คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : VI (ncเล็กน้อย)
อืมมมม อืมม
เสียราในลำออนสอนทีู่บันอยู่ในสระว่ายน้ำท่ามลาท้อฟ้าที่มืมนมีเพียแสันทร์เท่านั้นที่ส่อลมาพอที่ะให้เห็นหน้าอายหิู่หนึ่ที่อันและมอบุมพิอันแสนเร้าร้อนให้แัน
อืมมม อืออออออ อ๊า
‘อืมมมมม บอมอา’
เสียหิสาวหุ่นีพูออมาพร้อมเผยอริมฝีปาอนออเพื่อให้ายรหน้าไ้สอแทรลิ้นร้อนอนเ้ามาในโพรปา
‘อ๊า อืมม มินีอา’ ายหนุ่มที่พูออมาแสแหบพร่าแ่ฟัู่าเ็ี่เหลือเิน ิมบอผลัร่าอมินีให้ไปิอบสระน้ำบนั้นาฟ้าอโรแรมอนเอ และใ้มืออนถึแม้ว่าะอยู่ในสระน้ำท่ามลาอาาศหนาวิลบแ่มืออิมบอมนั้นลับร้อนเหมือนัไฟที่พึ่่อึ้นมา ิมบอม่อยๆไล่มือไปามหน้าท้ออมินี
และเอื่อมมือไป้านหลัระุเืออุว่าน้ำวันพีัวน้อยที่มินีใส่มา้วยออ เสื้อวันพีัวน้อยอนนี้ไ้ลอยออไปามระแสน้ำ มินีที่อนนี้ท่อนบนไม่มีสิ่ใปปิอยู่เลยไ้แ่เิลอายและมอหน้าอิมบอายนรัอเธอ ิมบอมยิ้มมุมปาและประบปาูบมินีอีรั้ รั้นี้เป็นูบที่ร้อนแรและหนัหน่วยิ่ึ้น มืออิมบอมไม่หยุนิ่ ไล่ลึบีบไปามหน้าออันูันอมินี บีบและยำอย่ารุนแรนมินี้อใ้มืออนิเล็บลไปลบหลัอเ้า
อ๊ะ อือออออ
มินีร้อออมาอย่าหน้าไม่อายเมื่อิมบอมยัวอเธอึ้นไปนั่บนอบสระว่ายน้ำและูเม็บัวที่อนแรมีสีมพูอ่อนเพราะวามเย็นอน้ำแ่อนนี้มันลับลายไปเป็นสีแมพูเพราะพฤิรรมอนรหน้าเธอที่มอบให้
ิมบอมทัู้และบัมัน เพื่อที่ะให้มินีเิอารม์อันร้อนรุ่ม
มืออิมบอ่อยๆไล่ลมาามผิวายอมินี
และหยุลรึ่ลาอลำัวที่เป็นุอ่อนไหวอผู้หิทุน็ว่าไ้
‘อ๊าอืออออออ’ เพียแ่ิมบอใ้นิ้วี้ลาผ่านภายนออาเัวิ๋วเท่านั้น็ทำให้มินีรีบหุบาอนเ้าหาันและราออมา
ิมบอ่อยๆพรมูบไปามหน้าท้ออหิสาวลาลิ้นยาวอนลมาเรื่อยๆามหน้าท้อาวที่มีล้ามท้อนิๆอเธอ
พรมูบลายาวมานถึระหว่าาอมินี ใ้มือึเือที่ผูันอออย่า้าๆ
และโยนมันทิ้ออไปในสระว่ายน้ำ
เผยให้เห็นสิ่รัสิ่หวอมินีที่เปียปอนไป้วยน้ำ
และเมืออเธอเอ มินีใ้มือลูบไล้ไปามผมอายหนุ่มที่อยู่เบื้อล่าอน
‘มินีอ๊า
เธอั่สวยามเหลือเิน มินีอา’
ิมบอมอบำหวานให้มินี่อนที่ะเลื่อนัว้าๆเ้าหาลีบุหลาบรหน้าที่่าเย้ายวนให้เ้าไ้ิมและลิ้มลอเป็นอย่ามา
‘อ๊าาาา’
แ่เพียแ่ลมหายใอุ่นๆอิมบอที่รลไปบนลีบุหลาบ็ทำให้หิสาวราเสียระเส่าออมา
ิมบอม่อยๆูบลไป้าๆเพื่อให้มินีลายวามอายลและ่อยๆส่ลิ้นร้อนอนเ้าไปเ็บเี่ยววามหวานที่อยู่รหน้า
