คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : V
โรแรมหรูแห่หนึ่ในย่านนี้
ิ๊เสียอลิฟท์ัึ้นและเปิออ
ั้นที่32
ั้นที่เือบะอยู่บนสุอโรแรม หิสาวหน้าาสวยหุ่นี
เินออาลิฟท์มา้วยรอเท้าส้นสู หยุอยู่่อหน้าายหนุ่มที่ใสุ่สูท10นที่ยืนเรียรายอยู่่อหน้า
‘ห้ามให้มันรู้ัวเ็านะ’ เธอสั่ายหนุ่มเหล่านั้น้วยเสียแ็
ายหนุ่มพยัหน้าลและเินออไปามุ่าๆอึเพื่อหลบให้พ้นสายาอใรบาน
‘ฮวีอินอา
พี่ถึหน้าโรแรมแล้วนะ’ มุนบยอลส่้อวามบอฮวีอิน
‘อื้อ พี่ึ้นมาเลยที่ั้น 32 นะ’ ฮวีอินอบ้อวามในโทรศัพท์อเธอพร้อมทั้ีบเส้นมาม่าเ้าปาและวาโทรศัพท์ล หันไปสนใให้ับีรีส์เรื่อโปรในอสี่เหลี่ยมรหน้า
ทำไมถึนัมาที่แบบนี้นะ มุนบยอลิในใว่าทำไมฮวีอินถึนัเธอมาในที่แบบนี้ แ่็ไม่ไ้ิอะไรมา
เพราะฮวีอินให้เหุผลว่า อาหารอที่นี้อร่อย
มุนบยอลรมาหยุอยู่ที่หน้าลิฟท์และลไปบนแป้นัวเล 32
ิ๊ เสียลิฟัึ้น มุนบยอลเินออาลิฟท์และเินไปามทาเิน เอับห้ออาหารที่ไม่ให่และไม่เล็มาแถมมีบาร์นาย่อมๆอี้วยแถมไม่มีนเลยสัน
สถานที่็ูเป็นส่วนัวเพราะเป็นห้อเี่ยว
สามารถมอออไปเห็นวิว้านอไ้รอบทิศทา และหิสาวผมยาวที่นั่หันหลัให้เธอ
‘เฮ้อ เธอิะทำอะไรันนะ’ มุนบยอลแ่เห็นหลัอหิสาว็ถอนหายใออมา
เพราะเธอรู้ว่านที่นั่อยู่นั้นือ ิม ย อน หิสาวที่เลียเธอเ้าไส้
มุนบยอลเินรไปที่โ๊ะที่ยอนนั่อยู่แ่ไม่ทันที่ะเินไปถึ็้อเอับผู้ายสอนที่เ้ามาล็อแนเธอเอาไว้า้าน้าทั้สอ้านและพยายามับมืออมุนบยอลเอาไว้้านหลั
แ่เธอ็ไม่ไ้ัืนแ่อย่าใ
‘นั่ลสิ’
ยอนบอับมุนบยอลที่โนล็อมือเอาไว้ มุนบยอลนั่ลแ่็ไม่ไ้พูอะไร
‘ใล้าีหนิที่มาที่แบบนี้นเียว’ ยอนยยิ้มมุมปา
‘ัน็ไม่ิว่าเธอะเป็นนนัันมาหนิ
ยอนอา’ มุนบยอลพู้วยน้ำเสียนิ่ๆ
‘อย่ามาเรียันแบบนั้นนะ มุน
บยอล อี!! เราไม่ไ้รุ่นเียวัน่วยให้วามเารพัน้วย’ ยอนทุบฝ่ามือลบนโ๊ะและะอใส่มุนบยอล แ่มุนบยอล็ไม่ไ้อบอะไรลับมาและไม่ไ้มีท่าทีที่เหมือนว่าะลัวยอนหรือายในุสูทที่ับไหล่อเธอเลยแม้แ่น้อย
‘เอาเลยสิเธออยาทำอะไร็เิเอาที่เธอสบายใเลย
