ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มือที่เปื้อนเลือด
มือที่เปื้อนเลือด
ก๊อก ๆ “ ค่ะมาแล้วค่ะ” ทาคิเปิดประตู
“ อรุณสวัสดิ์ ครับ” เซกิทักทายอย่างเป็นกันเองมากขึ้น
“ ตรงเวลาเสมอเลยนะคะ ไปกันดีกว่าค่ะ” ทาคิพูดแก้เขิน
ระหว่างทางเซกิคุยกับทาคิจนเพลิน และเซกิรู้สึกชอบทาคิมากขึ้นเรื่อยๆ ทาคิเองก็เช่นกันเธอสนใจเรื่องราวของเซกิมากจนเธอรู้สึกตัวว่าเธอรักเซกิเข้าให้แล้ว
“ ขอโทษนะคะ เห็นอาจารย์คิซากิรึเปล่าคะ” ทาคิถามอาจารย์คนหนึ่งที่เดินผ่านมา
“ อยู่ในห้องพยาบาลน่ะ อาจารย์ โอโยมิ ก็อยู่ด้วยมีอะไรเหรอ” อาจารย์ถามทาคิ
“ คือเพื่อนหนูปวดท้องน่ะค่ะ” ทาคิโกหกไปเพราะกลัวอาจารย์สงสัย
“ อาจารย์ คิซากิ ครับ” เซกิเรียก แล้วเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาทาคิมองผ่านกระจกและ..
“ อาจารย์คะ” ทาคิตะโกน
“ เธอมาทำอะไรน่ะ” เสียงอาจารย์คนหนึ่งพูด เซกิจำได้ว่าเขาคือ อาจารย์ นิไคโด คนที่ถ่ายรูปคู่กับ คิมูระ เซโกะ
ปัง อาจารย์นิไคโดออกแรงกระแทกจนประตูเปิด
“ อะ อาจารย์คะ”ทาคิเดินเข้าไป
“อย่าจับนะ เธอตายแล้ว” อาจารย์นิไคโดหลุดปากออกมาแต่คนอื่นไม่สงสัยเลยว่าอาจารย์นิไคโดรู้ได้ยังไงว่าเธอตาย มีเพียงเซกิคนเดียวเท่านั้นที่ปักใจเชื่อแล้วว่าอาจารย์นิไคโดเป็นฆาตรกร เซกิจึงเริ่มตรวจดูศพ
หลังจากนั้นสารวัตร ชิบะกับหน่วยพิสูจน์ศพก็มาถึง
“ สารวัตร ครับ นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน แต่มันเป็นการฆาตกรรมที่แสนจะง่ายดาย”นักสืบหนุ่มเริ่มพูด
“ อ้าวเซกิเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” สารวัตรหันมาทักเซกิ
“ แต่..เธอห้องนี้มันล็อกอยู่นะ” อาจารย์หลายคนเห็นด้วย
“ง่ายจะตายไปครับแค่ห้องปิดตายธรรมดาๆ” เซกิพูดพลางหัวเราะอยู่ในลำคอ
“สารวัตรครับ เธอตายเพราะยาพิษครับแต่ยังไม่สามารถตรวจสอบได้ครับ” พนังงานพิสูจน์ศพพูด ซึ่งมันก็ลงตัวดีระหว่างยาพิษกับอาจารย์เคมี
“เอาล่ะ ในเมื่อมันเป็นการฆาตกรรม แล้วใครเป็นคนร้าย” อาจารย์นิไคโดพูดอย่างใจเย็น
“อาจารย์ใจเย็นๆสิครับ เมื่อผมพูดจบทุกคนก็จะรู้ตัวคนร้ายในทันที” นักสืบพูดก่อนที่จะไขคดี
“แค่มีตะขอ กับเอ็นที่ใช้เป็นเหยื่อตกปลาก็ทำได้แล้ว”เซกิพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ สารวัตรลองดูใต้เตียงสิครับ”
“ นี่มันยาเสพย์ติดทั้งนั้นเลยนี่” สารวัตรอุทาน
“ เอาล่ะมาดูวิธีซ่อนของ และสร้างห้องปิดตายนี่กันดีกว่า” นักสืบพูดอย่างหยั่งรู้
“ ก่อนอื่น เอาเอ็นตกปลาผูกกับถุงยาก่อน ร้อยเข้ากับไม้รองเตียง กะระยะให้พอดีแล้วนำเอ็นมาผูกเข้ากับกลอนประตูร้อยปลายเอ็นผ่านกระจกที่เจาะรูไว้ ลองดูที่มุมกระจกที่ติดกับไม่สิครับ นำไปเกี่ยวเข้ากับตะขอที่ติดไว้ด้านนอก”
