CALL YOU MINE, YOU'RE MY

ตอนที่ 6 : CYM 5 : One Thing

5

But I need that one thing
And you’ve got that one thing

แต่ฉันต้องการสิ่งๆเดียวเท่านั้น
และสิ่งนั้นก็คือเธอ..

-One Thing-

“ ..ทางผ่าน “

          นี่มัน..โกหกชัดๆ-_-

“ จะบอกว่ามหาลัยฉันเป็นทางผ่านนายทุกวันเลยรึไง “

“ หรือเธออยากให้ฉันบอกว่ามารับล่ะ
☺”

“ ทะ..ทางผ่านก็ทางผ่านสิ“

          โอเค นี่มันอาจจะดูแปลกไปสักหน่อย..ไม่สิ อันที่จริงฉันว่ามันแปลกมากๆเลยล่ะ!   

          ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถของเจเรมี่  สปอร์ตคาร์คันเท่ห์ที่ขับไปรับไปส่งฉันตลอด1อาทิตย์ที่ผ่านมา..ใช่..ฟังไม่ผิดหรอก 1อาทิตย์ที่ผ่านมานั่นแหละ! โดยเขาให้เหตุผลว่ามันเป็นทางที่เขาจะต้องผ่านอยู่แล้วจะขับรถไปให้เปลืองน้ำมันทำไม  แต่คือ มันไม่ดูแปลกไปหน่อยหรอ ที่เขาจะผ่านทางนี้ทุกวันทั้งขาไปขากลับน่ะ!?

          หวังว่ามันคงจะเป็นทางผ่านจริงอย่างที่เขาว่าแล้วกัน เพราะถ้าเป็นอย่างอื่นมันคง..เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันแฮะ-_-;

“ วันนี้วันศุกร์ เธอคงไม่รีบกลับไปพักผ่อนที่ห้องหรอกนะ “ เจเรมี่หันมาถามในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง วันนี้เขาก็แต่งตัวดูดีตามสไตล์อีกเหมือนเคย สมกับที่เป็นลูกคนรวยล้นฟ้าจริงๆแฮะ แบรนด์เนมทั้งตัว ขนาดไอ้เสื้อยืดสีดำปักลายChrome hearts ธรรมดาๆที่ตัดกับผิวขาวโอโม่นั่นก็ราคาเป็นหมื่นนะคะทุกคน-0- นี่ถ้าไม่ใช่คนระดับเขาใส่ฉันคงคิดว่าเป็นของก๊อปเกรดMirrorแน่อ่ะ

“ ไม่ คือฉันหมายความว่าใช่ ฉันอยากรีบกลับไปพักผ่อนที่ห้อง “ รู้มั้ยว่ามันเหนื่อยจริงๆนะเรียนวิศวะเนี่ย ไปเรียนวันเดียวได้งานกลับมาอีกเป็นสิบ! ฉันจะตายอยู่แล้ว T^T
 

“ งั้น..ไอ้นี่ฉันคงต้องยกให้คนอื่นสินะ “ ฉันหันไปมอง ไอ้นี่ ที่เจเรมี่พูดถึง เดี๋ยวนะ..ไอ้บัตร2ใบนี้นี่มัน!!

“ THE MET 2^nd SHOW IN BANGKOK @LOG.OUT 

FRI 16^th DOOR OPEN18.00hr SHOW TIME19.00 (VIP CARD) “

“ บัตรมันขายหมดไปแล้วนี่! “ และแน่นอนว่าฉันซื้อไม่ทัน: ( เปิดขายไม่ถึง10นาทีแต่บัตรกว่า5000ที่นั่งก็หมดในพริบตา ขนาดแอบใช้เส้นสายของพ่อแล้วแต่ก็ยังหาบัตรไม่ได้เลย แต่นี่! เจเรมี่ชูมันอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แถมยังเป็นบัตรวีไอพีซะด้วย! เอ๊ะ แล้วฉันจะแปลกใจไปทำไมกัน ก็พวกเขาเป็นเพื่อนกันนี่

“ อันที่จริงพวกไอ้ดอมมันฝากมาให้เธอน่ะ แต่ถ้าเธออยากจะไปพักผ่อน ก็ได้นะ “

“ ฉันไป! ไปแน่นอน! “ THE MET ฝากบัตรวีไอพีมาให้เลยนะ! Oh my god ไม่อยากจะเชื่อว่า วงดนตรีระดับโลกแบบนั้นจะเป็นคนฝากบัตรคอนเสริต์มาให้ฉันเอง! กรี๊ด

“ เฮ้ เธอออกนอกหน้าไปแล้วนะ ทีเมื่อกี้ยังบอกว่าอยากจะพักผ่อน”

“ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว! นี่ๆ บัตรมันมีสองใบ งั้นฉัน..”

