One Shot / Short Fiction | HUNHAN

ลำดับตอนที่ #24 : ( SF ) ALL WE KNOW : 02

CHAPTER 2

ลู่หานมีความรักครั้งแรกเกือบสามปีก่อน ตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายที่อายุแค่ 18 ปี

ลู่หานมีชีวิตเรียบง่าย สงบสุข ธรรมดาไร้ความพิเศษ กระทั่งข้างบ้านเขามีครอบครัวหนึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่

พ่อกับแม่ต่างออกไปทักทายอย่างคนมนุษยสัมพันธ์ดี ขณะตัวเขากำลังคร่ำเคร่งกับการสอบ เอาแต่อ่านหนังสืออยู่ในห้อง ทำแค่แหวกม่านหน้าต่างมองลงไปเท่านั้น

และ...

ทันทีที่สบตาเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมองขึ้นมาราวกับนึกรู้ โลกทั้งใบของเขาก็เปลี่ยนไป

.

.

ถ้าพูดอย่างนั้น ก็ออกจะเกินจริงไปเสียหน่อย

ความจริงนอกจากหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ชีวิตลู่หานก็ยังไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง เขายังตื่นเช้าไปเรียน กลับบ้าน อ่านหนังสือ แล้วเข้านอนเหมือนทุกวัน

ยกเว้นแต่

ทุกเช้าหลังตื่นนอนกับทุกคืนก่อนเข้านอน ลู่หานมักเปิดผ้าม่านตรงระเบียงเล็กน้อย มองความเคลื่อนไหวของใครบางคนที่ระเบียงห้องตรงกัน หลายครั้งที่พวกเขาบังเอิญสบตา แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

และลู่หานก็คิดว่าคงไม่มีทางมีอะไรมากกว่านั้น

จนกระทั่ง

“เฮ้”

เย็นวันหนึ่งในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ลู่หานเดินก้มหน้าบนถนนคุ้นเคยหลังเลิกเรียน เขาสวมหูฟังที่เปิดเพลงเบาๆ เพื่อไม่ให้ทางเดินกลับบ้านน่าเบื่อเกินไปนัก

ทว่า จู่ๆ เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นจากข้างหลังเมื่อลู่หานกำลังเดินผ่านบ้านข้างๆ

“เฮ้ย ไม่ได้ยินเหรอ”

ปลายเท้าทั้งสองข้างหยุดชะงัก

รู้สึกคล้ายทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว ยกเว้นจังหวะหัวใจที่เต้นแรงมากขึ้น ริมฝีปากแดงเม้มแน่น กลั้นใจหันกลับตามเสียง

อ่า...

เด็กคนนั้นจริงๆ ด้วย

ร่างสูงในชุดนักเรียนหลุดลุ่ย แบกตุ๊กตาคิตตี้ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่ลู่หานเคยเห็นมา ใบหน้าหล่อเหลายุ่งเหยิง เดินตรงมาหาเขาอย่างยากลำบากเพราะกำลังแบกตุ๊กตาในอ้อมแขน

“ร...เรียกฉันเหรอ”

“อือ”

ลู่หานเอียงคอ “มีอะไรเหรอ”

“ช่วยถือหน่อยดิ หนักอ่ะ”

ร่างเล็กถอดหูฟังยัดใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียนลวกๆ กระชับสายกระเป๋าเป้พาดบ่าทั้งสองข้างก่อนรับตุ๊กตาตัวโตมา

“ชื่ออะไร”

เสียงทุ้มเอ่ยถามห้วนๆ แต่เสี้ยววินาทีต่อมาก็ปรับคำพูดเสียใหม่ “ชื่ออะไรครับ”

“ลู่หาน นายล่ะ”

“โอเซฮุน”

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

ร่างเล็กเอ่ยอู้อี้เมื่อแก้มใสแนบกับตุ๊กตาคิตตี้ตัวโต

“เช่นกันครับ...เอ่อ...”

“.........”

“ตุ๊กตานั่น ผมจับฉลากได้”

“อ...อื้อ”

“มันตัวใหญ่มาก แล้ว...บ้านแคบอ่ะ ไม่มีที่เก็บ”

ลู่หานกระพริบตาปริบๆ มองบ้านสองหลังสลับกันด้วยความงุนงงถึงขีดสุด บ้านเขากับคนตรงหน้าก็พื้นที่เท่ากัน ซึ่งตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมาลู่หานก็ไม่รู้สึกว่าบ้านเขาแคบตรงไหน

“ขอฝากมันไว้ที่บ้านลู่หานได้ไหม”

“.........”

