คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : plz tell me that u luv me>>>[4]
โอย ทำไมมันถึงได้ปวดหัวอย่างนี้เนี่ยะ
คีย์คร่ำครวญในขณะที่ค่อยๆยันกายขึ้นจากเตียง สายตาเริ่มปรับสภาพจึงค่อยเริ่มรู้สึกตัวว่าเช้าแล้วเมื่อเห็นแสงสีทองของพระอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องนอนของเขา
เอ้ะ? ห้องนอนของเขางั้นเหรอ
เมื่อคิดได้ดังนั้นคีย์ก็รีบกระโดผึงออกจากเตียงโดยพลัน พลางรีบก้มสำรวจพื้นที่ทุกตารางนิ้ว
เขาจำได้ว่าเมื่อวานเขากำลังขัดห้องน้ำที่โรงเรียนอยู่นี่หน่า แล้วพอขัดๆไปเขาก็ได้ยินเสียงคราง แล้วก็ยังเจอกับ...
ความคิดของคีย์หยุดอยู่แค่นั้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้เจอเมื่อวาน
ไอ้ปีศาจเต้าหู้
คีย์นึกพร้อมลูบแขนตัวเองขึ้นลงอย่างขนลุก
แต่ถ้าเมื่อวานเขากำลังขัดห้องน้ำอยู่แล้วเจอไอ้ปีศาจเต้าหู้นั่น แล้วเขามาอยู่ห้องตัวเองได้ไงต่อจากนั้น
ยิ่งคิดก็คิดไม่ออก หรือว่าเขาแค่ฝันไปเรื่องไอ้ปีศาจเต้าหู้ หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเหอะ
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูเรียกสติของคีย์ให้คืนกลับมา
"คีย์ ตื่นรึยังลูก"
แม่เองหรอกเหรอ งั้นสงสัยเป็นแม่ล่ะมั้งที่ไปรับเขา แต่ว่าเขาจำได้ลางๆว่าเขานัดกับแทมินไว้นี่
"ฮะๆ ตื่นแล้วครับแม่ เข้ามาได้เลยครับ"
แม่ของคีย์ค่อยเปิดประตูออกมาพร้อมส่งยิ้มหวานให้ลูกชายสุดที่รัก
"อาบน้ำซะสิลูก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"
คีย์ยิ้มให้แม่ของเขาและตอบรับอย่างว่าง่าย
"เออ แม่ครับเมื่อวานนี้ผมกลับมากับแทมินใช่มั้ยครัย"
แม่ของเขามีท่าทีงงงวยเล็กน้อยก่อนตอบยิ้มๆ
"เปล่านี่จ้ะ เออ แล้วนี่เราไปนัดให้แทมินเค้ารอเราเหรอ เมื่อเช้าเค้าโทรมาถามแม่ว่าเรากลับบ้านรึยัง แม่ก็บอกว่ากลับมาแล้ว เค้าก็บอกว่า อ้าว เค้าอุตส่าห์เป็นห่วงนึกว่าหายไปไหน ที่ไหนได้ลูกดันหนีกลับมาบ้านก่อน ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่องงด้วยนะ ดูเหมือนแทมินจะน้อยใจไม่น้อย"
คีย์ได้ยินว่าตนทิ้งแทมินเอาไว้ก็ตกใจ รีบกุลีกุจออาบน้ำแต่งตัวโดยพลัน
เขารู้ฤทธิ์เพื่อนของเขาคนนี้ดีว่า บทจะดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายซะจนน่ากลัว ไม่ต้องพูดถึงบทจะงอน แค่คิดก็สยองแล้ว
คีย์รีบหยิบกางเกงมาสวมพร้อมเสื้อเชิร์ต ตามด้วยเสื้อตัวนอกสีน้ำตาลและตามด้วยเน็คไท แต่ว่า...
นี่เน็คไทเค้าหายไปไหนเนี่ยะ
คีย์วนหาอยู่ในห้องสองสามรอบก็ยังไม่เจอสุดท้ายเลยตัดสินใจใส่เสื้อนอกทับพร้อมติดกระดุมเสื้อสูทขึ้นมาให้มากที่สุดแม้ปกติเขาจะติดมันแค่เม็ดเดียว พอมองเข้าไปที่กระจกอย่างน้อยๆตรงคอเขาก็มีปกเสื้ออยู่ ยังไงก็พอบังๆไปได้บ้างแหละน่า
คีย์รีบหยิบกระเป๋าพร้อมวิ่งลงบันไดพลางกล่าวลาแม่ของเขาอย่างรวดเร็ว
"ไปแล้วนะครับแม่ ผมไม่กินข้าวเช้านะครับ"
แม่ของคีย์มองตามหลังลูกชายไป จะเรียกตอนนี้ก็คงไม่ทันซะแล้ว
"เฮ้อ แย่จริง กะจะฝากขนมไปให้พ่อหนุ่มน้อยคนนั้นที่อุ้มเจ้าลูกคนนี้มาส่งซะหน่อย จะรีบไปไหนนะลูกคนนี้"
คีย์วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงโรงเรียนพลางรีบวิ่งขึ้นบันไดด้วยกำลังแรงเฮือกสุดท้าย และไม่กี่ก้าวก็เข้าห้อง คีย์ยืนอยู่หน้าห้องซักพักแล้วจึงตัดสินใจยิ้มหวานก่อนย่างเท้าเข้าไปในห้อง และเป็นอย่างที่คาด สายตาเย็นๆคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่เขา
"หวัดดี แทมิน"
คีย์เดินไปทักแทมินด้วยใบหน้าที่เด็กสามขวบก็ดูออกว่าตอนนี้ภายในใจของคีย์ไม่ได้ยิ้มเลย
"หวัดดี คิมคิบอม"
เฮือก เต็มยศ
คีย์กลืนน้ำลายตัวเองอย่างเฝื่อนคอก่อนเริ่มเข้าใจว่าเพื่อนตรงหน้าท่าจะโกรธจริงๆ เพราะทุกครั้งที่แทมินโมโหก็มักจะเรียกชื่อเขาด้วยความห่างเหินอย่างนี้เสมอ
"โถ่ แทมินอย่าโกรธเลยนะ เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจหนีนายกลับบ้านก่อนจริงๆนะ"
"แล้วนายจะอธิบายเรื่องที่นายปล่อยฉันให้รอนายเกือบ 2 ชั่วโมง แล้วพอไปหาปรากฏว่าไฟปิดหมดว่าไง"
คีย์ยิ้มแหยๆก่อนเริ่มอธิบาย
"ก็...เมื่อวานนี้ตอนที่ฉันกำลังขัดห้องน้ำอยู่ แล้วฉันก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรซักอย่างครางอยู่ในห้องน้ำ แต่แล้วก็ไม่ได้สนใจมันหรอก ฉันพยายามฝืนใจขัดห้องน้ำต่อไปเรื่อยๆ แล้วพอฉันขัดเสร็จ ฉันก็..."
