ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ป่่าหลงลืม
ตอนที่ 3 ป่่าหลงลืม
\"หายตกใจรึยังกระหม่อม\" โกโดมเอ่ยทักหลังจากข้ามแม่น้ำด้วยเรือพายขนาดเล็กที่ผูกเชือกกับต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าอาคมฝั่งกระโน้น
\"ก็พอทน เจ้าเก่งขนาดนี้ แล้วนายเจ้าจะขนาดไหนนะ\"
\"อำนาจมหาศาลเลยล่ะ ท่านจ้าวเองบางครั้งก็ควบคุมพลังไม่อยู่ ต้องคอยสะกดเอาไว้\"
\"ถามอะไรหน่อยสิ นี่ข้าต้องไปเป็นผู้หญิงคนที่เท่าไหร่ของนายเจ้า\" ร่างสูงชะงัก ไพล่เปลี่ยนเรื่องพูดไป
\"เดี๋ยวจะเข้าป่าหลงลืมแล้ว ที่นี่มีเผ่าคนแคระดำ เป็นจอมภูติมนต์ดำ ขึ้นชื่อเรื่องเวทย์มนต์คาถา จอมเวทย์ที่นี่ถือเป็นอันดับหนึ่งของโลกทีเดียว\"
\"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ไม่งั้นข้าจะไม่เดินทางต่อ\"
\"เฮอะ มนุษย์ผู้หญิง! เรื่องมาก งมงาย จะที่เท่าไหร่แล้วมันเปลี่ยนชีวิตฝ่าบาทมั้ย ไร้สาระ!\"อลิเซียควันออกหู ใบหน้างามๆโกรธจนแดงจัด กี่ครั้งแล้วนะที่เส้นอารมณ์เธอมันขาดง่ายๆแบบนี้ พาลให้ปากเบาอีกครั้ง
\"ใช่สิ ก็ข้าเป็นมนุษย์ผู้หญิง ย่อมต้องอยากรู้เรื่องงมงาย ไร้สาระ ปีศาจยังไงก็ไม่เข้าใจมนุษย์ไปได้หรอก
ข้าน่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าปัญญาของเอวิเดสมีเท่านี้เองเหรอ ถึงได้คิดเลือกเจ้าหญิงโง่งมงายไร้สาระอย่างข้าไปอยู่เดมอส\" เป็นครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าภายใต้ใบหน้าเฉยเมยนั้น ดวงตาสีดำกลับฉายแววดุโกรธพลางบีบต้นแขนกระชากเธอเดินตามอย่างกับพายุพัดเข้าป่าลึก
\"ในเมื่ออาการดีขึ้นจนปากดีแบบนี้ ก็คงไม่ต้องพักผ่อนให้เสียเวลา ที่นี่คงช่วยพิสูจน์ได้ว่าปัญญาใครเหนือกว่าใคร\" เขาแทบจะยกเธอพาดบ่าวิ่งไปด้วยซ้ำ เธอรู้สึกว่าเท้าไม่ติดพื้นดินเลย ก็กึ่งลากกึ่งกระชากเอาแบบนี้
\"สุภาพบุรุษชาวเดมอสปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างนี้หรอ มันเจ็บนะ\" เจ้าโกโดมจึงปล่อยแขนเธอเหมือนสะบัดออกแล้วเดินให้ช้าลง \"เฮ้อ ..จะคาดหวังความอ่อนโยนจากปีศาจมันคงเป็นไปไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย\"เธอยังคงพึมพำต่อไป
\"คืนนี้พักตรงนี้ละกันฝ่าบาท\" เขาพูดเรียบๆ พลางจัดแจงที่พักใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ เข้าใจว่านี่คงเป็นความอ่อนโยนที่พยายามทำให้เกิดขึ้นอ่ะนะ
