ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนนำทางจากเดมอส
ตอนที่ 2 คนนำทางจากเดมอส
ผ่านไปกี่วันแลัวนะ ตั้งแต่เดินทางออกมาจากบารามอส ทิวทัศน์รอบข้างเมื่อมองไปนอกหน้าต่างรถม้าค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่นึกเลยนะว่าเราจะเดินทางออกมาไกลขนาดนี้ อลิเซียลอบถอนหายใจ เธอตัดสินใจเดินทางมาคนเดียวไม่อยากพานางกำนัลคนใดติดมาด้วย เพราะทนเห็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาลำบากไปอยู่ที่เดมอสซึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง แม้แต่คนขับรถม้ายังพาไปส่งแค่แม่น้ำเลทิสอันเป็นเขตแดนระหว่างเอเดนกับเดมอสเท่านั้นเอง ส่วนหลังจากนั้นจะเป็นหน้าที่ของคนนำทางจากเดมอส นี่ก็เป็นข้อตกลงที่เอวิเดสส่งจดหมายมาบอกง่ายๆ ช่างสมเป็นขบวนเจ้าสาวของเล่นขัดสงครามจริงๆเลย ไม่มีการตีกลอง ไม่มีขบวนข้าวของเงินทองใหญ่โต มีเพียงนายทหารไม่กี่นายที่ทำตามหน้าที่มาส่งเสด็จเท่านั้น กับ เสด็จอาเจ้าชายซามัล ฟาโรเวล ที่ทำหน้าที่พามาส่งและเป็นคนกลางคอยติดต่อกับทางเดมอส จึงแวะเวียนมาร่วมสนทนาด้วยเป็นบางครั้ง
\"เป็นไรไป อลิเซีย ทำใจได้แล้วไม่ใช่หรอ\"
\"ท่านอา คือว่า หม่อมฉันแค่รู้สึกเบื่อหน่ายชีวิต ก็เลยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็เท่านั้น\"
\"คิดถึงบาโรอยู่หรือเปล่า?\"พูดชื่อบาโรเมื่อไหร่ อลิเซียยิ่งสีหน้าสลดกว่าเดิม เธอไม่ตอบคำถาม
\"จำไว้ ทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่ต้องกระทำ ลำพังตอนนี้ เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดรึเปล่า\"
\"ทำไมเพคะ บาโรเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น\"
\"ศึกชิงบัลลังก์คาโนวาล กษัตริย์คนก่อนประกาศสละราชสมบัติ กลับไปคาโนวาลคราวนี้คงได้เจอศึกสายเลือด\" มิน่าล่ะ นี่เองที่ทำให้บาโรไม่มาให้เห็นหน้าเลย คงจะกลัวสูญเสียความตั้งมั่นในหน้าที่สินะ คิดแล้วอลิเซียก็เป็นห่วงขึ้นมาจับใจ อยากเป็นคนคอยให้กำลังใจใกล้ๆ แต่ก็ทำไม่ได้
\"พอจะทราบข่าวบ้างมั๊ยเพคะ\"
\"เอ…ตอนนี้ไม่รู้นะ แต่ล่าสุด เจ้าตัวยังอยู่ที่โรงเรียนพระราชาอยู่เลย\"ซามัลพูดจบ ฉับพลันรถม้าก็สะดุดกึก จากนั้นม้าก็เริ่มส่งเสียงร้องแตกตื่นพร้อมกับกระโดดขาหน้าไปมาราวกับพบเจออะไรที่น่ากลัวมาก คนบังคับม้าเริ่มคุมม้าไม่อยู่ มัาทั้ง 2 ตัวเริ่มดิ้นไปมาก่อนจะล้มลงไป ทำให้รถม้าพังครืนลงมา ซามัลรีบพาอลิเซียออกมาได้ทันท่วงที
