บันทึกความทรงจำที่ไท่ทีวันลืมเลือน

Project:บันทึกความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือน(เสียงร่าให้ของสายลม)

By:sora_chung

บทนำ

“นี่คุณแม่คะ เล่านิทานให้ฟังหน่อยสิคะ”เสียงหวานของเด็กน้อยวัย5ปีดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้องใบหน้าของเธอช่างดูสดใสยิ่งนักเหมือนกับว่ากำลังจะมีเรี่องสนุกเกิดขึ้น”แต่นี่ก็ดึกมากแล้วนะลูก”สตรีซึ่งเป็นแม่ผู้มีใบหน้าคล้ายกับเด็กน้อย ผมสีน้าตาลอ่อนดูเงางาม ตาสีฟ้าสดใสราวกับท้องฟ้านั้นช่างเหมือนกันจริงๆมีเพียงแต่สีตาของเด็กน้อยคนนี้เป็นสีขี้เถ้าถึงสีตาจะดูหม่นหมองแต่ตอนนี้ตาคู่นั้นช่างสดใสถ้าตอนนี้ใครมาเห็นก็คงบอกว่า น่ารัก สีตาคงจะได้มาจากบิดาผู้ให้กำเนิด เด็กน้อยกล่าวขึ้น

”แต่...”เด็กน้อยผู้น่าสงสารทำหน้าผิดหวังอย่างรุนแรงแล้วจะมีแม่คนไหนในโลกนี้อีก ผู้เป็นแม่จึงเขยิบเข้ามาใกล้ๆลูกของตนเอง”ก็ได้แต่ต้องสัญญาว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย””คะหนูสัญญาคะ”ผู้เป็นแม่เห็นดังนี้จึงลุกไปหยิบหนังสือแต่ไม่ทันได้หยิบก็เหมือนมีลมพัดมาทำให้หนังสือเล็มหนึ่งตกลงบนพื้น”อ๊ะ..แย่จังเลยน้าดูท่าวันนี้พายุคงจะเข้าฝั่ง”ใช่พายุคงจะเข้าฝั่งจริงๆนั่นเหละพวกเขาคงจะเป็นหนึ่งในหลายคนที่รู้ก่อนเพราะบ้านของพวกเขาอยู่ติดกับทะเลเรื่องนี้นี่ช่างเป็นเรื่องที่หน้าเบื่อช่วงนี้พายุเข้าฝั่งบ่อยขึ้นทุกวันนั้นเหละ..ผู้ที่เป็นแม่ทำได้เพียงแค่ปิดหน้าต่างให้สนิทเท่านั้นเมื่อปิดหน้าต่างเรียบร้อยแล้วจึงหันมาหยิบหนังสือไปอ่านให้ลูกที่นั่งรออย่างใจจดใจจ่อกับการฟังนิทานก่อนนอนอยู่บนเตียง”เอาหละแม่จะเริ่มเล่าแล้วนะ..”ผู้เป็นแม่บอกก่อนที่จะทำตัวสบายๆและเริ่มเล่าด้วยประโยคที่แสนธรรมดาแต่เปี่ยมไปด้วยมนตร์ที่พร้อมจะสะกดทุกคนเหมือนกับเรี่องนี้

.
.
.
.


“กาลครั้งหนึ่งนานแสนนานมาแล้ว”

  ผู้เป็นแม่เริ่มเล่าแต่ถูกขัดจังหวะเสียก่อน”เดี๋ยวค่ะ””อะไรอีกเหรอลูก”ผู้เป็นแม่ถามด้วยความสงสัยเพราะปกติลูกของเธอไม่เคยขัดเวลาเธอเล่านิทานก่อนนอนมาก่อนเลย”ให้โซเฟียร์ฟังด้วยคะ”เด็กน้อยพูดในอ้อมกอดขงเธอมีตุ๊กตากระต่ายอยู่ด้วย”ได้สิจ๊ะแม่จะเริ่มเล่าแล้วนะ”

.
.
.
.
.
.
.
“เรื่องนี้มีชื่อว่า บันทึกความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือน”
.
.
.
.
.
.
.

http://image.dek-d.com/15/1223891/14643472