คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : XXXVII
‘อะแฮ่มๆเิะหัวหน้า’
เสียฮวาาที่ยืนเปิประูรถให้ับมุนบยอลที่ยืนัเสื้อให้เ้าที่อยู่บนบันไหน้าบ้าน
‘ฮ่าฮ่าฮ่า’
ฮานิที่ยืนหัวเราะิัับท่าทีอมุนบยอลที่เบ้ปามอบนให้ฮวาาเห็น
‘อะเินระวัๆนะะหัวหน้า
ั้นนั้น้วยะๆ ั้นนั้นอีั้นอะ อ้าถึแล้ว’
ฮวาาที่ย่อัวลเมื่อมุนบยอลเินมาถึรถ
‘เลิเล่นสัที
แล้ว็หยุเรียแบบนั้น้วย’
มุนบยอลพูบอและมอุๆใส่เพื่อนสาว
‘อะไ้ไันอะ
มีเพื่อนเป็นถึหัวหน้ามาเฟียมัน็้อเลียแ้เลียาันหน่อยิ’ ฮวาาที่ยืนเาะประูรถอยู่พูบอ
‘็ไม่อบให้ใรเรียแบบนั้นไ
ไม่้อมาเรียเลย’ มุนบยอลพูบอ
‘เอาั้นเหรอ
เออๆั้นูไม่เรียละ ึ้นไปิ มึะยืนรอให้ราอเหรอวะึ้นไปๆ’ ฮวาาพูบอและผลัไหล่มุนบยอลให้เ้าไปในรถ
‘อะ นี่ไอฮเยินเี๋ยวะโน’ มุนบยอลหันมาุเพื่อนสาวแ่็ไ้รอยยิ้มและท่าทีวนๆอบลับมาแทน่อนที่เธอะแทรัวเ้าไปในรถนั่เบาะหลั้าๆน้อสาว
‘ฮามินวันนี้เลิี่โม’ ฮานิที่หยิบเ็มัมาพาัวพูถามึ้น
‘ามเิมอะพี่นิ’ ฮามินพูบอ
‘ันะเอารถไปเอ็ไม่ยอมะอะไรนัหนา็ไม่รู้’ มุนบยอลย่นปาัวเอพูอลๆใส่เพื่อนสาวที่นั่หน้าทั้สอนอเธอ
‘อยู่บ้านเียวันะใ้รถหลายันทำไมวะเปลือน้ำมันะายไป้วยันนี้แหละีแล้ว
ไปๆออรถไอสิโ’
ฮานิพูบอและหันไปบอฮวาาให้ออรถไปส่ฮามิน่อนะเ้ามหาลัย
‘พี่นิพี่ฮเยพี่มุนไปนะ บ๊าย’ ฮามินพูบอ่อนลารถและเินเ้าโรเรียนไป
‘นี่ น้อมันรู้เปล่าว่าแิเรื่อิามเอาไว้ที่นาฬิาอะ’ ฮานิพูถามมุนบยอลที่มอูนเป็นน้อเินเ้าโรเรียน
‘ไม่รู้’
มุนบยอลอบและบอนับรถอย่าฮวาาให้ออรถไปไ้แล้ว
‘วันนี้ินไรันีวะ’ ฮวาาพูถาม
‘ินไรอะ ื้อไปทำเอีไหมหล่ะ’ ฮานิ่วยออวามิเห็น
‘ไส้ย่าหรือเนื้อย่า’ ฮวาามอระมอหลั็เห็นมุนบยอลนอนพิเบาะหลับาอยู่
‘อ้าวไอหัวหน้าหลับแล้วอะ’ ฮานิหันไปปมอามที่ฮวาาพู็ยิ้มน้อยๆออมาทันที
‘สสัยนอนึมั้’ ฮานิพูบอ
