คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dream Boyfriend
Dream Boyfriend
* แอพพลิเคชั่นสำหรับสาวโสดที่กำลังเหงาใจ เราพร้อมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอด 24 ชั่วโมง
* หากคุณยอมรับข้อตกลง คุณจะไม่สามารถแก้ไขใดๆ ได้ทั้งสิ้น (เพราะฉะนั้นอ่านให้ดีนะจ๊ะ ♥)
* คุณจะได้รับสิทธิใช้แอพฯ ของเราฟรี 14 วัน และต้องใช้จนกว่าจะครบกำหนด
* หากยกเลิกแอพฯ กลางคัน คุณจะต้องจ่ายให้เรา 500 $
* แอพฯ เราไม่มี Call Center สงสัยอะไรโปรดอ่านในคู่มือการใช้ที่เราส่งไป (พร้อมกับผู้ชาย)
* หนุ่มๆ ของเราไม่ใช่เบ๊ เพราะฉะนั้นโปรดอย่าใช้งานเกินความจำเป็น
* Blah Blah Blah
1
Dream Boyfriend
ปิ๊งป่อง~
เสียงของกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นเป็นรอบที่สิบ ด้วยความขี้เกียจของฉันจึงนอนบิดไปมาพร้อมกับเอาหมอนใบโปรดมาปิดหูด้วยความรำคาญ สำหรับฉันแล้ว เสียงของมันหนักหนายิ่งกว่าแสงแยงตาซะอีก
ปิ๊งป่อง~
เสียงของมันยังดังต่อไปไม่หยุด จนฉันต้องรีบลุกออกจากเตียงแล้วมุ่งหน้าไปเปิดประตู ก่อนทีจะเดินไปที่ห้องครัว และควานหากุญแจบ้านที่ถูกหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานทับไว้อย่างร้อนรน เมื่อได้กุญแจมาฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
แกร๊ก
ฉันเปิดประตูบานสีขาวออก ภาพที่เห็นคือสนามหญ้าหน้าบ้านที่คุ้นตา ฉันวิ่งผ่าสนามหญ้าออกไป ก็พบกับ ‘บุรุษไปรษณีย์’ ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูรั้ว
“มีจดหมายหรอคะ” ฉันถามพลางเปิดประตูรั้วสีครีมให้กว้างพอกับตัว พร้อมกับจ้องมองไปที่ผู้ชายวัยยี่สิบกว่าปีที่สวมเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสีกรมท่า พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ที่มีสัญลักษณ์ของ USPS
“เอ่อ...คุณชาร์ล็อต แอตเลอร์ ใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“กรุณาเซ็นรับด้วยครับ”
“ได้ค่ะ” ฉันหยิบปากกามาจากบุรุษไปรษณีย์ ก่อนที่จะเขียนชื่อตัวเองลงไปในแผ่นกระดาษที่ยื่นมา เมื่อเซ็นเสร็จ ฉันก็ส่งมันกลับคืนไปที่เขา
“ขอบคุณครับ”
กล่องขนาดเล็กที่ห่อกระดาษสีน้ำตาลขุ่นถูกส่งมาอย่างเบามือ ชื่อที่อยู่ผู้ส่งลงไว้เพียง ‘ไบรอัน มหาวิทยาลัยรัฐเวอร์จิเนีย’ เท่านั้น
ฉันรับมันมาอย่างงงๆ เวลาผ่านไปหลายนาทีจนร่างของบุรุษไปรษณีย์ลับตาไป ฉันก็รู้สึกตัวได้ว่า ฉันควรจะปิดประตูแล้วกลับเข้าบ้านได้แล้ว รู้ไหม ว่าความง่วงของฉันหายเป็นปลิดทิ้งเลย... ให้ตายสิ ฉันกะจะไปนอนต่ออีกสักนิดแท้ๆ
มันน่าแปลกใจใช่ไหมล่ะ ที่จู่ๆ ‘พี่ชาย’ ผู้เอารัดเอาเปรียบน้องสาว กลับลงทุนส่งพัสดุจากรัฐเวอร์จิเนียมาถึงนิวยอร์ก นี่คงเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่อยากนอนต่อ เพราะฉันอยากรู้ซะแล้วสิ ว่าสิ่งของข้างในมันคืออะไร? ระหว่างเดินเข้าไปในบ้าน ฉันก็พิจารณากล่องใบนี้ โดยการหมุนมันไปรอบๆ แล้วเขย่าๆ จนเสียงดังกุกกัก
ฉันหย่อนก้นลงบนโซฟา วางกล่องไว้บนตัก แล้วแกะเชือกป่านที่มัดอย่างหนาแน่นออก ก่อนที่ฉันจะฉีกกระดาษสีน้ำตาลขุ่นเป็นชิ้นๆ กล่องกระดาษสีขาวที่ถูกหุ้มไว้ดูเกลี้ยงเกลาขึ้นมาทันที
ฉันรีบเปิดกล่องออกอย่างรวดเร็ว...
