คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : XXXIV
‘๊อๆ’
มุนบยอลเาะประูห้อสอสามรั้และเปิเ้าไป
‘ุเป็นาินไ้ใ่ไหมรับ’ หมอใส่แว่นนั่อยู่บนเ้าอี้เยหน้าถามึ้น
‘ใ่ะันเป็นลูสาวะ’ มุนบยอลพูอบ
‘อารับั้นเินั่่อนนะรับ’ หมอพูบอและยืนผายมือให้มุนบยอลนั่ล่อนะนั่าม
‘ทำไมะ มีอะไรหรือเปล่าะ’ มุนบยอลพูถามหลัาที่สัเสีหน้าอหมอ
‘ไม่ทราบว่านไ้เยไปรวสุภาพไหมรับ’ หมอพูถามหน้าเรีย
‘เยนะะพ่อ็รวสุภาพทุเือนอยู่แล้ว’ มุนบยอลพูบอ
‘เอ่อแล้วุรู้ไหมรับว่านไ้มีเื้อมะเร็’ หมอพูถาม
‘ O.O ’ มุนบยอลนิ่ไปหลัาที่หมอพูเสร็
‘ะ ุหมอหมายวามว่ายัไะ
พ่อเป็นมะเร็เหรอะ /_ / ’ มุนบยอลน้ำาลอพูถามหมอทันที
‘รับ
นไ้เป็นมะเร็ระยะสุท้ายแล้วรับ
แ่แปลที่ผมหาประวัินไ้ไม่เอผมถามไปที่สำนัานให่ที่เยรวนไ้็ไม่เห็นว่าะมีนะรับ’ หมอทำท่าสสัยและพูบอ
‘ุหมอรวผิหรือเปล่าะ
พ่อไม่เยเป็นนะะ’
มุนบยอลยัไม่มั่นใในเรื่อนี้และพูถามบอให้รวอีรั้
‘ไม่ผิแน่นอนรับเรารวอย่าละเอียแล้วรับ
นี่รับผลรว’
หมอยื่นผลรวออมินให้มุนบยอล หิสาวรีบรับมาและเปิอ่านทันที มุนบยอลหยิบโทรศัพท์ึ้นมาและลไป
‘ฮเยินเ้ามาหาันหน่อย แ่แนะ’ มุนบยอลวาโทรศัพท์ลมอูระาษสีาวที่พิมพ์ไป้วยัวหนัสือสีำ
‘ว่าไ เรียมามัย’ ฮวาา้มหัวเิทัทายหมอและหันมาถามเพื่อนสาวที่นั่นิ่มอระาษอยู่
มุนบยอลหยิบระาษยื่นให้ฮวาา ฮวาารับมาและมอู
‘ O_O ุหมอะนี่มัน.....’
ฮวาามอูระาษและพูออมา
‘บอหมอทีว่าเ้ารวผิ
ันอยาให้รวใหม่อีที’ มุนบยอลพูบอเพื่อนสาว
‘เอ่อไอมุน
ือถ้าเ้ารวแล้วมันไม่ผิหรอนะ’
ฮวาามอหน้ามุนบยอลและพูบอหน้าเศร้า
‘แ่พ่อไม่ไ้เป็น พ่อไม่ไ้เป็นนะ บอพ่อแหน่อยันะย้ายพ่อไปที่โรพยาบาลพ่อแืนนี้เลย อนนี้เลย’ มุนบยอลลุึ้นับแนฮวาาเอาไว้แน่น
‘ไอมุนๆ
ใเย็นๆ่อนนะแอย่าพึ่โวยวาย’
ฮวาาพยายามพูให้เพื่อนสาวใเย็นล
‘ไม่ริใ่ไหมพ่อรวสุภาพทุปีแ่ไม่มีเรื่อแบบนี้เลย
ละแล้วทำไมทำไมอนนี้มัน……’ น้ำาที่ลออยู่่อยๆหล่นลมาที่แ้มอมุนบยอลอีรั้
‘โธ่ไอมุน’
ฮวาาพูในใและหันไปถามหมอ
‘หมอะแล้วแบบนีุ้ลุะเป็นยัไบ้าะ’ ฮวาาถามหมอ
‘ือ อนนี้นไ้ยัอยู่ในั้นวิฤเสียเลือมา
ระสุน็วิ่ผ่านระูสันหลัเ้าปอ แถมยั้อเอเื้อมะเร็อี เอ่อ.....ผมเรว่า….’ หมอปลายามอมุนบยอลที่ยืนนิ่น้ำาไหลอยู่
‘๊อๆ
เป็นไบ้าพี่ อ้าวุหมอพ่อันเป็นไบ้าะ ะไ้ออวันไหน ^^’ ฮามินที่เินยิ้มแ่เ้ามาในห้ออย่าอารม์ีนั้นพูทัทายหมอและถามึ้น
‘เอ่อ…..’
