คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ( SF ) ALL WE KNOW : 01
เขาเกลียดผม
ผมเกลียดเขา
ระหว่างเรามีเพียงแค่ความเกลียดชังที่ไม่อยากนึกว่าเริ่มต้นจากตรงไหน
หากแต่นั่นคือทั้งหมดที่เรารู้
“ขอโทษนะ
ขอโทษจริงๆ นะ”
“จะขอโทษถึงเมื่อไหร่
บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า”
ถ้อยคำขอลุแก่โทษที่ได้ยินหนแล้วหนเล่าจากเพื่อนสนิททำให้คนฟังต้องส่ายหน้า ลู่หานดื่มโกโก้เย็นเครื่องดื่มโปรดอึกใหญ่
ฟันขาวกัดปลายหลอดค้างไว้ด้วยติดเป็นนิสัย
“ฉันไม่ได้มีธุระต้องไปต่อสักหน่อย”
“ฮยองวอนล่ะ”
“ติดงานกลุ่ม...อีกชั่วโมงนึงจะมารับ”
โดคยองซูพยักหน้า
ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มนักศึกษาปีสามคณะนิเทศศาสตร์ก็ยังมองนาฬิกาเป็นระยะเพราะเกรงใจเพื่อนอยู่ดี
หนที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับที่เขาเกาะเพื่อนสนิทแน่นหนึบ
แม้จะเป็นนัดเดทของตัวเองก็ตาม
คยองซูก็แค่เด็กหนุ่มไร้ความมั่นใจเพราะไม่เคยมีความรักมาก่อน
กลัวเผลอทำอะไรน่าอายเวลาอยู่กับแฟนสองคนจนต้องพึ่งพาเพื่อนมานั่งให้อุ่นใจ
และโชคดีที่คนรักคนแรกของเขานึกเอ็นดูมากกว่าจะรำคาญ
“สั่งอะไรเพิ่มไหมลู่หาน”
“ไม่ดีกว่า
นายล่ะ”
“เหมือนกัน”
คาเฟ่ข้างคณะนิเทศศาสตร์ค่อนข้างเงียบสงบในช่วงบ่าย
คยองซูเลยไม่อายเท่าไหร่เมื่อขยับตัวชะโงกมองหน้าประตูร้านบ่อยๆ
กระทั่งล่วงเลยเวลานัดเกือบสิบห้านาที
ในที่สุดคนที่รอก็ปรากฏตัว
ทว่า รอยยิ้มกว้างที่ควรเผยบนริมฝีปากรูปหัวใจ
กลับกลายเป็นท่าทีนิ่งค้างเสียอย่างนั้น
เพราะพยอนแบคฮยอนไม่ได้มาคนเดียว
“สวัสดีครับพี่คยองซู”
“ส...สวัสดีเซฮุน”
คยองซูเขยิบเก้าอี้ชิดลู่หานทันทีที่เห็นหน้าหล่อใสของเด็กหนุ่มรุ่นน้องร่วมคณะ
แว่วเสียงเพื่อนสนิทลอบถอนหายใจให้เขานึกอยากตีพยอนแบคฮยอนแรงๆ นัก
“อาจารย์ปล่อยเลท”
แบคฮยอนอธิบาย “สวัสดีครับพี่ลู่หาน
ขอโทษที่ให้รอนะครับ”
“ไม่เป็น—”
“ขอโทษทำไม
มึงชวนเขามาด้วยหรือไง”
“ไอ้ฮุน!”
เจ้าของชื่อโอเซฮุนยักไหล่
ไร้แววสำนึกผิดใดๆ
หลังคำพูดร้ายกาจของเขาทำให้คนถูกพาดพิงหันหน้ามองออกนอกกระจกร้านทันที
“เพื่อนอายุเท่าไหร่แล้ว
ตามเฝ้าอย่างกับเป็นแม่”
“พี่ชวนลู่หานมาเองต่างหาก”
“ปกป้องเพื่อนเสมอเลยนะครับพี่คยองซู”
“เซ—”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ
ไหนๆ แบคฮยอนก็ไม่ได้มาคนเดียวนี่”
“เดี๋ยวสิลู่หาน!”
