ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตลาดที่ขายทุกอย่าง
ด้านหลังประตูสีขาวเป็นห้องมืดสนิดไม่ใหญ่มากสิ่งให้ทำให้รู้ขนาดของห้องได้ก็คือแสงสว่างสีขาวเล็กน้อยที่แผ่ออกมาจากออกมาจากหลอด 3 หลอดขนาดพอๆกับคนทั้งคนเข้าไปนอนเล่นได้สบายอยู่ติดกำแพงข้างหน้าอรัญ
“อะไรครับเนี้ย” อรัญพูดขึ้นหลังจากทาทาปล่อยแขนของเขาและเดินไปที่แถวๆแผงควบคุมที่ตั้งอยู่ ด้านข้างบนแผงนั้นมีไฟสีเขียวและสีแดงจำนวนมากกะพริบตลอดเวลา
“เครื่องเคลื่อนย้ายมวลสารจ๊ะ” ทาทาพูดอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่กำลังกดปุ่มบนแผงควบคุมนั้นอย่างช้าๆที่ละปุ่ม
“ที่ผมถามหมายถึง ทำไมต้องจับตัวผมด้วยอย่างงี่ด้วยง่า” อรัญพูดโดยมีแบ็กกราว์เป็นคัดช์ เกรฟ ลูและเรย์หิ้วปีกของอรัญเหมือนกลัวเขาจะหายตัวไปทันทีถ้าเผลอปล่อยมือ
“ก็เดี๋ยวเธอหนีอ่ะซิ” ทาทาพูด พร้อมเปิดฝาหลอดแก้วที่อยู่ใกล้ที่สุดและเดินเข้าไปในนั้น “เชิญอรัญก่อนเลยน่ะ”
ทุกคนพร้อมใจกันผลักอรัญเข้าไปในหลอดแก้วที่มีทาทายืนรออยู่และปิดหลอดแก้วทันทีที่เท้าข้างสุดท้ายของเขาเหยียบบนพื้นของหลอดแก้วนั้น
“จะไปละนะ” ทาทาพูดพร้อมกุมมืออรัญไว้ทำให้หน้าของเขาแดงและหัวใจเต้นรั่วไม่หยุด เพราะเท่าที่เขาจำได้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาจับมือเขาแนบแน่นแบบนี้ยกเว้นแม่ของเขา
“ปะ ไปไหนเหรอครับ” อรัญพูด หันไปทางทาทานั้นทำให้อรัญถึงกับตะลึง เพราะร่างของทาทาที่เขาเห็นมันเริ่มเรื่อนรางแต่นั้นไม่ได้เกิดแค่กับทาทามันเกิดที่ตัวเขาเองภาพต่างๆค่อยๆจางลง อรัญมองมือตนเองที่เริ่มบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรงก่อนที่จะมีแสงสีขาวจนแสบตาพุ่งเข้ามาอย่างชับพลันจนเขาต้องหลับตาลง
แวบ!!
แสงสีขาวที่สว่างจ้าหายไปอรัญลืมตาขึ้นทำให้รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาไม่ได้อยู่ในหลอดแก้วใสนั้นแล้ว อันที่จริงเขาก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ได้อยู่บนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ รอบๆตัวเขาเหมือนใจกลางพายุขนาดใหญ่ที่หมุนวนตลอดเวลาเป็นสีฟ้าอ่อนเหมือนสีท้องฟ้าข้างหน้าเป็นเหมือนหลุมหลุมสีดำและมืดสนิด ตอนนี้อรัญเหมือนกำลังร่องลอยด้วยความเร็วสูงไปข้างหน้าความเร็วในการพุ่งไปทำให้มีแรงลมปะทะมาจากข้างจนแว่นเกือบหลุด ความรู้สึกเดียวได้อรัญรับรู้ได้นั้นก็คือที่มือเท่านั้นเขายังคงจับมือกับทาทาโดยที่ไม่ได้ปล่อยแม้แต่นิดเดียว
“อย่าปล่อยมือน่ะ ใกล้ถึงแล้ว” ทาทาพูดขณะที่มืออีกข้างจับที่ผมตัวเองไม่ให้กระเชิงไปตามสายลม ถึงทาทาไม่พูดมือของอรัญตอนนี้ก็เกร็งจนปล่อยไม่ได้อยู่แล้ว
ภาพหลุมดำข้างหน้าเริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นมันเริ่มใหญ่ขึ้นและที่รู้สึกได้ก็คือความเร็วในการพุ่งไปข้างหน้าบวกกับแรงปะทะของสายลมมันเริ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกที่ ไม่กี่วินาทีหลุมดำที่ดูเล็กๆตอนแรกเหมือนเป้นกำแพงยักษ์สีดำต่อหน้าอรัญและเขากำลังจะพุ่งชนกำแพงนั้น!!