ไอเวทย์สีดำพวยพุ่งออกมาจากบุรุษที่ยืนอยู่หน้าแม่น้ำเลทิซ ขวางขบวนรถม้าเอาไว้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาโผล่มาเมื่อใด้ แต่นี่คงเป็นเหตุให้ม้าตื่นกลัวจับใจ นายทหารที่มาด้วยพากันหนีกระเจิดกระเจิง คงเหลือแต่สองอาหลานที่ยังคงยืนหยัดอยู่ แต่ก็ทำเอาขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย หยาดเหงื่อเกาะตามใบหน้าของซามัล อลิเซียหน้าซีดขาเจ้ากรรมพาลจะอ่อนแรงลงซะอย่างนั้น
\"สมเป็นคนของเดมอส แค่ไอเวทย์ที่แผ่ออกมายังทำให้คนตื่นกลัวขนาดนี้\"ซามัลขยับเดินเข้าไปใกล้บุรุษผู้นั้น ซึ่งบัดนี้ได้สะกดไอเวทย์ลงจนสามารถมองเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ได้ชัดเจน ร่างสูงนัยน์ตาคู่คมสีดำสนิท คิ้วคมเข้ม ผมสีดำสนิทยาวเท่าเอวมัดลวกๆระดับต้นคอ ทั้งเสื้อผ้า ผ้าคลุมตัวและรองเท้าบูทยาวที่สวมใส่ก็สีดำหมด มีแต่สีผิวเท่านั้นที่คงความขาวตัดกับเนื้อผ้า
\"นึกไม่ถึงว่าคนนำทางจากเดมอสจะเป็นมนุษย์นะเนี่ย นึกว่าจะส่งปีศาจมารับซะอีก\"อลิเซียเผลอปากเบาอีกแล้ววววว นึกดีใจว่าไม่ต้องร่วมทางกับปีศาจแล้วเรา
ชายหนุ่มส่งสายตามามองอลิเซียตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับscan virusก่อนเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนตอบอย่างมีอารมณ์ขันว่า
\"บังเอิญว่านี่คือร่างแปลงน่ะกระหม่อม แท้จริงแล้วหม่อมฉันคือคนแคระเขากวาง กลัวว่ามนุษย์อย่างท่านจะตกใจ ก็เลยแปลงร่างให้เหมาะสมน่ะ อ้อ ข้าชื่อโกโดม โคมุส เป็นเสนาบดีของท่านจ้าวเอวิเดส\"โกโดมก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงเคารพให้อลิเซีย พลางหันหน้าไปทางซามัล
\"ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าชายซามัล จากนี้ไปเราจะเป็นคนดูแลความปลอดภัยแล้วพานางไปหาท่านจ้าวเอง\"
พูดจบก็เดินนำหน้าไปพลางสบตาอลิเซียเป็นเชิงให้เดินตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากอำลาท่านอาซามัลไปแล้ว
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากสาละวนอยู่กับการหาเส้นทางข้ามแม่น้ำเลทิซในป่าใหญ่ ไม่รู้ว่ามันพาเธอมาถูกทางรึเปล่าเนี่ย หาเรือสักลำขึ้นไปก็จบแล้ว หรือจะหาทางที่ลัดกว่านั้นนะ?
