คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
ฟิคเรื่องนี้แต่งสนองนี้ดตัวเองหนา . _______ . ถ้าเผลอเข้ามาก็กดปิดเหอะแก 555555555555
อยู่ในช่วงหลง โรโรโนอา โซโล -//////////////////- <3
“นี่โซโล… ขอขี่หลังหน่อยดิเดินไม่ไหวแล้วอ่า” ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคานยางด้วยความหมดสภาพแบบเต็มแก่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะให้คนที่ไม่ได้มีร่างกายอวบอ้วนอุดมสมบูรณ์อย่างฉันเดินฝ่าทะเลทรายเพื่อไปเมืองอลาบัสต้าของวีวี่เพื่อนรักของเหล่าโจรสลัดหมวกฟางนี่
แต่ว่าสำหรับฉันยังไม่เคยคุยกับวีวี่หรอกนะ ก็เพราะว่าฉันเพิ่งได้ขึ้นเรือลำนี้เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเองน่ะสิ หลับอยู่ที่บ้านดีๆกลับกลายเป็นว่าพอตื่นขึ้นมาอีกทีเหมือนกับว่าข้ามมิติมาอยู่บนเรือของลูฟี่ท่ามกลางความแตกตื่นของคนบนเรือ ไม่ใช่คนบนเรื่อไปซะทีเดียวหรอก ฉันเองก็แตกตื่นสับสนมึนและโคตรงงอยู่เหมือนกัน T_____T
“เธอก็ไปขี่อูฐเหมือนกับยัยนามินั่นสิ มาขอฉันขี่หลังทำไม” อีกฝ่ายที่มีเรือนผมสีเขียวเหมือนสาหร่ายทะเลก็ตอบกลับมาด้วยความหมดสภาพไม่ต่างกัน
อย่างว่าแหละทะเลทรายที่นี่มันร้อนมาก แถมทรายมันก็ทะลักเข้าไปในรองเท้าซะจนหยาบไปหมด
“ชิ นายก็แหกตาดูบ้างสิว่าบนอูฐนั่นนั่งได้แค่สองคนแล้วนามิกับโรบินก็นั่งไปแล้วด้วย! ลูฟี่ฉันขอขี่หลังนายหน่อย T^T” เมื่อพึ่งหมอนี่ไม่ได้ ฉันก็ต้องหาที่พึ่งใหม่เพื่อเอาตัวรอด!
“ไม่เอาหรอก! ฉันไม่มีแรงแล้วฉันอยากกินเนื้อ!” และนั่นก็เท่ากับว่าความฝันของฉันพังทลายลงไปอย่างไม่มีชิ้นดี ตอนนี้แรงยืนก็แทบจะไม่มีแล้วนะ ตายแน่เลยฉัน T__________T
“คุณฟางครับขี่หลังผมมั้ยครับ!” และนั่นเองก็ทำให้ฉันหันขวับไปอย่างรวดเร็ว แอร๊ย! ซันจิ
“ขี่สิขี่ TOT” ฉันเอ่ยด้วยความรวดเร็วก่อนจะตั้งท่ากระโจนขึ้นไปบนหลังของซันจิโดยทันที แต่ทว่าแรงดึงจากทางด้านหลังทำเอาฉันเซลงจนเกือบจะล้มลงไปนั่งบนทรายที่ร้อนระอุนี่
“ไม่ต้องไปขี่หลังหมอนั่นหรอก ขี่หลังฉันดีกว่า” โซโลว่าก่อนจะย่อตัวลงไป “เอาล่ะขึ้นมาสิ”
“หนอย! ไอ่หัวเขียว!” ซันจิทำท่าจะเข้าไปเตะโซโลแต่ทว่าอุซปกับช็อปเปอร์เข้ามาดึงไว้ก่อน
“ฮึ้บ! ผู้หญิงบ้าอะไรตัวหนักชะมัด!” ทันทีที่จัดแจงท่าทางเสร็จเรียบร้อยโซโลก็บ่นขึ้นมาในทันที ฉันที่ได้ยินดังนั้นก็ยกมือขึ้นฟาดลงบนแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างแรงจนอีกฝ่ายร้องโอดโอย
“ตีทำไมเนี้ย!”
“ฉันตัวเบาจะตายเถอะ!”
