จินตมายา มหัสจรรย์บทเพลงกายสิทธิ์ ตอน ราตรีสีขาว

ลำดับตอนที่ #5 : เด็กสาวผู้ลึกลับ

คัดช์เปิดเกมส์อีริดพุ่งเข้าใส่ไปทางอิดฟรีสทันที่โดยที่ยังไม่ได้เริ่มตั้งตัว อิดฟรีสหลบจากการพุ่งชนได้เฉียดชิวแต่ไม่พ้นหางของอีริกที่มีพลังไฟฟ้าอัดอยู่เต็มที่ฟาดไปที่บนอกจนเกิดเป็นรอยไหม้หลายเส้น ขณะอีริกกำลังจะบินขึ้นไปข้างบนอีกครั้งอิดฟรีสที่โดนโจมตีกลับคว้าจับหางของอีริกก่อนจะขว้างร่างของนกไฟฟ้าไปที่ผู้ชมที่อยู่เต็มสนาม



ปัง!!



ร่างอีริกปะทะกับสิ่งบางอย่างที่เป็นเหมือนกำแพงสีขาวใสที่ป้องกันผู้ชมอยู่ คนดูต่างโห่ร้องด้วยความสนุก อีริกที่เหมือนจะได้รับบาดเจ็บพอๆกันกับอิดฟรีสบินขึ้นอีกครั้งโดยไม่แสดงอาการใดๆออกมา



“นั้นเขาเรียก กำแพงเลเวน ใช้ป้องกันคนดูไม่ให้ได้รับบาดเจ็บน่ะ” ลูพูดดักคออรัญทันทีที่อรัญคิดจะขยับปากถามถึงกำแพงใสที่ป้องกันคนดูนั้น “และไม่เคยมีใครทำกำแพงนั้นร้าวได้ยกเว้นคราวก่อน 2 คนนั้นทำกำแพงนี้ร้าวไปคราวหนึ่งจนเกือบถูกแบนห้ามลงแข่งอีกแนะ”



ฟังจากที่ลูพูดทำให้อรัญคิดไปว่าคราวก่อนใช้ตัวอะไรกันถึงได้ทำให้กำแพงที่ดูแข็งแกร่งนี้ร้าวได้ภายในสนามหลังจากการปะทะที่รวดเร็วเมื่อตะกี้ทำให้สัตว์ทั้งสองจ้องตากันและรอคำสั่งของเจ้านายคือคัดช์และเรย์ ทันใดนั้นคัดช์หยิบแมสตินออกมาจากมือก่อนจะปาไปทางอีริก



“ปืนใหญ่ราเซฟอน ฉันขอปิดเกมส์ด้วยอันนี้ละกัน” มีบางสิ่งปรากฏขึ้นกลางหลังของอีริกเป็นแสงสีฟ้าที่จ้าออกมาและหายไปทันที ที่กลางหลังของอีริกหลังจากแสงนั้นหายไปตอนนี้มีปืนใหญ่ยักษ์สองกระบอกที่ลำกล้องยาวเหยียดพาดมาด้านหน้าพร้อมกับซาดร์พลังเตรียมยิงใส่ไปที่อิดฟรีส



เรย์มีอาการตกใจขึ้นทันที่เป็นอาการตกใจครึ้งแรกที่อรัญเห็นบนสีหน้าเรย์ ก่อนจะปาการ์ดแมสตินออกไปที่อิดฟรีสของตนเองทันที่ มีแสงสว่างจ้าที่ขาของอิดฟรีส



“ยิงงงง!!” เสียงสั่งการของคัดช์ดังขึ้นทันทีกับที่เรย์ส่งการ์ดไป



เปรียงง!!



ไม่ทันที่แสงจากขาของอิดฟรีสจะหายไปแสงเลเชอร์สีส้มสองเส้นจากปากกระบอกปืนของอีริกก็ยิงมาทางอิดฟรีสอย่างรวดเร็ว



ตูมม!!