\"เดี๋ยวจะไปหาอะไรให้ทาน\"เขาพูดแล้วเดินหายเข้าไปในซอกเงาต้นไม้ของป่าหลงลืมราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ แต่พอกลับมาเจ้าหญิงปากดีก็หลับซะแล้ว โกโดมในร่างชายหนุ่มเพ่งพินิจใบหน้ายามหลับของหญิงสาว ใบหน้างามๆบัดนี้เปรอะเปื้อนด้วยฝุ่นโคลน ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ พลันสะดุดที่ริมฝีปากอิ่มของเจ้าหญิงปากเบาที่เอาแต่พึมพำว่า
\"บาโร…บาโร…ไม่นะ ไม่ได้นะ อย่าเพิ่งตายนะ อย่าจากข้าไป…\"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"ว๊ายยย! เจ้าเป็นใครน่ะ อย่าเข้ามานะ\" อลิเซียถอยกรูดเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เห็นคนแคระมีเขาสองข้าง ตาโตๆจ้องมองมาที่เธอ
\"โกโดม โคมุส พะยะค่ะ ฝ่าบาทจะตกใจไปทำไม กระหม่อมก็แค่คืนร่างเดิมก็เท่านั้น ในเดมอสยังมีที่รูปร่างประหลาดกว่ากระหม่อมอีกมากมาย\"
\"รวมทั้งเอวิเดสด้วยสิ สงสัยจะเป็นตัวประหลาดผิวสีแดง หน้าย่นๆแก่ๆแน่เลย คงจะมีเขาสองข้างที่ยาวปักพื้นต่างไม้เท้าเดินได้กระมัง\"เธอพูดอย่างขันๆ
\"ไม่ใช่นะฝ่าบาท ท่านจ้าวทรงยังหนุ่มแน่นแม้จะอายุเกือบหมื่นปีแล้วก็ตาม ทรงสง่างาม หล่อเหลาราวเทพบุตร ที่สำคัญไม่มีเขางอกด้วย ฝ่าบาทน่าจะทรงเคยเห็นอย่างน้อยก็ศึกหมากกระดานเกียรติยศคราวที่แล้ว\"
\"ใครจะไปจำได้เล่า เห็นก็แค่แวบเดียว แต่เดี๋ยวก่อนนะ อายุเกือบหมื่นปี! นี่ข้าต้องไปอยู่กับคนแก่คราวทวดของทวดของทวดไม่รู้กี่ร้อยรุ่นขนาดนั้นเชียว\"
\"แต่ฝ่าบาทเป็นคนแรกเลยนะ ภูมิใจเถอะที่จะได้เป็นชายาของท่านผู้งามสง่าเข้มแข็งขนาดนั้น\"
\"อ้าว เห็นเฉไฉไปเรื่อย ไหนวันนี้กลับบอกง่ายๆล่ะเนี่ยโกโดม\"
อ้าว ซวยแล้วตู โกโดมคิดในใจพลางเอามือปิดปากตัวเอง ส่วนอลิเซียเพิ่งฉุกคิดได้ว่า เป็นคนแรก…งั้นเหรอเนี่ย … สงสัยจะไม่เคยรู้จักความรัก น่าสงสารจัง ปีศาจที่ไม่เคยได้รับความรัก…
\"ข้าจะอาบน้ำ ดูสิเนื้อตัวมอมแมมหมดแล้ว อย่าตามมานะ\"
\"ฝ่าบาทต้องสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน ไม่งั้นหม่อมฉันตายแน่\"