กริ๊ก “ แค่นี้ก็ได้ห้องปิดตาย” เซกิพูด
“พอออกแรงกระแทกเอ็นก็ขาดส่วนหนึ่งอยู่กับตัวคนร้าย อีกส่วนหนึ่งอยู่ใต้เตียงยังไงล่ะ”
“ แต่ว่าไม่มีตะขอ แล้วตอนแรกเธอก็ไม่เห็นเอ็นตกปลาด้วยนะ” อาจารย์นิไคโดพูด ทาคิเริ่มสังเกตเห็นพิรุธ
“ครับมันเป็นเอ็นที่ใช้ทำเหยื่อตกปลา มีลักษณะใสถ้าไม่ดูให้ดีก็ไม่เห็นหรอก แต่เพื่อกันพลาดคนร้ายจึงมากระแทกประตูเองเพื่อเก็บเอ็นที่เหลืออยู่ ส่วนเหตุผลนั้นส่วนหนึ่งผมว่าเรื่องการค้ายา แต่อีกส่วนหนึ่งต้องถามอาจารย์นิไคโดเอาเอง” สายตาเซกิจับจ้องไปที่คนร้าย
“นี่คุณเองเหรอเนี่ยที่หรอกใช้ความรักของคิมูระเพื่อการค้ายาของคุณ” อาจารย์โอโยมิพูดเสียงสั่น
“คิซากิน่ะรักคุณมากนะ ฉันไม่นึกเลย ไม่นึกเลยจริงๆ” อาจารย์ทุกคนต่างว่านินทาอาจารย์นิไคโด มีเพียงเซกิเท่านั้นที่จับจ้องไปยังมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงคนร้าย
“ มือเจ็บสินะครับอาจารย์” เซกิเริ่มพูดอีกครั้งทุกคนในห้องต่างก็หันมามองเซกิจึงดึงมือของคนร้ายขึ้นมา
“เพราะคุณพยายามดึงตะของใช่มั้ยล่ะเอ็นถึงบาดมือน่ะ คุณยังมีจุดอ่อนอีกมากนะอาจารย์นิไคโด”
“แกไอ้นักสืบกระจอก” คนร้ายตวาดพร้อมกับปล่อยหมัดเข้าใส่เซกิ
วูบ ทาคินั่นเอง เธอพลักเซกิออกไป และซัดอาจารย์นิไคโดลงไปกองกับพื้น
ระหว่างทางกลับบ้าน “ คุณเป็นคาราเต้ด้วยเหรอเนี่ย” เซกิถาม
“ ค่ะก็คุณปู่ฉันเป็นครูสอนคาราเต้นี่นา แต่ท่านเสียไปแล้วล่ะ” ทาคิพูด เธอไม่เคยเล่าเรื่องคุณปู่ให้ใครฟังเลย
“ เอ่อ เสียใจด้วยนะครับ” เซกิรู้สึกไม่ดีที่ล้วงความรู้สึกคนอื่นมากไป
“ ไม่เป็นไรเลยค่ะท่านเสียไปนานแล้ว” ทาคิพูดเพื่อให้เซกิรู้สึกดีขึ้น
“ทา.. ทาคิครับคุณเชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่าครับ”เซกิกระแอมถาม พยายามรักษาน้ำเสียงให้คงที่
“ เชื่อมั้งคะ ไม่รู้ว่าคุณก็เชื่อเรื่องนี้เหมือนกัน” ทาคิกล่าว ถึงตอนนี้เธอมีความหวังลึกๆอยู่ในใจ
“ คือผมมีเรื่องอยากจะบอก คือ.. ผะ.ผมชอบคุณ” เซกิเพิ่งรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว และเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นสีแดงจนถึงใบหู
“ฉันก็ เอ่อ คือว่าแบบว่าชอบคุณมานานแล้วค่ะ” ทาคิไม่กลัวที่จะบอกความรู้สึกที่เธอมีต่อเซกิอีกแล้วในเมื่อเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“แวะทานอะไรหน่อยมั้ยครับ” เซกิถามเขารักษาน้ำเสียงไว้ไม่อยู่แล้ว เซกิรู้สึกดีใจที่ได้มาพบกับทาคิ
“ ค่ะ ฉันรู้จักร้านอร่อยแถวนี้” ทาคิพูดรัวเร็ว
แล้วคุณผู้อ่านล่ะเชื่อเรื่องรักแรกพบมั้ยเอ่ย ?
