[Shinee Fic]please tell me that u luv me(Jong x Tae)

ลำดับตอนที่ #10 : plz tell me that u luv me >>>[10]

"จะเดินตามฉันอีกนานมั้ย"

แทมินถามในที่สุดหลังจากเขาเดินมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณหน้าบ้านของเขา แต่มินโฮก็ไม่มีท่าทีว่าจะเดินกลับไปเสียทีทั้งๆที่ถ้าจำไม่ผิดบ้านของมินโฮอยู่คนละทางกับแทมินและยังต้องเดินไปอีกไกลโข 

"ก็จนกว่าจะแน่ใจว่านายจะไม่ร้องไห้อีก" มินโฮตอบนิ่งๆ แทมินเลยแขวะเข้าให้ 

"งั้นจะตามไปเช็คถึงบนห้องเลยปะล่ะ" 

มินโฮมองแทมินนิ่งๆ ก่อนจะค่อยยิ้มออกมาแล้วจึงเอ่ย

"ทำได้เหรอ"

แทมินได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เจ้าตัวเลยรีบไขประตูเข้าบ้านก่อนจะชะงักเล็กน้อยแล้วจึงหันมาพูดกับมินโฮอย่างรวดเร็ว

"ขอบใจนายมากนะ ถ้าไม่มีนายวันนี้ฉันคงแย่กว่านี้ ขอบคุณจริงๆนะ" 

พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งเข้าบ้านพร้อมล็อกประตูอย่างรวดเร็ว แทมินเลยไม่ทันสังเกตรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยากจะได้เห็นจากคนที่มาส่งเขาในคืนนี้

แทมินทิ้งตัวอันหนักอึ้งลงบนเตียงนอนของตนเอง ร่างเล็กถอนหายใจออกเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนมือเล็กจะเคลื่อนไปล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงของตนขึ้นมาอย่างลืมตัว

"นี่ฉันหวังอะไรกันแน่"

แทมินคิดพลางมองโทรศัพท์ในมือตน เขาโกรธจงฮยอนที่ไม่สามารถให้คำตอบเขาได้ว่ารักเขาหรือชอนอากันแน่ เขาเลยเลือกที่จะเดินหนีจงฮยอนมา แต่ถ้าเกิดเพียงจงฮยอน วิ่งตามเขามา เรียกชื่อเขา แค่นั้น...เขาก็รู้ตัวว่าเขาพร้อมจะให้อภัยจงฮยอนอย่างแน่นอน

แล้วเขาจะต้องทำเหมือนโกรธจงฮยอนเพื่ออะไรกัน

แค่อยากเรียกร้องความสนใจอย่างนั้นเหรอ แต่ตลอดเวลาจงฮยอนก็มีท่าทีที่สนใจเขาสม่ำเสมอนี่นา

หรือเพราะมันเป็นปมของเขาตั้งแต่แรกที่เขาตัดสินใจเข้าไปอยู่ในชีวิตของจงฮยอน

"พี่จงฮยอน พี่รักผมมั้ย"

คำถามนี้มานั่งคิดดูเขาถามจงฮยอนบ่อยมากหลังจากเขาอาการดีขึ้นจากช่วงอกหักคราวนั้น สิ่งที่ได้รับกลับมามักเป็นรอยยิ้ม การกอด และจูบจากชายตรงหน้า หรือบางครั้งก็พูดขำขันไปเรื่อย แทมินแม้จะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็คิดเสมอว่าทุกอย่างมันสามารถเห็นได้จากการกระทำนี่หน่า เขาไม่จำเป็นต้องไปรบเร้าเอาคำว่ารักจากปากจงฮยอนก็ได้ แต่ตั้งแต่ชอนอากลับมา เขาก็รู้สึกว่าแค่การกระทำเหล่านั้นบางทีมันก็ไม่พอ เพราะทุกครั้งที่จงฮยอนเห็นชอนอา แม้แต่ให้คนที่โง่ที่สุดก็มองออกว่าสองคนนี้ต้องเคยมีสัมพันธ์อะไรกันแน่ๆ

แล้วเขาที่รู้เรื่องทุกอย่างดี ก็ต้องมานั่งทำเหมือนเข้าใจทุกๆอย่าง ทั้งๆที่เขาไม่ได้เข้าใจอะไรเลย