หมอเียบไม่รู้ะบอยัไ
‘หมอะันอใ้ห้อหน่อยนะะ’ ฮวาาพูบอหมอที่ยืนอยู่
‘อะเอ่อรับผมไม่มีเวรรวพอีเิามสบายเลยรับ’ หมอบอและเินออาห้อไป
‘อ้าวพี่ฮเยินไล่หมอแบบนั้นไ้ไอะ’ ฮามินยัๆอยู่ทีู่่ๆฮวาา็ไล่หมอออไปสะั้น
‘เรื่อนี้เป็นเรื่อในรอบรัวพวแสอนุยันีว่านะันไปรอ้านอับไอนิ็แล้วัน’ ฮวาาเินออมาาห้อแ่็ยัยืนพิำแพอยู่แถวๆประู
‘เอ้าอะไรอพี่เ้าอะ
พี่มุนเป็นไพ่อะไ้ออวันไหน’
ฮามินเินมาถามพี่สาวที่ยืน้มหน้าอยู่
‘อะนี่ผลรว่ะ
อะไร็ไม่รู้อ่านไม่อออะ พี่เ้าว่าไบ้า’
ฮามินยื่นระาษไปที่มุนบยอล
‘พ่อเป็นมะเร็…..ระยะสุท้าย’ มุนบยอลเยหน้าเอ่ยเสียเบาหวิวฮามินมอูหน้ามุนบยอลและเอียหัวเล็น้อย นน้อมอสายาอนพี่ที่สั่นไหวและน้ำาไหลลอ
‘พี่…….ว่าไนะ’ ฮามินยมือึ้นเย่าไหล่อนพี่เอียหัวถามอีรั้
‘พ่อ……อึพ่อ’ มุนบยอลหลับาเยหน้าึ้น
‘ไม่ิ้อไม่ใ่แบบนั้นิ
้อไม่ใ่แบบนั้นิวะ!!!’ ฮามินยมือออาพี่สาวำหมัแน่น
‘ฮามินอา’
มุนบยอลหายใออทาปาและมอน้อสาวที่ยืนัริมฝีปาำหมัแน่น
‘ไม่ิวะ! ทำไมวะทำไม!!’ ฮามินพูและัริมฝีปาอัวเอแน่น
‘แล้วพ่อ’
ฮามินมอเ้าไปในาอพี่สาวและพูถาม มุนบยอลเอ็มอน้อสาวและ่อยส่ายหน้าไปมา้าๆ
ฮามินเห็นแบบนั้นน้ำา็ไหลออมาทันที
ฮามินทรุลนั่ับพื้นห้อและอเ่าร้อไห้โฮออมา
มุนบยอลเอ็ยืน้มหน้าร้อไห้ัปาัวเออย่าแรพยายามลั้นเสียร้อเอาไว้แ่็ลั้นไว้ไม่อยู่ปล่อยโฮออมาเหมือนัน
ฮวาาที่ยืนอยู่หน้าห้อไ้ยินทุๆอย่าที่สอพี่น้อพู็เล่นเอาสสารับใน้ำาลอ ฮานิเอที่เินเ้ามาหาฮวาาพูเรียเพื่อนสาว
ฮวาามอฮานิและส่ายหัวฮานิถอนหายใและน้ำาลอเ่นัน
‘เอ่อ นไ้อยาเอทุๆนะ’ พยาบาลสาวเินมาหยุอยู่หน้าห้อที่ฮวาาและฮานิยืนอยู่
‘อะะ’ ฮวาาพูบอและเปิประูเ้าไปเห็นสอพี่น้อนั่ทรุ้มหน้าอยู่ที่พื้น
‘ุลุเ้าอยาเอพวแหน่ะ’ ฮวาาพูบอฮามินและมุนบยอลรีบลุึ้นปาน้ำาทันที
‘แ่เ้าให้เ้าไ้ทีละ4นนะ’
ฮานิเินเ้ามาบอทั้มุนบยอลและฮามินพยัหน้าทันทีและรีบเินามพยาบาลที่ยืนอยู่หน้าห้อ
เินมาถึหน้าห้อุเิน็้อเอับพ่ออฮวาาและพ่ออฮานิที่ยืนอยู่่อนแล้ว
‘พ่อเ้าไปแล้วเหรอ’ ฮานิพูถามนเป็นพ่อที่ยืนหน้าเรียอยู่
‘อืม เ้าไปสิหัวหน้าเ้ารอพวเธออยู่นะ’
ฮานิพยัหน้ารับและเินามมุนบยอลและฮามินไปฮวาาเอ็หันไปมอนเป็นพ่อทีู่หน้าเรียแ่ไม่ไ้พูอะไรเินามฮานิและเพื่อนไปเ่นัน
‘หืม มาแล้วเหรอ^^’ นเป็นพ่อมอูลูสาวสอนที่เินเ้ามายืน้าเียันนละ้า
‘พ่อ อึพ่อเ็บไหม’ ฮามินพูไปสะอื้นไปับมือนเป็นพ่อที่ยื่นมาับมืออนไป้วย
‘ไม่เ็บเลย พ่อไม่เ็บ
ร้อไห้ทำไมหือ’ อมินยิ้มและพูถามฮามิน
ฮามินยมือึ้นมาปาน้ำาอัวเอ
‘พ่อะ อึ พ่อันอโทษ’ ฮามินพูบอ
‘อโทษทำไม
ลูไปทำอะไรผิมาหรือเปล่าแอบโเรียนเหรอ’ อมินยิ้มถามลู
‘อือ
ันโเรียน อึ ันไม่ไปเรียนพิเศษฮึ ันแอบินเหล้าที่พ่อื้อมาันอึ ัน….’ ฮามินพูบอนเป็นพ่อและ้มหน้าผาลไปบนมือออมิน
‘ยัยเ็ี้แย’ อมินใ้มืออี้ายึ้นมาลูบผมอฮามินเบาๆ
‘ทำไมทำหน้าั้นหละมุน’ อมินหันหน้าไปหามุนบยอลที่ยืนน้ำาลออยู่อีฝั่
มุนบยอลไม่ไ้พูอะไรเพียแ่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น
‘พวเธอ้วยอย่าร้อสิ’ อมินมอูฮวาาและฮานิที่ยืนอยู่ปลายเียนไ้
ทั้สอนพยัหน้าและยมือเ็น้ำา
‘ันฝาลูสาวอันทั้สอน้วยนะ
แ่ๆ
พวเธออยู่้วยันมาั้แ่เ็ๆ็ูแลัน่อไปให้ีนะอีไม่นานิารทุๆอย่าที่ันและพ่ออพวเธอทำมา
แ่ๆ็้อส่่อให้พวเธอยัไ็่วยูแลันและัน้วยนะ ^^ ’
อมินพูบอฮานิและฮวาา้มหน้ารับำทันที
‘อบุนะะุลุทีู่แลพวันมาโยลอ’ ฮานิพูบอแล้ว้มหัวล
‘ันะูแลและ่วยเหลือมุนบยอลและฮามินะ
ะไม่ทำให้ทั้สอน้อเออันรายเ็า’
ฮวาา้มหัวลเ่นันำสัาที่ยื่นให้ือำสัาที่บอในานะอลูน้อในแ๊ว่าะูแลหัวหน้าแ๊เป็นอย่าี
‘ฮ่าฮ่าฮ่าโเป็นผู้ให่ันหมแล้วสินะพวเธอ
แ่ๆๆ’ อมินพูบอและไอออมา
‘ั้น่วยไปามโินับหนูยให้หน่อยสิ
บอว่าันอยาเอ....เป็นรั้สุท้าย’
อมินสั่ฮวาาและฮานิให้ออไปามให้ ทั้สอน้มหัวลและเินออไป
‘พ่อ.....’