‘ั้นเอาทั้สออย่าเลยิื้อเ้าไปแล้วไปย่าที่บ้านไอมุนมัน’ ฮานิพูฮวาาเห็นี้วยับวามินี้ทันที
‘ไม่ิะลับบ้านลับ่อันบ้าเหรอ’ มุนบยอลที่หลับาอยู่พูึ้น
‘อ้าวนึว่าหลับ’ ฮวาาพูถาม
‘แ่อยาพัสายา’ มุนบยอลพูบอ
‘อยู่บ้านมึ็ีเหมือนันอะ
หรือะย้ายเ้าเลยี เป็นไแบบนั้นอะไรๆะไ้่ายึ้นไเพราะมึ็อยู่ับน้อสอนบ้าน็ให่แ่พวูเ้าไปเพิ่มอีสอน็ะไ้ไม่เหาแบบอบอุ่นๆไ’ ฮวาาพูไปยิ้มไป
‘อืม ็ี’
มุนบยอลพูเสียเรียบนเพื่อนทั้สอหันมอหน้าันทันที
‘เอ้า ทำไมมันไม่ไล่วะ’ ฮวาาหันไปถามฮานิ ฮานิส่ายหัวแทนำอบ
‘ไม่อยาไล่แล้ว
ไล่ไปพวมึ็ไม่ไป็เลยไม่อยาไล่’
มุนบยอลพูบอและเียบไปนฮานิและฮวาาแปลใันไปามๆันและบทสนทนา็เียบลเพราะใล้ะถึมหาลัยแล้ว
‘อะ นั้นรถฮานิหนิ’ โรที่ำลัะเินึ้นึพูบอึ้นนฮวีอินและยอนหันไปู
‘แล้วนั้นใรในรถอะเ้’ ฮวีอินหันไปโรเมื่อเห็นว่ามีนนั่มา้วยอีสอน
‘ไม่รู้ิ’
โรเอียหัวมอามรถอฮานิทันที
‘หรือว่าิ๊ อะโ้ยเ็บนะ’ ฮวีอินร้อออมาเมื่อโนเล็บอโริลไปที่ไหล่เบาๆ
‘ปาเหรอย่ะ
ยัยนั้นไม่มีิ๊หรอ’ โรยื่นอพูบออย่ามั่นใ
‘แน่ใเหรอ’ ยอนพูถาม
‘อjะไอยเอาไเนี้ย’ โรยมือท้าวสะเอวทันทีที่ไ้ยินเพื่อนสาวพูถาม
‘ล้อเล่น ปะไปันเี๋ยวึ้นสาย’ ยอนพูบอและพาันเินึ้นไปบนึเรียน
‘ที่เรียนไปะเอาไปใ้อะไรในานอพวเราไ้บ้าวะ’
ฮานิพูถามึ้นและเปิประูรถไป้วยพวเธอพึ่ะเรียนเสร็เลยนัันมาที่รถ่อนะออไปื้ออเพื่อทำินันวันนี้
‘หึ ไม่ไ้สัอย่าอะ
อะแ่อูไ้นะรัษานไ’ ฮวาาพูบอและไปประำที่นับ
‘ี้บ่น ลำา’ มุนบยอลที่เ้าไปนั่เบาะหลัพูึ้น
‘ะไอุหัวหน้า ิ’ ฮวาาพูบอและออรถ
‘อะนั้นรถพี่ยใ่เปล่าวะ’ ฮานิที่พูึ้นนมุนบยอลที่นอนหลับาอยู่ลืมามอออไปนอหน้า่ารถทันที
‘เออวะูว่าใ่’ ฮวาาพูบอและเลี้ยวหัวเ้าไปอ้าทาที่มีหิสาวยืนมอรถัวเออยู่
‘เฮ้ยไม่้ออับไปิอทำไม’ มุนบยอลพูบอนับอย่าฮวาา
‘เอ้าะบ้าเหรอลไปูหน่อยิวะ
เผื่อรถพี่เ้ามีปัหา’ ฮวาาพูบอและอรถล
‘ไอมุนลไปิ’ ฮานิพูบอมุนบยอล