เสียงระเบิดสนั่นไปทั่วทั้งสนามฝุ่นทรายกลางสนามกระจายจนมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวในสนามเลยแม้แต่นิดเดี่ยว แต่ไม่ทันที่ฝุ่นจากพื้นดินจะหายก็มีเงาดำของบางสิ่งพุ่งออกมาจากกลุ่มควันนั้น นั้นคืออิดฟรีสนั้นเองร่างของอิดฟรีสที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงพุ่งออกมาจากกลุ่มควันนั้นแต่ที่แปลกไปคือที่ขาของมันมีเครื่องแปลกๆติดอยู่ แต่ที่แปลกกว่านั้นคือการวิ่งของอิดฟรีสที่เร็วขึ้นผิดหูผิดตาต่างกับเมื่อกี้คนละเรื่อง



เรย์ออกอาการยิ้มเล็กน้อยต่างจากคัดช์ที่ออกอาการแค้นสุดขีดที่ยิงไม่โดน เรย์เริ่มโต้กลับโดยการส่งแมสตินออกไปทางอีริกแสงสว่างวาบขึ้นมาก่อนที่การ์ดใบนั้นจะกลายเป็นตาข่ายลวดเหล็กยักษ์วิ่งตรงไปทางอีริกและมัดร่างของนกไฟฟ้านั้นบนอากาศ ร่างของอิดฟรีสที่วิ่งไต้กำแพงมาด้วยความเร็วสูงจนไม่เพียงกี่เมตรก็ถึงตัวอีริก



“ชำระบาปแห่งเทพ” คัดช์ปาการ์ดไปทางอีริกของตนเองที่โดนมัดตรึงอยู่บนอากาศ เกิดเป็นร่างเทพผู้หญิงผมยาวสีขาวในมือมีธนูคันยาว เธอง้างมีแสงสีขาวก่อตัวรูปร่างเป็นธนูก่อนจะยิงลูกธนูแสงนั้นพุ่งไปทางอีริกที่โดนตาข่ายจับไว้



ฟ้าววววววว!! เปรี้ยงงงง!!



เสียงลูกธนูแหวกอากาศเข้าปะทะกับร่างของอีริก แต่ทว่าร่างอีริกไม่เป็นอะไรเลยซ้ำตะข่ายที่มัดร่างอยู่กลับสลายหายไปไม่เหลือเลยซักเส้น



อีริกที่หลุดเป็นอิสระตีปีกให้ตัวเองลอยขึ้นทันที่แต่ไม่ทันที่ร่างของอีริกจะขึ้นไป อิดฟรีสที่ไต้กำแพงมานั้นก็ได้จังหวะกระโจนเข้าใกล้อีริก ตวัดกรงเล็บลงไปบนปีกสีขาวนวลจนมีเลือดไหนออกมาเป็นทางยาว



แกว๊กกกก!!



เสียงขออีริกร้องดังสนั่นด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาทันที่ทุกคนบนสนามต่างส่งเสียร้องขึ้นอย่างเมามันกับการต่อสู้อันดุเดือนนั้น อรัญแทบจะไม่อยากมองภาพพวกนั้นแต่การต่อสู้นั้นมันทำให้เขาต้องมองตาไม่กระพริบเลยแม้แต่นิดเดียว



หลังจากที่อฃีริกร้องได้ไม่นานแสงจากปากของอีริกก็ยิงสายฟ้าจากปากเป็นบอลกลมๆสาม ลูกพุ่งไปทางอิดฟรีสอย่างรวดเร็ว



ตูม!! ตูม!! ตูม!!