“ ฉันไปด้วยไง
”

“ หะ..ห๊ะ? “

“ มันฝากมาให้เธอแค่ใบเดียวนี่ อีกใบน่ะของฉัน “

“ แต่..แต่ว่า..” ฉันถึงกับคิดอะไรไม่ออก คอนเสิร์ต THE MET กับ..กับเจเรมี่เนี่ยนะ!?

“ จะสละบัตรของเธอมาให้ฉันก็ได้นะ คงมีคนอื่นที่อยากไป..”

“ ไม่ๆ ฉ..ฉันไปอยู่แล้ว      ! “

“ Well ” เจเรมี่เก็บบัตรคอนเสิรต์ไว้ตรงคอนโซลรถ ก่อนจะเหยียบคันเร่งทันทีที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว  ฉันเห็นว่ามุมปากเขากำลังกระตุกขึ้นเล็กน้อย นี่มัน..โอ๊ย มันโอเคจริงๆใช่มั้ยเนี่ยที่จะไปคอนเสิร์ตกับเขาน่ะ! ให้ตายสิ ใครใช้ให้เขาเอาบัตรคอนเสิร์ตที่หายากแบบนี้มาล่อฉันกันเล่าL

@LOG.OUT  21.00 hr

          ฉันกลับไปเปลี่ยนชุดกับเจเรมี่ที่คอนโดก่อนมาถึงที่นี่ตอน6โมงกว่า และตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตของวงดนตรีร็อคระดับโลก! นี่มันไม่ใช่แค่ไลฟ์แบบVIPที่บรรจุคนได้ไม่ถึง300 แต่ที่นี่คือstadiumที่บรรจุคนได้เป็นพันๆ! ทั้งแสง สี เสียงมันอลังการอย่างกับคอนเสิร์ตที่นิวยอร์กแน่ะ สุดยอดไปเลย!

“ Damn hot! “ เสียงสถบของเจเรมี่ดังขึ้นมาจากข้างๆ และไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาพูดคำนั้นน่ะ จริงอยู่ว่าอากาศค่อนข้างที่จะร้อนมาก แต่สาบานได้ว่าผู้ชายคนข้างๆฉันน่ะ Hot ยิ่งกว่า.. ฉันหมายถึงเจเรมี่นั่นแหละ จะมีใครอีกล่ะ

          เขาสวมแค่เสื้อกล้ามสีขาวข้างในทับด้วยแจ๊คเก็ตสีดำที่ดูกี่ทีก็รู้สึกว่ามันดีไซน์มาเพื่อเขาจริงๆ ฉันเห็นผู้ชายที่แต่งตัวแบบนี้แต่ยังดูดีได้ไม่ถึงครึ่งของครึ่งของครึ่งของเจเรมี่เลย! มันอาจจะฟังดูเว่อร์ แต่นี่คือเรื่องจริงนะ ผู้ชายคนนี้ดูดีจริงๆ ขนาดคนที่มาดูคอนเสิร์ตแต่ไม่ได้เป็นแฟนคลับตัวยงแบบฉันยังมาขอเจเรมี่ถ่ายรูปเพราะคิดว่าเขาเป็นนักร้องนำเลย!  ฉันกล้าพูดเลยว่าผู้หญิงคนไหนที่เดินผ่านเขาแล้วไม่หันกลับมามองต่ำกว่า3รอบน่ะผิดปกติแน่ๆ

“ So get out, get out, get out of my head
And fall into my arms instead
I don’t, I don’t, don’t know what it is
But I need that one thing
And you’ve got that one thing..~” ( One thing – One Direction )

