คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Mean Girl
4
Mean Girl
ตำแหน่งพรอมควีนปีสุดท้ายก่อนจบไฮสคูล ถือเป็นเกียรติยศสูงสุดในชีวิตของลูกผู้หญิง... ยิ่งสำหรับฉัน ‘เฟอร์กี้ วิลสัน’ ตำแหน่งพรอมควีนสมัยที่สามน่ะ ย่อมมีค่ามากกว่ารางวัลโนเบลซะอีก
แต่เครียดไป ก็ใช่เรื่อง.... เพราะยังไงฉันก็ได้อยู่แล้ว
เฮอะ ในไฮสคูลนี้จะมีใครเริดไปกว่าฉันอีก
ฉันเคยคิดอย่างนั้น จนมาเจอกับชาร์ล็อต... ยัยผู้หญิงไร้สาระ!
จู่ๆ ยัยนั่นก็ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับฉันตอนเกรดสิบสอง ทำให้ตำแหน่งสาวฮอตอันดับหนึ่งของฉันต้องสั่นคลอน... พวกคุณครูก็ดันไปกรี๊ดกร๊าดเด็กใหม่อย่างยัยนี่มากกว่าฉัน! ยัยนี่แย่งทุกตำแหน่งของฉันไป แม้กระทั่งซิวตำแหน่งพรอมควีนสมัยที่สามของฉันไปด้วย
รู้ไหมยะว่าฉัน ‘พยายามสวย’ ขนาดไหน เพื่อที่จะเหมาะสมกับตำแน่งอันทรงเกียรตินี้!
กว่าฝันจะเป็นจริงได้ฉันต้องอดใจไม่กินของหวาน ทานแต่สลัดผัก ออกกำลังกายทุกเช้าเย็น ซ้ำยังน้ำตาไหลพรากทุกครั้งเมื่อน้ำหนักขึ้น ตลอดเกรดสิบจนถึงเกรดสิบเอ็ด ตำแหน่งพรอมควีนที่ได้มานั้นต้องแลกกับหยาดเหงื่อแรงกายมากขนาดไหน เธอรู้บ้างไหมยะ ยัยชาร์ล็อต!
งานพรอมที่สวยงามอลังการดาวล้านดวงนั่น คือศิลปะชั้นยอดที่ฉันคู่ควรมากกว่าคนอย่างเธอเป็นร้อยล้านเท่า!
มันคือคุณค่าที่เธอ ‘ไม่’ คู่ควร L
ย้อนไปที่งานพรอมเมื่อสามเดือนก่อน
หนุ่มๆ รายล้อมฉันมากมายราวกับฉันเป็นราชินี ฮึๆ ก็แน่ล่ะ ก็ฉันสวย ฉันเริด เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับสาวฮอต ที่จะมีผู้ชายหล่อๆ มารุมตอมไม่เว้นวัน ทำไมน่ะเหรอ...
เพราะฉันสวย และหุ่นดีมากกก ยังไงล่ะ J
เสียงเปียโนเพราะๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ท่ามกลางชายหญิงมากมายกับครูแก่ๆ ที่อยู่ในคอนเซปต์งานพร็อมสีชมพู ณ ตึกสันทนาการของไฮสคูล ทุกคนจะต้องใส่ชุดสีชมพูมาตามคอนเซปต์ที่โรงเรียนกำหนดไว้ ด้วยความที่ฉันจะต้องเด่นกว่าใครในงาน เลยตั้งใจใส่ชุดเดรสสีแดงสด โชว์หุ่นสวยๆ กับผิวเนียนๆ เพื่อที่ทุกคนจะได้หันมามองฉันยังไงล่ะ โฮะๆ เรื่องอะไรฉันจะต้องไปทำตามคำสั่งของตาแก่หัวโล้นนั่นกัน!
