คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทริปเรียนเสริมกระเจิงขวัญ l บทนำ
บทนำ
เสียงเจื้อยแจ้วจากเหล่านักเรียนในแต่ละห้องเรียนดังขึ้นมาระงมจนแทบจับแจงฟังแต่ละประโยคไม่ได้ศัพท์ แต่นั่นก็เป็นปกติไปเสียแล้วเพราะในระหว่างที่รออาจารย์มาสอนในคาบแรกนั้นก็ต้องใช้เวลานานพอสมควรอยู่ จึงเหมาะสมกับโอกาสให้เหล่านักเรียนทุกคนนั้นต่างพากันจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ หรือจับกลุ่มเพื่อลอกการบ้านเคลียร์งานค้างกันอย่างตั้งหน้าตั้งตาและมุ่งมันให้ทันส่งในคาบเรียนที่จะถึงต่อไป
แต่ก็อย่างว่าช่วงนี้ใกล้เวลาในการสอบปิดภาคเรียนที่สองแล้ว สำหรับคนที่ชอบทำตัวเป็นดินพอกหางหมูก็คงต้องใช้เวลาในการเคลียร์งานเยอะเป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่าเด็กนักเรียนที่ไม่ได้มีลักษณะนิสัยแบบนั้นจะสบายใจได้ซะทีเดียว เพราะยังไงการสอบที่แสนโหดนั้นก็ใกล้เข้ามามากเต็มทนแล้ว ต้องเร่งอ่านหนังสือกันแบบหัวหมุนเลยก็ว่าได้
แต่ก็มีไม่กี่คนหรอกที่คิดแบบนี้
“ท่านผู้อำนวยการคะ ดิฉันขออนุญาตนำรายชื่อของเด็กนักเรียนดังกล่าวไปให้อาจารย์ผู้ดูแลของแต่ละห้องเรียนทราบนะคะ” หญิงสาวร่างอวบอ้วนในชุดเครื่องแบบสุภาพเรียบร้อยหันใบหน้าไปถามชายร่างสูงโปร่งที่นั่งหมุนปากกาอยู่บนเก้าอี้ผ้าสีแดงกำมะหยี ผู้ซึ่งอยู่ในตำแหน่งของผู้อำนวยการนักเรียนโรงเรียนสตรีฯแห่งนี้
“อืม ฝากด้วยล่ะ” เขาตอบรับเพียงแค่นั้น ก่อนหญิงสาวที่ยืนอยู่จะโค้งหัวเคารพแล้วพาร่างของตัวเองเดินออกไปจากห้องทำงานของชายตรงหน้าโดยไม่ลืมหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อนที่มีรายชื่อของเด็กนักเรียนดังกล่าวติดมือออกไปด้วย
อาทิตย์ในการสอบ (ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4)
“ข้อสอบยากชะมัดเลยแหะ” นี่คือประโยคยอดฮิตที่หลุดออกมาจากปากของเหล่าเด็กนักเรียนทันทีที่ก้าวขาเดินพ้นออกมาจากห้องสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ตามริมระเบียงหน้าห้องสอบของเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เต็มไปด้วยร่างของหญิงสาวที่อยู่ในชุดเครื่องแบบโรงเรียน และตรงปอกแขนสีแดงอ่อนนั่นมีตัวเลขบ่งบอกถึงชั้นที่อยู่ปรากฏเอาไว้
พวกเธอเหล่านั้นต่างก็พากันเอ่ยปากพูดคุยเรื่องสอบกันไปตามปกติ มีบ้างอาจารย์ที่กำลังคุมสอบเพื่อนๆในห้องอยู่ต้องออกมาบ่นใส่เพราะทำเสียงดังรบกวน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้บทสนทนาเลือนหายไปแต่อย่างใด โดยการกระทำเหล่านี้เกิดขึ้นติดต่อกันจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับห้องเรียนที่ 4 ไปจนถึงห้องเรียนที่ 6 และแน่นอนว่าห้องเรียนที่กล่าวมานี้คุณภาพจะดูทิ้งห่างจากห้อง 1 ถึงห้อง 3 ที่เคร่งครัดในเรื่องของการเรียนและกฎระเบียบมากกว่าห้องท้ายโดยสิ้นเชิง
“เห้ย นั่นดูดิใช่รายชื่อเด็กนักเรียนที่เข้าร่วมทริปอะไรนั่นเปล่า?” พลันเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นภายในวงสนทนา ทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นต่างก็พากันมุ่งความสนใจไปยังอาจารย์ท่านหนึ่งที่กำลังยืนติดใบประกาศอยู่ตรงบอร์ดซึ่งตั้งตระหง่านอยู่แถวๆทางเดินลงบันไดของสายชั้นมอสี่
“เห็นว่าปีนี้สุ่มเอารายชื่อจับใส่ไปนี่ หวังว่าจะไม่มีชื่อพวกเราอยู่ในนั้นหรอกนะ”
“เห? จริงหรอ ไม่ใช่ว่าไปด้วยความสมัครใจหรือไงกัน?”