ิมบอม่อยๆเร่วามเร็วอลิ้นอนที่วัไปมาบนลีบุหลาบอหิสาว
มินีที่อนนี้อารมพรุ่พร่านใ้มืออนำผมอายนรัและโยสะโพเล็น้อยเพื่อให้ิมบอไ้แนบิเ้ามาอี
‘อ๊า อะ อือออออ’ มินีหลับาลเพราะวามเสียว่านที่ิมบอมมอบให้
ิมบอม่อยไล่มือไปามแนวหลัอมินีและไล่ลมาับสะโพ
ส่สัาให้มินียับสะโพอัวเอ้าๆ
‘อือออออ อ๊า บอมอ๊า’ มินีเร่ารยับสะโพอนเออย่าร้อนรน ทำให้ิมบอรู้แล้วว่านรัอนำลัะถึฝั่ฝันแล้ว ิมบอ่อยเลื่อนหน้าอนเอออมา และส่นิ้วี้และนิ้วลาอนใส่เ้าไปใน่อทาอมินีที่มีน้ำสีใสไหลเยิ่มออมาไปามอบสระน้ำ
‘อ๊ะ อ๊ะ’
ทันทีที่ิมบอยับนิ้วเ้าออเท่านั้น
มินี็ราออมาใ้มือำไปที่อบสระน้ำอย่าแน่น
‘ันะทำให้ทุๆอย่าอพวมันลายมาเป็นอันและเธอให้ไ้’
ิมบอพูและมอึ้นไปหาหน้าอสาวนรัที่อนนี้หลับาหันหน้าหนีไปมาเพราะวามเสียว
‘อ๊ะ อ่า อือออ แ่อ่า อย่าทำ
อื้อออ อะไรอืมมม หลานๆอะ อันนะะ อืมมมม’
มินีพูออมาไม่เป็นประโยเท่าไหร่แ่ฟัแล้ว็พอะเ้าใในวามหมาย
เธอพูออมาและราไป้วยในลำออัวเอัปาแน่นเพราะอนนี้เธอใล้ะถึฝั่ฝันแล้วมินียับสะโพอัวเอแรึ้นเพราะอนนี้มันใล้เ็มทีแล้ว ิมบอมเร่วามเร็วอนิ้วอนเอและ
‘อ๊ะะะะะ’
มีนีร้อเสียหลออมาร่าายระุสอสามรั้เป็นอันรู้ันว่าเธอไ้ถึที่หมายอย่าเรียบร้อยแล้วมินีลายมือที่ำไปบบนอบสระน้ำและอาารเหนื่อยหอบพร้อมทั้เม็เหื่อที่ผุึ้นมาามหน้าผาอเธอ
ิมบอม่อยเอานิ้วอนออมาแ่ว่า่อทาอมินี็ยัเ้นุบๆอยู่
‘ันะเอาทุอย่ามาเป็นอเราให้ไ้ี’ ิมบอพูและยัวอมินีให้ลมาในสระว่ายน้ำอีรั้
‘เธอเสร็แล้วเหรอมินีอา
ั่น่วยันหน่อยสิ’ ิมบอมระิบไปที่้าหูอมินี
และูบลไปามแ้มและริมฝีปานั้นอีรั้
ภายใ้แสันทร์สีเหลืออนนี้
้อเป็นพยานรัอันเร่าร้อนอายหิในสระน้ำนี้ที่ไม่มีท่าทีว่าะหยุลเลย
7.60 น.
เ็สาวผมยาวใส่เสื้อยืและาเยีนทรหลวมๆ
ยืนื้อ้าว้ม และอาหารสอสามอย่าอยู่ั่นล่าออนโหรู
‘อ้าวนั้นมันไอหมาิบะนี้หว่า’ ฮวาา ี้นิ้วออไปให้ฮานิมอาม
‘มึ็ไปว่าน้อมันไอสิโ น้อมันแ่ัวเล็เอ’ ฮานิพูพร้อมทั้เินรไปที่หิสาวที่รับอาหารานายอ
‘ื้ออะไรมามายน่ะฮวีอิน’ฮานิหยุและยืนอยู่้าหลัฮวีอิน
‘อ่าวพี่ฮานิ ไไลออนิ’ ฮวีอินหันหลัมาพบับฮานิและฮวาาที่ยืนอยู่้าหลั ‘มาทำอะไรที่นี้แ่เ้าอะ’
ฮวีอินถามพร้อมหยิบนมออาถุและับปาลไป
‘พวันมาหาไอมุนอะ
มีเรื่อ้อมาปรึษานิหน่อย’ฮานิยิ้มออมาเมื่อเห็นในสิ่ที่ฮวีอินทำ