สิ่งอยู่ข้างในทำให้ฉันตกใจ!
เฮ้ ล้อเล่นใช่ไหม! ไบรอันส่งไอโฟนมาให้ฉัน แถมมีทั้งคู่มือและสายชาร์จให้พร้อม!!!
พระเจ้า มันคือของที่มีมูลค่ามากกว่าที่ผ่านๆ มา ยิ่งกว่าโคมไฟสองเมตรที่หมอนั่นซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้เมื่อปีที่แล้วซะอีก ให้ตายเถอะ เกิดอะไรขึ้นกับเขา!
ฉันหยิบไอโฟนออกมาจากกล่อง มันถูกห่อหุ้มด้วยซองกันกระแทกอย่างดี ฉันเอาซองออก ก่อนที่จะยกไอโฟนขึ้นส่องกับแสงไฟ พบว่ามีรอยขีดข่วนอยู่นิดหน่อย แต่มันก็ไม่น่าเกลียดสักเท่าไหร่ ถ้าไบรอันจะส่งไอโฟนมือสองมาให้ฉัน เพราะตอนนี้ฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้อยู่พอดี นึกไม่ถึงเลยว่าไบรอันจะใส่ใจเรื่องที่ฉันบ่นไปเมื่ออาทิตย์ก่อนจริงๆ
ฉันใช้สายตาสำรวจไปรอบๆ ตัวเครื่อง แต่ก็ต้องสะดุดกึกทันที เมื่อพบว่ามีรอยสีดำคล้ำคล้ายกับคราบเลือดติดอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์อยู่นิดหน่อย ด้วยสัญชาตญาณมนุษย์ทำให้ฉันเอาเล็บไปแกะๆ เกาๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้ว่ามันคือคราบเลือดจริงๆ
ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่ามันเป็นคราบเลือดกำเดาของไบรอันเวลาดูอะไรสักอย่างน่ะ ถ้าคิดในแง่ดีนะ แต่อีกแง่ก็คงที่ไม่ดีก็คือ...
ไอโฟนเครื่องนี้อาจมีพลังงานบางอย่างหรือวิญญาณอยู่ก็เป็นได้...
พอเถอะ... เอาเป็นว่าฉันไม่ไว้ใจมันก็แล้วกัน L
เมื่อมองลึกเข้าไปก้นกล่อง ก็พบว่ามีกระดาษสีขาวติดอยู่ข้างในด้วยเทปกาว ฉันกระชากมันออกมาอย่างไม่ลังเล และคลี่กระดาษที่พับเป็นรูปสี่เหลี่ยมออกทันที
เอาล่ะ มันคือจดหมายของไบรอัน ในเนื้อความได้เขียนไว้ว่า...
