ห้องเก็บของ!! ห้ามเหยียบย่างเข้ามาเด็ดขาด!

ลำดับตอนที่ #8 : fic.reborn .'KODERIA เรื่องเล่าขานจากเคหาสน์สีขาว

Application Form
(หนึ่งคนสมัครได้แค่หนึ่งบทนะคะ)

ไฟธาตุ :ไม่มี

รูป :   หรือ   

ชื่อ : Грейс #โดนตบ //ภาษารัสเซีย เกรซ(Greys)//เขี้ยนงี้แต่อ่านว่าเกรซนะเออ// แปลว่าสง่างามค่ะ

รูปร่างหน้าตา : เธอมีเส้นผมสีขาวล้วนลากยาวเกือบถึงพื้น สีผมนี้เป็นผลมาจากการทดลองภายในคอร์เดเลีย เส้นผมสีเดิมคือสีดำ นัยน์ตาสีม่วงปนแดงแต่จะออกไปทางสีแดงมากกว่า ทำให้บางครั้งเมื่อดวงตาของเธอกระทบแสงมันจะสะท้อนออกมาเป็นสีแดง เธอมีรูปร่างเล็กทำให้เกรซดูเหมือนเด็กสาวไร้พิษสง ชุดที่ใส่ส่วนใหญ่จะเป็นสีโทนสีฟ้า น้ำเงิน ไม่ก็สีเดียวกับเส้นผมของเธอ สีขาว

อายุ : 20 #ถึงจะดูไม่ค่อยเหมือนก็ตาม...

ลักษณะนิสัย : (จะพยายามเอามาแต่เนื้อนะคะ)ด้วยการที่ถูกจับไปทดลองตั้งแต่เด็ก ทำให้เกรซไม่ค่อยรู้เรื่องของโลกภายนอกสักเท่าไร แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนหัวไว ทำให้ข้อด้อยนี้ไม่ลำบากอะไรสักเท่าไร ถ้าจะเข้ามาหลอกเธอน่ะเหรอ อย่าเสียเวลาให้ยากเลย ถึงจะสามารถหลอกล่อเธอสำเร็จ เกรซจะจัดการกับคุณทันทีที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอก และแน่นอน เมื่อเธอได้มาอยู่ในคอร์เดเลียแล้วมีหรือจะไม่ฝึกปรือฝีมือไว้ ถึงแม้ฐานะจะเป็นแค่ตัวทดลองชั้นต่ำก็ตาม เธอมีฝีมือในการต่อสู้พอสมควร ถึงจะไม่เก่งถึงขั้นอัจฉริยะแต่เกรซก็มั่นใจในฝีมือของตัวเองพอสมควร โครงกระดูกในร่าง(?)ของเกรซดูเหมือนมันสามารถงอและบิดได้มากกว่าคนปกติ และความผิดปกติทางร่างกายด้านนี้ทำให้เธอได้เปรียบมากขึ้นเวลาเกิดการปะทะกันขึ้นมา  เธอสามารถเอี้ยวตัวหลบอาวุธของฝ่ายตรงข้ามในแบบที่สามารถทำให้อีกฝ่ายชะงักได้(?) และแน่นอน....ท่าสะพานโค้งก็ถือเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเธอ #ห้ะ