‘เห็นม่ะๆไอนิันบอแแล้วว่าไอนี้อะมันเป็นิบะแปลายมา’ ฮวาาพูออมาพร้อมทั้ี้ไปที่ปาอฮวีอินที่ับนมปัอยู่
ฮวีอินส่สายาุมาให้ฮวาาและใ้มือหยิบนมปัออาปา
‘แล้วเธอมาทำอะไรแถวนี้อะ ไอิบะ’ ฮวาาถาม
‘มาเฝ้าเ้โไม่ให้เพื่อนอพวพี่ลืนเ้าไปในท้อไ’
ฮวีอินใ้มือที่เธอหยิบนมปัออมาาปาและใ้นมปัที่เธอพึ่ับไปเมื่อี่ี้ไปที่หน้าอฮวาาและฮานิ
‘รี๊ อ๊ายยย ไอพี่บ้า’ แ่ไม่ทันที่ะหมือล
ฮวาา็ับนมปัิ้นเล็ๆที่ฮวีอินี้มารหน้าอนทันที ฮวีอินใ้ฝ่ามืออนีไปที่แนอฮวาาทันที่ฮวาายิ้มออมาอย่าพอใที่ไ้แล้นรหน้า
‘อืม อร่อยีนะถึว่าทำไมิบะอบินนมปั
55555’
ทั้ฮวาาและฮวีอินสอนนี้เอหน้าันเมื่อไหร่ีันไ้ลอเลยหละ
ฮานิไ้แ่ยืนมอมือล่วระเป๋าาเยีนส์อนและอมยิ้มไป้วย
‘เรื่ออแ๊เหรอพี่นิ’ฮวีอินหันไปถามฮานิที่ยืนอยู่้าหลัเพราะอนนี้มืออเธอำลับีบอฮวาาอยู่
‘อืม ็ประมานั้นอะ’ ฮานิอบ
ถึแม้ว่าฮวีอินะพึ่ไ้มารู้ัับมุนบยอลและฮานิไม่นานแ่สำหรับฮวาานั้นเธอรู้ัมานนานพอสมวร
็ฮวาาเทียวามเทียวีบฮวีอินมาั้แ่มัธยม
นอนนี้มาถึมหาลัยแล้ว็ยัะีบอยู่ เธอึรู้เรื่ออพวเ้าไม่มาแ่็ไม่น้อย
เพราะฮวาาเปิใให้ฮวีอินทุๆเรื่อแม้ระทั้เรื่ออแ๊อพวเธอฮวีอิน็รู้
แ่็ไม่ไ้มาอะไร
‘ั้นึ้นไป้าบนันเถอะ
เอาอมาสิเียวพวพี่่วยถือ’ ฮานิบอฮวีอินทำให้ฮวีอินปล่อยมือออาฮวาา
และส่ถุอาหารให้ฮานิ
‘ุเป็นบ้าเลยไอหมาิบะอินุ’ ฮวาาเอามือับที่ออนที่แนิๆเพราะฝีมืออฮวีอิน
เสียิ๊๊ะัออมาาปาอฮวีอินและเธอ็เินนำทั้สอนไปที่ลิฟท์ออนโ
‘โอ๊ย ปวหัวัเลย’ เสียแหบแห้อหิสาวที่นอนอยู่บนเียนอน ยอน่อยๆลืมาอนึ้นเพราะพิษไ้ทำให้เธอปวไปหมทั้ัวและหัว้วยเหมือนับว่าหัวะระเบิออมาเลย ยอนระพริบาสอสามรั้และ็้อแปลใว่าห้อนี้เป็นสีำ
และ้าวอทุอย่าในห้อรวมไปถึเสื้อที่เธอใส่็เป็นสีาว
แ่แอ๊ะเมื่อวานเธอไม่ไ้ใส่เสื้อแบบนี้หนิ ยอนันัวลุึ้นมานั่
และมอไปรอบๆุ้นาับห้อห้อนี้ และ็พบับรูปถ่ายบนหัวเีย
สายาอยอนเปลี่ยนไปเป็นแ็ร้าวทันที่ที่เห็นรูปอมุนบยอล
ิสาวสบัผ้าห่มอออย่าแร
ละ็้อพบว่าอนนี้ัวเธอเอใส่เพียเสื้อยืสีาวและาเับัวสั้นสีเทาเท่านั้นแถมเสื้อใน็ไม่มี
เธอรีบลุึ้นยืนำมือแน่นนเล็บที่ิลบนฝ่ามืออเธอีล
‘อืม แ่อย่าให้ถึายนะฮามิน
พี่ยัอยาไ้้อมูลามันอยู่’
มุนบยอลที่ยืนุยโทรศัพท์อยู่ในห้อนั่เล่น
ยอนไ้ยินเสีย็รู้ทันทีเลยว่านไ้ลับมาอยู่บนห้อนี้อีรั้แล้ว ยอนเินย่ำเท้าออไป้วยวามโรธ