สำหรับงานพรอมปีนี้ นอกจากจะเป็นงานเต้นรำแล้ว ก็ยังเป็นงานที่สำคัญที่สุดของผู้หญิงทั้งโรงเรียนอีกด้วย หึหึ จะไม่สำคัญได้ยังไงล่ะ ก็งานนี้น่ะเป็นตัวชี้วัดเลยนะว่าใครสวยสุด เริดสุด ในไฮสคูล ผู้หญิงที่ดูดีที่สุดจะได้รับตำแหน่งพรอมควีนไปครอง รวมถึงสวัสดิการต่างๆ อีกมากมาย ที่ใครๆ ก็อยากได้
แต่เสียใจด้วยนะยะ ยัยพวกขี้เหร่ทั้งหลาย เพราะยังไงซะตำแหน่งพรอมควีน ก็เป็นของฉันอยู่ดี อย่าหวังเลยว่าหน้าตาอย่างพวกหล่อนจะมาเทียบเคียงฉันได้!
“เอาล่ะ นักเรียนทุกคน อีกสิบนาทีเราจะประกาศชื่อของสุภาพสตรีที่สวยที่สุดในคืนนี้กันแล้ว ขอให้ผู้ที่มีรายชื่อดังต่อไปนี้ขึ้นมายืนบนเวทีด้านหน้าด้วยค่ะ… คนที่เข้าตากรรมการปีนี้ได้แก่... คุณเฟอร์กี้ วิลสัน คุณโซเฟีย คัมบริจ คุณบลาๆๆ”
นั่นไง บอกแล้วว่าต้องมีชื่อของฉัน J
“ผู้ที่มีรายชื่อที่กล่าวไปข้างต้น ขอให้ขึ้นมาบนเวทีด้วยนะคะ”
สิ้นสุดเสียงของยัยป้าแก่ที่ยืนอยุ่บนเวที ฉันก็รีบเดินไปที่เวทีด้วยท่วงท่าอันสง่างาม เหล่าบริวารและแฟนคลับนับร้อยต่างส่งเสียงเชียร์มาที่ฉันอย่างเต็มที่ ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะมายืนแข่งกับฉันบนเวที ต่อให้ตาย พรอมควีนปีนี้ก็คือฉันอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นชื่อของพวกหล่อน (คู่แข่ง) ไม่มีคุณค่าที่ควรจะจดจำเลยสักนิด
อีกห้านาทีก็จะประกาศตำแหน่งพรอมควีนแล้ว...
อีกแค่ห้านาที สาวเริดอย่างฉันก็จะได้รางวัลมาครองเป็นสมัยที่สาม ช่วยไม่ได้อ่ะนะ ก็ฉันสวยกว่า เริดกว่ายัยพวกหน้าปลวกคนอื่นๆ เองนี่นา
อีกแค่สี่นาที
ทุกคนจะต้องดีใจไปกับฉัน ใช่! ฉันจะยืนสวมมงกุฎเคียงข้างพ่อหนุ่มนักฟุตบอลสุดหล่อคนนั้น แล้วเราก็จะเต้นรำกัน
อีกแค่สามนาที
ฮึๆ ยัยพวกเด็กเรียนที่อยู่ในสภาวะความสวยพิการทั้งหลาย จะต้องกัดผ้าเช็ดหน้ามองฉันด้วยความอิจฉา ที่ฉันเริดกว่า เจิดจ้ากว่า
อีกแค่สองนาที
หลังจากนั้น หนทางสู่ฮอลลีวู้ดของฉันก็ไม่ไกลเกินเอื้อม ฉันนี่แหละ ที่จะแทนที่ตำแหน่งของซุปเปอร์สตาร์ทุกคน โลกทั้งใบต้องสยบให้กับความสวยของฉัน โฮะๆๆๆ
อีกแค่นาทีเดียว!
ยัยครูรุ่นป้านั่นก็ชักช้าอยู่ได้ รีบๆ สิ เห็นไหมว่าฉันปั้นยิ้มรอนานแล้วนะยะ เดี๋ยวหน้าฉันหย่อนยานเพราะยิ้มมากเกินไปใครจะรับผิดชอบ
อีกสิบวินาที...
