คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MONV l WHO IS THE REAL ONE
-rapmonster x v-
BTS Cypher Pt.3 Killer (feat.Supream boi)
So many haters
But no problem, I kill
They try to chip away my career to bury me
But I don’t care
You can’t control my shit
I became a ninja who overcame disbelief and returned
“เพลงของนายมันก็เหมือนกับเศษขยะเปียกที่ฉันเขี่ยหาทั่วไปได้ตามถนนนั่นแหละ ฉันไม่ให้ผ่าน” เสียงทุ้มหวานเอ่ยปัดอย่างรำคาญ นี่ต้องให้เขาบอกอีกกี่ครั้งกันว่าฮิปฮอปมันเป็นเพลงของบ้านป่าเมืองเถื่อนที่คิดว่าตัวเองเลอค่ามากจนต้องนั่งแต่งแร็ปห่วยๆเยินยอตัวเองไปวันๆ เนื้อเพลงไร้สาระพวกนี้น่ะหรอจะขายออก คิมนัมจุนคงกำลังฝันหวานอยู่แน่ๆ
“บอสยังอ่านมันไม่จบเลยนี่ครับ แล้วเอาอะไรมาตัดสินกันว่าเพลงของผมมันเหมือนขยะ” ร่างสูงเหล่ตามองคนเป็นนายด้วยความโมโห เขาไม่ได้อยากจะทำตัวหยาบคายกับผู้มีพระคุณที่หยิบยื่นโอกาสมาให้เขาหรอกนะแต่การที่บอสทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง?
“เพลงแบบนี้มันจะไปขายได้ยังไง ถ้าฉันเสี่ยงลงทุนกับผลงานที่ฉันไม่คิดว่ามันจะไปได้ไกลอย่างเพลงของนาย ฉันยอมเอาเงินก้อนนั้นไปปั้นแทฮยองดีกว่า” มือหนากำเข้าหากันแน่น หึ นี่สินะเหตุผลของบอส
“เพลงทุกเพลงที่ผมแต่ง ผมเขียนขึ้นมาจากความรู้สึกจริงๆของผม ถ้าบอสต้องการเนื้อเพลงมโนๆก็เชิญไปหานักแต่งเพลงคนอื่นเถอะครับ ขอโทษด้วยที่ผลงานของผมมันไร้ค่ามากจนทำให้บอสเสียสายตา” โค้งลาอีกหนึ่งครั้งก่อนสองขายาวจะก้าวออกจากห้องนั้นด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้ชายหนุ่มเดือดพล่านอยู่คนเดียวตามลำพัง
“คิมนัมจุน!!!!!”
เสียงของบอสใหญ่อย่างคิมซอกจินที่ดังลอดออกมาจากประตูห้องนั้นไม่ได้มีค่ามากพอให้นัมจุนหันหลังกลับเข้าไปขอโทษและพยายามทำความเข้าใจกับเหตุผลล้านแปดที่ตัวเขาฟังมานับครั้งไม่ถ้วนจากปากของคนเป็นนายตั้งแต่ที่ไอเด็กนั่นเข้ามาเอาดีเอาเด่นนำเพลงของเขาไปยื่นเสนอให้บอสหน้าด้านๆ
“ว้า ดูเหมือนว่าคนแถวนี้จะโมโหจนตัวสั่นไปหมดเลยนะครับ โดนบอสดุมาอีกแล้วหรอ?”
เสียงทุ้มหวานคุ้นหูที่ดังขึ้นจากข้างหลังเหมือนกับมีดแสนคมที่ทำให้เชือกฟางเส้นบางขาดลง ใบหน้าหล่อพยายามอย่างมากที่จะเก็บอาการและปั้นหน้านิ่งก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับใครอีกคนที่ตัวเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเป็นใคร
“คราวนี้นายไปพูดอะไรกับบอสอีกล่ะคิมแทฮยอง” แทฮยองยักไหล่พร้อมยิ้มหวานให้เหมือนทุกครั้ง ให้ตายเถอะพระเจ้า เด็กนี่มันยาพิษชัดๆ...