‘ไมเอา ับไปไม่้อลไปูหรอ’ มุนบยอลพูบอ
‘เอ้าอะไรอมันวะ
เออๆเี๋ยวูลไปเอ’ ฮานิพูบอและลไปารถ
‘พี่โๆ’
ฮานิพูเรียอีนที่ยืนมอรถอัวเออยู่
‘อะ น้อฮานิ’ ยอนใหันไปมอามเสียเรีย็พบับฮานิที่วิ่เ้ามา
‘รถเป็นอะไรพี่ ห้ามอบว่าเสียสาร์ทไม่ินะ’ ฮานิพูถามยอน
‘ไม่รู้อะ อยู่ๆมัน็ไม่วิ่’ ยอนพูบอ
‘พี่ลอสาร์ทยัอะ’ ฮานิพูถามและเินูรอบๆรถอยอน
‘ลอแล้วสาร์ทินะแ่เหยีบแล้วมันไม่ไปอะ
ไม่รู้เป็นอะไร’ ยอนพูบอ
‘อ่าๆ ันอูหน่อย’ ฮานิยื่นมือมาอุแรถายอนและเินเ้าไปในรถสาร์ทเรื่อู
‘ไอมุนทำไมไม่ลไปูวะ’ ฮวาาพูถามมุนบยอลที่นอนพิเบาะหลับาอยู่
‘ไม่รู้’
มุนบยอลอบเสียเรียบ
‘เอ้าอะไรอมึ
มึับพี่เ้าไม่ไุ้ยันแล้วเหรอ’ ฮวาาพูถาม
‘ไม่รู้’
มุนบยอล็อบแบบเิม
‘อ้าวไหั้นอะ
ไหนวันนั้นมึยัไป่วยเ้าอยู่เลย’ ฮวาาพูถาม
‘ไม่รู้’
มุนบยอล็อบเ่นเิม
‘วู้
อะไรวะถามอะไร็อบแ่ไม่รู้ๆ’
ฮวาาพูออมาอย่าเบื่อหน่ายับำอบอเพื่อนสาว
‘เออริ้วยพี่ เร่ไปนะแ่รถไม่วิ่’ ฮานิลมาารถและพูบอ
‘นั้นิ’
ยอนมวิ้วมอไปที่รถอัวเอ
‘แล้วพี่เรีย่ายัอะ’ ฮานิืนุแให้ยอนและพูถาม
‘เรียแล้วๆ
เห็นว่าอีั่วโมอะว่าะมาเพราะเ้าิที่อื่นอยู่’
ยอนพูบอ
‘เหรอ’
ฮานิมอไปที่นาฬิา้อมืออนเวลาบ่ายสามเือบะรึ่แล้วเธอึิอะไรีีออ
‘ั้นเอาี้ไหมพี่………’ ฮานิพูบอยอนหิสาวยืนิไปสัพั่อนะผหัวลและเินามฮานิมาที่รถ
‘ึ้นเลยพี่’
ฮานิพูบอหลัาที่ยอนเินมาเปิประูรถ้าหลัและมอเ้าไปเห็นหิสาว็ัทันที
‘อะเอ่อ พี่ไป้วยไ้เหรอ’ ยอนพูถามฮานิอีรั้และไ้รอยยิ้มพร้อมารพยัหน้าลับมา
‘ไฮพี่โสบายีนะพี่ ^^’ ฮวาาที่พูทัทายยอนทันทีที่ยอนนั่ลบนเบาะรถ้าหลั
‘สบายีะ’
ยอนพูอบฮวาาและ่อยๆเยิบออให้ห่าาอีนที่นอนพิเบาะหลับาเียบอยู่้าๆเธอ
‘ไป เลยไปื้ออ่อนูวนพี่โไป้วย’ ฮานิพูบอฮวาายยิ้มทันทีและับรถออไป อนนี้ในรถมีเพล make
up อ sam kim เปิลอไปเบาๆ
อ่านเนื้อเพลไป้วย็ะยิ่ฟินะ