ถึงชาร์ลที่รัก ได้ข่าวว่าเธอกำลังมองหามือถือเครื่องใหม่
พี่เองก็เป็นคนใจบุญสุนทานอยู่พอตัว พี่เลยส่งไอโฟนเครื่องนี้มาให้น้องไงล่ะชาร์ล
พี่ได้ใส่คู่มือการใช้พร้อมสายชาร์ตมาให้ พร้อมซิมมือถือลงทะเบียนเรียกเก็บค่าโทรให้พร้อม
ซึ่งเธอไม่ต้องยินดีจนออกนอกหน้าก็ได้…
พี่หวังว่าน้องจะใช้มันอย่างถูกวิธีและมีความสุขกับมัน
ระหว่างที่พี่กำลังลำบากพักร้อนที่โรงแรมห้าดาวที่ฮาวายอลังการดาวล้านดวงชั้นบนสุด…
ด้วยรักนะจ๊ะ ไบรอัน ♥
กรอบ...แกรบ...
ทันทีที่อ่านจบ ฉันก็เผลอขยำจดหมายของไบรอันคามือไปซะแล้ว...
หลังจากโดนทอดทิ้งให้อยู่เฝ้าบ้านเพียงคนเดียว แล้วยังจะต้องมาคอยอิจฉาหมอนี่ที่ได้เที่ยวกับครอบครัวอีก เฮ้อ อย่าลืมสิ ว่าฉันก็ลูกสาวของบ้านนี้นะ เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกร้องความสนใจจากพ่อกับแม่สักที ตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ เจ้าบ้าเอ๊ย! ถ้าปีก่อนๆ นายไม่สอบติดมหาวิทยาลัยด้วยคะแนนอันดับสองล่ะก็ ฉันอาจจะได้ไปเที่ยวกับพ่อแม่โดยปราศจากนายก็เป็นได้
โอเค ยอมรับก็ได้ว่าตอนนี้พ่อโกรธฉันอยู่ เรื่องที่ฉันจบไฮสคูลแล้วไม่ยอมเรียนต่อน่ะ ฉันคิดว่าฉันควรจะค้นหาตัวเองให้เจอก่อน ก่อนที่จะตกลงใจไปเรียนอะไร เพราะอาจจะต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตก็ได้
เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตกับเรื่องของที่ส่งมาวันนี้ ทำให้ฉันถลาไปหาโทรศัพท์บ้านที่อยู่ติดกับผนังทันทีก่อนที่จะกดเบอร์ของไบรอันอย่างรวดเร็ว
ตรู๊ด....ตรู๊ด...ปิ๊บ...
[ฮาโลวฮ่า~ น้องสาวสุดที่รักของพี่ ตอนนี้พี่อยู่ที่ฮาวายกับพ่อล่ะ]
“พี่ส่งอะไรมาให้ฉัน” ฉันยิงคำถามใส่ไบรอันทันทีโดยไม่สนใจคำทักทายใดๆ ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าไบรอันส่งอะไรมาให้
[อ้อ... ฉันส่งอะไรไปนะ?]