อิดฟรีสโดนลูกบอลสายฟ้าทั้งสามลูกนั้นเต็มๆจนรั่วลงไปที่พื้นสนามแต่ก็ทรงตัวลงได้อย่างสวยงาม



“พันธนาการปีศาจ” คัดช์ปาการ์ดออกไปทันที่โซ่ตรวนนับสิบๆเส้นโผล่ขึ้นมาจากใต้ดินใต้เท้าของอิดฟรีสและเข้ามัดร่างนั้นตรึงกับที่ทันที



“ปืนใหญ่ราเซฟองยิง!!” พลังงานสีส้มถูกรวบรวมที่ปลายกระบอกปืนเพียงไม่ชั่วกี่วินาที่ ก่อนจะถูกยิงออกไปเป็นครั้งที่สอง



เปรียงงงงง!!



คลาวนี้ร่างของอิดฟรีสทถูกตรึงอยู่กับที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้เลเชอร์พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว อรัญคิดว่าเกมส์คงจบลงเพียงเท่านี้โดยชัยชนะที่เป็นของคัดช์ ไม่เพียงแต่อรัญทุกคนในสนามก็คิดเช่นนั้น แต่ทุกคนคิดผิด!!



ตูม!!



ร่างของอิดฟรีสที่น่าจะถูกเลเชอร์จากปืนใหญ่ราเซฟองกับถูกป้องกันด้วยโล่ครึ่งวงกลมเรืองแสงสีแดงอ่อนๆแสงจากปืนใหญ่กระจายออกไปทั่วทิศทั่วทางชนกำแพงเลเวลใสๆจนสั่นสะเทือนเหมือนน้ำกระเพื่อมไปทั่วทั้งกำแพง



หลังจากความพลังยิ่งใหญ่ของปืนราเซฟองที่ทำลายกำแพงนั้นจบลง ของทุกอย่างไม่ว่าโซ่ที่มัดร่างอิดฟรีสหรือโล่ที่ป้องกันพลังปืนใหญ่และเครื่องประดับที่ขาก็หายไปทันที่ เหมือนกันปืนใหญ่ที่หลังของอีริกก็หายไปทันที่ ทำให้อรัญรู้สึกลุ้นขึ้นมาทันที่ว่าการ์ดแมสตินที่ทั้งคู่เหลือคนละใบนั้นจะเป็นการ์ดอะไร



ทันใดนั้นทั้งคัดช์และเรย์ส่งการ์ดทั้งสองที่เหลืออยู่คนล่ะใบไปทางสัตว์ของตนเอง ทันใดนั้นร่างของสัตว์ทั้งคู่กลายเป็นเพลิงสีดำทันที่!! อิดฟรีสที่มีเพลิงสีดำรอบตัววิ่งจากบนพื้นกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ อีริกที่ลอยอยู่บนอากาศกลับพุ่งเข้าหาอิดฟรีสทั้นที่ สัตว์ทั้งสองพุ่งชนกันกลางอากาศ



เปรียงงงงงงงง!!



เสียงปะทะดังสนั่น แสงสีขาวสว่างจ้าไปทั่วทุกที่ อรัญนำแขนของตนเองขึ้นบังแสงนั้นเหมือนกำทุกคนในสนามเขาพยายามลืมตาเพื่อมองปที่ใจกลางแสงสว่างจ้านั้นแต่ไม่สามารถมองไปได้จนเขาต้องหลับตาทันที



ตูมมมมม!!



แรงระเบิดทำเอาร่างของบางคนในสนามระเบิดลอยทันที่ บางคนหน้าที่ยืดจับไว้ซึ่งแทบจะหายที่ยึดไม่ได้ สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากมีพายุเฮอริเคนพัดขึ้นฝั่งมาแม้แต่นิดเดี่ยว อรัญคว้าจับร่างเกรฟที่นั่งนิ่งไม่ไหวติ่งตอนแรกอรัญคิดว่าเกรฟไม่สะทกสะท้านกับแรงลม แต่มันไม่ใช่ อย่างที่อรัญคิดร่างของเกรฟตอนนี้เป็นที่ยึดจับของ เขา ทาทา และลู โดยเฉพราะลูที่นั้งอยู่ด้านหลังใช้สองแขนรัดคอของเกรฟจนรู้สึกได้ว่าเกรฟสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวและสันนิฐานได้ว่าไม่มีอากาศหายใจจนสลบไปแล้ว