“แทงใจดำเข้าหน่อยทำเป็นหัวร้อน”
ลู่หานไม่ได้ฟังต่อว่าโอเซฮุนจิกกัดอะไรเขาอีก
ไม่สนใจเสียงเรียกของคยองซูหรือแม้แต่คำขอโทษจากคนไม่ผิดอย่างแบคฮยอน
ร่างเล็กบางดีกรีเชียร์ลีดเดอร์คณะนิเทศศาตร์คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย ก้าวฉับๆ
ออกจากร้านอย่างรวดเร็ว
*
หากถามถึงโอเซฮุนในความคิดของลู่หาน อีกฝ่ายก็แค่รุ่นน้องนักศึกษาปีหนึ่งที่หน้าตาดีกว่าคนทั่วไป
เป็นเดือนคณะปีล่าสุด เจ้าของนิสัยมุทะลุกับวาจาขวานผ่าซากไม่น่าฟัง
พวกเขาพบกันในรั้วมหาวิทยลัยแห่งนี้ครั้งแรกในงานรับน้อง
ทุกอย่างที่ควรจบลงไปพร้อมกิจกรรมต้นเทอมกลับต้องสานต่อ
เมื่อเพื่อนสนิทของเจ้าตัวมารักมาชอบเพื่อนสนิทเขา
กลายเป็นว่าสถานะคนแปลกหน้าที่เดินผ่านก็ต้องพานพบกันบ่อยขึ้น
ตรงข้ามกับเชิงความสัมพันธ์...ลู่หานและเซฮุนไม่ได้พัฒนาไปในทางบวกเหมือนแบคฮยอนกับคยองซู เซฮุนไม่ชอบลู่หาน ทีแรกเด็กหนุ่มแค่แสดงออกด้วยการใช้สายตาไม่เป็นมิตรมองมา
แต่พอเวลาผ่านไปก็กลับกลายเป็นถ้อยคำโหดร้ายมากขึ้นทุกที
ลู่หานไม่แคร์
เพราะเขาเองก็เกลียดเซฮุนเหมือนกัน
“เดี๋ยว!”
ชัดเจนเหลือเกินกับถ้อยคำร้องขอให้รอ
หากร่างเล็กกลับทำตรงข้ามโดยก้าวเท้าเร็วกว่าเดิม
“หูตึงหรือไง”
“ปล่อย!”
“เรียกแล้วไม่หยุดเองนี่”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้”
ดวงตาคู่สวยจ้องเรียวแขนที่ถูกกระชากจากด้านหลัง
แน่นอนว่าน้ำหนักมืออีกฝ่ายทิ้งรอยแดงไว้เป็นปื้น “อย่ามาจับ!”
“อย่าทำหวงตัวนักเลย
จับนิดจับหน่อยจะระคายอะไร...กับคนที่เปลี่ยนผู้ชายบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนชั้นในแบบคุณน่ะ”
ผลัวะ!
“เฮ้ย!”
“กรี๊ดดด!”
สิ้นเสียงฮือฮาของนักศึกษารอบด้านลู่หานก็หลับตาลง
ไหล่เล็กสั่นไหวด้วยความโกรธ
ประโยคดูถูกจากโอเซฮุนทำให้เขาเจ็บใจแค่ไหนลู่หานก็ระบายมันออกไปด้วยหมัดหนักๆ
กระทบหน้าเด็กหนุ่มให้เจ็บแสบพอกัน
เซฮุนสะบัดศีรษะเล็กน้อย
นิ้วหัวแม่มือปาดเช็ดหยดเลือดตรงมุมปาก ร่างสูงมองลู่หานด้วยแววตาเย็นเยียบ
“ถึงขั้นลงไม้ลงมือเลยเหรอครับ”
“หุบปากซะ”
ดวงตากลมโตประสานดวงตาเรียวคมแน่นิ่ง
ริมฝีปากกระจับกระซิบถ้อยคำต่อมาแผ่วเบายิ่งกว่าสายลมพัดผ่าน
หากสดับชัดระหว่างพวกเขาสองคนเหลือเกิน
“ฉันเกลียดนาย”
.
.
โอเซฮุนหันหลังกลับไปทางเดิมแล้ว
ร่างสูงโปร่งออกไปพ้นจากสายตาทันทีที่ลู่หานเอ่ยคำนั้น
เช่นเดียวกับลู่หานที่ก้าวออกจากบริเวณคณะนิเทศศาสตร์อย่างไร้ซึ่งความลังเล
อาการเจ็บตรงหัวใจกำลังแผลงฤทธิ์ในคราบของหยดน้ำอุ่นเกาะแพขนตาฉ่ำชื้น
เกลียด...
