ฤดูใบไม้ผลิ...

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น  ที่อยู่ๆคนเขียน ก็อยากเขียนขึ้นมา  สนุกไม่สนุกก็เม้นบอกกันได้น่ะ ไม่ว่ากันแต่เม้นบอกหน่อยน่ะ

ปล.1  ต้องกราบขอโทษคนอ่านที่เคยติดตามนิยายของคนเขียนมาทั้ง 2 เรื่อง แต่สุดท้ายก็ลบทิ้ง เนื่องจากมันเกิดปัญหาขึ้น  เลยลบ

ปล.2  แอบเสียดายเบาๆ  แต่ถ้าใครอยากให้เขียนอีก ขอเป็นเรื่อสั้น จบในตอนน่ะ

ปล.3 อยากให้เขียนอีก ช่วยบอกหน่อยน่ะจะดูจากยอดเม้น

ปล.4 เรื่องสั้นนี้ออกแนวปรัชญาชีวิต มั้ง น่ะ

เพ้อมานานล่ะ มาเริ่มอ่านกันเลย

ฤดูใบไม้ผลิ เริ่มมาเยือนสายลมเอื่อยๆพัดผ่านมาแผ่วเบา แสงแดดอ่อนๆ ส่องประกายให้รู้สึกอบอุ่น ผู้คนมากมายต่างออกมา

สูดอากาศภายนอก บ้างก็วิ่ง บ้างก็เดินเล่น บรรยากาศที่เย็นสบายไม่อบอ้าวจนเกินไป หลายๆคนมีความสุขในเช้าที่อากาศสดใส..

    แต่ไม่ใช่สำหรับ ณกรณ์ ชายหนุ่มที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ยาวในสวน เหม่อมองออกไป

ผ่านสายน้ำ ผ่านต้นไม้ ผ่านใบหญ้า และ ผู้คนจนสุดสายตา แววตาที่ไร้อารมณ์ ใบหน้าที่นิ่งสนิท ไม่มีใครมองออกจากภายนอกแล้วรู้ว่าเค้าคิดอะไร 

มีแต่เค้า ณกรณ์ เท่านั้น ที่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไร

   ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา อาจจะคิดว่าเค้าแค่ออกมานั่งรับลมเล่นในเช้าที่สดใส

แต่ใครจะรู้ได้ล่ะ ว่าในหัวของเค้านั้นต่างมีความคิดที่สับสนตีกันอย่างวุ่นวาย ใครๆก็ต่างคิดว่า

  ณกรณ์ ชายผู้ซึ่งเป็นเจ้าของกิจการ รวยติดอันดับต้นๆ ต้องเพียบพร้อมไม่มีเรื่องให้วุ่นวาย

แต่ผู้คนก็ต่างคิดผิดกันทั้งสิ้น มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยซักทีเดียว

ใช่! เค้าอาจจะเพียบพร้อมเงินทองมายมาย

แต่มันก็ไม่ใช่เลย!

สำหรับเค้า ต้องพบเจอผู้คนมากมายในแต่ล่ะวัน  พบเจอสังคมที่มีแต่หน้ากากใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์เข้าหาตัวเองให้มากที่สุด  

ไม่เคยเข้าใจเลยซักครั้งว่าทุกวันที่ทำอะไรซ้ำๆไปมานั้นทำเพื่ออะไร และ ทำเพื่อใครทั้งๆที่ทุกคนก็ต่างต้องการผลประโยชน์ให้ตัวเองให้มากที่สุด ไม่เคยนึกถึงผู้อื่นเลยว่าจะเป็นยังไง

  สิ่งที่เค้านั้นนั่งคิดมาตลอด อารมณ์ในใจนั้นบอกได้อย่างดีเลยว่า เค้ากำลังรู้สึก เบื่อ! แต่เค้าเบื่อ อะไรล่ะ?

เบื่อ! ที่จะต้องพบแต่ชีวิตประจำวันที่ซ้ำซาก

เบื่อ! ที่อะไรๆเงินก็ยังเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด

เบื่อ! ที่ใครๆก็ต่าง เข้าหาผู้อื่นด้วยผลประโยชน์

เบื่อ! ที่ใครๆต่างก็มองคนที่แค่ภายนอก

เบื่อ! ที่ในสังคมนั้นหาคำว่า แท้จริง ไม่เคยเจอ

เบื่อ! ที่หามิตรภาพที่แท้จริงได้ยาก

เบื่อ! ที่ใครๆต่างก็ต้องการทำเพื่อตัวเองอย่างเดียว

เบื่อ! ที่ไม่มีใครคิดถึงคนอื่นเลยว่า สิ่งที่ทำไปนั้นส่งผลกับใครบ้าง

   เหตุผลเท่านี้ มันก็เพียงพอต่อความรู้สึกของ ณกรณ์ แล้วล่ะว่าทำไมเค้าถึงเบื่อ!  ถึงไม่รู้สึกมีความสุขกับในสิ่งที่ทำอยู่ในทุกๆวัน

แล้วจะทำยังไงได้ในเมื่อหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบไม่สามารถปฎิเสธได้ 

แค่คำว่า "หน้าที่" เพียงคำเดียวก็เป็นตัวกำหนดแล้วว่า " เราจะต้องทำ " 

  แล้วคุณล่ะรู้สึก " เบื่อ "  เหมือนกับ ณกรณ์ มั้ย แล้ว เบื่อ! อะไร?