Kaoru Aei [ Produce writer / ecc Squaraim / Ldt. Siam/Thank you myself ]
ก๊อก ๆ “ ค่ะมาแล้วค่ะ” ทาคิเปิดประตู
“ อรุณสวัสดิ์ ครับ” เซกิทักทายอย่างเป็นกันเองมากขึ้น
“ ตรงเวลาเสมอเลยนะคะ ไปกันดีกว่าค่ะ” ทาคิพูดแก้เขิน
ระหว่างทางเซกิคุยกับทาคิจนเพลิน และเซกิรู้สึกชอบทาคิมากขึ้นเรื่อยๆ ทาคิเองก็เช่นกันเธอสนใจเรื่องราวของเซกิมากจนเธอรู้สึกตัวว่าเธอรักเซกิเข้าให้แล้ว
“ ขอโทษนะคะ เห็นอาจารย์คิซากิรึเปล่าคะ” ทาคิถามอาจารย์คนหนึ่งที่เดินผ่านมา
“ อยู่ในห้องพยาบาลน่ะ อาจารย์ โอโยมิ ก็อยู่ด้วยมีอะไรเหรอ” อาจารย์ถามทาคิ
“ คือเพื่อนหนูปวดท้องน่ะค่ะ” ทาคิโกหกไปเพราะกลัวอาจารย์สงสัย
“ อาจารย์ คิซากิ ครับ” เซกิเรียก แล้วเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาทาคิมองผ่านกระจกและ..
“ อาจารย์คะ” ทาคิตะโกน
“ เธอมาทำอะไรน่ะ” เสียงอาจารย์คนหนึ่งพูด เซกิจำได้ว่าเขาคือ อาจารย์ นิไคโด คนที่ถ่ายรูปคู่กับ คิมูระ เซโกะ
ปัง อาจารย์นิไคโดออกแรงกระแทกจนประตูเปิด
“ อะ อาจารย์คะ”ทาคิเดินเข้าไป
“อย่าจับนะ เธอตายแล้ว” อาจารย์นิไคโดหลุดปากออกมาแต่คนอื่นไม่สงสัยเลยว่าอาจารย์นิไคโดรู้ได้ยังไงว่าเธอตาย มีเพียงเซกิคนเดียวเท่านั้นที่ปักใจเชื่อแล้วว่าอาจารย์นิไคโดเป็นฆาตรกร เซกิจึงเริ่มตรวจดูศพ
หลังจากนั้นสารวัตร ชิบะกับหน่วยพิสูจน์ศพก็มาถึง
“ สารวัตร ครับ นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน แต่มันเป็นการฆาตกรรมที่แสนจะง่ายดาย”นักสืบหนุ่มเริ่มพูด
“ อ้าวเซกิเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” สารวัตรหันมาทักเซกิ
“ แต่..เธอห้องนี้มันล็อกอยู่นะ” อาจารย์หลายคนเห็นด้วย
“ง่ายจะตายไปครับแค่ห้องปิดตายธรรมดาๆ” เซกิพูดพลางหัวเราะอยู่ในลำคอ
“สารวัตรครับ เธอตายเพราะยาพิษครับแต่ยังไม่สามารถตรวจสอบได้ครับ” พนังงานพิสูจน์ศพพูด ซึ่งมันก็ลงตัวดีระหว่างยาพิษกับอาจารย์เคมี
“เอาล่ะ ในเมื่อมันเป็นการฆาตกรรม แล้วใครเป็นคนร้าย” อาจารย์นิไคโดพูดอย่างใจเย็น
“อาจารย์ใจเย็นๆสิครับ เมื่อผมพูดจบทุกคนก็จะรู้ตัวคนร้ายในทันที” นักสืบพูดก่อนที่จะไขคดี
“แค่มีตะขอ กับเอ็นที่ใช้เป็นเหยื่อตกปลาก็ทำได้แล้ว”เซกิพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ สารวัตรลองดูใต้เตียงสิครับ”
“ นี่มันยาเสพย์ติดทั้งนั้นเลยนี่” สารวัตรอุทาน
“ เอาล่ะมาดูวิธีซ่อนของ และสร้างห้องปิดตายนี่กันดีกว่า” นักสืบพูดอย่างหยั่งรู้
“ ก่อนอื่น เอาเอ็นตกปลาผูกกับถุงยาก่อน ร้อยเข้ากับไม้รองเตียง กะระยะให้พอดีแล้วนำเอ็นมาผูกเข้ากับกลอนประตูร้อยปลายเอ็นผ่านกระจกที่เจาะรูไว้ ลองดูที่มุมกระจกที่ติดกับไม่สิครับ นำไปเกี่ยวเข้ากับตะขอที่ติดไว้ด้านนอก”
