คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ทอดทิ้ง
1
‘ทอดทิ้ง’
‘ถ้าผมมีคนรัก เธอจะเป็นทุกอย่างของผม เธอจะเป็นเจ้าหญิงของผมครับ’
“อ๊าาาาาาาาาายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! โจคยู โจ คยูฮยอน ฉันจะเป็นเจ้าหญิ...”
ตุ๊บ!!!
เสียงกรี๊ดกร๊าดเงียบหายไปทันทีเมื่อหมอนใบหนาพุ่งตรงเข้าไปยังต้นเสียงด้วยความเร็วและแรง ทำเอาหญิงสาวที่กำลังอารมณ์ดีหน้ามุ่ยบึ้งขึ้นมาทันตา แล้วเสียงกรี๊ดเปลี่ยนเป็นโวยวายแทนที่
“นี่!!! อิม ยุนอา เธอขว้างหมอนมาทำไมห๊า ไม่เห็นหรือไงว่า..”
“เจ้าหญิงบ้าเจ้าหญิงบอแกน่ะสิ รู้บ้างหรือเปล่าว่านี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊า” เสียงตะหวาดที่ดังกว่ากลบเสียงโวยวายจนมิด เหลือเพียงผู้หญิงที่นั่งย่นคอรอรับคำบ่นที่ตามหมอนใบนั้นมาติดๆ เจ้าของเสียงบ่นนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหญิงสาวที่เป็นทั้งรูมเมทแสนสนิท ‘อิม ยุนอา’ ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กโพกหัว เธอยืนเอามือทั้งสองข้างเท้าสะเอว พร้อมกับส่งสายตาดุๆ มายังยูริ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กับแม่อย่างไรอย่างนั้น
“นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง เธอก็รู้ว่าฉันอาบน้ำเร็วจะตายไป” ยูริอิดออด
“แล้วไม่คิดจะแต่งตัวหรือไงยะแม่คุณ ฉันจะนับหนึ่งถึงสามเท่านั้นนะ” ยุนอาสั่งเสียงแข็ง ยูริยู่หน้าอย่างอ้อนวอน ไม่แปลกที่ยุนอาจะโวยวาย เพราะปาร์ตี้ที่จะจัดขึ้นในเย็นวันนี้เป็นปาร์ตี้สำหรับ ‘ควอน ยูริ’ นักเขียนที่ทำรายได้สูงสุดในสำนักพิมพ์
“แป๊บนึง” เธอยังคงลากเสียงออดอ้อน
“หนึ่ง...สอง...”
แต่แทนที่จะนับสามต่อ ภาพ ‘โจ คยูฮยอน’ นักแสดงหนุ่มขวัญใจยูริก็หายวาบไปจากจอโทรทัศน์ ส่วนเจ้าตัวเองก็รีบวิ่งฉิวเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าไม่ฉลาดนักที่จะทำให้สาวขี้วีนอย่างยุนอาโมโห ยิ่งด้วยเรื่องไม่มีสาระของเธอด้วยแล้วล่ะก็ การหยุดคิดที่จะโต้เถียงจึงเป็นหนทางที่ดีที่สุด
พอออกมาจากห้องน้ำ ยุนอาก็แต่งตัวเกือบจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม้จะเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ของบริษัท แต่การแต่งตัวก็ยังเป็นเรื่องที่ต้องพิถีพิถันสำหรับยุนอา เธอเลือกเดรสเกาะอกสีดำสำหรับงานค่ำคืนนี้ ระบายฟูฟ่องตรงขอบเกาะอกและชายกระโปรงเสริมให้ชุดนี้ดูน่ารักมากยิ่งขึ้น ผมระบ่าปล่อยเป็นธรรมชาติประกอบกับใบหน้าเรียวเล็กที่แต้มสีอ่อนๆ ทำให้เพื่อนสนิทดูสวยน่ารักจนยูรินึกอิจฉา