ไม่เข้าใจแม้กระทั่งหัวใจของจงฮยอน ว่าเคยมีเขาอยู่ด้านในหรือเปล่า

น้ำตาที่แห้งเหือดได้กลับมาไหลอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีใครมาปลอบเขาเหมือนเมื่อก่อนหน้า แต่แทมินก็เลือกที่จะปล่อยให้มันไหลไปอย่างนั้น เผื่อว่ามันจะทำให้เขาหายเจ็บปวดได้บ้าง

ติ๊ดดดด ตี๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกระทันหันทำให้แทมินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่เห็นชื่่อคนโทรเข้าที่คุ้นเคย 

 ++สุดหล่อเธอเธอโทรมา ^ ^++

แทมินเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นชื่อสายเรียกเข้า ที่คนตั้งเลือกตั้งแบบนี้เขาจะได้ยิ้มทุกครั้งที่เห็นชื่อเขาเมื่อโทรมา แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตรงข้ามไปเสียหมด เขาไม่ได้ยิ้ม แต่กำลังร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ

เสียงโทรศัพท์ดังด้วยจังหวะเดิมๆ แต่แทมินเหมือนไม่มีแรงจะกดรับมันเลยซักครั้ง เพราะกลัวจะได้ยินเสียงของปลายสาย แต่อีกใจก็อยากจะฟังว่าเขาต้องการโทรมาเพื่ออะไร เขาลังเลอยู่เล้กน้อยก่อนจะกลืนน้ำลายเอื้กใหญ่แล้วกดรับโทรศัพท์ในที่สุด

"ฮัลโหล"

(...)

ไม่มีเสียงใดๆจากปลายสาย นั่นยิ่งทำให้แทมินร้องไห้หนักขึ้น แต่เขาก็ต้องพยายามใช้มือปิดปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ปลายสายได้ยินเสียงสะอื้นของเขา

"ถ้าไม่มีอะไร ผมจะวางแล้วนะครับ"

(เดี๋ยว)

พูดออกมาแล้วสินะ

"..."

(ถึงบ้านแล้วหรือยัง)

เสียงนิ่งๆของปลายสาย กับคำถามที่ดูเหมือนว่าเขากำลังเป็นห่วงเหมือนมีดที่ค่อยๆกรีดลงบนใจของแทมินไม่มีผิด

"ฮะ ถึงได้ซักพักแล้ว"

(อืม ดีแล้วล่ะ)

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองอีกพักใหญ่ แทมินรู้สึกหงุดหงิดกับปลายสายมากๆ ทำไมเขาไม่พูดอะไรซักอย่าง อธิบายสิ เขาอยากได้ยินจงฮยอนอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วเขาจะได้บอกว่าไม่เป็นไร เขาเข้าใจทุกอย่าง แต่นี่จงฮยอนกลับโทรมาเพื่อจะเป็นฝ่ายเงียบแล้วถามคำถามงี่เง่าอย่างเขาถึงบ้านแล้วรึยังอย่างนั้นหรือ

"พี่จงฮยอนมีอะไรหรือเปล่าครับ"

แทมินลองถามย้ำไปอีกรอบ

(เปล่า ไม่มี พี่ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว)

สิ้นประโยคนี้น้ำตามากมายก็หลั่งออกมาจากดวงตาคู่โต ตอนนี้ความอดทนของแทมินขาดผึงลงทันที

"ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พี่พูดได้แค่นี้เองอย่างนั้นเหรอ ทำไมพี่ไม่อธิบายล่ะ บอกผมสิว่าความจริงความรู้สึกของพี่ที่มีต่อพี่ชอนอามันไม่เหมือนเดิมแล้ว บอกผมสิว่าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ชอนอาแล้ว ถ้าพี่อธิบายแบบนี้ ผมจะไม่เส้าซี้ถามพี่ จะไม่โมโห จะไม่โกรธอะไรพี่เลย แต่อย่าเงียบแบบนี้ ผมไม่ชอบ"

แทมินพูดรัวเร็วเสียงดังอย่างคนฟิวส์ขาดที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกแล้ว น้ำตาที่ไหลออกมาทำให้สองตาเขามัวไปหมด ไม่เห้นอะไรซักอย่าง ไม่เห็นแม้กระทั่งความหวัง

(พี่ขอโทษ แทมิน)

ปลายสายพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เหมือนพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้น

"ไม่ต้องขอโทษผม พี่แค่อธิบายให้ผมฟังแค่นั้นเอง ว่าพี่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้พี่ชอนอาแล้ว อธืบายให้ผมฟังสิครับ บอกผทสิว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชอนอาแล้ว"

(แทมิน...)