กริ๊ก “ แค่นี้ก็ได้ห้องปิดตาย” เซกิพูด
“พอออกแรงกระแทกเอ็นก็ขาดส่วนหนึ่งอยู่กับตัวคนร้าย อีกส่วนหนึ่งอยู่ใต้เตียงยังไงล่ะ”
“ แต่ว่าไม่มีตะขอ แล้วตอนแรกเธอก็ไม่เห็นเอ็นตกปลาด้วยนะ” อาจารย์นิไคโดพูด ทาคิเริ่มสังเกตเห็นพิรุธ
“ครับมันเป็นเอ็นที่ใช้ทำเหยื่อตกปลา มีลักษณะใสถ้าไม่ดูให้ดีก็ไม่เห็นหรอก แต่เพื่อกันพลาดคนร้ายจึงมากระแทกประตูเองเพื่อเก็บเอ็นที่เหลืออยู่ ส่วนเหตุผลนั้นส่วนหนึ่งผมว่าเรื่องการค้ายา แต่อีกส่วนหนึ่งต้องถามอาจารย์นิไคโดเอาเอง” สายตาเซกิจับจ้องไปที่คนร้าย
“นี่คุณเองเหรอเนี่ยที่หรอกใช้ความรักของคิมูระเพื่อการค้ายาของคุณ” อาจารย์โอโยมิพูดเสียงสั่น
“คิซากิน่ะรักคุณมากนะ ฉันไม่นึกเลย ไม่นึกเลยจริงๆ” อาจารย์ทุกคนต่างว่านินทาอาจารย์นิไคโด มีเพียงเซกิเท่านั้นที่จับจ้องไปยังมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงคนร้าย
“ มือเจ็บสินะครับอาจารย์” เซกิเริ่มพูดอีกครั้งทุกคนในห้องต่างก็หันมามองเซกิจึงดึงมือของคนร้ายขึ้นมา
“เพราะคุณพยายามดึงตะของใช่มั้ยล่ะเอ็นถึงบาดมือน่ะ คุณยังมีจุดอ่อนอีกมากนะอาจารย์นิไคโด”
“แกไอ้นักสืบกระจอก” คนร้ายตวาดพร้อมกับปล่อยหมัดเข้าใส่เซกิ
วูบ ทาคินั่นเอง เธอพลักเซกิออกไป และซัดอาจารย์นิไคโดลงไปกองกับพื้น
ระหว่างทางกลับบ้าน “ คุณเป็นคาราเต้ด้วยเหรอเนี่ย” เซกิถาม
“ ค่ะก็คุณปู่ฉันเป็นครูสอนคาราเต้นี่นา แต่ท่านเสียไปแล้วล่ะ” ทาคิพูด เธอไม่เคยเล่าเรื่องคุณปู่ให้ใครฟังเลย
“ เอ่อ เสียใจด้วยนะครับ” เซกิรู้สึกไม่ดีที่ล้วงความรู้สึกคนอื่นมากไป
“ ไม่เป็นไรเลยค่ะท่านเสียไปนานแล้ว” ทาคิพูดเพื่อให้เซกิรู้สึกดีขึ้น
“ทา.. ทาคิครับคุณเชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่าครับ”เซกิกระแอมถาม พยายามรักษาน้ำเสียงให้คงที่
“ เชื่อมั้งคะ ไม่รู้ว่าคุณก็เชื่อเรื่องนี้เหมือนกัน” ทาคิกล่าว ถึงตอนนี้เธอมีความหวังลึกๆอยู่ในใจ
“ คือผมมีเรื่องอยากจะบอก คือ.. ผะ.ผมชอบคุณ” เซกิเพิ่งรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว และเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นสีแดงจนถึงใบหู
“ฉันก็ เอ่อ คือว่าแบบว่าชอบคุณมานานแล้วค่ะ” ทาคิไม่กลัวที่จะบอกความรู้สึกที่เธอมีต่อเซกิอีกแล้วในเมื่อเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“แวะทานอะไรหน่อยมั้ยครับ” เซกิถามเขารักษาน้ำเสียงไว้ไม่อยู่แล้ว เซกิรู้สึกดีใจที่ได้มาพบกับทาคิ
“ ค่ะ ฉันรู้จักร้านอร่อยแถวนี้” ทาคิพูดรัวเร็ว
แล้วคุณผู้อ่านล่ะเชื่อเรื่องรักแรกพบมั้ยเอ่ย ?
Kaoru Aei [ Produce writer / ecc Squaraim / Ldt. Siam/Thank you myself ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น