คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] CHANBAEK : Stupid love - one
Stupid love - one
ผมื่อ านยอล ปาร์านยอล เ็หนุ่ม อายุ 23 ปี ำลัศึษาะศึษาศาสร์ เอนรีสาล มหาวิทยาลัยื่อัอเาหลีใ้ รอบรัวผมอบอุ่นี มีพี่สาวแสนสวย 1 นื่อ ปาร์ยูรา และ ‘แฝพี่’ ื่อ านอู ปาร์านอู อายุ 23 ปี ศึษาอยู่ะไหน็ั่มันเถอะ
พ่อบอว่าอนผมับานอูอยู่ในท้อแม่ไม่มีวันไหนเลยที่ท้อแม่ะสบสุ หมายถึหยุิ้น ผมอัริยะพอะเ้าะมโนศาสร์ไ้ เพราะผมรู้ว่าอนที่ท้อแม่ยับทุๆรั้ ผมับานอูำลั่อยันอยู่ในท้อแน่ๆ
แม่พร่ำบอทุรั้ว่านที่ลอออมา่อนะเป็นท้อในอนอยู่ในท้อ แ่ะเป็นพี่อนลอมาสู่โลว้า ผมไ้เป็นพี่(แ่)ในท้อ เพราะพอลอออมาผมันเสียท่าโนส้นีนอานอูมันยันหัวผมไว้ ผมับมันะไม่มีวันีันถึแม้ะเป็นแฝัน็เถอะ
ไม่มีวัน...
หน้าานอูมันลอผมมาทุอย่าหู า มู ปา และทุอย่าที่ผมิว่าผมเริ่มะทำานอูะเป็นบุลลที่ี้เลียนแบบ ...แบบทุอย่า่อให้มันไม่ยอมรับผม็ะล่าวหามันอย่านี้ ทั้สเปผู้หิ เล่นี้าร์ เล่นนรี และสไล์ารแ่ัว
เรื่อทีมเทอมผมไม่สน ผมสนที่วันนี้ผมหลุมรันนหนึ่ที่ไม่น่าะหลุมรัไ้เาเป็นถึลูุหนูอรอบรัวเรือาิเียวับอธิารบีในมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่เธอน่ารั เธอสวย และผมับานอูำลัแร่ทำะแนนับเธอ ปาร์โร
“านยอล...านยอลโว้ย ไอ้ห่าานยอล ื่นนนนนนนน”
เ๊แม่ม...
“มั่วแ่ฝัน...มันะไปไ้เรื่ออะไรวะ”
“หุบปาแบฮยอน!”
“หุบปาานยอล แล้วอาบน้ำแ่ัว เพราะไไลน์มาบอว่าพี่นายำลัไปรับโรที่บ้านหลัให่”
“ิบ...”
6.30 AM นายทำอะไรอยู่านยอล? อบ!
...เอ่อ...
...นอนฝันว่าโรอบลเป็นแฟน...
7.00 AM นายทำอะไรอยู่านยอล? อบ!
...ห้ะ...
...เอ่อ ไ้ยินเสียแบปลุรอบที่ เอ่อ รอบที่ สิบ สิบ สิบสาม...
8.30 AM นายทำอะไรอยู่านยอล? อบ!
...อาบน้ำเพราะแบบอว่าไไลน์มาบอว่าานอลำลัไปหาโร...
9.30 AM นายทำอะไรอยู่านยอล? อบ!
...
...
อบ!
...มอโร ...หอมแ้มพี่ัวเอ...
...ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย...
(18%)
ปาร์านยอลอหัรอบที่ 15 อเือนาเื้อมมือพี่ายัวเอ ผู้หิทุนที่เาเ้าไปุย แอบิแอบรู้สึ ะลายเป็นแฟนอปาร์านอูทั้หม
านยอลทำไ้แ่บหน้าัวเอแล้วถามว่าเวลานั้นัวเอทำอะไรอยู่ เวลานู้นัวเอทำอะไรอยู่ บ้าลั่ับารอหัโยารนั่ร้อไห้ฟูมฟายเหมือนเ็อมมือโ่ๆที่ลูโป่ลอยไปิับ้นไม้ให่แ่ไม่รู้ว่าะเอามันลับมายัไ
“15”
านยอลหันไปทา้นเสียปราร่าอเพื่อนร่วมห้ออย่าแบฮยอนและแฟนมัน ิมไ ึ่ไำลัยื่นเินำ้วย 15 เหรียสหรั (17,800 ว่าวอน หรือ 500 ว่าบาท) ให้แบฮยอน
“บอรอบที่ 1,235 รั้ ว่าไอ้ไไม่ใ่แฟนัน อย่าอหันี่เ่าน่า านยอล”
“ไม่ไ้อหั” ผมอบแบฮยอนทันวัน เลียทุรั้ที่มันอ่านใผมออ
“อ่อ...นนี้ริั อโทษทีานยอลที่ันอ่านในายอนนายำลั พ่ายแพ้”
ไอ้สัเอ๊ย!...