“มีหลักฐานมั้ยล่ะครับว่าผมเข้าไปพูดอะไรกับบอส ใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยน้า” นิ้วเรียวยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากหนาอย่างจงใจกวนก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะปัดมันออกด้วยความรังเกียจ
“คนลวงโลกแบบนายอยู่ในวงการนี้ได้ไม่นานหรอก” แทฮยองยกยิ้มขึ้นอย่างเหนือกว่า มือบางผลักคนตัวสูงติดกำแพงอีกฟากก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมทั้งทิ้งคำพูดที่ทำให้นัมจุนกำมือเข้าหากันแน่น
“ผมก็อยากจะรู้ว่าระหว่างเชอร์ล็อค โฮล์มส์กับแจ็คเดอะริปเปอร์ใครจะอยู่รอดบนโลกที่แสนโหดร้ายนี้ได้นานกว่ากัน”
พูดจบร่างบางก็เดินออกไปทิ้งให้นัมจุนยืนค้างอยู่ตรงนั้น ในสมองของเขาว่างเปล่าสุดๆ อยากจะคิดหาทางแก้อยากจะทวงความยุติธรรมให้ตัวเองแต่ตัวเขากลับทำร้ายเด็กคนนั้นไม่ลงนี่แหละคือสิ่งที่ยากที่สุดในการทำอะไรๆ ตอนนี้เรื่องมันชักจะเลยเถิดกันไปใหญ่ถ้าเขาไม่คิดหาทางแก้ไขคนที่จะซวยที่สุดก็ไม่ใช่ใครนอกจากตัวเขาเอง
“โถ่เว้ย!!!!”
ปัง!!!!!
ขายาวเตะเข้าใส่เจ้าถังขยะข้างกายสุดแรงจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณด้วยความหงุดหงิด คำพูดของแทฮยองยังดังก้องอยู่ในหัวเรื่อยๆ มือหนาทึ้งผมตัวเองอย่างหัวเสียก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงักลงเสียดื้อๆพร้อมกับท่าทีที่ดูเปลี่ยนไป มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจพร้อมทั้งก้าวเดินออกไปยังห้องของตัวเอง
คุณคงลืมมันไปแล้วสินะคิมแทฮยอง ว่าชื่อเล่นของผมคือมอนสเตอร์
ผมจะลากคุณกลับเข้าไปในโลกของผมอีกครั้ง และอีกครั้งจนคุณไม่สามารถลืมมันได้
แล้วคุณอาจจะกลับมาคิด ว่าบางทีคนที่เป็นนักฆ่ามันคืออสูรกายอย่างผม
ส่วนเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่น่าสงสารก็คือตัวคุณเอง
หลังจากที่แทฮยองกลับมาถึงห้องของตัวเองร่างเล็กก็ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาอย่างมีความสุข วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาชนะคิมนัมจุน อ่า ไม่สิ ต้องพูดว่าเขาชนะเจ้าหมอนั่นมาแทบทุกครั้งตั้งแต่ก้าวเข้ามาทำงานอยู่ในบริษัทนี้ตะหาก
ผู้ชายคนนั้นมันน่าโง่จริงๆ โง่ตั้งแต่คิดจะมามีเรื่องกับคนอย่างเขาแล้วล่ะ คิดเหรอว่าตัวเขามันแสนดีจนพร้อมที่จะให้อภัยได้ทุกอย่างและเดินออกไปจากชีวิตง่ายๆเหมือนในละคร การกระทำที่แสนเลวร้ายพวกนั้นที่คิมนัมจุนทำกับตัวเขามันก็สาสมแล้วนี่กับสิ่งที่หมอนั่นได้รับอยู่ตอนนี้ มันเทียบกันไม่ได้กับความรู้สึกมากมายที่เขาสูญเสียไปหรอกถึงให้ตายยังไงมันก็ชดใช้กันไม่ได้…
ถ้าจะถามว่าตัวเขาทำไปทำไมก็คงตอบง่ายๆว่าเพราะความสะใจ อยากเห็นคิมนัมจุนล่มจม อยากเห็นหมอนั่นเสียทุกอย่างไปเหมือนกับที่เขาเคยเป็น อยากให้ใครอีกคนได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่ไม่เหลืออะไรเลยแบบเขา...และเพราะว่านัมจุนเลือกที่จะไม่ตอบโต้อะไรเขาเนี่ยแหละเขาถึงอยากที่จะทำมันต่อไป ในเมื่อคนตัวสูงไม่ได้รู้สึกเหมือนที่ตัวเขารู้สึกเขาก็ขอทำให้หมอนั่นเสียสิ่งที่รักมากที่สุดไปจากชีวิตแทนก็แล้วกัน