~•~จินตมายา~•~
“อรัญตื่นซินี้ อรัญ” เสียงปลุกของทาทาดังขึ้นในความมืด อรัญค่อยๆลืมตาขึ้นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีได้ก็คือตอนนี้ร่างของเขาอยู่บนพื้นแข็งๆของที่ไหนซักที่
“ที่นี้ที่ไหนเหรอครับ” อรัญถามทาทา ขณะเช็ดแว่นของตนเองที่เปียกน้ำมองไปรอบๆ ตอนนี้เขาเหมือนอยู่ตรอกเล็กๆที่มืดสลัวๆของตึกที่ไหนซักที่ บนพื้นบางจุดมีน้ำขังอยู่เป็นวงกว้างและที่สังเกตได้ก็คือนอกจากพวกเขาแล้วไม่มีคนอื่นอีกเลย
“ด้านหลังตลาดเซนทรีน่ะ” ทาทาตอบอรัญพร้อมยืนมือไปดึงตัวอรัญขึ้นมาจากพื้น “ไปกันเร็วทุกคนรออยู่”
ทาทาเดินนำอรัญไปตามทางตรอกเล็กๆจนกระทังเห็นปากทางของตรอกที่มีแสงสว่างจ้า เมื่อพ้นตลอกเล็กๆอรัญก็พบกับทุกคนที่ยืนรออยู่อันที่จริงไม่ได้เหมือนยืนรอเท่าไรแต่เหมือนยืนเลือกซื้อของที่ร้านๆเดียวมากกว่า อรัญมองไปทั่วตลาดที่มีผู้คนคับคังเดินขวักไขว้เลือกซื้อของกันตามร้านค้ามากมายตามทางและที่อรัญรู้ได้อย่างหนึ่งคือไม่ต้องห่วงที่จะพลัดหลงกันเลยเพราะเปอร์เซ็นต์ในการหลงกันคือ 98 เปอร์เซ็นต์ด้วยจำนวนคนแทบจะเอาคนทั้งจังหวัดมารวมกันในที่ๆเดียว แต่ถึงจำนวนคนที่มากมายขนาดนี้ทว่ามันก็เป็นแค่บรรยากาศปกติของตลาดเซนทรีในตอนเย็นที่จะมีผู้คนมาจับจ่ายซื้อของอย่างสบายใจด้วยความที่เป็นตลาดที่ขายทุกอย่างจึงไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีของที่ต้องการ
มีสิ่งที่อรัญยอมรับว่ามันคือตลาดที่ขายทุกอย่างเพราะเขาเจอสิ่งที่ทำให้ยอมรับแล้ว ที่ร้านใกล้ๆกับที่พวกเพื่อนเขายืนอยู่มีร้านขายไข่แมงสาบ กับ ไข่ไดโนเสาร์ฟองโตไม่เท่านั้นแต่มันเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างประชดอรัญเพราะว่าของทั้งสองอย่างวางใกล้ชิดติดกันเหมือนจะขายคู่กันทันทีที่มีคนไปซื้อ
“เป็นไงขายทุกอย่างจริงม่ะ” เสียงของเกรฟดังขึ้นทำให้อรัญรู้สึกตัวว่าทุกคนมายืนอยู่ข้างหน้าแล้ว ในมือทุกคนมีเครื่องดื่มพร้อมอาหารเต็มมือประมาณว่าพวกนี้ไปเดินทั่วตลาดมาครบ 3 รอบได้แล้ว
