คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sf : kill me playboy ! [BaekDo] 2 // 100%
“หมอิม่ะเ็ๆมาันแล้ว่ะ ”
“อืม สวัสีเ็ๆทุน ันื่อิม แทยอน เรียหมอิม็ไ้ พวเธอเป็นนัเรียนปี 2 านที่พวเธอะไ้ทำือ ล้าแผล เย็บแผล ียา เป็น
ผู้่วยอพยาบาลอีที โอเนะ” หมอิม อธิบายานราวๆให้ฟั แ่ว่าหมอนนี้หน้าาสวยั...
“อ๋อ แบฮยอน ีใที่นายไ้มาฝึานที่นี่นะ ! เอาล่ะแยย้ายันไปไ้”
“!!!!” หมายวามว่าไ หมอิมรู้ัแบฮยอน้วยเหรอ ?
“เฮ้อออออ !”
“ถอนหายใทำไมแบฮยอน ไม่พอใที่ไ้อยู่ ER เหรอ ?” หมอิมถามยิ้มๆ
“เพราะพี่ใ่ไหมผมถึไ้อยู่ ER ทั้เือน ?” ห๊ะ ? พี่ ?
“ิิ ใ่สิ ันมีน้อนเี๋ยวนะ มาฝึานถิ่นันทั้ที่็้ออยู่ในสายาันสิ” พี่ ? น้อ ? หมายวามว่าแบฮยอนับหมอิมเป็นพี่น้อ
ันเหรอ ?
“ให้ายเถอะ พี่นี่เป็นหมอะเปล่าริๆ หัทำัวเหมือนหมอบ้าสิ !” แบฮยอนพูแล้วยี่ผมัวเอ ผมไม่เยรู้มา่อนเลยว่าแบฮยอนมีพี่
้วย และะมีอีหลายๆอย่าที่ผมไม่รู้เี่ยวับแบฮยอน...
“ยอู่วยไปล้าแผลนไ้ที่าที่สูทีสิ อุปร์สำหรับล้าแผลอยู่ในห้อเ็บอุปร์ รู้ใ่ไหมว่า้อเรียมอะไรบ้า” ยัไม่ทันที่
ผมะเพ้อเ้ออะไรไ้มา หมอิม็สั่ผมไปล้าแผลผมไ้แ่พยัหน้าอบเพราะหัวสมออนนี้ำลัิว่าผมะล้าแผลยัไในเมื่อผม
ลัวเลือ ?!
ผม่อยแะผ้าพันแผลที่มีรอยเลือแห้อนไ้ออทีละนินเริ่มเห็นแผลสนาให่แ่สุท้ายทุอย่า็มืสนิท าอ
ผมถูปิ้วยใรสัน
“ออมาสิ ทำ้าแบบนั้นเสอื่นที่รออยู่าย่อน !” เสียุ้นเยั้าหูอผม่อนะับผมหันไปเผิหน้า
“อะไรอนายแบฮยอนมาวนันทำไม !” นอุส่าทำใแล้วแท้ๆเียว !
“.....” แบฮยอนไม่อบแ่ยืนาร์ทผู้ป่วยมาให้ผมแทน อะไรว่ะ ? ะโยนานให้ัน่ายๆเลยไ
“อะไรอนายเอามาให้ันทำไม”
“เอาไปสิ แลันันอยาทำแผล นายไปียาแทนันหน่อย ันเบื่อเสียเ็ร้อไห้”
“นั้นสินะ อย่านายอะไรที่ไม่อบ็โยนทิ้มันไปะหม” ผมพูแล้วหยิบาร์ทออมา ให้ายเถอะ ! ผมรไปที่เียผู้ป่วยุเินแล้ว็
เอเ็ผู้หิหน้าาน่ารันนึ าาร์ทบอว่าไม่มีโรประำัวและที่มาวันนี้็เพื่อะียาเพราะเป็นไ้เท่านั้นเอ ทุอย่าถูเรียม
ไว้หมแล้ว ผมเพียแ่ียาให้เท่านั้น
หลัาที่ผม่อยูแลเ็สายน้ำเลือ ียาให้นไ้บ้าอะไรบ้า อยู่อีอาร์็ริแ่ผมไม่เอเลือเลยสัหย ทุๆรั้ที่เือบะ
ไ้ทำแผล แ่แบฮยอน็ะโยนนไ้นนั้นนนี้ให้ลออาะเป็นเพราะบัเอิ...เพราะผมิว่าเาไม่รู้แน่ๆ
“นัเรียนที่มาฝึานพาู่อัวเอามันมา หมอฝึหัไปเรียหมอิมที่ห้อทำานมา อี 5 นาที ะมีนไ้ราว 10 – 15 น มาา
เหุาร์ทะเลาะวิวาท” วามุลมุนเริ่มึ้น ทุน่า็ทำามหน้าที่ที่ไ้รับมอบหมายแบฮยอนเอ็รมาทาผมแล้วึผมไปาม
หัวหน้าพยาบาล ไม่นานร่าอผู้บาเ็บ็มาถึ ทุนในแผน่า็วุ่นวายไปหม และเนื่อาผู้บาเ็บมีเยอะมาานยอล แฮยอน
และเฮุนึไป่วยแบมาทั้ผมและูโฮ่า็หยิบอุปร์ล้าแผลมาันมือระวิ
“หมอิมนไ้โยแทมา่ะ อนนี้เสียเลือมาอยู่ในห้อผ่าัแล้ว่ะ” หัวหน้าพยาบาลวิ่ออมาามหมอิมที่้าวเ้ามา
“ยอูามันมา !”