\"นี่ๆ เจ้าน่ะ\"
\"หืม…\"โกโดมหันกลับมาครู่หนึ่งแล้วหันหน้ากลับเดินต่อไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจคนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาข้างหลัง
\"ก็เจ้าน่ะแหล่ะ จะมีใคร\"อลิเซึยยื่นมือมาเกาะและกำชายผ้าคลุมโกโดมไว้แน่น กระตุกรั้งให้ร่างสูงนั้นหยุดเดิน \"ข้ารู้นะว่าข้าเป็นของที่ถูกยัดเยียดมาให้นายเจ้า แต่ช่วยอย่าทำเป็นไม่ใส่ใจข้าจะได้ไหม ไหนๆก็เป็นเพื่อนร่วมทางกันแล้ว นี่ก็มืดแล้ว จะช่วยพักผ่อนและทำความรู้จักกันหน่อยได้ไหม\"
\"เฮอะ มนุษย์ก็แบบเนี้ย ยิ่งมนุษย์ผู้หญิงด้วยแล้ว…อ่อนแอเป็นที่สุด!\"ได้เท่านั้นอลิเซียคนสวยหน้างอทันควัน พลางวิ่งตัดหน้าไปเดินนำทางแทนทันที
\"ข้าไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอนะ เดินก็เดินสิ ไม่เห็นจะเมื่อยเลย แล้วก็ไม่หิวด้วย!\"เสียงหวานกึ่งตะโกนออกไป
\"อ้อ.. เจ้าหญิงหิวก็เลยโมโห ก็เลยเดินไม่ไหว โรงเรียนพระราชาไม่สอนเรื่องความอดทนมาหรือไง\" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แต่เหน็บแนมได้แสบคันนัก อย่างนี้ต้องเอาคืน
\"ปีศาจก็งี้ล่ะนะ คงไม่มีความรู้สึกอะไร แม้กระทั่งความเห็นใจ ก็คงไม่มีทางเข้าใจมนุษย์ไปได้หรอกโดยเฉพาะกับผู้หญิงด้วยแล้ว ถามจริงเหอะ รู้จักคำว่าอ่อนโยนรึเปล่า\" ดวงตาดำสนิทชะงัก ก่อนฉุดแขนอลิเซียให้นั่งลงซะงั้น แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆ
\"พอใจรึยังกระหม่อม ที่จริงหม่อมฉันกะว่าจะข้ามแม่น้ำกันก่อนแล้วค่อยหยุดพักแรม\"เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มหูขึ้นหน่อยๆ ทันใดนั้นเสียงเห่าหอนของสัตว์ประหลาดก็ดังขึ้นขัด แล้วอีกชั่วนาทีถัดมาก็มีเสียงหอนรับของอีกหลายๆตัวตามมา \"เริ่มแล้วสินะ\"โกโดมพึมพำเบาๆ
\"โกโดม มันคืออะไรน่ะ\"
\"สัตว์ประหลาดที่สถิตย์อยู่ในป่าอาคมแห่งนี้ นี่ถ้าไม่มัวแต่เถียงกัน และท่านเจ้าหญิงจะเสด็จเร็วๆหน่อย เราก็คงข้ามแม่น้ำทันแล้ว\"ได้เท่านั้นอลิเซียจึงหยิบดาบคู่ใจออกมา
\"ข้ารับผิดชอบได้ ไม่ต้องให้เจ้าเดือดร้อนหรอก โรงเรียนพระราชาไม่เคยสอนให้หนีปัญหา\" พลางก้าวเข้าไปสู้กับสัตว์ประหลาดที่ดูเหมือนกระทิงเขายาวขนยาวแต่เดินสองขาได้ มันถูกวิถีดาบอลิเซียเข้าอย่างจัง แต่ก็ไม่สะทกสะท้าน ไม่มีเลือดใหลออกมาให้เห็น ส่วนขาหน้ามันเงื้อขึ้นมาจะตะปบร่างสาวน้อยไปเป็นอาหารอันโอชะ อลิเซียหลับตาแน่น ตายเป็นตาย ก็ไม่ได้อยากไปเดมอสอยู่แล้วนี่ ตายมันตรงนี้จะได้หมดทุกข์กันสักที! แต่พอลืมตาอีกครั้งก็พบว่าเธอเองไม่ได้ถูกฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆแต่อย่างใด…เห็นแต่เพียงร่างสัตว์ประหลาดเกือบสิบตัวที่นอนดิ้นทุรนทุรายจมกองเพลิงสีดำ