“ นี่เธอร้องได้ทุกเพลงเลยรึไงน่ะ ขนาดไม่ใช่เพลงของวงพวกมัน “ เสียงของเจเรมี่ดังขึ้นเหนือหัวฉัน  เขา..เขาไปอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะO_O

“ แน่นอนอยู่แล้ว! เฮ้ แล้วนี่ไปอยู่ข้างหลังทำไม มายืนดูข้างๆกันสิ! “

“ สาบานได้ว่าเธอคงไม่อยากให้คนที่ยืนเบียดอยู่ข้างหลังเป็นผู้ชายตัวอ้วน หัวฟู ผิวคล้ำ สิวเขรอะแบบนั้นหรอกนะ “  เขาเอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อยพอให้ฉันมองเห็นผู้ชายรูปร่างอย่างที่เขาว่า  ซึ่ง..มันก็เป็นแบบที่เจเรมี่บอกจริงๆนั่นแหละ ดูอึ๋ยชะมัด~

“ ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ นายจะมองเห็นเวทีหรอ? “

“ เฮ้! พูดเสียงดังหน่อย ไม่ได้ยิน “ เขาชี้นิ้วไปที่หูก่อนจะโบกมือไปมา  อย่าว่าแต่เขาเลย ฉันเองก็ไม่ได้ยินเหมือนกัน  เสียงกรี๊ดดังเป็นปรอทแตกแบบนี้ เป็นเพราะดอมินิกกำลังถอดเสื้อกล้ามออกเผยให้เห็นซิกแพคสุดเซ็กซี่ของเขาน่ะสิ!

“ ฉันถามว่า นาย-เห็น-เว-ที-หรอ! “

“ ฮะๆ พูดอะไรตลกไปได้ เธอไม่ได้อยู่ในระดับสายตาฉันเลยด้วยซ้ำ สูงแค่นี้จะไปบังใครได้น่ะ “ เจเรมี่หัวเราะก่อนจะพูดอะไรที่ฉันไม่ค่อยได้ยินสักเท่าไหร่ 

“ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินนนน “ ฉันชี้นิ้วไปที่หูตัวเองโบกมือไปมาแบบที่เขาทำ ก่อนจะหันกลับไปดูเวทีแวบหนึ่ง  โอ๊ย ตอนที่ดอมินิกหยิบขวดน้ำขึ้นมาราดหัวนี่ฮอตเป็นบ้า!

“ ฉันบอกว่า..”

“ อ๊ะ..! “ ฉันถึงกับร้องเสียงหลงทันทีที่หันกลับไปแล้วพบว่าเจเรมี่กำลังก้มหน้าลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับฉันในขณะที่มือทั้งสองข้างของเขากำลังท้าวกับราวเหล็กที่กั้นระหว่างเวทีกับคนดู และระหว่างฉันกับแขนทั้งสองข้างของเขา..ตะ..ตั้งแต่เมื่อไหร่!?

“..สูงแค่นี้จะไปบังใครได้น่ะ “  

              นี่มัน..มัน..ไม่ใกล้เกินไปหน่อยหรอ?
 

“ อ..เอาแขนลงเหอะ แบบนี้มันอึดอัดนะ “

“ ฮะ? เธอพูดว่าไงนะ ไม่ได้ยิน☺“  ไม่ได้ยินแล้ว..แล้วจะยิ้มทำไมน่ะ!

“ เอาแขนลง! “

“ So get out, get out, get out of my head..~”
(เพราะงั้นช่วยออกมาจากหัวของฉันสักทีเถอะ)

“ ไม่ต้องมาร้องเพลงตอนนี้เลยนะ เอาแขนลงไปปปป “

“And fall into my arms instead..~”
(และมาซบลงที่แขนของฉันแทน)

“ ได้ยินมั้ยหา “
“I don't, I don't, don't know what it is ~“
(ฉันไม่รู้ ไม่รู้เลยว่านี่มันคืออะไร)

“ เจเรมี่! “
“But I need that one thing..~”
(แต่ฉันต้องการสิ่ง ๆ เดียวเท่านั้น..)

“ นี่.. “

“And you've got that one thing..”
(และ สิ่ง ๆนั้นก็คือเธอ..)

