คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หมีก่อกวน
“ ฮา.... ฮือออออ”
อสูรหมีัวน้อยเปล่เสียร้อ
พยายามะลานไปหาสรีที่ยืนมอมันอยู่
“ท่านรอ!
=o=”
“ท่านรอ! ท่านเป็นอะไรรึไม่”
“ท่านรออรับ!”
หลัาไ้สิ บรราสมุน็รีบวิ่มาหาเลี่ยหรผู้ยัมอทารอสูราเบิ้า
“นาปีศานั่นพูอะไรับท่าน”
เสียแหบ่ำอบุรุษในอาภร์สีน้ำทะเลเอ่ยถาม
“พันธะ”
“ห๊ะ”
“นาทำพันธะสัา้าับเ้าเ็นี่”
ราวนี้รอประมุพรรผู้ยืนยหัวเสียถึีสุ
แทบะเะไอ้หมีน้อยที่ออยู่ออไปพ้นๆา
“แล้ว....”
“ีวิอมันเื่อมโยับ้า
ถ้ามันาย ้า็าย้วย”
ำพูอนาทำให้ทุนมอไปที่เ้าัวน้อยอย่าื่นระหน
อ้าปา้าอย่าลืมัว
“พวมัน้อารอะไรันแน่”
“มันมาที่นี่เพื่อับ้า”
เลี่ยหรเอ่ยอย่ามั่นใ นอาะมารบวนเวลานอนอนาแล้ว
เหล่าปีศาแปลยัมาลอลูทิ้ให้นาอี้วย ่ำ้าที่สุ!
ลูอัว็เลี้ยเอสิวะ
หาพวเาลับพานายลับไปแล้วร้ออย่าเศร้าโศ โยปล่อยทารทิ้ไว้ับนา เลี่ยหรอยาะ่าเ้าหมีน้อยแทบาย
หาไม่ิว่าแม่อเามัมือ ให้ลูินเลืออเลี่ยหรเป็นารถ่ายีวิเื่อมโยัน
หรือที่เรียว่า ‘พันธะีวิ’
ถ้านาาย เา็าย
ถ้าเาาย นา็ายเ่นัน
สวรร์! ทำไม้อมาลอลูอนนี้้วยฟระ!!!
ไอ้เ็นร!
เลี่ยหรไม่อาทนมอหน้าเ็นรไ้ นาำลัะผละไปหาอุ้มือหมีเี่ยวมาที่ระโปร
“ม..มา”
แม่เ้าอยู่โน่นเว้ย! ป่านนี้ลหลุมไปแล้ว!
ทารอสูรใ้หัวอมันถูไถอาภร์อนาอย่าเมามันส์
แม้รอประมุพรรผู้นี้ะแ็แรผิมนุษย์ทั่วไป แ่พละำลัออสูรย่อมมีมาว่า
เาเาะายอาภร์นาแน่นเหมือนปลิ
เลี่ยหรสั่ให้สมุนมา่วยันับออไป แ่เ้าหมีน้อยลับะแว้บมือให้
บับ!
เลี่ยหร่น่ามาราอสูรอย่าแสนเียแ้น ายแล้วยัสร้าปัหาอี
ผลสุท้ายนา็เินนำสมุนลับเรือนโยปล่อยให้ทารหมีถูลาถูลู่ถูัมาับายอาภร์สีาวมุมัว
นบุรุษหนึ่อรนทนไม่ไ้้อมาับายให้ ถึเรือนอสูรน้อย็หลับปุ๋ยเผลอปล่อยมือ
เาึหิ้วเ็น้อยออมานอน้านอไม่ให้วนในายหิ
รุ่เ้า
“อือออ...แอๆๆๆๆ
อ๊า...ฮิ้วววว ฮึ่มมมม”
เสียร้อลั่นลายเสียสัว์ป่ายามเ้ารูทำให้ทุนมามุูหน้าเรือนท่านรอประมุ
ร่าลมอทารหมีนสีเียวหยนอนิ้นปัๆแหปาร้อเสียอื้ออึ
ในทันทีทันในั้น บานประูเปิัปั!
พร้อมับลมร้อนระอุออมาทำให้ผู้มีบะั้น่ำปลิวไปไล
ร่าหนึ่โผล่พรวออมาราวลมพั
“ไอ้เ็บ้า!”