มุนบยอลเอ่ยเรียนเป็นพ่อเสียพร่า
‘หืม
ไมเอาสิมุนเราห้ามร้อนะถ้าเราร้อแล้วใระปลอบน้อหละหืม’
อมินหันไปมอหน้ามุนบยอลน้ำาอลูสาวไหลอาบแ้ม
นเป็นพ่อยื่นมือไปปัน้ำาออให้และส่ยิ้มบาๆไปให้
‘เรามีันอยู่สอนนะ
อย่าทะเลาะันหละำไ้ไหมที่แม่สั่ไว้หน่ะ’
อมินพูถามลูสาวทั้สอน
‘ะอึำไ้’ ฮามินอบเสียสั่น มุนบยอล็พยัหน้ารับเ่นัน
‘หืม มาแล้วเหรอ’ อมินมอไปที่ปลายเีย็เห็นโินที่นั่รถเ็นโยมียอนเ็นเ้ามา
ฮามินเลยเินอ้อมไปยืน้าๆพี่สาวแทน โินมออมินที่นอนอยู่บนเียมีผ้าลุมสีฟ้าปิเอาไว้ั้แ่เท้ายันอมีแ่มือทั้สอ้าที่ยื่นออมาเท่านั้น
โินใ้แน้าที่ไม่ไ้พันแผลเอาไว้้ำพยุัวเอให้ลุึ้นยืนยอนเห็นแบบนั้น็เ้าไปพยุนเป็นแม่้วยเ่นัน
ทั้สอน่อยๆเินเ้าไปหาอมินที่นอนมออยู่บนเีย
‘ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละโินอา’ อมินพูถามโินที่มอมาที่ัวเอนิ่ๆ
‘เ็บไหม’ โินเอ่ยถามเสียเรียบ
‘เ็บสิ
แ่ทนไ้อีเี๋ยวไม่เ็บแล้วหละ ^^ ’ อมินพูบอ
‘ุลุะ t_t’ ยอนเอ่ยเสียสั่น
‘ยอนลุมีเรื่อะอนะ
ทำให้ลุหน่อยไ้ไหม’ อมินพูถามยอนที่ยืนน้ำาลอับแนประอนเป็นแม่อยู่
‘ะ’
ยอนอบรับ
‘ลุฝาูแลเ้ามุนหน่อยไ้ไหม
แ่ๆๆ’ อมินไอออมาอีรั้่อนที่ะพูบ
‘ะ
หนูะอยอยูู่แลมุนบยอลเอะ ุลุไม่้อเป็นห่วนะะ’
ยอนอบรับำทันที
‘ถึเ็นนี้ะื้อ ี้น้อยใ
อบเถียแ่ยัไลูสาวลุ็มั่นนะหนูย ^^’
อมินพูบอและยิ้มบาๆให้ยอนหิสาวน้ำาไหลพราทันทีมุนบยอลเอ็้มหน้าปาน้ำา้วยเ่นัน
‘โินอา’
อมินหันหน้าไปเรียโินที่ยืนมอยู่
‘เธอพอะอโหสิให้พี่ไ้ไหม
พี่ไม่รู้ว่า แ่ๆ เราสอนไม่เ้าใันเรื่ออะไรแ่พี่็อยาะให้เธออโหสิให้พี่นะ’ อมินพูถาม
‘ะันอโหสิใหุ้ t^t ’ โินน้ำาหล่นทันทีอมินยิ้มรับำอบอหิสาวมันเหมือนารปลล็อไอเทมในเมส์ยัไยัั้นเลยรู้สึเหมือนัวเอถูปลอปล่อย
‘พี่อมิน’ เสียสั่นๆเรียึ้นทั้หมหันหน้าไปู็พบับมินีที่เินเ้ามาน้ำานอหน้า
‘ั้นันอัวนะะ
ุะไ้อยู่ับรอบรัว’
โินพูบอและยื่นหน้าไปประทับริมฝีปาบาๆอัวเอที่หน้าผาเย็นออมิน
อมินหลับาลรับสัมผัสที่หวหานั้นทันที
ยอนเอ็มอไปที่มุนบยอลเห็นสายาสั่นเรือ็สสารับใ
มุนบยอลพยัหน้านพี่และมอนเป็นพ่อยอนึประอนเป็นแม่ให้ลมานั่ที่รถเ็นและเ็นออไป้านอ
‘ไน้อสาวพี่’ อมินทัทายน้อสาวัวเอ
‘พี่
อย่าทิ้ันไปสิะไหนบอว่าะอยู่้วยันนแ่ไ’
มินีพูถามพี่าย้วยน้ำานอหน้า
‘นี่พี่็แแล้วนะ 60 ว่าแล้วนะ’ อมินพูิลให้น้อสาวยิ้มออแ่็ไม่มีท่าทีว่าน้อสาวอนะยิ้มออมาเลยสันิ
‘ูแลเ้าสอแสบ้วนนะพี่ไว้ใเธอไ้ใ่ไหมหืม?’ อมินพูถามนเป็นน้อ มินีพยัหน้ารับและับมืออพี่ายเอาไว้
‘พี่อยาให้เธอลทิิและลอมอลับให้ีนะว่าสิ่ที่เธอทำอยู่มันถู้อไหม พี่ะไม่ไ้พูเือนเธออี่อไปแล้วนะี เธอ้อเรียนรู้มัน้วยัวเอนะ’ อมินพูบอนเป็นน้อ
‘ะ ันะำำพี่ไว้ไม่ลืมเลย
ฮือพี่อมิน’ มินียมืออพี่ายมาุมเอาไว้ที่แ้มอน
‘ไปเรียหมอเ้ามาทีสิบอว่าพี่พร้อมแล้ว’ อมินพูบอมินี น้อสาวเ้าใีึเินออไป
ในห้อเหลือแ่สามนพ่อลูเท่านั้น
‘มุนลู้อระวันะ
ทุๆอย่าหลัานี้ลู้อไม่ประมาทและอยระวั ทั้ลูและน้อทั้สอนเ้าใไหม’ อมินหันไปสั่มุนบยอล