ถึแม้ว่าเินเไปเมาเหมือนนเมา็ามเพราะพิษไ้ทำให้หัวอเธอนั้นหนัอึ้ไปหม
ยอนเปิประูออไป
แร๊
‘อ้าว ื่นแล้วเหรอ’ มุนบยอลทัทายนรหน้าที่ำลัเินมาหาเธอ
‘เฮ้ยอะไรอเธอเนี่ย’ มุนบยอลที่อนนี้้มัวหลบฝ่ามืออยอนที่ส่ออมา
ยอนปล่อยฝ่ามืออนออไปหวัะให้โนเ้าที่หมายเ็มๆ แ่็้อผิพลาเมื่ออาารเวียนหัวอนทำให้ะเป้าผิ และัวเธอ็หมุนเพราะอาารมึนึทำให้อนนี้เธอมาอยู่ในอ้อมแนอมุนบยอลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
‘ทำบ้าอะไรอเธอเนี่ย ิมยอน’ มุนบยอลร้อปรามนในอ้อมแนอนที่ิ้นไปมาไม่หยุ
‘ปล่อยันนะไอนวยโอาสแมันนเลว
แมันน่ำ้า แมันวยโอาสอนที่ันเมา อนที่ันหลับแไ้ัน แมันเลว เลววววว
ปล่อยันนะไอบ้าาาา’
ยอนใ้เสียที่แหบแห้อนะโนและิ้นเพื่อที่ะให้หลุออาอ้อมแนอมุนบยอลที่ับเอาไว้้าหลั
‘นี่เธอ่วยใเย็นๆลหน่อยแล้วฟัที่ะ……’ไม่ทันที่มุนบยอละพูให้บประโย็้อเียบลเพราะยอนที่พูแทรึ้นมา
‘แมันเลว เลวที่สุแมันเลวทั้รอบรัว ไอรอบรัวาร’ ยอนพูประโยที่ทิ่มแทิใอมุนบยอลอย่าั มุนบยอลับัวยอนเหวี่ยเ้ามาประันหน้าับเธอ เธอสุะทนับอารม์อนรหน้าเหมือนัน เธอ็เป็นมนุษย์นหนึ่ที่มีอารม์โรธเหมือนัน
‘ใ่ันมันาร แล้วทำไมหล่ะ
ใ่ันมันเลว ันมันเลว’
มุนบยอลเือึ้นมา และะอใส่ยอนไป มันยิ่ทำให้ยอนโรธมาึ้นไปอี ยอนสบั้อมืออนออามุนบยอลไ้และ
เพียะะะะ เสียฝ่ามืออยอนที่บลไปบนแ้มอมุนบยอลนหน้าอเธอหันไปามแรบ
มุนบยอลหันลับมาพร้อมวาที่แ่ำอเธอ
‘ในที่สุแ็ยอมรับแล้วใ่ไหมว่าเป็นน่าพ่ออัน
แมันเลวเลววววไอเลววว’ ยอนไม่พูเปล่าระมำปั้นอนลไปที่ัวมุนบยอลทันที
มุนบยอลไม่ไ้อบอะไรลับมา ไล่ว้าำปั้นอยอนที่ระมทุบมาที่ัวอเธอ
‘หยุเี๋ยวนี้นะ!!! ิมยอน’ มุนบยอลึ้นเสียใส่เพราะเธอ็มีอารม์ึ้นมาแล้วเหมือนัน
‘ันะ่าแไอาร’ ยอนทุบไปแรึ้น
‘แ่า พะ อุ๊บส์’ เสียอยอนเียบลทันทีที่มุนบยอลประบปาอนลไปที่ริมฝีปาบาอนรหน้า
มุนบยอลไม่ไ้รุล้ำอะไรยอนเพียแ่ใ้ริมฝีปาอนปิปาอนรหน้าไว้แ่นั้น
ปี๊บปี๊บปี๊บๆ
เสียแป้นัวเลหน้าห้อ
‘พี่มุนัน เฮ้ยเ้โ’เสียอฮวีอินที่ใับสถานาร์รหน้าอนที่เห็นพี่สาวทั้สออเธอำลัะรวมร่าันอยู่แล้ว
‘โอ่วเย้ยยยยยยยย’ เสียอฮวาาและฮานิที่ัึ้นทำให้มุนบยอลปล่อยัวเอออายอน
‘แ!!! แมันนเลว’ยอนเมื่อไ้เป็นอิสระามุนบยอล็ใ้ำปั้นอเธอระมทุบไปที่ัวอนรหน้าอีรั้