เลี่ยหรเือถึีสุ
นายเท้าำลัะระทืบลบนัวอสูรน้อย
หาสมุนผู้หนึ่พลันรีบับานาไว้อย่าเร็สุี
“ถอยออไป!”
“ท...ท่านรอ
โปรย..อย่าทำร้ายเา หาเาาย ท่าน็ะาย้วย”
“บ้าเอ๊ย! เมื่อไหร่้าะไ้หลับสนิทเสียทีฮะ!”
รอประมุพรรสบถอย่าแสนโรธา
หูนายัไ้ยินเสียแว่วๆ
“พอท่านรอมา
เ้าหมีเียบเลยเนาะ”
“เ้าว่าอะไรนะ”
“ท...ท่านรอ
..้าเพียบอว่าเ้าหมีน้อย่าเื่อท่านเหลือเิน”
“้าเลียนมัน
เอาไปไลๆาเรือน้า”
บ่าวหิสอนในเรือนนาำลัะหิ้วอสูรน้อย
มัน็แผเสียำราม้อนนาใลัว
เลี่ยหรหันวับมาสลับ่วไปมัปาทารหมีไว้
“เอามันออไป!”
“เ้า่ะ นายหิ”
“วันนี้้าะหยุพัผ่อน”
รอประมุพรรหันไปเอ่ยับ'หน่วยำัเอสาร'อย่ามือวาหย่ลี่
"ัารให้้วย"
บุรุษอาภร์หิมะแอบลอา เาอาารหนัสาหัสว่าใรแท้ๆ
"อรับ"
............................
ใน่วบ่าย ‘วนือเ่อ’ประมุพรรสุริยันำร็เินทาลับาเมือ.....
ธุระอเาือารไปเยี่ยมท่านเ้าเมือ พร้อมหิ้วบุรสาวนามอเาลับพรรมา้วย
“เิอะไรึ้นัน”
เาเอ่ยถามอย่าับอใเมื่อเห็นว่าบริเวที่ั้พรรอเามีรอยไหม้บ่บอถึาร่อสู้
้ำยัมีบ้านเรือนบาส่วนเสียหาย เ้าอเรือนที่พันั่อยุ่บนหลัา
อะปูโป๊ๆันลั่น
“เมื่อืนมีพวอสูรแปลบุมาอรับ
“
เาออใ “แล้วเป็นอย่าไร! เสียหายมาไหม”
“บาเ็บันมาอรับ
ีที่ไม่มีใราย”
ท่านประมุพรรเ่ามอหน้าลูสมุนอย่าเหลือเื่อ
พวเาเอาัวรอาพวอสูรแปลไ้อย่าไร ปีศาเหล่านั้น หาแปลเป็นนไ้
็แสว่ามีบะั้นสูแน่นอน แล้วเา็ไ้ฟัเรื่อแสนประหลาออสูรหมีที่ลูระหว่าารสู้ับรอประมุพรร
้ำยัมีพันธะีวิับนา ึ่บันี้นอนแหม็บอยู่ที่านเรือนอเา
ปามันถูบ่วรัไว้ ร้อรวราน่าสสาร ายราปลบ่วออ ลูบหัวมันอย่าเวทนา
และเ้าหมีน้อย็ไม่ัเสีย้วย
“อสูรหมีหรือเ้าะ”
เสียหวานอน้าๆเอ่ยถาม นาือเฟิ่หยู ภรรยาหมาๆวัย17ปีอเา ึ่เป็นลูสาวท่านเ้าเมือ.....และไ้ทำพิธีแ่านันเรียบร้อยแล้ว่อนพาลับพรร
“ถูแล้ว
มันมีพันธะับรอประมุพรรอ้า”
“น่ารันะเ้าะ”
หิสาวอุ้มมันึ้นมาแนบอ
“ยัไ็น่ารัสู้เ้าไม่ไ้”
วนือเ่อเย้า ภรรยาสาวสอเายิ้มอย่าเินอายทำให้รู้สึระุ่มระวยในั
แน่นอน,
สาวว่า เอ๊าะว่า
น่ารัว่า ยัยแ่เลี่ยหรเทียบไม่ิสันิ
ความคิดเห็น