‘หลับริเหรอ’ ยอนิในใและหันไปมอน้าๆที่ออหลับาอยู่
‘ะุยอะไร่อนีวะ’ มุนบยอลที่ิในใ
‘ะทัีไหมอะ หรือว่าไม่้อ
ให้ายเถอะไม่น่าึ้นรถมาเลยน่าะรออยู่ที่รถ’
ยอนิในใและมอออไปนอหน้า่า
‘เอาไีวะลืมาเลยหรือว่าทำเป็นหลับไปี’ มุนบยอลิในใ
-
-
-
‘อะไม่ไหวละ ออแป๊บ’ ู่ๆฮวาา็เบาเพลลและเลี้ยวหัวอ้าทา
‘นี่สอน้าหลัอะะ
เมื่อไหร่ะุยันสัที่ันับวนมาสามรอบแล้วนะเนี่ย’
ฮวาาใ้มืออพวมาลัย่อนหันมามอที่เบาะหลั
‘อะเอ่อ’
ยอนไ้แ่อ้ำๆอึ้ๆว่าะพูอะไรี
‘ุยันเหอะยัไ็นันเอ’ ฮานิพูบอและยิ้มน้อยๆให้ยอน
‘หรือว่า้อให้พวันสอนลไปถึะุยัน’ ฮวาาพูถาม
‘เออลไปิ’ มุนบยอลพูึ้นมาแ่็ยัออหลับาอยู่
‘เมื่อี่ว่าไนะ’ ฮานิพูถามเพราะเหมือนว่าหูะฝาไป
‘ลไป’
มุนบยอลพูบอ
‘ออีทีะ’ ฮวาาหายใเ้าลึๆและพูถาม
‘ลไป’
มุนบยอล่อยๆลืมาึ้นและพูบอเพื่อนทั้สออเธอ
‘ไอฮวาาไอวาย พูโ่ๆอีแล้ว’ ฮานิหันไปุเพื่อนสาวทันที
‘เหอะๆเพื่อนมุนเ้าล้อเล่น’ ฮวาาทำเสียุ้ิ้ๆให้มุนบยอล
‘ลไป’
มุนบยอลพูบอเสียเ้ม
‘เออไอมุนอย่าไปอะไรับไอฮวาิวะมันปาหมามึ็รู้
เนอะพี่โเนอะ’ ฮานิพยายามเลี่ยำพูอมุนบยอล
‘บอให้ลไป’ มุนบยอลพูเสียเ้มและมอออไปนอหน้า่า
‘นี่ะบ้าเหรอ ไล่เพื่อนล้าทาไ้ไ เพื่อนแ่พูเล่นเอนะ’ ยอนที่เห็นสัาาและมือที่ยึ้นอวาม่วยเหลืออฮวาา็พูถามน้า
‘ลไป 1’
มุนบยอลเริ่มนับเล
‘2’ นับ่อ
‘อะเออๆลแล้วๆ ไอเพื่อนไม่รัีไอเพื่อนฮึ่ยๆๆๆฝาไว้่อนนะเว้ย’ ฮวาาหันมาพูบอ่อนที่ะเปิประูรถ
‘เอ่อพี่ยฝา้วยนะ’ ฮานิหันไปบอยอนและลไปารถเ่นัน
มุนบยอลเมื่อเห็นเพื่อนสาวทั้สอลไปแล้ว็เปิประูรถออไปเินไป้าหน้ารถอ้อมไปนั่ที่นับ
‘นี่ะบ้านเหรอแล้วเพื่อนะลับยัไหล่ะ’ ยอนพูถามแ่็ไม่ไ้ำอบอะไรเมื่อมุนบยอลเร่เรื่อออถนนไป
‘ไอวาย ปาพาวยริๆเลย’ ฮานิหันมาุใส่ฮวาา
‘็เ้าแ่พูเล่นไม่นึว่ามันะทำริอะ’ ฮวาาทำหน้าทำาไ้น่าบนฮานิ้อเินหนี
‘อ้าวแล้วนั้นะไปไหนวะ’ ฮวาาพูถามฮานิที่เินนำ