นั่นไง กางกระดาษแล้ว!
เฟอร์กี้ วิลสัน... พูดสิ เฟอร์กี้ วิลสัน!
"ระ.... รางวัลพรอมควีนปีนี้ได้แก่... "
ยืดยาดอยู่ได้ยัยป้า ใครๆ ก็รู้ว่าต้องเป็นเฟอร์กี้ วิลสัน!
"ได้แก่... "
ได้แก่ฉันย่ะ ชื่อฉัน รีบๆ พูดเร็วๆ สิป้า
"ได้แก่... "
ก็บอกว่าเฟอร์กี้ วิลสันไงล่ะยะ ยัยป้า!!!
"ได้แก่ ชาร์ล็อต แอตเลอร์!"
ฉันรีบยิ้มแล้วโบกมือทันที... เฮ้ย! เดี๋ยว อะไรนะ นั่นไม่ใช่ชื่อฉันนี่หว่า!!!
ฉันไม่ได้ชื่อชาร์ล็อตซักหน่อย เข้าใจอะไรผิดกันรึเปล่า เดี๋ยวสิ ชาร์ล็อตหรอ อย่าบอกนะว่าเป็นยัยนั่น.... ยัยชาร์ล็อตคนนั้น คนที่นมแบนๆ หน้าป่วยๆ คนนั้นเนี่ยนะ!
กรี๊ดดดด ไม่จริงงง!!!
น้ำหน้าอย่างยัยนั่นน่ะเหรอจะมาแย่งมงกุฎฉัน คนสวยๆ เริดๆ อย่างฉันจะต้องแพ้ให้กับยัยนมแบน ติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อนนั่น... ไม่นะ พระเจ้ากลั่นแกล้งฉัน!
“ขอเชิญคุณชาร์ล็อต แอตเลอร์สวมมงกุฎค่ะ”
แปะๆๆ ทุกคนในงานปรบมือ
อย่านะ อย่าปรบมือให้ยัยนั่นเด็ดขาด แค่เห็นยัยบ้านี่ชนะ ฉันก็แทบจะกรีดร้องออกมาอยู่แล้ว เฮอะ! ฉันยืนมองยัยนั่นที่กำลังรับมงกุฏของฉันไปอย่างหน้าด้านๆ ด้วยความแค้น
นั่นมันมงกุฏของฉันย่ะ ที่หล่อนได้เพราะหล่อนติดสินบนกรรมการสินะยัยชาร์ล็อต!
เพราะแก แค้นนี้ของเรา ไม่จบแน่!!!!
"เพราะงั้นแหละ ชาร์ล็อตแย่งทุกอย่างไปจากชีวิตฉัน ทั้งชื่อเสียง เพื่อนฝูงที่รักใคร่ ทิ้งฉันให้โดดเดี่ยวคนเดียว ฮือๆๆๆๆ "
ฉันมองไปที่ผู้หญิงชุดดำที่นั่งอยู่บนโซฟา หล่อนกำลังร้องให้คร่ำครวญกับอดีตอันไร้สาระ คือไอ้ฉันน่ะก็อยากจะเห็นใจอยู่หรอก แต่เกิดมาเป็นคนมันก็ต้องมีผิดหวังกันบ้าง นี่หล่อนไม่คิดจะลำบากในวันนี้มีสุขในวันหน้าเลยรึไงกัน
“น้อยๆ หน่อยยัยอกแตงโม -_-” ฉันแขวะ ในขณะที่กำลังเอนหลังไปที่โซฟาสีครีมนุ่มนิ่มที่อยู่ตรงข้ามกับยัยเฟอร์กี้
"เธอแย่งทุกอย่างไปจากฉัน เธอทำลายชีวิตของฉัน!" หล่อนพูดปนสะอื้น
ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายัยนี่มาบ้านฉันทำไม จะหมั่นไส้ก็หมั่นไส้ จะไล่ไปก็ไม่ได้ อุตส่าห์กำชับสตีฟไว้นักหนา ว่าอย่าไปเปิดประตูให้ พ่อตัวดีก็ดันลืมล็อกประตูบ้านซะเอง ยัยเฟอร์กี้ก็เลยบุกเข้ามาได้สบายแฮ