แรงลมหายไปพร้อมกับแสงสว่าง สนามที่นั่งของคนเริ่มกับไปเป็นเหมือนเดิม แต่เท่าที่สังเกตที่นั่งจะขาดๆไปบางเพราะบางคนโดนพัดไปไกลแล้วและคงไม่ได้แบกร่างของตนเองมานั่งอีกรอบเป็นแน่



กลางสนามกลายเป็นหลุมสีดำวงกว้าง แต่ทว่าร่างของสัตว์ทั้งสองกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยทิ้งไว้แต่หลุมสีดำนั้น อรัญพึงจะนึกได้ว่าคนดูที่ขนาดมีกำแพงเลเวลยังเป็นขนาดนี้คัดช์กับเรย์จะเป็นยังไง เขาเริ่มสาดส่องสายตาไปทั่วสนามแต่ก็ไม่เห็นร่างของทั้งสองเลย



“กรี๊ดดด!! ดูนั้นซิ”



ทันใดนั้นเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที่จากกลุ่มแฟนคลับของเรย์ ซึ่งเมื่อดูไปที่กลางสนามอรัญเห็นเรย์ค่อยโผล่ขึ้นมาจากกองดินที่ทับตัวเองอยู่



“กรี๊ดดด!! นั้นคัดช์ของพวกเดี้ยนนี้น่า”



เสียงกรี๊ดก็ออกมาจากกลุ่มแฟนคลับของคัดช์ซึ่งอรัญไม่ค่อยอยากมองไปเท่าไรนัก อรัญพยายามมองไปที่สนามซึ่งคัดช์ก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากกองดินที่ทับตนเองเหมือนเรย์



“ผลตัดสินคือ...เสมอคร้าบบบบบบบบบ” เสียงพิธีกรร่างอ้วนประกาศผลแพ้ชนะซึ่งอรัญไม่รู้ว่าโผล่ขึ้นมาจากไหนและระหว่างที่ต่อสู้กันอยู่พิธีกรคนนี้ไปหลบอยู่มุมไหนเพราะไม่เห็นเลยตั้งแต่ต้นเกมส์



เฮ้!!



คัดช์และเรย์เดินไปเก็บการ์ดซีนของตนเองก่อนจะมาจับมือกันกลางสนามต่อสู้ที่เป็นหลุมดำนั้น เสียงเชียร์ก็ดังขึ้นมาทันที่หลังจากที่เงียบมานานก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปทางประตูไม้ที่ตนเองเดินเข้ามาทำให้เสียงเชียร์ดังขึ้นเป็นเท่าตัว



ทันใดนั้นพื้นสนามที่เละเทะจากการต่อสู้กลับหายไปกลายเป็นพื้นเหล็กสีเงินแทน ทำเอาอรัญตกใจกับพื้นที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วไม่ทันไรมันก็กลับกลายเป็นพื้นสนามที่เป็นฝุ่นทรายตามสภาพเดิมเหมือนกับร่องรอยของการต่อสู้เมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย



“เธอจะลองลงเล่นไหม” ทาทาถามอรัญ เขาผงกตอบรับทันที่ไม่ปฏิเสธ “ตามมาซิ”