“เบาไปหมดสิเธอน่ะ ทำเอาฉันเดินลำบากขึ้นหลายเท่าเลยนะเฟ้ย”
“หุบปากแล้วเดินไปเลย เร็วเซ่!” ฉันโวยวายอีกรอบ ซึ่งแน่นอนว่าหมอนั่นเอาแต่บ่นแล้วก็บ่น แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของฉันแต่โดยดี ฉันยกยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะกระชับแขนที่คล้องอยู่บนลำคอพร้อมยื่นใบหน้าไปเกยอยู่บนไหล่แกร่งของอีกฝ่ายเพื่อมองดูทางข้างหน้าที่มีแต่ทรายและแดดร้อนๆ
“เมื่อไหร่จะถึงอ่ะ” เอ่ยถามก่อนจะเบะปากออกมา
“อีกนานเลยแหละ… อึ้บ!” โซโลก็ตอบกลับพร้อมกับใช้ท่อนแขนที่สอดอยู่ใต้ขาพับผ่านเนื้อผ้านั้นยกขึ้นและนั่นก็ส่งผลให้ตัวของฉันขยับขึ้นไปข้างบนเล็กน้อยแล้วหล่นลงมาที่เดิม
และนั่นก็เริ่มทำให้รู้แล้วแหละว่าฉันเห็นแก่ตัวเกินไป ;___;
“โซโลเดี๋ยวฉันเดินเองดีกว่า” จบคำพูดหมอนั่นก็หันมามองหน้าฉันเล็กน้อยแล้วหันหลับไปยังเบื้องหน้าต่อ
“ทำไมล่ะ เมื่อกี้ยังเที่ยวขอคนอื่นขี่หลังอยู่เลย”
“ก็ฉันเห็นใจนายอ่ะ อีกนานไม่ใช่หรอ ถ้านายแบกฉันกลัวว่านายจะใช้พลังงานเกินใช่เหตุ”
“ไม่ต้องหรอกคนอย่างฉันไม่เหนื่อยง่ายอยู่แล้ว” คำตอบของโซโลทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่ฉันจะรัดแขนที่คล้องอยู่บนลำคอของอีกฝ่ายแน่น
“อะ…โอ้ย! ยัยบ้าทำอะไรของเธอน่ะ! จะฆ่าฉันหรอ!” โวยวายออกมาเสียงดังทำเอาเพื่อนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงกลับหันมามองเป็นตาเดียว
“กรี๊ด =[]=! โทษทีไม่ได้ตั้งใจ” และฉันที่เพิ่งจะได้รู้ตัวว่าเผลอทำอะไรผิดไปร้ายแรงก็ค่อยๆคลายแขนที่รัดอยู่บนต้นคอของโซโลออกด้วยความรวดเร็ว “ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ TOT!”
“เธอนี่มันแสบชะมัดเลยฟาง!”
“ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจงายย T^T” ฉันว่าขึ้นมาอีกรอบเพื่อยืนยันเจตนา
“ช่างเถอะ ถ้าเธอทำร้ายร่างกายฉันขึ้นมาอีกครั้งล่ะก็นะ”
“อย่ามาทำโหดหน่อยเลยน่า ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กน่ารักนะยะ”
“เข้าข่ายเตี้ยกว่าเกณฑ์เลยแหละเธอน่ะ”
“โซโลลลลลลลลล!!!!!” แหกปากโวยวาย ก่อนที่ฉันจะเพิ่งสังเกตุเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเกาะกุมอยู่เต็มไปหมด โดยที่ฉันมีแค่เพียงไอน้ำเม็ดเล็กๆเกาะอยู่ตรงจมูกเท่านั้น
“ทำอะไรของเธอน่ะ!”
“ก็จะเช็ดเหงื่อให้นายไงเล่า เดินต่อไปเหอะน่า!” ฉันก็ตอกกลับ ก่อนจะยกแขนข้างนึงขึ้นไปปาดเอาเหงื่อที่เกาะอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายออกอย่างตั้งใจ จวบจนไม่เหลื่อร่องรอยของเหงื่อนั่นอีกแล้วฉันก็ค่อยๆลดแขนกับลงที่เดิม
แต่แล้วเสียงของลูฟี่ก็ทำเอาฉันเผลอหัวเราะออกมาด้วยความรวดเร็ว
“ดูดิทุกคนโซโลเขินหน้าแดงเลย!!!!”
“หุบปากนะลูฟี่!! ใครเขินกันพูดดีๆนะเจ้าบ้า!!!!!!!”
“โซโลเขินฟาง ฟางเช็ดเหงื่อให้โซโลเขินฟางหน้าแดงเลย แบร่ๆๆๆๆ!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” นั่นคือเสียงหัวเราะของทุกคนและฉัน
“แกนะแก…” โซโลกดเสียงต่ำด้วยความโกรธเคืองก่อนที่ฉันจะขยับใบหน้าไปกระซิบลงที่ใบหูของอีกฝ่ายซึ่งแน่นอนว่าเลือดสีฝาดนั้นลามขึ้นมาบนใบหูของอีกฝ่ายเป็นอันเรียบร้อยแล้ว
“เขินเค้าหรอเตง -.,- กร้ากกกกกกกกกก”
“ยัยฟาง!!!!”
ความคิดเห็น