‘เ้ เ้พอแล้วๆๆ’ ฮวีอินที่รีบวาอลบนพื้นวิ่ไปห้ามพี่สาวนสนิทอนที่เหมือนว่าอนนี้ำลัะลายไปเป็นยัษ์ที่ะเหยียบทุนที่วาหน้าให้มิน ฮวีอินทั้ลาทัุ้ยอนให้เ้ามาในห้อนอนและปิประูล็อลอนลและยืนวาประูเอาไว้
ยอนวิ่ไปหมายะเปิประูนั้นอีรั้แ่็้อล้มลไปบนพื้นและร้อไห้ออมา
‘เ้ เ้เป็นอะไรร้อไห้ทำไม’ ฮวีอินนั่ลสวมอพี่สาวอเธอ ยอนร้อไห้ออมาและพูไม่เป็นศัพท์
‘พี่มัน่ายเอ พี่มันใ่าย
พ่อะยอโทษ’ ยอนร้อไห้ออมาและสวมอฮวีอินไว้แน่น
‘เ้โ
หยุร้อ่อนนะันว่าเ้เ้าใอะไรผิแล้วนะ’
ฮวีอินพูในะที่อไป้วย
‘ฮวีอินอา
พี่เสียทุอย่าให้นเลวแบบมันไปหมแล้ว ฮืออออ’
ยอนปล่อยโฮออมาอีรั้
ฮวีอินลายอออ
และับไหล่อยอนให้เยหน้ามาหาเธอ
‘ันว่าเ๊เ้าใผิแล้วหล่ะ’ ฮวีอินพูออมาและส่ยิ้มน้อยๆออมา ยอนหยุารสะอึสะอื้นอนและมวิ้วเ้าหาัน
‘ทำไมเธอถึยิ้มหล่ะฮวีอินอา
ันโนไอเลวนั้นมันระทำนะ’ ยอนถามน้อสาวอเธอและใ้มือปาน้ำาออ
‘ือ....พี่มุนเ้าไม่ไ้ทำอะไรเ้เลยนะ
ไม่ไ้ทำอะไรทั้นั้นเลย’
ฮวีอินพูและส่ยิ้มอนเพื่อทำให้พี่สาวสบายใึ้น ยอนไม่เ้าใในสิ่ที่ฮวีอินบอ
‘็นที่ทำอะ....ือันเอ’ ฮวีอินยิ้มนเห็นลัยิ้มที่้าแ้มอเธอ
ยอนใและเยิบออห่าาน้อสาวอนทันที
‘เฮ้ยๆไม่ใ่ทำแบบน้านเ้ ือหมายถึว่าันเป็นนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เ้อะไรแบบนี้่าหาเล่า’ ฮวีอินยิ้มออมาและยืนึ้นเินไปพยุพี่สาวอนให้ลุึ้นมานั่บนเีย
‘็เมื่อวานพี่มุนเ้าโทรหาันอนี2ี3อะว่าให้มาูเ้หน่อยเพราะเ้เป็นไ้ ัน็เลยรีบมาไแล้ว็เห็นเ้ับพี่มุน
เปียไปทั้ัว็ใเลยรีบมาเปลี่ยนผ้าให้เ้ไ’ยอนั้ใฟัในสิ่ที่ฮวีอินบอนเอ
ริสิเมื่อวานเราโนุ่มยิหนิ แล้ว็ีะไอเลวนั้น้วย ยอน่อยๆิว่าเรื่อมันเป็นยั และหันไปสสายาให้ฮวีอินที่นั่อยู่้าๆ ฮวีอินรู้ไ้ทันทีว่าพี่สาวนสนิทอนำลัะถามอะไร
‘อ่อพี่มุนนะเหรอ ็เห็นัวเปียัน็เลยไล่ให้ไปอาบน้ำ และพี่เ้า็นอนที่โฟา้านอนะเพราะว่าเ้นอนในห้อนี้ับันพี่เ้าเลยอาสาไปนอน้านอไ’ ฮวีอินอบำถามาสายาอยอน
ยอนิในใว่าอย่าน้อยัน็ไม่ไ้เสียัวให้นเลวแบบนั้นเป็นรั้ที่สอละนะเมื่อไ้ยินแบบนั้น็สบายใึ้นมาหน่อย
แ่มัน็หัลบับทิิในใอเธอที่ว่ามุนบยอลเป็นน่าพ่ออเธอไม่ไ้
‘แล้วเมื่อี้ไ้ใ้ลิ้นป่าวอะไอมุน’ ฮวาาพูหยอล้อมุนบยอลที่นัุ่มมับัวเอเพราะพิษไ้อยู่บนโ๊ะอาหาร
‘มึ็ไปแล้มันไม่เห็นเหรอสภาพเหมือนศพอยู่น่ะ’ ฮานิเอ่ยปาห้ามฮวาาที่อบแวมุนบยอลเป็นประำ
‘็แหมอยาให้มันยิ้มไ’ ฮวาาเินไปบบ่ามุนบยอลที่นั่อยู่
