คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : sf : kill me playboy ! [BaekDo] 3 End
ทุวันผ่านไปพ่อแม่อแบฮยอนลับมาา่าประเทศแล้วเอาแ่โทษัวเอที่ทิ้ลูไว้แ่ถึอย่านั้นนถึวันสุท้ายอาร
ฝึานแบฮยอน็ยัเฝ้าแทยอยู่ไม่ห่า ฝืนัวเอราวับเป็นนเหล็ แ่สภาพภายนอบ่บออย่าัเนว่าำลัะเินลิมิแล้ว
ภายในห้อทำานอหมอฝึหัส่วนหนึ่ถูแบ่ไว้สำหรับนัเรียนอย่าพวผมไ้มาพัและหาวามรู้่อ แทบทั้เือนพูไ้เลยว่าผมไ้
มาเหยียบที่นี่ไม่ถึ 5 รั้้วย้ำ
“นี้ยอูอา นาย้อแบฮยอนนมันะพรุนแล้วนะ” อินเินมา้อน้าหลัผมแล้วเอียอลมาบไหล่
“ไหนนายบอว่าัใามันแล้วไ รู้ไหมว่ามันทำให้ันีใมาเลยนะ”
“ทำไมล่ะ ?” ผมถามแ่ยัไม่ล่ะสายาาแบฮยอน
“็เพราะันิว่าันะมีหวับ้าไ”
“นายหมายวามว่ายัไอิน ?”
“็ันน่ะ....”
“แบฮยอน !!! ” ยัไม่ทันที่อินะอบผมหมอิม็วิ่เ้ามา้วยสีหน้าแื่น
“แบฮยอน ไปูแทยเร็วน้อฟื้นแล้ว !!!” บำพูอหมอิมแบฮยอน็วิ่ออาห้อไป ส่วนผม็วิ่ามไปิๆ แทยที่บาแผล
ภายนอเริ่มหายบ้าแล้วระพริบามอออมาเพื่อปรับแส และเบิาว้าทันทีที่เห็นแบฮยอนับผม
“พี่ยอู !!!” เอ๊อะ ? เอ่อ เรียผม ? แบฮยอนเหลือาใส่น้อ่อนะมอ้อนมาที่ผม
“ว่าไแทย นอนสบายเลยนะ ! พวพี่เหนื่อยันแทบาย” ผมพูยิ้มๆแล้วเินเบียแบฮยอน่อนะนั่ลที่เ้าอี้้าเียแล้วุมมือแท
ยเบาๆ
“พี่ลอบ้าไหมะไ้รู้ว่าสบายริรึเปล่า”
“55555 ไม่เอาหรอ พี่น่ะไม่อึถึแบบนายแน่”
“นี่ไอ้น้อบ้า !!! ันเป็นเฝ้าแมาลอเลยนะ ทัแ่นอื่นอยู่ไ้ !” อึ !! นั้นสินะ ผม็ีในลืมไปว่าผมไม่ไ้เป็นแฟนับแบฮยอน
แล้วเพราะผมบอเลิเาไป้วยัวเอ...
“็ลับไปืนีันะสิ ะไ้ไม่เป็นนอื่น” แทยพูหน้าาย่อนะโยมือเรียวอแบฮยอนฟาเ้าให้ที่หัว
“ะบ้ารึไแทย โ่อีล่ะแเนี้ย !”
“โอ้ยยยย โอ้ยยยยย ผมเ็บอยู่นะ โอ้ยยยย ปวหัว !!!”
“แทย นายเ็บรไหนน่ะ ? แบ !!! เินไปแล้วนะ น้อเพิ่ฟื้นทำไม้อทำร้ายร่าายน้อ้วยเล่า !” ผมะโนอย่าโมโห ไม่รู้ว่าโมโห
ที่แบฮยอนีแทยหรือโมโหัวเอที่พลั้ปาบอเลิแบฮยอนออไป
“ฮะฮะ ผมล้อเล่นหน่า พี่ยอูอย่าุสิ 55555”
“นายเนี้ยไม่เหมือนนป่วยที่เพิ่ฟื้นใหม่ๆเลยนะแทย” ผมพูแล้วนั่ลที่เิม แล้วหมอิม็เินเ้ามา
“อ้าววว พี่แท หวัีรับ”
“ไ เ็บรไหนบ้าไหมแทย” หมอิมถาม้วยรอยยิ้มที่ผมแทบไม่ไ้เห็นั้แ่แทยประสบอุบัิเหุ
“ไม่รับ อบุพี่มาๆนะที่่วยรัษาผม”
“แน่นอนสิถึเราะลูพี่ลูน้อันแ่พี่็รันายเหมือนน้อริๆนินา อ้อ ! แบฮยอน นายลับบ้านไปพัผ่อนไ้แล้วล่ะนายนอนโรบาล
มาเป็นอาทิย์แล้วนะ” หมอิมหันไปสั่แบฮยอน
“แ่...”