เกลียดโอเซฮุนที่สุด
คนตัวเล็กขยี้ตาลวกๆ
ไม่ให้ความน่าอับอายได้แสดงออกนานกว่านี้
ลู่หานสูดลมหายใจเข้าออกกดทุกความรู้สึกตามนิสัยคนเข้มแข็ง
ตัดสินใจไปรอคนรักอย่างแชฮยองวอนที่คณะวิศวกรรมศาสตร์
ไม่ให้อีกฝ่ายมาหาตามเวลานัดดังเช่นทุกครั้ง
ลู่หานคบกับฮยองวอนมาสองเดือนแล้ว
ก่อนหน้านี้เขาบังเอิญเจอฮยองวอนหลายครั้ง
ที่คณะนิเทศศาสตร์บ้าง โรงอาหารบ้าง หอสมุดบ้าง
แต่หลังจากคบกันแล้วหนุ่มวิศวะปีสองก็สารภาพว่าความบังเอิญไม่มีจริง
ทั้งหมดคือแผนการเข้ามาใกล้ชิดเขาอย่างแนบเนียนต่างหาก
Rrr - - Rrr --
( ลู่หาน อยู่ไหนครับ )
“เดินอยู่
กำลังจะ—”
(
งานผมยังไม่เสร็จเลยอ่ะ รออีกชั่วโมงนะครับ เดี๋ยวผมไปรับที่คณะ )
เปลือกตาบางกระพริบถี่...
คนที่บอกว่ายังทำงานไม่เสร็จ
ใช่เจ้าของแผ่นหลังกว้างที่กำลังแนบชิดสาวสวยตรงม้านั่งใต้ตึกหรือเปล่านะ
ลู่หานลดโทรศัพท์ลง
แว่วเสียงฮยองวอนร้องเรียกดังออกมาก่อนกดตัดสาย
เรียวขาเดินเข้าใกล้ภาพคนสองคนตรงหน้ามากขึ้น
แชฮยองวอนนั่งหันหลังให้เขาและวาดแขนโอบเอวหญิงสาวข้างกาย
ร่างเล็กแค่นหัวเราะ
คิดไม่ถึงว่าจะถูกทำลายความเชื่อใจจนยับเยิน
“คุยยังไม่รู้เรื่อง
กดตัดสายเฉยเลยแม่ง”
“กล้าโทรหาเขาต่อหน้าฉันเนี่ย
ใจร้ายจริงๆ เลยนะ”
“ก็โทรไปเพราะขอเวลาอยู่กับเธอเพิ่มนี่ไง
ไม่งอนนะครับคนสวย”
“ฉันเบื่อที่ต้องรอเศษเวลาจากนายแล้ว
เมื่อไหร่จะเลิกกับเขา—”
“เลิกเลยก็ได้นะ”
“ลู่หาน!”
ฮยองวอนลุกพรวดจากม้านั่งทันทีที่หันมาสบตาคนรัก
ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มปิดความตกใจสุดขีดเอาไว้ไม่มิดเลย
ฮยองวอนโผเข้าคว้าแขนร่างเล็ก แต่ลู่หานก็กระชากแขนตัวเองคืนอย่างรวดเร็ว
“เลิกกันเถอะ”
“พ...พูดอะไรน่ะ
ลู่หานกำลังเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้...”
“โกหกอะไรก็ฟังไม่ขึ้นหรอก
เห็นเต็มตา ได้ยินเต็มหูแบบนี้น่ะ”
“ก็แค่เล่นๆ
ป่ะวะ!”
ใบหน้าสวยส่ายช้าๆ
ลู่หานหันหลังเดินออกมาหลังฮยองวอนตะคอกด้วยแรงโทสะ
รู้ดีว่ายังไงอีกคนคงไม่ปล่อยให้เดินหนี และลู่หานก็แค่อยากเคลียร์เงียบๆ
ไม่ใช่กลางคณะวิศวกรรมศาสตร์ดังเมื่อครู่
“ผมไม่เลิกหรอก!”
“เหตุผล?”
“ก็ผมรักลู่หาน”
ปากแดงกดยิ้มไร้ความหมาย
ลู่หานกวาดตามองรอบบริเวณข้างตึกเรียนอันเงียบสงบ ก่อนตอบกลับเรียบๆ
“รักฉันเหรอ
รักตัวเองมากกว่าหรือเปล่าฮยองวอน”
“หมายความว่าไง”
“ถ้ารักจะนอกใจได้ยังไง
พอเถอะ ฉันว่าเรา—”
“บอกว่าไม่เลิกไงวะ!!”
พลั่ก!
“อ๊ะ...”
ลู่หานสะดุ้งสุดตัว เจ็บแปลบทั้งแผ่นหลังเมื่อถูกจับกระแทกกำแพงหนา
“ถ้าบอกเลิกอีกคำเดียว
เจ็บตัวกว่านี้แน่”
“ฉันจะเลิก...”
ถ้อยคำสุดท้ายไม่อาจรอดผ่านริมฝีปาก
ลู่หานหลับตาทันทีที่แชฮยองวอนเงื้อมือขึ้น
ผลัวะ!!