ิม ย อน ถ้าเธอทำลไปแล้วมันทำให้เธอหายโรธหายแ้นในเรื่อนั้นไ้็เิเลย
แ่อแ่อย่าเอาวามโรธอเธอไปลับรอบรัวอัน’
มุนบยอลพูออมา มันยิ่ทำให้ยอนโรธเ้าไปอี
ยอนลุึ้นยืนและหันไปสั่ายในุสูทเป็นสัาว่าระทืบมันะเอาให้ายาีนไปเลย
ายหนุ่มับมุนบยอลให้ลุึ้นยืน
ปิ๊ววววว เพล้ ปั อั อึ
ไม่ทันที่ะไ้ัารับมุนบยอลายหนุ่มในุสูทที่ยืนอยู่้าๆยอนที่ำหมัเรียมะ่อยไปที่มุนบยอล็ลมลไปับพื้นทันที
ยอนใัวแ็ทื่อับสิ่ที่อยู่รหน้า
มุนบยอลเห็นแบบนั้น็ว้ามืออยอนให้วิ่ไปหลบหลับาร์นาย่อมๆ
เพล้ๆ เพล้ๆๆ
เสียอระสุนที่ทะลุหน้า่ามา มัน่าออไปาเสียปืนธรรมา็รที่เสียมันเียบว่าเท่านั้นึ่มุนบยอลเาไ้ไม่อยาเลยปืนุ่มยิที่ใส่ท่อเ็บเสียนั้นเอ
ยอนพยายามสะบั้อมืออนออามืออมุนบยอลแ่็ไม่ไ้ผล
‘อยาายหรือไ อยู่เยๆสิ’ มุนบยอลหันไปบอยอนที่พยายามะแะมืออนออ
‘ถึันะายันอายนเียว
ีว่าายับรอบรัวารอย่าเธอ’
ยอนพูไป้วยพยายามใ้มือแะไป้วย
‘นี้!!!’
มุนบยอละอยอน ‘่วยหยุแ้นสันาทีไ้ไหม ห่ะ’ มุนบยอลเริ่มหมวามอทนลับนที่หลบอยู่้าเธอ
‘ุหนูเป็นอะไรไหมรับ’ เสียายหนุ่มพูออมาทาประู
แ่็เ้ามาไม่ไ้เพราะว่ามีระสุนยิเ้ามาเรื่อยๆนอนนี้ระพรุนไปหมแล้ว
‘ถ้ามี่อุหนูหนีไป่อนนะรับรถพวเราออยู่ั้นล่ารอรับุหนูอยู่
มันอาะมีพวนั้นุ่มอยู่้าล่า โอ๊ย อึ’
เสียอายหนุ่มาๆหายๆเพราะว่าเ้าโผล่ัวมาบอุหนูเลยโนระสุนยิเ้าที่ไหล่
‘เพราะเธอใ่ไหมเธอพานมาุ่มยิัน
เธอมันเล่นไม่ื่อ’
ยอนะอใส่มุนบยอลและใ้ปาัไปที่มืออมุนบยอลนมุนบยอล้อปล่อยมืออัวเอออ
‘โอ๊ยยย ทำบ้า….. เฮ้ย ิมยอน’ ไม่ทันที่ะพูบยอน็รีบวิ่ออไปทาประูหลั
มุนบยอละวิ่ามออไปแ่็้อะัเมื่อมีระสุนสาเ้ามา
‘โธ่เว้ยยย’ มุนบยอลสถบออมาอย่าหัวเสีย
มุนบยอลใ้มือล้วลไปที่ระเป๋าหลัอนหยิบมีพที่เธอมัะพิัวไว้เสมอมีพเล่มเล็ที่ถึะเล็แ่มมาๆ เธอับมีพออมาและเล็รไปที่แผไฟฟ้าอห้อที่อยู่ไม่ใล้ไม่ไลารัศมีอัวเธอนั
มุนบยอลหายใเ้าอย่ามีสมาธิและว้ามีออไป
ฟึ่บบบบบ
ไฟในห้อับลนหมและเสียปืน็เียบล
มุนบยอลสบัหวะึไ้รีบวิ่ออไปามทาที่ยอนวิ่ออไป