“นี้ๆลองให้เขาไปเล่นมังดีม่ะ” คัดช์พูดแทรกบทสนทนาขึ้นทันที่ หลังจากทุกคนมายืนรวมกันแล้ว
“เล่นอะไรเหรอครับ” อรัญถามคัดช์ที่ออกอาการตื่นเต้นจนทำเอาหน้าตาที่ดูเหมือนนายแบบเปลี่ยนไปเป็นพวกเหมือนจะลงแดงทันที่
“เกมส์ การ์ดแฟนท่อมโซลเยอร์ น่ะ” คำที่ออกมาจากปากของเกรฟทำเอาอรัญยิ่งงงเข้าไปทวีคูณเพราะชื่อเกมส์การ์ดนี้เขาพึงจะได้ยินเป็นครั้งแรก “นี้นายไม่รู้จักเหรอ เป็นเกมส์การ์ดที่นิยมมากที่สุดในตอนนี้เลยน่ะ”
อรัญสายหน้าตอบรับคำของเกรฟทันที่ทำเอาบนใบหน้าของพวกเขามีอาการตกใจ รอบที่เท่าไรของวันนี้อรัญก็ขี้เกลียดนับแล้วหรืออาจจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูดกันว่าตัวอรัญนั้นเป็นพวกหลังเขาจริงๆ
“นั้นตามมาเลย พวกเราจะพานายไปดู” คัดช์พูดขึ้นและเดินนำเข้าไปในทางตลาดทันที่ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่รู้อรัญรู้สึกว่าตัวคัดช์นั้นมีอาการดีใจจนเกินเหตุเมื่อพูดชื่อเกมส์การ์ดนี้ออกมา
เดินมาได้ไม่นานก็เห็นสิ่งก่องสร้างที่คล้ายๆโคโลเซียมของกรีซซึ่งดูจากขนาดนั้นแล้วก็พอๆกับสนามกีฬาแห่งชาติหรืออาจจะใหญ่เสียกว่าอีก แต่ที่อรัญรู้สึกว่าผู้คนเริ่มมากขึ้นทุกที่ยิ่งเดินไปข้างหน้าผู้คนเริ่มหนาแน่นเป็นพิเศษจนแทบหายใจไม่ออกและเบียดเสียดยิ่งกว่าตลาดที่เขาเดินผ่านมาซะ ที่สำคัญตอนนี้เขาไม่เห็นคัดช์แล้วโดยสันนิฐานได้ว่าคัดช์เข้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อย่าหลงน่ะอรัญ” ทาทาพูด อรัญไม่หลงหรอกเพราะเขาตามทาทาติดๆไม่ห่าง แต่ไม่ทันขาดคำของทาทาเกรฟซึ่งตามมาเหมือนกันนั้นค่อยๆห่างจากพวกอรัญโดยโดนกลุ่มคนที่เบียดเสียดนั้นทำให้เขาแยกกับกลุ่มโดนสิ้นเชิงและแล้วในที่สุดเกรฟก็กลายเป็นเด็กหลงจากกลุ่มโดยสิ้นเชิง
“สู่สุขติน่ะเกรฟถึงแม้จะพบกันไม่นานแต่พวกเราก็มีความสุขมากที่ได้รู้จักกับนาย” ทาทาพูดและทำท่าสวดมนต์ซึ่งอรัญก็เล่นสวดมนต์ตามด้วยทันที่ เมื่อพวกเขาหลุดออกมาจากกลุ่มคนได้แล้ว
“เฮ้ยทำอะไรน่ะ!!”
“อัค!!”
“อ๊าก!!”
“เล่นอย่างนี้เหรอ เดี่ยวสวยแน่แก!!”
“แอ๊ก!!”
“อุ๊ก!!”