“น่าสมเพศจริงๆ ทั้งที่บอสแทบจะถีบหัวส่งอยู่แล้วก็ยังจะทำมันอยู่ได้”
แทฮยองส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น เขาไม่ได้อยากจะยอมรับเท่าไหร่หรอกว่าทักษะการทำเพลงของนัมจุนนั้นถือว่าหาตัวจับได้ยากในโลกปัจจุบันแต่ถ้าคนๆนั้นมีแค่ทักษะมันจะไปอยู่รอดได้บนโลกนี้ได้ยังไง
ครืดดดดดดดดดดด
แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ทำให้คนตัวเล็กตื่นจากภวังค์ มือเรียวรีบหยิบมันขึ้นมาดูอย่างรีบร้อนแต่เมื่อเห็นว่าใครโทรมาริมฝีปากบางก็เบะออกอย่างเบื่อหน่าย
“ฮัลโหลครับบอส โทรหาผมมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?” ใบหน้าเบ้เมื่อซักครู่หายไปทันทีเมื่อกดรับสาย ร่างบางยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมทั้งกล่าวทักทายเจ้านายอย่างสุภาพและเอาใจ
‘บอกกี่ครั้งแล้วว่าใครเรียกพี่ซอกจิน แต่เอาเถอะ แค่จะชวนไปดริ๊งค์ด้วยกันน่ะ คืนนี้แทฮยองว่างไหม?’ คำเชิญชวนนั้นเรียกให้แทฮยองต้องเบ้ปากอีกครั้ง อยากจะตอบกลับไปเสียจริงว่าคนอย่างผมนี่มีสิทธิปฏิเสธคนแบบบอสด้วยหรอครับ? แต่เพราะแผนที่ทำมาทั้งหมดมันค้ำคอเขาอยู่ ร่างบางจึงทำได้แค่ตอบตกลงไปพร้อมหยอดคำหวานให้อีกฝ่ายตายใจเหมือนกับทุกครั้ง
“ว่างสิครับ สำหรับพี่ซอกจินผมว่างเสมอนั่นแหละ”
‘งั้นเจอกันคืนนี้ที่เดิมนะ’
“ครับผม” แทฮยองกดตัดสายก่อนจะกรอกตาไปมา ทำไมเขาต้องมาฝืนทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ ต้องไปเปลืองเนื้อเปลืองตัวเพราะจะแก้แค้นหมอนั่นมันคุ้มกันหรอ มือบางโยนโทรศัพท์ราคาแพงลงบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าบทสนทนาทั้งหมดเมื่อสักครู่ได้ลอดเข้าสู่รูหูของคนที่ตัวเขาเกลียดแสนเกลียด รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นเมื่ออะไรๆก็เป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้เสียหมด นัมจุนค่อยๆปิดประตูห้องของอีกคนด้วยความระมัดระวังก่อนจะเดินผิวปากออกไปจากตรงนั้นอย่างอารมณ์ดี
บางทีนายก็ชะล่าใจเกินไปหน่อย ว่าอย่างงั้นมั้ยคิมแทฮยอง?
“ฮัลโหลฮโยซังนี่กูเองนะ มีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อยว่ะ” มือหนากดโทรหาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน ไหนๆเขาก็จะไม่มีงานทำแล้ว ลองป่วนหัวบอสคิมดูบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นไร
‘ว่าไง โผล่ออกมาจากรูได้แล้วหรอครับคุณคิม’
แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมทั้งสบถด่าคนในสายเสียงดัง นี่มันก็นานพอสมควรแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อไปหากลุ่มเพื่อนที่เคยทำงานอยู่ใต้ดินด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นนัมจุนก็ยังเชื่อมั่นว่าเพื่อนของเขาทุกคนที่นั่นนั้นจริงใจกับเขา ไม่เหมือนกับมนุษย์ที่เดินสวนกันไปมาตามท้องถนนหรือในที่ทำงานอย่างที่ใครเขากล่าวกันนั่นแหละว่ามิตรแท้หายาก