“นี่แกกะจะแย่งซีนฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย”
ยุนอากลอกตาทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะพูดต่ออย่างอารมณ์ดี
“ฉันมีนัดต่อย่ะ วันนี้ฉันคงไม่กลับพร้อมแกนะ”
“ชิ” ยูริเบะปากด้วยความหมั่นไส้ ไม่ต้องถามต่อเธอก็พอจะรู้ว่าเพื่อนสาวมีนัดกับพี่ ‘ทงเฮ’ แฟนหนุ่มสถาปนิกที่กำลังโด่งดังในแวดวงก่อสร้าง
ยุนอากับทงเฮคบหาดูใจกันมานานหลายปี เพราะยุนอาเป็นนักเขียนประจำคอลัมน์บ้านและการตกแต่ง นั่นจึงเป็นเหตุให้ทั้งคู่ได้เริ่มทำงานร่วมกัน จนกระทั่งตอนนี้ ยูริก็ยังเห็นคู่รักคู่นี้หวานแหววกันราวกับเพิ่งพบกันใหม่ๆ
ที่ยิ่งกว่านั้น ความหวานของพวกเขาก็บาดใจยูริอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน หลายครั้งที่เธอนึกน้อยใจเพื่อนรัก แม้จะรู้ดีว่าวันหนึ่งเธอและยุนอาต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปมีครอบครัว และเธอก็ควรสนับสนุนเพื่อนรักกับคนดีๆ อย่างลี ทงเฮ แต่ความรู้สึกเหงาก็ไม่เข้าใครออกใครนี่นา
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ปาร์ตี้จัดขึ้นในบาร์เล็กแห่งหนึ่งใจกลางกรุงโซล อันที่จริงงานควรจะใหญ่มากกว่านี้ แต่ด้วยคำขอของยูริเอง เธอไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะจัดเลี้ยงให้ใหญ่โต รังแต่จะทำให้คนที่เหม็นขี้หน้ากันอยู่หมั่นไส้เอาเปล่าๆ และ ‘ปาร์ค จองซู’ หรือที่รู้จักกันในนาม ‘บ.ก.อีทึก’ ก็เห็นด้วยว่างานในกลุ่มคนรู้จักและสนิทกันเท่านั้นน่าจะสนุกกว่าเป็นไหนๆ ปาร์ตี้เล็กๆ วันนี้จึงมีผู้ร่วมงานเพียงไม่กี่คน
“เรื่องกินงี้เร็วเชียวนะพี่” ยูริทักทายเพื่อนรุ่นพี่อย่างสนิทสนม จองซูที่กำลังง่วนอยู่กับเครื่องดื่มเงยหน้ามอง รอยยิ้มจนตาหยีส่งตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงค่อนไปทางประชดประชัน
“ใครเค้าจะมาสายเหมือนพวกแกกันล่ะ ไม่ทันกินกันพอดี”
“ไงล่ะแก กัดเค้าดีนัก” ยุนอาพูดเยาะก่อนจะออกเดินไปนั่งที่ว่างข้างรุ่นพี่
“โธ่พี่ ไม่กี่นาทีน่า” ยูริแก้ตัวพลางดึงเก้าอี้นั่งลงอีกข้าง บ.ก.หนุ่มเหล่ตามองรุ่นน้อง
“นี่ถ้าไม่ติดว่างานนี้เป็นของแกนะ ฉันไม่เชิญแกหรอกยูริ” ยูริยิ้มรับหน้าตาเฉยๆ แม้ว่าคำพูดจะดูกระด้างกระเดือก แต่เธอรู้ดีว่าเจตนาของรุ่นพี่คนนี้เต็มไปด้วยความเอ็นดูและห่วงใย ถ้าไม่มีปาร์ค จองซู ก็คงไม่มียูริในวันนี้
กิจกรรมที่จะขาดไม่ได้ในปาร์ตี้เห็นทีจะเป็นการร้องคาราโอเกะ ยิ่งเริ่มโดยแกนนำอย่างจองซูเข้าแล้ว ดูท่าจะวางไมค์ยากซักหน่อย ทุกคนเริ่มร้องเล่นเต้นกันอย่างสนุกสนาน และมันคงจะดำเนินไปเรื่อยๆ ถ้า...