“ไม่้อแ่หรอ ลับไปเถอะเรื่อฝึานนี้ยัไ็ผ่านอยู่แล้ว นาย่วยพี่ผ่าัั้หลายรั้”
“....”แบฮยอนพยัหน้าที่ีเียวแล้วเินไปหยิบระเป๋า่อนะออาห้อไป
“นายเป็นแฟนเ่าแบฮยอนสินะ” หมอิมพูึ้นโยไม่หันมามอหน้าอผม
“ะ รับ ? ”
“เฮ้อออ...นายรู้ใ่ใหม่ว่าุอาลับมาที่เาหลีแล้ว ?”
“รู้รับ”
“ในานะที่เป็นพี่สาวถึแม้ะเป็นลูพี่ลูน้อัน็เถอะ เห็นน้อายเศร้าัน็สสาร”
“พี่ะสื่ออะไรรับ ?” ผมถามไปรๆเพราะเห็นหมอิมอ้อมโลไ้สอสามรอบแล้ว - -* (เว่อร์)
“หลัาบารฝึานที่โรพยาบาลแล้วุอาะให้แบฮยอนับแทยไปอยู่ที่อเมริา้วย พวท่านเป็นห่วทั้สอนและเห็นว่าอนา
อแบฮยอนะีว่าถ้าหาไปเรียน่อที่นู้น”
“ห๊ะ ? ผม้วยเหรอ ? เห้ยยยยย ุยันเมื่อไร ผมไม่ไปอ่ะ ผมเพิ่ีบยัยโ๊ะมินอาินะ !” แทยโวยวายอย่าใ ส่วนผม็อึ้นพูอะไร
ไม่ออ นี่ผมะไม่ไ้เอเาอีแล้วใ่ไหม ?
ริ๊~~~~~ ริ๊~~~~
เสียโทรศัพท์อผมัึ้น่อนะไุ้ยันให้เ้าใ
“ฮัลโหล สวัสีรับ ”
[ฮัลโหล ยอู นั้นนายใ่ไหม]
“ใ่รับ เอ่อ..”
[ันานยอลนะ นาย่วยไปหาแบฮยอนที ันไปหามันที่บ้านออเรียแล้ว็ไม่มีใรออมา ที่บ้าน็มืสนิท]
“ว่าไนะ ?! โอเไ้ เี๋ยวันไป” ผมวาสายแล้ววิ่ออมาหน้าโรพยาบาลโยไม่ลืมโ้ให้หมอิม เรียแท็ี่แล้วไปบ้านแบฮยอน ให้
ายเถอะ ! ผมเสีย่าแท็ี่เพราะหมอนี่โรบ่อยอ่ะ !!
ผมมาถึบ้านอแบฮยอนริอย่าที่านยอลว่าบ้านมืสนิทเหมือนไม่มีนอยู่เลย ผมรีบหาุแแล้วไเ้าไปในบ้านเปิไฟ
ทุอย่าเหมือนเิม ผมรีบรไปที่ห้อแบฮยอนพอเปิเ้าไป็เห็นแบฮยอนสลบอยู่รทาเิน ผมเ้าไปพยุแบฮยอนไปนอนที่
เียอย่าทุลัทุเลถึนาัวะไม่แ่าันเท่าไหร่แ่็อย่าสำหรับพวแรน้อยอย่าผม แบฮยอนัวร้อนราวับไฟ ผม็เลยทำไ้แ่
เ็ัวให้ แล้วลมาทำโ๊ร้อนๆให้เาิน
“แบฮยอน...” ผมเินเ้ามาในห้อพร้อมถ้วยโ๊แล้วเรียแบฮยอนเบาๆอนนั่ลที่้าเีย
“นะ นาย...แ่ๆ”
“อือ ลุมาินอะไร่อนสิ ันทำโ๊ไว้ให้ ินแล้วะไ้ินยา” ผมว่าแล้วว่าถ้วยโ๊ที่โ๊ะหัวเียแล้วพยุแบฮยอนึ้นนั่
“นายมาไ้ยัไ ?”