“ไอโฟน” ฉันพูดเสียงแข็งใส่ อย่านึกนะ ว่าฉันไม่รู้ว่านายแกล้งลืมอยู่
[อ้อ ใช่ๆ พี่ส่งไอโฟนไป ก็แค่ลืมนิดหน่อยเอง น้องไม่ต้องทำเสียงแข็งใส่ก็ได้]
“นายไปได้ไอโฟนเครื่องนี้มาจากไหน” ถึงไบรอันจะดูเหมือนจะรวยแต่ก็เป็นมนุษย์ต้นทุนต่ำเหมือนกับฉันนั่นแหละ -_-
[อะ...เอ้อ ประมาณว่าคนรู้จักเขาให้มาน่ะ]
“ใครคนไหนเขาหน้ามืดให้นายมา” ฉันพูดอย่างไม่เชื่อ
[เหยื่อของลูกพี่ลูกน้องของป้าของศาสตราจารย์มหาลัยข้างๆ ที่ไปกินเหล้าด้วยกัน...มั้ง]
“เดี๋ยวนะไบรอัน...นายบอกว่าเหยื่อใช่ไหม?” รู้ซึ้งถึงรอยเลือดเลยทีเดียว
[เอ่อ...อ่า...เขาไปได้มาตอนตกปลาน่ะ]
“มันก็เท่ากับขโมยน่ะสิ!!!” ฉันแว้ดใส่ทันที
[ฮะ...อะไรนะชาร์ล เธอว่าอะไรนะ สัญญาณไม่ค่อยดีเลย ฮาวายนี่... ติ๊ด]
สายถูกตัด...ฉันพยายามโทรหาหลายครั้ง...อีกหลายครั้ง...แต่ก็ไม่ติด
“หนอย ปิดเครื่องหนีเรอะ!” ชักจะโมโหแล้วนะ
ฉันวางโทรศัพท์อย่างกระแทกกระทั้น และไม่คิดว่าจะโทรหาต่อไปอีก ได้แต่ถอนหายใจแรงๆ แล้วยอมรับกับสิ่งที่เดิกขึ้น กล้าดียังไงส่งไอโฟนของใครก็ไม่รู้มาให้ฉันน่ะฮะ!
เฮ้อ แต่ถึงยังไงก็ต้องใช้อยู่ดี ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก -_-;;
ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมากดแก้เซ็งพลางศึกษาวิธีการใช้อย่างจริงจัง และไม่ลืมที่จะเช็ดคราบเลือดด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์เพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ภายในเวลาสองสามนาที ฉันสามารถกอบโกยวิธีการใช้จนใช้มันได้แทบทุกส่วน
เอ่อ ฉันไม่เคยใช้ไอโฟนน่ะ -_,-
และระหว่างที่ฉันสำรวจเมนูในเครื่องอยู่นั้น...
“หืม?”
ฉันก็พบไอคอนแอพพลิเคชั่นรูปหัวใจสีชมพูหวานแหววในจอ มันดูแตกต่างจากพวกจนเห็นได้ชัด ชื่อของมันคือ ‘Dream Boyfriend’ ดูเหมือนจะเป็นแอพฯ ที่น่าสนใจเลยทีเดียว
แฟนในฝันงั้นเหรอ?
ฉันยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเอานิ้วไปสัมผัสกับหน้าจอเพื่อทำการเปิดแอพฯ นั้นขึ้นมา เพียงเสี้ยววินาที ตัวอักษรมากมายก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าจนตาลาย แบคกราวสีชมพูหวานทำให้ฉันแทบจะเป็นลมกับสีสันของมัน ฉันใช้นิ้วเลื่อนลงไปเรื่อยๆ โดยไม่ตั้งใจอ่านอะไร ถ้าจับใจความเท่าที่อ่านผ่านๆ ก็คือแอพฯ นี้คงสร้างมาเพื่อสนองความต้องการของหญิงสาวที่อยู่ในอาการเปล่าเปลี่ยวใจล่ะมั้ง หรือไม่ก็คงเป็นเกมคลายเครียดคล้ายๆ กับเกมจีบหนุ่มแถบเอเชียที่ฉันเคยเล่นหรือเปล่า?
ถ้ามีผู้ชายหล่อๆ รอฉันอยู่ในจอมือถือ เช้า - เย็น คงสนุกพึลึก
แต่ยังไงก็ช่าง...เพราะฉัน ‘กดยอมรับข้อตกลง’ ไปเรียบร้อยแล้ว หวังว่าคงไม่มีบิลล์ค่าโทรศัพท์ทับหัวตอนสิ้นเดือนหรอกนะ อ้อ...ทับหัวพี่ชายฉันน่ะ เพราะไบรอันเป็นคนจ่าย... มั้ง
Please wait… เรากำลังทำรายการให้คุณ กรุณารอสักครู่ค่ะ
“สักครู่ของแกนี่มันแค่ไหนกัน” ฉันพูดกับไอโฟนที่อยู่บนตัก แน่นอนว่ามันคงไม่ตอบฉันหรอก
ผ่านไปหลายนาที ก็ยังขึ้น Please wait อยู่
เอ่อ ฉันไม่คิดว่ามันจะนานขนาดนี้นะ ไม่แน่ว่าระบบอาจจะรวนก็ได้ ฉันหยิบมันขึ้นมา และตั้งใจว่าจะกดยกเลิก... แต่!