แทมินเลิกคิ้วบางเป็นเชิงถามว่าอะไรต่อ แต่คีย์เพียงขมวดคิ้วฉัวพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานให้ออก แต่เขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนตอบ
"ฉัน...ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น"
แทมินหัวเราะหึๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"ไงล่ะ สุดท้ายนายก็หาเหตุผลมาพูดไม่ได้อยู่ดี"
คีย์เบะปากก่อนเอ่ยเบาๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ความจริงฉันก็พอจำอะไรได้บ้างแหละ แต่ฉันกลัวว่าถ้าฉันเล่าให้นายฟังแล้ว...แล้วนายจะหาว่าฉันบ้าน่ะสิ"
แทมินมองคีย์พลางเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิดก่อนเอ่ย
"งั้นก็ลองเล่ามาสิ เผื่อว่าฉันจะเชื่อ"
คีย์หวนนึกถึงใบหน้าของบุคคลหนึ่งที่แวบเข้ามาใสมองเขา ทำให้เขาต้องรีบสั่นหัวเพื่อไล่ใบหน้านั่นออกไปก่อนกลั้นใจบอกแทมิน
"คือ เมื่อคืนฉันจำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ไม่ใช่สิ ฉันแค่แยกไม่ออกเท่านั้นว่าอันไหนคือความฝันและอันไหนคือความจริงน่ะ คือเมื่อคืนนี้พอฉันขัดห้องน้ำเสร็จ ฉันก็กำลังจะเตรียมตัวเก็บของกับบ้าน แต่พอหันหลังกลับฉันก็ เจอกับ...กับ..."
แทมินก็พลอยลุ้นไปกับสิ่งที่คีย์จะพูดไปด้วยเจ้าตัวเลยยิ่งเร่งเร้า
"ฉันเห็นไอ้ปีศาจเต้าหู้"
.........................
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของคนทั้งคู่ คีย์ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาซะเลย
"แทมิน พูดอะไรหน่อยสิ"
แทมินกะพริบตาปริบๆก่อน ริมฝีปากจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
"ฮ่าๆๆๆ"
คีย์มองหน้าเพื่อนรักที่บัดนี้หัวเราะปริ่มใจจะขาดอยู่มะรัมมะร่ออย่างอึ้งๆ
"นาย..."
แทมินปาดน้ำตาที่ไหลเนื่องจากอากรหัวเราะของเขา พร้อมพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะกลั้มเสียงหัวเราะให้ได้มากที่สุด
"นายเจอไอ้ปีศาจเต้าหู้นั่นจริงๆเหรอ ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย"
คีย์มองเพื่อนรักที่กำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะสุดฤทธิ์อย่างเคืองๆก่อนตอบอย่างขัดใจ
"ก็ใช่น่ะสิ นายนึกว่าฉันโกหกรึไง ฮึ่ย ว่าแล้วเชียวว่าถ้าเล่าให้นายฟังมันต้องเป็นอย่างนี้ ฉันไม่น่าเชื่อใจนายเลย"
แทมินเม้มปากก่อนค่อยยกแขนไปคล้องคอเพื่อนรักอย่างขำๆก่อนเอ่ย
"โอ๋ๆ อย่างอนสิ เป็นนายถ้าฉันเล่าให้ฟังอย่างนี้นายก็คงไม่อยากเชื่อเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ เอาล่ะๆ ฉันไม่โกรธนายแล้ว ถือว่านายได้เล่าเรื่องขำขันให้ฉันหายเครียดได้ตั้งแต่เช้า ดังนั้นเรื่องเมื่อวาน ฉันยกโทษให้"
"แทมิน!"
คีย์เบะปากอย่างขัดใจจากคำพูดของเพื่อนรัก จนแทมินต้องรีบกอดเอวบางของคีย์ พลางพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"น่าๆๆ อย่าโกรธเลยนะ ไปกันเหอะ ไปหาอะไรกินกัน ฉันชักหิวแล้วสิ อุตส่าห์ออกบ้านแต่เช้าเพื่อที่จะมารอให้นายมาง้อเชียวนะ หิวเป็นบ้า"
คีย์มองเพื่อนรักที่กำลังเกาะเอวเขาอย่างทึ่งๆ นี่ขนาดยอมอดข้าวมารอให้เขามาง้อเลยหรือเนี่ย เชื่อเค้าเลย
ความคิดเห็น