คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : P&P 2: แบ่งฝ่าย [1] คุณป้าแปดหลอด
ภายในอาคารเดคาเบรียนั้น ประดับประดาด้วยรูปภาพ สิ่งของที่ดูน่าตื่นตาตื่นตา และชวนสัมผัสทั้งนั้น มันเป็นของที่แม้แต่คนที่รวยที่สุดยังไม่เคยได้เห็นของจริงๆด้วยซ้ำ
“พระเจ้า ที่นี้คือสรวงสวรรค์ (T^T)”โฟเรนเซียกล่าวออกมา พลางทำหน้าตาตื่นเต้นเต็มประดา
ตุ๊บ!!
“โอ๊ย อะไรเนี้ย!?!”เรนกล่าวอย่างหัวเสีย เอามือกุมหัวทันทีด้วยความเจ็บ ก็ไม่รู้เพราะอะไรมาชนกับตัวเธอ
“คน”เสียงเรียบๆตอกกลับมาแทบหน้าหงาย เรนเงยหน้ามองอย่างแค้นเคือง ชายหนุ่มตรงหน้าที่ยืนกอดอกจ้องเธอตอบ
‘เชอะ เห็นว่าหล่อแล้วคนสวยต้องง้อหรือไงย่ะ!!’เรนคิดในใจอย่างเคืองๆ พยายามไม่ให้ตัวเองไปสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนแสนเย็นชาของเขา พยายามไม่เหลือบตาไปมองเรือนผมสีเงินเป็นประกาย และพยายามไม่เหล่ตามองร่างสูงโปร่งของเขา แต่ มันอดไม่ได้...(T_T~)
“เธอจะมองฉันอีกนานไหม”น้ำเสียงทุ้มเจืออารมณ์เซ็งๆกล่าว คนถูกจับได้ว่ามองหน้าขึ้นสีทันควัน
“ใครมองนายฮะ หล่อก็ไม่หล่อ อย่ามาทำซ่าน่า”เรนตวาด คนอื่นเริ่มมองทั้งคู่ด้วยความสนใจ แต่ทว่า ชายคนนั้นก็ยังคงเฉย และเฉย อย่างไม่แคร์ใครจริงๆ
“เฮ้! เซน ทำอะไรอยู่ว่ะ”
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นจากด้านหน้า ก่อนเจ้าตัวจะแหวกฝูงชนเข้ามาหา เซนซิลเดรียเด็กหนุ่มผมสีฟ้า
“กำลังอยู่ฟังคนบ่นอยู่”เซนตอบกลับน้ำเสียงเบื่อๆ
“เย้ย ใครบ่นฟ่ะ (-_-‘’) อ่ะ คุณ! ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม เฟคาเลียร์ เรียกว่า เฟค ก็ได้นะครับ ว่าแต่ใครบ่นให้แกฟังว่ะเซน”
‘ถ้าบอกว่าฉันเองแกจะว่าไง (-_____-*)’
“เอาเถอะ”เซนที่คงจะเซ็งกับความปัญญาอ่อนของเพื่อนสมัยเด็ก จึงออกเดินนำไปอย่างไม่สนใจ
“เฮ้ย รอก่อนดิ! เอ่อ คุณครับ ผมไปล่ะนะ (^^)”เฟคหันกลับมาลา ก่อนออกวิ่งไปหาเพื่อนตัวเอง
แล้วคนถูกทิ้งก็ทำได้แค่หายใจกระฟัดกระเฟียด
“จำไว้นะไอ้บ้า (-O-*)”
ในห้องที่เด็กเดินเข้าไปนั้น เป็นห้องโถงที่มีขนาดกว้างมากๆ จุคนได้นับหมื่นเลยล่ะมั้ง ความคิดของเรนที่ทำให้เธอถึงกับหัวเราะแหะๆออกมา
‘ถ้าได้วิ่งหนึ่งรอบ คงพอๆกับวิ่งรอบสนาม 2 รอบเลยมั้งเนี้ย’
“น้องๆทุกคนที่เข้ามาถึงให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าให้เต็มเลยนะคะ”เสียงของรุ่นพี่ที่ดูจากขลิบที่ผ้าคลุมแล้วก็คงอยู่หอพักเนร่าอย่างไม่ต้องสงสัย เธอกำลังยืนตะโกนบอกให้เด็กๆทุกคนทำ
...แล้วใครจะไปฟังล่ะค่ะเนี้ย (=_=’’)
ปัง!!!