ตึก ตึก ตึก
ใคร!
ฉันได้ยินเสียงคนเดินอยู่ชั้นบน ความเงียบที่อยู่รอบๆ ตัวทำให้ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าชัดเจนขึ้น ใครบางคน… มีใครบางคนที่อยู่บนห้อง?
ห้องของฉัน!
พระเจ้า!!!
ใจของฉันเต้นตึกตัก เม็ดเหงื่อค่อยๆ ผุดออกมาบนใบหน้า มือของฉันเย็นเฉียบ
โอเค... โอเค... วินาทีนี้การมีสติสำคัญที่สุด ฉันควรจะแจ้งตำรวจ หรือเรียกคนข้างบ้าน แต่ฉันอาจจะหน้าแตกก็ได้ ถ้าใครคนนั้นเป็นคนในครอบครัว เพราะก่อนที่จะเข้ามาฉันล็อกประตูอย่างแน่นหนาไม่มีทางที่ขโมยจะงัดประตูโดยที่ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ใจเย็นๆ นะชาร์ล บางทีพ่ออาจจะกลับมากะทันหันก็ได้
แต่ทำไมฉันถึงไม่เห็นล่ะ -_-;;
ฉันคว้าไม้กวาดที่อยู่ใต้บันใด แล้วค่อยๆ เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องของฉัน แต่ถ้าไม่ใช่พ่อหรือไบรอันล่ะ จะทำยังไง!
ฉันกำไม้กวาดไว้แน่น… สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปหน้าห้อง
โอเค ฉันพร้อม นับหนึ่งถึงสาม แล้วเปิดประตู!
หนึ่ง!
สอง!
สาม!
ผลัวะ! พลั่ก!!!
หลังจากเปิดประตู... ฉันก็เงื้อมไม้กวาดขึ้นเพื่อที่จะทำการป้องกันตัว แต่แล้วร่างกายของฉันก็เสียหลักล้มลงทันที! หน้าของฉันตอนนี้ถลาไปกับพื้นพรม ส่วนร่างกายก็นอนแนบอยู่กับพื้น ความรู้สึกเจ็บปวดโลดแล่นเข้ามาอย่างช้าๆ
โอ๊ย หัวฉันโนแน่ๆ เลยอ่ะ T_T
“คุณโอเคไหม?” เสียงนุ่มๆ ของใครบางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย พร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
“นาย...เป็นใคร” ฉันถาม พลางพยุงตัวให้ลุกนั่ง โดยไม่สนใจความช่วยเหลือจากนิ้วมืออันเรียวยาว กับใบหน้าหล่อๆ ที่ทำให้ฉันแอบใจเต้นเลยแม้แต่น้อย...
สายตาของฉันจ้องมองเขาอย่างคาดคำตอบ แต่เขากลับส่งยิ้มบางๆ มาให้ พร้อมกับคำพูดที่ทำให้ฉันตื่นตะลึง...
“สวัสดีครับ ผมมาจาก แอพพลิเคชั่น Dream Boyfriend ตั้งแต่วันนี้ไปผมคือแฟนของคุณ ฝากตัวด้วยนะครับ J” เมื่อพูดจบเขาก็ส่งยิ้มหวานให้
บอกว่ามาจากไอ้แอพฯ Dream Boyfriend อะไรนั่นน่ะเหรอ?
ติ๊ง! เสียงเตือนขอไอโฟนที่อยู่ในมือดังขึ้น ฉันรีบยกมันขึ้นมาดู
เราทำรายการให้คุณเรียบร้อยแล้ว
ล้อเล่นน่า!!!
ความคิดเห็น