\"เอ๊ะ วันนี้ข้าว่าเจ้าแปลกไปนะ ไม่ใช่เพียงรูปร่าง การพูดจาและท่าทางดูต่างไปนะ ทีเมื่อวานเจ้าไม่เห็นจะเคยสนใจเลยว่าข้าจะตามเจ้าไปเดมอสรึเปล่า เฉยเมยเย็นชาราวกับคนละคน เป็นปีศาจ 2 บุคลิกรึไง วันหลังช่วยกรุณาเปลี่ยนเป็นนักฆ่า ลงดาบให้ข้าตายคาที่เลยละกัน จะได้ไม่ต้องอยู่เป็นของเล่นขัดสงครามแบบนี้\"
\"ท่านจ้าวจะตัดสินใจเองว่าฝ่าบาทควรตายหรือไม่\"โกโดมตอบเบาๆ
\"ภาวนาให้ตัดสินใจเร็วๆ ข้าทนรอความตายไม่ไหว\" อลิเซียเดินสะบัดตัวมุ่งหน้าไปยังริมลำธารพลางปลดเสื้อผ้าที่มอมแมมนั้นแล้วลงอาบน้ำให้สบายใจ อย่างน้อยขอมีความสุขกับการเล่นน้ำบ้างเถอะนะ
\"นางเป็นของเล่นสงครามใครๆก็รู้ ฝ่าบาทจะเขี่ยทิ้งก็ทำได้เดี๋ยวนี้เลยนะพะยะค่ะ เดี๋ยวหม่อมฉันจัดการให้ ปลิดชีพนาง ง่ายนิดเดียว\"
\"ใครใช้ให้เจ้าตัดสินใจแทนข้าหือ ..โกโดม\"
\"มิกล้า…ฝ่าบาท\"
\"ข้าสนใจที่นางเป็นคนกล้าหาญ ใจเด็ด พูดจริงทำจริง ถือเป็นโอกาสดีเสียอีกที่จะได้ศึกษามนุษย์ให้มากขึ้น ขืนเจ้าทำอะไรขัดคำสั่งข้า เจ้าได้ตายก่อนนางแน่ ไปดูแลนางให้ดีๆ\"
เวรกรรมของตูแท้ๆ ต้องมาดูแลมนุษย์ที่ไม่กลัวความตายแบบนี้ ไม่เห็นสนุกเลย ไม่กระตุ้นต่อมความสุขในร่างกายเลยสักกะนิด ถ้ามีหวาดกลัวร้องห่มร้องไห้บ้างก็ดีหรอกพอคลายเครียดให้ปีศาจได้บ้าง ไม่เห็นจะมีประโยชน์กะท่านจ้าวเลย
\"หายตกใจรึยังกระหม่อม\" โกโดมเอ่ยทักหลังจากข้ามแม่น้ำด้วยเรือพายขนาดเล็กที่ผูกเชือกกับต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าอาคมฝั่งกระโน้น
\"ก็พอทน เจ้าเก่งขนาดนี้ แล้วนายเจ้าจะขนาดไหนนะ\"
\"อำนาจมหาศาลเลยล่ะ ท่านจ้าวเองบางครั้งก็ควบคุมพลังไม่อยู่ ต้องคอยสะกดเอาไว้\"
\"ถามอะไรหน่อยสิ นี่ข้าต้องไปเป็นผู้หญิงคนที่เท่าไหร่ของนายเจ้า\" ร่างสูงชะงัก ไพล่เปลี่ยนเรื่องพูดไป
\"เดี๋ยวจะเข้าป่าหลงลืมแล้ว ที่นี่มีเผ่าคนแคระดำ เป็นจอมภูติมนต์ดำ ขึ้นชื่อเรื่องเวทย์มนต์คาถา จอมเวทย์ที่นี่ถือเป็นอันดับหนึ่งของโลกทีเดียว\"
\"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ไม่งั้นข้าจะไม่เดินทางต่อ\"
\"เฮอะ มนุษย์ผู้หญิง! เรื่องมาก งมงาย จะที่เท่าไหร่แล้วมันเปลี่ยนชีวิตฝ่าบาทมั้ย ไร้สาระ!\"อลิเซียควันออกหู ใบหน้างามๆโกรธจนแดงจัด กี่ครั้งแล้วนะที่เส้นอารมณ์เธอมันขาดง่ายๆแบบนี้ พาลให้ปากเบาอีกครั้ง
\"ใช่สิ ก็ข้าเป็นมนุษย์ผู้หญิง ย่อมต้องอยากรู้เรื่องงมงาย ไร้สาระ ปีศาจยังไงก็ไม่เข้าใจมนุษย์ไปได้หรอก
