขาก็ยังไม่สามรถต้านแรงของจงฮยอนที่กำลังลากเขาไม่ได้ซักที
           "จงฮยอน"
           เสียงนุ่มของใครคนหนึ่ง เรียกให้ทั้งแทมินและจงฮยอนต้องหันไปมองตาม
           คนที่เรียกเป็นหญิงสาวผมยาว ใบหน้าเรียวดูน่ารักนั่นคงจะน่ารักกว่านี้ ถ้าไม่ติดตรงที่ใบหน้าของเธอคนนี้ มีแววตาที่แสดงถึงความไม่พอใจอะไรบางอย่าง และที่สำคัญแววตานั้นกำลังจ้องมาที่แทมิน
          จงฮยอนคลายมือที่จับแทมินออก โดยที่แทมินก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น ทั้งๆที่ปกติต่อให้เขาขอร้องให้จงฮยอนอย่าจับมือของเขา เพราะแคร์สายตาอื่นๆที่มองทา เขาก็มักแย้งว่า คนรักกันชอบกันมันจะผิดตรงไหนถ้าจะจับมือกัน
           แต่นี่ เพราะผู้หญิงร่างเล็กที่ดูบอบบางคนนี้ จงฮยอนกลับเป็นคนที่ปล่อยมือเขา
           "เออ พี่จงฮยอนครับ นั่นคือใครเหรอครับ"
           แทมินถามจงฮยอน แต่ดูเหมือนจงฮยอนจะไม่ได้ยินเขา แทมินจึงหันไปมอง 
           พี่จงฮยอนกำลังจ้องมองผู้หญิงคนนั้นอยู่
           ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้ามาในอกแทมิน ไม่รู้ทำไมแต่เขาไม่ชอบสายตาที่จงฮยอนมองหญิงสาวคนนั้นเลย 
           เพราะมันทั้งสับสน และเจ็บปวด
           แทมินมองหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังจ้องกันไปมาด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ แต่อยู่ๆเสียงนุ่มเล็กของผู้หญิงร่างบางนั้นก็เอ่ยขึ้น
           "ลืมไปแล้วหรือไง ว่าวันนี้นายต้องเอารายงานไปส่งกับฉันน่ะ"
            "อ่อ อ๋อ เออ จริงสินะ ลืมไปเลย อืมๆขอบใจที่มาเตือนนะ"
           "อืม ไม่เป็นไร"
            หญิงสาวคนนนั้นตอบจงฮยอนด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ก่อนดวงตากลมโตนั่นจะหันมามองที่แทมินอย่างเพิ่งนึกได้ว่ามีเขายืนอยู่
             "อ่อ เอ่อ หวัดดี"
             การทักทายของเธอทำให้แทมินตื่นจากภวังค์ ก่อนส่งยิ้มกว้างให้แล้วโค้งตัวให้เธอ
             "หวัดดีครับ"
             จงฮยอนที่ดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาช้าสุด ก็รีบกุลีกุจอ ผายมือไปทางหญิงสาวร่างบางคนนั้น
             "เอ่อ ชอนอา(ตัวละครพิเศษนะคะ อย่าคิดมาก เป็นตัวละครสมมติเท่านั้น) นี่แทมิน ส่วนแทมินนี่ชอนอา"
             ชอนอาผงกหัวให้แทมินน้อยๆ ซึ่งแทมินก็ทำอย่างเดียวกัน แล้วชอนอาก็หันไปมองจงฮยอนอีกครั้งแล้วเอ่ย
             "เราจะสายแล้วนะ จงฮยอน"
             "อ้อ ใช่ๆ งั้นแทมิน ฉันไปก่อนนะ"
             แทมินมองจงฮยอนแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ จงฮยอนลูบหัวแทมินเบาๆครั้งหนึ่งก่อนไป แล้วจึงเดินนำชอนอาไป แทมินโค้งหัวน้อยๆเป็นการบอกลาชอนอา ซึ่งเธอก็ทำเช่นกัน
            แทมินมองทั้งสองเดินตามกันไป เหมือนจะมีการคุยกันบ้าง แต่เขาก็ไม่อาจได้ยินว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่
            ไม่รู้ทำไม ถึงแทมินจะรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องถูกจงฮยอนลงโทษ แต่อีกใจเขากำลังกังวลใจอะไรบางอย่าง
             นายคิดมากไปเองน่าแทมิน ไม่มีอะไรซักหน่อย 