‘พ่อะ......มุนทำไมไ้พ่อไม่อยู่มุนทำไม่ไ้’
มุนบยอลพูไป้วยร้อไห้ไป้วย
‘มั่นใในัวเอหน่อยมุน
พ่อเื่อว่าลูทำไ้’
อมินระับมือที่ับมืออมุนบยอลเอาไว้แน่น
‘พ่อัารทุอย่าเอาไว้ให้ลูแล้วเหลือแ่ัวลูเท่านั้นนะ’ อมินพูบอ
‘ส่วนเราไอแสบ’ อมินหันไปยิ้มให้ลูสาวนเล็ที่ยืน้มหน้า้มาร้อไห้อยู่้าๆพี่สาว
‘ไหนเยหน้าสิ’ อมินพูบอ ฮามิน่อยๆเยหน้าที่เปื้อนไป้วยน้ำาึ้นมาแ่ยัหลับาอยู่
‘ูสิ
ไม่สวยเลยแบบนี้ี้มูย้อย้วยนะเ็หน่อยเร็ว’
อมินพูบอและยิ้มให้ ำพูนี้ยิ่ทำให้ฮามินร้อไห้นัว่าเิมไปอี
‘เื่อฟัพี่เ้านะ อย่าโเรียนเ้าใไหมไอแสบ’ อมินลูบหัวอฮามิน ฮามินโผเ้าอนเป็นพ่อทันทีปล่อยโฮออมา อมินลูบหัวลูสาวอย่าเอ็นู มอไป็พบับหมอที่เินเ้ามาพร้อมเ็มียา อมินพยัหน้ารับและหันไปมอมุนบยอล มุนบยอลับไหล่อฮามินให้ออมาาัวอนเป็นพ่อฮามินอมุนบยอลา้าน้าเอาไว้แน่นหลับาไม่ล้ามอ มุนบยอลยื่นมือไปับมืออนเป็นพ่อที่ยื่นออมาับไว้แน่นอมินยิ้มบาๆให้มุนบยอล หมอ็่อยๆแทหัวเ็มเ้าไปที่สายให้น้ำเลือ อมินยิ้มให้มุนบยอลและ่อยๆหลับาลมือที่ับมุนบยอลเอาไว้็่อยๆลายำลัลเ่นันฮามินร้อไห้โฮอพี่สาวเอาไว้แน่นมุนบยอลเอ็ร้อไห้ออมาเ่นัน ร่าออมินอ่อนยวบลทันทีนเป็นหมอถอเ็มน้ำเลือออามือออมินและเลื่อนผ้าลุมสีฟ้าให้ปิหน้ามุนบยอลเอ็วามืออนเป็นพ่อให้แนบลไปที่้าลำัวเสียเรื่อวัหัวใัเป็นเสียเียว
ปี๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มุนบยอลหันมาอฮามินเอาไว้แน่นทั้สอพี่น้ออันแน่นเหมือนว่าในห้อนี้เป็นั้วโลเหนือที่หนาวเหบ็บ
-
-
-
-
-
หลัาที่มุนบยอลและฮามินเินออมาาห้อ icu
มุนบยอลฝาฮามินไว้ับมินีเพราะัวเธอเอ้อมาุยเรื่อานศพอนเป็นพ่อับนในแ๊
‘หัวหน้าบอว่าไม่้อัานแ่ให้ฝัเลย’ พ่ออฮวาาพูบอ
‘ะ พ่อบอมุนแล้ว’
มุนบยอลหลัาที่ไปล้าหน้าล้าามาแล้ว็พยายามทำให้สิอัวเอไม่ิมาเพราะ้ออยู่่อหน้านในแ๊
‘ุหนูไหวนะรับ’
เ้มลูน้อนสนิทพูถามึ้น อมินฝามุนบยอลและฮามินเอาไว้ับเ้มเพราะเ้าือนที่อมินไว้ใไ้ที่สุแล้ว
‘ไหว
พี่เ้ม่วยไปูฮามินับน้าีให้หน่อยนะันอัารอะไรรนี้่อน’ มุนบยอลพูสั่เ้มรับำอนเป็นนายทันที
‘เราไหวแน่นะมุน
อาว่าถ้าเราไม่ไหวไม่้อฝืน็ไ้นะเี๋ยวพวอาะัารเรื่อนี้เอ’ พ่ออฮานิพูถามึ้นเพราะนาลูสาวัวเอยัร้อนะเป็นะายแ่มุนบยอลที่เป็นลูสาวอย่านี้็้อเสียใมาเหมือนัน
‘มุนไหวะ
ไม่มีเวลาให้เสียใมาหรอะ’
มุนบยอลพูบอและ้มลหยิบระาษส่ให้
‘พ่อฝานี้เอาไว้ใหุ้อาทั้สอนะ’ มุนบยอลพูบอ
‘หืม’
ทั้สอนแบ่ระาษันและเปิอ่านหันไปมอหน้าันและพยัหน้าลทันที
‘พวอาะัารเอ
เราพร้อมเมื่อไหร่็บอละัน’ ทั้สอนพูบอมุนบยอล
‘านพรุ่นี้
มุนอยาะเิแ่นที่สนิทับพ่อนะะไม่้อเินอื่นมุนไม่อยาให้เป็นเรื่อให่’ มุนบยอลพูบอทั้สอนพยัหน้าลทันที
‘เอ่อ
เ็นรับทราบอผู้เสียีวิะไม่ทราบนไหนะเ็น์ะ’
พยาบาลสาวเินมาถาม มุนบยอลหันไปบอและเินามไป
-
-
-
‘เสียใ้วยนะหนูมุนหนูฮามิน’
เสียใรหลายๆนที่เินมาับมือถือแนอมุนบยอลและฮามินมัะพูประโยเียวันนี้ทุๆน่ามีสีหน้าเศร้ารวมไปถึมุนบยอลและฮามินเอแ่็้อฝืนยิ้มรับแที่มาันเ็มสนามห้าสีเียวแห่นี้อีไม่ี่นาที็ถึเวลาที่้อพาพ่อไปอยู่ในที่สบสุแล้ว