เสียงประตูที่ปิดดังลั่น พร้อมกับร่างสุดท้ายที่เดินเข้ามา เรือนผมสีเงินยวงส่องประกาย นัยน์ตาสีน้ำเงินอ่อนดูเจ้าเล่ห์อย่างไงชอบกล ชุดเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มจนดูเหมือนดำ (ทำให้ไม่รู้ได้เลยว่าอยู่หอพักไหน) ถุงมือสีดำถูกถอดออกอย่างลวก เธอคนนั้นกวาดสายตามองเด็กๆ (ที่จ้องตอบกลับมา) ก่อนจะแสยะยิ้ม แล้วเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่ยืนตะโกนเมื่อกี้
‘คุยอะไรกันอ่ะ (((-__-?)’
เรนที่พยายามอย่างเต็มที่ในการเงี่ยหูฟัง เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ แต่ทว่า พอเจอสายตาที่ตวัดมามอง เฮือก (-__-‘’’’’) หน้ากลัวที่สุดเลย
พี่สาวผมเงินคนนั้น เลยลากพี่สาว (หอพัก) เนร่าคนเมื่อกี้ไปยังหลังเวที (“เฮ้ย พึ่งเห็นนะเนี้ย มีเวทีด้วยหรอ -o-‘’”)
เสียงคุยกลับมาแล้ว!!
จึ่ก ๆ
‘อะไรมันทิ่มไหล่ฉันเนี้ย (-_-*)’
โอ้ พระเจ้า!!
เพื่อนของฉัน มันกลายเป็นศพเดินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เคยหวีไว้อย่างพอดูได้ บัดนี้เหลือเพียงก้อนอะไรน้ำตาลๆที่ดูเป็นกระจุก
ดวงตาเรียวคู่งามก็มีรอบช้ำๆอยู่ทางด้านซ้าย ส่วนอีกข้างนั้นมีรอบข่วนเป็นทางจนเลือดไหลซิบๆ
เสื้อผ้ายับอย่างดูไม่ได้จริงๆ....
“อ๊าก แกเป็นใคร (-O-) เอาเพื่อนฉันคืนมา!!!”
“เรน (-__-*) เธออยากตายใช่ไหม?”
“เปล่านะ ว่าแต่ แกไปฟัดกับหมาที่ไหนมาล่ะเนี้ย สภาพช่าง...”
“เธอนี้เก่งนะ (O_O) ฉันเจอเคลเบรอสตรงที่จอดเกวียนนะสิ (T_T)”
‘ฉันพูดเปรียบเทียบเฉยๆอ่ะ’เรนคิดในใจ “ว่าแต่ เคลเบรอสมันมาอยู่อะไรแถวนี้ แล้วมันเป็นอะไรบ้างไหมอ่ะ ฟัดกับแก บรือ~ สงสารเคลเบรอสจริงๆ”
“นี้เธอไม่ห่วงเพื่อนเลยหรือไง”โซลถามพลางทำปากเบะๆอย่างน้อยใจ
‘ก็ใช่...ฮิฮิ’ “ก็...เอาเถอะน่า”
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ เชอะ”โซลสะบัดหน้าหนี แต่ก็ต้องร้องเพราะว่าเจ็บแผล
...โถ่ เพื่อนตู
“แหมๆ อย่างอนเลยนะคนดี พี่ชายคนนี้ขอโทษ”เรนเก๊กเสียงแมนจนโซลหลุดหัวเราะออกมา (ด้วยความสมเพศ)
“เย้ๆ น้องสาว ของพี่ชายหัวเราะแล้ว”เรนส่งเสียงดีใจ จนคนรอบข้างหันมามอง (แน่นอน ไม่ได้มองด้วยจิตพิศวาสอันใดเลย)
“พอเลย ไอ้เพื่อนบ้า (T^T) ฉันเจ็บจริงๆนะ แต่ยังดีนะที่มีรุ่นพี่มาช่วย เขาแค่เดินออกมา เคลเบรอส ก็เบรอสเถอะ หมอบกับพื้นยังกับหม า ข้างถนนเลยอ่ะ”
โซลกล่าวด้วยสีหน้าที่ดูปลาบปลื้มอยู่ไม่น้อย ในขณะที่เรนกำลังคิดว่าเคลเบรอสมันก็ประเภทเดียวกับหม า ไม่ใช่หรอ (_ _’’)
โครม!!!
“ฟินีเคีย!! กล้าดียังไงปิดประตูไม่ให้ฉันเข้าร่วมห๊า!!”
เสียงตะโกนอย่างเครียดแค้น ร่างสูงบ่างของผู้หญิงที่อยู่ในชุดพลิ้วไสวสีแดงเข้ากับปากที่ดูชวนให้ชายหนุ่มร้อนรุ่ม รวมถึงหุ่นอันอวบสะท้านใจชายอย่างยิ่ง
บุคคลที่ถูกคาดโทษเดินออกมายืนกลางเวที เรียกสายตาไปมอง เขาคนนั้นก็คือ พี่สาวผมเงินนั้นเอง
“เอาล่ะ น้องๆทุกคน นั่งที่ให้เรียบร้อย...”