ยอนเมื่ออาลีฟท์ไ้็รีบวิ่ออไปทา้านหลัอโรแรม
ทำไมเธอึรู้ทานะเหรอ็เพราะโรแรมนี้อยู่ในเรืออแม่เธอนั้นเอเธอึรู้ัแปลนอโรแรมเป็นอย่าี
ยอนวิ่ไปนเือบะถึรถอเธอที่ออยู่มีายในุสูทยืนรอรับเธออยู่แล้ว
ปั! ปั! เสียปืนัึ้นสอรั้ทำให้บอิ้าร์อเธอล้มลไปที่พื้นทันที
‘นั้นไผู้หินนั้น ัารเธอะ’ ายที่ถือปืนอยู่มีผ้าปิปาเผยให้เห็นแ่ลูาสอ้าเท่านั้น
ยอนใและรีบวิ่ไปหลบรเสาในโรอรถ
‘ันะมา่านอื่นแ่ับโนนอื่นมาาม่าันะเอ ิมยอนเธอนี้ทำบุไม่ึ้นเลยริๆ’ยอนิในใว่าวันนี้เธอไ้ายอย่าแน่นอน
แ่อยู่ๆ็มีบานวิ่มาประิัวอเธอยอนใหลับาสนิทะร้อออมาแ่็ร้อไม่ออเพราะนที่มาประิัวเธอนั้นใ้มือเรียวปิปาอเธอเอาไว้
‘อื้อออออ อื่ออออ’ยอนพยายามส่เสีย
‘อย่าันะไม่ั่นเราไ้ายทั้สอนแน่’ มุนบยอลที่อนที่ใ้มือปิปาอยอนยืนประันหน้าับหิสาว
หน้าอทั้สอนอยู่ห่าันแ่ไม่ี่เ็น ถ้าะพูให้ถูือห่าันแ่ลมหายใอุ่นๆเท่านั้น
ยอนลืมาแ่เห็นหน้าอมุนบยอลที่สูว่าเธอไม่มาเท่านั้น พยายามะิ้นแ่็้อเียบเมื่อไ้เสียฝีเท้าอนสอสามนเินมา
‘ฟัันนะถ้าเธออยารอออไปหาแม่อเธอ เธอ้อฟััน’
มุนบยอลพูเสียเบาเหมือนระิบแ่มัน็ทำให้นสอนที่ยืนปลายมูนันนั้นไ้ยินอย่าัเน
‘รอันรนี้ อย่าไปไหนเ็า
เ้าใไหมิมยอน’
มุนบยอลพูออไปและเยิบัวะโหน้าออไปเล็น้อยให้พ้นเสาอโรรถั้นใ้ิน
‘ยอนพยัหน้า’ เพราะว่าัวเธอเอ็ิไ้ว่าถ้าเธอไม่อยู่แล้วใระูแลแม่และน้อๆ
ถึแม้ว่าเธอะไม่อบนรหน้าแ่็้อยอมทำามวิธีอมุนบยอลเพราะเธอ็ลัวายเ่นัน
มุนบยอลวิ่ออไปามอึและอรถ่าๆ
และใ้มืออน่อยไปที่ระอรถันหนึ่
ใ้แรไม่มานัแ่พอทำให้เสียสัาอรถัึ้นเท่านั้น
เสียสัารถัึ้น
นร้ายที่เินถือปืนมา
ำลัะเ้าใล้เสาที่ยอนหลบอยู่็้อหันไปให้วามสนใับเสียอสัารถที่ั
‘เฮ้ยๆทานั้น’ เสียายนหนึ่พูึ้นเสียฝีเท้าวิ่ออไปทาที่สัาอรถัึ้น
เอี๊ย
เสียรถสีำเ้มันหนึ่หยุร้าๆเสาที่ยอนหลบอยู่
‘ึ้นมา เร็ว’ มุนบยอลลระลและเรียยอน
ยอนรีบึ้นไปนั่บนรถและรถ็แล่นออไปทันที เมื่อออมาาั้นใ้ิน็้อพบับท้อฟ้าที่มืสนิทล
มีเพียแสไฟอเสาไฟภายนอเท่านั้นที่สาส่อเ้ามาในรถ ทั้สอนไม่ไุ้ยอะไรันมานลอทา