“เฮ้ย อย่าแช่งคนอื่นกันเองอย่างนั้นซิว่ะ” เสียงดังด้วยความเจ็บปวดของผู้คนดังขึ้นมาจากกลุ่มของคนที่เกรฟโดนพัดไปเมื่อกี้พร้อมกับร่างของผู้คนที่ลอยกระเดนไปกระเดนมาอย่างไร้ทิศทาง ตามมาด้วยเสียงตะโกนของเกรฟมาทางพวกอรัญทำเอาพวกอรัญหน้าซีด เพราะร่างของผู้คนที่บัดนี้ไปอยู่ใต้เท้าของเกรฟต่างสลบกันเรียบร้อย และท่าทางของเกรฟตอนนี้ไม่ต่างจาพวกผ่านสงครามโลกมาแล้วอย่างน้อยก็ 2 ครั้ง
“ปายๆเข้าไปข้างในกันเร็ว คัดช์มันคงลงแข่งแล้วล่ะ” เกรฟเดินออกมาจากกลุ่มผู้คนที่นอนแน่นิ่งบนพื้นนั้น แต่ไม่วายที่จะมีเสียงออกจากปากของผู้คนบนพื้นร้องขึ้นมาหลังจากเกรฟเหยียบผ่านไปก่อนที่จะผลักอรัญ ทาทา และเรย์เข้าไปข้างในโคโลเซียม นั้นก็ทำให้อรัญตะหนักได้อย่างหนึ่งว่าอย่าไปมีเรื่องกับเกรฟเป็นดีที่สุด
“อะไรครับเนี้ย” อรัญพูดขึ้นหลังจากทาทาปล่อยแขนของเขาและเดินไปที่แถวๆแผงควบคุมที่ตั้งอยู่ ด้านข้างบนแผงนั้นมีไฟสีเขียวและสีแดงจำนวนมากกะพริบตลอดเวลา
“เครื่องเคลื่อนย้ายมวลสารจ๊ะ” ทาทาพูดอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่กำลังกดปุ่มบนแผงควบคุมนั้นอย่างช้าๆที่ละปุ่ม
“ที่ผมถามหมายถึง ทำไมต้องจับตัวผมด้วยอย่างงี่ด้วยง่า” อรัญพูดโดยมีแบ็กกราว์เป็นคัดช์ เกรฟ ลูและเรย์หิ้วปีกของอรัญเหมือนกลัวเขาจะหายตัวไปทันทีถ้าเผลอปล่อยมือ
“ก็เดี๋ยวเธอหนีอ่ะซิ” ทาทาพูด พร้อมเปิดฝาหลอดแก้วที่อยู่ใกล้ที่สุดและเดินเข้าไปในนั้น “เชิญอรัญก่อนเลยน่ะ”
ทุกคนพร้อมใจกันผลักอรัญเข้าไปในหลอดแก้วที่มีทาทายืนรออยู่และปิดหลอดแก้วทันทีที่เท้าข้างสุดท้ายของเขาเหยียบบนพื้นของหลอดแก้วนั้น
“จะไปละนะ” ทาทาพูดพร้อมกุมมืออรัญไว้ทำให้หน้าของเขาแดงและหัวใจเต้นรั่วไม่หยุด เพราะเท่าที่เขาจำได้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาจับมือเขาแนบแน่นแบบนี้ยกเว้นแม่ของเขา
“ปะ ไปไหนเหรอครับ” อรัญพูด หันไปทางทาทานั้นทำให้อรัญถึงกับตะลึง เพราะร่างของทาทาที่เขาเห็นมันเริ่มเรื่อนรางแต่นั้นไม่ได้เกิดแค่กับทาทามันเกิดที่ตัวเขาเองภาพต่างๆค่อยๆจางลง อรัญมองมือตนเองที่เริ่มบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรงก่อนที่จะมีแสงสีขาวจนแสบตาพุ่งเข้ามาอย่างชับพลันจนเขาต้องหลับตาลง
แวบ!!
แสงสีขาวที่สว่างจ้าหายไปอรัญลืมตาขึ้นทำให้รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาไม่ได้อยู่ในหลอดแก้วใสนั้นแล้ว อันที่จริงเขาก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ได้อยู่บนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ รอบๆตัวเขาเหมือนใจกลางพายุขนาดใหญ่ที่หมุนวนตลอดเวลาเป็นสีฟ้าอ่อนเหมือนสีท้องฟ้าข้างหน้าเป็นเหมือนหลุมหลุมสีดำและมืดสนิด ตอนนี้อรัญเหมือนกำลังร่องลอยด้วยความเร็วสูงไปข้างหน้าความเร็วในการพุ่งไปทำให้มีแรงลมปะทะมาจากข้างจนแว่นเกือบหลุด ความรู้สึกเดียวได้อรัญรับรู้ได้นั้นก็คือที่มือเท่านั้นเขายังคงจับมือกับทาทาโดยที่ไม่ได้ปล่อยแม้แต่นิดเดียว
“อย่าปล่อยมือน่ะ ใกล้ถึงแล้ว” ทาทาพูดขณะที่มืออีกข้างจับที่ผมตัวเองไม่ให้กระเชิงไปตามสายลม ถึงทาทาไม่พูดมือของอรัญตอนนี้ก็เกร็งจนปล่อยไม่ได้อยู่แล้ว
ภาพหลุมดำข้างหน้าเริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นมันเริ่มใหญ่ขึ้นและที่รู้สึกได้ก็คือความเร็วในการพุ่งไปข้างหน้าบวกกับแรงปะทะของสายลมมันเริ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกที่ ไม่กี่วินาทีหลุมดำที่ดูเล็กๆตอนแรกเหมือนเป้นกำแพงยักษ์สีดำต่อหน้าอรัญและเขากำลังจะพุ่งชนกำแพงนั้น!!