“อู้ว! เป็นำ่าที่เ็บปวั”
เลียำพูอแหลที่ทำเหมือนไม่รู้สึอะไร...
“ไปเหอะ...ูเลี้ยเหล้าอย่ามั่วมาร้อไห้เลยเพื่อน”
ไพยุานยอลึ้นาพื้นฟุบาธ้าทาเลยห่าออมาาบ้านโรประมา 300 เมรไ้
“ทำไมวะ...?!”
ทำไมโรถึเลือานอูวะ ทำไม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เพราะนายมัวแ่เพ้อฝัน...ินนาารไปเอ”
“หุบปาแบฮยอน!”
“ไม่หุบ! นายมันพว่อหน้าไม่ล้า ปาอย่าใอย่า ปอแห หมาเลยาบไปแไ!”
“เออ...ทำไมเป็นยัั้นแล้วะทำไม พูมาสิ ่อว่าออมาเลย” านยอล้อหน้าแบฮยอนโยที่ไออแรรั้แนไว้ “นาย็อบพี่ายันหนิ ไปสิ ไปทำให้เาเลิันโยที่เอาวามสามารถพิลึอนายไปพูๆ ่อหน้าพวเาสอน ไปทำให้เา ฮึ... ทำให้เาเลิัน!”
“...”
“ไ้โปรแบฮยอน...่วยัน้วย” านั้นานยอล็ทรุลไปับพื้นเาำลัุเ่าึเสื้อเิร์ทสีาวอแบฮยอนนมันยับยู้ยี้ พร้อมับนัยน์าที่เ็มไป้วยน้ำา...
“มันไม่ใ่เรื่ออัน...เลิทำัวแบบนี้สัทีเถอะ”
“แ่ันริัับโรนะ”
“แล้วสิ่ที่นายเห็นืออะไรานยอล ถามัวเอเหมือนอนเห็นภาพนั้นว่า ‘ทำไมโรถึหอมแ้มานอู?’ แ่ถ้านายมีวามรู้สึไม่อยาถาม” แบฮยอนเว้นัหวะำพู “เพราะโรเาอบพี่ายนาย ไม่ ไ้อบนาย” เสียนุ่มาร่าเล็ย้ำให้านยอล้อปิาลพร้อมับาบน้ำาที่ไหลลอาบแ้มทั้สอ้านุ่ม่ำ
“แบฮยอนฮึ แบฮยอนฮื่อออออออออออออออ” านยอลปล่อยโฮออมา่อนที่ภาพ้อหน้าะลายเป็นห้อที่แสนุ้นา
หอพันัศึษา นั่นแบฮยอนำลัอ่านปรัาีวิ ยุำลับินนหลอไฟ ลมาพัลม พัแร 10 รั้่อ 1 วินาที แอร์ถูปิาฝีมือแบฮยอน นาฬิาำลัเิน้าๆไปที่เวลา 15.46 น. แบฮยอนำลัหันมา รเ้ามาถามว่าื่นาวามายแล้วหรือยั ที่ผมอธิบายไ้เพราะทุอย่าในอนนี้ำลัเลื่อนที่้า ้านผมไ้ยินเสียหยน้ำที่แบฮยอนปิไม่สนิทเมื่อ 10 นาที่อนผมื่น
“ื่นาวามายแล้วหรือยั?”
เป๊ะ!...
“้อนอนายอยู่ในนี้อีหลายวัน” ผมอบ
“ไม่ไ้!”
“왜ㅐㅐㅐㅐㅐㅐ!” (ทำไม)
ผมแหปาะโนลั่น่อนที่ิ้วแบฮยอนะมวอย่าที่เยเห็น
“ันมี้อมละรเวทีอน 4 โมเย็น นาย้อไปเฝ้าัน”
ผมะแหันหลัให้แบฮยอนทันทีที่ไ้ยินเสียำสั่นั่น
“โหรือยั?”