แปะ แปะ แปะ เสียเม็ฝนที่ลบนหลัารถสีำสนิท และแรึ้นเรื่อยๆโยไม่มีท่าทีว่าะหยุลเลย
มุนบยอลลวามเร็วอรถลเพราะลัวว่าะเิอุบัิเหุ มุนบยอลหันไปูยอนเป็นระยะๆ มุนบยอลิว่ายอนน่าะใับสิ่ที่เิึ้นเมื่อี้ไม่มา็น้อยเพราะเธอเียบไปั้แ่ที่ึ้นรถมาและไม่ไุ้ยอะไรเอาแ่หันออไปมอนอหน้า่าอย่าเียวเลย
รถแล่นไปามถนนที่อนนี้ไม่มีรถวิ่อยู่เลยสััน เพราะมันึมาแล้วึเินว่าที่ะมีรถวิ่อยู่บนถนน
อาะมีแ่ันสอันที่วิ่สวนไป็แ่นั้น
ยอน
ยัใับเรื่อที่เิึ้นเมื่อี้ทั้หวาลัวและใเหุาร์เมื่อี้มันทำให้เธอนึถึเรื่อราวที่เิึ้นรั่เธอยัเป็นเ็
เรื่อราวที่เี่ยวับพ่ออเธอ เรื่อราวที่เธอเห็นว่าพ่อะไม่หวนลับมาอี
ยิ่ิ็ยิ่ทำให้อารม์อยอนิ่่ำล
Wooo ho woo hooo เสียโทรศัพท์ัึ้น
‘ุหนูอยู่ไหนรับพวมันไปแล้ว’ เสียปลายสายถามมา
‘ันปลอภัยีไม่้อเป็นห่วเียวันลับบ้านเอ’ ยอนอบลับไปและวาสายล
(แนะนำให้เปิเพล rain อนอ่าน้วยนะมันะไ้มีบรรยาาศ้วย)
‘ันะลรนี้’เสียที่เย็นและนิ่อยอนที่เอ่ยึ้นทำลายวามเียบภายในรถสีำ
‘แ่ฝนมันยัอยู่นะ’ มุนบยอลอบในะที่หันไปูถนนอยู่
‘ันไม่อยาอยู่ใล้ันรอบรัวที่่าพ่อัน’ ยอนอบและหันไปทามุนบยอล มุนบยอลอรถทันทีที่ไ้ยินประโยนั้นอยอน แ่ไม่ทันที่มุนบยอละพูอะไรออไป ยอน็ไ้เปิประูรถและลไปารถแล้ว
ฝนที่ลมาแรและแรึ้น
ทำให้มุนบยอลเป็นห่วและรีบเปิประูรถเินามยอนและใ้มืออเธอว้าแนหิสาวรหน้าไว้ให้ลับมาเผิหน้าันน
‘อย่าทำแบบนี้สิ ยอนอา’ มุนบยอลพูแ่ับเสียอฝนที่หนัึ้นเรื่อยๆ
เสื้อผ้าและผมอทั้สอนอนนี้เปียปอนไป้วยสายฝนที่ลมาอย่าหนั
ยอนสะบัมืออมุนบยอลอออย่าแรและเินไปามถนนแ่็้อหยุะัเมื่อมุนบยอลพูบาประโยออมา
‘ในสายาเธอันเป็นนไม่ีนาเลยเหรอ ันเป็นนที่เลวมานานั้นเลยเหรอยอน’ ถึแม้ว่ามุนบยอละพูเสียเบาแ่มัน็ทำให้ยอนไ้ยินัเนเหมือนับว่าเสียอฝนเบาว่าเสียที่บยอลพูออมา ยอนหันลับมาหามุนบยอล
‘ใ่ เธอและรอบรัววรายไปะ
ไม่วรเิมาบนโลนี้้วย้ำเธอไม่วรมายุ่และ้อเี่ยวอะไรับรอบรัวอัน้วย มุนบยอลอี!!’
