ว่ายน้ำกาาาาน

ลำดับตอนที่ #1 : สารภาพรัก

        ลมเย็นอ่อนๆของปลายฤดูหนาวได้พัดพากลิ่นกุหลาบคละคลุ้งไปทั่วบริเวณที่ชั้นเดินผ่าน ร้านขายของชำหน้ารั้วประตูโรงเรียนในเช้าวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษเหลือเกิน  ทั้งช่อกุหลาบสีแดงแสบตาที่ถูกจัดช่ออย่างสวยงาม และช็อคโกแลตหลากหลายประเภทที่ตั้งขายอยู่บนแผงขายลอย ไม่ว่าจะเป็นของขวัญในวันวาเลนไทน์ ชิ้นใดที่วางขายนั้น ก็ไม่สามารถเทียบของขวัญที่อยู่ในมือชั้นได้ ร๊อก หึหึ นี่จะเป็นของพิเศษที่จะมอบให้คนที่ชั้นมีความรู้สึกพิเศษให้ด้วยความตื้นตันใจที่ได้ใช้ความพยายามกับของขวัญชิ้นนี้จนสำเร็จ ทำให้ชั้นต้องเอื้อมไปหยิบผลงานที่อยู่ในมือมาชื่นชมเป็นครั้ง ที่ 10ว๊ายยยย ><  ทำไมชั้นถึงได้มีฝีมือที่สุดยอดขนาดนี้กันนะ ไม่รู้ว่าพี่เขาจะดีใจขนาดไหน พอนึกถึงหน้าพี่เขาตอนที่ส่งยิ้มขอบใจชั้น กรี๊ดดดดดดดดดดด

อา---- ชายหนุ่มผิวสีแทน ตัวสูงไหล่กว้าง ใบหน้าคมเข้ม ทุกครั้งที่ได้จ้องเข้าไปนัยน์ตาอันหวานเหยิมนั่นหัวใจของชั้นแทบจะละลาย ใช่แล้วเขาคือความเป็นมาของสิ่งที่อยู่ในมือชั้นนี่เอง เมื่อได้พบชายหนุ่มหล่อล่ำผู้เป็นเป้าหมาย ซึ่งกำลังยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก สิ่งเดียวในห้วงคำนึงคือพุ่งตรงไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถย่างก้าวได้  ปึก !!!   อ๊ะ หน้าชั้นถูกชนเข้าอย่างจังกับหลังของหญิงสาวผู้หนึ่ง ให้ตายสิจมูกชั้นจะหักไหมนี่ ถ้าเกิดใบหน้าอันโสภาของชั้นเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย “นี่เธอคิดจะถอยหลังก็ถอย  ไม่นึกถึงคนข้างหลังเลยหรือไงย๊ะ” ถึงจะตะโกนออกไปดังลั่นแต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดกลับมา   อันเป็นเพราะเสียงของชั้นถูกกลบด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าก วี๊ดว๊าดของเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาวคนนั้น แต่ ดูเหมือนไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ยิน เธอไม่ได้สนใจเสียงของชั้นแม้แต่น้อยเลยต่างหาก เพราะเมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดูเหมือนเธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า ชิ!! มันหน้าหงุดหงิดจริงๆที่ต้องเห็นพวกผู้หญิงมายืนลุมร้อมเจ้าชายของชั้น  เมื่อไหร่กันน้าที่ชั้นจะได้เขามาครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียว หึหึๆๆๆ ที่จริงแล้วก็อีกไม่นานร๊อก ไม่สิต้องบอกว่าอีกไม่กี่นาทีนี้ตังหาก อ๊า><  หลังจากจินตนาการความจริงในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นได้จบลงในห้วงคำนึง ชั้นจึงพยายามแหวกว่ายเหล่าศัตรูที่กำลังลุมร้อม และกำลังจะเงื้อมปากขย้ำเจ้าชายอันเป็นที่รักของชั้น ให้ตายสิทำไมถึงเยอะอย่างนี้นะ ด้วยฝูงสาวๆอันยั้วเยี้ย ชั้นจึงจำเป็นต้องโอบของขวัญชิ้นพิเศษที่ของอย่างช็อคโกแล็ต หรือดอกกุหลาบที่อยู่ในมือของเหล่าผู้หญิงพวกนั้นไม่อาจเทียบติด ไว้ด้วยมือทั้งสองข้างในขณะที่ชั้นเริ่มมุดเข้าไปในซอกหลืบเล็กๆที่พอหลงเหลือจากการเบียดเสียดของเหล่าฝูงชน จนในที่สุด พี่เขาก็อยู่ข้างหน้าชั้น อ๊ะดูเหมือน ใบหน้าของเขาจะคล้ายไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา แต่ชั้นก็สัมผัสได้ถึงความตกใจเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของชั้นจากรูเล็กๆ(เนื้อคู่ก็ต้องรู้ใจกันอยู่แล้นน) แต่ว่าเป็นเพียงสีหน้าตกใจแค่นิดเดียวจริงT^T  ทำไมเจ้าชายชองชั้นถึงได้เป็นคนเย็นชาอย่างนี้เนี่ย

“พี่ ซัน ค๊ะ!! ชั้นมีบางอย่างจะให้พี่ค่ะ >///<” ชะ ชั้นพูดพร้อมกับยื่นของในมือให้ ให้ตายสิตอนนี้ใจเต้นตึกตักๆไม่หยุดเลย มือไม้สั้นไปหมดแล้วววว