ข้าน่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าปัญญาของเอวิเดสมีเท่านี้เองเหรอ ถึงได้คิดเลือกเจ้าหญิงโง่งมงายไร้สาระอย่างข้าไปอยู่เดมอส\" เป็นครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าภายใต้ใบหน้าเฉยเมยนั้น ดวงตาสีดำกลับฉายแววดุโกรธพลางบีบต้นแขนกระชากเธอเดินตามอย่างกับพายุพัดเข้าป่าลึก
\"ในเมื่ออาการดีขึ้นจนปากดีแบบนี้ ก็คงไม่ต้องพักผ่อนให้เสียเวลา ที่นี่คงช่วยพิสูจน์ได้ว่าปัญญาใครเหนือกว่าใคร\" เขาแทบจะยกเธอพาดบ่าวิ่งไปด้วยซ้ำ เธอรู้สึกว่าเท้าไม่ติดพื้นดินเลย ก็กึ่งลากกึ่งกระชากเอาแบบนี้
\"สุภาพบุรุษชาวเดมอสปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างนี้หรอ มันเจ็บนะ\" เจ้าโกโดมจึงปล่อยแขนเธอเหมือนสะบัดออกแล้วเดินให้ช้าลง \"เฮ้อ ..จะคาดหวังความอ่อนโยนจากปีศาจมันคงเป็นไปไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย\"เธอยังคงพึมพำต่อไป
\"คืนนี้พักตรงนี้ละกันฝ่าบาท\" เขาพูดเรียบๆ พลางจัดแจงที่พักใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ เข้าใจว่านี่คงเป็นความอ่อนโยนที่พยายามทำให้เกิดขึ้นอ่ะนะ
\"เดี๋ยวจะไปหาอะไรให้ทาน\"เขาพูดแล้วเดินหายเข้าไปในซอกเงาต้นไม้ของป่าหลงลืมราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ แต่พอกลับมาเจ้าหญิงปากดีก็หลับซะแล้ว โกโดมในร่างชายหนุ่มเพ่งพินิจใบหน้ายามหลับของหญิงสาว ใบหน้างามๆบัดนี้เปรอะเปื้อนด้วยฝุ่นโคลน ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ พลันสะดุดที่ริมฝีปากอิ่มของเจ้าหญิงปากเบาที่เอาแต่พึมพำว่า
\"บาโร…บาโร…ไม่นะ ไม่ได้นะ อย่าเพิ่งตายนะ อย่าจากข้าไป…\"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"ว๊ายยย! เจ้าเป็นใครน่ะ อย่าเข้ามานะ\" อลิเซียถอยกรูดเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เห็นคนแคระมีเขาสองข้าง ตาโตๆจ้องมองมาที่เธอ
\"โกโดม โคมุส พะยะค่ะ ฝ่าบาทจะตกใจไปทำไม กระหม่อมก็แค่คืนร่างเดิมก็เท่านั้น ในเดมอสยังมีที่รูปร่างประหลาดกว่ากระหม่อมอีกมากมาย\"
\"รวมทั้งเอวิเดสด้วยสิ สงสัยจะเป็นตัวประหลาดผิวสีแดง หน้าย่นๆแก่ๆแน่เลย คงจะมีเขาสองข้างที่ยาวปักพื้นต่างไม้เท้าเดินได้กระมัง\"เธอพูดอย่างขันๆ