“ะ รับ !” ทันทีที่ผม้าวเ้ามาในห้อผ่าัลิ่นเลือ็ุไปหม หยเลือามพื้นห้อทำเอาผมเือบลืมหายใ
“เ้ามาทำบ้าอะไรยอู !!!” แรระาา้านหลั่วยึสิอผมลับมา
“นายออไปันะไป่วยหมอิมเอ” แบฮยอนพูแล้วผลัผมออมา
“แ่หมอิมเรียัน !”
“ะมาเป็นัวถ่วรึไ ! นี้มันีวินๆนึนะยอู นายลัวเลือแล้วะมา่วยารผ่าัไ้ยัไ ออไป !!!!” แบฮยอนผลัผมออมา
หน้าห้อผ่าั นั้นสินะ ีวินๆนึในเมื่อผมเ้าไป็มีแ่ะถ่วนอื่นเา
“นี่ ยอูถ้านายะยืนนิ่ๆ นาย่วยมาทำแผลนไ้ับันทีสิ !” านยอลเินเ้ามาหาผมแล้วว้ามือผมไปที่เียผู้ป่วย นไ้ำนวนมา
อยู่รวมันฝั่หนึ่ บาเ็บมาน้อยปนันไป ลิ่นเลือละลุ้ไม่่าาห้อผ่าั แ่ยัน้อยว่ามา
“แบฮยอนบอว่านายลัวเลือ เพราะั้น่วยทำแผลให้เสนี้หน่อยนะ แ่ถลอมีเลือไม่มาทำไ้ใ่ไหม ?” านยอลถาม
“อือไ้” แบฮยอนรู้ั้นเหรอ ? ไม่สิ เรา้อรีบทำแผละไ้ไป่วยนอื่น่อ เพราะหมอฝึหั่า็อยู่ที่ห้อผ่าัเพราะที่เ็บหนัมีถึ 5
น แ่หมอที่อีอาร์มีแ่หมอิม ับหมอลี และหมอฝึหัอี 5 น แล้ว็นัเรียนสายวิทย์อย่าพวเราอี 6 นับพยาบาลเท่านั้น ผมเริ่ม
เ็แผลที่มีรอยเลือออมาที่ศอ แล้วล้าแผล
“อะ โอ้ยยยยยยย !!!”
“ปะ เป็นอะไรเหรอ นายเ็บรไหน”
“ศอ...มันร้าวไปถึแน” ทันทีที่นไ้บอผม็ับแนู ระูหันี่ !!!
“พยาบาลรับ่วยามหมอมาที นไ้รนี้ระูหั” ผมหันไปบอพยาบาลที่่วยผมอยู่
“อนนีุ้หมอทุนอยู่ที่ห้อผ่าั่ะ ส่วนหมอฝึหั็มีเสูแลอยู่ ไม่มีใรว่าเลย่ะ”
“ั้นผมะทำแผลให้่อน แล้วย้ายไปแผนศัลยรรมระูทีนะรับ” ผมบอพยาบาลแล้วหันมาทำแผลนลืมว่าัวเอลัวเลือ
“ทนหน่อยนะรับ ผมะรีบทำและะสุ่ให้ถึมือหมออย่าแน่นอน” ผมพูับนไ้พร้อมับเอาผ้า๊อปิแผลไว้ แล้วส่่อให้
พยาบาลพาไปอีแผน ผมรเ้าไป่วยเฮุนที่ทำแผลนไ้อีนอย่าทุลัทุเล
“อ๊า ทำเบาๆไม่เป็นรึไว่ะ !”