  

        ตึกตัก..ตึกตัก♥

   

       บ้า..นี่มันบ้าชะมัด  เขาจ้องหน้าฉันตอนที่ร้องท่อนนั้นออกมาได้ยังไง!?   ถึงมันจะเป็นแค่ท่อนเพลงธรรมดาก็เหอะ! นี่มันไม่แฟร์กับความรู้สึกของฉันในตอนนี้เลยสักนิด เขาทำแบบนี้ไม่ได้นะ : (

JEREMY’S PART

00.00 hr

“ ( ‘ ‘) “

“ (‘ ‘ ) “

“ (‘ ‘) “

“ (. .)”

“ นี่เธอจะเงียบจนถึงห้องเลยรึไง? “ ผมถามออกไปในที่สุดเมื่อทนกับความเงียบของเจสสิก้าไม่ได้อีกต่อไป  ตั้งแต่ที่ออกมาจากคอนเสิร์ต ตอนที่นั่งอยู่ในรถ หรือตอนนี้ที่กำลังยืนรอลิฟต์ขึ้นไปชั้น15  ยัยเด็กนี่ก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆ มองไปซ้ายทีขวาที หรือจะพูดง่ายๆก็คือบริเวณไหนก็ตามที่ไม่มีผมอยู่นั่นล่ะ-_-

“ ฮะ? เอ่อ เปล่านิ  ไม่ได้เงียบสักหน่อย (. .) “ แล้วก็ก้มหน้ามองเท้าตัวเองอีกเหมือนเดิม  อันที่จริงผมคิดว่าผมพอจะรู้สาเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ว่ะ  บางทีอาจจะเป็นตอนที่อยู่ในคอนเสิร์ต..?  ฮะๆ คงรู้นะว่าผมหมายถึงตอนไหน  จริงๆแล้วตอนนั้นผมก็แค่อยากจะแกล้งอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง  มันบังเอิญกับที่ดนตรีท่อนนั้นดังขึ้นมาพอดี ก็เลยปล่อยเลยตามเลย   เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกขอบคุณที่มีวงTHE MET ขึ้นมาบนโลก เพราะถ้าไม่มีไอ้วงเวรๆนี่ผมคงไม่ได้เห็นเจสสิก้าทำท่าอายแบบนั้น  บอกตรงๆว่ามัน..น่ารักจริงๆว่ะ

“ นี่ ลิฟต์มาแล้ว จะไม่ขึ้นใช่ปะ? “

“ ขึ้นๆๆ  อย่าพึ่งปิดประตูนะเจเรมี่! “ เจสสิก้ารีบกระโดดขึ้นมาบนลิฟต์ทันทีที่ผมทำท่าจะกดปิดประตู  เห็นท่าทางเปิ่นๆของยัยนี่แล้วตลกเป็นบ้า

“ ฉันเห็นนะ! เมื่อกี้นายกดปิดประตูใช่มั้ย นี่ถ้าฉันโดนประตูหนีบขึ้นมาจะทำยังไงหา!?”

“ แล้วนี่มันโดนที่ไหนล่ะ กลัวเป็นเด็กๆไปได้ “

“ คนกลัวประตูลิฟต์หนีบเขาจำกัดอายุด้วยรึไงล่ะ ชิ“ เออ ผมบอกไปยังวะ ว่ายัยเด็กนี่น่ะกวนประสาทใช่ย่อย  ชอบยักคิ้วข้างเดียวแบบที่ดูแล้วโคตรจะกวนประสาทเลย  นี่ถ้าเป็นผู้ชายไปยักคิ้วแบบนี้คงโดนต่อยคว่ำไปแล้วแหละ ผมว่าโชคดีของยัยนี่จริงๆที่เกิดมาเป็นผู้หญิงเนี่ย

“ เธอไม่หิวข้าวเลยรึไง ตอนเย็นก็ไม่ได้กิน “

“ พูดแบบนี้แสดงว่านายหิวล่ะสิ “

“ เออดิ ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยงนะ  หิวข้าวววววว “