“พอีานยอลโทรมาบอน่ะ เาห่วนายมา” ผมพูโยไม่สบาแบฮยอนแล้วหยิบถ้วยโ๊ะส่ไปให้
“ั้นเหรอ มันมาเหรอ...” แบฮยอนรับถ้วยโ๊ไปแล้วัินเพียไม่ี่ำ
“ินอีหน่อยสิแบ นายะ้อินยานะ”
“เฮ้อออ...”แบฮยอนถอนหายใแล้ว้มหน้าินโ๊่อนหม ผม็เลยหยิบยาับแ้วน้ำส่ไปให้ หลัานั้นผม็เ็บทุอย่าไปล้า
่อนะึ้นมาเ็ัวให้แบฮยอนอีที
“ทำไมนายถึมาูแลันล่ะ ? นายบอเอไม่ใ่เหรอว่าไม่้อารันแล้วน่ะ” แบฮยอนพูแล้วหลับาล
“นายนอนไปเถอะ ถ้าไ้ลแล้วันะลับเอ” ผมไม่อบำถามแ่ออำสั่แทนไม่นานลมหายใสม่ำเสมออแบฮยอน็เป็นัวบ่
บอว่าเาหลับแล้ว ผม่อยวัไ้ ่อยใ้ผ้าุบน้ำวาที่หน้าผาเานเวลาเลยมาถึ 4 ทุ่ม ผม็เพิ่นึไ้ว่าวันนี้เป็นวันสุท้ายอาร
ฝึาน านนี้ผมโน่าระายแน่เลยที่ออมา่อนแบบนี้ TT^TT ไอ้บ้าแบฮยอนเอ้ยยยยยย !!! ผมลมาาห้ออแบฮยอนหลั
าเ็บเสื้อผ้าที่เรี่ยราอเาเ้าที ผมหยุยืนอยู่ที่หน้าโฟาที่ห้อนั่เล่นแล้วิเรื่อที่หมอิมบอเมื่ออนบ่าย
“ยอู”
“หือ ? นายลมาทำไมน่ะ ?”
“ันมาหานายันอยาุยเรื่ออเรา” ใบหน้าอแบฮยอนที่ีเียวแ่แฝวามริั
“ยัใ่ำว่าเราอยู่เหรอแบฮยอน”
“ยออา...เราลับมาเป็นเหมือนเิมไม่ไ้เหรอ ?”
“ไม่แล้วแบ ันเหนื่อย นายทำอะไรไว้บ้านายน่าะรู้อยู่แ่ใ”
“ันอโทษ อโทษริๆ ันอยู่ไม่ไ้นะถ้าไม่มีนาย นายือทุสิ่ทุอย่าสำหรับัน ไ้โปรเถอะอย่าปล่อยมือันไปเลย” แบฮยอน
พูแล้วปล่อยน้ำาไหลออมา เป็นรั้แรที่ผมไ้เห็นน้ำาอเา...
“ันรับำอโทษ แ่เรื่ออเราันว่ามันสายเินไปที่ะเริ่มใหม่” ผมพูแล้วหันหลัเินออมาาบ้าน แบฮยอนเอ็ไม่ไ้รั้ ผม
เินเอื่อยๆไปเรื่อยๆนหยุที่ป้ายรถเมล์ิอะไรสารพั แ่สุท้าย็มาบลที่เรื่ออแบฮยอนอยู่ี
วันเสาร์อาทิย์อผมผ่านไปอย่าเื่อ้าอะไรๆ็ูน่าเบื่อไปหม รู้สุแย่อย่าบอไม่ถู แม่ับพ่ออผมที่ลับมาาารฮันนี
มูนรั้ที่ 100 (็เว่อร์อีอ่ะแหละ) ็ยัว่าผมเป็นอะไร อินที่มาหาผม็เลี่ยที่ะเอนทั้สอวันนี้ผ่านไป วันนี้เป็นวันันทร์วาม
วุ่นวายในห้อยัมีเหมือนเิม ทุน่า็เม้าเรื่อที่ฝึานที่โรพยาบาลเรื่อริบ้าโหบ้าเพื่อวามสนุและื่นเ้น แ่อะไรๆ
สำหรับผมมัน็ูหมอหม่นไปะหม รู้ี้ผมอบลไปับแบฮยอน็ี...
“ยอูอา เป็นอะไรนายูหมอๆนะ” อินเินเ้ามาหาผมแล้วลูบผมอผมเบาๆ
“เปล่านี่ รูเ้าแล้ว”
“สวัสี้าทุน ไม่ไ้เอันเป็นเือนิถึั ผละแนนอพวเธอเป็นที่น่าพึพอใอรูมา อิอิ ้ออบุทุนที่ั้ใและ
ไม่ทำให้โรเรียนเสียื่อเสีย อ้อ แล้วอีอย่านึบยอน แบฮยอน เพื่อนอเราอนนี้็ย้ายโรเรียนแล้วนะ๊ะ เห็นว่าย้ายามผู้ปรอ
ไปเรียน่อไฮสูลที่อเมริา แถมผลานที่โรพยาบาล็ีมาๆเลยอนาไลแน่ๆ บลาๆๆๆๆ” แบฮยอนย้ายไปแล้วั้นเหรอ...