มุนบยอลหันหน้าไปมอน้อสาวที่ยืนอยู่้าๆ
‘ไหวไหม
ไปนั่่อน็ไ้เี๋ยวพี่รับแเอ’ มุนบยอลพูบอน้อสาว
‘ไม่เป็นอะไรันอยาเอเพื่อนๆอพ่อบ้า’ ฮามินหันมาส่ยิ้มให้พี่สาวและหันลับไป้มมอพื้นห้าสีเียว
มัน็ริอยู่ว่าอนที่พ่อยัอยู่นั้นพ่อมัะห้ามไม่ให้เธอไปเอนอื่นที่พ่อทำธุริ้วยเท่าไหร่นัเพราะลัวว่าะมีนปอร้ายพ่อึไม่่อยให้เธอิสอยห้อยามไป้วย่าับพี่สาวที่พ่อมัะพาไป้วยเสมอ
แ่เธอ็ไม่ไ้น้อยใอะไรเพราะพ่อ็มัะบอเสมอว่าห่ววามปลอภัยอเธอมาที่สุ
‘พี่อโทษนะทีู่แลพ่อไ้ไม่ี’
ู่ๆมุนบยอล็พูออมาและทอสายามอออไปที่ป้ายหลุมที่ลายล้อมอยู่เ็มไปหม
‘พีู่แลพ่อีที่สุแล้วนะพี่มุน
ไม่้อสนใำพูอันอนนั้นหรอัน็แ่โรธ พี่นะูแลพ่อีที่สุแล้วะ ^_^
’ ฮามินยิ้มและยื่นมือไปับมืออพี่สาวที่แนบอยู่้าัว
มุนบยอลหันมายิ้มให้นเป็นน้อและหันไปทัทายนอื่นๆ
‘ไอมุนะถึเวลาแล้ว’ ฮานิเินมาหามุนบยอลและพูบอ
‘อือ’
มุนบยอลอบและหันไปมอหน้าอน้อสาว
:max_bytes(150000):strip_icc()/arl2-56a22e475f9b58b7d0c78c34.jpg)
‘ ^^ ’ ฮามินส่ยิ้มน้อยๆให้นเป็นพี่มุนบยอลึเินนำออไป่อนฮามินเินามไปพร้อมับฮานิ
เินไปถึลานว้า็เอับนหมู่มาที่ยืนันอยู่มุนบยอลเินเ้าไปทุๆนที่เห็น่าแหวทาและ้มหัวลให้มุนบยอลรวมไปถึฮวาาที่ยืนอยู่่อนแล้ว็้มหัวให้มุนบยอลเ่นัน
หิสาวเินเ้าไปยืน้าๆโลไม้สีเ้มฮามินเอ็เินมายืน้าๆพี่สาว
มุนบยอลมอไปที่พ่ออฮานิผู้มีสัเป็นอาที่เธอเารพมุนบยอลพยัหน้าลเป็นเิ
ายแ่ๆในุสีาวเินออมายืนอยู่หน้าโลและเปิหนัสือเล่มสีาวอออ่าน
มุนบยอลมอไปที่มืออน้อสาวที่สั่นเทาถึแม้ว่าฮามินะำมือเอาไว้แน่น้าลำัว็าม
มุนบยอลเอื้อมมือไปับมืออน้อสาวเอาไว้น้ำาอฮามิน่อยๆไหลอาบแ้มทันที
ฮามินที่ิเอาไว้ว่าะไม่ร้อไห้แ่็ทำไม่ไ้หันหน้าไปบลรไหล่อผู้เป็นพี่สาวและอมุนบยอลเอาไว้
มุนบยอลเอ็อฮามินไว้แน่นเ่นัน ทุๆนที่เห็นสอพี่น้ออัน็พาันน้ำาเอ่อลอไป้วย
ไม่นานบาทหลวที่ทำพิธี็้มโ้ัวล
มุนบยอลลูบหัวอน้อสาวและลายอลฮามินใ้มือปาน้ำาออาหน้าและมอไปที่มุนบยอลที่เินเ้าไปใล้ๆโล
‘พ่อะไม่้อเป็นห่วนะ
มุนะูแลน้อและทุๆอย่าเอมุนนรัพ่อนะะหลับให้สบายนะฮีโร่อมุน’ มุนบยอลพูบและหลับาลน้ำา่อยไหลออมาาหาาหิสาวยแนเสื้อึ้นมาเ็น้ำาออลวๆและหันไปมอหน้าบาทหลวพยัหน้าล
ทุๆน่าพาันมาวาอุหลายสีแสที่หน้าหลุมหลัาที่ฝัเสร็แล้ว
มุนบยอลเอ็ยืนรอส่แนหมอนนี้เหลือนแ่ไม่ี่นที่ยัยืนอยู่
‘ไอมุน นู้นๆ’ ฮวาาที่ยืนุยอยู่ับมุนบยอลสิที่แนอเพื่อนสาวให้หันไปมอ้าหลั
มุนบยอลเอ็มอามที่ฮวาาบอพบับนสามนำลัเินเ้ามาทาน
มุนบยอลเพ่สายาอนที่พร่ามัวเพราะม่านน้ำา็ใเล็น้อยับารปราัวอหิสาว
‘ุน้า’ ไม่นานเินรอหิสาว็เินเ้ามาที่มุนบยอลยืนอยู่
มุนบยอล้มหัวทัทายทันทีเหลือบมอไป้าหลั็พบับยอนและโมินที่เินามโินเ้ามา้วย
โินเอ็มอมุนบยอลแ่ไม่ไ้พูอะไรเินผ่านัวอมุนบยอลไปและหยุอยู่รหน้าป้ายหลุมออมินที่สลัื่อเอาไว้บนหินยอนและโมินเอ็เินามนเป็นแม่ไปเ่นัน