"อย่าเรียกแต่ชื่อผมสิ บอกผมสิฮะพี่จงฮยอน ได้โปรด ผมขอร้อง พี่ไม่รู้หรอกว่ามันทรมาณแค่ไหนที่ผมต้องมาเดาความรู้สึกพี่ตอนนี้"

(พี่...พี่ขอโทษ แทมิน)

"ฮืออ ผมไม่อยากฟังคำขอโทษแล้ว บอกผมสิครับ ตอบผมสิ พี่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับพี่ชอนอาแล้วใช่มั้ยครับ"

(พี่รู้ว่าเราเจ็บปวดและทรมาณเพราะพี่มามาก...)

"..."

(พี่ขอโทษ เราเลิกกันเถอะนะ)

ตู้ดๆๆๆๆๆ

เสียงตัดสายเหมือนเสียงคนเอาไม้มาฟาดกลางแสกหน้าแทมินไม่มีผิด ตอนได้ยินคำสุดท้ายของจงฮอนเขารู้สึกหน้าและตัวชาอย่างบอกไม่ถูก แทมินล้มตัวอย่างคนหมดแรงลงบนเตียง น้ำตายังคงไหลมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยซักนิด แต่ก็ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาจากปากของแทมินเช่นกัน

เจ็บจนชาไปหมด

แทมินคิดพลางหลับตาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น

ก็อกๆๆๆ

"แทมินลูก กลับมาแล้วเหรอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า แม่เหมือนได้ยินเสียงร้องไห้เลย"

แทมินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนพยายามปรับเสียงให้ปกติก่อนเอ่ย

"ไม่มีอะไรครับแม่ ผมดูหนังอยู่น่ะ มันเสร้านิดหน่อยเลยเผลอร้องไห้ออกมา"

แม่ของแทมินมีท่าทีกังวลเล็กน้อยแต่พอเมื่อเห็นลูกชายว่าอย่างนั้นจึงไม่รู้จะถามอะไรต่อ แต่อยู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ก่อนเอ่ยบอกลูกชาย

"เอ้อ เมื่อกี้นี้แม่เห็นเหมือนจงฮยอนมายืนอยู่หน้าบ้านเราด้วยล่ะลูก แต่พอจะออกไปทักเขาก็ไม่อยู่ซะแล้ว"

แทมินเบิ่งตาขึ้นอย่างตกใจ ก่อนตัวจะไวกว่าความคิดเจ้าตัวจึงรีบวิ่งไปที่หน้าต่าง ก่อนเปิดม่านออกดู ทำให้เห็นรถสีดำที่คุ้นตาที่แม้จะเคลื่อนตัวออกไปไกลพอสมควรแต่เขาที่นั่งรถคันนี้ประจำมีหรือจะจำไม่ได้ว่ารถใคร

"มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าลูก ปกติพี่เค้าจะขึ้นมาหาเรานี่นา"

แทมินมองเส้นทางมืดมิดด้านล่างที่รถของคนที่เขารักเพิ่งจากไปก่อนน้ำตาจะค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง พร้อมกับที่เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าตัวเองบนพื้นห้องก่อนจะเอ่ย

"เปล่าหรอกครับ แต่ต่อไปเค้าคงจะไม่มาบ้านเราอีกแล้ว"

ค่ำคืนที่มืดสนิท บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวกับดวงจันทร์เสี้ยวสีเหลืองนวลดูเหมือนจะเป็นผู้เห็นเหตุการณ์เพียงกลุ่มเดียวในค่ำคืนนี้ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ในห้องนอนของตน กับอีกคนที่น้ำตาไหลไปตลอกทางระหว่างการขับรถ