\"ไม่ใช่นะฝ่าบาท ท่านจ้าวทรงยังหนุ่มแน่นแม้จะอายุเกือบหมื่นปีแล้วก็ตาม ทรงสง่างาม หล่อเหลาราวเทพบุตร ที่สำคัญไม่มีเขางอกด้วย ฝ่าบาทน่าจะทรงเคยเห็นอย่างน้อยก็ศึกหมากกระดานเกียรติยศคราวที่แล้ว\"
\"ใครจะไปจำได้เล่า เห็นก็แค่แวบเดียว แต่เดี๋ยวก่อนนะ อายุเกือบหมื่นปี! นี่ข้าต้องไปอยู่กับคนแก่คราวทวดของทวดของทวดไม่รู้กี่ร้อยรุ่นขนาดนั้นเชียว\"
\"แต่ฝ่าบาทเป็นคนแรกเลยนะ ภูมิใจเถอะที่จะได้เป็นชายาของท่านผู้งามสง่าเข้มแข็งขนาดนั้น\"
\"อ้าว เห็นเฉไฉไปเรื่อย ไหนวันนี้กลับบอกง่ายๆล่ะเนี่ยโกโดม\"
อ้าว ซวยแล้วตู โกโดมคิดในใจพลางเอามือปิดปากตัวเอง ส่วนอลิเซียเพิ่งฉุกคิดได้ว่า เป็นคนแรก…งั้นเหรอเนี่ย … สงสัยจะไม่เคยรู้จักความรัก น่าสงสารจัง ปีศาจที่ไม่เคยได้รับความรัก…
\"ข้าจะอาบน้ำ ดูสิเนื้อตัวมอมแมมหมดแล้ว อย่าตามมานะ\"
\"ฝ่าบาทต้องสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน ไม่งั้นหม่อมฉันตายแน่\"
\"เอ๊ะ วันนี้ข้าว่าเจ้าแปลกไปนะ ไม่ใช่เพียงรูปร่าง การพูดจาและท่าทางดูต่างไปนะ ทีเมื่อวานเจ้าไม่เห็นจะเคยสนใจเลยว่าข้าจะตามเจ้าไปเดมอสรึเปล่า เฉยเมยเย็นชาราวกับคนละคน เป็นปีศาจ 2 บุคลิกรึไง วันหลังช่วยกรุณาเปลี่ยนเป็นนักฆ่า ลงดาบให้ข้าตายคาที่เลยละกัน จะได้ไม่ต้องอยู่เป็นของเล่นขัดสงครามแบบนี้\"
\"ท่านจ้าวจะตัดสินใจเองว่าฝ่าบาทควรตายหรือไม่\"โกโดมตอบเบาๆ
\"ภาวนาให้ตัดสินใจเร็วๆ ข้าทนรอความตายไม่ไหว\" อลิเซียเดินสะบัดตัวมุ่งหน้าไปยังริมลำธารพลางปลดเสื้อผ้าที่มอมแมมนั้นแล้วลงอาบน้ำให้สบายใจ อย่างน้อยขอมีความสุขกับการเล่นน้ำบ้างเถอะนะ
\"นางเป็นของเล่นสงครามใครๆก็รู้ ฝ่าบาทจะเขี่ยทิ้งก็ทำได้เดี๋ยวนี้เลยนะพะยะค่ะ เดี๋ยวหม่อมฉันจัดการให้ ปลิดชีพนาง ง่ายนิดเดียว\"
\"ใครใช้ให้เจ้าตัดสินใจแทนข้าหือ ..โกโดม\"
\"มิกล้า…ฝ่าบาท\"
\"ข้าสนใจที่นางเป็นคนกล้าหาญ ใจเด็ด พูดจริงทำจริง ถือเป็นโอกาสดีเสียอีกที่จะได้ศึกษามนุษย์ให้มากขึ้น ขืนเจ้าทำอะไรขัดคำสั่งข้า เจ้าได้ตายก่อนนางแน่ ไปดูแลนางให้ดีๆ\"
เวรกรรมของตูแท้ๆ ต้องมาดูแลมนุษย์ที่ไม่กลัวความตายแบบนี้ ไม่เห็นสนุกเลย ไม่กระตุ้นต่อมความสุขในร่างกายเลยสักกะนิด ถ้ามีหวาดกลัวร้องห่มร้องไห้บ้างก็ดีหรอกพอคลายเครียดให้ปีศาจได้บ้าง ไม่เห็นจะมีประโยชน์กะท่านจ้าวเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น