ร่างสูงทำท่าเบื่อหน่าย แม้ว่าใบหน้าที่ติดจะดูดีนั่นจะดูเฉยเมยไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับสัตว์ประหลาดที่ราวกับไม่ใช่คู่มือเขาก็เหอะ \"เฮอะ มนุษย์ก็เงี้ย…อวดดี…ชอบเอาชนะ!\"
\"ก็ข้าเป็นมนุษย์!\"เสียงหวานตะโกนลั่นอย่างหมดความอดทนอีกรอบ ก่อนจะเข่าอ่อนล้มพับลงไปกับพื้น
ผ่านไปกี่วันแลัวนะ ตั้งแต่เดินทางออกมาจากบารามอส ทิวทัศน์รอบข้างเมื่อมองไปนอกหน้าต่างรถม้าค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่นึกเลยนะว่าเราจะเดินทางออกมาไกลขนาดนี้ อลิเซียลอบถอนหายใจ เธอตัดสินใจเดินทางมาคนเดียวไม่อยากพานางกำนัลคนใดติดมาด้วย เพราะทนเห็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาลำบากไปอยู่ที่เดมอสซึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง แม้แต่คนขับรถม้ายังพาไปส่งแค่แม่น้ำเลทิสอันเป็นเขตแดนระหว่างเอเดนกับเดมอสเท่านั้นเอง ส่วนหลังจากนั้นจะเป็นหน้าที่ของคนนำทางจากเดมอส นี่ก็เป็นข้อตกลงที่เอวิเดสส่งจดหมายมาบอกง่ายๆ ช่างสมเป็นขบวนเจ้าสาวของเล่นขัดสงครามจริงๆเลย ไม่มีการตีกลอง ไม่มีขบวนข้าวของเงินทองใหญ่โต มีเพียงนายทหารไม่กี่นายที่ทำตามหน้าที่มาส่งเสด็จเท่านั้น กับ เสด็จอาเจ้าชายซามัล ฟาโรเวล ที่ทำหน้าที่พามาส่งและเป็นคนกลางคอยติดต่อกับทางเดมอส จึงแวะเวียนมาร่วมสนทนาด้วยเป็นบางครั้ง
\"เป็นไรไป อลิเซีย ทำใจได้แล้วไม่ใช่หรอ\"
\"ท่านอา คือว่า หม่อมฉันแค่รู้สึกเบื่อหน่ายชีวิต ก็เลยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็เท่านั้น\"
\"คิดถึงบาโรอยู่หรือเปล่า?\"พูดชื่อบาโรเมื่อไหร่ อลิเซียยิ่งสีหน้าสลดกว่าเดิม เธอไม่ตอบคำถาม
\"จำไว้ ทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่ต้องกระทำ ลำพังตอนนี้ เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดรึเปล่า\"
\"ทำไมเพคะ บาโรเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น\"
\"ศึกชิงบัลลังก์คาโนวาล กษัตริย์คนก่อนประกาศสละราชสมบัติ กลับไปคาโนวาลคราวนี้คงได้เจอศึกสายเลือด\" มิน่าล่ะ นี่เองที่ทำให้บาโรไม่มาให้เห็นหน้าเลย คงจะกลัวสูญเสียความตั้งมั่นในหน้าที่สินะ คิดแล้วอลิเซียก็เป็นห่วงขึ้นมาจับใจ อยากเป็นคนคอยให้กำลังใจใกล้ๆ แต่ก็ทำไม่ได้
\"พอจะทราบข่าวบ้างมั๊ยเพคะ\"