แต่ขอโทษเถอะ ฉันแอบเห็นกุญแจผีของบ้านฉันแพลมออกมาจากกระเป๋ากุชชี่ปลอมราคาถูกของยัยนั่น นี่มันเข้าข่ายอาชญากรรมแล้วนะยะ
น่าหงุดหงิดเป็นบ้า ที่ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเนี่ย
ส่วนอีตาสตีฟก็เอาแต่นั่งฟังเรื่องเล่าของยัยเฟอร์กี้ด้วยท่าทีสนใจ ทั้งๆ ที่หล่อนตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จแท้ๆ ก็ยังจะไปฟังอีก ตกลงนายมาเป็นแฟนใครกันแน่เนี่ย -_-
"ทุกอย่างอะไรกันยะ ก็แค่รางวัลพรอมควีนสมัยเดียว ไม่ได้ทำให้หลังคาบ้านเธอพังซักหน่อย" ฉันบ่น
"แต่มันก็ทำศักดิ์ศรีของฉันพังทลายนะยะ ยัยอกแบน" ยัยเฟอร์กี้รีบแย้ง ก่อนที่จะ (แกล้ง) สะอึกสะอื้นแล้วดราม่าต่อ “เธอรู้ไหม ว่าฮอลลีวู้ดน่ะ เค้าไม่รับผู้หญิงที่ไม่ได้รางวัลพรอมควีนสามสมัยเข้าไปเป็นนางเอกหน้าใหม่หรอกนะ”
“หรอ -_-”
"ฉันน่ะ ได้รับบทอย่างมากก็แค่พวกนางเอกหนังเกรดบี วิ่งหนีผีแล้วก็โชว์โป๊ไปวันๆ มันเป็นเพราะเธอคนเดียวเลยยยยยย"
ฉันไม่เกี่ยว -_-;;;
"นี่เธอมาที่บ้านฉันเพื่อสะอึกสะอื้นอย่างเดียวเหรอฮะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะมาทวงหนีแค้นเดิม" เฟอร์กี้พูดด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง แต่ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งเหยิงนั่นทำให้ดีกรีความน่าเชื่อถือของเธอลดลงไปแปดสิบเปอร์เซ็น -_-; ที่หล่อนเป็นเช่นนี้ คงเพราะก่อนหน้าที่จะมานั่งคุยกัน ฉันพยายามผลักไสยัยนี่ออกไปจากบ้านน่ะ แต่ก็สู้แรงกระทิงของหล่อนไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องยอมให้เข้าบ้าน (อีตาสตีฟก็ไม่ช่วยอะไรเลย)
ว่าแล้วก็เอามือสางๆ ผมตัวเอง -_-;
"โอเคๆ หนี้แค้นเดิมใช่มั้ย" พูดจบฉันก็ขึ้นลุกยืน แล้วเดินเอื่อยๆ ไปที่บันได
"ถ้ามงกุฏน่ะ ฉันไม่ต้องการหรอกย่ะ" ยัยเฟอร์กี้พูด
ไม่ต้องการแล้ววิ่งตามฉันทำไมมิทราบ -_-;
"เปล่า ฉันจะไปหาไม้กางเขนมาแขวนหน้าบ้าน กับหาของมาปัดรังควานน่ะ" ฉันพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย จนหล่อนต้องแผดเสียงสิบแปดหลอดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
“เห็นฉันเป็นตัวอะไรกันย้า!”