“รบกวนด้วยนะ...ครับ”

บอกแค่นั้นก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้านไม่รอฟังคำปฏิเสธ แต่ลู่หานก็ยังทันสังเกตเห็นใบหูอีกฝ่ายที่แดงก่ำ

เขาในวันนั้นหลงเชื่อเรื่องของขวัญจับฉลากโดยสนิทใจ

แต่ไม่นานนักลู่หานก็ได้รู้ว่า แท้จริงแล้วตุ๊กตานั่นคือของขวัญวาเลนไทน์สำหรับเขา และโอเซฮุนใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มีเพื่อให้ได้มันมา

*

หลังจากนั่งสบตากับเจ้าคิตตี้บนเตียงนอนร่วมสองสัปดาห์ ลู่หานก็ตัดสินใจซื้อขนมเล็กๆ น้อยๆ คืนให้โอเซฮุน แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าฝากไว้เพราะบ้านไม่มีที่เก็บก็เถอะ แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดีที่รับของมาโดยไม่ตอบแทนอะไรเลย

“รู้ได้ไงว่าผมชอบกินช็อคโกแลต”

“อ่า...ชอบเหรอ” ลู่หานยิ้ม “ถ้าชอบก็ทานให้หมดนะ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กข้างบ้าน เซฮุนเอาแต่จ้องหน้าเขาราวกับไม่เคยพบเจอ

“ทำไมยิ้มสวยจัง”

“อ...เอ๋?”

“ยิ้มให้ผมบ่อยๆ นะ ผมชอบ”

เป็นอีกครั้งที่โอเซฮุนวิ่งกลับเข้าบ้านพร้อมหูแดงๆ และลู่หานนึกขอบคุณพระเจ้าร้อยครั้งพันครั้งที่เด็กหนุ่มหันหลังให้เขาแบบนี้

เซฮุนจะได้ไม่มีทางรู้ว่าลู่หานกำลังหน้าแดงยิ่งกว่าหูเจ้าตัวขนาดไหน

พอมีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งที่สอง สาม และหลังจากนั้นอีกนับครั้งไม่ถ้วน

เซฮุนซื้อขนมให้ลู่หานบ้าง ของขวัญบ้าง และเอาแต่อ้างว่าตอบแทนที่ลู่หานเอาขนมมาให้ ซึ่งลู่หานจะทำอย่างไรได้นอกจากซื้อให้อีกฝ่ายคืน กลายเป็นว่าพวกเขาส่งของให้กันสลับไปสลับมาเกือบสามเดือนเต็ม

ไม่มีทางเป็นเรื่องปกติหรือสิ่งธรรมดา ในเมื่อความรู้สึกในใจมันพิเศษอย่างนี้

กระทั่งถึงจุดที่ลู่หานทนไม่ไหว เขาตั้งใจสารภาพรักกับเซฮุน และถ้าหากเซฮุนไม่ได้คิดเหมือนกันก็ขอให้หยุดทุกการกระทำซะ

แต่ลู่หานก็ยังช้ากว่าเซฮุนเสมอ

“ตู้ผมเต็มแล้ว เพราะขนมของพี่”

“นาย...ไม่ได้กินมันเหรอ”

“กินบ้างเก็บบ้าง ลู่หาน ฟังนะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดและดูหงุดหงิด “พี่ยิ้มให้ผม เอาขนมมาให้ผม ติวหนังสือให้ผม สอนผมทำการบ้าน”

“.........”

“พี่ทำให้ผมคิดว่ะ”

ลู่หานอ้าปากค้าง

ก็คนที่เป็นฝ่ายเข้ามาในโลกของเขาและเริ่มความสัมพันธ์ทั้งหมดน่ะโอเซฮุนไม่ใช่หรือไง

ถึงจะแย้งอย่างนั้นในใจลู่หานก็ไม่อาจเถียงออกไปได้ ร่างเล็กเพียงแค่ยืนอึ้ง

“ผมไม่รับคำแก้ตัวถ้าลู่หานจะบอกว่าทำเพราะตอบแทน เห็นผมเป็นน้องชาย หรือเหตุผลบ้าบออะไรก็ตาม”

“.........”

“ลู่หานต้องรับผิดชอบความรู้สึกที่พี่เป็นคนก่อ...”

“.........”