ด้วยความที่รอบข้างมีแต่เสียงเอะอะโวยวายเสียส่วนใหญ่ หรือไม่ก็มีเสียงนู่นนี่เข้ามาแทรกตลอด ทำให้เกรซไม่ค่อยพูด เนื่องจากรู้ดีว่าต่อไปพูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟังอยู่ดี สู้เงียบเสียดีกว่า ไม่เรียกร้องสิ่งที่ตัวเองต้องการ ปิดปากเงียบกริบ ไม่ถามในสิ่งที่ไม่รู้ ไม่เข้าใจอะไรก็ไม่ถาม เงียบตลอด รั้นจะหาคำตอบเอง ไม่ชอบพึ่งพาอาศัยคนอื่นเท่าไร ชอบที่จะยืนหยัดด้วยลำแข้งของตนเอง แต่ใช่ว่าเธอจะไม่พูดเลยนะ ถ้ามีคนชวนคุยเธอก็สามารถต่อบทสนทนาได้แบบปกติ แต่จะช้านิดหน่อยเท่านั้นเพราะไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยสักเท่าไร ในใจคิดเรื่องต่างๆนาๆได้มากมายแต่กลับพูดออกมานิดเดียว ความสนใจส่วนตัวเธอสนใจเรื่องราวของโลกภายนอก  เพราะมีสิ่งมากมายที่เธอยังไม่ค่อยรู้จัก ทำให้ชอบเดินหลงบ่อยๆ แต่ก็สามารถหาทางกลับมาเองได้เสมอ  จู่ๆหาตัวเธอไม่เจอก็อย่าตามหาให้เสียเวลา(?)เพราะถ้าไม่กำลังเดินชมนกชมไม้เรื่อยเปื่อยอยู่ข้างนอก ก็กำลังเดินทางสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น(?)อยู่ #ห้ะ  //นอน

และเพราะเธอไม่ค่อยเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน หรือจะเรียกได้ว่าไม่มีเลยก็ได้ เพราะเกรซไม่สนิทกับใครเลย เวลาอยู่คนเดียวบางทีก็ไปยืนหน้ากระจกแล้วทำท่าประหลาดๆไม่ก็พูดคนเดียวอยู่บ่อยๆ บทจะปิดใจก็ปิดไปแบบไม่มีทางแง้มออกมาได้ บทจะเปิดใจก็เปิดรับมันซะแทบทุกคน
อาวุธ : รองเท้าสเก็ตซ์(?) วิธีใช้ก็แค่สวมใส่แบบรองเท้าธรรมดา เพียงแต่ตัวใบมีดจะคมมาก คมแบบสุดๆ บวกกับการที่เธอสามารถบิดร่างกายได้อย่างแปลกประหลาด ทำให้มันยิ่งเข้ากันกับเธอมากขึ้น แต่ถ้าไม่มีรองเท้าก็ไม่ใช่ปัญหาเท่าไร ก็แหงล่ะ มือเท้าเธอก็มีนี่ ถึงจะไร้อาวุธคู่ใจเธอก็สามารถสู้ต่อได้เรื่อยๆ

ต่อไปนี้จะเป็นการอินเทอร์วิวขอให้ตอบในแบบของออริของคุณแล้วเน้นสีให้เด่นชัดในจุดที่ตอบมาค่ะ

#ในส่วนที่นอกเหนือจากวงเล็บสีแดง สามารถเขียนเพิ่มเติมได้ แต่ต้องเน้นสีมาเช่นกัน

            เสียงคลื่นกระทบฝั่งแว่วเข้ามาในหูชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวที่ดูเหมือนเด็กสาว เส้นผมสีขาวยาวเกือบเท่าตัวเธอปลิวตามสายลม ดวงตาสีม่วงปนแดงฉายแววเศร้า นั่นกอดเข่าทอดมองทะเลด้วยสายตาเหม่อลอยหญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย ในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องที่ได้ฟังมาจากบอสของแฟมิลี่ตนเอง

          ...คำสั่งเสียสุดท้ายของนายหญิง...

            เพื่อ ที่จะทำตามคำสั่งนั้นทำให้เธอต้องออกไปจากบ้านอันเป็นที่รักซึ่งมีพร้อมไป ด้วยความทรงจำที่แสนอบอุ่น ไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

            “..........”

เกรซยังคงเหม่อลอยต่อไปในแบบฉบับของตัวเธอเอง

.........ต้องไปจริงๆสินะ......

