คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Where are you from? , What the hell!
2
Where are you from? , What the hell!
“แก ไอ้โจร เข้ามาทางไหน!”
ฉันฟาดไม้กวาดไปที่ผู้ชายคนนั้นรัวๆ บอกว่ามาจากแอพพลิเคชั่นแฟนในฝันนั่นน่ะเหรอ ถ้าฉันเชื่อก็โง่เต็มทนแล้วย่ะ! ขึ้นมาขโมยของบนห้องฉันไม่พอ แล้วยังจะมาโกหกเอาตัวรอดอีก บ้าชะมัด รู้งี้ฉันโทรเรียกตำรวจตั้งแต่แรกซะดีกว่า
“โอ๊ย ผมไม่ใช่โจรนะครับ ผมขออนุญาตอธิบายสักหน่อยได้ไหม” เขาพูดพลางเอามือป้องกันตัวเองแบบสุดชีวิต
ฉันหยุดตี และจ้องไปที่ดวงตาสีฟ้ากับหน้าหล่อๆ ของเขาอย่างคาดโทษ ถ้าไม่ใช่โจรแล้วจะเป็นอะไร นายแบบ ดารา หรือศิลปิน?
ทำไมฉันคิดแต่อะไรที่มันดีๆ นักนะ ผู้ชายคนนี้มันก็ต้องเป็นโจรอยู่แล้วไม่ใช่รึไง! ดูยังไงก็โจรชัดๆ L
“ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
“โธ่ ฟังผมก่อนสิครับ” สายตาอ้อนวอนของเขาส่งตรงมาถึงฉัน ให้ตายสิ! ฉันยิ่งเป็นพวกแพ้ทางคนหล่ออยู่ด้วย ใครก็ได้ช่วยเสกให้ฉันเป็นหินทีเถอะ ไม่อยากจะรู้สึกรู้สากับเจ้าผู้ชายผมดำ ตาฟ้า หน้าหล่อกว่าทอมครูซ นี่อีกแล้ว
“งั้นก็อธิบายมาซะ” ฉันพูดโดยที่มือยังถือไม้กวาดอยู่ กันไว้ก่อนเผื่อหมอนี่จะเป็นโจรจริงๆ จะได้ตีทัน เขามองมาที่ฉันแล้วยิ้มหวาน ก่อนที่จะกล่าวแนะนำตัวเอง
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘สตีฟ’ มาตามคำสั่งของคุณจากแอพพลิเคชั่น Dream boyfriend ครับ J” เมื่อพูดจบ เขาก็ส่งมือมาเช็คแฮนด์
แล้วฉันก็บ้าส่งมือไปเช็คแฮนด์กับเขา…
“นับจากนี้ไปอีก 14 วัน ผมจะมาเป็นแฟนในฝันของคุณครับ”
ว่าไงนะ!!!
ฉันกระชากมือออกทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวด้วยความโมโห (?) นึกไม่ถึงว่าผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้จะมาขอเป็นแฟน ใช่ มันเป็นสิ่งที่เชื่อได้ยาก ผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างฉันไม่มีทางที่หาแฟนที่หล่อและดูดีได้แบบนี้หรอก เพราะฉะนั้นผู้ชายคนนี้คงเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงผู้หญิงไปวันๆ ไม่ผิดแน่
แต่เขาสุภาพมากเลยนะชาร์ล...
ระ... หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็น...โรคจิต!
“กรี๊ดดด! ไอ้โรคจิต!!!”
ฉันเอาไม้กวาดไล่ฟาดเขาอีกครั้ง หมอนั่นวิ่งหนีไปรอบห้อง ส่วนฉันก็ไล่ตีเขาจนลืมไปว่าตัวเองรู้สึกเจ็บที่หน้าผาก ข้าวของเครื่องใช้กระจัดกระจายไปคนละทิศทาง แต่ฉันไม่สนใจ ยังไล่ตีเขาต่อไปไม่หยุด ฉันไม่ยอมหรอกนะ วันนี้ไม่เขาก็ฉันคงต้องตายกันไปข้าง!
“ผมไม่ใช่โรคจิตนะครับ”
“อย่ามาสตรอว์เบอรี่ใส่ฉัน ไอ้หื่น ไอ้คนวิตถาร ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” พระเจ้า ฉันว่าเขาแรงไปไหมเนี่ย เท่าที่ดูเขายังไม่ได้ทำอะไรฉันเลยนะ...