\"เอ…ตอนนี้ไม่รู้นะ แต่ล่าสุด เจ้าตัวยังอยู่ที่โรงเรียนพระราชาอยู่เลย\"ซามัลพูดจบ ฉับพลันรถม้าก็สะดุดกึก จากนั้นม้าก็เริ่มส่งเสียงร้องแตกตื่นพร้อมกับกระโดดขาหน้าไปมาราวกับพบเจออะไรที่น่ากลัวมาก คนบังคับม้าเริ่มคุมม้าไม่อยู่ มัาทั้ง 2 ตัวเริ่มดิ้นไปมาก่อนจะล้มลงไป ทำให้รถม้าพังครืนลงมา ซามัลรีบพาอลิเซียออกมาได้ทันท่วงที
ไอเวทย์สีดำพวยพุ่งออกมาจากบุรุษที่ยืนอยู่หน้าแม่น้ำเลทิซ ขวางขบวนรถม้าเอาไว้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาโผล่มาเมื่อใด้ แต่นี่คงเป็นเหตุให้ม้าตื่นกลัวจับใจ นายทหารที่มาด้วยพากันหนีกระเจิดกระเจิง คงเหลือแต่สองอาหลานที่ยังคงยืนหยัดอยู่ แต่ก็ทำเอาขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย หยาดเหงื่อเกาะตามใบหน้าของซามัล อลิเซียหน้าซีดขาเจ้ากรรมพาลจะอ่อนแรงลงซะอย่างนั้น
\"สมเป็นคนของเดมอส แค่ไอเวทย์ที่แผ่ออกมายังทำให้คนตื่นกลัวขนาดนี้\"ซามัลขยับเดินเข้าไปใกล้บุรุษผู้นั้น ซึ่งบัดนี้ได้สะกดไอเวทย์ลงจนสามารถมองเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ได้ชัดเจน ร่างสูงนัยน์ตาคู่คมสีดำสนิท คิ้วคมเข้ม ผมสีดำสนิทยาวเท่าเอวมัดลวกๆระดับต้นคอ ทั้งเสื้อผ้า ผ้าคลุมตัวและรองเท้าบูทยาวที่สวมใส่ก็สีดำหมด มีแต่สีผิวเท่านั้นที่คงความขาวตัดกับเนื้อผ้า
\"นึกไม่ถึงว่าคนนำทางจากเดมอสจะเป็นมนุษย์นะเนี่ย นึกว่าจะส่งปีศาจมารับซะอีก\"อลิเซียเผลอปากเบาอีกแล้ววววว นึกดีใจว่าไม่ต้องร่วมทางกับปีศาจแล้วเรา
ชายหนุ่มส่งสายตามามองอลิเซียตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับscan virusก่อนเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนตอบอย่างมีอารมณ์ขันว่า
\"บังเอิญว่านี่คือร่างแปลงน่ะกระหม่อม แท้จริงแล้วหม่อมฉันคือคนแคระเขากวาง กลัวว่ามนุษย์อย่างท่านจะตกใจ ก็เลยแปลงร่างให้เหมาะสมน่ะ อ้อ ข้าชื่อโกโดม โคมุส เป็นเสนาบดีของท่านจ้าวเอวิเดส\"โกโดมก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงเคารพให้อลิเซีย พลางหันหน้าไปทางซามัล
\"ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าชายซามัล จากนี้ไปเราจะเป็นคนดูแลความปลอดภัยแล้วพานางไปหาท่านจ้าวเอง\"
พูดจบก็เดินนำหน้าไปพลางสบตาอลิเซียเป็นเชิงให้เดินตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากอำลาท่านอาซามัลไปแล้ว
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากสาละวนอยู่กับการหาเส้นทางข้ามแม่น้ำเลทิซในป่าใหญ่ ไม่รู้ว่ามันพาเธอมาถูกทางรึเปล่าเนี่ย หาเรือสักลำขึ้นไปก็จบแล้ว หรือจะหาทางที่ลัดกว่านั้นนะ?