เส้นผมสีขาวห้อยลงมาปิดบังสีหน้าของเกรซเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถรับรู้สีหน้าของเธอในตอนนี้ได้ เธอกระชับอ้อมแขนที่กอดเข่าของเธอให้แน่นขึ้น

“มันทั้งดี....และไม่ดีไปในตัวของมันเองนี่นะ..........”เกรซเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นั่นเป็นประโยคนับร้อยของวันแล้วที่เธอพึมพำกับตัวของเธอเอง ไร้ผู้รับฟัง คนที่นี่บางคนยังไม่เคยได้ยินเสียงของเธอเลยด้วยซ้ำ

            “เกรซ มานั่งทำตัวเป็นนางเอกอะไรตรงนี้น่ะ!”

            น้ำเสียงเชิงหยอกล้อที่แสนคุ้นเคยเรียกให้ต้องหันกลับไปมอง และก็ได้พบกับ เฮียวกะ ธารน้ำแข็งแห่งคอร์ดีเรียแฟมิลี่ที่กำลังเดินตรงเข้ามา ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างๆ

            “.....คุณเฮียวกะ........”หญิงสาวเงยหน้าไปมองผู้มาเยือนคนใหม่ ธารน้ำแข็งแห่งแฟมิลี่ระบายยิ้มอ่อนๆให้กับหญิงสาวผมขาวพลางทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้างหญิงสาว

            “.......คิดถึงเรื่องคำสั่งของนายหญิง...ทั้งไม่อยากไป.....และอยากไป..............”เกรซหันไปตอบคำถามของเฮียวกะด้วยท่าทางเนือยๆ ราวกับว่าเธอไม่สนใจอะไรในโลกนี้แล้วทั้งนั้น

            “งั้นเหรอ งั้นเหรอ” เฮียวกะส่งเสียงออกมาพลางหัวเราะคิกคัก “เฮียวกะว่าเกรซไม่ต้องไปกังวลหรอกนะ!”

            “......คุณเฮียวกะเอง.....ก็เหมือนกัน ถึงจะยิ้มแย้มปกติ......แต่ก็กังวลเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”นั่นถือเป็นประโยคที่ยาวที่สุดนับตั้งแต่เกรซเอ่ยปากพูด ถ้าไม่นับที่พูดกับตัวเองนะ

            เด็กสาวกอดตุ๊กตากระต่ายในมือแน่น “ยังไงซะ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไปแล้วจะไม่ได้กลับมาที่นี่นี่นา...”

ฟึ่บ      

“.........มันรู้สึกโหวงๆ....แปลกๆ.......”หญิงสาวผมขาวเอื้อมมือมาแตะบริเวณหน้าอกของตัวเอง สีหน้าแสดงความไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง   

            เฮียวกะคลี่ยิ้มให้กับเกรซก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นทรายออกจากกระโปรง

“...........”เกรซแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเล็กน้อยเมื่อฝุ่นทรายที่เฮียวกะปัดนั้นมันร่วงหล่นมาโดนเธอบางส่วน

“ไม่กลับมาอีกก็จะดีมาก ฉันอยากอยู่คนเดียว.....”

            เด็กสาวหัวเราะอยากไม่คิดอะไรมากมาย ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป

วองโกเล่.........งั้นเหรอ.......

คนที่รับเราไป.........จะเป็นคนยังไงนะ

จบเรื่องลูกๆแล้วผู้ปกครองมาคุยกันหน่อยมามะ XD

แนะนำตัวหน่อยสิคะ! :เห่นโหล๊วววว(?) คิระน่อ โยโรชิกุค่ะ

ถ้าไม่ติด จะรับกลับหรือให้หาที่ยัดบทให้คะ? :หาที่ยัดดีกว่าเนอะ

ถ้าหากมีการเปลี่ยนแปลงอะไรได้รึเปล่าเอ่ย? :ตามสบายเลย แต่บอกด้วยนะว่าเปลี่ยนตรงไหนบ้าง

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ! :กำลังว่างและไม่มีอะไรทำพอดีค่ะ เลยสมัครซะเลย #การบ้านท่วมหัวทำตัวเหมือนว่าง #crโดยรุ่นพี่