คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
M A J O R
"ร้อยเอกครับ ! ตอนนี้ทางหน่วยที่ 1 ของ G9 ได้ส่งกองกำลังไปล้อมเรือของกลุ่มโจรสลัดคาร์ตี้เรียบร้อยตามคำสั่งแล้วครับ !" เสียงรายงานของทหารเรือที่ยืนอยู่ตรงหน้าดังขึ้น ก่อนหญิงสาวเรือนผมสีคาราเมลที่ในอยู่ตำแหน่งร้อยเอกจะเงยหน้าขึ้นมองเหล่าทหารเรือที่กำลังรายงานด้วยสีหน้าที่พอใจ
“หลังจากนี้ไปทำตามคำสั่งของฉัน ให้ทุกคนที่อยู่ในหน่วยที่ 2 ถึงหน่วยที่ 4 บุกเข้าไปจับกุมพวกนั้นซะ แล้วอย่าลืมนำอาวุธและที่จับกุมจากหินไคโรเซกิไปด้วยล่ะ” เธอเอ่ยออกมายาวเหยียด แต่ทหารเหล่านั้นกลับจำได้อย่างแม่นยำเพราะประสบการณ์ที่สะสมมาค่อนข้างยาวนาน
“อ้อ ... และพยายามหลีกเลี่ยงการปะทะให้น้อยที่สุดด้วยล่ะ”
“อะ... เอ่อ คือ” เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เพราะเปอร์เซ็นต์ที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดการปะทะกันนั้นมีน้อยมาก หรือเท่ากับศูนย์เลยก็ว่าได้ อย่างที่รู้ๆกันดีว่าการจับกุมเหล่าโจรสลัดพวกนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เต็มที่ก็ต้องใช้ปืนใหญ่จากเรือกองทัพถล่มนำไปก่อนแล้วค่อยบุกเข้าไปรวบเอาตัวพวกลูกเรือที่อยู่ในนั้นทีหลัง
และขึ้นชื่อว่าเป็นโจรสลัดคงไม่ยอมให้จับง่ายๆแน่
"โอ๊ะ โอ ... ร้อยเอกคุงสั่งงานลูกน้องแบบนั้นไม่ดีเลยนะ" พลันเสียงจากหอยทากสื่อสารที่วางอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวนั้นก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากบุคคลที่อยู่ในห้องนั้นได้เป็นอย่างดี คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ยถามอีกฝ่ายซึ่งเป็นเจ้านายของเธออีกทีนึงด้วยความสงสัย ... และหวังว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอคิดไว้หรอกนะ
"มีอะไรงั้นเหรอท่านพลโท"
"ฉันแค่จะบอกว่ากับเธอว่าสำหรับโจรสลัดที่เหมือนกับเศษขยะพวกนั้นไม่ต้องไปห่วงว่ามันจะบาดเจ็บหรอก ปล่อยให้ทางหน่วยของเราจัดการกันเองซะดีกว่า ส่วนเรื่องการปะทะกันนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางนั้นไป ไม่ต้องไปห่วงว่าพวกมันจะเป็นหรือตาย ... แค่ทำไปให้มันเสร็จภารกิจที่ได้รับมาก็พอ"
เหงื่อเม็ดโตไหลซึมอาบแก้มเนียนทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมาจนจบ ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันอย่างแรง ก่อนจะตัดสินเอ่ยกลับไปอย่างไม่เห็นด้วย
"ที่ฉันห่วงเพราะยังไงก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน การใช้กำลังตัดสินปัญหาส่วนใหญ่มันไม่ถูกต้อง ฐานะที่ฉันเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพเรือ ฉันไม่เห็นด้วยกับท่าน เพราะอย่างน้อยก็อยากให้ทหารในหน่วยของพวกเราปลอดภัยกันดีทุกคนในภารกิจนี้ค่ะ"
"งั้นเหรอๆ แต่อย่าลืมสิฉันเป็นหัวหน้าหน่วย G9 นะร้อยเอกคุง" เสียงทุ้มกดต่ำลงเอ่ยผ่านทางหอยทากสื่อสาร "มาทำงานอยู่ที่กองทัพเรือก็เท่ากับเตรียมใจไว้แล้ว ผู้ปกป้องความยุติธรรมจะต้องไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้เผชิญ ฆ่าพวกโจรสลัดนั่นให้หมด ตัดหัวพวกมันส่งมาให้ฉัน ได้ข่าวว่าค่าหัวเจ้านั่นตั้ง 100 ล้านเบรีเชียวนะ ..."