“ไม่!!”
นี่ะบอว่ายัไม่โเหรอ?
“ไม่ใ่ว่ายัไม่โ แ่ไม่อยาไปนเียว ไไม่ว่าไปิน้าวับุยอู”
แบฮยอนนั่ลบนเียผมหลัาที่วามรู้สึผมสัมผัสไ้ับมือเรียวที่ับเ้าที่ผ้าห่มผม
“อเหุผลที่้อออไปเฝ้านายับอยู่นอนอหัสบายๆในห้อนี้”
“เฮุน...!”
นายไม่บอัน็ะไม่ไป...
“แสว่าบอแล้วนายะไปใ่มั้ย?”
“นายะอ่านันไปถึไหนแบฮยอนนี่นาไม่มอหน้าัน วามเพี้ยนอวามสามารถนายมันยัแร๊นานี้ไปนเียวไ้”
“็ไม่อยาเอเฮุนนี่หว่า” แบฮยอนทำเสียหิๆเหมือนหมาอ้าว
“เฮุน เฮุน เฮุน แล้วเฮุนนี่ใร?”
“สายรหัส”
ผมหันหน้าลับมาหาแบฮยอน่อนะถามออไป
“แล้วเฮุนนี่เรียนะอะไร?”
“วิวะ!”
สายรหัสพ่อมมึเล่น้ามะไ้
“...เออ...”
บอมา!
“่ามันเถอะ...นี่สายแล้ว”
ยัไม่ทันที่ะรู้เรื่อผม็ถูลาออาห้อ้วยสภาพ ุ๊ย!
“แ่หล่อน่าเื่อสิ”
เป็นรั้แรที่แบฮยอนอ่านผมแล้วมีำมออมาาปา เินว่ะ >///<
“อ้าว...แบฮยอน!”
ู่ๆเสียที่สามทีู่แปลใหม่สำหรับานยอล็เอ่ยึ้น้าหน้าทั้สอน
“หวัีเฮุน ...”
แบฮยอนเอ่ยทัท้ายบุลรหน้า ึ่บุลนี้ทำให้แบฮยอนสั่น ไม่รู้ว่าลัว หรืออะไร และเหื่อที่มือแบฮยอนึ่ับ้อมือผมอยู่ำลัทำให้ผมรำา
“ไม่เป็นไรเฮุน...านยอลอยู่เป็นเพื่อนไ้”
ลั่น!!
“นาย...รู้ไ้ไว่าันะพูว่าอะไร?”
“วามสามารถพิเศษ” เป็นผมที่อบออไปโยที่สายา็ไม่ไ้โฟัสบุลรหน้าหรอมันมาหยุอยู่ที่ไอ้เี้ย้าๆนี่่าหา
“เอาเป็นว่ารู้ันนะว่าันะไปับแบฮยอนและลับมาพร้อมัน” ผมบิแนออาารับอแบฮยอนและเป็นฝ่ายับมือไอ้เี้ยนี่เอ
ทำไม้อหววะ?
“ไปันเถอะ ัวเล็”
านยอลพูไปพร้อมยยิ้มให้เฮุน่อนะระุมือแบฮยอนแล้ว้อลไปในวาอแบฮยอน
หลัา้อมเสร็รายานประวัินันรีสาลโลถือเป็นำอบุ
แบฮยอนไม่ไ้หันมาพูอะไรแ่้อมาที่หน้าผมแล้ว็อมยิ้มไปามประสาหมาไ้อาหารเม็
s t u p i d l o v e
#ลัฟิวามรู้สึ
4.15 PM
“เลท!!”
ยัไม่ทันที่แบฮยอนะสาวเท้ามาถึที่ท่านประธานมรมารแส็เอ่ย ไม่สิ ะโนลั่นออมา
“อโทษรับ”
เพียแ่แบฮยอนเอ่ยปาอโทษทุนที่้อรอมัน...็ลับเ้าสู่ภาวะปิ
นี่แบฮยอนมันเป็นนหรือเทพเ้าันแน่วะ?
...ส่วนผมที่มาับมัน็้อนั่ท้าวามๆอัวเอูลิบนเวทีวิ่ไปวิ่มานผมหันไปเห็นแบฮยอนที่เรียมัวเ้าาถัไปโยมันำลัทำอินเนอร์อยู่ับนาเออเรื่อึ่มีผู้ับับละร่วยสร้าอารม์ให้ทั้สอน อ่านาปาผู้ำับแล้วไ้วามว่า...
