[SF] Falling U Jr. x JB

ข้อมูลเบื้องต้น

วูปค่ะ 555

ไม่ใช่อะไรอย่างที่หวังกันนะคะ ฮาาาา

เนื้อเรื่อง

Title: Falling U

Author : Soolampoom

Genre: Boy x Boy,AU.

Rate: PG                

ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้ามาใกล้...

...เธอกลับจะผลักไสฉันให้ออกห่าง...

“แบบนี้มันไม่ถูกต้อง จินยอง...”

 ขาเรียวก้าวเข้ามาใกล้คนตรงหน้าที่ตั้งแต่เขาพูดประโยคเมื่อกี้ออกไป

ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองกันเลย

...ในขณะที่ฉันกำลังเกินเข้ามาใกล้...

คนที่เอาแต่ก้มหน้าก้าวขาถอยหลังไปคล้ายไม่อยากได้รับการปลอบโยนจากอีกฝ่าย...

การปลอบโยนจากคนที่เป็นต้นเหตุให้เขากำลังมีช่วงเวลาที่น่าอึดอันเช่นนี้

...เธอกลับผลักไสฉันให้ออกห่าง...

ทุกอย่างมันเริ่มมาจากวันนี้ วันสุดท้ายของปีการศึกษา

พวกเราทุกคนกำลังจะจบมัธยมปลาย

ฤดูแห่งความภาคภูมิใจ ฤดูแห่งการลาจากเพื่อนชั้นมัธยมปลาย

ความจริงมันก็ไม่ใช่ว่าจบไปแล้วจะแยกย้ายหายหน้ากันไปซะทีเดียว

มีหลายคนได้เรียนที่เดียวกัน มันไม่ใช่การลาจากแบบถาวร

แต่เขาคนนี้จะไม่รอให้มันนานไปกว่านี้แน่

ความรู้สึกที่มีตอนนี้มันแทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว ถ้ายังเก็บเอาไว้รอให้ใครคนใดคนหนึ่งตีตัวออกห่างไป คงทำใจไม่ได้แน่ๆ และเขาก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

นี่จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด...

หลังโรงเรียนเป็นสถานที่ที่ผมนัดเจอเขา แน่นอนว่ามันต้องเป็นช่วงเวลาที่ในโรงเรียนไม่มีใครด้วย

เพราะถ้าคนอยู่เยอะ ผมก็ไม่กล้าพูดออกไปอยู่ดี

แอบหวังว่าทุกอย่างจะผ่านได้ด้วยดี แต่กลับต้องเป็นฝ่ายหน้าหงายกลับมา เพราะเพื่อนสนิทตัวเองดันตอบกลับมาว่า

“ฉันคงรับความรู้สึกนายไม่ได้หรอกนะ จินยอง”

เจ็บดีมั้ยล่ะ...

“จินยอง...อย่าเป็นแบบนี้”

น้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายคนไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดี

มือเรียวยกขึ้นหวังจะสัมผัสกลุ่มผมนิ่มของคนที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่ก็ถูกปัดออกแทบจะทันที

“อย่าทำแบบนี้...นายปฏิเสธฉันนะแจบอม ปฏิเสธกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมาเห็นใจกันหรอกนะ”

เสียงสั่นๆที่ฟังดูก็พอจะเดาได้ว่าคนพูดคงเสียน้ำตาไปแล้ว และตอนนี้คงกำลังปลอบใจตัวเองอยู่

“ฉันปฏิเสธความรู้สึกบางอย่างของนาย...แต่อย่างน้อย...เราก็เป็นเพื่อนกันได้”

สิ้นประโยคที่ดูคล้ายเป็นความหวังดี คนที่เอาแต่ก้มหน้าตลอดการสนทนาก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาเสียที่ เผยให้เห็นตากลมแดงช้ำจากการปล่อยให้หลายน้ำใสจากความผิดหวังเล่นงานดวงตาคู่สวย

จนทำเอาคนมองใจหายวาบ

“แจบอม...”

…

“ฉันที่ก้าวผ่านความเป็นเพื่อนของเราไปแล้ว...”

…

“จะให้กลับมายืนในตำแหน่งเดิม...มันไม่ง่ายหรอกนะ”

…

“สำหรับนายอาจจะง่าย...แต่กับฉันที่เป็นคนล้ำเส้นเข้ามา...”