"ท่านพลโท ..."
"ร้อยเอกคุง เคยบอกไปแล้วว่าอย่ามาขัดคำสั่งของฉัน ... จำได้ใช่มั้ย ?" อึก ...
"จำได้ ... ฉันขออภัยด้วยค่ะ"
"ฟุฟุฟุ ทำตามคำสั่งของฉันเดี๋ยวนี้" ประโยคคำสั่งที่ดังขึ้นทำเอาหญิงสาวที่นั่งอยู่กำนิ้วมือเข้าหากันแน่นอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ความขัดแย้งและความไม่อยากทำตามคำสั่งของผู้ชายคนนี้ตีกันเป็นพัลวันอยู่ในอกและหัวสมอง
เธออยากต่อต้านแต่ก็ไม่สามารถทำได้
"รับทราบ ... ค่ะ"
(1)
ความยุติธรรมความถูกต้องที่แท้จริง มันคืออะไรกันแน่นะ ...
ใบหน้าหวานฟุบลงกับโต๊ะทำงานของตนเองทันที่ที่ได้รับแจ้งมาจากหน่วยที่ 1 ว่าสามารถทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงไปเรียบร้อยแล้ว และศีรษะของกัปตันกลุ่มโจรสลัดคาร์ตี้นั้นจะถูกนำส่งไปให้พลโทเวคเตอร์ที่อยู่ในศูนย์ใหญ่ของกองบัญชาการในทันทีเพื่อให้ท่านผู้นั้นได้นำไปให้กับทางเบื้องบน
ศีรษะของโจรสลัดคาร์ตี้รุกกี้ค่าหัว 100 ล้านเบรี คงจะทำให้ทางหน่วยของ G9 มีชื่อเสียงไปอีกระดับแน่
แต่ถ้าได้ชื่อเสียงมาจากการหลั่งเลือดแบบนี้ก็ไม่เอาด้วยหรอก
แปแด๊บ แปเเด๊บ แปเเด๊บ
พลันเสียงหอยทากสื่อสารก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบผงกหัวขึ้นจากโต๊ะทำงาน ก่อนจะยกสายขึ้นมาเพื่อติดต่อกับปลายทางในทันที
"ร้อยเอกคุง ! แย่แล้วครับ ! รายงานจากหน่วยรบพิเศษที่ 3 ตอนนี้พวกเราเจอกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางระหว่างกำลังจะเดินเรือกลับศูนย์ครับ !" เสียงรายงานนั้นดังขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ก่อนที่หญิงสาวจะนั่งนิ่งไปสักพักหนึ่งเพื่อให้สมองได้ประมวลผล กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางนี่ชื่อมันคุ้นๆแหะ ...
เดี๋ยวนะ ... !
"กะ ... กลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง !" เธอแหกปากลั่น นัยต์ตากลมโตแทบจะถลนหลุดออกมานอกเบ้า
"คะ...ครับ ! ได้โปรดสั่งคำสั่งพวกเราด้วยครับ ตอนนี้เรือของพวกเราใกล้จะไปถึงกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางแล้ว !"