รื~ รื~~
[พี่ยอูอนนี้ผมอยู่ที่สนามบิน ไ้โปร่วยรั้พี่แบ้วยเถอะ ผมรู้ว่าพี่อผมมันไม่อยาไปอเมริาหรอ พี่้อมาหามัน
นะ!!! มันะ้อมีวามสุว่านี้แน่ ่วยพี่ผม้วยเถอะผมไม่อบที่มันเย็นาแบบนี้เลย !!! หมายเลเที่ยวบินือ KE 851 เท 10
ไ้โปรเถอะพี่ยอู มาเถอะนะ !!! า แทยสุหล่อ ] ทันทีที่ผมอ่าน้อวามาแทยบผม็วิ่ออาห้อโยไม่สนใรูหรือใร
ทั้นั้น ผมรู้แ่ว่าผมะ้อไปหาแบฮยอน ะ้อพูทุๆอย่า ะบอว่าผมยัรั รัมาเหมือนเิม อาะมาว่าเิม้วย้ำ !!!!
พอผมมาถึสนามบินผม็โทรออหาแบฮยอนทันทีแ่ลับิ่อไม่ไ้แทย็เ่นัน ผมวิ่หานทั่ว เหื่อที่ึมออมาาฝา
มือหรือแม้ระทั่บนใบหน้าบ่บอไ้ว่าแอร์ในสนามบิน็ไม่ไ้่วยอะไรเลยเวลาเราวิ่นานๆ ผมมาหยุอยู่ที่อแสเที่ยวบินาออไล่
มอนสุท้าย็เอเที่ยวบินอแบฮยอน...ออไปแล้ว...ผมไม่ไ้รู้ัว้าแ่ผมัสินใ้าไปสินะผมถึ้อเ็บแบบนี้ ผมอยาให้แบฮ
ยอนไ้รับรู้ว่าผมรัเามาแ่ไหน อยาใ้ีวิที่มีแบฮยอนอยู่เีย้าทุวันอยาอยู่แบบนั้นแ่อนนี้ไม่ทันแล้วสินะ....ทุอย่ามัน
สายไป อนนี้ผมเ็บมาที่รู้ว่ามันสายไป แล้วอนที่ผมบอแบฮยอนไปว่ามันสายไปแล้วล่ะ ? เาะเ็บไม่่าาผมใ่ไหม ผมนี่
มันโ่ริๆ...
.
.
.
.
.
.
.
8 ปี่อมา
เวลาผ่านไปาเ็น้อยที่เยทำอ่อนแอและลัเล็เิบโเป็นผู้ให่ที่เ้มแ็และมั่น อนนี้ผมเป็นเภสัรอยู่ที่โรพยาบาลที่
ผมเยฝึานเมื่ออนอยู่ม.ปลายและเปิร้านายยา ส่วนเพื่อนๆนอื่นๆ็ทำามวามฝันอัวเอไ้สำเร็ทั้เฮุนที่ไ้เบิว์เป็นนั
ร้อเมื่อ 2 ปี่อนอนนี้็ัเป็นพลุแ านยอล็ไปเรียน่อที่อเมริาอนนี้็ไ้เป็นหมออยู่ที่นู้น อิน็เป็นำรวหนุ่มไฟแรที่มีผล
านบ่อยนไ้เลื่อนั้นเร็วนไ้เป็นสารวัรหนุ่มสุหล่ออย่าไม่น่าเื่อ และแน่นอนว่าอิน็ยัเป็นอินเป็นเพื่อนสนิทที่สุอผม
ถึแม้ว่าอนนี้อินะิมาว่านั้น(มันินานแล้วเหอะ)แ่ผม็ยัไม่เปิใให้ใรเพราะผมยัิเสมอว่าสัวันเาะลับมา แบฮ
ยอนะลับมา...