ทาทาลุกขึ้นจากที่นั่งเดินนำอรัญลงจากแถวที่นั้งของพวกตนเองไปจนแถวหน้าสุดซึ่งมีทางลงเป็นบันไดอยู่และมีป้ายเขียนไว้ว่า ‘จุดลงแข่งระดับ F ’ อรัญเดินลงไปตามทาทาที่เดินลงไปแล้ว ทางเดินข้างในนี้ต่างจากที่อรัญคิดไว้มากอันที่จริงน่าจะบอกว่ามากที่สุด เพราะที่อรัญคิดไว้นั้นน่าจะเป็นทางเดินแคบๆที่เป็นหินรอบด้านและมืดสลัวมีแค่คบเพลิงนำทางเดินไปข้างหน้าแต่มันกลับกัน แต่ในทางเดินยาวนี้กลับเป็นทางเดินที่ปูพรมสีแดงอย่างดีเป็นทางยาวไปข้างหน้ารอบๆตัวเขาเป็นกำแพงที่กว้างขวางสีขาวสะอาดเหมือนทาสีใหม่แสงสว่างจนเกือบแสบตาตามไฟที่สว่างด้วยหลอดไฟหลอดยาวตามเพดาน บนกำแพงสีขาวนั้นมีใบประกาศต่างๆติดไว้ตั้งแต่รับสมัครเข้าแข่งจนกระทั้งรับแลกการ์ดหายาก



ไม่นานนักทั้งสองก็เดินหลุดออกมาจากทางเดินยาวมาพบห้องสีเหลี่ยมไม่ใหญ่โตมากเท่าไรเป็นห้องที่สะอาดสะอานบนพื้นนั้นมีพรมปูตอนรับผู้คนอย่างดีพร้อมกับเก้าอี้ไม้ที่ยาวหลายๆแถวเยอะแยะแต่ไม่มีคนนั่ง มีพนักงานสาวสวยนั่งอยู่ที่โต๊ะจุดรับผู้แข่งระดับF ที่อีกด้านของห้องเป็นประตูบานใหญ่สีฟ้า



“ยินดีตอนรับค่า จะลงทะเบียนเชิญกรอกแบบฟอร์มค่ะ” พนักงานสาวกล่าวทักทายทันทีที่ทั้งสองไปยืนอยู่ก่อนที่จะยื่นแบบฟอร์มลงทะเบียนให้อรัญ แบบฟอร์มเป็นแผ่นคริสตันบางใสตัวหนังสือบนนั้นเป็นสีทองอรัญกรอกข้อมูลทุกอยากจนหมด “อื่มข้อมูลครบ เชิญนั้งรอพนักงานมาเรียกลงแข่งค่า”



พนักงานสาวพูดอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะถือแบบฟอร์มนั้นไปใส่ที่อ่านข้อมูลข้างล่างที่รูปร่างคลายคอมพิวเตอร์แต่ใหญ่กว่าข้อมูลของอรัญทุกอย่างถูกคีเข้าคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็วก่อนพี่แผ่นใส่นั้นจะเด้งออกมา แต่ทว่าแผ่นคริสตันใสนั้นกลับไม่เหลือข้อมูลที่อรัญเขียนเมื่อตะกี้แม้แต่ตัวหนังสือตัวเดียว



อรัญลงไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับทาทา ทันทีที่นั่งแผ่นกระจกใสบางๆก็วิ่งมาจากมุมด้านหนึ่งของห้องตรงหน้าอรัญทำเอาเขาเกือบตกเก้าอี้ภาพปรากฏบนแผ่นกระจกขึ้นทันที เป็นภาพของสนามซึ่งมีคนต่อสู้กันอยู่ คนหนึ่งเป็นชายร่างใหญ่โต สัตว์ที่อยู่ข้างๆชายคนนั้นมีรูปร่างท่อนบนเป็นคนใส่เกราะร่างสูงใหญ่ท่อนล่างเป็นร่างของม้าสีน้ำตาล ส่วนอีกคนอรัญไม่เห็นแม้แต่ร่างของสัตว์ ที่จะมีก็มีแต่ร่างของผู้หญิงผมสีขาวยาวดูสะดุดตา สายตาของเธอเหมอลอยแทบจะไม่มองหน้าของคู่ต่อสู้ แต่เมื่อดูจากสีหน้าและท่าทางจากชายที่บังคับเซนทอแล้ว ผู้หญิงผมขาวคนนี้กำลังได้เปรียบอยู่



ตึก!! ตึก!!