"พวกนายถ่วงเวลาไว้ก่อน แล้วฉันจะรีบไป !" เอ่ยออกมารัวเร็ว ก่อนที่ปลายสายนั่นจะตอบรับ พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานของตนเอง เธอหยิบหมวกแก๊บที่วางอยู่ขึ้นมาใส่ทับเรือนผมซอยสั้นละต้นคอสีคาราเมลนั่น และหยิบชุดคลุมขนาดใหญ่สีขาวสำหรับร้อยเอกขึ้นมาสวมทับทางด้านหลัง ก่อนเดินออกจากห้องทำงานนี้ไปอย่างรวดเร็ว
กลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง มังกี้ ดี ลูฟี่ รุกกี้ที่กำลังโด่งดังค่าหัว 300 ล้านเบรี
ที่มีค่าหัวเยอะขนาดนี้ได้เพราะไปสร้างความวุ่นวายในการถล่มเอดิเอสล็อบบี้มา เหลือเชื่อเลยจริงๆว่าพวกนั้นจะรอดออกไปได้ แถมยังโค่นพวก CP9 ได้หมดทุกคนอีก ยอมรับเลยว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ยินเรื่องราวอะไรที่หน้าเหลือเชื่อขนาดนี้มาก่อน ... เพราะต้องมาช่วยเพื่อนที่ถูกจับตัวไปถึงกับต้องไปบุกรังศัตรู แถมยังเป็นฐานทัพศูนย์กลางของรัฐบาลโลกด้วย
เธอรู้สึกอึ้งในส่วนนั้น เพราะตั้งแต่ลืมตาดูโลกเธอไม่เคยเชื่อในคำว่าเพื่อน ไม่เชื่อในมิตรภาพ ความรัก ความสัมพันธ์ ความจริงใจ เพราะในตอนเด็กเธอแทบตายเพราะถูกคนรอบข้างนั้นหลอกล่อ และไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสกับสิ่งที่ขาวสะอาดเหล่านั้นมาก่อน และถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะทำงานอยู่ในกองทัพเรือแต่เธอก็ไม่รู้สึกดีขึ้นและคิดว่ายังจมอยู่กับโลกที่มืดมิดนั่นอยู่แบบไม่มีวันที่จะได้ออกมา ...
"เดินชมจันทร์ !" ร่างของหญิงสาวลอยขึ้นไปทันทีที่เอ่ย ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนชั้นอากาศเป็นขั้นๆ เพื่อไปหาลูกเรือหน่วยงานในสังกัดการดูแลของเธอ
"พวกแกทุกคน ! ร้อยเอกคุงบอกว่าให้ถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน แจ้งไปยังทุกหน่วยด้วย !" เสียงของทหารเรือดังขึ้น ก่อนความโกลาหลจะบังเกิด เรือของกองทัพหน่วย G9 ค่อยๆเคลื่อนไปทางด้านหลังเรือของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางพร้อมกับลูกกระสุนของปืนใหญ่ก็ยิงไปยังด้านหลังของเรือลำนั้น ทว่าพลาดเป้าไป ฝ่ายศัตรูเลยไหวตัวทัน
"แย่ล่ะสิ พวกกองทัพเรืออีกแล้ว !" นามิ หญิงสาวผมส้มซึ่งเป็นต้นหนเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล ก่อนจะวิ่งอ้อมไปยังด้านหลังของเรือพร้อมกับลูกเรือทุกคนแถมกัปตันจอมยุ่งที่กำลังกัดเนื้อชิ้นโตในมือกินอย่างเอร็ดอร่อย พลางทำตาโตเมื่อพบว่าเรือของกองทัพเรือนั้นมากันถึง 4 ลำ