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน กูอยากให้มึงช่วยลากแฟนเก่ามึงออกไปจากแฟนเก่าของกูที มึงทำให้กูได้ใช่มั้ย?” ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนที่เสียงระเบิดหัวเราะจะดังตามออกมา
‘ทำไมวะ คิมซอกจินไปทำอะไรให้นายไม่พอใจรึไง นั่นบอสนายเลยนะ’
“เปล่า กูแค่อยากสั่งสอนม้าพยศบางตัว แต่เมียมึงเสือกเข้ามาเกะกะจนกูทำห่าไรไม่ได้” พูดแล้วก็หัวเสีย แม่งปากบอกเกลียดฮิปฮอป ฮิปฮอปเป็นดนตรีป่าเถื่อนแต่ก็ยังเคยไปเป็นเมียของนักร้องฮิปฮอป เหอะ บอสคิมนี่มันบอสคิมจริงๆ สงสัยความคลั่งไคล้ในฮิปฮอปของหมอนั่นจะโดนเจ้าฮโยซังดูดไปหมดแล้วมั้ง
‘เออได้ วันไหนที่ไหนนัดมา พูดละก็คิดถึงแม่ง ไม่ได้กวนมานานละ’
“วันนี้สามทุ่มไม่น่าเกินกว่านั้นที่ประจำของซอกจิน กูจำไม่ได้อะว่าแม่งที่ไหนแต่กูรู้ว่ามึงรู้”
‘แหม เดาใจกูออกด้วยอะแอบชอบกูปะเนี่ย เคได้แต่มึงช่วยบึ่งมารับกูที่หอด้วยแล้วกันนะ ขอบใจมาก’
“โอเค เจอกัน” จิ้มปุ่มวางสายก่อนจะเก็บเจ้าสมาร์ทโฟนยี่ห้อดังลงกระเป๋า บางทีเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นมันอาจจะสอนให้ใครบางคนคิดได้ว่าควรล็อคประตูห้องให้ดีก่อนที่คิดจะทำการใหญ่
แต่นั่นแหละคือนิสัยของคิมแทฮยองที่ตัวเขารู้ดียิ่งกว่าใคร
ถ้าคิดจะมาลองดีกับคนอย่างเขาเรื่องแค่นี้ก็น่าจะรู้สิ ทำเป็นพูดดีแบบนั้นก็นึกว่าจะแน่ ที่ไหนได้แทฮยองก็ยังเป็นแทฮยองคนเดิมต่างกันเพียงเด็กชายคิมแทฮยองนั้นใสซื่อบริสุทธิ์และเป็นเจ้าของหัวใจของคิมนัมจุน ส่วนคิมแทฮยองคนนี้ไม่ต่างอะไรกับวัยรุ่นแสบสันร้ายลึกและยังเป็นคนที่เกลียดเขาที่สุดอีกตะหาก
ที่พยายามอยู่เฉยมาตลอดก็เป็นเพราะว่านัมจุนรู้ดีว่าตัวเขาเป็นคนก่อเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเอง ถ้าคืนนั้นเขาฟังร่างเล็กและยับยั้งอารมณ์โกรธซักหน่อยเรื่องทุกอย่างมันคงไม่ออกมาเป็นฉากละครหลังข่าวแบบนี้ ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์นั้นภายในก็เริ่มรู้สึกหวิว เสียงสั่นเครือที่คอยร้องบอกให้เขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนยังดังก้องอยู่ในหูเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน…
“อึก..ไม่เอา..ฮึก..พี่นัมจุนฟังผมก่อน..ฮือ”
“มึงมันร่าน!! กล้าดียังไงถึงไปคั่วกับเพื่อนของกู? มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไง มึงทำมันลงไปได้ยังไงคิมแทฮยอง!!!”
ฝ่ามือหนาบีบลงที่ลาดไหล่แคบอย่างแรงจนคนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่สำหรับคิมนัมจุนที่ตอนนี้ถูกความโกรธเข้าครอบงำเสียงร้องโอดครวนนั่นมันชั่งน่ารำคาญ ในเมื่อเขาเห็นอยู่ตำตาว่าคนตรงหน้ากำลังพลอดรักอยู่กับจีโฮเพื่อนของเขายังจะมาแถหน้าด้านๆอีกหรอว่าตัวเองไม่ได้ทำ?
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดนะ!!!ช่วยฟังผมก่อนได้มั้ย!!!” เสียงหวานตะคอกใส่หน้าใครอีกคนด้วยความโมโหทำเอาคนตัวสูงเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิม
“ฟังหรอ...จะให้กูฟังคำตอแหลของมึงว่ายังไงดี จะได้กันคาห้องเรียนอยู่แล้วกูยังต้องฟังอะไรอีก!!!”
เพี๊ยะ!!
