Love Story กาลครั้งหนึ่ง ถึง..ความรัก

ลำดับตอนที่ #10 :

คือไม่รู้ทำไมถึงอยากเปิดขึ้นมา จะว่าผมเรียกร้องความสนใจก็ได้

ธรรมดาของเด็กที่ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนทุกๆคนมี 

หรือไม่ก็ธรรมดาของเด็กอายุจะ 18 แต่หัวสมองมันยังมีแค่เด็กอายุ 5 ขวบ

เอาแต่ใจ ชอบเรียกร้องให้คนมาสนใจตนตลอดเวลา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

วันนี้อดน้อยใจไม่ได้ น้อยใจทุกคน ทุกคน!!! มองตรงหน้าผมเหมือนร่าเริง

ยิ้มได้ทั้งวัน ทั้งที่ความจริง ตัวผมเองมันพร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ถ้ามีใครไปพูดสะกิดนิดหน่อย

ทำไมกันนะ

ทำไมผมถึงอ่อนแอ ขนาดนี้ อ่อนแอ ที่จะสู้ บางครั้งก็คิดเหมือนกัน อยากจะฆ่าคนที่มันเมินใส่ผม

อยากจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ ทำไม ทำไม แค่อยู่ต่างห้อง แค่ต่ำกว่าพวกเค้า 

เพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถมแท้ๆ ทำไมต้องเมิน เจอกันทำไมต้องหันหน้าหนี ทำไม ทำไม!!!!!!!!!

ผิดนักใช่ป่ะที่เกิดมาโง่ เกิดมาสังคมแคบ ผมมันน่ารังเกียจมากขนาดนั้นหรอ 

สูงส่งมาจากไหนกัน!!!! พวกคุณๆน่ะ ต่อหน้าทำเป็นไม่รู้จัก แต่ลับหลังหึหึ

น่าเบื่อ

มันน่าเบื่อเหลือเกิน
 
เบื่อจริงๆ













ป.ล. ประกาศขอเลิกอัพนิยายชั่วคราว 
หมดกำลังใจเขียนจริงๆ ไม่อยากเขี่ยๆงานมา
ตอนนี้คิดอย่างเดียว

อยากฆ่าคน

(ตอนนี้อยู่ในช่วง ภาวะ สับสน ระคนน้อยใจเพื่อนอยู่ 
แอบเสียใจนิดๆด้วยว่าทำไมต้องเป็นผม
ทุกทีด้วย ที่ต้องอยุ่คนเดียว)