"เรือของพวกเราคงแล่นมาใกล้กับทางผ่านไปยังศูนย์บัญชาการน่ะ คงเป็นธรรมดาที่จะถูกไล่ตามในเวลาแบบนี้" โรบินก็พูดสันนิฐานออกมาตามความจริง พร้อมกับทอดสายตามองไปยังเรือที่ยังคงตามติดอยู่ทางด้านหลัง ไหนจะกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงมาเฉียดกับเรือนั่นอีก ชักจะหวั่นใจแล้วสิ ยิงลูกปืนใหญ่มาไม่หยุดแบบนี้น่ะ
"นี่ ! โรบินเธออย่าพูดจาหน้าตายแบบนั้นนะ นี่มันเรื่องใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ !?" อุซปโวยวายก่อนจะคว้าตัวช็อปเปอร์ที่น้ำตาไหลทะลักออกมาเป็นทางยาวขึ้นมากอดไว้ แถมยังแหกปากเสียงดังน่ารำคาญอยู่เรื่อยอีก
"ใช่แล้ว TOT นี่มันเรื่องใหญ่เลยน๊า ทำอะไรสักอย่างสิ ลูฟี่ โซโล ซันจิ !" ว่าแล้วก็พาดพิงไปยังบุคคลทั้ง 3 ที่ยืนมองเป็นทองไม่รู้ร้อนอีกต่างหาก
"โวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมา ขอแค่ไม่ให้ลูกปืนใหญ่นั่นมันมาโดนเรือซันนี่ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ" ซันจิก็ตอบกลับไปก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบเอาไว้ในปาก ตามด้วยไฟแช็คที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ
"นั่นสินะ แค่ไม่ให้โดนเรือซันนี่ก็พอ" แฟรงกี้
"ผมเห็นด้วยครับ แต่ว่าพวกเขาเล่นยิงมาพร้อมกันสี่ทิศแบบนั้น ผมเห็นผมยังกลัวเลย โยโฮ่ โยโฮโฮ่" บรู๊ค
"เจ้าพวกนี้นี่มันน่ารำคาญจริงๆนะ จะลุยเลยมั้ยลูฟี่ ?" โซโลที่ยืนเงียบอยู่นานหันไปถามกัปตันของเรือ ซึ่งแน่นอนว่าหมอนั่นก็ยังคงกำลังกินเนื้ออยู่เหมือนเดิม
ลูฟี่ที่ได้ยินโซโลถามอย่างนั้น ก็หันไปตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง "อย่าเพิ่งเลย รอให้พวกนั้นเดินเรือมาใกล้ๆก่อนจะได้สะดวก ช่วงนี้กำลังคันไม้คันมืออยู่ด้วยซะสิ ไม่ได้ออกกำลังมานาน ชิชิชิ" คำตอบของกัปตันทำเอาพวกสายบู๊บนเรือต่างก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเห็นด้วยและชอบใจกับประโยคนั้น ทว่าสำหรับแก๊งค์ตัวอ่อนซึ่งประกอบไปด้วย นามิ อุซป และ ช็อปเปอร์ นั่นต่างก็พากันร้องโวยวายคัดค้านกันอย่างเต็มที่ ทว่า 3 เสียงหรือจะสู้ 6 เสียงนั่นได้ ...ไม่มีทาง !
"มันใกล้เข้ามาแล้วนะ !" นามิว่าขึ้นอีกครั้ง เมื่อพบว่าเรือของกองทัพนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้กว่าจากเดิมแล้ว
"ตอนนี้แหละทุกคน !" ลูฟี่ก็ตอบกลับอย่างนึกสนุก ก่อนที่สายบู๊บนเรือซันนี่นั้นจะพากันกระโดดขึ้นไปบนเรือของเหล่ากองทัพแต่ล่ะลำอย่างพร้อมเพียงกัน และแน่นอนว่าการต่อสู้นั้นก็เริ่มขึ้นทันทีที่ไปถึง ทางกองทัพเรือเองตกใจมากที่เห็นว่าโดนศัตรูบุกขึ้นมาในถิ่นแบบนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากสู้อย่างสุดกำลังกับเหล่าโจรสลัดหมวกฟางที่มีค่าหัวเกินกว่า 100 ล้านเบรี
ทว่า ...
ตู้มมมมมมมมมมมม !