เหมือนกับเวลาหยุดลงชั่วขณะความเจ็บชาเริ่มแล่นเข้าสู่โสตประสาท แทฮยองยังคงสะอื้นอย่างน่าสงสารกายเล็กสั่นไปหมดด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเรียวคมส่องแววความดุดันหันมองไปยังตัวต้นเหตุของเรื่องพร้อมทั้งแค่นหัวเราะด้วยความสมเพช
มันเจ็บดี...แต่ไม่เท่ากับความเจ็บตรงหน้าอกข้างซ้าย
“ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจ..อ๊ะ!!!” นัมจุนผลักร่างของแทฮยองอย่างแรงจนใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บปวดพร้อมทั้งดันตัวอีกฝ่ายชิดติดกำแพงห้อง ใบหน้าหล่อโน้มเข้าหาคนที่ได้ชื่อว่าคนรักจนปลายจมูกชนกันก่อนที่จะแค่นยิ้มร้ายออกมา
“ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก เก็บปากไว้ครางให้พี่ฟังก็พอแล้วครับแทแท”
สิ้นเสียงนั้นริมฝีปากหนาก็เข้าครอบครองกลีบปากบางอย่างรุนแรงเรียวลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กพยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรกันทำไมคนตรงหน้าเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้...รสจูบที่เคยหวานกลับกลายเป็นรสหวานขมของเลือด ร่างสูงผละออกมาช้าๆก่อนจะบีบคางเล็กเบาๆ
“ถ้าอยากมากก็บอกพี่สิ เสียแรงที่อุส่าทะนุถนอมมาตั้งนาน”
โน้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอขาวด้วยความกระหายก่อนจะขบเม้มไปทั่วอย่างไร้ความปราณี นิ้วเรียวยาวจัดการปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของอีกฝ่ายออกด้วยความชำนาญแต่ก็ถูกมือบางจับเอาไว้เสียก่อน
“ไม่..ฮึก..ดะ..ได้โปรด”
สะอื้นไห้พร้อมส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัวแต่ร่างสูงหาได้สนใจไม่ แขนแกร่งช้อนร่างของแทฮยองขึ้นก่อนขายาวจะออกก้าวเดินไปที่เตียงกว้างขนาดใหญ่
“โอ๊ย!”
ร้องออกมาเสียงดังเมื่อนัมจุนโยนตัวเขาลงอย่างแรงจนจุกก่อนที่อีกฝ่ายจะขึ้นมาคร่อมทับและกระชากเสื้อนักเรียนของเขาออกไป แทฮยองได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว คิมนัมจุนคนนั้นหายไปไหน คนที่เคยเข้าใจเขาดีที่สุดหายไปไหน ทำไมคนตรงหน้าถึงไม่เชื่ออะไรเขาเลย ทำไม...
“ผม..อะ..ฮึก..เกลียดพี่..อ๊าา”
“เกลียดให้ได้ตลอดแล้วกันนะครับเมีย”
เพียงไม่นานบทเพลงรักร้อนแรงก็เริ่มขึ้นโดยไม่ถามความสมัครใจจากคนถูกกระทำที่ถูกทำเหมือนกับเป็นร่างไร้วิญญาณ เสียงหวานได้แต่กรีดร้องด้วยความทรมานพร่ำร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำที่แสนโหดร้ายนี้ซักทีแต่ก็ไม่เป็นผล ฝันร้ายดำเนินต่อไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนตัวเล็กสลบไป
“ครั้งแรก?”
รอยเลือดที่ไหลออกมาตามหน้าขาทำเอานัมจุนที่กำลังจะอุ้มร่างบางออกไปชำระร่างกายชะงัก ความรู้สึกผิดเริ่มเข้ามาในจิตใจทีละน้อย ขายาวก้าวเดินไปหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาเพื่อนสนิททันทีด้วยความร้อนรน ทำไมเขาถึงบ้าแบบนี้วะ ถ้าตัวเขาคิดซักนิดว่าแทฮยองรักเขาขนาดไหน คิดย้อนไปอีกซักหน่อยว่าอูจีโฮนั้นมันเคยพูดอยู่โต้งๆว่าแฟนของเขามันน่าได้ ทำไมเขาถึงไม่คิด
“ฮัลโหลฮโยซัง มึงจัดการให้กูยัง” เดินออกมาสูดอากาศข้างนอกระเบียงห้องก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดเพื่อบรรเทาความเครียด
‘กูซัดมันไปจนน่วมไปหมดแม่งถึงจะบอกห่าจัญไรชิบหาย แม่งบอกแม่งเมาไอสัสเมาพ่อเมาแม่มึงดิมีคนเห็นว่าแม่งไปฉุดแฟนมึงระหว่างที่กำลังจะเดินไปหามึงคือโคตรส้นตีนเลย’
“ไอเชี่ยเอ้ย!!! มันอยู่ไหนกูจะไปฆ่ามันไอสัส!!!”
ตอนนี้คิมนัมจุนทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วไปหมดจนเขาตามไม่ทัน ทั้งที่มันก็รู้ว่าเขารักแทฮยองขนาดไหนมันก็ยังจะทำเรื่องส้นตีนแบบนั้นเนี่ยนะ? เห้ยมึงชาติหน้ามึงไปเกิดเป็นหมาเหอะ ขายาวเตะเข้าใส่เก้าอี้อย่างแรงด้วยความหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
‘มึงใจเย็นก่อน กูเล่นเอามันซะน่วมจนต้องแบกหามส่งโรงพยาบาลแล้ว อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เอาเมียมึงนะเว้ย’
ปัง!