‘เินลับไ หรือมึะยืนอยู่แบบนั้นไอมุนมันไม่ลับมารับหรอนะ’
ฮานิเินออมาและพูบอฮวาาที่ยืนอยู่
‘อ้าวแล้วไมมึไม่เรียแท็ี่วะ วายริ’ ฮวาาพูถามฮานิและเินามไป
‘ระเป๋าั โทรศัพท์ อยู่บนรถ’ ฮานิพูบอและทำเสียิ๊ะในอ
ฮวาาทวนำอฮานิและาโใ้มือล้ำไปามาเยีนส์อัวเอ็พบว่าไม่มีระเป๋าสาร์และโทรศัพท์เพราะเธอวาเอาไว้บนรถทั้เธอและฮานิึไม่มีอะไริัวเลย
‘ุรับ’
เสียเรื่อรถและเสียนเรียทำให้ฮานิและฮวาาเินไปู็เห็นรถที่ำลัเลี้ยวอ้าทาอยู่้าหน้าพวเธอ
‘เฮ้ยฟ้ามีาวะรีบไปเร็ว’ ฮวาาพูบออย่าีใและรีบวิ่ไปที่รถสีำทันที
‘อะ อ้าวพี่เ้มมาไ้ไ’
เมื่อทั้สอเินไปที่ระรถที่ลล็พบับเ้มที่นั่ประำที่นับพร้อมใส่แว่นำยิ้มให้อยู่
‘อ่อผมามุๆมารับ ึ้นมาสิรับ’ เ้มพูบอทั้สอนึึ้นไปบนรถ
‘ุำลัะไปไหนันรับ’เ้มพูถาม
‘ไปุปเปอร์ ว่าแ่พี่มาไ้ไอะ’ ฮานิพูบอ
‘อ่อ
ผมมีหน้าที่ามหัวหน้าไปทุที่รับแ่แ่ห่าๆนะรับไม่ไ้ามิ’ เ้มพูบอ
‘ไม้อามอะพี่’ ฮวาาที่นั่เบาะหลัพูถาม
‘เป็นสิ่ที่หัวหน้าพูสั่ผมเอาไว้่อนะเสียรับ’ เ้มพูบอละยิ้มบาๆ
‘อ่อ ี้เอเ้าใละ’ ฮวาาพูบอ
‘ีนะที่พี่ามมันอะ
ถ้าไม่ามสสัยพวัน้อเินลับบ้านันอะ’
ฮานิพูบอและหันไปอบุเ้ม
‘เอ่อพี่มีบัรไหมอะ
พวันทิ้ไว้ในรถอะ’
ฮวาาพูถามเ้มหยิบบัรใน่อเ็บอส่ให้
‘ใ้ไ้ไม่ำัรับอหัวหน้าามสบายันเลยรับ’ เ้มพูบอทั้ฮานิและฮวาาาโทันที
‘อ่ะ!! นี่! ะเบร็บอันหน่อยสิ’
ยอนที่พูออมาหลัาที่มุนบยอลเบรโยไม่บอเธอนหัวเธอไปโับเบาะนับ
‘มานั่หน้า’ มุนบยอลพูบอเสียเรียบ
‘นั่นี่็ไ้หนิ’ ยอนัทรผมและพูบอ
‘ันไม่ใ่นับรถอพี่นะพี่ยอน มานั่หน้า’ มุนบยอลหันหน้าไปบอนพี่ที่นั่อยู่้าหลั
‘อะไรอะ
แ่นี้็้อเสียั้วยเหรอ’
ยอนที่มวิ้วนันเพราะมุนบยอลพูเสียัเธอเปิประูรถลไป่อนะไปนั่ที่เบาะหน้า้านับ
มุนบยอลเมื่อเห็นว่าอีนนั่เรียบร้อยแล้ว็ออรถไปโยไม่พูอะไร
‘พี่เ้มันฝาไปรับฮามินหน่อยนะ’ มุนบยอลยโทรศัพท์ึ้นและพูบอ้วยมือเียวอนในะที่อีมือับประรอพวมาลัย