สิบนาทีผ่านไปฉันก็ยังกัดกับยัยเฟอร์กี้ไม่เลิก เราสองคนคุยกันเสียงดังจนบ้านข้างๆ โทรมาเตือนว่าให้คุยกันเบาๆ หน่อย ฉันก็อยากจะเงียบอยู่หรอก ถ้าปากยัยคนที่ฉันทะเลาะด้วยมันดีกว่านี้อ่ะนะ ตอนนี้ฉันกับเฟอร์กี้กลับมานั่งเถียงกันอยู่ที่เดิม เราสองคนถกกันเรื่องมงกุฎที่ฉันได้ในงานพรอม หล่อนไม่พอใจที่ฉันเอามงกุฏไปขายเพื่อแลกโฟโต้บุ๊คกับบัตรคอนเสิร์ตของ One direction -_-; จะขายหรือไม่ขาย มันเป็นสิทธิ์ของฉันย่ะ
ฉันชอบหล่อนเพราะความใจกล้า (หน้าด้าน) นี่แหละ แต่ก็เกลียดหล่อนที่เป็นพวกโวยวาย แสแสร้ง เอาแต่ใจ ชอบเอาชนะคนอื่นเหมือนกัน (รู้สึกว่าความเกลียดมันจะมากกว่า) ฉันกับเฟอร์กี้ไม่ถูกกันตั้งแต่วันที่ได้เจอหน้าครั้งแรกในคลาสเรียน โคตรจะประทับใจจริงๆ ให้ตายเถอะ อยู่ดีๆ เธอก็มาด่าฉันว่าหน้าป่วยเนี่ย
"พวกคุณสองคนนี่ ดูสนิทกันดีจังเลยนะครับ" สตีฟพูด ขณะนำน้ำมาเสิร์ฟที่โต๊ะรับแขก
"ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่คิดจะสนิทกับแม่นี่หรอกย่ะ" พูดเสร็จ ฉันก็คว้าแก้วน้ำมาดื่มอึกใหญ่ แล้วเรียกสติให้กลับมาอีกครั้ง ก่อนที่จะถามยัยเฟอร์กี้ว่า "แล้วตกลงหล่อนมีเรื่องอะไร ถึงถ่อมาหาฉันถึงบ้าน"
"ฉันบอกแล้วไงยะ ว่าฉันมาทวงหนี้แค้นระหว่างเรา!"
"หนี้? ...เธอต้องการอะไรกันแน่ =_=" ฉันถาม
"ฉัน... ยังไม่คิด" หล่อนตอบเสียงแผ่ว
คิดก่อนทำบ้างก็ดีนะ -_-
"ถ้าเธอคิดออก ก็รีบบอกฉันด้วยละกัน" ฉันบอกด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ ก่อนที่จะหยิบหนังสือใกล้ๆ มือมาอ่าน มันจะดีมากถ้าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่คู่มือการใช้งานแอพพลิเคชั่น ฉันล่ะอยากจะฉีกมันทิ้งไปให้พ้นๆ หลายรอบแล้ว เบื่อจะตายชักที่จะต้องมาทำตามข้อตกลงบ้าๆ นี่น่ะ
แอพฯ บ้าแอพฯ บออะไรกัน ทำตัวอย่างกับพระเจ้า
"เอ่อ จะรับกาแฟหน่อยมั้ยครับ" สตีฟหันไปถามเฟอร์กี้เพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น
"เพราะยัยนั่นคนเดียว ทำไมยัยนั่นต้องแย่งชิงอันดับหนึ่งของฉันไป ทั้งตำแหน่งพรอมควีน ทั้งตำแหน่งในชั้นเรียน หรือแม้แต่หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียน" หล่อนเริ่มที่จะร้องไห้ และดราม่าใส่สตีฟ
มาอีกแล้ว บทโศกเรียกน้ำตาไม้ตายที่สองรองจากอกตู้มของยัยนี่ =_= คิดว่าจะใช้กับสตีฟของฉันได้ผลเหรอยะ