“แค่นี้ก่อนนะ” กดตัดสายพร้อมเดินเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบ คนที่เคยนอนอยู่บนเตียงได้หายไปแล้วพร้อมทั้งเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นด้วยเช่นกันเหลือไว้เพียงกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่ติดไว้บนหัวเตียง นิ้วเรียวยาวหยิบมันขึ้นมาอ่านก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมาช้าๆ
‘ผมรักพี่มาก ผมไม่ได้เสียใจเลยที่พี่ทำแบบนี้กับผมแต่ที่เรื่องที่ผมเสียใจที่สุด
คือพี่เลือกที่จะไม่ฟังผมและยึดติดกับความคิดของตัวเองจนลืมมองหลักความจริง
ผมอยากให้พี่รู้ไว้อีกอย่างว่าผมรักพี่มาก ผมก็เกลียดพี่มากเหมือนกัน
ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ เราจะได้เจอกันอีกครั้งแน่ๆ’
-T-
ยังไงก็ตามอดีตก็คืออดีต ปัจจุบันก็คือปัจจุบัน ในเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะยึดติดกับอดีตตัวเขาก็เลือกที่จะย้อนกลับไปเป็นไอชั่วคนนั้นอีกซักครั้ง ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นความผิดพลาดของตัวเองก็ตาม แต่การที่เขายอมนิ่งเฉยมานาน คอยมองดูสิ่งที่ตัวเองสร้างมากับมือค่อยๆหายไปทีละชิ้น..ทีละชิ้นจนแทบไม่เหลืออะไรเลยแบบนี้เขาคิดว่าเขาคงยอมมองแทฮยองทำร้ายความฝันของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
คนบ้าแบบหมอนั่นต้องเจอคนบ้ากว่าแบบคิมนัมจุนสยบ...
“ว่าแผนมาซิพ่อคนฉลาดเป็นกรด จะให้กูทำยังไง”
ฮโยซังกระดกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มพลางลอบมองร่างสูงโปร่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เห็นแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้ เมื่อปีที่แล้วยังนอนครางอยู่ใต้ร่างเขาอยู่เลยแท้ๆ
“เอาเมียมึงไปไกลๆตีนแค่นั้นก็พอ”
“ว่าแล้วเด็กมึงนี่ก็ยังเด็ดใช่ย่อยไม่เปลี่ยนแปลงเลยน้า...ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่...” นัมจุนหันขวับไปตบหัวเจ้าเพื่อนตัวดีอย่างแรงจนอีกคนหน้าเกือบทิ่ม แทนที่ฮโยซังจะโกรธโวยวายแต่กลับกันมันเลือกที่จะหัวเราะเป็นไอบ้าเพราะสะใจที่จี้จุดไอคนข้างๆให้เดือดได้
“จะขำเหี้ยไรนักหนา ไปจัดการเมียมึงได้แล้วไป นั่นอะลุกออกไปหยิบแก้วแล้ว”
พูดจบก็ปล่อยให้เพื่อนรักยืนเอ๋ออยู่คนเดียว สองขายาวก้าวไปหาบาร์เทนเดอร์หนุ่มพร้อมทั้งสั่งเครื่องดื่มสุดโปรดของตัวเองก่อนจะยื่นแก้วว้อดก้าให้เด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ขอมาร์การิต้า..แล้วก็ช่วยนำนี่ไปเสิร์ฟให้คุณผู้ชายคนนั้นด้วย”
“ครับ”
หลังจากที่บ๋อยหนุ่มเดินกลับมาร่างสูงก็ลืมที่จะโยนเงินจำนวนนึงให้เป็นสิ่งตอบแทน ตาคมเฝ้ามองเหยื่อของตัวเองไม่คลาดสายตาในขณะที่จิบมาร์การิต้ารสเลิศเข้าปากทีละนิด รสชาติขมอมเปรี้ยวนั่นทำให้ร่างสูงอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย แค่นหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าอีกคนเล่นไปตามแผนของตัวเองเสียหมด
เขารู้ดียิ่งกว่าใคร...ว่าคิมแทฮยองแพ้วอดก้า
สมองสั่งการให้ขายาวเดินฝ่าผู้คนเข้าไปหาแทฮยองที่หน้าแดงจัด ตาปรือนั่นมองมาที่เขาก่อนจะสะบัดหน้าไปมา ดูก็รู้ว่าคงไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้
“แทฮยอง..แทฮยอง” สะกิดเรียกอีกคนเบาๆเพื่อทดสอบว่าคนตรงหน้ายังมีสติอยู่มั้ย แต่อีกคนกลับคิดว่ามันน่ารำคาญเสียยิ่งกว่าอะไร จะยุ่งอะไรกับเขานักหนาล่ะไอคนที่หน้าเหมือนคิมนัมจุนคนนี้น่ะ ป่วนประสาทจริงๆ
“อึก..ออกไป๊..น่ารำคาญชะมัด..เอิก”
“หึ...”