            แม้จะย้ำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่มีอะไร แต่เหมือนเบื้องลึกของเขาก็ยังคงตอกย้ำอยู่นั่นเองว่า มีอะไรที่แปลกๆระหว่างจงฮยอนและชอนอา
            "เฮ้อ แทมินนายนี่มันคิดมากจริงๆ ถ้ารักพี่เค้าก็ต้องเชื่อใจสิ"
            แทมินพูดกับตัวเองก่อนสูดหายใจลึกๆแล้วผ่อนออกแรงๆเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนหันหลังกลับเพื่อเข้าห้อง แต่ว่า
             "หวัดดี แทมิน"
              มินโฮที่ไม่รู้มาอยู่ข้างหลังเขาเมื่อไหร่ กำลังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาละห้อย
              "เอ่อ หวัดดี มินโฮ"
              แทมินทักตอบ
              หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไร ทั้งแทมินและมินโฮ มีแค่การสบตากันเท่านั้น
 
              กริ๊ง~~

               เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนเหมือนเสียงจากสวรรค์ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แทมินพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เขากล่าวพร้อมส่งยิ้มให้มินโฮ
              "ต้องเข้าเรียนแล้ว รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะโดนทำโทษ"
              "อืม"
               มินโฮก็ยังคงตอบรับสั้นๆเช่นเคย แทมินเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะขยับเยื้อนไปไหน เขาเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายเดินไปก่อน
               โดยยิ้มให้มินโฮน้อยๆเป็นการลาแล้วเดินผ่านไป
                หมับ!
               แขนเล็กถูกมือใหญ่รั้งไว้ขณะที่กำลังจะก้าวผ่านร่างสูง แทมินหันไปมองคนที่จับแขนเขาไว้ แต่มินโฮกลับไม่ยอมสบตาเขาแม้แต่น้อย 
               "ฉันยังยืนยันคำเดิม ต่อให้นายจะห้ามฉันยังไง ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมแทมิน"
               แทมินมองด้านข้างของมินโฮด้วยความรู้สึกสงสาร เขาเข้าใจว่ามินโฮคงเจ็บปวด แต่เขาจะไม่มีวันใจอ่อน เพราะไม่งั้นมันก็จะยิ่งทำให้มินโฮเจ็บมากกว่าเก่า
               "ฉันจะไม่ห้ามความรู้สึกนาย แต่ฉันก็จะยืนยันคำเดิมเหมือนกัน ว่าฉันชอบพี่จงฮยอน และเชื่อใจเขา มินโฮ นายคงเข้าใจฉันนะ"
                 มินโฮไม่ตอบอะไร แต่มือของเขาก็เริ่มคลายออกจากการที่จับแขนแทมินแล้ว แทมินมองหน้าเขาซักพักก่อนจะเดินจากไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
                "ถ้าวันไหนนายเจ็บเพราะคนๆนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปเหมือนอย่างคราวนี้แน่แทมิน..."
                แทมินหันไปมองหน้ามินโฮ จึงได้สบตากับดวงตาที่ดำขลับของเขาที่แสดงความมุ่งมั่น
                "แล้วฉัน จะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่อยู่กับนาย ในวันที่นายเจ็บจนถึงที่สุด จำเอาไว้นะแทมิน"
                แล้วมินโฮก็วิ่งลงบันไดหายลับไปเหลือเพียงคำพูดที่แทมินได้แต่รับไว้ในใจ
--------------------------------------------------------------------------
วันนี้ว่างค่ะ แถมได้มาร้านเน็ท เลยมาพิมพ์ต่อ
เผื่อไม่มีโอกาสได้มาต่อ(โดนถีบ)แหมๆ คงมาต่อเรื่อยๆแหละค่ะ แต่อาจจะช้าหน่อย
เอาใจช่วยคอมบ้านตัวเองให้กลับมาดีเหมือนเดิม