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฉันบอกว่าเขาเป็นของฉันเหรอ บ้าไปแล้ว =///=
"คุณเฟอร์กี้ย่อมมีข้อดีของคุณเองนะครับ ไม่เห็นต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครเลย" สตีฟปลอบ ในขณะที่กำลังหย่อนก้นลงไปนั่งข้างๆ ยัยนั่น... โอ๊ย อารมณ์เสีย -*-
"ถ้าฉันมีข้อดี ฉันต้องชนะยัยผู้หญิงคนนี้สิ" หล่อนร้องไห้กระซิกๆ
"สำหรับผม คุณเฟอร์มีดีหลายๆอย่างนะครับ แต่ถ้ามัวเศร้าแบบนี้ ข้อดีของคุณจะถูกบดบังเอานะ เป็นผู้หญิงต้องยิ้มสู้กันแบบแฟร์ๆสิ"
โอ้โห อยากจะปรบมือให้สักล้านรอบ -_-;;
หมอนี่ปลอบคนเก่งเหมือนกันแฮะ อย่างกับคนเรียนวิชาทางด้านจิตวิทยามาแน่ะ จะว่าไป ไบรอันก็เรียนทางสายวิชานี้นี่นา แต่หมอนั่นดูไม่เหมือนสตีฟเลยสักนิด ทั้งบ้าบอ ทั้งบ้ากาม หรือว่าคณะจิตวิทยาจะไม่ใช่อะไรอย่างที่ฉันเข้าใจ?
"ยัยนมแบน" จู่ๆ เฟอร์ก็เรียกขึ้น
“อะไร” ฉันละสายตาจากหนังสือ
"หมอนี่มันใครกันเหรอ" หล่อนถามพลางชี้นิ้วไปที่สตีฟ
"ผู้ชายคนนี้คือ..." ฉันพูดค้างไว้ แต่ก็พูดไม่จบเพราะถูกสตีฟแทรกขึ้นมาก่อน "ผมสตีฟครับ เป็นแฟนของชาร์ล็อต ขอโทษที่แนะนำตัวช้าไปนะครับ"
"ไม่จริงน่ะ ผู้ชายดีๆแบบคุณน่ะเหรอ จะมาเป็นแฟนยัยนี่ =[]= !!" ยัยเฟอร์ทำท่าช็อกโลกมาก =_=
แล้วผู้หญิงอย่างฉันมันไม่ดีตรงไหนยะ!
“ฮึๆ ฮ่าๆๆๆๆ” อยู่ดีๆ เฟอร์กี้ก็หัวเราะขึ้นมาเฉย
ถ้ายัยนี่ไม่บ้าก็คงเพี้ยนอย่างหนัก -_-;
เธอหยุดหัวเราะ ก่อนที่จะพูดต่อ "งั้นฉันได้เป้าหมายใหม่แล้วล่ะ... ถ้าเรื่องผู้ชายน่ะ ฉันจะไม่แพ้เธอแน่ชาร์ล็อต" ยัยเฟอร์กี้เอื้อมไปเกาะแขนสตีฟแน่น ข้ามหน้าข้ามตากัน เหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้
เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า... (ตาขวากระตุกรัวๆ)
"ฉันจะแย่งสตีฟมาเป็นของฉันให้ได้!" หล่อนพูดอย่างมั่นใจ ในขณะที่สตีฟกำลังทำหน้าเหวออยู่ข้างๆ แล้วก็ถึงที ที่ฉันจะต้องกุมขมับด้วยความเครียด
ว่าแล้วไหมล่ะ -_-;
ยัยนั่นคงไม่รู้สินะ... ว่าสตีฟน่ะ เป็นแค่แฟนจากแอพฯ เท่านั้น แล้วฉันควรจะอธิบายยังไงดีเนี่ย เมื่อไอ้ข้อตกลงในคู่มือมันบอกว่า ‘ห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าผู้ชายของคุณมาจากแอพพลิเคชั่น’
ข้อความนี้ปรากฏอยู่ในหน้าหนังสือที่ฉันอ่านพอดี...
*********************************************************************************
ความคิดเห็น