คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
My Kyuhyun
พรรักประการเดียว
บทนำ
ริมแม่น้ำฮันกว้างใหญ่ ใต้ฟ้าสีน้ำเงินดำประดับไปด้วยดาวเกลื่อนกลาด ลมเย็นโชยเป็นระยะๆ จนผิวน้ำไหวระริก เสียงรถรายานพาหนะบนถนนดังอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะดึกมากแล้วก็ตาม แต่ใจกลางกรุงโซลก็ไม่มีทีท่าว่าจะเงียบเหงาเลยซักนิด กลับตรงกันข้าม ขณะที่หลายชีวิตกำลังนอนหลับพักผ่อนอย่างมีความสุขอยู่กับครอบครัว แต่อีกหลายร้อยชีวิตก็กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นเช่นกัน เป็นเหตุที่ทำให้เมืองยังคงประดับประดาไปด้วยแสงไฟจากตึกรามสูงระฟ้าและถนนที่รถวิ่งแล่นผ่านไปมา
ร่างแบบบางในชุดแส็กแนบลำตัวยืนอยู่ริมแม่น้ำฮันมาครู่ใหญ่แล้ว ลมหนาวทำให้ต้องกระชับผ้าคลุมไหล่ห่อหุ้มบดบังความเย็น หากแต่ก็ไม่ได้คิดจะเคลื่อนออกจากตรงนั้นแต่อย่างใด เธอยืนเงียบๆ เหม่อมองบรรยากาศรอบๆ อย่างครุ่นคิด
‘ควอน ยูริ’ นั่นคือชื่อของเธอ นักเขียนสาวผู้ไต่เต้ามาจากงานเขียนเล็กๆ ที่โพสท์ลงในอินเตอร์เน็ตอย่างเด็กสาวทั่วไป แล้วความฝันก็ค่อยๆ ใกล้มือเธอเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งติดต่อให้เธอไปเป็นนักเขียนประจำสำนักพิมพ์ จากเด็กสาวช่างฝันธรรมดา กลายไปเป็นนักเขียนมืออาชีพตามความฝัน เรื่องราวความรักนับร้อยฉบับโด่งดังผ่านปลายปากกาของยูริ เธอกำหนดโชคชะตาของตัวละครมานับพัน ทว่าเฉกเช่นคนธรรมดาทั่วไป ไม่มีใครสามารถกำหนดโชคชะตาของตัวเองได้
ถูกต้องที่สุด! ถ้าให้คะแนนเรื่องความรักกับยูริ ภาคทฤษฎีเธอได้เต็มร้อยแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถ้าถามถึงภาคปฏิบัติละก็....ศูนย์
คิดถึงตรงนี้ก็ทำให้หว่าเหว่ขึ้นมาจับหัวใจ ความรู้สึกเหงาแบบนี้มักจะเกิดขึ้นเวลาที่เธออยู่คนเดียว หรือไม่ก็มีเรื่องให้สะท้อนใจเธอนั่นแหละ
แล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นเหตุผลให้เธอต้องมายืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวริมแม่น้ำฮันอันกว้างใหญ่ ทั้งที่ค่ำคืนนี้ควรจะเป็นค่ำคืนของเธอ นักเขียนมือทอง ควอน ยูริ สามารถทำยอดขายขึ้นเป็นอันดับหนึ่งภายในเดือนแรกที่วางแผง ทางสำนักพิมพ์จึงจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อเธอโดยเฉพาะ แต่โดยเฉพาะที่ว่า ก็คงมีโดยเฉพาะยูริเท่านั้นเช่นกันที่ไปงานนี้โดยไม่มีคู่ควง งานเลี้ยงแสดงความยินดีสำหรับเธออบอวลไปด้วยความหวานหยดย้อยของคู่รัก บีบคั้นความอิจฉาเล็กๆ ออกมาวิ่งพล่านในตัวได้ไม่ยาก