…

“มันยากเกินไป...นายเข้าใจใช่มั้ย”

เป็นจินยองที่ก้าวเข้ามาทำลายระยะห่างตรงนี้อีกครั้ง  

มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสข้างแก้มของอีกคน ที่คราวนี้ยืนนิ่งไม่ขยับถอยห่างไปไหน

สองมือประคองใบหน้าคมของคนที่สูงกว่าไม่มาก

ปลายนิ้วสอยเข้าท้ายทอยก่อนจะโน้มลงมา พร้อมกับริมฝีปากที่สัมผัสกันแผ่วเบา

เป็นอิมแจบอมเองที่ต้องปิดตาลงอย่างหลีกไม่ได้

เขาไม่สามารถทนต่อสายตาอีกคู่ที่ยังมองลึกเข้ามาจนทำให้หน้าร้อนขึ้นมาได้หรอกนะ

สัมผัสนุ่มยามที่อีกฝ่ายบดเบียดริมฝีปาก

ลำแขนเรียววาดล้อมรังลำคอยาวให้เข้ามารับองศาจูบได้ถนัดมากยิ่งขึ้น

“พอ...อือ...”

ครางฮือแผ่วในลำคอ สองมือถูกยกขึ้นคล้ายจะดันสัมผัสของอีกฝ่ายให้ออกห่าง

นะ...นี่มันไม่ถูกต้อง

เขาปฏิเสธจินยองไปแล้วนะ

นี่จะมายืนนิ่งปล่อยให้ตัวเองโดยขโมยจูบได้ยังไงกัน

“อื้อ...” ร้องประท้วงเบาๆ ยามที่รู้สึกได้ถึงกระดุมเสื้อนักเรียนที่ถูกปลดออก...

ปาร์ค จินยองมือไวชะมัด

“ดะ...เดี๋ยว...พอแล้ว”

แทบจะหมดแรงดันอีกคนให้ออกห่างจากตัว ใบหน้าขาวก้มลงจนคางแทบจะชิดอก

แก้มทั้งสองข้างปรากฏสีแดงระเรื่อจนคนมองอดที่จะยิ้มไม่ได้

“ทำแบบนี้ทำไม...ทั้งๆที่ฉันปฏิเสธนายแล้วแท้ๆ”

เอ่ยถามออกมาอย่างคนไม่มั่นใจ

คราวนี้กลายเป็นว่า อิมแจบอมเป็นฝ่ายก้มหน้าไม่ยอมสบตาเพื่อนสนิทซะเอง            

“ฉันหน่ะ...ถ้าจะให้กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมคงไม่ได้หรอกนะ”

ยื่นมือออกไปคว้ามือของคนตัวสูงกว่าขึ้นมากุมไว้แนบอก

“แต่จะให้ตัดใจ และเลิกชอบแจบอมฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”

กระชับมือให้แน่นขึ้น เมื่ออีกคนออกแรงทำท่าจะกระตุกมือหนี

“เพราะแบบนี้ ต่อให้นายปฏิเสธฉันอีกครั้ง...หรือสิบครั้ง”

…

“ฉันก็จะบอกว่ารักนายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ”

…

“ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ”

จบประโยคด้วยรอยยิ้มที่จินยองมั่นในว่าดูดีที่สุดในชีวิตที่เคยยิ้มมา

ลอบมองอีกคนที่ยังก้มหน้า และ แก้มที่ยังคงสีแดงระเรือไม่เปลี่ยน

“…เข้านะ”

“หืม...แจบอมว่าอะไรนะ”

ขยับเข้าใกล้คนที่ทำปากขมุบขมิบคล้ายอยากจะพูดอะไรซักอย่าง

เหลือบมองคนที่เหมือนกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเอง

ก่อนที่ประโยคเดิมก่อนหน้าที่จะถูกเอ่ยออกมา

เพียงแต่คราวนี้ ปาร์ค จินยองให้ยินมันอย่างชัดเจน

แม้ว่ามันจะแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ดังไปกว่าเสียงลมพัดซักเท่าไร

แต่ก็เรียกรอยยิ้มกว้างให้ปรากฏบนใบหน้าได้

“พยายามเข้านะ...ปาร์ค จินยอง”

ไม่รู้ผมบอกคุณไปหรือยังว่าอิมแจบอมตอนนี้น่ารักขนาดไหน...

.

.

.

.

แต่เขาน่ารักมากเลยล่ะ

Fin.