ค่อยๆช้อนตัวคนเมาขึ้นอย่างระมัดระวังก่อนจะก้าวเดินออกไปจากร้านโดยไม่ได้ถามความเห็นของแทฮยองเลยซักนิด ร่างเล็กดิ้นอยู่ในอ้อมอกนั่นซักพักด้วยความมึนงง ปากบางพ่นคำหยาบออกมานับไม่ถ้วนจนสุดท้ายก็ยอมให้เขาอุ้มแต่โดยดี
กดปลดล็อครถด้วยความรวดเร็วพร้อมทั้งวางอีกคนเอาไว้ที่เบาะข้างคนขับ มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่อยู่ข้างในหมายจะเรียกให้มันออกมาซักที แต่ทันทีที่ปลายสายรับก็ทำเอาเขาไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
‘ฮัลโหล..อา..แน่นเหมือนเดิมเลยนะ..โทรมามีไรวะ’
‘อ๊า!..อะ..ไอบ้า..อ๊ะ..’
“ไม่มีไร แค่จะโทรมาบอกว่าหาทางกลับเองแล้วกันนะ กูไปละ” บัดสีหูจริงๆ...นัมจุนส่ายหน้าไปมาด้วยความหน่ายเพื่อนสนิท นี่ให้เข้าไปกันให้เฉยๆมั้ย ไม่ได้ให้เข้าไปเอาซะหน่อย
“นายเป็นใครอ่ะ..ปล่อยน้า..แทแทจะกลับบ้านของแทแท” ช่วยไม่ได้จริงๆที่คนตรงหน้าดันลืมจุดอ่อนของตัวเองไป ถึงตัวเด็กนี่จะหลีกเลี่ยงความจริงที่ว่าเวลาตัวเองเมาแล้วจะกลายเป็นเด็กสามขวบที่เชื่อฟังเขายิ่งกว่าใคร แต่ก็นะ...คิมนัมจุนไม่เคยลืมมันหรอก
“แทแทอยากเล่นเกมส์มั้ยครับ?” ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมถามคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แทฮยองเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มขึ้นมาอย่างน่ารัก
“เกมส์อะไรอา...แต่ว่าแทแทจะกลับบ้าน..เอิ้ก” เหมือนกับอาหารที่กินเข้าไปเมื่อซักครู่มันจะคะย้อนออกมาซะอย่างนั้น...คนตัวสูงไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้าจะเป็นอย่างไร เขาแค่ต้องทำบางอย่างให้สำเร็จก่อนที่คนเมาจะอ้วกออกมาเลอะรถราคาแพงของเขา
“เกมส์พูดความจริงครับ...ถ้าแทแทสัญญาว่าแทแทจะเป็นเด็กดี ไม่พูดโกหก พี่จะพาแทแทกลับไปส่งที่บ้านทันทีเลย แต่ถ้าแทแทโกหก...แทแทจะโดนทำโทษ” ใบหน้าแดงจัดขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ
“โอเค..แทแทจาเล่นก็ได้...” คำตอบที่ได้รับทำเอาร่างสูงยิ้มออกมา ฝ่ามือหนากดเครื่องอัดเสียงเอาไว้
“งั้นมาเริ่มกันเลยนะครับ” กดเปิดเครื่องเสียงพร้อมทั้งเปลี่ยนไปที่เพลงที่เขาแต่งเอาไว้
“แทฮยองรู้จักเพลงนี้มั้ยครับ”
“รู้ซี่~เพลงนี้มันเป็นเพลงของไอเวรนัมจุนไง..หึ..แทแทหมั่นไส้มัน...แทแทเลยไปแฮคขโมยมา..ฮิฮิ” กำมือเข้าหากันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ในขณะที่แทฮยองค่อยๆคลายความจริงออกมาเสียงทุ้มหวานก็กลั้วหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ
เดี๋ยวก็รู้..ว่าใครจะหัวเราะได้นานกว่ากัน
“แล้วแทแทเป็นอะไรกับบอสจินครับ?” ตัดสินใจถามคำถามที่สอง ตอนแรกดูเหมือนว่าคนข้างๆจะนิ่งไปพักนึง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“มันน่าโง่!...แค่ยอมเล่นด้วยครั้งเดียวก็ยอมแทแททุกอย่างแล้ว...ถ้าไม่ใช่เพราะไอเวรนัมจุนน้าแทแทก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก~” ส่ายหน้าไปมาให้กับความคิดเด็กๆนั่น
