คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : plz tell me that u luv me>>>[1]
อากาศร้อนเนื่องจากในช่วงนี้ใกล้จะเข้าหน้าร้อนเข้าไปทุกที ทำให้ร่างกายของเด็กนักเรียนหลายคนในโรงเรียนนี้ เต็มไปด้วยเหงื่อและคำพูดติดปากว่าร้อนๆกันขนัด
แต่สำหรับใครคนหนึ่งในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ เขาเชื่อว่ามีอะไรที่ทำให้เขารู้สึกร้อนยิ่งกว่าแดดแรงๆในวันนี้เสียอีก
สัมผัสร้อมเริ่มรุกล้ำเข้ามาจนทำให้เจ้าของริมฝีปากต้องสะดุ้งสุดตัว ครั้นพอจะขัดขืนคนที่กำลังรุกล้ำกลับยิ่งออกแรงมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากที่ตอนนี้กำลังถูกฉกฉวยเอาความหวานชักเริ่มหมดหนทางหนี มือใหญ่ของอีกฝ่ายก็พยายามดันร่างบางให้หลังติดกำแพงหนา
"อื้ออ..."
ไม่มีเสียงใดลอดออกมาจากเจ้าของริมฝีปากบาง แม้ในใจเจ้าตัวตอนนี้กำลังตะโกนบอกให้ตัวเองรีบผลักคนตัวใหญ่กว่าข้างหน้าออกห่างก่อนที่ตัวเขาเองจะขาดใจตาย
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรี่ยวแรงที่เคยมีมันถึงได้หายไปหมด รวมถึงร่างกายก็ชักจะเริ่มโอนอ่อนตามการเคลื่อนไหวของคนผู้รุกล้ำ
กริ๊งงงงงงงงงง
เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนทำให้คนผู้กำลังจะเคลิ้มตกใจแล้วจึงพยายามผลักคนที่ตอนนี้กำลังเลื่อนจูบร้อนมาที่ลำคอขาวของเขา
"พะ...พี่ครับ เข้าเรียนแล้วนะครับ"
เด็กหนุ่มมั่นใจว่าเขาพูดเสียงดังพอที่คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มได้ยิน แต่คนตัวใหญ่กลับไม่มีทีท่าว่าจะผละออกจากเขาซักนิด ซ้ำร้ายริมฝีปากหนาเริ่มเลื่อนมาประกบปากเขาอีกครั้ง และครั้งนี้มันช่างชวนให้เขาเคลิบเคลิ้มจนเผลอเอื้อมมือไปคล้องคอคนตรงหน้าเข้า เปลือกตาของเขาเริ่มปรือลงช้าๆ
กริ๊งงงงงงงงงงงง
เสียงกริ่งบอกเวลาครั้งที่สองดังขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นฉับพลัน ก่อนออกแรงผลักบุคคลตรงหน้า แต่แรงที่มีน้อยกว่าไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าที่กำลังดูดกลืนความหวานจากริมฝีปากของเขาได้เลย
เด็กหนุ่มชักเริ่มกระวนกระวายใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปหากเขาไปไม่ทันเข้าเรียน เค้าไม่อยากโดนทำโทษในวันที่อากาศร้อนอย่างนี้นะ แต่ถ้าหากคนตรงหน้ายังคงดื้อดึงไม่ยอมปล่อยเขาซักทีเขาคงได้โดนทำโทษสมใจอยากแน่ๆ
เอาว่ะ เอาไงก็เอากัน
เด็กหนุ่มตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนรอจังหวะที่ริ้นร้อนเริ่มชอนไชเข้ามาในปาก เขาก็หลับตาปี๋ก่อนใช้ฟันขบเข้าที่ลิ้นที่กำลังชอนไชมานั้นจนเจ้าของลิ้นสะดุ้งสุดตัวจนผละออกห่างจากกเขาพร้อมร้องเสียงหลง
"โอ้ย!"
ชายหนุ่มทำหน้าเหยเกซักพักก่อนขยับลิ้นไปมาเพื่อเช็คว่าไม่มีอะไรหนักหนาแล้วจึงหันไปมองเด็กหนุ่มร่างเล็กผู้ตอนนี้กำลังทำหน้าหวาดกลัว อย่างเคืองๆ
"แทมิน กัดลิ้นพี่ทำไมน่ะ"
เด็กหนุ่มนามแทมินอ้ำอึ้งอยู่พัก ก่อนตอบคำถามอย่างตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว
"คะ คือ ผมเห็นว่ากริ่งออกแล้ว แต่พี่จงฮยอนไม่ยอมปล่อยผมซักที คือ...เอ่อ ผมก็เลย เอ่อ ก็เลย..."
"กัดลิ้นพี่งั้นสิ"
จงฮยอนเอ่ยแทน ขณะที่แทมินได้แต่ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาคมๆที่เขาก็พอจะรู้ๆว่าหากเจ้าของดวงตานั้นหงุดหงิดขึ้นมาทีไร เป็นต้องทำให้เขาเสียวสันหลังทุกที
จงฮยอนมองเด็กหนุ่มผมบ๊อบอย่างหงุดหงิดใจอยู่พัก ก่อนถอนหายใจเสียงดังแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดพร้อมขยี้หัวอย่างเอ็นดูก่อนเอ่ย
" ถือว่าครั้งนี้แล้วกันไปแล้วกัน แต่ถ้าเป็นครั้งหน้าล่ะก็..."
จงฮยอนหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก แล้วก้มลงไปกระซิบเบาๆข้างหูของแทมิน จนเจ้าของหูต้องกลืนน้ำลายด้วยความลำบากว่า
"พี่จะทบต้นทบดอกที่ค้างไว้ให้คุ้มเลยนะ คอยดู"
แทมินรู้สึกเลือดในกายของเขาสูบฉีดขึ้นลงอย่างรวดเร็วจนตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด
จงฮยอนปล่อยแทมินออกจากอ้อมแขนก่อนเดินไปที่ประตู พร้อมบิดลุกบิดแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้แต่อีกคนที่ยืนนิ่งกับคำพูดของคนที่จากไปเมื่อครู่
ถ้าเป็นครั้งหน้าจริงๆ เขามีหวังโดนทบต้นทบดอกจนหัวฟูแหงๆ
แทมินตอนนี้ชักนึกหวาดๆกับสวัสดิภาพของตนซะแล้วสิ
"แทมินๆๆ นี่นายหายไปไหนมาตั้งนานน่ะ บอกฉันมาตามตรงนะ"
คีย์เด็กหนุ่มหน้าหวานผู้เป็นเหมือนแม่คนที่สองของแทมินเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดปนอยากรู้อยากเห็น แต่แทมินตอนนี้รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะตอบอะไรใดๆ
"ไปห้องน้ำมา"
คำตอบปัดๆไปของแทมิน ที่ตอบไปงั้นๆกันเหนียวไว้ก่อนกลับไม่ทำอะไรให้เจ้าของคำถามรู้สึกดีขึ้นเลย น้องจากหงุดหงิด หงุดหงิด และหงุดหงิด
"ไม่ต้องมาโกหกนะ ไปห้องน้ำบ้าอะไรไปเป็นครึ่งชั่วโมง นายท้องเสียรึไง"
คีย์ยังคงซักต่อเรื่อยๆ แทมินก็ยังคงตอบแบบปัดๆไปไม่เปลี่ยนแปลง
"ใช่ ฉันท้องเสีย"
คีย์หน้ามุ่ยทันทีกับคำตอบก่อนเอ่ยขึ้นลอยๆอย่างตัดพ้อ
"เอ่อ นะ ก็ใช่ซี้ ฉันมันคนอื่น นายเดี๋ยวนี้พอมีอะไรถึงไม่ค่อยบอกฉัน ความเป็ฯเพื่อนของเราคงลดน้อยลงทุกวันสินะ ขอโทษนะแทมิน ที่ฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่มากๆ จนนายไม่สามารถปรึกษาอะไรฉันได้เลยซักอย่าง"
คีย์ตัดพ้อก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะของตนด้วยใบหน้าเซ็ง ที่แทมินเห็นแล้วก็อดอมยิ้มกับเพื่อนคนนี้ไม่ได้เลยเดินไปหาที่โต๊ะแล้วนั่งยองๆลงข้างๆกับหนุ่มน้อยหน้าหวาน
"นายน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันต่างหากล่ะ แหม พออยากรู้อะไรขึ้นมานายก็ใช้มุขนี้ตลอดเลยนะ"
แทมินว่าพลางส่งสายตาอย่างรู้ทันไปให้คีย์ ซึ่งตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ก็แหงล่ะ ฉันน่ะไม่เท่าไหร่ แต่นายน่ะสิ รู้ทั้งรู้ก็ยังใจอ่อนจนได้"
คีย์กับแทมินพูดกันพลางหัวเราะกันไปมา แล้วแทมินก็ถึงเล่าเหตุการณืที่เขาไปหาพี่จงฮยอนเมื่อเที่ยงนี้มาให้คีย์ฟัง
"โห คราวนี้ก็ถือว่านายรอดมาอย่างหวุดหวิดอีกแล้วน่ะสิ"
คีย์ผู้กำลังนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจถามขึ้น แทมินก็ได้แค่พยักหน้ารับเบาๆ
"พี่เค้าขู่ฉันอย่างนี้ตลอด แต่เอาเข้าจริงเค้าก็ไม่ทำมันจริงๆซักที ฉันเลยไม่ค่อยกลัวอะไรน่ะ พี่จงฮยอนของฉันน่ะน่ารักใช่มั้ยล่ะ"
แทมินเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ ในขณะที่คีย์กลับมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าที่ควร
"เป็นอะไรไปคีย์"
แทมินเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็ฯความกังวลใจฉายชัดบนใบหน้าของเพื่อนรัก คีย์เงยหน้ามองเพื่อนก่อนกลอกตาไปมาคล้ายชั่งใจว่าควรจะพูดหรือไม่ สุดท้ายคีย์ก็จับมือแทมินไว้แล้วเอ่ยถาม
"แทมิน นายปฏิเสธพี่เค้ามากี่ครั้งแล้ว"
"หา!"