แร๊ เสียห้อนอนเปิออ
‘ันออไป้านอนะ’ ไม่ทันที่ฮวีอินและยอนะ้าวออมาาห้อนอน
มุนบยอล็ลุึ้นและเินไปว้าุแรถอนและเินออาห้อไป
‘เฮ้ยไอมุนะไปไหนวะ ไม่ิน้าว่อนเหรอ’ เสียฮวาาที่พูามไล่หลัอมุนบยอลที่ปิประูล
‘เป็นอะไรอมันวะ’ ฮานิพูึ้น ‘พี่มุนไปไหนอะพี่’ ฮวีอินถามฮานิและฮวาาที่ยืนแะถุ้าว้มอยู่
‘ไม่รู้อะเี๋ยว็ลับมามั้
มันอบแวบไปแวบมาแบบนินาอะ’
ฮวาาพูิลให้บรรยาาศีึ้น
‘นั่่อนสิพี่โล่าร์’ ฮานิพูพร้อมทั้ว่าาน้าว้มที่ฮวีอินื้อมาลบนโ๊ะ ยอนที่อนนี้สบลแล้วยอมนั่ลโยีเพราะว่าแรอัวเอแทบะไม่เหลือแล้วเป็นไ้็เป็นและยัไม่มีอาหารอะไรถึท้อเลยั้แ่เมื่อเย็นวานนี้ พลัาน็ใ้ไปับเหุาร์เมื่อี้นหมแล้ว
‘ว่าแ่พี่โล่าร์มาที่นี้ไ้ไอะ
ปิไม่เยเห็นไอมุนพาใรมาที่นี้นะนอานที่มันสนิทๆ้วยอะ’ฮวาานั่ลพร้อมับนม่าๆที่ัใส่านมาอย่าี
ยอนไม่ไ้อบอะไรเพียแ่ั้าว้มใส่ปาอนเอเท่านั้น
ถึแม้ว่ายอนะไม่อบมุนบยอลแ่สำหรับฮานิและฮวาาแล้วพวเธอ่อน้าที่ะสนิทันเพราะฮวาาอบมาหยอฮวีอินึไ้เอันอยู่บ่อยๆและฮานิ็ิสอยห้อยามฮวาามาอยู่บ่อยๆ้วย
ึทำให้พวเธอสนิทันโยปริยาย
‘ือพี่มุนเ้าไปเอเ้โยืนาฝนอะเลยรับมา้วย’ ฮวีอินอบแทนพี่สาวอนเมื่อเห็นสายาอฮวาาที่อยาไ้ำอบ
‘อ่อ อ่าๆ
ินเยอะนะพี่โะไ้ไม่เี้ยแบบไอิบะอินุ’ ฮวาาพูและยยิ้มไปที่ฮวิอิน
‘เอะ ไอไลออนิ ัวโายหล่ะ’ ฮวีอินที่อนนี้ไ้่อสรามบนโ๊ะอาหารับฮวาาอีแล้ว
‘พี่โล่าร์ไอมุนมันเป็นนีนะะ
พี่ลอเปิใให้มันหน่อยละันนะ’ฮานิพูเสียเบาแ่ยอน็ไ้ยินเพราะว่าเธอนั่้าัน
ฮานิพูและลุึ้นเินไปที่ห้อนั่เล่น เพราะี้เลียฟัิบะับไลออนิทะเลาะัน
ยอนไ้ยินในสิ่ที่ฮานิพูแ่็ไม่ไ้อบอะไร ั้าว้มเ้าปาพลานึในใว่าสิ่ที่นทำลไปรุนแรเินไปหรือเปล่า ทั้ๆที่ะไประทืบเ้าแ่ันโนลอบยิแถมยั้อให้เ้ามา่วยอี แถมยัให้นอนพัไ้ ถ้าหาว่าเป็นนเลวริๆะ่าเธอไปั้แ่ที่โรแรมแรมแล้ว
‘เ้ เ้โ เ้ย’ฮวีอินเรียเมื่อเห็นว่า้าว้มในานหมแล้ว
‘นั่เหม่ออะไรหนะเ้ ันเ็บไปล้าละนะ นั้นยาะน้ำิน้วย’
‘อืมๆ’
ยอนอบเสียใลำอเพราะเสียอเธอแทบะไม่มีแล้ว
ไลน์น์น์น์น์
‘แโอเไหมไอมุน’ ฮานิ
‘อืมโอเ อทำธุระ่อนแล้วเี๋ยวลับไปประุม’ มุนบยอล
‘ ok ’ฮานิ
ฮานิรู้ีว่ามุนบยอลไม่โอเ
อนนี้ะิอะไรไปไลนร้อไห้ี้มูโป่ไปแล้วแหละแ่ฮานิ็ไม่ไ้อยาะาั้นอะไรมาเพราะเธอรู้ีว่ามุนบยอลไม่ยอมให้ใร็ามเห็นน้ำาอเธอแน่
รถยน์สีำทั้ันอลที่แม่น้ำที่ไหนสัแห่