‘ไ้รับ’ เ้มอบและวาสาย
‘มาทำไมที่นี้’ ยอนิในใและมอออไปนอระรถ
เมื่อมุนบยอลเลี้ยวหัวไปทาที่ป้ายเียนเอาไว้ว่าายหา ับมาไม่นาน็พบับายหาที่อยู่้าล่าอถนน
ไม่่อยมีนผ่านไปมาเพราะเป็นเพียแ่หาเล็ๆเท่านั้น
มุนบยอลำที่นี้ไ้อนนั้นเมาและับรถมาเรื่อยๆนมาเอหานี้เ้าแถมน็ไม่เยอะลมเย็นสบายอี้วย
‘ะนั่ในนี้็ไ้นะแ่นานหน่อยเพราะันะไปหลับสัีบ’ มุนบยอลพูบอและเปิประูรถลไป
ยอนไม่ทันะพูเถียหรือบออะไร็้อรีบลไปเ่นัน
‘นี่ เี๋ยวันลับแท็ี่็ไ้นะถ้าเธออยาอยู่เที่ยวอะ’ ยอนพูบอมุนบยอลเอ็หยุเินเ่นันทั้สอนยืนห่าันแ่สอ้าวเท่านั้น
‘าิมา ือร็อิมา’
มุนบยอลพูและหันหน้ามาหายอนทั้สอสบาัน มุนบยอล่อยๆเินเ้ามาหายอน
สายลมพันยอนเอไ้ลิ่นน้ำหอมอ่อนๆออีนที่ยืนอยู่้าหน้าเธอ (าิมา=อย่าไปนะ ือร็อิมา= อย่าทำแบบนั้น)
‘ทำไม’
ยอนพูออมาเสียเบา
มุนบยอลไม่ไ้อบอะไรเพียแ่ใ้มือัวเอับ้อมือออีนและเินนำพาไปยอนเอ็้อเินามนที่ึแนเธอไป้วย
‘นั่ิ’
เินมาามายหาไ้ไม่นานมุนบยอล็พูบออีนให้นั่ล
ยอนมอหน้าอีนอย่าไม่่อยเ้าใแ่็นั่ลไปบนผ้าที่ถูปูเอาไว้ามายหา
‘เอานี่ไปไว้้านู้นให้หน่อย’ มุนบยอลที่ลมานั่้าๆยอนและหยิบรอเท้าผ้าใบอัวเอส่ให้อีนเอาไปว่าไว้้าๆ ยอนมวิ้วและหยิบรอเท้าออีนเอี้ยวัวหันะไปวารอเท้าไว้้าๆัวเอ
‘อะ! นี่ทำอะไรเนี่ย’
ยอนรีบวารอเท้าและเอามือรอที่ัทันทีเพราะเธอรู้สึถึอะไรบาอย่าที่วาลมาที่หน้าัอน
‘เอามืออหน่อย อย่าเอามือมารอิ’ มุนบยอลพูบออีนที่เอามือมารอหัวอเธอเอาไว้ไม่ให้วาลบนหน้าั
‘ะทำอะไรเล่า ลุเลยหนั’ ยอนยัรอมือเอาไว้ไม่ให้อีนวาหัวลมาบนัอเธอ
‘ไม่หนั หัวันเบาะาย หน่านะอแ่
5 นาทีเอนะะพี่ยนะ’
มุนบยอลเยหน้ามอาอยอน
นยอนรีบเอามือมาปิามุนบยอลเอาไว้เพราะไม่อยาให้อีนรู้ว่าเธอเิลนาไหนเวลาเ้ามอเ้ามาในาเธอแบบนี้
‘แบบนี้ิถึะสบาย’ มุนบยอลับมืออยอนที่ยื่นมาปิาอนเอาไว้และยยิ้มบอเพราะอนนี้มืออยอนไม่ไ้รอหัวอเธอเอาไว้แล้ว