“ แล้วไงเล่า ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้นายไม่ได้กินที่ไหนล่ะ “ เหอะ! อยากจะบอกว่าเธอน่ะเป็นต้นเหตุเต็มๆ  นี่คุณคิดว่าจะมีใครไปหาไอ้บัตรคอนเสิร์ตบ้าบอคอแตกแบบนั้นได้ก่อนแสดงไม่ถึง10ชั่วโมงกันวะ! ผมเพิ่งไปสั่งทำมาสดๆร้อนเลยนะโว้ย แน่นอนว่าไอ้บัตรวีไอพี2ใบนั่นไม่ใช่ของจริง และ ถ้าไปเทียบกับคนอื่นแล้วจะรู้ทันทีเลยว่านี่มันปลอมแปลงชัดๆ   คือจริงๆปกติไอ้ดอมจะให้บัตรฟรีผมมาเป็นสิบๆใบแต่ผมเคยสนใจที่ไหนกัน  แจกคนอื่นไปหมดแล้วล่ะ-_- ใครจะไปคิดว่าครั้งนี้ผมจะต้องไปคอนเสิร์ตไอ้พวกบ้านั่นด้วย อ้อ! แล้วถ้าจะถามว่าผ่านการ์ดรักษาหน้าประตูเข้ามาได้ยังไง? เฮ้ ผมเป็นเพื่อนไอ้พวกเวรนั่นนะ แค่การ์ดเห็นหน้าผมก็คงจะคิดว่าไอ้บัตร(ปลอม)ที่อยู่ในมือคงเป็นบัตรโคตรวีไอพีที่ผมได้มา พูดจริงว่าผมดีไซน์ได้ดูดีกว่าของจริงเยอะ!

“ อะไรวะ คนอุตส่าห์เอาบัตรคอนเสิร์ตมาให้ ตอบแทนกันแบบนี้อ่ะนะ? “

“ นี่อย่ามาทวงบุญคุณกันนะ  หิวก็สั่งพิซซ่ามากินสิ “

“ ขอโทษนะ แต่ช่วยดูนาฬิกาหน่อยเหอะ นี่มันเที่ยงคืน! ใครจะลุกมาส่งไม่ทราบครับ ?“

“ แล้วไม่งั้นจะให้ฉันทำยังไงเล่า “  โอ๊ะ ถามได้ดีนี่  จะให้ทำยังไงงั้นหรอ..?

“ ก็แล้วจะมีครัวไว้ในห้องทำไมถ้าไม่ใช้น่ะ☺”

 

 

          อีก30นาทีต่อมา เจสสิก้าก็หอบของที่ใช้สำหรับทำสปาเก๊ตตี้แบบง่ายๆมาที่ห้องผม..เออ ฟังไม่ผิดหรอก อย่างที่พูดนั่นแหละ  เธอกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมอุปกรณ์ทำอาหารที่ห้องของผม

   
       เฮ้ย  อย่าพึ่งคิดว่านี่มันเป็นแผนชั่วอะไรนะ  ใครใช้ให้ห้องเจสสิก้ามาแก๊สหมดตอนนี้กันล่ะ เธอเลยต้องหอบข้าวของมาใช้ครัวที่ห้องผมแทน  นี่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะเนี่ยJ

“ ทำไมฉันต้องมาเข้าครัวตอนเที่ยงคืนกว่าแบบนี้ด้วยนะ “ ผมได้ยินเสียงเจสสิก้าบ่นพึมพำมาจากห้องครัวในตอนที่ผมกำลังเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่เปลี่ยนมาอยู่ในชุดสบายๆแล้ว  ท่าทางเธอดูคล่องแคล่วดีว่ะ สงสัยว่าคงจะเข้าครัวบ่อยแฮะ   อืม  ผู้ชายที่ไหนก็ต้องชอบผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งแหละนะ

“ อย่าบ่นไปหน่อยเลย นี่เธอเป็นคนแรกที่ได้มาใช้ครัวเลยนะ ไม่ดีใจหน่อยหรอ? “

“ โอ๊ย ดีใจสิ! ดีใจจริงๆ ได้มาใช้ครัวตอนเที่ยงคืนกว่าแบบนี้  ดีสุดๆไปเลยค่ะ^^ “  เธอหันมายิ้มให้ผมในแบบที่ใครดูก็รู้ว่านี่มันแอบแฝงชัดๆ  เห็นปะ ผมบอกแล้วว่าเด็กนี่น่ะกวนประสาทแค่ไหน   คอยดูเหอะ สักวันผมจะจัดการซะให้เข็ด 