“อะแฮ่ม ! เภสัรับหมเวลาานแล้วนะรับ ^^”
“อุ้ยยย แหมมม มารเวลาัเลยนะรับสารวัร” แทมินรุ่นน้อเภสัรอีนในห้อยาแวเมื่อเห็นอินเ้ามาหาผมที่หน้าเาท์เอร์
่ายยา
“ฮะฮะ ็นะผม็้อยันทำะแนนสิรับ ีบมาั้นานไม่ิสัที” อินพูยิ้มๆ
“อิน ! พอเลยนายอบทำให้นอื่นเ้าใผิอยู่เรื่อยไปๆ รอันไปเปลี่ยนุแปปนึนะ แทมินพี่ไป่อนนะ” ผมเอ็อินแล้วหันไป
บอแทมิน และพอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็อิน็ลาผมไปที่ร้านอาหารประำทันที
“หิวมารึไ ุสารวัร” ผมนั่เท้าามออินที่อนนี้ินุปิมิีฟู้ถ้วยที่สอแล้ว
“ใ่สิ ่วนี้านเยอะมาเลย” อินเยหน้าึ้นมาพูแล้ว็้มลไปิน่อ
“านเยอะแล้วยัะมารับันิน้าวเย็น้วยทุวันๆเนี้ยนะ ไม่เหนื่อยไถามริ”
“เหนื่อย !...แ่แ่เห็นหน้านาย็หายเหนื่อยแล้ว ^^”
“นายเนี้ยน่า..ื้อริๆเลย” ผมหยิบน้ำผลไม้ึ้นมาูแล้วมอไปนอร้าน... อ๊ะ !!! นั้นแทยนี่ ! มาับผู้หิหน้าาน่ารันหนึ่้วย...นี้
เาลับมาาอเมริาแล้วเหรอ
“อินอโทษนะ พอีันมีธุระ่วนนะ ไป่อนนะ !” ผมลุึ้นวิ่ออไปนอร้านโยไม่ไ้สัเสีหน้าออินเลยสันิ...
“อีแล้วนะยอู...” นายอบเป็นแบบนี้ทุที ทิ้ันไว้แล้วไปหามันอย่า่ายๆ...ไปหาแบฮยอนหรือทุอย่าที่เี่ยวับแบฮยอน...
“แทย !!!” ผมวิ่ออาร้านอาหารแล้วะโนเรียแทย
“พี่ยอู....” แทยหันมาเมื่อเห็นว่าเป็นผมแทย็ูะใไม่น้อย
“นายลับมาเาหลีั้แ่เมื่อไรน่ะ ?”
“ลับมาเมื่อปีที่แล้วรับ พี่สบายีไหม”
“อือ ันสบายี แล้ว...”
“พี่แบยัไม่ลับมาหรอรับ เาเป็นแพทย์เพาะทาอยู่ที่นู้น”ยัไม่ทันที่ผมะถามบแทย็พูแทรึ้นมา่อน
“ั้นเหรอ...”
“พี่รับ พี่ยัรัพี่ออยู่รึเปล่า ?”
“อืม...พี่รั รัมาลอ ยัไพี่ไป่อนนะแทยวันนี้ทำานเหนื่อยมาเลย อ้อ แฟนนายน่ารัมาเลยนะ” พูบผม็หันหลัเินออมา
แบฮยอนเป็นหมออยู่ที่อเมริา านยอลเอ็ทำานอยู่ที่นู้นเหมือนันนิน่า...ไม่ๆ นี้ผมิฟุ้่านอะไรแล้วเนี้ยยย !!!!
เ้าวัน่อมา
ผมมาทำานามปิโยมีสารถีเป็นอินเหมือนเิม ทุๆอย่าำเนินไปเป็นปิ แ่ที่ไม่ปิะเป็น่าวลือที่เหล่าพยาบาล
มาเม้าเรื่อหมอสุหล่อนใหม่ที่แผนอีอาร์ับแผนรัษาทั่วไปที่ย้ายมาาอเมริาไหนะเม้าว่าหมอที่มาเป็นแฟนันอี เอิ้วววว ่าว
เยอะัวันนี้
“พี่ยอู พี่เห็นหมอที่ย้ายมาใหม่รึยั หล่อมาเลยอ่ะ ” แทมินหัมาพูับผม
“ไม่อ่ะ นายไปเห็นมาอนไหนเนี้ย” ผมถามอย่าๆเพราะั้แ่เ้าานมาผม็อยู่ับแทมินลอ
“่อนพี่มาอ่ะ หมอเามาสั่ยาให้นไ้้วยัวเอเลย มาเ็เออธิบายให้นไ้เอับมือเลย ผมนี่ไม่้อทำอะไรสัอย่าเลยนะ นั่มอ
หน้าเาอย่าเียว”
“ี้แหละ หมอใหม่ไฟแรสัพัไป็ไม่ทำแล้ว”
“อโทษนะรับ ่วยัยาให้นไ้ทีรับ...ยอ...”
“!!!!!!” แบฮยอน !!!!
“...นไ้เป็นเ็อายุ 5 วบ เป็นหวั มีอาารน้ำมูไหล และไอ เนื่อาแผลอาาศ่วยัยาให้้วยรับ” ....
