ห้องเก็บของ!! ห้ามเหยียบย่างเข้ามาเด็ดขาด!

ลำดับตอนที่ #6 : Theorem of Darwin กฎของการเอาชีวิตรอด

Application form } ใบสมัครเชิญทางนี้!

ชื่อ ::ฮาคุจากุ  โกวเค็น

เพศ :: ชายแท้ไม่เทียมเหี้ยมกระจาย(?)

อายุ :: 15ปีกับอีก1เดือนและสองวัน(?)
วัน/เดือนเกิด :: 30/09
สัญชาติ :: ญี่ปุ่น         เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะรูปร่าง ::ส่วนสูงกระทัดรัดพกพาง่าย(?)เอ้ย! กำลังพอดี เนื่องด้วยวัยกำลังโต(?)เลยทำให้มีส่วนสูงอยู่แค่ร้อยห้าสิบกว่าๆเท่านั้น..... ผิวออกสีเข้มมากกว่าขาว รูปหน้าออกไปทางยาวมากกว่ากลม  ทำให้พออยู่กับขนาดตัวแบบนั้นแล้ว ดูขัดๆนิดหน่อยแต่ก็ไม่แปลกมากเท่าไร นัยน์ตาเรียวสีน้ำตาลดำ หางตาชี้ขึ้น หน้าตาแลดูเป็นเด็กโมโหง่าย ผมสีน้ำตาลอ่อนจากการย้อมผมสีทองแล้วสีจางลงจนกลายเป็นน้ำตาลแทน(?) ทรงผมสั้นบ้างยาวบ้างเป็นบางส่วน ส่วนหลังสะบัดขึ้นเป็นบางส่วน ผมหน้าส่วนหนึ่งห้อยลงมาแค่กั้นระหว่างคิ้ว ที่เหลือสั้นเกินไปจนห้อยมากระปริบกระปรอย ไม่ใส่คอนแท็คเพราะสายตายังไม่เสีย(?)  และสุดท้าย ดูสูงกว่าส่วนสูงดั้งเดิมเนื่องจากใส่รองเท้าที่เพิ่มส่วนสูงให้นิดหน่อย//ส้นหนา

ส่วนสูง/น้ำหนัก ::‘153’(ถ้าใส่รองเท้าด้วยก็แถวๆ156-158)//โดนเค็นจังตบ แอร๊ย(?)/43

 สีผม/สีตา :: น้ำตาลอ่อน(จากทอง....)/น้ำตาลดำ

สีผิว ::สีออกไปโทนเกือบน้ำตาล เพราะออกแดดบ่อยและผิวขาวภายในร่มผ้าที่ไม่โดนแดด

ตำหนิ :: ผิวสองสี(ทางม้าลาย(?))....//สีผิวใต้ร่มผ้า//รอยสักไม้กางเขนคู่กับลูกศรสองหน้าตรงคอ ระหว่างไหปลาร้าทั้งสองข้าง

สุขภาพ ::แข็งแรงและสมส่วน(?)ในระดับหนึ่ง

ลักษณะนิสัย ::  เป็นคนที่เข้าใจยากอยู่สักหน่อย เพราะชอบเอาแต่ใจทำอะไรตามอารมณ์เหมือนผีเข้าผีออก(?) ไม่แน่นอน(อย่างกะผู้หญิ...แอร๊ยยยย เค็นจังอย่าถีบ!) บางเวลาทำตัวเหมือนกับจะประสาทหลอน แต่จริงๆ แล้วนั่นก็เป็นแค่นิสัยปกติในชีวิตประจำวัน(?) เป็นคนที่ดูภายนอกเหมือนไม่คิดอะไรเลย ซึ่งเขาก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนั่นแหละ(?) จะมีก็เป็นบางครั้งที่จริงจังบ้าง....ซึ่งอาจจะทำให้คิดมากจนเกินไปทำให้เครียดออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดจนคนอื่นสังเกตุได้ เป็นคนมีวาทศิลป์ในการพูดดีหรือก็คือแถเก่ง(?) บางครั้งก็พูดไม่ค่อยคิดจนกลายเป็นไปตอกย้ำจุดอ่อนจุดด้อยคนอื่นเอา ไม่ค่อยแสดงอารมณ์อื่นๆนอกจากเหม่อลอยเท่าไรทั้งๆที่ภายนอกดูเป็นเด็กก้าวร้าวและใจร้อน แต่จะแสดงอารมณ์ทุกอย่างได้เต็มที่เมื่อทำในสิ่งที่ชอบ เช่นเล่นกีฬา เป็นต้น แต่ยังไงเขาก็เป็นคนแปรปรวณง่าย.....บางทีก็ใจร้อนจนโมโหง่ายเหมือนกัน มนุษย์สัมพันธ์ปานกลางออกไปทางต่ำ