เปรี้ย!! เสียฟ้าผ่าลมานเห็นเป็นสายไ้ัเน
ยอนมอไปในาอมุนบยอลและน้ำาอเธอ็ไหลลมาปนไปับสายฝนที่ลมาอย่าหนั
‘แม้ว่าันและรอบรัวะทำีให้ายยัไเธอ็ไม่สนใ่ไหม
ิมยอน’ มุนบยอลพูออไปและมอไปที่วาที่แ่ำอยอน
‘ใ่ เธอมันเลวเลวที่่าพ่ออัน
เลว เลวที่สุ’ ยอนะโนออไปใส่หน้าอมุนบยอล
ะโนนเหมือนับว่าเสียอเธอะหายไปหม ะโนออไปสุเสียอัวเอ
มุนบยอลไม่ไ้อบอะไรลับมาเพียแ่ยืนนิ่อยู่ท่ามลาสายฝน
ยอนึหันหลัและเินออมาารนั้น
‘เฮ้ย ยอน’ แ่หิสาวเินออมาเพียแ่สอสาม้าวเท่านั้น
ยอนรู้สึเหมือนว่าัวเอโนแผ่นินและสายฝนสูบเรี้ยวแรอัวเธอไปนหมาอเธอไม่สามารถ้าวออไป้าหน้าไ้และหัว็เริ่มหนัอึ้
าเริ่มที่ะปิล
มุนบยอลเห็นอาารอนรหน้าและวิ่เ้ามาทา้านหลัอยอน ใ้แนอัวเอพยุร่าบาเอาไว้
‘ยอน ยอน ไ้ยินไหม ยอน
ิมยอนนน’ไม่มีเสียอบลับมาาร่าในอ้อมแนอมุนบยอล
มุนบยอลึัสินใ้อนร่าบาที่ัวเปียไป้วยฝนึ้นมาไปที่รถและับให้ยอนนั่อยู่ที่เิมอเธอเมื่อี้และเินลับไปึ้นรถฝั่นับทันที
มุนบยอลมอไปที่ร่าบาที่นอนอยู่้าๆ
ใ้มือแะไปที่หน้าผาอร่าบา ็้อพบว่ามันร้อนี๋ึ้นมา
ะเป็นเพราะเรื่อวันนี้ที่เอร่าบาใที่เอเรื่อแบบนั้นึทำให้ท้อไส้และหัวปั่นป่วนไปหม
เพราะเธอ็เยเป็นนี้อนที่โนารฝึหนัในวิาป้อันัวอพ่อที่ฝึให้เธอ
มุนบยอลรุ่นิอยู่นานว่าะเอายัไีับร่าบา้าๆน
ถ้าะพาไปส่ที่บ้านไ้โนบอิ้าร์ยิาย่อนออาบ้านอยอนแน่ๆ ็เ้าหล่อนันไปาศไปว่ามุนบยอลือภัยนี่หน่า
แล้วมุนบยอล็ปลเบรมือรถและใส่เียร์และแล่นรถออไปามทา ไม่นาน็มาถึอนโหรูในัวเมือ
อนโที่มุนบยอลอาศัยอยู่นั้นเอ
มุนบยอลพยุร่าบาให้ึ้นลีฟท์รั้นใ้ินที่เธออรถไว้ เพราะเวลาึเือบะี2แล้วทำให้ไม่มีนหรือหมาผ่านไปมาเลย
ิ๊ เสียลีฟท์เปิออที่ั้นเพนท์เฮ้าส์ั้นบนสุออนโ ั่นที่ห้ออมุนบยอลอยู่ มุนบยอลพยุร่าบามาในห้อนอนอนและัให้ร่าบานอนลบนเียนอนึผ้าห่มึ้นมาห่มให้ ยอนัวอยู่ใ้ผ้าห่มเพราะ
เสื้อที่เปียอนเอและอาาศที่หนาวเย็น
มุนบยอลเห็นนรหน้าที่นอนัวไปมา็ไม่รู้ะทำยัไยืนอยู่สัพั็หยิบโทรศัพท์อัวเอออมาและลไปบนโทรศัพท์
‘ฮวีอินอา เธอนอนหรือยั’ เสียอมุนบยอลทำให้ฮวีอินรีบเ้ัวอเธอึ้นมาาเียและั้ใฟัในสิ่ที่ปลายสายพูทันที
ผ่านไปเพีย10นาทีเท่านั้น
ริ่ๆ
เสียออที่หน้าห้อมุนบยอลัึ้น มุนบยอลรีบไปเปิประูให้ทันที
ฮวีอินที่อนนี้อยู่ในุนอนสีมพูรีบวิ่เ้ามาหานเอ
‘เ้โอยู่ไหนอะพี่บยอล’เ็สาวรหน้าอมุนบยอลถามึ้น้วยท่าทีร้อนรน
มุนบยอลหันไปมอที่ห้อนอนอน