โินหยิบอุหลายสีาวออมาาระเป๋าถือใบแพอน่อยๆวาลไปบนออุหลาบสีแส
‘หลับให้สบายนะพี่อมิน
ันอโหสิให้’ โินพูบอและลุึ้นยืน
ยอนและโมินเลยวาอุหลาบสีาวที่นถือมาวาลไปและ้มหัวโ้ให้ป้ายหลุมเินามนเป็นแม่ออมา
‘แม่ะไปรอที่รถอย่านานหละ’
โินที่เินนำลูทั้สอนพูึ้นบอและเินออไปมุนบยอล้มหัวให้นแ่ว่าที่เินผ่านเธอไปไม่หันมามอเลย
โมินเมื่อไ้ยินนเป็นแม่พูแบบนั้น็เินเ้าไปหาฮามินที่ยืนุยอยู่ับฮานิ
‘ฮามิน’
โมินเรียนที่ยืนหันหลัุยอยู่เสียเรียบ
‘พี่เอ่อสวัสีะ’ โมิน้มหัวลให้ฮานิ ฮานิยิ้มทัทายนเ็ว่า
‘พี่ฮานิะ
ั้นพี่อัว่อนแล้วัน’ ฮานิพูบอโมินและเินออไป
‘มาไ้ไ มาับใร’ ฮามินถามโมิน
‘มาับแม่ับพี่ย เธอเป็นไบ้า’ โมินพูถาม
‘สบายีี้ไ้ถ่ายสะวรับ’ ฮามินพูบอละยมือึ้นทำวามเารพแบบทหาร
‘สู้ๆนะไอี๋’ โมินพูบอ
เธอรู้ว่ายัยนี่แ่อยาแสออว่าไม่เศร้าแ่้าในใระไปรู้ยัยนี้อาะเศร้ามาๆ็ไ้เธอ็เป็นนที่ปลอบใรไม่เป็น้วยสิเลยแ่พูออไปแบบนั้น
‘เอ้าู่นี้เป็นอะไรวะยืนมอหน้าันเ่ยๆี้เหรอ’
ฮวาาิในใเธอยืนมอยอนและมุนบยอลมอหน้าันแบบนี้โยที่ทัู้่ไม่พูอะไรเลยมาสัพัละนโมินเินออไปแล้ว็ยัมอหน้าันอยู่แบบนี้
‘แฮ่มๆ เอ่อพี่ยเป็นไบ้าแผลถลอหายยั’
ฮวาาระแอ่มพูถามยอนึ้นทำให้หิสาวละสายาออามุนบยอลและหันมาอบ
‘อือหายแล้วแ่ยัเียวๆม่วๆอยู่’ ยอนหันไปอบฮวาาและหันลับมามอมุนบยอล
‘เธอ….เป็นไบ้า’ ยอนพูถามมุนบยอล
‘สบายีะ
พี่ไม่ามแม่ไปหละเี๋ยวแม่รอนานนะ ^^ ันอัว่อนนะะ’ มุนบยอลพูแ่นั้นและเินออไป
‘อ้าวไอมุน!! เฮ้อให้เวลามันหน่อยนะพี่ย อนนี้ีวิมันมีแ่เรื่อวุนวายอะ’ ฮวาามอเพื่อนัวเอเินออไปและหันมาบอยอนที่ยืนนิ่อยู่
‘อือ ั้นพี่ลับ่อนนะ’ ยอนบอฮวาาและเินออไป
‘ลับันเี๋ยวพวันไปส่
ะะนอนที่บ้าน้วย’ ฮานิพูบอึ้น
‘ไม่้อันอยู่ไ้’ มุนบยอลพูหลัาที่ฟัฮานิพูบ
‘ันไม่ไ้เป็นห่วแเว้ย
ันเป็นห่วฮามิน’
ฮานิพูและมอไปที่ฮามินที่ยืนมอป้ายหินอยู่
‘เฮ้ยไม่เป็นไรเว้ย
เี๋ยวืนนี้ันไปนอนับฮามิน็ไ้เรใเปล่าๆ’
มุนบยอลพูบอ
‘ย๊า
ะอะไรนัหนาวะ็ูบอว่าะไป็ะไปิเรื่อเยอะท่าแยะเี๋ยวแม่ับรัอแม่มเลยหนิ’ ฮวาาหลัาที่ฟัฮานิและมุนบยอลุยัน็พูึ้นมานมุนบยอลเอใสะุ้ัวโหยเลยทีเียว
‘เออนั่นิ
พวูอะไม่ไ้เป็นห่วมึเลยนะเป็นห่วฮามินมาว่าวะูน้อยัลอยๆอยู่เลยอะ’ ฮานิพูและมอฮามินทีเินเ้ามาหาทาพวเธอ
‘ลับัน ันลาพ่อแล้ว’ ฮามินพูบอ
‘ปะเี๋ยวพวพี่ไป้วย’ ฮวาาพูบอ
‘อ้าวพี่นิับพี่ฮเยินไม่ลับับุอาเหรอ’ ฮามินพูถาม
‘ไม่อะะไปนอน้วยที่บ้าน
เป็นห่วไอมุนมัน’ ฮวาาพูบอและยัิ้วให้
‘เอ้า
็ไหนเมื่อี่บอว่าเป็นห่วนะอ้ออาวอันไออ่อยย’
ฮานิรีบเอามือะลุบปาอเพื่อนสาวอย่าเร็วมุนบยอลเอ็ไ้แ่พูอู้อี้ๆ
‘อะอ่อๆ เๆั่นลับับ’ ฮามินพูและเินนำออไป
‘เียบไปไอุหนูเี๋ยวแม่ับล็ออริๆนะเว้ย’ ทันทีที่ฮามินเินออไปฮวาา็หันหน้ามาเอ็เพื่อนสาวเสียเ้ม
‘^^
อบุนะเว้ยที่ะอยู่เป็นเพื่อน’
มุนบยอลยิ้มและพูเธอรู้ีว่าเพื่อนๆลัวเธอะิมาที่้ออยู่นเียวฮานิและฮวาามัะไม่พูหรือบอว่าเป็นห่วแ่พวเธอมัะทำให้เห็นทาารระทำมาว่าและรันี้พวเธอ็ทำออมาแบบนี้โยเพาะฮวาาทีู่ว่าะเรียมัวมาีถึนาัระเป๋าเสื้อผ้ามาใส่ไว้ท้ายรถอเธอแล้ว้วย