‘แบฮยอนนายับมืออามินแล้วินนาารว่ารัผู้หินนี้มาๆ ยอมทุอย่าทำทุทาเพื่อที่ะไ้อยู่ับเา’
บารั้ผม็รู้สึว่าแบฮยอนอนอยู่้าบนเวทีนั่น เหมือนผมถูสะให้มอแ่มันนเียว ไ้สิอีทีแบฮยอน็หันมาสบาผมแล้วพูลาอาาศแบบไร้เสียว่า ‘แ่อี 15 นาที อโทษนะ’ านั้นผู้ำับ็เอาระาษที่ถืออยู่เาะเ้าไปที่หัวแบฮยอนทีให่เพื่อเรียวามสนใอแบฮยอนลับมา
ภาพรหน้ามัน็ทำให้ผมหลุำออมา ...อมยิ้มับผู้ายัวเล็ๆนหนึ่ที่อนยิ้ม แม่น่ารัสั แ่แปล! เพราะนี่เป็นรั้แรที่ผมเยเห็นรอยยิ้มแบบนี้าใบหน้าอแบฮยอน...
ผ่านไป 15 นาที...
ทุนบนเวทีเริ่มแยย้ายันลับเพราะนี่็ 20.25 น. แล้ว เ็ที่อยู่หอ็รีบลับเพื่อที่ะทันรถเมล์มหาลัยรอบสุท้ายเ่นเียวับนัศึษาที่อยู่หอนอ็รีบลับเพื่อะไ้ทันรถประำทารอบสุท้ายเ่นัน
แบฮยอนโบมือแล้วพูับผมลาอาาศอีว่า ‘ไปเอาอที่ล็อเอร์’ ทันทีที่ผมพยัหน้าเ้าใแบฮยอน็รีบวิ่ไปเอาอที่ล็อเอร์ทันที...
ล็อเอร์
ายหนุ่มสู 174 เน. ำลั้วนับารเ็บอใส่ระเป๋านไม่ทันสัเุ้ลยว่ามีใรามหลัมา
“ไ...แบฮยอน!”
แบฮยอนะั้าอยู่หน้าล็อเอร์ัวเอเมื่อเาำไ้ว่าเสียที่ไ้ยินนั่นือเสียใร
ร่าสูเินเ้าไปประิแบฮยอนทา้านหลั่อนะ่อยๆท้าวแน้าหนึ่ลับล็อเอร์้าๆแบฮยอน
“หันมาสบาันหน่อยสิรับ”
เาับไหล่แบฮยอนให้หันมาแล้ว้อนใบหน้าหวานึ้น
“ลั-”
“ผมไม่ไ้ลัว”
ยัไม่ทันที่ร่าสูะพูบแบฮยอน็สวนลับทันทีทันใ
“ั้นเหรอ?”
“...”
“ถ้าั้นเอาเป็นว่า ...”
“อโทษนะเฮุน..แ่านยอลรอนานแล้วอัว”
ปึ!!!
ู่ๆเฮุน็ทุบล็อเอร์นัลั่นทำให้เา้อเบิาว้าอย่าใ
“่าหัวมันเถอะ...มัน็แ่รูมเมทไปับันเถอะแบฮยอน”
“...”
“ไม่อบแปลว่าล”
เฮุนพูเอเออเอนระทั่…
“ัวเล็รับเ้ารอนานแล้วนะหิว้วยไปันไ้ยั”
านยอลโผล่เ้ามาเบียร่าเฮุนออไปาแบฮยอนแล้วับมือเรียวทั้สอ้า่อนะเอ่ยประโยำถามวนแหวะึ้น
"ัวเล็หิวเหมือนานยอลมั้ยรับ"
แบฮยอนถอนหายใเบาๆ่อนะ่อยพยัหน้าแล้วลี่ยิ้มออมานิหน่อย
“ั้นไปันเถอะ”
านั้นานยอล็ับมือแบฮยอนเินออมา ทิ้ให้เฮุนยืนมอ้วยวามหมั่นไส้
ปาร์านยอล...ศึษาศาสร์ปี3
“านยอล...่วนี้ระวััวไว้หน่อย็ีนะ”
“ไม่้อห่วหรอไ้่อยันแน่ๆอ่ะ”
…
“ันอโทษเรื่อเมื่อี้้วยแล้วัน”
“อืม...”