‘เ้าเล่ห์’ ยอนพูออมาเบาๆ
‘อเพิ่มเป็น 10 นาทีไ้เปล่า’
มุนบยอลพูบอและยัมอหน้าอยอนอยู่
‘5 นาที็ือ 5นาทีะ’ ยอนพูบอและยมืออนออามือออีนที่ับเอาไว้
‘โอเ 5 ็
5’ มุนบยอลพูบอและหลับาล
ยอนอมยิ้มน้อยๆออมาับท่าทีอนเ็ว่าที่ทำัวเ็ว่าอายุอนอนนี้
สายลมที่พัผ่านไปแสเ็อ่อนๆที่ส่อลมาเสียลื่นที่ัระทบับทรายยิ่ฟั็ยิ่สบายอารม์นเธอเอ็นึ่วอยู่เหมือนัน
‘หาววว’ ยอนรีบยมืออนที่่ำเอาไว้้าๆัวึ้นมาป้อปาที่ำลัว้าออ และมอูใบหน้าอนเ็ว่าที่นอนอยู่บนัสายลมที่พัมาทำให้ผมสีอ่อนอมุนบยอลเลื่อนมาปรรวา ยอนยมือปัทรายออเบาๆเพราะลัวอีนะื่น และ่อยๆใ้นิ้วเลี่ยผมที่ปิบัวาออีนออเบาๆมอูใบหน้าาวๆนั้น สันมูที่โ้เป็นสันไ้รูป โหนแ้มสีอ่อนๆที่นู้นึ้นมา ริมฝีปาสีมพูแอ่อนๆออีนทีู่น่าลิ่มลอ
‘อะ บ้าเหรอิมยอน’ ยอนพูออมาเบาๆและยมือึ้นมาปิปาเพราะลัวอีนะไ้ยิน
เธอเลิมอมุนบยอลและทอสายาออไปที่ทะเลแทน ผ่านมา 7
นาทีไ้แล้วยอนยนาฬิาึ้นมาูะว่าะปลุนที่นอนหลับอยู่บนัแ่เมื่อมอูใบหน้าาวๆนั้นเริ่มัไม่อยาะปลุแล้วสิเ็นนี้้อเออะไรมาบ้านะ ในแ่วันเ้า้อิอะไรบ้า้อระวััวหรือว่า้อทำอะไรบ้านะ
ยอนหันหน้าออไปมอทะเลอีรั้และหลบาล้าๆปล่อยให้สายลมพัผ่านัวเธอไป
‘ย’ เสียเรียื่อที่วิ่ผ่านหูอยอนไปหิสาวออมวิ้วทันทีนึว่าฝันอยู่็เลยไม่ไ้ลืมาึ้น
‘ยอน’ เสียเรียอีรั้หิสาวมวิ้วนัน
‘ิม ย อน ิ’ เสียเรียรั้นี้ไ้ยินัเนนหิสาว่อยๆลืมาึ้นทันที
ยอนมอ้ายทีวาที้วยสายาที่เปิรึ่ปิรึ่อน แล้ว็้อเพ่สายาอนไปที่ใร็ไม่รู้ที่ยืนอยู่ไลๆเธอยอนระพริบาปริบๆปรับแสแอทะเลให้เ้าับสายาที่พึ่ื่นอเธอ
‘หืม ใรอะ’ ยอนยมือึ้นยี้าไปมา
‘ิมยอนิ’ เสียเรียยััึ้นหิสาวลุึ้นยืนและมอไปที่นที่ยืนอยู่ห่าาเธอประมาสิบ้าวเห็นะไ้
‘หืม ไปยืนทำอะไรรนั้น’ ยอนะโนถามอีนที่ยืนอยู่ไลๆ
‘พี่ย’
มุนบยอละโนเรียพร้อมยิ้มน้อยๆ