สิ้นสุดความทรมาน ร้อนรุ่มใจ ยูริจึงต้องมายืนเคว้งอยู่คนเดียวอย่างนี้ด้วยใจที่เบาหวิว เมื่อไหร่กันหนอที่ความโดดเดี่ยวอย่างนี้จะหมดไป เมื่อไหร่กันที่เธอจะเจอะเจอความรักดั่งนิยายที่ได้บรรจงขีดเขียน ไม่ต้องมานั่งเพ้อฝันถึงคนในความฝันหรือคลั่งไคล้ดารานักแสดงอย่างที่เป็นอยู่ทุกวี่วัน
ยูริแหงนหน้ามองดาวนับหมื่น ส่องแสงเล็กบ้างใหญ่บ้างบนฟากฟ้า นึกพ้อตัวเองอย่างน้อยใจ แม้ว่าท้องฟ้าจะกว้างใหญ่ แต่ดาวก็ยังไม่โดดเดี่ยว มันยังคงรวมกันเป็นกลุ่มเป็นก้อน แล้วทำไมเธอถึงต้องมายืนตากลมอยู่คนเดียวด้วยเล่า
ท่าม กลางความเหม่อลอย ยูริเห็นแสงดาวสุกสว่างก็พาดผ่านท้องฟ้าเป็นแนวเส้นตรง มันชัดเจนกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น...ดาวตก หญิงสาวรีบกุมมือขึ้นอธิษฐานทันที เป็นความเชื่อที่ได้ยินกันมานานนม ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ก็อธิษฐานทุกครั้งที่เห็น
แต่พอกุมมือประสานแนบอก กลับคิดไม่ออกว่าคราวนี้คำอธิษฐานควรจะเป็นยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาเธอใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียนมาตลอด แล้วก็สมปรารถนาไปแล้วนี่นา อึดใจเดียวก็นึกได้ สิ่งที่ทำให้เธอต้องทนอยู่กับความเหงาโดดเดี่ยวขนาดนี้ กลายเป็นพลังให้เธอตะโกนออกไปดังๆ
“ฉัน ควอน ยูริ ขอให้ฉันได้พบรักแท้สักที เหมือนความฝันซักเรื่องของฉันก็ได้ ใครสักคนนึง หล่อๆ แบบดาราก็ได้ แบบโจว คยูก็ได้นะ ฉันชอบผู้ชายแบบเขานี่แหละ ผู้ชายแสนดีอย่างเขาคงทำให้ฉันมีความสุข ได้ ขอให้ฉันได้พบรักแท้สักครั้งเถอะ ฉันไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วมันขอได้กี่อย่าง แต่ได้อย่างไหนซักอย่างก็ได้ ขอให้ได้ทีเถอะนะ” จบคำอธิษฐานยาวเหยียด ยูริถึงกับหอบ ลมหายใจลอยฟุ้งเป็นควันขาว ที่ผ่านมายูริไม่เคยเขียนนิยายเรื่องไหนที่นางเอกงี่เง่าขอความรักจากดาวตกเลยซักเรื่อง โชคดีที่ดึกและหนาวเกินกว่าจะมีใครมาเดินเล่นแล้วเห็นความงี่เง่าของเธอ จะมีก็แต่รถแล่นผ่านซึ่งคงไม่หยุดฟังเธอแน่
แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เมื่อมีเสียงหัวเราะของใครคนหนึ่งดังขึ้น หญิงสาวที่ทนกับความหนาวมานานยืนแข็งทื่อด้วยความตกใจ ไม่ว่าคนหรือผี เธอก็อยากไปจากที่นี่ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แข็งขาที่ไม่ขยับเขยื้อนนี่สิ ที่ทำเอาใจเธอตกลงไปถึงตาตุ่ม แล้วเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาจากริมแม่น้ำเบื้องล่าง
“ฮ่าๆๆ...โจว คยู...งั้นหรอ”
ความคิดเห็น