“พี่ยอูๆ หมอเาสั่ยาอ่ะ !” แทมินสะิผม ผมเลยหันไปัยาามที่ใบสั่ยาออมาแล้วยื่นออไป แบฮยอนรับแล้วหันไปอธิบายให้
แม่อเ็ฟั แล้วเินออไป
“ะ เี๋ยวสิแบฮยอน ! แบ !!!” ผมะโนเรียแบฮยอนแ่็ไม่ทันนไ้...
“พี่รู้ัหมอนนั้น้วยเหรอ 0.0 ” แทมินนถามผม้วยสีหน้าใ
“อืม รู้ั รู้ัี้วยแหละ...” หลัานั้นแทมิน็่อยแ่ถามผมลอเวลาที่มีเวลาว่าว่ารู้ัแบฮยอนไ้ยัไ ทำไมถึรู้ั แ่ผม็ไม่อบ
นเวลาล่วเลยมานถึเวลาพัเที่ย
“รีบไปิน้าวันเถอะพี่ยอู เพื่อะไ้เอหมอบยอนอีอ่ะ” แทมินลาผมมาโรอาหารอโรพยาบาลแ่พอมาถึภาพรหน้ามัน
ทำให้ผมถึับ้าวาไม่ออ...ภาพอแบฮยอนับปาร์ านยอล...
“โอ๊ะ นั้นหมอใหม่อีนเหรอ ว๊าวววว นนี้็หล่อนะเนี้ยยย เนอะพี่เนอะ”
“พี่ยอูๆ”
“ห๊ะ อ่ะอืมๆ ูเหมือนว่่าวที่พยาบาลเม้าะเป็นเรื่อริสินะที่ว่าหมอที่มาใหมเป็นแฟนันน่ะ” ผมพูแล้วมอไปที่แบฮยอนับาน
ยอล
“อือ นั้นสิ ูเหมาะสมันีเนอะ ”แทมินพู
“อือ น่าอิา...”ผมพูับแทมินแ่สายา็ยัมอูแบฮยอนับานยอลทีุ่ยันุ้ิ้ๆราวับโลนี้มีแ่เาสอน
“พี่ะอิาทำไมล่ะ นอพี่น่ะเินมาโน่นแล้ว !”
“หืออออ อินทำไมวันนี้มาหาอนเที่ยล่ะ ?” ผมถามออไป อนนี้รอบัวเริ่มมีเสียุบิบเิึ้น ็แหสิ นายำรวุเรื่อแบบใน
หมู่หมอับพยาบาลมันเป็นุเ่นไม่น้อยเลยล่ะ !
“็ันิถึนายอ่ะ วันนี้ไปิน้าวเที่ย้านอับันนะ นะยอูนะ”
“เห้ยยย ะบ้าเหรอเี๋ยวัน้อทำาน่อแล้ว” ผมพูแล้วหยิบถา้าวมาวาไว้บนโ๊ะโยมีอินามมาิๆ
“ือออ เี๋ยวัน็้อออไปทำานเหมือนันอ่ะ อยาไ้ำลัใ่อนไป” อินยัื้อผมไม่เลิ
“อย่าเว่อร์น่า ยัไอนเย็นนาย็มารับันไปิน้าวอยู่แล้วไม่ใ่รึไ เลิอู้านแล้วลับไปทำานอัวเอไ้แล้ว” ผมยั้าวใส่ปาอย่า
เร่รีบ ผมไม่อบสถานาร์แบบนี้เลย สถานาร์ที่เป็นเป้าสายาอนอื่น
“โอเ ็ไ้ั้นเย็นนี้เอัน ันไปทำานล่ะ” อินถอยทัพไปอย่า่ายาย เาะเห็นแบฮยอนับานยอลไหมนะ ?
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ยอู นี้เลยเวลาเลิานมานานแล้วนะทำไมุสารวัรอพี่ยัไม่มาสัทีล่ะ” แทมินที่ยืนอยู่หน้าโรพยาบาลรออินเป็นเพื่อนผม
พูึ้น
“นั้นสิ ปิไม่สายนิน่า”
ริ๊~~~~~ ริ๊~~~~
“ฮัลโหล สวัสีรับ”
[สวัสี่ะ ิันโทรมาาโรพยาบาลโล่ะ ุเป็นาิอสารวัริม อินรึเปล่า่ะ]
“ผมเป็นเพื่อนสนิทรับ”
[่ะ อนนี้สารวัริมไ้รับบาเ็บาารปะทะับผู้ร้ายอนนี้อยู่ที่โรพยาบาล่ะ]
“อะไรนะ ?! อยู่แผนไหนรับ อีอาร์ใ่ไหม” ผมถามอย่าใ า็้าวออวิ่ทันที
“ใ่่ะ”
[รับ อี 1 นาทีผมะไปถึ !] ผมวิ่เ้าไปที่โรพยาบาลอีรั้แล้วรไปที่แผนอีอาร์โยมีแทมินามมาิๆ ผมวิ่เ้าไปหาเาท์เอร์
พยาบาล
“ผมเป็นเพื่อนอสารวัริมรับ เาอยู่ไหนรับ ?!”