“ก็ปีที่แล้วให้ลงตามความสมัครใจ แต่พอปิดเทอมไปเด็กบางคงก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องหยุมหยิมแค่นี้หรอก เห็นว่าปีที่แล้วเลยยกเลิกทริปไปน่ะเพราะมีคนมาสมัครไม่ถึง 10 คนเลยด้วยซ้ำ”
“งั้นก็ไปดูกันเถอะ อาจารย์เขาติดเสร็จแล้ว” ว่าจบ ก็พากันลุกออกไปทั้งกลุ่มเพื่อดูรายชื่อที่ถูกพิมพ์ด้วยน้ำหมึกสีดำซึ่งติดอยู่บนบอร์ดขนาดใหญ่ และเพียงไม่นานหลังจากนั้นเด็กนักเรียนคนอื่นที่เห็นก็รีบพากันเดินมาดูยกใหญ่ พร้อมกับคำถามที่อยู่ในใจของทุกคนว่าจะมีชื่ออยู่ในนั้นหรือเปล่า สำหรับคนที่ไม่มีก็โล่งใจไป แต่สำหรับคนที่มีก็ช่วยไม่ได้อย่างแรง
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 1
“ยัยคาริ ยัยเคียวโกะ บนบอร์ดทริปเรียนเสริมมีชื่อของพวกเธอด้วยนะ!” เสียงของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งพาร่างของตนเองนั้นมาหาเพื่อนสนิทในกลุ่มทั้งสองคนที่ไม่รู้จะนับว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่มีชื่ออยู่บนบอร์ดนั่น
“ทริปเรียนเสริมอะไรของเธอ” ซันโยจิ เคียวโกะ หญิงสาวผมสั้นสีส้มประกายทองเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมกับยกมือขึ้นขยับกรอบแว่นตาหนาเตอะของตนเองให้เข้าที่
“นั่นสิ เรียนเสริมอะไร ชื่ออะไร บอร์ดอะไร ช่วยพูดให้ฉันเข้าใจหน่อยได้มั้ย?” และอีกคนที่มีผมยาวสลวยสีดำขลับตัดกับสีผิวขาวผ่อง เทตสึยะ คาริ ก็เอ่ยต่อไปพลางปั้นสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นักที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกข้อมูลอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ แถมยังไอ่สีหน้าท่าทางที่พาลไม่สู้ดีนั่นอีก
“ทริปเรียนเสริมช่วงปิดเทอมซัมเมอร์ที่ฉันเคยบอกไปไง! พวกเธอสองคนมีชื่ออยู่ในบอร์ด พวกเธอต้องไปนะ!”
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2
“กรี๊ดดดดด! มันเป็นไปได้ยังไงกัน ทำไมชื่อของฉันถึงไปอยู่ในบอร์ดนั่นได้ นั่นมันช่วงปิดเทอมจะให้ฉันเสียเวลามานั่งเรียนไอ่ทริปประสาทเสียไม่เข้าเรื่องนี้อีกหรอ แค่นี้ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ!”
“ชู่ว์ นี่ ใจเย็นก่อนสิมานามิ” วาทาเมะ เร็ตสึ หญิงสาวผมสั้นร่างเล็กกว่ามาตรฐาน เอ่ยเตือนเพื่อนสาวอีกฝ่ายของตนเอง ชิโฮระ มานามิ ที่กำลังยืนโกรธแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ตรงหน้าบอร์ดซึ่งนั่นมีรายชื่อของพวกเธอสองคนติดอยู่บนนั้นด้วย แน่นอนว่าถึงจะเอ่ยเตือนขนาดนั้นแล้วแต่เพื่อนสาวจอมเอาแต่ใจของเธอก็ยังคงไม่หยุดได้แต่ยืนเกรี้ยวกราดด่าบอร์ดตรงหน้าลามไปถึงคนที่จับรายชื่อเธอเข้าไปใส่พึมพำไม่ลืมสาปแช่งไปอีกทบ ทำเอาเร็ตสึเองได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหัวไปมาเบาๆอย่างเอือมระอา
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 3
“เห … ทำไมห้องสามถึงมีแค่ฉันคนเดียวที่ได้ไปกันล่ะ?” ชายหนุ่มเพียงคนเดียวของสายชั้นมัธยม คิเคียว เรียวตะ เอ่ยออกมาอย่างงัวเงียเพราะเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอันแสนยาวนานหลังจากสอบวิชาแรกเสร็จไป นี่ก็เหลือเวลาว่างอีกตั้งเยอะกว่าข้อสอบชุดใหม่จะมา กะจะนอนให้เต็มอิ่มแต่เพื่อนตัวดีทั้งหลายก็พากันมารุมมาล้อมซะได้
“ก็ไม่รู้สิ แต่ฉันเห็นชื่อนายในบอร์ดนั่นแน่ ไม่ได้ตาฝาดด้วย!”