~•~จินตมายา~•~
“อรัญตื่นซินี้ อรัญ” เสียงปลุกของทาทาดังขึ้นในความมืด อรัญค่อยๆลืมตาขึ้นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีได้ก็คือตอนนี้ร่างของเขาอยู่บนพื้นแข็งๆของที่ไหนซักที่
“ที่นี้ที่ไหนเหรอครับ” อรัญถามทาทา ขณะเช็ดแว่นของตนเองที่เปียกน้ำมองไปรอบๆ ตอนนี้เขาเหมือนอยู่ตรอกเล็กๆที่มืดสลัวๆของตึกที่ไหนซักที่ บนพื้นบางจุดมีน้ำขังอยู่เป็นวงกว้างและที่สังเกตได้ก็คือนอกจากพวกเขาแล้วไม่มีคนอื่นอีกเลย
“ด้านหลังตลาดเซนทรีน่ะ” ทาทาตอบอรัญพร้อมยืนมือไปดึงตัวอรัญขึ้นมาจากพื้น “ไปกันเร็วทุกคนรออยู่”
ทาทาเดินนำอรัญไปตามทางตรอกเล็กๆจนกระทังเห็นปากทางของตรอกที่มีแสงสว่างจ้า เมื่อพ้นตลอกเล็กๆอรัญก็พบกับทุกคนที่ยืนรออยู่อันที่จริงไม่ได้เหมือนยืนรอเท่าไรแต่เหมือนยืนเลือกซื้อของที่ร้านๆเดียวมากกว่า อรัญมองไปทั่วตลาดที่มีผู้คนคับคังเดินขวักไขว้เลือกซื้อของกันตามร้านค้ามากมายตามทางและที่อรัญรู้ได้อย่างหนึ่งคือไม่ต้องห่วงที่จะพลัดหลงกันเลยเพราะเปอร์เซ็นต์ในการหลงกันคือ 98 เปอร์เซ็นต์ด้วยจำนวนคนแทบจะเอาคนทั้งจังหวัดมารวมกันในที่ๆเดียว แต่ถึงจำนวนคนที่มากมายขนาดนี้ทว่ามันก็เป็นแค่บรรยากาศปกติของตลาดเซนทรีในตอนเย็นที่จะมีผู้คนมาจับจ่ายซื้อของอย่างสบายใจด้วยความที่เป็นตลาดที่ขายทุกอย่างจึงไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีของที่ต้องการ
มีสิ่งที่อรัญยอมรับว่ามันคือตลาดที่ขายทุกอย่างเพราะเขาเจอสิ่งที่ทำให้ยอมรับแล้ว ที่ร้านใกล้ๆกับที่พวกเพื่อนเขายืนอยู่มีร้านขายไข่แมงสาบ กับ ไข่ไดโนเสาร์ฟองโตไม่เท่านั้นแต่มันเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างประชดอรัญเพราะว่าของทั้งสองอย่างวางใกล้ชิดติดกันเหมือนจะขายคู่กันทันทีที่มีคนไปซื้อ
“เป็นไงขายทุกอย่างจริงม่ะ” เสียงของเกรฟดังขึ้นทำให้อรัญรู้สึกตัวว่าทุกคนมายืนอยู่ข้างหน้าแล้ว ในมือทุกคนมีเครื่องดื่มพร้อมอาหารเต็มมือประมาณว่าพวกนี้ไปเดินทั่วตลาดมาครบ 3 รอบได้แล้ว
“นี้ๆลองให้เขาไปเล่นมังดีม่ะ” คัดช์พูดแทรกบทสนทนาขึ้นทันที่ หลังจากทุกคนมายืนรวมกันแล้ว
“เล่นอะไรเหรอครับ” อรัญถามคัดช์ที่ออกอาการตื่นเต้นจนทำเอาหน้าตาที่ดูเหมือนนายแบบเปลี่ยนไปเป็นพวกเหมือนจะลงแดงทันที่
“เกมส์ การ์ดแฟนท่อมโซลเยอร์ น่ะ” คำที่ออกมาจากปากของเกรฟทำเอาอรัญยิ่งงงเข้าไปทวีคูณเพราะชื่อเกมส์การ์ดนี้เขาพึงจะได้ยินเป็นครั้งแรก “นี้นายไม่รู้จักเหรอ เป็นเกมส์การ์ดที่นิยมมากที่สุดในตอนนี้เลยน่ะ”
