คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : OS : Mathematics "Differentiation" {end}
ห้องเรียนรวมที่มีแค่เสียงอาจารย์บรรยายอยู่หน้าห้อง และเสียงสนิมลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเก้าอี้แถวยาวดังเป็นระลอก
มองไปก็เห็นแต่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันตั้งใจเรียนคลาสนี้เป็นพิเศษ เพราะนอกจากอาจารย์จะหล่อเหลาและยังดูน่าเกรงขามแล้ว
...คณิตศาสตร์ยังยากเกินไปสำหรับเด็กสมองทึบพวกนี้ด้วย
ร่างเล็กมองผ่านกระจกใสเพื่อหาที่นั่งว่างก่อนจะพยุงเพื่อนในคลาสเดียวกันที่ต้องใช้ไม้ค้ำเพราะเกิดอุบัติเหตุเมื่อวันก่อน
จุดรวมสายตาเปลี่ยนมายังพวกเขาทันที แต่อาจารย์หน้าห้องก็ยังคงก้มเขียนตัวเลขต่อไปจนเมื่อแบคฮยอนเดินมาถึงที่นั่ง
"คนที่สายก็สายเป็นประจำเลยนะครับ"
เสียงพูดจากเจ้าของวิชายิ่งทำให้ทุกคนสนใจ
"ผมไม่ว่าคนเจ็บหรอก..." ร่างเล็กหันมองเสี้ยวหน้าของอาจารย์หน้าห้องแวบหนึ่ง
เพราะนั่นเท่ากับว่าคำพูดกระแนะกระแหนเมื่อสักครู่กลายเป็นเขาคนเดียวที่ต้องรับไว้
ไม่! วางกองไว้ตรงนั้นแหละ!!
"ผมจะให้พวกคุณลองทำตัวอย่างกันนะครับ"
นักศึกษากว่าสามร้อยชีวิตจ้องมองไปยังจอโปรเจ็คเตอร์ที่มีตัวเลขและตัวอักษรภาษาอังกฤษเต็มไปหมด
แบคฮยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหน้าไทม์ไลน์ติดตามความเคลื่อนไหวของชาวบ้านไปเรื่อยๆ
เขาเบื่อหน่ายที่จะต้องมาเจอวิชาเรียนที่ยากขนาดนี้ แถมยังต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้าอีกด้วย
แบคฮยอนเกลียดคณิตศาสตร์ + เกลียดการเรียนเช้า = วิชาคณิตศาสตร์เรียนเช้า
"ดีวายบายดีเอ็กซ์..."
คยองซูเขียนอะไรยุกยิกเต็มไปหมด ที่วันนี้ต้องมาสายเกือบครึ่งชั่วโมงก็เพราะมันทำไม้ค้ำหักเนี่ยแหละ ต้องเสียเวลาพาไปโรงพยาบาลอีกรอบ
"สองเอ็กซ์กำลังสองเท่ากับสี่เอ็กซ์"
เพื่อนด้านข้างยังคงดิฟเลขอย่างสนุกสนาน ดีใจแทนพ่อแม่จริงๆเลยที่มีลูกขยัน ซื่อสัตย์ มีวินัย ขนาดนี้ แม้จะเจ็บอยู่ก็ยังลำบากให้เพื่อนแบกมาเรียนเพราะกลัวเรียนไม่ทัน
"มาสายแล้วยังไม่ตั้งใจเรียนอีก ผมว่านิสิตควรคิดได้แล้วนะว่าอะไรที่ควรหรือไม่ควร..." เสียงทุ้มแหวกความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง
เขาไม่ได้เจาะจงไปที่คนใดคนหนึ่ง แต่ทุกคนก็รู้แก่ใจว่าหมายถึงใคร โดยเฉพาะแบคฮยอน
"ไอ้เรื่องเช็คเรตติ้งผมว่าควรเบาลงหน่อยนะ นิสิตเดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์กันเหลือเกิน ผมคิดว่าบางทีมันก็มากไป..."
ยัง ยังไม่หยุด
"ผมขอเวลาแค่ชั่วโมงครึ่งแล้วก็ปล่อยเบรคเนี่ย พวกคุณต้องทนให้ได้สิ มันไม่ยากหรอก ลองหัดฝึกความอดทนหน่อย..."
มือเล็กเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า รำคาญ! บ่นอะไรนักหนา ก็ไม่ได้อยากเรียนนี่หว่า
อาจารย์ปาร์คปล่อยก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง หลังจากกระหน่ำการบ้านมาหกข้อให้ส่งภายในสองวัน
แบคฮยอนเดินขนาบข้างคยองซูไปรอลิฟต์แล้วลงไปพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ
ขึ้นไปนั่งเปิดเพลงเพราะๆเปิดแอร์เย็นๆบนรถคันหรูเพื่อรอผู้โดยสารคนสำคัญ
"ส่งการบ้านให้กูด้วย"
"เค เดี๋ยวเสร็จแล้วส่งให้ทางไลน์" แบคฮยอนเคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยร้องคลอไปกับเพลงเบาๆ
มองไปรอบข้างก็เห็นความโชคดีของตัวเองที่รถมีหลังคา หลายคนหน้าบิดหน้าเบี้ยวเพราะโดนแสงแดดเผาไหม้ผิวหนังขณะขับรถมอเตอร์ไซด์ออกไปจากที่จอดรถ
ระวังเป็นมะเร็งนะจ๊ะ
เสียงเปิดประตูรถมาพร้อมกลิ่นฟีโรโมนประจำตัวของคนรัก
ปากหยักยกยิ้มด้วยความอ่อนโยนแล้วยีเส้นผมเด็กน้อยที่นอนฟุบพวงมาลัยอย่างเอ็นดู ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้านบนสุดแล้วพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย
"เหนื่อยหรอครับ?"