“อ่อก!”
ร่างเล็กสะดุ้งเป็นคำรบที่สอง
แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บตัวเหมือนหนแรก
ลู่หานกำลังตกใจกับภาพฮยองวอนล้มคว่ำกับพื้นตามแรงหมัดต่างหาก
“ทำเหี้ยอะไรวะ!”
“แล้วมึงเมื่อกี้มึงจะทำเหี้ยอะไร”
“แฟนเขาจะเคลียร์กัน
มึงเสือกอะไร!”
“เสือกเหรอ”
ผู้มาใหม่กดยิ้มมุมปาก “กูเสือกได้มากกว่านี้อีก”
ผลัวะ!
“อึก!”
ลู่หานได้สติอีกครั้งก็ตอนใบหน้าแชฮยองวอนเปรอะเปื้อนหยดเลือด
ร่างเล็กรีบดึงแขนคนที่กำลังเป็นต่อให้ออกมาจากอดีตคนรัก
“พอแล้ว
หยุด”
ผลัวะ!
“บอกให้พอไงเซฮุน!”
โอเซฮุนถอนหายใจ
แผ่นอกกว้างสะท้านขึ้นลงตามแรงหอบด้วยความโกรธจัด
หากก็ยอมก้าวออกจากร่างที่นอนทรุดกับพื้นแต่โดยดี
“ถ้ากูเห็นมึงแตะต้องลู่หานอีก
กูเอามึงถึงตาย”
ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น
มือแกร่งดึงคนตัวเล็กที่ทำได้แค่เซตามแรงรั้ง เซฮุนไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้ลู่หานมองแผ่นหลังกว้างผ่านสายตาเปี่ยมความสับสน
“เดินตามมาตลอดเลยใช่ไหม”
“.........”
“ถ้าไม่ตอบก็ปล่อย”
ช่วงขายาวหยุดชะงัก “ตามแล้วจะทำไม”
“แล้วตามมาทำไม”
รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมคณะนิเทศศาสตร์เผชิญหน้ากันอีกครั้ง
ร่างสูงดีกรีเดือนคณะขยี้ศีรษะตัวเองระบายความหงุดหงิด
“ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว”
“...อะไร”
“ปล่อยให้มันใช้กำลังด้วยมากี่ครั้งแล้ว
โง่หรือไง คนเหี้ยๆ อย่างนั้นทนคบได้ยังไงตั้งนาน”
“.........”
“ถามก็ตอบ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย
ไม่ต้องมายุ่ง”
“ทำไมถึงยุ่งไม่ได้”
“เพราะมันไม่ใช่เรื่องของนาย”
“ก็คนเป็นห่วง
จะให้อยู่เฉยๆ หรือไง!”
บรรยากาศร้อนระอุกลับกลายเป็นความเงียบเพียงชั่ววินาที
เซฮุนกำหมัดแน่นหลังได้สติว่าพลั้งเผลอพูดอะไรออกไป ขณะลู่หานมองหน้าเด็กหนุ่ม
ดวงตาคู่สวยฉายแววตกใจ ก่อนแทนที่ด้วยประกายวูบโหวงในนาทีถัดมา
“...ห่วง...ในฐานะอะไร”
“ก็...”
ร่างสูงกลืนน้ำลาย “คุณเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนผม”
“ไม่จำเป็น”
“เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน”
“งั้นก็กลับไปใช้ชีวิตของนายให้ดี
ไม่ต้องมาห่วงฉัน”
“แล้วถ้าในฐานะแฟนเก่าล่ะ”
“.........”
“ถ้าในฐานะแฟนเก่า
โอเซฮุนคนนี้มันจะห่วงลู่หานได้ไหม”
To be continued.
*วิ่งไปกรี๊ดลงโอ่ง*
อยากแต่งมานานมากแล้วกับพล็อตแฟนเก่า
อิงจากความรู้สึกตัวเองเวลาอ่านนิยายนะ
เราว่าความสัมพันธ์ที่จั๊กจี้ใจสุดก็แฟนเก่านี่แหละ 555555
ใครชอบพี่ฮุนลุคนี้บ้าง
ปากร้าย แต่ใจ....(จงเติมคำในช่องว่าง) ส่วนลู่หานก็แมนๆ ชกหน้าพระเอก ฮา
ถ้าไม่เพ้อเยอะก็คงจบตอนหน้า
ถ้าเพ้อมากก็จบตอนสามคับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นกับทุกแท็กเลย♡
#allweknowhh (ช็อตฟิคแต่มีแท็กนะเออ เล่นกับเก๊าหน่อยนะ)
ความคิดเห็น