“ด้วยการเป็นแฟนผม”

อย่าว่าแต่ปฏิเสธเลย แค่ตอบรับลู่หานยังปริปากไม่ได้

ในเมื่อโอเซฮุนแนบจูบลงมาอย่างนี้

*

ลู่หานไม่ได้คาดหวังอะไรกับความรักครั้งแรกนัก ด้วยวัยเพียงสิบแปดกับสิบหกปี เขากับเซฮุนต่างยังต้องพบเจอผู้คนบนโลกใบนี้อีกมาก มันอาจเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ หรือความรักของเด็กที่ยังไม่มั่นคงแบบ Puppy love ก็เป็นได้

หากกาลเวลาก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงความคิดเหล่านั้น

ลู่หานจับมือกับเซฮุนสองปีเต็ม จากชีวิตมัธยมปลายก็เข้าสู่รั้วมหา’ลัย ช่วงแรกพวกเขาทะเลาะกันแทบทุกวันเพราะเซฮุนกลัวว่าสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ จะทำให้หัวใจลู่หานเปลี่ยนแปลง กลัวลู่หานจะไปเจอใครที่ดีกว่าเด็กมัธยมแบบเขา ทว่าความรู้สึกรักก็ทำให้พวกเขาก้าวข้ามความหวาดระแวงมาได้

ทุกอย่างเกือบไปได้ดี

และน่าเสียดายที่มันก็แค่ ‘เกือบ’

กิจกรรม การบ้าน งานกลุ่ม ภาระหน้าที่ในฐานะนักศึกษามหาวิทยาลัยทำให้เวลาลู่หานถูกแบ่งปันให้เซฮุนน้อยลง เมื่อไม่มีลู่หานเซฮุนก็ขลุกอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิท ใช้ชีวิตแบบที่เด็กผู้ชายวัยรุ่นควรจะเป็น

เซฮุนยืนยันกับลู่หานว่าไม่มีเรื่องผู้หญิงมาเกี่ยวข้อง เขาก็แค่ดื่มเหล้า กินนอนในร้านเกม เที่ยวกลางคืนอย่างคึกคะนอง ขณะลู่หานอยากให้เซฮุนอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว

ความคิดที่สวนทางเข้ามาแทรกพร้อมระยะห่างระหว่างกันที่มากขึ้น

ต่างฝ่ายต่างบอกตัวเองว่ากำลังพยายามปรับเพื่อประคับประคองความสัมพันธ์ แต่จริงๆ แล้วพวกเขาต่างก็เก็บซ่อนความน้อยใจไว้ในส่วนลึก เซฮุนอยากให้ลู่หานสนใจเขามากกว่านี้ เช่นเดียวกับลู่หานที่อยากให้เซฮุนตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันให้ได้

สองมือกอบกุมหละหลวม และแค่แรงกระแทกเพียงเล็กน้อยมันก็หลุดออกจากกันเมื่อพวกเขาต่างจับไว้ไม่แน่นพอ

“ไหนบอกว่าไม่มีผู้หญิงมาเกี่ยวไง!”

“ก็ไม่มีจริงๆ เชื่อใจกันบ้างดิวะ”

“เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงไม่ยอมให้มาหาที่นี่น่ะ”

ลู่หานกวาดตามองบรรยากาศรอบด้าน พวกเขากำลังยืนตะโกนใส่กันหน้าร้านอินเตอร์เน็ตแห่งหนึ่ง

“เธอเป็นแฟนไอ้จงแด ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผม”

“เชื่อได้เหรอ”

“ลู่หาน อย่างี่เง่า!”

“เออ ฉันมันงี่เง่าไง งั้นก็เลิกกันไปเลย!”

ทุกอย่างจบลงอย่างง่ายดายคล้ายคำรักที่เคยพร่ำบอกเป็นแค่เรื่องโกหก

ไม่มีการง้อ ไม่มีคำรั้ง ราวกับพวกเขาต่างโยนความรักที่ผ่านมาลงไปในมหาสมุทรกว้างใหญ่ ปล่อยให้มันถูกพัดพาด้วยเกลียวคลื่น ก่อนดำดิ่งลึกลงไปในความมืดมิด ไม่มีทางลอยกลับขึ้นมาได้อีกเลย

*

เฮือก!

ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากความฝัน นอกจากหยาดเหงื่อเต็มใบหน้าทั้งที่อยู่ในห้องแอร์แล้ว ดวงตาคู่สวยยังเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ตอกย้ำว่าใจเขาไม่เคยหลุดพ้นจากเรื่องราวเก่าๆ แม้แต่วินาทีเดียว

ลู่หานลุกขึ้นนั่งชันเข่าบนเตียงกว้าง หันมองตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ยังตั้งที่เดิม ก่อนซบหน้ากับเข่าทั้งสองข้าง

ความฝันนั้นตอกย้ำความผิดพลาดที่เขาทำไป

หลังจากเลิกกับเซฮุนไม่ถึงสัปดาห์ ลู่หานก็ได้เจอหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทอีกฝ่ายอย่างคิมจงแด จงแดยืนยันว่าผู้หญิงที่ลู่หานเจอเป็นแฟนเขาจริงๆ และขวดเบียร์ที่เธอเอาไปเสิร์ฟเซฮุนถึงโต๊ะก็เพราะจงแดวานมา

ทว่า ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

จุดจบระหว่างพวกเขาไม่ได้เกิดเพียงเพราะความเข้าใจผิด รวมทั้งมาไกลเกินกว่าแค่เอ่ยคำขอโทษแล้วจะกลับไปคบกันได้ง่ายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลู่หานไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเกลียดเซฮุนให้เต็มหัวใจเพื่อให้ลืมๆ ไปว่าเขารักเซฮุนมากขนาดไหน

Rrr - - Rrr - -

ร่างเล็กสะดุ้ง ค่อยๆ เงยหน้าเปื้อนน้ำตามองหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะชะงัก เม้มปากแน่นเมื่อเห็นหมายเลขบนหน้าจอ

เบอร์ที่ลู่หานไม่ได้เมมเอาไว้ แต่กลับจำได้อย่างแม่นยำ

“.........”

.

.

( รับแล้วทำไมไม่พูด )

“.........”

( เอาเถอะ ออกมาหน่อย )

สิ้นคำลู่หานก็หลับตานิ่งอย่างชั่งใจ เกือบห้านาทีต่อมาถึงค่อยๆ ลากปลายเท้าไปยังระเบียง เปิดประตูกระจกแล้วก้าวออกมาตามคำขอ

โอเซฮุนยืนอยู่ตรงนั้น

ชายหนุ่มยังคงชอบสวมแค่กางเกงวอร์มใส่นอน ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นรูปร่างอย่างคนออกกำลังกาย ร่างสูงยืนพิงประตูกระจก มือข้างหนึ่งยกโทรศัพท์แนบหู และดวงตาเรียวคมจ้องมองมา

( ร้องไห้ทำไม )

คำถามนั้นทำให้ลู่หานกดปิดไฟระเบียงทันที

( รู้ไหมวันนี้วันอะไร )

“.........”

( บอกเลิกผมมาครบครึ่งปีแล้วนะ )

“......อึก...”

( แล้วกัน )

เสียงทุ้มต่ำหัวเราะแผ่ว

( เป็นคนบอกเลิกแท้ๆ มายืนร้องไห้แบบนี้ได้ไงวะ )

“...หยุด...พูด...ไปเลย...”

( หึ )

เซฮุนหัวเราะในลำคอ ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นอีก แต่ท่ามกลางแสงไฟสลัวกับดวงตาที่คุ้นชินกับความมืด เซฮุนกับลู่หานต่างรู้ดีว่าพวกเขายังคงมองกันอยู่

( นึกว่าชาตินี้จะไม่รับโทรศัพท์อีกแล้ว )

“.........”

( ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากโทรมาแบบคนขี้แพ้น่ะ )

“.........”

( คนขี้แพ้ที่อยากบอกว่า... )

“.........”

( ผมยังเหมือนเดิม )

สัญญาณตัดไป พร้อมแผ่นหลังกว้างที่กลืนหายในความมืด

น้ำตาลู่หานไหลลงมาอีกครั้ง

อาจเพราะเขาเองก็เหมือนเซฮุน

ลู่หานก็ยังเหมือนเดิม

To be continued.

หวังว่าทุกคนจะเข้าใจสาเหตุที่เลิกกัน ไม่ได้มีเรื่องเดียวแล้วเปรี้ยง! เลิกนะ จบ แต่คือสะสมความน้อยใจกับความไม่เข้าใจซ้ำๆ

แต่เขายังเหมือนเดิมกันอ่ะ ทำยังไงต่อดีน้ออออ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ตอนจบเนาะ

ขอบคุณทุกคอมเมนท์กับทุกแท็กนะจ๊ะนะ♡

ป.ล.วิธีขอเป็นแฟนแบบเซฮุน ถ้าไม่หล่อจริง ไม่มั่นหน้าจริง ทำไม่ได้นะ 5555

แถมรูปร้านอินเตอร์เน็ตเกาหลี เครดิตในรูปเลย

#allweknowhh

O W E N TM.