ดูตัวเขามีความสำคัญจังนะ..เกลียดมากล่ะสิคิมนัมจุนน่ะ
“ฉันจะทำให้นายเกลียดฉันยิ่งกว่าเดิมอีก..คิมแทฮยอง” กดหยุดอัดเสียงพร้อมทั้งก้มลงไปกระซิบข้างหูให้อีกคนได้ยินชัดๆอีกครั้ง
“อย่าลืมที่นายพูดไว้ล่ะ...ว่าเกมส์นี้นายจะเป็นผู้ชนะ”
แทฮยองค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ หัวสมองที่ปวดหนึบไปหมดเหมือนมีคนเอาไม้มาตีนั้นทำให้เขาต้องเบ้ปาก ไหนจะช่วงล่างที่ระบมไปหมดนี่อีก...เกิดอะไรขึ้นกัน แล้วนี่เขาอยู่ไหน
‘ตอนนี้มีข่าวลือหนาหูมากมายเกี่ยวกับคิมแทฮยอง นักแต่งเพลงดาวรุ่งจากค่ายดังหลังจากมีมือดีเผยคลิปข้อความเสียงของแทฮยองคุยกับใครอีกคน โดยมีเนื้อหาถึงการคัดลอกเลียนแบบเพลงของคิมนัมจุนและมีสัมพันธ์สวาทกับประธานค่ายดัง โดยในขณะนี้ยังไม่มีใครสามารถติดต่อคิมแทฮยองได้เลย’
อะไร...เกิดอะไรขึ้น...สิ่งที่ปรากฏอยู่ที่หน้าทีวีนั่นคืออะไร นั่นคือชื่อของเขานี่? แล้วคลิปเสียงอะไร นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่
ก่อนที่ร่างเล็กจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น จังหวะเพลงบีทที่คุ้นเคยได้ดังขึ้น...แต่เนื้อหาเพลงกลับเปลี่ยนไปกลับกลายเป็นเสียงทุ้มของคนที่เขาเกลียดแสนเกลียด
Whatever you do I will kill for
Whatever I do I’ll be real for
Look at me straight, this right here is
Look, Varane beast mode
Guys smoke, when girls cheat
I smoke beat this a beat smoke
“คุ้นๆมั้ยล่ะคิมแทฮยองเมียรัก..หื้ม” ร่างสูงที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเอ่ยถาม ก่อนจะยกยิ้มอย่างเหนือกว่า
“พี่ทำแบบนี้กับผมทำไม!!”
“นายจะได้จำได้ไง...ว่าใครกันแน่ที่เป็น Killer” พูดแค่นั้นก็หยิบเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้แทฮยองนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
คุณคิดว่ามันจะจบแล้วล่ะสิ...ไม่หรอกครับ ผมบอกแล้วว่าอะไรที่ผมคิดจะทำผมจะจริงจังกับมัน...
และแน่นอนว่างานนี้ผมก็จริงจังกับมันมากๆเลย
เพราะฉะนั้นแค่นี้มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่หมอนี่ทำลายชีวิตการงานของผมมามากกว่าสองปีหรอก
เดาสิครับ...ว่าผมจะทำยังไงต่อไปกับคลิปเด็ดๆในมือนี่ดี
อา..คุณคิดถูกแล้วล่ะ
คุณกำลังหาว่าผมบ้าหรอ?
คิดว่าผมแคร์มั้ยล่ะ?
--------------------------------
ในที่สุดก็แต่งเสร็จซักที นี่แต่งเสร็จปุ๊ปลงปั๊ปเลยนะเนี่ย555555555555555555555555555
เป็นครั้งแรกที่แต่งวีเคะเลยฮะบอกตรงๆว่ายากมัก!!
มันจบงงๆมั้ยอะ คือเอาจริงๆว่าแบบย้อนไปย้อนมากับตอนจบหลายทีมาก...
ภาษาอาจจะมีงงๆไปบ้าง แต่ก็ตั้งใจแต่งมากๆเลยน้า
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ รอไรท์คนอื่นมาต่อใจจดใจจ่อ / - \
รักคนอ่านทุกโคนนน♥♥
#SongFicBTS
ความคิดเห็น