-
-
‘ุหนู’
เสียเรียทันทีที่มุนบยอลและฮามินเท้าแะอบประูบ้าน
ป้าแม่บ้านที่ทำานับอมินมานานเรียุหนูทั้สอนอเธอและเ้ามาอเอาไว้
‘ุหนูไม่เป็นอะไรนะะ
ป้าะไม่ลาออป้าะอยู่ับุหนูไปนะหมลม ป้าะอยู่ทำับ้าวใหุ้หนูเหมือนทีุ่ท่านสั่ไว้ะ’ หิแ่ร้อไห้ออมาอุหนูอเธอเอาไว้ทั้สอน
‘ป้าะพวหนูสบายีะ
ไม่้อเป็นห่วนะ’ มุนบยอลลูบหลัและยิ้มออมา
‘ป้าเสียใ้วยนะะุหนู’ หิแ่ลายอและมอุหนูทั้สอ มุนบยอลและฮามินส่ยิ้มน้อยให้
‘ุๆหิวไหมะเี๋ยวป้าไปทำับ้าวให้นะะ’ หิแ่บอและเินหายเ้ารัวไป
‘โหป้าแเล่นให่วะ อ่ะ!’ ฮวาาพูออมานฮานิใ้ศอระทุ้สี้าเบาๆ
‘อยานอนห้อไหนเลือเอาละันแ่ันอนอนนเียวนะ’ มุนบยอลหันมาบอฮานิและฮวาา
‘ไม่อะะนอนับมึะ’ ฮานิบอและทำท่าะยระเป๋าามมุนบยอล
‘ไม่เอาอะอบนอนนเียว
ไปเลือห้อเอาละันันไปอาบน้ำละเหนื่อย’
มุนบยอลพูบอและเินึ้นบันไั้นสอไป
‘พวพี่นอนับัน็ไ้นะ’ ฮามินพูึ้นเมื่อเห็นว่าพี่สาวเินไปไม่รอเพื่อนเลย
‘ั้นไอนิไปนอนนเียวละันันนอนับฮามินเอ’ ฮวาาพูบอและถือระเป๋าึ้นบันไ
‘เอาไรวะ
เออๆนอนนเียว็ไ้ไอพวแล้น้ำุ้ย’
ฮานิพูและเินเิๆึ้นบันไบ้านไป
มุนบยอลเินึ้นมาั้นสอเินริ่ไปที่ห้อเปิประูห้อเปิออปิมันลและล็อล็อนประูหิสาวพิหลัับบานประูสีำบานให่้มหน้าลสายลมที่พัผ่าน่อหน้า่าผ้าม่านปลิวไปามสายลมอ่อนๆมุนบยอล้มหน้ามอพื้นน้ำา่อยๆไหลหยลบนพื้นไม้ัมันในห้อนอน
‘อึ อึ…….พ่อะอึมุนิถึพ่ออึฮือ’
มุนบยอล่อยๆลัวลนั่อเ่าที่พื้นห้อหลัาที่ทั้วันมานี้เธอลั้นน้ำาเอาไว้ทั้วัน
‘อะไอมุน…….หืมร้อไห้เหรอ’
ฮานิะยมือเาะแ่เมื่อไ้ยินเสียนในห้อ็ลมือลทันที
ฮวาาเอที่เินเ้ามาพร้อมถุนมาอี้านอทาเินที่เป็นห้ออฮามิน
ฮานิส่ายหัว้าๆให้ฮวาามวิ้วและพยัหน้าลฮานิึเินไปหาฮวาาเพื่อะปล่อยให้มุนบยอลนั้นไ้อยู่นเียว
‘ฮามินหละ’
ฮานิพูถามฮวาาที่ำลัินนมอยู่
‘็เศร้าอะน้อมันยัทำใไม่ไ้ัน็วนมันุยนะแุ่ยเสร็็ลับมาเศร้าเหมือนเิมวะ’ ฮวาาบอ
‘้อใ้เวลาอะ’ ฮานิพูบอ
‘แล้วเรื่อแ๊อะะทำไวะ
ยิ่อนนี้ไม่มีนูแลพวที่้อะแย่้อรีบับแน่เลย’ ฮวาาพูบอและันมเ้าปา
‘แน่นอนอยู่แล้วยิ่อนนี้ไอมุนมันไม่่อยเ้าร่อเ้ารอยเท่าไหร่แบบนี้พวนั้นมัน้อิหาวิธีอยู่แน่’ ฮานิพูบอและมวิ้ว
‘ทำไวะ
นที่สนับสนุนไอมุนมัน็มีนะเพราะมันามุลุไปทำานบ่อย ไอพวที่ไม่่อยเื่อมั่น็มีอะ’ ฮวาาพูึ้น
‘็แน่แหละพวเราอายุยัน้อย
แถมนอื่นยัมอว่าอ่อนประสบาร์ยัไสะพว่อ้าน็มีแน่ๆ’
ฮานิพูและหยิบนมในถุอฮวาามาิน
‘ใ่ไหมละไอพวอบแย่เนี้ยมันแย่ทุอย่าเลยนะ’ ฮวาาพูและ้อฮานิเม็
‘ใ่ทุอย่าเลยริๆ’ ฮานิพูึ้นและใส่นมเ้าปา
‘เออแมร่แย่แม้ระทั้นมอะ
ไอนิเมิ!!!ายออมานะนั้นิ้นสุท้ายโว๊ยยยย’
ฮวาาวาถุนมอนที่หมแล้วลและว้าออเพื่อนสาวที่นั่้าๆให้ายนมอเธอที่เพื่อนสาวนั้นหยิบไปเป็นิ้นสุท้ายอถุนมแล้วทั้สอยื้อแย่ันอยู่พัให่
‘ุๆะ้าวเสร็แล้วะ’ เสียัมาาในห้อรัวพูึ้น ฮานิและฮวาาหันหน้าไปามเสียพร้อมัน
‘เน้น้น้น้น้น้น้น้น้’ ฮานิและฮวาาอบรับำทันที