แทมินออกจะงงๆกับคำถามของเพื่อนรักเพราะคิดว่าเป็นคำถามเล่นๆ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังแล้วเขาจึงรู้ว่าที่คีย์ถามมันเป็ฯคำถามที่ต้องการคำตอบจริงๆ
"เอ่อ ไม่รู้สิ มากกว่า 9 ครั้งได้"
"9 ครั้ง"
คีย์ร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ ซึ่งนั่นก็ทำให้แทมินแปลกใจไม่น้อย
"มีอะไรเหรอคีย์ ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วย"
คีย์มองหน้าเพื่อนรักอย่างชั่งใจแล้วจึงเอ่ย
"นายเคยคิดเรื่องที่ว่า พี่จงฮยอนเค้า เอ่อ เค้าจะนอกใจนายมั้ยแทมิน"
คำถามของคีย์เล่นเอาคนถูกถามชะงักงันแล้วมองหน้าเพื่อนรักอย่างสงสัยว่าคิดอะไรถึงมาถามคำถามนี้
"คือ ตามความคิดฉันนะ ไม่รู้สิ นายปฏิเสธเค้าไปก้าวครั้ง จะให้เค้าไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็แปลกอยู่ ฉันเลยแค่คิดว่า คืด แค่คิดเฉยๆน่ะนะ ว่าถ้านายปฏิเสธพี่เค้าไปอย่างนี้ ถ้าพี่เค้ารักนายจริงๆเค้าก็น่าจะเข้าใจตั้งแต่การปฏิเสธแรกๆของนาย แต่นี่เล่นเจออีกตั้งก้าวครั้ง คือฉันว่า บางทีพี่เค้าอาจจะ แบบว่า..."
"เบื่อแล้วก็ทิ้งฉัน ไปหาคนใหม่ที่ยอมเค้างั้นสิ"
แทมินต่อประโยคให้เพื่อนรักเสร็จสรรพ แม้คีย์ทำท่าว่าจะแก้คำว่ามันไม่ได้แรงขนาดนั้น แต่เขาเองก็หาคำมาอธิบายไม่ได้เหมือนกันเลยได้แค่พยักหน้าไป
แทมินหลุบตาต่ำลงก่อนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วจึงเงยหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มขึ้นมา
"ไม่หรอกคีย์ นายไม่ต้องห่วงพี่เค้าก็ดูรักฉันออก แล้วเค้าก็ยังบอกรักฉันด้วยนะ"
คีย์มองท่าทางของเพื่อนที่เอ่ยถึงคนรักด้วยความกระปรี้กระเปร่าและภูมิใจก็อดยิ้มไม่ได้
"อืม ฉันก็เชื่อว่างั้น ถ้านายพูว่างั้นน่ะนะ โทษที ฉันมันคิดมากไปหน่อยน่ะ นายอย่ามาฟังคำพูดฉันเลย ถ้าเค้าบอกรักนายบ่อยๆ แสดงความรักให้นายรู้สึกบ่อยๆนั่นก็โอเคแล้วล่ะ"
"อะ อ้อ อืมๆ ใช่แล้วล่ะ"
แทมินยิ้มให้เพื่อนรักอย่างสดใส ก่อนอาจารย์คิมจะเดินเข้าห้องแทมินจึงเดินมานั่งที่โต๊ะของตนที่อยู่ถัดมาจากด้านหน้าของโต๊ะคีย์หนึ่งโต๊ะ แต่ในใจของเขาตอนนี้กลับเหมือนมีเรื่องต่างๆตีกันให้วุ่นไปหมด
มีคนใหม่งั้นเหรอ? บอกรัก?
แทมินไม่ณุ้จะพูดกับคีย์ยังไง ว่าที่เค้าบอกว่าพี่จงฮยอนบอกรักเขานั้นตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ในวันแรกที่เขาขอคบกับแทมิน และคำที่เขาพูด เขาพูดว่า เขาชอบแทมิน ไม่ใช่คำว่ารัก
แทมินรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแปลกๆ แต่ก็พยายามคิดว่าคำว่าชอบ กับคำว่ารัก ความหมายมันก็เหมือนกัน ดังนั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วง
แทมินสูดลมหายใจลึกๆอย่างพยายามเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนยิ้มกว้างเรียกขวัญ แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีฟ้าที่แปะไว้ใต้โต๊ะของเขา
แทมิน รอพบฉันหลังเลิกเรียนที่ห้องนี้ได้มั้ย ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย
-มินโฮ-
ข้อความในกระดาษพร้อมชื่อของผู้นัดทำให้คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
มินโฮงั้นเหรอ เค้าจะพูดกับฉันเรื่องอะไรกัน
-------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็แต่งได้ครบหนึ่งตอนอย่างสมบูรณ์
ไม่รู้จะโอเครึเปล่า
คนอ่านๆแล้วอย่าลืมคอมเม้นนะคะ ดีไม่ดียังไงก็บอกมาได้เลย
คนเขียนจะได้เอาไปปรับปรุงให้ดีกว่าเดิม
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ \^๐^/
ความคิดเห็น