“อ้าวขอบคุณมาก” พี่เขาพูดด้วยเสียงเรียบเชียบพลางคลี่แผ่นโปสเตอร์ที่อยู่ในมือที่ได้รับมอบ ด้วยท่าทีทุลักทุเลเนื่องจากของขวัญของยัยพวกศัตรูที่อิรุงตุงนังอยู่เต็มอ้อมแขนทั้งสองข้าง

“เอ่อ.......คือจริงๆชั้นมีเรื่องจะบอกพี่มานานมากแล้วคะ ตั้งแต่วันแรกที่ได้เข้ามาในโรงเรียนและได้พบพี่ชั้นก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงพี่ซันได้ ตั้งแต่นั้นมาชั้นก็ได้แต่เฝ้ามองพี่มาตลอดไม่ว่าจะยามเช้า สาย บ่าย เย็น ไม่ว่าจะอยู่ในโรงอาหาร ในห้องน... อ๊ะ ห้องเรียน และก็เวลาที่พี่ไปซ้อมว่ายน้ำชั้นก็ไปเฝ้าอยู่ในระยะไกลๆทุกวันเลยคะ พี่ซันชั้นตกหลุมรรักพี่หมดหัวใจเลยคะ!!!  ดังนั้นมาเป็นแฟนกับชั้นนะค๊า!!! >////< ” พะ พะ พูดออกไปแล้ว แถมพูดคำว่ารักซะเสียงดังเลยด้วย ทำไงดี ทำไงดี พี่เขาจะตอบกลับมายังไงนะ ชั้นได้แต่คิดสับสนอยู่ในใจขณะยืนฟังคำตอบจากพี่ซันที่ยังนิ่งเงียบไปครู่นึง ดูเหมือนพี่เขาจะไร้อาการตอบสนองมาสักพักหลังจากคลี่ดูโปสเตอร์แผ่นนั้นนะ

ฟุ่บ “ทะ ทำอะไรค้ะพี่ซัน”

จู่ๆ>///< พี่เขา กะ ก็ เอื้อมแขนล่ำๆนั่นมาโอบไหล่ชั้นพร้อมยื่นหน้ามาใกล้แถมยังบังคับให้บิดตัวตามไปด้านที่ติดกำแพงที่ไม่มีแฟนคลับอีกกก ตึก ตัก ตึก ตัก อาร๊ายก๊านนี่เขากำลังจะทำอะไรกับช้านนน

 “มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ที่พี่จะไปคบกับคนประเภทเธอหนะคับ”

“ห๊ะ O.O” ชั้นได้แต่ยืนอึ้งกับประโยคที่ออกมาจากปากพี่ซันที่มากระซิบข้างหูด้วยเสียงที่แฝงความขุ่นเคือง

“คน........คนประเภทชั้น !!??”

“ทะ ทำไมหละค้ะ ชั้นไม่ดีตรงไหน”

“ยังจะให้พูดอีกหรอ ยัยโรคจิตเขาพูดขณะเอาโปสเตอร์ยื่นมาใกล้ชั้น”

“ห๊ะ นี่พี่กำลังด่าชั้นว่าโรคจิตหรอ ทำไม หละค้ะของขวัญที่ชั้นให้ไปมันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ”ชั้นตะโกนเสียงดังในขณะสะบัดแขนที่โอบไหล่ชั้นด้วยความโกรธ ทังๆที่ชั้นพยายามกับโปสเตอร์นั่นขนาดนั้น แต่ทำไมกัน ทำไมถึงต้องโดนคนที่อุส่าทำเพื่อเขาขนาดนั้นมาด่าว่าโรคจิต หญิงสาวสุดสวย หุ่นดี(ถึงสูงไม่มาง^^*)ที่มีผู้ชายข้ามาหาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนทำไม ถึงต้องมาโดนหัก หามน้ำใจกันอย่างนี้ด้วย

“นี่เธอรุ้จักคำว่า สิทธิมนุษยชนไหมห๊ะ”

“ห๊ะ ทำไมพี่พูดอย่างนี้หละค้ะ ภาพนี้ชั้นพยายามถ่ายอย่างหนักเลยนะกว่าจะได้มุมสวยๆอย่างนี้ ไม่เห็นมันจะเสียหายตรงไหนเลยนี่  พี่รู้ไหม พี่ใจดำมากๆเลยเลย”

“แต่..........”

“จะ จำเอาไว้เลย คนไม่มีหัวใจ” ชั้นรีบตะโกนแทรกพร้อมชี้หน้าเขาในขณะที่เขากำลังอ้าปากเตรียมจะโต้กลับด้วยสีหน้าโกรธจัดอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

ชั้นรีบวิ่งเผ่นหนีก่อนที่เหล่าแฟนคลับจะตื่นจากความมึนงงจากการโต้แย้งของชั้นกับพี่ซันแล้วหันมาลุมประชาทันชั้น

“ให้ตาย สิ ผู้ชายบ้านนั่นชั้ละอายจริงที่ไปตกหลุมรักเขา จำไว้เหอะ ชั้นจะหาผู้ชายที่หล่อกว่านาย ล่ำกว่านาย เท่กว่านายมาเป็นแฟนให้ดู * ^ * ”