“อโทษรับ แล้วอนีันร้อเหมือนอนทำแผลรึเปล่า ?” เฮุนเอ่ยหน้าาย
“ะ แ !!!!”
“อะ เอ่อ อโทษทีนะรับผมอผมแผลที่ศีรษะนะรับ” ผมรีบเ้าไปแทร่อนที่นไ้ะย้ำเฮุนะ่อน เลือที่ไหลไม่ยอมหยุเริ่ม
ทำให้ผมมวนท้อลื่นไส้อย่าบอไม่ถู อาารวิเวียนลับมาอีรั้ ให้ายเถอะ !!!
“ไหวรึเปล่ายอู ?” เฮุนถามผม้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามห่วใย
“มะ ไม่เป็นไร” ผมอบแล้วยื่นมือสั่นๆไปเ็เลือที่ไหลมาไม่หยุ แล้วเอาน้ำเลือล้าแผล ปาแผลมีเลือึมออมาไม่หยุ มันทำให้า
ผมอ่อนอย่า่วยไม่ไ้
“ยอ !!!” นั้นเป็นเสียสุท้ายที่ผมไ้ยิน ่อนะรับรู้ถึสัมผัสที่อบอุ่นที่มารับผมไว้่อนที่ัวผมะสัมผัสพื้นที่เย็นเียบ....
.
.
.
.
.
.
ผม่อยๆยับเปลือาที่แสนหนัอึ้ึ้น แสไฟที่แยาทำให้ผม้อหลับาอีรั้ ่อนะ่อยๆลืมาึ้นมาใหม่ แ่็้อเอ
ับนที่ไม่อยาะเอสุๆ
“ไ ันบอไม่ให้เป็นัวถ่วที่ห้อผ่าัแ่็ไปเป็นัวถ่วให้เฮุนอย่านั้นเหรอ” แบฮยอนพูแล้วเหยียยิ้ม
“ันไม่ไ้ะเป็นัวถ่วใร ันมาที่นี้เพื่อฝึานไม่ไ้ะมายืนูนไ้เ็บ แล้วนายถ้าะมาูถูถาถาัน็ลับไปทำานเถอะ !”
“ว้า~~ แย่ั พอีว่าอนนี้มันหมเวลาฝึานแล้วน่ะนะ ยัยหมอเพี้ยนนั้น็เลียร์าน ส่วนหมอฝึหันอื่นๆเา็ลับันหมแล้ว ็ะ
เหลือแ่นายมั้ที่นอนินแราวบ้านเาน่ะ”
“แบฮยอน !!!”
“รับผม ^^”
“หึ้ยยยยย !!!!” ผมลุึ้นออาเียผู้ป่วยแล้วเินลับไปหยิบเสื้อสูทในห้อเปลี่ยนเสื้อผ้า แ่พอออนอห้อมา็้อผะ
“ไปเถอะ ลับบ้านัน ^^”
“ห๊ะ ! เี๋ยวสิแบฮยอน !!! บอนะโว้ยยยย” สุ้ายแล้วถึแม้ว่าผมะยื้อสุแรแ่ไหน ็สู้แรอแบฮยอนไม่ไ้อยู่ี
เราเินมาเรื่อยๆโยไม่มีใรปริปาพูอะไรสัำ นระทั่ลรถเมล์แล้วเินเ้าอยบ้านอผม
“ันไม่ไ้มาส่นายที่บ้านนานแ่ไหนแล้วนะ...” แบฮยอนพูออมาแล้วปล่อยมือทีุ่มมือผมไว้ลอทา
“็ะั้แ่ที่นายนอใันมั้ !”
“ฮะฮะ นั้นสินะ ถึบ้านนายแล้ว ยัไ็นอนหลับฝันีนะยออา” แบฮยอนยืนมือมายี้ผมอผมแล้วหันหลัเินออไป ทิ้ไว้เพีย
เสียหัวใที่ไม่รัีอผมเท่านั้น...