“ผมมีบัตรพนักงานนะครับ ได้โปรดวางอาวุธ เอ่อ...ไม้กวาดของคุณเถอะครับ”
เขาควักบัตรพนักงานออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมาให้อย่างลุกลี้ลุกลน ฉันรีบกระชากมันมาอ่านทันที ใจของฉันเย็นลงเมื่อพบหลักฐานชิ้นสำคัญ เขาไม่ใช่โจรหรือคนโรคจิต แต่เขาคือคนจากแอพพลิเคชั่น Dream Boyfriend ถ้าเขาเป็นโจรคงไม่มีบัตรพนักงาน แล้วก็คงไม่บังเอิญขนาดนี้ถ้าคนโรคจิตจะสามารถทำบัตรพนักงานได้ใน 10 นาที
ไม่อยากจะเชื่อ เขาเป็นคนจากแอพพลิเคชั่น มาเป็นแฟนของฉัน...
ฉันดีใจ เอ๊ย! อยากจะบ้าตายต่างหาก!
“งะ...งั้น ฉันสั่งให้นายกลับไปซะ” ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมด แต่ตอนนี้ฉันคงบอกได้แค่ว่า “ฉันกดผิดน่ะ”
บ้าชะมัด...ฉันตอบอะไรไปเนี่ย -_-;;
เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้ฉันแทบบ้า “คงไม่ได้หรอกครับ เพราะตามสัญญาที่คุณได้ทำข้อตกลงไป....”
“สัญญาไหน” ฉันขึ้นเสียง
“ข้อตกลงที่ให้คุณเลือกทำตอนเปิดแอพพลิเคชั่นยังไงล่ะครับ”
“ว่าไงนะ!”
“ถ้าคุณจำไม่ได้ สามารถอ่านข้อตกลงได้อีกครั้งจากคู่มือนี้นะครับ” เขาพูดพลางยื่นคู่มือสีชมพูเล่มหนามาให้ ฉันรับคู่มือมาจากเขา ก่อนที่จะเปิดอ่านมันอย่างรวดเร็ว ตัวอักษรนับพันกำลังผ่านตาฉันอย่างต่อเนื่อง คู่มือนี่ทำให้ฉันเชื่อถือในตัวเขามากขึ้นเป็นเท่าตัว ยิ่งกว่าเห็นบัตรพนักงานนั่นซะอีก หลังจากอ่านเรื่องที่มาของแอพฯ แล้วก็มาถึงสัญญาการใช้ผู้ชายของ Dream Boyfriend สัญญาที่ทำให้ฉันอ้าปากค้าง และช้ำใจ…
ข้อตกลงของแอพพลิเคชั่น Dream Boyfriend
ข้อที่ 1 หากคุณยอมรับข้อตกลงแล้ว คุณจะไม่สามารถแก้ไขใดๆ ได้ทั้งสิ้น
ข้อที่ 2 หากคุณไม่ยอมรับบริการแฟนในฝันของเรา สามารถยกเลิกบริการได้ แต่คุณต้องจ่ายค่าเสียหายให้เรา 500 เหรียญ
ข้อที่ 3 ถ้าหากว่าคุณเผลอทำร้ายร่างกาย หน่วงเหนี่ยวกักขังผู้ชายของเรา หรือการกระทำที่เข้าข่าย คุณจะต้องจ่ายค่าเสียหายให้ผู้ชายของเรา 400 เหรียญ และจ่ายค่าเสียหายให้ทางแอพฯ เป็นจำนวน 125,000 เหรียญ
ข้อที่ 4 หากว่าคุณกำลังอยู่ในช่วงโปรโมชั่นทดลอง 14 วันแล้วล่ะก็... คุณจะต้องให้ผู้ชายของเราอยู่เคียงข้างกายตลอด 24 ชม. ไกลสุดได้แค่ระยะทางจากหน้าบ้านถึงห้องนอนของคุณนะจ๊ะ มิเช่นนั้นทางแอพฯ จะปรับคุณเป็นจำนวนเงิน 70,000 เหรียญ
และข้อตกลงอีกมากมายที่บรรยายทั้งวันก็ไม่หมด... แต่ละข้อเข้าขั้นขูดรีดแบบสุดๆ
ฉันมองไปที่สตีฟ ส่งสายอย่างคาดหวังไปให้พร้อมกับคำถามโง่ๆ “ถ้าฉันละเมิดสัญญา”
“ก็จะโดนปรับเป็นจำนวนเงิน 125,400 เหรียญครับ และอาจจะมากกว่านั้น” เขาตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพโดยไม่มีความชั่วเจือปน...ซึ่งฉันกำลังงงอยู่ว่าทำได้ไง
แสนเหรียญ... เป็นไปได้ว่าเรื่องที่ฉันเอาไม้กวาดฟาดเขาถึงหูบริษัทแล้ว...