กลุ่มควันลอยกลบเกลื่อนภาพตรงหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงคล้ายกับระเบิดนั่น กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางที่ตอนนี้กำลังได้เปรียบเหล่าทหารเรือต่างก็พากันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและตกใจปนเปกันไป แต่ทว่าสำหรับทหารเรือแล้วตอนนี้พวกเขาเหล่านั้นกำลังดีใจและคิดว่าสถานการณ์กำลังจะพลิกเปลี่ยนให้พวกเขาเองที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ
เมื่อพบว่าร้อยเอกคุงของพวกเขานั้นมาถึงแล้ว !
"นายเป็นใครน่ะ ?!" ทันทีที่กลุ่มควันจางหายไป ลูฟี่ก็ตระโกนถามอีกฝ่ายที่ยืนอยู่บนขอบเรือเสียงดังลั่น เรียกให้เพื่อนคนอื่นๆที่กำลังตกใจอยู่กับเสียงและกลุ่มควันนั่นหันไปมองด้วยความรวดเร็ว
นี่น่ะเหรอ ... มังกี้ ดี ลูฟี่
"ฉันคือร้อยเอกแห่งกองทัพเรือของหน่วย G9 และพวกทหารเหล่านี้ก็อยู่ในสังกัดการดูแลของฉัน"
"งั้นนายคือหัวหน้าของพวกนี้สินะ !" ลูฟี่เอ่ยถามอีกครั้ง ซึ่งร้อยเอกคนนั้นก็เปลี่ยนจากท่ายืนเป็นท่านั่งยองๆบนขอบเรือแทน ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับปลีกหมวกของตนเองแล้วเหลือบสายตามองไปยังร่างของเด็กตรงหน้าก่อนตอบกลับไป
"ใช่แล้ว ทำไมหรอ ?"
"มาสู้กับฉัน !" รอยยิ้มแววตามุ่งมั่นและท่าทางเตรียมพร้อม ร้อยเอกยิ้มกว้างก่อนจะกดปลีกหมวกลง
"น้อมรับคำท้า"
"หมัดยางยืด !"
"โซล !" ทันทีที่พูดจบร่างของร้อยเอกคนนั้นก็หายไปพร้อมกับลูฟี่ที่พุ่งตัวไปข้างหน้าก็รีบเบรกการกระทำของตนเองเอาไว้ในทันที ก่อนที่เขาจะหันใบหน้าไปมองทั้งทางด้านหลังทางขวาและทางซ้ายแต่กลับไม่พบร่างของคนคนนั้นเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะมีประสบการณ์ในการต่อสู้กับผู้มีพลังพิเศษอย่างรุจจิที่เอดิเอสล็อบบี้แบบนี้มาแล้วบ้าง แต่เขาก็ยังไม่มีความสามารถในการจับจุดของศัตรูที่หายไปได้อยู่ดี
"เท้าวายุ !" ข้างบนหรอ !
เปรี้ยง !
ลูฟี่ที่ไหวตัวทันก็กลิ้งขลุกขลักอยู่ไปมาบนพื้นเรือ แต่ถึงแม้จะหลบได้ก็หลบได้แบบเฉียดฉิว แน่นอนว่าเขาจึงถูกผลกระทบจากพลังที่รุนแรงนั้นเข้าไปเต็มๆ เลือดสีแดงสดไหลย้อยออกมาจากมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่
"หนอยแก !"
"ดูท่าทางหมอนั่นจะแข็งแกร่งมากเลยนะ" นามิที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้นด้วยความทึ่ง
"งั้นสิ ดูเหมือนไม่ใช่ศัตรูแบบหมูๆแล้วล่ะ" โซโลก็ตอบกลับ ก่อนจะละสายตาออกมาจากภาพนั้นเมื่อพบว่าพวกทหารเรือเริ่มวิ่งตรงดิ่งมาทางนี้กันแล้ว
"เกียร์สอง ... หมัดปืนกลยางยืด !"