‘เี๋ยวันไปามฮามิน แไปามไอมุนละันอันย๊อ’
ฮวาาพูบอและรีบวิ่ึ้นไปั้นสอทันที
‘อ้าวเฮ้ย ิ่นิหว่าไอสิโ’ ฮานิพูไล่หลัฮวาาที่รีบิ่ไปามฮามินและให้นไปามมุนบยอล
‘อะแฮ่ม
ไอมุนไปิน้าวัน้าวเสร็แล้ว’
ฮานิยืนพูอยู่หน้าประูห้อนอนอมุนบยอล แ่็ไร้วี่แววารอบรับาเพื่อนสาว
‘มุน ้าวเสร็แล้วเว้ย’ ฮานิพูถามอีรั้และเอาหูแนบประูห้อ
เียบเียบไม่มีแม้แ่เสียอน้ำไหล
‘เฮ้ยไอมุนอยู่ไหม’ ฮานิเาะประูอีสอสามรั้แ่็ยัไม่มีวี่แววอเพื่อนสาว
‘เป็นไรเปล่าวะ
หรือว่ามันิสั้น’ ฮานิิในใและทำาโทันที
‘เห้ยไอมุนอย่าิอะไรแบบนั้นนะเว้ย’ ฮานิพูและถอยหลัออมาาประูสูลมหายใเ้าปอและวิ่เ้าใส่
‘แอ็ อะอัอ๊า’ ฮานิล้มไถลลไปับพื้นไม้ัมันทันที
‘เล่นอะไร’
มุนบยอลมอูเพื่อนสาวที่นอนหายบนพื้นห้ออน
‘เฮ้ย ไม่ไ้เป็นอะไรใ่ไหมวะ’
ฮานิรีบลุึ้นมาึแนเสื้ออมุนบยอลึ้นเพื่อูว่าเพื่อนสาวมีบาแผลอะไรหรือเปล่า
‘อะไรอมึเนี่ย
หยุถเสื้อ่อน’
มุนบยอลันัวฮานิให้ออห่าเล็น้อย่อนะหยิบแปรสีฟันที่าบอยู่ออาปาและถามเพื่อนสาว
‘ไม่ไ้เป็นอะไรใ่ไหมวะ’ ฮานิยัถามมุนบยอลอยู่
‘แล้วะให้เป็นอะไร’ มุนบยอลอบเสียเรียบ
‘เอ้า็เมื่อี่แร้อันไ้ยินเสียแถมันเรียแ็ไม่อบอีอะ
็นึว่าแบบ…’ ฮานิพูและมอมุนบยอลเิลๆ
‘่าัวาย’ มุนบยอลพูวามิอฮานิ
‘็….เออประมานั้น’ ฮานิยมือึ้นมาเาแนแ้เิลและยิ้มน้อยให้ๆเพื่อนสาว
มุนบยอลนึหัวเราะในใับวามเป็นห่วอเพื่อนสาวอเธอ
‘ันร้อ็ริแ่ไอเรื่อิอะไรแบบนั้นไม่มีทาหรอ
แล้วที่ไม่อบแ็เพราะแปรฟันอยู่เลยอบไม่ไ้แ่ไ้ยินที่เรียแล้ว’ มุนบยอลยิ้มและอบเพื่อนสาวอน
‘เออั้น็แล้วไป
ไปแปรฟันให้เสร็เลยไป๊เี๋ยวรอ’
ฮานิพูและึแนอมุนบยอลยัเพื่อนสนิทัวีให้เินเ้าไปในห้อน้ำมุนบยอลเอ็ยิ้มน้อยยิ้มให่ับท่าทีอเพื่อนอเธอเ่นัน
‘รีบๆหิว้าว’ ฮานิพูเร่มุนบยอลที่ยืนแปรฟันอยู่หน้าระ
‘อ้าวทำไมไม่ินอะ’ มุนบยอลับฮานิเินเ้ามาในรัว็เห็นฮามินและฮวาาที่นั่อยู่่อนแล้ว ฮวาามออาหารที่อยู่รหน้าาปริบๆลืนน้ำลายไปหลายอึ
‘น้อมันรอมึอะ’ ฮวาาหันไปพูับมุนบยอลที่เินมายืน้าๆฮามิน
‘หืม รอทำไม’ มุนบยอลยืนพู้าๆฮามิน
‘็ไม่รู้สิ อนพ่ออยู่พ่อมัะิน่อนแล้วพวเรา่อยินแ่พอพ่อไม่อยู่ัน็ิว่าันวระรอให้พี่ิน่อนแล้ว่อยินอะ’ ฮามินเยหน้ามอพี่สาวที่ยืนอยู่และพูออมาพร้อมย่นปาัวเอึ้น
‘ ^_^ ินเลยไม่้อรอพี่ถ้าหิว็ินนะฮามินอา’ มุนบยอลยมือลูบหัวอน้อสาวและพูบอ
‘อือ’
ฮามินอบแ่็ยัรอให้พี่สาวัวเอนั่ล่อน
มุนบยอลยัหันไปมอน้อสาวที่มอมาทีเธอมุนบยอลไม่รอ้ารีบัุปเนื้อเ้าปา
‘อร่อยัะป้า
มุนอแบบนี้ทุวันไ้ไหมะ ^_^ ’
มุนบยอลหันไปบอป้าแม่บ้านและหันลับมามอทุๆนที่มอัวเธออยู่มุนบยอลยิ้มออมาและพยัหน้าลทำให้ฮวารีบว้าถ้วย้าวมาไว้ในมือและัินทันที
ฮานิับฮามินเอ็ั้าวเ้าปา้วยเ่นัน
-
-
-
บอน
มาลให้้าอโทษนะะ่วนี้านเยอะ
อบุที่ยัิามันะ เอาใ่วยมุนับฮามินัน้วยนะ
นิยายเรื่อนี้เศร้าแล้ว็เศร้าให้สุ
สุ็สุให้สุ
เอา็เอาให้สุ
เฮ้ยไม่ใ่ หมายถึเอาให้สุทุทา แอ๊ะยัไวะเอาเป็นว่าอ่านให้สนุนะะ บ่ะบั๊ยยยย
:))))))))))))))))))))))))))))))
ความคิดเห็น