แบฮยอนเียบไปสัพั่อนะ่อยๆหันมาหาานยอลเาแ่สัเว่าานยอลมัะทำัวแปลๆหลัาโนหัอาโรนสวย านยอลโอเหรือเปล่าวะ ถึยัไมัน็ยัไม่ิะ่าัวายถือเป็นโอาสี
“ันเหมือนนำลัะายมั้ยแบฮยอน”
“ถ้าันบอไปแล้วนายะไม่รัเียัน...ใ่หรือเปล่า”
“อืม”
“...”
็รีบๆบอมาสัทีิวะ!
“นายไม่เหมือนหรอนำลัะายน่ะ...แ่นายเหมือนนที่ายไปแล้ว่าหา”
เือบีแล้วแบมึ!!
“รัเียมั้ย?”
“...”
“รัเียสินะ”
“ไม่!!!”
ู่ๆานยอล็ะโนออมาพร้อมับี้หน้าแบฮยอน
“หะ!”
“รๆแบบนี้แหละพี่อบ”
“โอเเปล่าวะ”
แบฮยอนวาหนัสือลที่โ๊ะแล้วหันมาุยเป็นริเป็นัับานยอล
“มาถึมาที่สุ...” านยอลหลบาแบฮยอนแล้วพู่อ “แ่อถามไรหน่อยสิ...เหุผลที่ันเหมือนที่ายไปแล้วนี่หมายวามว่าันูโทรมเหมือนาศพั้นใ่มั้ย?”
านยอล่อ...
“็ถ้านายอยาฟัะ-”
“อืม... ั้นเปลี่ยนเรื่อ”
ร่าสูัึ้นทันวัน่อนะเอนัวลับเียแล้วหลับาล
“...ี่เ่ะ-”
“แบฮยอน...”
แบฮยอนพูยัไม่ทันบานยอล็เอ่ยัึ้นมา่อน
“...อะไร...”
แบฮยอนพูพลามอไปยัใบหน้าหล่อไร้เรื่อสำอานั่นนสายาสบเ้า้วยัน
“อย่าลืมทำรายานอันล่ะ”
ไอ้...เี่ยย!!
ิ๊ๆ
ทันที่ที่เิเทแอร์เสีย้อวามาโทรศัพท์อานยอล็ัึ้น
[โร(อิโมั่นหัวใ)]
‘อบุสำหรับมือลาวันนะะานยอล’
อ่านแล้ว 22.12 น. พฤ 11
ึ่้อวามัล่าวทำให้านยอล้อมวิ้วแน่น
หมายวามว่าไวะ?
“พี่นายบอโรว่าเป็นนายไไม่เห็นะ้อสสัยให้มาหัลาบ้าสิ” แบฮยอนพูแทรวามิอานยอล
“ั้น็แสว่า...”
“เปล่าประโยน์านยอล นานายับพี่ายนายโรยัแยไม่ออ็ไม่้อรู้สึหัวใพอโนานั้น”
“...”
“นายวรเลียร์เรื่อนี้ับพี่นายนะ...เผื่อว่าำอบที่นายหวัอาะเิึ้น”
“ไม่...ันัสินใแล้ว!!!”
“านอูรัานยอละาย...พี่ยูราล่าวไว้...แ่านยอลิว่าานอูะแย่ทุอย่าไป ไม่ รู้ ั โ ันล่าว”
แบฮยอนปิสมุประวัิศาสร์สาลแล้วเินมาที่เียนอนโยที่านยอล็ไ้แ่นั่ออมอเพียเท่านั้น
“ฝันีปาร์านยอล”
พูบแบฮยอน็ับไฟแล้วห่มผ้านอนปล่อยให้พ่อนร่าโสมอน้อยนั้นนั่ิอะไร่อนเียว
“...ปาร์านอู!!!”
ไอารี่อแบฮยอน
[วามลับ]
วันที่ 27 พฤศิายน วันรบรอบ 19 ปีอแฝแห่บ้านระูลปาร์ เ้าอวันเินน้อนามว่าานยอลล้มหน้าว่ำใส่เ้ลอวันเิัวเอโยเาิว่าานอูเป็นนสัาทั้ๆที่ ผม่าหาล่ะที่ทำ ผู้ร่วมบวนารปาร์ยูรา
TBC
ความคิดเห็น