"อืม เด็กไม่ตั้งใจฟังน่ะ" ร่างเล็กหันไปเบะปากใส่แล้วออกตัวรถช้าๆ
"เด็กคนไหนครับอาจารย์" คยองซูเพื่อนตัวแสบโผล่หน้ามาทางช่องระหว่างเบาะ
"มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่ทำให้ผมหนักใจ"
แบคฮยอนสงบปากสงบคำ เห็นเรียบร้อย ดูดี มีชาติตระกูลขนาดนี้ อาจารย์ปาร์คน่ะปากร้ายที่สุดเลยจะบอกให้
"อาจารย์ก็พูดเกินไป เพื่อนผมมันแค่เรียกร้องความสนใจจากอาจารย์เท่านั้นแหละ"
"พอเลย ไม่ได้เรียกร้องความสนใจเลยเหอะ" ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษาผิดระเบียบลงไปซื้อน้ำเย็นมาบริการให้ร่างสูงเป็นการเอาใจ
แบคฮยอนเลี้ยวเข้าคอนโดก่อนจะช่วยพยุงคยองซูไปส่งถึงหน้าห้องแล้วตามอาจารย์ปาร์คขึ้นไป
คอนโดใจกลางเมืองในย่านที่แพงที่สุดและบนชั้น57ที่มีเจ้าของเป็นถึงอาจารย์ปาร์คสุดหล่อ ดีกรีเด็กนอกปริญญาโทสองใบและปริญญาเอกด้านบริหารธุรกิจเกียรตินิยมอันดับสอง
เบาๆ
ห้องชุดนี้สามารถมองเห็นวิวได้180องศา บังคับทุกอย่างด้วยเทคโนโลยีแบบใหม่ เพียงแค่จิ้มบนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยแอพลิเคชั่นพิเศษก็ทำให้ม่านสีทึบเปิดขึ้นช้าๆ
ชานยอลรินกาแฟดำใส่แก้วแล้วถือหนังสือไปนั่งอ่านริมระเบียงเหมือนอย่างเคย เสียงใส่รหัสประตูดังมาพร้อมเสียงบ่นอุบอิบเหมือนผึ้งแตกรัง
"ผมหิวอ่ะ อาจารย์ไม่เตือนให้ผมซื้อของมาทำกับข้าวเลย"
ร่างสูงยกแก้วเซรามิกขึ้นจิบเอียงหน้ามองเด็กดื้อในปกครอง เขากับแบคฮยอนอายุห่างกันสิบปี นิสัยต่างกันเป็นขั้วบวกและขั้วลบ
"มานั่งนี่เร็ว"
แต่ทั้งสองขั้วก็ดึงดูดเข้าหากันใช่ไหมล่ะ?
นั่นแหละคือปาร์คชานยอลกับบยอนแบคฮยอน
"วันนี้อาจารย์ว่าผมต่อหน้าเด็กหลายร้อยคนอีกแล้วนะ" เด็กตัวเล็กในชุดนักศึกษาเดินเข้ามานั่งบนตักอย่างว่าง่าย
"ตั้งใจเรียนหน่อยสิ เป็นห่วงนะเนี่ย"
"ไม่ต้องเลย" ปากบางยื่นออกอย่างน่ารัก
"ขอโทษได้มั้ยล่ะ หืม?" แขนเล็กคล้องไว้กับลำคอแกร่งแล้วกดจูบหนักๆบนริมฝีปากเป็นการยกโทษ
ทว่า...การจะถอนจุมพิตออกมานั้นมันไม่ง่ายอย่างที่ใจคิดเมื่อมือหนารั้งท้ายทอยแล้วรุกล้ำเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปาก
กลิ่นหอมของกาแฟที่แบคฮยอนเสพติดคละคลุ้งไปทั่ว เขาเกลียดรสชาติของกาแฟดำแต่ชอบนักล่ะเวลาได้ลิ้มชิมมันจากปากของอาจารย์คนเก่ง
ไม่ได้เก่งแต่ด้านทฤษฎีเท่านั้น เพราะด้านปฏิบัติ...ปาร์คชานยอลก็เด็ดไม่แพ้ใคร
____________
c u t
____________
"การบ้านถูกหมดเลยครับ"
ไม่ใช่แค่การบ้านเท่านั้นนะที่ถูก... แต่แบคฮยอนยังถูกไปหมดทุกอย่างเลยด้วย โดยเฉพาะ…
…ถูกใจ
คณิตศาสตร์น่ะ…ไม่ยากเกินไปหรอกใช่มั้ย?
จบ.
ความคิดเห็น