อรัญรู้สึกผิดปกติหัวใจเขาเต็นแรง เขารู้สึกหน้ามืดไปวูบหนึ่งเขามองไปที่กระจกแผ่นบางอีกครั้งซึ่งได้ฉายภาพใบหน้าของเด็กสาวผมขาวคนนั้น อรัญรู้จักแปลกๆ เขารู้สึก...ว่าจำผู้หญิงคนนี้ได้และต้องเคยเจอมาแล้วครึ่งหนึ่งแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน อรัญพยายามประคองตัวให้นั่งบนเก้าอี้ให้อยู่ เขามองไปที่ทาทาซึ่งมีอาการคลายกับเขาแต่ดูแล้วหนักเสียกว่าอีก



“ทาทาเป็นอะไรไหม” อรัญถามทาทาทั้งที่อาการตัวเองก็หนักเหมือนกัน



“มะ ไม่เป็นอะไรจ๊ะ หน้ามืดไปแปบหนึ่งน่ะ” เธอตอบอรัญแต่ก็ยังเอามือกุมหัวที่ปวดอยู่ อรัญแปลกใจมากที่อาการของเธอเหมือนกับเขาไม่ผิด อรัญมองไปที่กระจกอีกที่ตอนนี้ภาพถูกภายมุมสูงจนเห็นทั้งสนามซึ่งผู้หญิงผมขาวนั้นเดินอย่างช้าๆเข้าไปใกล้ชายร่างใหญ่โตที่สั่งการเซนทออยู่



“อย่า อย่าเข้ามาน่าาาา” ชายร่างยักษ์ตะโกนด้วยอาการตกใจสุดขีด เซนทอพุ่งตัวเข้าไปใกล้เด็กสาวนั้นทันทีก่อนจะง้างเตรียมฟันเด็กสาวนั้น



สวบ!!



ทั้งสนามเงียบกริบไม่มีเสียงโหเฮ้เหมือนกับที่อรัญเห็นก่อนที่จะเข้ามา หัวของเซนทอถูกตัดขาดกระเดน ร่างอันใหญ่โตของเซนทอล้มลงทันทีมันถูกโจมตีด้วยอะไรบางอย่างถึงอรัญจะไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรแต่ที่รู้คือ มันเร็วมากจนมองไม่ทันแม้แต่นิดเดียว หญิงผมขาวคนนั้นเดินออกมาทันทีทิ้งให้ชายร่างโตทรุดอยู่กับพื้นพร้อมกับความเงียบที่ปกคลุมทั้งสนาม



“โหดร้ายเกินไปแล้ว” ทาทาพูดพร้อมกับปิดปากของตัวเอง อรัญเห็นด้วยมันเพียงแค่เกมส์การ์ดไม่ใช่เหรอทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย



ปัง!!



เสียงปิดประตูเด็กสาวผมขาวเมื่อตะกี้บัดนี้มาอยู่ในห้องนี้แล้ว เธอเดินผ่านหน้าอรัญ ภายในหัวใจของอรัญตอนนี้เหมือนถูกมือมาบีบเขาและทาทาหลบสายตาของหญิงคนนั้นแม้ว่าเธอจะไม่มองมาทางพวกเขาก็ตามที่



“‘พลัง’ กับ ‘ตัวแปล’ อยู่ด้วยกันเหรอเนี้ย” เธอพูดอะไรบางอย่างออกมาเงียบๆก่อนที่ไปนั่งที่ไกลไม่มากจากพวกอรัญซึ่งมีชายร่างสูงผมสีขาวยาวยืนผิงกำแพงข้างผู้หญิงคนนั้น ทำไมอรัญกับทาทาถึงไม่รู้สึกเลยว่าชายคนนั้นมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไร ที่สำคัญชายคนนั้นมองมาทางพวกเขา



(พลัง? ตัวแปล? ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรเนี้ย?)