“ กวนจริงๆ ระวังตัวไว้เหอะ หึหึ“

“ อ๊ายย อย่ามาขยี้หัวฉันเล่นแบบนั้นนะ! “  เฮ้ย ยัยนี่แทบจะเอาตะหลิวฟาดหัวผมคืนแน่ะ!  เด็กบ้าเอ๊ย  แค่เล่นหัวนิดเดียว นี่ถ้าผมเล่นอะไรมากกว่านี้ต่อไปคงเป็นกระทะสินะ-_-

“ เออ ไม่เล่นละ ฉันไปนั่งดูหนังรออยู่ตรงโซฟาดีกว่า  ทำเสร็จแล้วยกไปให้ด้วย เร็วๆนะ! “

“ ให้ตายสิ ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะเจเรมี่! “ เสียงเจสสิก้าตะโกนไล่หลังมา ก่อนที่เธอจะเดินยกจานสปาเก๊ตตี้ตามมาทีหลัง  นี่ถ้าทำได้เธอคงอยากจะเอาจานนี่ยีหัวผมสินะ ดูทำท่าเข้า ฮะๆ

“ แล้วไหนจานเธอ? ไปเอามากินด้วยกันดิ ทำเยอะขนาดนั้นใครจะไปกินหมดวะ “

“ ไม่เอา นี่มันดึกแล้ว ฉันอยากพักผ่อน “

“ นี่มันวันเสาร์นะ พรุ่งนี้ก็ได้พักผ่อนอยู่แล้วจะรีบนอนไปทำไม  เร็วๆ ไปหยิบจานมา “

“ ผ..เผด็จการ! ทำไมฉันจะต้องทำตามที่นายสั่งด้วยนะ! “  พูดไปเหอะ ยังไงเธอก็ต้องทำตามที่ผมบอกอยู่ดีนั่นแหละ  ผมพึ่งค้นพบว่าเจสสิก้าเป็นโรคที่ปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็น  แค่ตื้อๆเธอหน่อยก็ทำให้แล้ว  ดูอย่างตอนนี้สิ คนที่พึ่งบ่นผมไปอยู่หยกๆ เมื่อกี้  ตอนนี้กลับมานั่งถือจานสปาเก๊ตตี้อยู่ข้างๆผมแล้ว  มันน่าตลกมั้ยล่ะ ฮะๆ

“ นายชอบดูหนังประเภทนี้หรอ? “ เธอถามขณะที่กำลังเขี่ยเส้นสปาเก๊ตตี้ในจานเล่นแต่สายตาก็เอาแต่จดจ้องไปที่ทีวี  เธอหมายถึงหนังเรื่อง One Day ที่ผมเพิ่งใส่แผ่นเข้าไปได้สักพัก มันเป็นหนังรักโรแมนติกน่ะ อันที่จริงผมก็ไม่ได้ชอบดูหนังแนวนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับดูไม่ได้  แผ่นนี้เป็นของไอ้มาร์คัสน่ะ เห็นเป็นมือกลองห่ามๆแบบนั้นแต่ขอโทษเหอะ มันนี่แหละชอบดูหนังโรแมนติกยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด

“ ก็เฉยๆ  ไม่ค่อยชอบแต่ก็ดูได้”

“ แล้วจะเปิดทำไมถ้าไม่ได้ชอบน่ะหา “  

“ หรือจะให้เปิดหนังโป๊? “

“ ร..โรคจิต ไม่พูดด้วยแล้ว! “ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดกับผมอีกเลยจริงๆ ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แต่คงจะเป็นเพราะติดหนังนี่ล่ะ  ขนาดกินสปาเก๊ตตี้หมดจานแล้วยังไม่ยอมกลับห้องเลยคิดดู  ผมเลยต้องเป็นคนเก็บจานทั้งหมดไปล้างแล้วปล่อยให้ยัยเด็กเจสสิก้านั่งดูหนังต่อไป  เหอะ ทีเมื่อกี้ล่ะพูดว่าอยากพักผ่อน 

“ นี่จะตีสามแล้วนะ จะไม่กลับไปนอน..เฮ้ย  หลับไปแล้วหรอ!? “ ผมเดินกลับมาอีกทีก็เห็น เจสสิก้านอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟาในท่าที่ทิ้งขาลงพื้นทั้งสองข้าง   หลับท่านี้เดี๋ยวก็เป็นตะคริวให้หรอกยัยโง่เอ๊ย