เสียอรถน์ับล
พร้อมับร่าอหิสาวผมสีเทาที่พิหลัลับเบาะนับหลับาลและปล่อยให้น้ำาอเธอไหลลมาอาบแ้มทั้สอ้า
มุนบยอลัปาอัวเอแน่นปล่อยให้น้ำาไหลลมาอย่าไม่มีสิ้นสุ
ในหัวิแ่ำที่ยอนพู ‘ันมันเลวมาเลยสินะ’มุนบยอลพูออมาและปล่อยโฮออมาอย่าห้ามไม่อยู่
ั้แ่เหาร์วันนั้นวันที่พ่ออยอนถูลอบสัหาร
วันที่เธอโนราหน้าว่าเป็นน่า
เพียแ่ล้อวรปิับภาพอเธอไ้ในอนที่เิเหุยิึ้น
เพียแ่นั้นเอมุนบยอล็ถูเรียว่าเป็นลูอารมาโยลอ
ไม่ใ่ว่าเธอไม่รู้สึหรอนะที่มีนเรียเธอแบบนั้น แ่มันไม่ริเลยัอย่า
เธอไม่ไ้เป็นนทำ
พ่ออเธอไม่ไ้เป็นนสั่และน้าอเธอ็เป็นแ่เมียเ็บแ่ไม่ใ่นสั่เ็บัหน่อยทำไม่ถึ้อล่าวหาันแบบนั้น้วย
ทำไมถึ้อมอรอบรัวเธอในแ่ร้ายแบบนั้น้วย
หรือเพียเพราะว่ารอบรัวอเธอเป็นมาเฟียทุๆนเลยมอในแ่ร้ายแบบนั้น
ทั้ๆที่มันไม่ใ่วามริเลยสันิ เธอปล่อยโฮออมาำหมัแน่นทุบไปที่พวมาลัยรถหรูสอสามรั้เพื่อระบายอารม์อัวเอ
เธอเป็นพวที่อบิอะไรนเียวแ่ ไม่ใ่นที่ะเ็บำพูอใรมาใส่ใแบบนี้
แ่มันแ่าับยอน
ที่ไม่ว่ายอนะพูอะไรออมามัน็เหมือนมีที่ทิ่มแทใอเธอมาโยลอ
มุนบยอล้มหน้าลับพวมาลัยปล่อยน้ำาให้ไหล่ไปแบบนั้นนหลับโยไม่รู้ัวอาะเป็นเพราะพิษไ้้วยเลยทำให้หลับไป
ไลน์ไลน์ไลน์ไลน์
เสียไลน์อมุนบยอลัเือนึ้น เธอับโทรศัพท์ึ้นมาู
‘ายยัอะ
ะให้ทำอะไรในานวันแรีว่ามา’ ฮวาา
‘ระเพาะปลา หรือหูลามน้ำแ’ฮานิ
‘ยัไม่าย’ มุนบยอล
‘อ้าว
็นุ่าายแล้วสะอีเห็นหายไปั้นาน’ ฮวาา
‘ลับมาไ้แล้วลูที่บ้านให้อภัยแล้วนะ’ ฮานิ
มุนบยอลเยหน้าูที่นาฬิาิิอลอรถ
11.15น. นี้เราเผลอหลับไปอนไหนเนี้ย
มุนบยอลบ่นในใ
‘อืมำลัลับละ’ มุนบยอล
เธอวาโทรศัพท์ลแล้วหันไปหยิบวน้ำที่อยู่หลัเบาะยึ้นื่มอย่าระหายเพราะอแห้และร่าายเสียน้ำไปับน้ำา ปลเบรมือรถและถอยหลัออไปมุ่หน้ารไปที่อนโอนเอ
‘เ้ เ้โถึบ้านแล้ว’ ฮวีอินใ้มือสะิที่ไหล่อพี่สาวนสนิทที่นอนหลับอยู่เบาะ้าๆ
‘ถึแล้วเหรอ’
ยอนพูออมาเสียแหบแห้ ‘อบในะฮวีอินอา’
ยอนพูและเปิประูรถอนออไปแ่็้อะัและับประูรถเอาไว้แน่นเพราะอาารมึนที่ยัไม่หาย
‘ันว่าเ้ไม่ไหวแน่เลยอะ’ ฮวีอินมอูพี่สาวและโทรศัพท์ไป้วยพร้อมเินลไปพยุยอนให้เินเ้าบ้านอเธอเอ
‘ไอโ’
เสียหวานแหลมอโรัาประูหน้าบ้าน ยอนเ้ัวึ้นมาาโฟา็เห็นโรวิ่เ้ามาหานที่นอนป่วยอยู่
‘แเป็นไบ้าอะ
ทำไมหน้าาาูเหมือนอมบี้ในรถไฟอปูานแบบนี้’
โรใ้มือพลิหน้ายอนไปมาๆ