“อ๋อ สารวัริมอยู่ที่เียโนเอ่ะ ำลัทำแผลอยู่”
“อบุมารับ” ผม้มหัวให้พยาบาลลวๆแล้ววิ่ไปหาอิน
“อิน !!!”
“!!!!!!” แบฮยอน...! ผมลืมไปไ้ยัไว่าแบฮยอนเป็นหมอที่อีอาร์
“ยอูอา ! อโทษนะที่ไม่ไ้ไปรับนายที่ห้อ่ายยา” อินพูับผมแทบะทันทีที่เห็นหน้าผม ผมเห็นแบฮยอนะัแปปนึอนที่
อินพูว่ามารับผมแ่็แ่แปปเียวเท่านั้น
“ไม่เป็นไรหรอ แล้วนายไปทำอีท่าไหนเนี้ย ?”
“พลานิหน่อยน่ะ ระสุน็แ่ถาๆ”
“อ๋อ...”
“เสร็แล้วรับ พรุ่นี้มาให้ผมะมาูอาารให้อีทีนะ อนนี้ลับบ้านไ้แล้วรับ” แบฮยอนที่ทำแผลเสร็แล้วลุึ้นเมื่อทำแผลเสร็แล้ว
เินออไป
“เี๋ยวสิแบฮยอน” ผมวิ่ามแบฮยอนที่รไปที่ห้อทำานอเา ภายในห้อที่มีแ่เราสอน
“นายไม่ิะิ่อลับมาหาันเลยเหรอแบฮยอน !”
“ทำไมัน้อิ่อนาย้วยล่ะ เราไม่ไ้เป็นอะไรันสัหน่อย” ำพูอแบฮยอนเสียแทเามาในหัวใอผมอีรั้ ทำไมันนะ?
ทำไมหมอนนี่อบทำให้ผมเ็บอยู่เรื่อย
“นาย...”
“แบวันนี้ไปื่มัน...” ผมที่ยัพูไม่บานยอล็เ้ามาะ่อน
“เอ่อ โทษทีนะ ไม่ิว่านายะมีธุระ ราวหลัันะเาะประู่อนแล้วัน ^^” านยอลพูแล้วยิ้มโว์ฟันาวๆอเาแล้วเินออห้อ
ไป
“อย่าที่ไ้ยินูเหมือนว่าวันนี้ันะมีนัแล้ว นายถ้าไม่มีธุระอะไร็ลับไปูแลแฟนนายเถอะ” แบฮยอนพูแล้วหันหลัให้ผม่อนะ
ถอเสื้อาวน์ออ ผม่อยๆเินเ้าไปแล้วอเาาทา้านหลั แผ่นหลัอแบฮยอนที่ผมเยสัมผัส
“ไม่นะแบฮยอน...อินไม่ใ่แฟนัน ันอโทษสำหรับทุสิ่ทุอย่า มันเป็นเพราะวามโ่อันเอ ันน่ะยัรันายนะ รัมา
อาะมาว่าเมื่อ่อน้วย้ำ ันไม่เยลืมนายไ้เลยแม้แ่วินาทีเียว ันอยาให้นายลับมาเีย้าันเหมือนเิมนะแบฮยอน...”
ผมเอาหน้าุเ้าับไหล่ว้าอเา
“....” แบฮยอน่อยๆแะมืออผมออแล้วหันมาเผิหน้าับผมรๆ แววาที่สับสนอเามันทำไมน้ำาอผมรื้อึ้นมาอย่า่วย
ไม่ไ้่อนที่มันะหยลมาามแรโน้มถ่วอโล
“อ่า...นายบับานยอลอยู่สินะ ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอ ันมันโ่เอแหละ...” ผมปาน้ำาอย่าลวๆแ่สุท้ายมัน็ไหลลมาราวับ
เื่อนแ ให้ายเถอะ ! ทำไมมันเ็บนานี้ว่ะ ! วามรัอผมที่มีมาลอ 9 ปี สุท้าย็้อบลสินะ...
“ไม่ใ่ !” แ่่อนที่ผมะหันหลัลับแบฮยอน็ว้า้อมืออผมไว้
“.....” ผมเอาแ่้มหน้านิ่ น้ำาบ้านี่็ไหลอยู่ไ้ !