“ เจส? เฮ้ เจสสิก้า? “ ผมเขย่าตัวเธอเบาๆสองสามทีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะลืมตาขึ้นมาเลย ท่าทางคงจะหลับสนิทเลยว่ะ แต่มาเผลอหลับในห้องผู้ชายเนี่ยนะ?  ไม่ได้ระวังตัวเลยแฮะ

          ผมช้อนตัวเธอขึ้นมาก่อนจะอุ้มไปที่ห้องนอน  เฮ้ อย่าคิดว่าผมจะทำอะไรบ้าๆกับคนที่กำลังหลับอยู่เชียวนะ ผมไม่ได้เลวอะไรขนาดนั้น  ยิ่งเป็นยัยเด็กนี่ยิ่งแล้วใหญ่..

          ผมวางเจสสิก้าลงบนเตียงอย่างเบามือก่อนจะเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ  จะว่าไปตอนหลับยัยนี่ดูไร้เดียงสาชะมัด  ไม่สิ อันที่จริงแล้วไม่ว่าเจสสิก้าจะทำหน้ายังไง สีหน้าท่าทางจะดูกวนประสาทแค่ไหน ผมก็มองว่ามันโคตรจะดูไร้เดียงสา แบบว่า ดูใสซื่อ แล้วก็..น่ารักดี

 
         เออ  ยอมรับตรงนี้เลยว่าผมชอบเจสสิก้าอยู่ไม่น้อย..

มันอาจจะเร็วที่ผมจะพูดแบบนี้ เพราะเราก็เพิ่งรู้จักกันไม่กี่อาทิตย์  แต่จะไปคิดอะไรให้ยุ่งยากทำไมวะ มันก็แค่ความชอบ อาจจะชอบมากเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ใช่ความรักจริงจังอะไรนี่  คือตอนนี้มันคงยังไม่ถึงขนาดนั้นอ่ะนะ  แต่จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ

         อย่างที่บอกว่าเธอดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น  เธอคงรู้แหละว่าตัวเองเป็นคนสวยที่ดึงดูดสายตาจากคนอื่นได้เสมอ  แต่เธอก็ไม่เคยทำอะไรที่ดูหยิ่ง หรือต้องคอยระวังการกระทำของตัวเองให้ดูดีอยู่ตลอดเวลา  กลับกันคือเธอเป็นคนที่ดูธรรมชาติสุดๆ ไม่ว่าเธอจะคิดหรือทำอะไรออกมา ผมก็รู้สึกได้ว่านั่นมันคือตัวตนจริงๆของเธอ และผมคิดว่าที่ผมหลงเสน่ห์เธอก็คงจะเป็นเพราะแบบนี้นี่ล่ะ..

         แต่ปัญหาในตอนนี้คือผมแค่รู้สึกว่าต้องคอยหาเรื่องอยู่ใกล้เธอมากหน่อย เพราะเธอไม่เคยจะเข้าหาผมก่อนเลยนี่สิ  จริงๆผมว่าผมก็ชัดเจนแล้วนะว่าสนใจเธออยู่ไม่น้อย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ยอมรับเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ว่ะ อาจจะเป็นเพราะพึ่งเลิกกับแฟนเลยยังไม่พร้อมที่จะเริ่มอะไรกับใครใหม่ล่ะมั้ง   แต่เอาเหอะ เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญสักเท่าไหร่ เพราะผมก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้วนี่


☺

 END JEREMY'S PART.

 __________________________________________________________________________
5.03.13

ใครเห็นหนุ่มคนนี้แล้วฟินเหมือนไรท์เตอร์มั่งง!?

05.04.13
UP UP UPPPPPPP!!
วันนี้มาอัพแบบอากาศร้อนๆ! จะ40องศาอยู่แล้ว
อัพไปเหงื่อตกไป T_T;
ยังไงก็ชอบคุณลีดเดอร์มากๆนะคะที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ช่วยกันเม้น เม้น เม้น เยอะ เยอะ เยอะ นะคะ!
THANKS YOU!
 

 -JustJay-