ชอบ ::เล่นกีฬาที่ต้องออกแรง การได้ทำอะไรที่ตัวเองอยากจะทำ

ไม่ชอบ ::คนที่พูดเรื่องส่วนสูง......อย่างแรง และคนที่ชอบตีกรอบให้ชีวิตตัวเอง

เกลียด ::การถูกล้อเรื่องส่วนสูง(อาจมีของกำนัลกลับไปให้)และนามสกุล(ก็....นะ)

กลัว ::การพิการจนทำให้เล่นกีฬาไม่ได้

งานอดิเรก ::เล่นกีฬาอะไรก็ได้ที่สนใจในช่วงนั้นๆ

ประวัติคร่าวๆ ::โกวเค็น หรือที่คนอื่นๆเรียกว่าเค็นจัง(?) เป็นเด็กหนุ่มที่มีชีวิตครอบครัวปกติ ไม่มีใครเสียชีวิตหรือดราม่าอะไรทั้งสิ้น และครอบครัวแบบนี้มักจะมีปัญหาอย่างเดียว คือ “การบีบบังคับให้เลือกเรียนในสายที่อยากให้เรียน” เพราะเขาอยู่ในรอยต่อของการเปลี่ยนชั้นปีพอดี ทำให้โกวเค็นไม่ค่อยอยากอยู่ที่บ้านเท่าไรนัก เป็นลูกชายคนเดียว

ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว ::คุยกันได้ปกติ

สไตล์การแต่งตัว ::เป็นคนไม่ค่อยชอบแต่งตัวเท่าไรนัก ชุดประจำเลยเป็นเสื้อแขนสั้นสีขาวไม่มีลายกับฮู้ดสีดำกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าวิ่งที่มีส้นนิดหน่อย.....

ลักษณะการพูด :: ชอบพูดเสียงเอื่อยๆ และไม่ค่อยจะได้พูดจบประโยคจนเป็นเหตุให้คนอื่นเข้าใจผิด คำพูดติดปากมีพอสมควร

 “............ขออีกแปป....นึง.....”(ใช้ได้ทุกสถานการณ์ทั้งตอนตื่นนอน ตอนเหตุเร่งด่วน ฯลฯ)

 “นี่มัน.....ชีวิตฉัน......ไม่ใช่....ของใคร.....”(ใช้บ่อยมากตอนคุยกับครอบครัว ใช้กับเพื่อนบางทีถ้าเกิดโดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบจริงๆ)

“ความมุ่งมั่นคือพลังของฉัน!”(สถานการณ์คับขัน)

”อย่ามาเรียก.....ว่าเค็นจัง....นะ.....โกวเค็น....ต่างหาก...”(ใช้บ่อยพอสมควรในหมู่พวกเพื่อนๆ)

ท่าทางที่มักจะทำเป็นประจำ :: กอดอก ยืนเก๊กหน้าขรึม คิดเรื่องต่างๆ,แหงนหน้ามองท้องฟ้า เหม่อลอย

ความสามารถพิเศษ :: ก็ตามประสาคนเล่นกีฬา....ไหวพริบดี วิ่งเร็วกว่าคนทั่วไปนิดหน่อย แรงเยอะพอใช้ได้แต่เพราะเนื่องจากขนาดตัวไม่อำนวยทำให้ไม่ค่อยได้ใช้แรงเท่าไร

ความใฝ่ฝัน :: เป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียง เพราะจะได้ทำให้ครอบครัวเลิกยัดเยียดเส้นทางชีวิตแบบอื่นๆให้เขาสักที

ความรู้สึกในตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ::......ท้องฟ้าสวยจัง........

ความรู้สึกเมื่อรู้ว่าต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอด ::.................ไม่ต้องกลับไปเจอครอบครัวสักพักก็โอเค....

สิ่งที่คิดว่าจะทำขณะอยู่ภายในเกมนี้ ::ก็....ฝึกมนุษย์สัมพันธ์....ให้ดีขึ้น....ล่ะมั้ง?

คิดว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ ::………คงไม่รอด....ถ้ายังไม่แก้นิสัยชอบเหม่อ........และอาจจะรอด.....ถ้าโชคดี

เพิ่มเติม :: -(ทรงผมเดี๋ยววาดพรุ่งนี้นะท่าน)