“ันไม่ไ้บับไอ้ยอล !!” แบฮยอนระุแนเบาๆ็ทำให้ผมมอยู่ในอ้อมอเาอย่า่ายาย
“อย่ามาร้อไห้่อหน้าัน ันไม่อบ ! ันเลียเวลาที่นายร้อไห้มันทุเรศมารู้ัวไหมโ ยอู !”
“ฮึ !” ผมสะอื่นออมาเบาๆ ผมไม่เ้าใที่แบฮยอนพูเลยสันิ !
“ันน่ะรันายเินว่าะทนเห็นน้ำาอนายนะยออา” แบฮยอนระับอ้อมอให้แน่นึ้นนผมไ้ยินเสียหัวใที่เ้นแรอ
เา
“ฮื่ออออออ ! ไอ้บ้าแบฮยอน ทำไม้อทำให้ันร้อไห้ลอเลยว่ะ !” ผมทุบหลัอเาเบาๆแล้วออบ
“อะไร ันยัไม่ไ้ทำอะไรเลย นายน่ะอบิเอเออเอ...อยู่ับันนะยออา ่อไปนี้นายไม่มีสิทธิบอเลิันแล้วนะ ! ถ้านายทิ้ันอี
ันะหนีไปแล้วไม่ลับมาล่ะนะ”
“อืม ันอโทษันะไม่ทำอีแล้ว ันรันายนะแบ” บำพูอผม็ไม่มีเสียอะไรเล็ลอออมาาเราสอนมีเพียสัมผัสแสน
หวานที่มอบให้แ่ันและันเท่านั้น...
.
.
.
.
.
.
.
บแล้วววววว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ะที่ไหนล่ะ 555555+
อี้านออิน
“นี้ๆ ุสารวัร”
“หือ ? มีอะไรรับ ?”
“ุะยืนูเาูบันอยู่นี้นะเหรอ -0-” แทมินที่เินามอินมาพู
“เหอะ ! สุท้าย็ืนีันสินะ !” อินเ้นเสียพูับัวเอ วามรู้สึบีบในหัวใมันทำให้เาเ็บมาว่าแผลบนร่าายอเาะอี
“หืมมมม ? พี่ยอูับหมอบยอนบันเหรอ 0.0”
“ั้นมั้” อินอบส่ๆแล้วหันหลัเินออมา
“อ้าวววว แล้วหมอปาร์ล่ะ เฮ้ ! ุสารวัรรอผม้วยเ่ !!!” แทมินวิ่ามอินไปิ
“ามผมมาทำไม ?”
“ือ..ผมอลับ้วยนสิ พอีว่ารถอผมเสียน่ะ แหะๆ” แทมินยมือึ้นเาหัวแล้วส่ยิ้มอ้อนๆให้อิน
“ผมไปสุ่ไม่ไ้หรอ แ่ับรถลับบ้านเอ็ะไปไหวแล้ว ให้ไปสุ่ไม่ไ้หรอผมเ็บแผล” อินเิน่อทันทีที่พูบ
“นี่ๆ ทำไมุูเย็นาั ไม่เห็นเหมือนุยับพี่ยอูเลย ไปส่ผมหน่อยเถอะน่าๆ” แทมินยัื้อไม่เลิว้าแนอินมาแล้วเอาแ้มถู
แนเบาๆ
“!!!!!!” อินใับารระทำอแทมินไม่น้อย สิ่ที่แทมินทำมันทำให้เาเห็นภาพ้อนเป็นยอู
“หึ้ยยยยยย ะไป็ไป ามมาเร็วๆล่ะ ผมเหนื่อยอยาพัผ่อน” แทมินวิ่ามอินที่เินนำไปเร็ว พร้อมับพูุยเสียเื่อแ้วลอทา
แน่นอนว่าวามวุ่นวายออินไม่บเท่านี้แน่ๆแ่ะเป็นยัไ่อไป็ึ้นอยู่ับารัสินใอัวเาเอ......
.
.
.
.
.
.
…………………………………….….End………………………………………..
Talk
บแล้วววว 55555 ล้าไปหนึ่วัน >< สนุรึเปล่า ืืไปไหม 5555 แบโ้หวานันแ่แปปเียวเอุใรึเปล่า่ะ ? ไหนะู่อินับแทมินที่ยั้าให้ิ้น่ออี ะมีสเปเียลแบโ้ไหมึ้นอยู่ับฟีแบนะ่ะ ^^ ถ้าฟีแบอบลับมาี็ะรีบแ่ให้ทันทีเลย ยัไ็่วยเม้น+โหวเป็นำลัใให้ัน่อไป้วยนะ่ะ ^^
ความคิดเห็น