‘เียวันัารเ้โเอ พี่บยอลไปอาบน้ำเ็ผมให้แห้่อนีว่านะเียวะไม่สบายเอา’ ฮวีอินพูและมอไปที่
มุนบยอลที่สภาพอนนี้ไม่่าันนที่พึ่เล่นน้ำมาเลย
เสื้อผ้าและผมที่เปียไป้วยน้ำฝนอมุนบยอล ริมฝีปาที่ีนเห็นไ้ั
มุนบยอลไม่ไ้อบอะไรและเินหายเ้าห้อน้ำอัวเอไป
ฮวีอินวิ่ไปูพี่สาวนสนิทอนที่อนนี้นอนภายใ้ผ้าห่มในห้อสีำสนิท
‘ไปทำันท่าไหนถึเป็นแบบนี้เนี่ยเ้ เฮ้ออออ’ ฮวีอินถอนหายใออมาทันทีที่เห็นยอน
นอนัวสั่นอยู่ใ้ผ้าห่ม
ฮวีอินหลัาที่ไ้รับสายามุนบยอล็้อใเมื่อไ้ยินว่ามุนบยอลและพี่สาวนสนิทอเธอมีปาเสียันนิหน่อยและพี่สาวอเธอันเป็นลมไป
เธอึรีบว้าุแรถและับรมาที่อนโอมุนบยอลที่อยู่ไม่ไลนัาอนโอเธอทันที
เพราะอยมาอนโมุนบยอลอนที่ฮวาาและฮานิมาลอันเธอเลยำทาไ้ี
แ่พอมาเห็นสภาพที่สาวอเธอทั้สอนแล้ว็เาไม่ถูเหมือนันว่าไปทะเลาะันอีท่าไหนถึออมาเป็นแบบนี้ะไ้
แ่็ไม่ไ้ถามอะไรไปเพราะแ่สภาพที่เห็นทั้มุนบยอลและเ้โไม่อยาะอบอะไรอนนี้เธอึไม่ไ้าั้นเอาวามอะไรมานั
ฮวีอินัแเ็ผมและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ับยอนนเสร็และไม่ลืมที่ะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและผ้าห่มพร้อมทั้ให้พี่สาวอเธอินยาและหลับไปแล้ว
ฮวีอินึเินออมานอห้อนอนและปิประูลเียบๆ
‘พี่ินยาหรือยั’ฮวีอินถามมุนบยอลที่นั่ลบนโฟาและหลับาอยู่
‘ฮวีอินอา
ยอนเป็นยัไบ้าเหรอ’
มุนบยอลไม่ไ้อบำถามอฮวีอินเลยแม้แ่น้อย
‘็มีไ้นะแ่ันให้ินยาไปแล้วอะเียว็ีึ้น’ฮวีอินพูไป้วยพร้อมทั้เินถือแ้วน้ำและยาแ้ไ้มาให้มุนบยอลเพราะเธอรู้ีว่าพี่สาวอเธอยัไม่ไ้ินยาแน่นอน
มุนบยอลลืมารับแ้วน้ำและยาที่ฮวีอินยื่นมาให้รหน้า
ฮวีอินนั่ล้าๆมุนบยอล
และหันไปถามพี่สาวอน
‘พี่ับเ้โไม่ไ้ไปิน้าวันหรอใ่ไหม’ มุนบยอลหันมาหาฮวีอินและทำสีหน้าเรียบเยส่มา
สีหน้าที่ไม่มีใราเาไ้ว่าเธอิอะไรอยู่ในใ
‘เธอเลียพี่แล้วหละฮวีอินอา’ มุนบยอลอบเ็สาวรหน้า
‘เฮ้อออ
เอาเถอะถ้ามีอะไรให้ัน่วย็บอละันนะพี่’ฮวีอินถึะไม่เ้าใในสิ่ที่มุนบยอลบอแ่็ไม่อยาถามอะไรมามายในอนนี้
‘ันว่าพี่นอน่อนีว่าเียวันไปเอาผ้าห่มมาให้นี่็ึมาแล้ว้วย’ ฮวีพูพร้อมเินหายเ้าไปในห้อนอนและลับมาพร้อมผ้านวมส่ให้มุนบยอล
‘อบในะฮวีอินอา’ มุนบยอลรับผ้าห่มและนอนลหลับาเพราะวามเหนื่อยล้าในวันนี้
ฮวีอินเินเ้าไปในห้อและนอนลบนพื้นที่มีผ้าปูเียอยู่
หวัว่าพี่สอนไม่ีันนายหรอนะ ฮวีอินิในใและ็นอนล้าๆเียที่มีเ้โพี่สาวนสนิทอเธอนอนอยู่
อันนี้ที่ยร้อในอนัวเอเพราะไปอีแบบอบๆ
ความคิดเห็น