“นายมันบ้าแบฮยอน....”
แ่ล่ะวันอารฝึานผ่านไป้วยี แ่่าวที่ผมลัวเลือแล้วเป็นลม็แพร่สะพัไปทั่วแผนนล่วเลยมาเป็นอาทิย์สุท้าย
อารฝึาน อาทิย์นี้อินไ้ฝึานที่แผนอีอาร์ผมเลยล้ายัวลไปบ้าเพราะทุทีถ้าไม่มีอิน แบฮยอน็มัะมาป่วนแล้ผม
เสมอ
“ยอูอา เี๋ยวิน้าวเสร็แลวูแผลที่นิ้วันให้ทีสิ พอีันเผลอทำมีผ่าับาน่ะ” อินยื่นนิ้วี้ที่พันแผลมาให้ผมู
“มีผ่าั ? นายนีุ้่ม่ามใ้ไ้นะอิน 55555 ”
“ทำมาเป็นหัวเราะ เพราะไอ้โอโม่เฮุนนั้นแท้ๆเลย !”
“หืออออ ? เฮุน ?”
“ป่าวหรอๆ ไปิน้าวันเถอะๆ”
“ไม่เอา นาย้อเล่าให้ันฟันะ เี๋ยวนี้ะมีวามลับับันเหรออิน”
“เๆ เี๋ยวิน้าวะเล่าให้ฟั” หลัาที่ิน้าวอิน็เล่าเรื่อราวในห้อผ่าัให้ฟัราวๆให้ฟั แ่ยัไม่ทันไ้พัในห้อพัหัวหน้า
พยาบาล็มาเรียะ่อน
“บยอน แบฮยอน หมอิมเรียัว่วน น้อายอเธอประสบอุบัิเหุทารถยน์อีไม่ถึ 5 นาทีะมาถึ” เหมือนทุอย่าหยุะั
สำหรับผม ผมเห็นแบฮยอนวิ่ออห้อไป้วยวามเร็ว น้อายอแบฮยอนผมเอ็สนิทมาเพราะเวลาที่ทะเลาะับแบฮยอนแรๆ
แทยน้อายอแบฮยอน็ะปลอบผมและหันไปว่าแบฮยอนเสมอ ไม่ว่าวามริแล้วแบอยอนะถูผิเา็อยู่้าผมเสมอ แ่ถึ
อย่านั้นแบฮยอน็รัแทยมาเพราะเาอยู่้วยันสอนพี่น้อ ส่วนพ่อแม่ไปทำาน่าประเทศ ผมวิ่ามแบฮยอน่อนะหยุลที่
หน้าห้อผ่าั ร่าอแทยถูเ็นเ้าไปในห้อผ่าัอย่ารวเร็ว เพราะร่าทีุ่มเลืออแทยทำให้ผมทรุลับพื้น เศษระที่ปั
ามแนอเามันูน่าลัวเินไป....
นานว่ารึ่ั่วโมสุท้ายหมอิม หมอฝึหัและพยาบาล็เินออมา แ่ลับยัไม่เห็นแบฮยอน...
“ยอูนาย่วยัารเรื่อย้ายนไ้ทีนะ ย้ายไปอยู่ที่ห้อ VIP เลย” หมอิมบอผม้วยสีหน้าเร่เรีย
“รับ เอ่อ หมอิมรับแทยปลอภัยีแล้วใ่ไหมรับ”
“....” หมอิมส่ายหน้าแล้ว็เินออไป หมายวามว่าไที่ส่ายหน้า ? ผมเินเ้าไปในห้อผ่าัลิ่นเลือยัไม่หายไปไหนแ่ามเนื้อัว
อแทยไม่มีรอยเลือแล้วมีแ่ผ้าพันแผลที่พันแทบทั้ัวราวับมัมมี่
“แบฮยอน...”
“....”
“ันะัารที่เหลือ่อเอนายไปพัเถอะ”
“ไม่เป็นไร อบในะ แ่ันะัารเอ” แบฮยอนพูเสร็็เินออไปัารเรื่อห้อแล้วย้ายแทยไปห้อ VIP นระทั่ถึเย็นแบฮ
ยอน็ยันั่อยู่้าเียอแทยไม่ไปไหน
“แบฮยอนลับบ้านเถอะ มืแล้วนะ” ผมเินเ้าไปหาแล้วแะไหล่แบฮยอนเบาๆ
“ไม่...ันะอยู่เฝ้าแทย อโทษนะนายลับไปเถอะ”
“ไม่ไ้ นาย้อลับ ันรู้ว่านายเป็นห่วน้อแ่นาย้อลับไปอาบน้ำ ิน้าว !”