เวรเอ๊ย! ฉันผิดข้อตกลง แถมยังเป็นข้อที่แพงที่สุดด้วย T_T
ถ้าฉันคุยกับเขาดีๆ แล้วก็ยกเลิกบริการก็คงจะเสียแค่ 500 เหรียญ แต่นี่ฉันกลับทำร้ายร่างกายเขาไปแล้ว! ค่าเสียหายก็ต้องเพิ่มมากขึ้น แล้วยอดเงินในบัญชีของฉันในตอนนี้ มีไม่ถึงห้าร้อยเหรียญด้วยซ้ำ! ถ้าไม่จ่าย ฉันคงโดนตำรวจจับโดยไม่ต้องเดา พ่อกับแม่ของฉันก็จะประกันตัว แล้วไล่ฉันไปอยู่บ้านนอกกับปู่ย่าตาทวดเพื่อสืบทอดกิจการฟาร์มนมวัว
พระเจ้า! ตอนนี้ฉันคงทำอะไรไม่ได้ นอกจาก ‘กรี๊ด’ ดังๆ
...เพราะฉันโคตรจะเกลียดวัวเลยให้ตาย!!!
“ออกไปจากบ้านฉัน เดี๋ยวนี้! ” ฉันไล่ ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกสบายใจเฉิบ ก่อนที่พ่อแม่และไบรอันจะกลับมา ฉันต้องไล่หมอนี่ออกไปให้ได้ ตอนแรกฉันตั้งใจจะโทรไปปรึกษาไบรอันนะ แต่หมอนั่นดันปิดเครื่องเนี่ยสิ เอ่อ ถ้าบอกพ่อกับแม่มันคงไม่เหมาะ -_-;; ตอนนี้คงสรุปได้แค่ว่า ฉันควรจะช่วยเหลือตัวเองไปก่อน
“ผมว่า คู่มือก็บอกไปแล้วนะครับ ว่าเราอยู่ห่างกันไม่ได้ J” เขาลุกขึ้นนั่ง แล้วหันมายิ้มให้กับฉัน
“ตะ... แต่ว่า ฉันไม่ยอมรับหรอกนะ นายเป็นใครก็ไม่รู้ จะมาอยู่ที่นี่มันก็ไม่ใช่เรื่อง นะ... นายควรจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ หรือแฟนสาวของนายก็ได้ เอ่อ พูดง่ายๆ จะไปไหนก็เชิญเถอะ -_-;;” ฉันพูดตะกุกตะกัก
“แต่นี่คืองานของผม ถ้าผมไม่ทำก็จะโดนไล่ออก คุณจะรับผิดชอบไหวหรอ” เขาถามหยั่งเชิง คำพูดของเขาดูดีมีเหตุผล เมื่อมองไปที่หน้าตาหล่อๆ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติดกระดุมเรียบร้อยนั่น ก็ยิ่งทำให้เขาน่าเชื่อถือขึ้นมาอีก... เล็กน้อย -_-;;
“ฉันไม่สน” คนอื่นอาจจะใจอ่อนกับนาย แต่เสียใจด้วยนะ ยกเว้นฉันคนนึงล่ะ
“ผมจะเป็นแฟนที่คุณอยากให้เป็น ไม่สิ แฟนที่ผู้หญิงทั้งโลกอยากให้เป็น นี่คืองานของผม”
ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา หึ เข้าใจโฆษณาตัวเองดีนะ
“นี่มันก็ค่ำแล้ว นายควรออกไปก่อนที่มันจะดึกไปมากกว่านี้นะ อีกอย่าง ฉันจะนอน หวังว่าคงเข้าใจ =_=” ฉันเปลี่ยนมาเป็นพูดดีๆ
“โอเคครับ ผมจะออกไปก็ได้ แต่...” เขาเว้นช่วง ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้ฉันอยากจะหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้ “หวังว่าคุณคงจะจ่ายเงินแสนเหรียญที่ค้างเอาไว้นะครับ”
“นะ... นี่!”
ฉันไม่ทันจะพูดอะไร เขาก็นอนต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน มีแต่ฉันที่ยืนอ้าปากพะงาบๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เขากล้ามาก ที่เอาแสนเหรียญมาขู่! เฮอะ อย่านึกนะว่าฉันจะยอมง่ายๆ ฉันไม่ยอมปล่อยให้นายได้อยู่ที่นี่อย่างเป็นสุขแน่!
ฉันจะไล่นายออกไปโดยไม่ต้องเสียสักเหรียญเลย คอยดู
|
|
ความคิดเห็น