‘อะไร ทำไม้อะโน’ ยอนพูออมาและ่อยๆ้าวเท้าเินไปหา
‘หยุอยู่รนั้นนะ! ห้ามเินมาอีนะห้าม้าวามา’ เินมาสอสาม้าวมุนบยอล็ะโนบออีนให้หยุเินยอนใเสียะโนนยืนนิ่
‘พี่เห็นเส้นนั้นมั้ยที่ปลายเท้าพี่อะ’ มุนบยอละโนถามยอนแ่ับเสียลื่น
‘หืม’
ยอนปรายามอลมาที่ปลายเท้า็พบลับเส้นที่น่าะโนวาเอาไว้้วยเศษไม้ที่ถูทิ้อยู่ริมหาทรายเป็นเส้นรนานไปับปลายเท้าอเธอ
‘เธอวาเหรอ’ ยอนพูถามอีนโยไม่้อะโนอะไรมาเพราะเสียเธอนั้นัอยู่แล้ว
‘ใ่
และรนี้ที่ันยืนอยู่มันมีรึ่วลมอยู่เห็นมั้ย’
มุนบยอลพูบอทำให้ยอน้อยืัวึ้น็พบับมุนบยอลที่ยืนอยู่ในรึ่วลมที่โ้ไป้าหลัแ่้าหน้าที่ปลายเท้าปล่อยว่าไม่ไ้มีอะไรีเอาไว้
‘ะเล่นอะไรอเ้านะเ็นนี้’ ยอนิในใ
‘แล้วไ เธอะบออะไร’ ยอนพูถามอีน
‘พี่ย’
มุนบยอลพูเรีย
‘แว’ ยอนพูอบ (แว=ทำไม)
‘ันเป็นรึ่วลมนี้
ส่วนพี่เป็นเส้นรนั้น ถ้าันอยาให้พี่เ้ามาเิมให้วลมอันเ็มะไ้ไหม’ มุนบยอละโนถามสุเสียอน
‘มวอราโ๊ว?’
ยอนพูถามเพราะฟัในสิ่ที่อีนบอไม่รู้เรื่อเนื่อามีทั้เสียลื่นและเสียลมที่พัใบมะพร้าวไปมาทำให้เิเสียที่แ่ับเสียอมุนบยอลที่ะโนมา (มวอ รา โ๊ว ?=อะไรน๊ะ!?)
‘หูหนวหรือไนะ’ มุนบยอลิในใ
มุนบยอลหายใเ้าและะโนถามอีรั้
‘ันบอว่า
ันอยาให้พี่เ้ามาในีวิันะไ้ไหม’
‘ O.O ’ ยอนนิ่ไปหลัาที่รั้นี้ไ้ยินประโยที่อีนะโนมาัเน
‘ถามไปแล้วเอาไ่อีวะ’ มุนบยอลิในใและมอูท่าทีออีนว่าะเป็นยัไ
มุนบยอลมอไปที่ยอนเห็นหิสาว้มหน้ามอพื้นทรายและ่อยๆหันหลัให้เธอ มุนบยอลถอนหายใยาวออมาและผหัวลมอพื้น
‘ไม่ไ้สินะ
เฮ้อแ่็ยัีที่ไ้ถามออไปแล้ว’
มุนบยอลพูออมาับัวเอและใ้เท้าเี่ยทรายไปมา
‘อะ!!!!!!!!’
บอน
ับไ้น่าบมาเลย
ฟินเล็น้อยๆนิๆหน่อยๆอู่นี้เพราะเ้าไม่ไุ้ยันมาหลายอนแล้วะ
อน่อไป็ะิหมอนิเล็บรีนหน่อยนะะบอไว้่อนเลอ
วามหวานน้อยๆพอรุบริบ่อนนอน ฝันีนะะ
บั๊ย
ปิท้าย้วยอันนี้วามฟินพอรุบริบให้ยิ้มามะ ^^
ความคิดเห็น