อรัญสายหน้าตอบรับคำของเกรฟทันที่ทำเอาบนใบหน้าของพวกเขามีอาการตกใจ รอบที่เท่าไรของวันนี้อรัญก็ขี้เกลียดนับแล้วหรืออาจจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูดกันว่าตัวอรัญนั้นเป็นพวกหลังเขาจริงๆ
“นั้นตามมาเลย พวกเราจะพานายไปดู” คัดช์พูดขึ้นและเดินนำเข้าไปในทางตลาดทันที่ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่รู้อรัญรู้สึกว่าตัวคัดช์นั้นมีอาการดีใจจนเกินเหตุเมื่อพูดชื่อเกมส์การ์ดนี้ออกมา
เดินมาได้ไม่นานก็เห็นสิ่งก่องสร้างที่คล้ายๆโคโลเซียมของกรีซซึ่งดูจากขนาดนั้นแล้วก็พอๆกับสนามกีฬาแห่งชาติหรืออาจจะใหญ่เสียกว่าอีก แต่ที่อรัญรู้สึกว่าผู้คนเริ่มมากขึ้นทุกที่ยิ่งเดินไปข้างหน้าผู้คนเริ่มหนาแน่นเป็นพิเศษจนแทบหายใจไม่ออกและเบียดเสียดยิ่งกว่าตลาดที่เขาเดินผ่านมาซะ ที่สำคัญตอนนี้เขาไม่เห็นคัดช์แล้วโดยสันนิฐานได้ว่าคัดช์เข้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อย่าหลงน่ะอรัญ” ทาทาพูด อรัญไม่หลงหรอกเพราะเขาตามทาทาติดๆไม่ห่าง แต่ไม่ทันขาดคำของทาทาเกรฟซึ่งตามมาเหมือนกันนั้นค่อยๆห่างจากพวกอรัญโดยโดนกลุ่มคนที่เบียดเสียดนั้นทำให้เขาแยกกับกลุ่มโดนสิ้นเชิงและแล้วในที่สุดเกรฟก็กลายเป็นเด็กหลงจากกลุ่มโดยสิ้นเชิง
“สู่สุขติน่ะเกรฟถึงแม้จะพบกันไม่นานแต่พวกเราก็มีความสุขมากที่ได้รู้จักกับนาย” ทาทาพูดและทำท่าสวดมนต์ซึ่งอรัญก็เล่นสวดมนต์ตามด้วยทันที่ เมื่อพวกเขาหลุดออกมาจากกลุ่มคนได้แล้ว
“เฮ้ยทำอะไรน่ะ!!”
“อัค!!”
“อ๊าก!!”
“เล่นอย่างนี้เหรอ เดี่ยวสวยแน่แก!!”
“แอ๊ก!!”
“อุ๊ก!!”
“เฮ้ย อย่าแช่งคนอื่นกันเองอย่างนั้นซิว่ะ” เสียงดังด้วยความเจ็บปวดของผู้คนดังขึ้นมาจากกลุ่มของคนที่เกรฟโดนพัดไปเมื่อกี้พร้อมกับร่างของผู้คนที่ลอยกระเดนไปกระเดนมาอย่างไร้ทิศทาง ตามมาด้วยเสียงตะโกนของเกรฟมาทางพวกอรัญทำเอาพวกอรัญหน้าซีด เพราะร่างของผู้คนที่บัดนี้ไปอยู่ใต้เท้าของเกรฟต่างสลบกันเรียบร้อย และท่าทางของเกรฟตอนนี้ไม่ต่างจาพวกผ่านสงครามโลกมาแล้วอย่างน้อยก็ 2 ครั้ง
“ปายๆเข้าไปข้างในกันเร็ว คัดช์มันคงลงแข่งแล้วล่ะ” เกรฟเดินออกมาจากกลุ่มผู้คนที่นอนแน่นิ่งบนพื้นนั้น แต่ไม่วายที่จะมีเสียงออกจากปากของผู้คนบนพื้นร้องขึ้นมาหลังจากเกรฟเหยียบผ่านไปก่อนที่จะผลักอรัญ ทาทา และเรย์เข้าไปข้างในโคโลเซียม นั้นก็ทำให้อรัญตะหนักได้อย่างหนึ่งว่าอย่าไปมีเรื่องกับเกรฟเป็นดีที่สุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น