“ัน...ไม่มีแรแล้วริๆ...” ไหล่อแบฮยอนสั่นเทานผมิว่าอยาะอยู่ปลอบเาแ่อนนี้ไม่ใ่เวลา
“ั้นนาย็อยู่เฝ้าไปเถอะ” ผมเินออมาแ่็ยัหันลับไปูแบฮยอนอีรั้ ผมยัเป็นห่วเา...
“ยอู อยู่นี่เอ ลับบ้านันเถอะ ่อนลับเราแวะไปหาอะไรินลแอาทิย์สุท้ายอารฝึานเป็นไ” อินเินเ้ามาหาผม้วย
ใบหน้าระือรือร้น แ่อนนี้สมอผมลับิเรื่ออแบฮยอนไม่หยุหย่อน
“อโทษนะอินพอีวันนี้ันมีธุระนะ” ผมอบอินเสร็ผม็วิ่แบบไม่ิีวิออมาหน้าโรพยาบาลแล้วเรียแท็ี่ไปบ้านอแบฮ
ยอน
ผมหาุแบ้านอแบฮยอนที่่อนไว้แล้ว็ไเ้าไปในบ้านทุอย่ายัเหมือนเิม ห้ออแบฮยอน็เ่นัน ผมรไปทีู่้
เสื้อผ้าแล้วหยิบุนอนับุนร.ออมาแล้วใส่ในระเป๋า และไม่ลืมที่ะว้ารีมอาบน้ำ แมพู แปรสีฟัน ยาสีฟันและผ้าเ็ัวที่าอยู่มา
้วย านั้นผม็วิ่มาหยุ๊อโบิิมือไปแล้ว็รไปที่โรพยาบาล สุท้ายแล้วแบฮยอน็ยันั่อยู่ที่เิม
“แบ...”
“ยอ ? นายลับมาทำไม ?”
“เอานี้มาให้ ัวนายะเหม็นแล้วนะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยเถอะ ไหนๆห้อนี้็มีห้อน้ำส่วนัวแล้ว ส่วนแทยเี๋ยวันเฝ้าให้” ผมู
ระเป๋าใส่เสื้อผ้าอแบฮยอนแล้วโยนไปในมืออี้ายัถือถุใน๊ออยู่ แบฮยอนใ้เวลาอาบน้ำไม่นาน็ออมา
“มานี่ๆ ินะ่อนสิ” พอผมเห็นว่าแบฮยอนออมาผม็ลามานั่ที่โฟาแล้วยื่น๊อโบิให้
“ันยัไม่หิวน่ะ”
“ไม่ไ้ ! นาย้อิน !! อ้าปาันะป้อนนายเอ !” ผมบัับให้แบอยอนิน๊อโบินหมแล้วอยู่เป็นเพื่อนเฝ้าแทย
“นายลับบ้านไปเถอะยอ อบุมาเรื่อุ”
“ไม่เป็นไรๆ ันแ่อยาะ่วย อย่าน้อยแทย็เหมือนน้อันเหมือนัน....” หลัานั้น็ไม่มีำพูอะไรออมาอีเลยนอาเสียสะ
อื้นเบาๆาแบฮยอนเท่านั้น.....
.
.
.
.
.
.
.....................................................to be continued......................................................
talk
เป็นยัไันบ้า่ะับอนนี้ สสารแบเนอะ อนหน้าะบแล้วนะ่ะ มาูันว่าอนสุท้ายอแบฮยอนับยอูะลเอยันยัไ ะแฮปปี้ี้้าหรือราม่าเรียน้ำา ยัไ็อย่าลืมิามันน่าาาา
สุท้ายแล้วอยารู้บทสรุปอแบฮยอนับยอูในอนหน้า็อย่าลืม อมเม้น+โหว เป็นำลัใให้ไรท์้วยนะ่ะ ุ้ปปปป >< แล้วไรท์ะรีบอัพเลย ^^
ความคิดเห็น