\"นี่ๆ เจ้าน่ะ\"
\"หืม…\"โกโดมหันกลับมาครู่หนึ่งแล้วหันหน้ากลับเดินต่อไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจคนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาข้างหลัง
\"ก็เจ้าน่ะแหล่ะ จะมีใคร\"อลิเซึยยื่นมือมาเกาะและกำชายผ้าคลุมโกโดมไว้แน่น กระตุกรั้งให้ร่างสูงนั้นหยุดเดิน \"ข้ารู้นะว่าข้าเป็นของที่ถูกยัดเยียดมาให้นายเจ้า แต่ช่วยอย่าทำเป็นไม่ใส่ใจข้าจะได้ไหม ไหนๆก็เป็นเพื่อนร่วมทางกันแล้ว นี่ก็มืดแล้ว จะช่วยพักผ่อนและทำความรู้จักกันหน่อยได้ไหม\"
\"เฮอะ มนุษย์ก็แบบเนี้ย ยิ่งมนุษย์ผู้หญิงด้วยแล้ว…อ่อนแอเป็นที่สุด!\"ได้เท่านั้นอลิเซียคนสวยหน้างอทันควัน พลางวิ่งตัดหน้าไปเดินนำทางแทนทันที
\"ข้าไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอนะ เดินก็เดินสิ ไม่เห็นจะเมื่อยเลย แล้วก็ไม่หิวด้วย!\"เสียงหวานกึ่งตะโกนออกไป
\"อ้อ.. เจ้าหญิงหิวก็เลยโมโห ก็เลยเดินไม่ไหว โรงเรียนพระราชาไม่สอนเรื่องความอดทนมาหรือไง\" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แต่เหน็บแนมได้แสบคันนัก อย่างนี้ต้องเอาคืน
\"ปีศาจก็งี้ล่ะนะ คงไม่มีความรู้สึกอะไร แม้กระทั่งความเห็นใจ ก็คงไม่มีทางเข้าใจมนุษย์ไปได้หรอกโดยเฉพาะกับผู้หญิงด้วยแล้ว ถามจริงเหอะ รู้จักคำว่าอ่อนโยนรึเปล่า\" ดวงตาดำสนิทชะงัก ก่อนฉุดแขนอลิเซียให้นั่งลงซะงั้น แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆ
\"พอใจรึยังกระหม่อม ที่จริงหม่อมฉันกะว่าจะข้ามแม่น้ำกันก่อนแล้วค่อยหยุดพักแรม\"เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มหูขึ้นหน่อยๆ ทันใดนั้นเสียงเห่าหอนของสัตว์ประหลาดก็ดังขึ้นขัด แล้วอีกชั่วนาทีถัดมาก็มีเสียงหอนรับของอีกหลายๆตัวตามมา \"เริ่มแล้วสินะ\"โกโดมพึมพำเบาๆ
\"โกโดม มันคืออะไรน่ะ\"
\"สัตว์ประหลาดที่สถิตย์อยู่ในป่าอาคมแห่งนี้ นี่ถ้าไม่มัวแต่เถียงกัน และท่านเจ้าหญิงจะเสด็จเร็วๆหน่อย เราก็คงข้ามแม่น้ำทันแล้ว\"ได้เท่านั้นอลิเซียจึงหยิบดาบคู่ใจออกมา
\"ข้ารับผิดชอบได้ ไม่ต้องให้เจ้าเดือดร้อนหรอก โรงเรียนพระราชาไม่เคยสอนให้หนีปัญหา\" พลางก้าวเข้าไปสู้กับสัตว์ประหลาดที่ดูเหมือนกระทิงเขายาวขนยาวแต่เดินสองขาได้ มันถูกวิถีดาบอลิเซียเข้าอย่างจัง แต่ก็ไม่สะทกสะท้าน ไม่มีเลือดใหลออกมาให้เห็น ส่วนขาหน้ามันเงื้อขึ้นมาจะตะปบร่างสาวน้อยไปเป็นอาหารอันโอชะ อลิเซียหลับตาแน่น ตายเป็นตาย ก็ไม่ได้อยากไปเดมอสอยู่แล้วนี่ ตายมันตรงนี้จะได้หมดทุกข์กันสักที! แต่พอลืมตาอีกครั้งก็พบว่าเธอเองไม่ได้ถูกฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆแต่อย่างใด…เห็นแต่เพียงร่างสัตว์ประหลาดเกือบสิบตัวที่นอนดิ้นทุรนทุรายจมกองเพลิงสีดำ
ร่างสูงทำท่าเบื่อหน่าย แม้ว่าใบหน้าที่ติดจะดูดีนั่นจะดูเฉยเมยไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับสัตว์ประหลาดที่ราวกับไม่ใช่คู่มือเขาก็เหอะ \"เฮอะ มนุษย์ก็เงี้ย…อวดดี…ชอบเอาชนะ!\"
\"ก็ข้าเป็นมนุษย์!\"เสียงหวานตะโกนลั่นอย่างหมดความอดทนอีกรอบ ก่อนจะเข่าอ่อนล้มพับลงไปกับพื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น