“เชิญคุณอรัญเข้าสนามต่อสู้ได้แล้วค่ะ” พนักงานสาวพูดขึ้นประตูสีฟ้าเปิดออกทันทีทั้งคู่ลุกขึ้นจากที่นั่ง



“ฉันไปรอข้างนอกล่ะกันน่ะ” ทาทาพูด และวิ่งไปทางที่พวกเขาเข้ามาอรัญเป็นหวงอาการของทาทาแต่ก็ตัดใจเดินไปที่ประตูฟ้าที่เปิดรอเขาอยู่



เฮ้!!



เมื่อออกมาเขาก็พบก็เสียงเชียร์ที่เมื่อเดิมอรัญมองไปทางที่พวกเพื่อนเขาซึ่งตอนนี้ทาทาไปนั่งตรงที่เดิมแล้วแต่เท่าที่ดูแล้วอาการสีหน้าของเธอดูแย่มาก แต่มันไม่สำคัญตอนนี้อรัญต้องเพ่งสมาธิกับคู่ต่อสู้ซึ่งยังไม่ออกมาจากอีกด้านหนึ่ง



เฮ้!!



เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากประตูอีกฝั่งเปิดขึ้นพร้อมกับชายผมสีทองแต่งชุดเหมือนพวกขุนนางยุคเก่าเสียงกรี๊ดกราดมาจากพวกผู้หญิงหน้าตาประมาณหลุดมาจาดจุราสสิก



“โอ้ว นี้ฉันต้องมาสู้กับเด็กใหม่เหรอเนี้ย” ชายผมทองคนนั้นบ่นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะมองมาทางอรัญ “แถมเป็นผู้หญิงซะด้วย”



อรัญถึงกับยัวะจัดอันที่จริงเขาก็โดนหาว่าเป็นผู้หญิงมาหลายครั้งแต่ไม่เคยโกรธเท่าครั้งนี้มาก่อนเลยเมื่อคำๆนั้นออกมาจากปากของผู้ชายท่าทางน่ารังเกลียดคนนี้



“โอๆ อย่าพึงโกรธน่าเดี่ยวจะลงกลับบ้านไปดูดนมแม่ให้เอง” ชายผมทองพูดด้วยสำเนียงท่าทางอวดดีก่อนที่จะปาการ์ดซีนออกมาข้างหน้าแสงจากการ์ดสว่างจ้าหลังจากแสงนั้นหายไป



ตูม!!



เสียงกระแทกลงพื้นของหุ่นยักษ์ตัวสูงกว่า6 เมตรทำเอาฝุ่นกระจายคลุงเต็มไปหมดบนตัวหุ่นยักษ์นั้นมีทั้งปืนกระบอกยักษ์พาดที่ไหล่สองกระบอกมีทั้งดาบขนาดเท่าตัวมันอยู่มือในมือพร้อมกับร่างกายเหล็กกล้าที่ใครเห็นแล้วต้องหนี แต่ท่าทางอรัญจะโกรธจนขาดสติแล้วเขาไม่รู้สึกกลัวไอ้หุ่นยักษ์สปรังเคนี้ มีสิ่งเดียวที่อรัญอยากทำก็คือทำให้ไอ้ผู้ชายท่าทางอวดดีนี้ร้องไห้ให้ได้ ก่อนจะปาการ์ดซีนที่เขามีอยู่ออกไป



วาปปปปปปปปป!!



แสงสว่างเกิดขึ้นมันจ้ากว่าที่เคยเห็นมาอรัญปิดตาไม่ผิดกับคนทั้งสนามที่บังแสงนั้นเมื่อแสงนั้นหายไปมันทำให้คนทั้งสนามตะลึง...