“วู้วๆๆ” เสียงสาวๆ ในกลุ่มส่งเสียงแซวเมื่อคนมาใหม่เดินเข้ามาในห้อง
ลี ทงเฮ แฟนหนุ่มสุดหล่อของเพื่อนรักกำลังเดินตรงมายังยุนอา ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่ ชายหนุ่มหน้าหล่ออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ารูป สวมกางเกงขายาวสีเดียวกัน เสริมให้รูปร่างดูสูงโปร่ง ทำเอาสาวๆ มองตามกันตาเป็นมัน แกมด้วยเพ้อฝันเล็กน้อย และหนี่งในนั้นคือ ควอน ยูริ
“ฉันไปก่อนนะยูริ กลับคนเดียวได้ใช่มั้ยแก” ยูริพยักหน้าหงึกหงัก
พี่ทงเฮพยักหน้าให้อีทึก ก่อนจะส่งยิ้มให้ยูริอย่างเป็นมิตร แล้วโอบเอวแฟนสาวเดินออกจากห้องไป
“ไงล่ะแก ไม่คิดจะมีกะเค้าบ้างเรอะ” อีทึกถามเสียงสูงพลางเอาศอกกระทุ้งสีข้างรุ่นน้อง ริมฝีปากเรียวเชิดรั้น
“หาได้ง่ายๆ ก็ดีสิพี่” ยูริพ้อ ไม่ใช่เธอไม่อยากมี แต่มันไม่มีเองต่างหาก
“แล้วเจ้าโจ คยูอะไรของแกนั้นล่ะ” อีทึกถามกระเซ้าแหย่เธอต่อ จนยูริค้อนขวับตาแทบกลับไปอีกด้าน “ฮ่าๆๆ เอาล่ะๆ ฉันกลับก่อนดีกว่า แฟนฉันรออยู่”
“อะไรอ่ะ กลับแล้วหรอ” รุ่นน้องโอดขึ้นมา
“แหงสิ คนเค้ามีแฟนนะเว้ย” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังร้องเพลงเฮฮากันต่อ แต่ไม่กี่คนที่ว่านั้นก็เป็นคู่รักกันซะอีกนี่สิ
ยูริรู้ดีว่าไม่ควรจะคิดว่ายุนอาและอีทึกทำให้หมดสนุก แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าเธอไมได้เฮฮาต่อไปกับการร้องเพลงของคู่รักเลยแม้แต่น้อย เพลงรักหวานซึ้งที่กำลังบรรเลงนั้นตอกย้ำโสตประสาททุกคำร้อง อีกทั้งภาพประกอบราวกับมิวสิควิดีโอสดตรงหน้า เธอคงทนต่อความรู้สึกแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแน่ ให้พวกเค้าอยู่กันตามลำพังคงจะดีกว่า
ข้างนอกแตกต่างจากในห้องคาราโอเกะอย่างสิ้นเชิง ด้วยเวลาที่ดึกพอสมควร จึงดูเงียบสงัดแปลกตาจากกลางวัน ยูริเดินตรงไปยังรถของตัวเอง รถกระป๋องสีแดงคันเล็กกำลังจอดรอเจ้าของอยู่ในลานจอดรถ ร่างบางสตาร์ทรถออกจากร้านอาหาร ขับออกไปโดยไม่มีจุดหมาย พร้อมกับหัวใจที่เปล่าเปลี่ยว
เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกน้อยใจถาโถมเข้ามา แม้ว่าจะดูเป็นอารมณ์เด็กๆ ที่เอาแต่ใจและไม่มีเหตุผล แต่ยูริก็ต้องยอมรับว่าเธอรู้สึกแบบนั้น ทั้งน้อยใจและเหงาใจ น้ำตาที่ไม่ควรจะไหลก็เอ่อท้นขอบตา ไม่ว่าจะพยายามซักเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าเธอกำลัง ‘ถูกทอดทิ้ง’ ทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึก
ความโดดเดี่ยวหอบพาหญิงสาวที่กำลังเหม่อลอยไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย รู้ตัวอีกทีรถกระป๋องก็นำเธอมาถึงริมแม่น้ำฮันแล้ว
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อัพเรื่องนี้ก่อนแล้วกันนะคะ
ความคิดเห็น