ชิ้ง...
นิ่ง...ไม่มีใครกล้าขยับแม้แต่น้อย (โชคดีที่ฉันกับโซลนั่งแล้วนะเนี้ย =_=’’)
“นั้น!! รุ่นพี่คนนี้ไงที่ฉันบอกอ่ะเรน”
“ห๊า เจ๊คนนี้เนี้ยนะ”
พวกฉันกระซิบคุยกันอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ยังไง มันก็ดังก้องเลยอ่ะ (T_T)
ปัง! “นั่งลงสิวะ!!!!”
พรึ่บ!!
นั่ง...กัน...อย่างพร้อมเพรียง (=__=’’’’’’)
“ฉันฟินีเคีย มีหน้าที่มาแบ่งฝ่ายให้รุ่น...”
“ฟีนิกซ์!!อย่าพูดโดยไม่เห็นหัวฉันได้ไหม!!”
เจ๊อวบเสื้อแดงยืนกระทืบเท้าอย่างกับเด็กไม่พอใจ
“...แบ่งฝ่ายให้รุ่นน้องปีนี้...”
“ฟีนิกซ์!!! ฉันเป็นหัวหน้าคณะกรรมการการรับน้องนะ!!”
“...เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะแจกเอกสารให้กรอก...”
“ฟินีเคีย!!!! (เสียงแหลมทะลุเพดาน จนทุกคนยกมือปิดหูไม่ทัน) เธอให้เกียรติฉัน เรล่าไฟร์ ผู้เป็นหัวหน้าคณะกรรมการหน่อยจะได้ไหม!!!”
“....”
ฟินีเคีย หรือ ฟีนิกซ์ (ตามที่ป้าแปดหลอดเรียก)เล่ห์สายตามามองด้วยอารมณ์ที่เริ่มคลุกกรุ่น แต่เธอก็ยังคงเดินไปหยิบเอกสารปึกหนามาหนึ่งชุด ยื่นให้เด็กคนหน้าสุดส่งต่อมาเป็นทอดๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่ยอมนะ ฟินีเคีย!!!!!!!!!!!!!”
“หุบปาก!!!!!!!!”
ชึ้ง...
เงียบ...ทันควัน (=__=’’’’’) (แอบแสบแก้วหูนะเนี้ย -__-‘’)
“ออกไปซะ เร อย่าให้ฉันต้องใช้อำนาจให้เธอต้องออกไปนะ”ฟีนิกซ์กล่าวเสียงเฉียบ ขบวนการส่งเอกสารก็เลยพลันหยุดนิ่งไปด้วย
“ไม่! ฉันจะใช้อำนาจของคณะกรรมการการรับน้องเข้าร่วมดูเธอตัดสินด้วย! ปีที่แล้วเธอทำรุ่นน้องเกือบตายตั้ง 50 คนเชียวนะ!!!”
หะ...ห้าสิบคน!!! (O____O)
“เธอ...”ดูเหมือนรุ่นพี่ฟีนิกซ์จะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับอารมณ์ รวมถึงการค้นหาคำด่าที่สุภาพที่สุด (-__-‘’) “เธอมันเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเลย (-O-)”
เอ่อ...ดูท่าจะไม่ได้หยุดคิดคำด่าที่สุภาพแล้วล่ะ (-__-‘’)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
พระเจ้า เสียงคุณเธอทำเอาโคมไฟระย้าสั่นระริกเชียวนะ!!! แถมโคมไฟบ้ายังอยู่ตรงกลางหัวฉันพอดีเลยน่า (T^T~)
ผ่าง!!! (<-------------------------เสียงเปิดประตู)
“ในฐานะที่ฉันเป็นหนึ่งในสี่จตุเทพของโรงเรียน มีกฎคำสั่งให้ เรล่าไฟร์ ห้ามเข้าร่วมการแบ่งฝ่าย”
เสียงของผู้ชายที่สูง และหล่อมาก (^_____,^) เรือนผมสีดำกับนัยน์ตาสีรัตติกาลจับจ้องมาที่คุณป้าเสียงแปดหลอด ช่าง.... ช่างเป็นแววตาที่เย็นชาไร้ความปราณีจริงๆ!! (=O=)
“แต่ว่า คุณโดเรสค่ะ ฉันเป็น...”
“หัวหน้าคณะกรรมการการรับน้อง!”รุ่นพี่ฟีนิกซ์ กับ รุ่นพี่โดเรส (?) เอ่ยพร้อมกันด้วยสีหน้าเบื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ฮือ (TTOTT) ทุกคนใจร้าย”
ว่าแล้ว คุณป้าเสียงแปดหลอดก็จากไป โอ้เย้!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น