‘็เ้โออไปเล่นน้ำฝนมาอะสิเ้โ’
ฮวีอินะโหน้าออมาาห้อรัวเพื่ออบำถามอโรแทนยอนและหายลับเ้าไปในรัว
‘แอบันมาเลยนะไอยว่าแับน้อบยอลสุหล่อนนั้นอะมีอะไรัน’ โรเบาเสียอเธอลเพื่อที่ะไม่ให้ฮวีอินไ้ยินในสิ่ที่เธอพู
‘แะโหใร็โหไปแ่แโหันไม่ไ้
อบันมาะีีว่าเรื่อนี้มันเี่ยวอะไรับแและน้อสุหล่ออัน’ โราั้นยอนที่อนนี้นอนแผ่ลไปบนโฟาัวยาวในห้อนั่เล่น
‘ผลไม้มาเสิร์ฟแล้ว้า’ ฮวีเินออาห้อรัวพร้อมานที่มีผลไม้หลาหลายอย่า
‘ไอโ
แ๋วบ้านแเนี่ยหน้าุ้นๆนะ’
โรพูและเอื้อมมือไปหยิบแโมออมาาานและใส่เ้าปา
‘อีแ๋วที่ไหนะสวยแบบนี้ไม่ทราบะเ้โ’
ฮวีอินวาานผลไม้ลบนโ๊ะัวเล็และยมือึ้นมาเท้าสะเอวเป็นเิอลๆโร
Too late too late เสียโทรศัพท์ัึ้นในระเป๋าาเอฮวีอิน
‘ะ อ่อไ้ะเียวหนูะรีบไปะ’ ฮวีอินวาสายลและหันไปบอพี่ๆอเธอที่หยิบผลไม้เ้าปา
‘ัน้อลับไปบ้านแล้วอะเ้ๆ้า
พ่อโทรามแล้ว’ ฮวีอินบอพี่ๆอเธอ
‘อือๆ รีบๆลับบ้านนะฮวีอิน’ โรพูและหยิบแโมิ้นให่เ้าปา
‘อบุนะฮวีอินอา’ ยอนันัวลุึ้นนั่และหันไปส่ยิ้มหวานให้น้อสาวนสนิทอเธอ
และ็เห็นรอยยิ้มที่มีลัยิ้มอฮวีอินส่ลับมา ฮวีอินึอัวลับ
บรื้นนนเสียรถแล่นออไป
‘ืนนี้ันะนอนับแ’ โรพูพร้อมับใ้มือเลื่อนหน้าอมือถือไปมา ‘ห่ะ’ ยอนอุทานออไป
‘ไม่้อ็ไ้แันไม่ไ้เป็นอะไรแล้ว’ ยอนอบโรไปเพราะิว่าะลำบาเพื่อนอเธอ
‘ันไม่ไ้เป็นห่วแ
ันแ่อยารู้เรื่ออสุหล่ออันย่ะ’โรเยหน้าึ้นาอสี่เหลี่ยมและยิบาหนึ่้าให้ยอน
‘ไอเรา็นึว่าเป็นห่ว เอะ’ยอนส่เสียออมาทำให้โรอมยิ้มับอาารอเพื่อนเธอ
‘เออ็เป็นห่วนั้นแหละ
แถมบ้านแ็ไม่มีใรอยู่้วยเี๋ยวถ้าเิล้มหัวแึ้นมา ายไปเป็นผีมาหลอัน
ัน็้อไปทำบุให้แอีอะิ ริไหม’
โรพูแหย่ยอนที่ย่นปานะถึมูอยู่แล้ว
‘แล้วแม่ับน้อแลับมาวันไหนอะ’ โรหันลไปให้วามสนใับอสี่เหลี่ยมอเธอ่อ
‘พรุ่นี้อนเย็นๆอะ’ ยอนิ้มมะม่วในานผลไม้เ้าปา
‘แล้วไอเรื่อที่ยิันที่โรแรมแอะ’ยอนสะุ้เล็น้อยเมื่อโรถามำถามนี้ออมา
‘แรู้ไ้ไ’ยอนถามเพื่อนอเธอที่โทรศัพท์อยู่
‘ลืมแล้วเหรอว่าพ่อันเป็นำรว’โรพูแ่็ไม่ไ้หันมาสนใับสีหน้าอยอนในอนนี้
พ่ออโรเป็นำรวั้นผู้ให่ถึแม้ว่าะไม่ไ้ให่อะไรมามายแ่็สืบสวนทำีสำเร็ไปไ้หลายีบาี็ไ้พ่ออโรนี้แหละที่ไีไ้นไ้ลหน้าหนึ่อหนัสือพิมพ์มาหลายีแล้ว
ถ้าโรหันมาสนใับสีหน้าอยอนอนนี้สันิเธอะเห็นไ้ว่าหน้าอยอนเรียนิ้วทั้สอ้านันเหมือนับว่ามีใรเย็บิ้วให้ิันอย่านั้นแหละ
ความคิดเห็น