“งั้นหรอ น่าสงสัยชะมัดเลยแหะ … หาวววว”
“นี่ นายแน่ใจนะว่านั่นเป็นใบหน้าท่าทางของคนที่กำลังสงสัยอยู่น่ะ…”
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 4
“โธ่ ให้ตายเถอะนี่ใครกำลังเล่นตลกอะไรอยู่กับฉันอย่างนั้นเหรอ?”
“นั่นสิ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”
“เฮ้อออ ! / เฮ้อออ !”
มิสึโอะ นาวาอิ และ อากาเนะ เรย์ สองสาวเพื่อนร่วมห้องที่แทบไม่ค่อยได้คุยกัน ตอนนี้กำลังนั่งจับมือคุยกันอยู่ในสภาพที่ดูไร้เรี่ยวแรงและหม่นหมองจนคนที่เดินผ่านแถวนั้นไม่กล้าเข้าใกล้และได้แต่มองตามด้วยสายตาประมาณว่า อะไรของพวกนั้น
“ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ได้ด้วย พ่อกับแม่ฉันคงเห็นด้วยแหง” และอีกเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น ซากูระ นาโอริ นักกีฬาประจำโรงเรียนรูปร่างสูงโปร่งแถมมีใบหน้าหล่อเหลาเหมือนผู้ชายไม่มีผิด หลายครั้งก็ทำเอาคนอื่นเข้าใจผิดกันหมดนึกว่าเธอเป็นผู้ชายไปซะแล้ว ก็แหงล่ะเสียงก็ออกจะห้าวๆ แถมนิสัยยังไม่เหมือนผู้หญิงเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ก็ป๊อปปูล่าใช่ย่อย
“เฮ้อออ !”
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 5
“ในที่สุดก็ได้ร่วมทริปจริงๆแล้ว! เย้!” เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่เธอจะหันไปแปะมือกับเพื่อนๆภายในกลุ่มอย่างสนุกสนาน ยามิยะ โคอิจินะ ยิ้มร่าออกมาพร้อมกับสไลด์ภาพใบรายชื่อที่ไปถ่ายมาจากบอร์ดประกาศดูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข
“สมใจอยากพวกเธอแล้วสินะเนี้ย จริงๆเล้ย” มิโนะ กิซาโกะ ที่เห็นท่าทางดีอกดีใจเพื่อนแต่ล่ะคนก็ส่ายหัวและยิ้มออกมาบางๆ ตอนแรกก็ตกใจอยู่ว่าทำไมรายชื่อที่ติดอยู่ในใบกระกาศนั้นถึงได้มีทุกคนที่สนิทกันในกลุ่มครบหมด ทว่าพอมารู้ความจริงแล้วว่า ฮิคาริ วาชินะ ที่เป็นญาติห่างๆกับท่านผู้อำนวยการไปขอร้องเอาไว้เพราะพวกเธออยากไปร่วมทริปกันมาก ไม่ได้ร่วมเพื่อให้ได้ความรู้ แต่ดูเหมือนจะร่วมเพื่อความสนุกมากกว่า
“คิก ขอโทษนะจ้ะกิซาโกะถ้าทำให้เธอลำบาก” วาชินะก็เอ่ยออกมาพร้อมยิ้มหวาน เธอเป็นลูกคุณหนูของกลุ่มที่รวยที่สุดแถมยังเรียบร้อยและอ่อนโยนที่สุดอีกด้วย
“อ๊ะ… เปล่านะฉันไม่ได้ลำบากเลย” กิซาโกะที่เห็นดังนั้นก็รีบป้องมือส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธพร้อมยิ้มแหยๆ “เนอะ มิสุจัง” ก่อนจะหันไปหาแนวร่วม คาซาเนะ มิสุ สมาชิกอีกคนของกลุ่มซึ่งโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง
“หืม…? อืม” ตอนแรกก็สงสัยอยู่ว่าเรื่องอะไร แต่พอเห็นท่าทางของกิซาโกะแล้วก็ได้แต่ขานรับในลำคอพร้อมก้มหน้าก้มตาลงไปอ่านหนังสือเล่มหนาในมือต่อ
มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 6
“ห้องหกมียัยหยิ่งนั่นคนเดียวหรอที่ได้ไปน่ะ?”
“ดูเหมือนจะใช่นะ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่ใช่พวกเรา… ไปกินข้าวกันเถอะ” พูดจบ ร่างสองร่างสุดท้ายที่ยืนดูรายชื่อของบอร์ดอยู่ก็ผละตัวออกมาก่อนจะเดินลงบันไดไปตามลำดับ พร้อมกับร่างของหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องสอบเป็นคนสุดท้าย เธอนำอุปกรณ์ที่ใช้สอบเก็บใส่ยังกระเป๋านักเรียนที่แขวนอยู่บนราวตามเลขที่ ก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังบอร์ดซึ่งอยู่ห่างจากบริเวณนี้ไม่มากเท่าไหร่นัก
ลำดับที่13 ซากิวาระ อัยน์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 6
ความคิดเห็น