"กายากระดาษ !" หมอนั่นกระตุ้นให้เลือดไหลเวียนเร็วขึ้นอย่างนั้นเหรอ ร้อยเอกที่หลบการโจมตีของอีกฝ่ายอยู่อย่างพริ้วไหวเหมือนกระดาษได้แต่คิดอยู่ในใจ ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าพลาดไปหมัดหนักๆของลูฟี่ก็กระแทกเข้ากับใบหน้าเนียนเข้าอย่างจัง
"อั่ก !"
"ร้อยเอก !" เหล่าทหารเรือเมื่อเห็นดังนั้นก็เอ่ยเรียกชื่อของหัวหน้าด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับพากันกรูไปยืนดูสภาพของเรือกองทัพหน่วยที่ 3 ซึ่งพังยับเยินไม่เป็นท่าจากการปะทะกันของกัปตันกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางและหัวหน้าของพวกเขา แต่ยังดีที่ก่อนหน้านั้นเหล่าทหารของหน่วยนั้นได้อพยพออกไปรวมกลุ่มกับหน่วยอื่นกันก่อนหน้านี้แล้ว
"บาซูก้า !"
"อึก ... โซล !" เอ่ยขึ้นมาก่อนจะหายตัวหลบได้ทันแบบเฉียดฉิว
"ร้อยเอก ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ !" เสียงของเหล่าทหารที่ถามไถ่อาการของคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงดังขึ้นระงม
"ฮึ ? ... เดี๋ยวก่อนนะแบบนี้นี่มัน ..." นามิที่ใช้กระบองคุริมะฟาดใส่ศัตรูจนล้มลงไปหมดแล้ว รีบชะงักหยุดการกระทำของตเองไว้ในทันที ก่อนใบหน้าสวยจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและคลื่นทะเลที่ซัดผ่านตัวเรือนั้นอยู่
"คุณต้นหนมีอะไรหรือเปล่า ?" โรบินที่เห็นท่าทีของนามิดังนั้นก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้
"พายุน่ะ ... พายุกำลังจะมา !"
"หมัดปืนยางยืด !"
"โซล ! ดัชนีพิฆาต !"
"อั่กกกกกก !" ลูฟี่ร้องออกมาดังลั่นทันทีที่โดนท่าของอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไปไกล
"เพราะเป็นยางสินะ ถึงทะลุผ่านไปไม่ได้น่ะ" เมื่อเห็นว่าอีกคนล้มลงนอนกองอยู่กับพื้นเรือที่แตกหักในสภาพที่ยังปกติสมบูรณ์ดีอยู่ก็เอ่ยขึ้นมาตามความจริง เพราะโดยปกติแล้วสำหรับบุคคลที่โดนการโจมตีของดัชนีพิฆาตเข้าไปร่างกายในส่วนที่ถูกชี้ก็จะทะลุออก
"แฮ่ก แฮ่ก ..."
"ลูฟี่ ! รีบหนีกันเถอะพายุมาแล้วนะ !" ทว่ายังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้ปริปากพูดอะไรออกไป เสียงของต้นหนเรือกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางก็ดังขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่คลื่นทะเลยักษ์ขนาดใหญ่จะซัดผ่านเข้ามาในบริเวณที่เรือเธาซันด์ซันนี่จอดอยู่ทันทีจนเรือนั้นโคลงเคลงไปหมด แถมท้องฟ้าในตอนแรกที่ยังสว่างสดใสกลับมืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆหนาดำทมิฬ
"เออ ได้เลยจะไปเดี๋ยวนี้ !" ลูฟี่เองที่เห็นดังนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะออกแรงวิ่งตรงไปยังเรือของตนเอง
"ระ ... ร้อยเอกครับ ! พวกเราก็ไปกันเถอะ !"
"พวกนายรีบหนีไปกันก่อนเลย "
ความคิดเห็น