ราตรีนิรันดร์ [YAOI&HAREM]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

"เลือดสีดำ ของหายากอย่างเจ้า ...
ข้าอยากรู้จริงๆว่าอิทธฤทธิ์ของมันคืออะไร แสดงให้ข้าดูซักทีซิราตรี"

กลับมาหลังจากที่ข้าเท้าความไปถึงเรื่องในอดีต ข้ายังจ้องหน้าไม่ยอมถอยกับเจ้าผู้ชายผมเทาตรงหน้า ซึ่งจากที่ข้าเดาเขามีสายเลือดบาปเดียวกับอัสรัน 'สัตว์พยศ' และน่าจะเป็นพวกหมาป่า ถ้าหากถามว่าข้ารู้ได้อย่างไร  มันไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเซนส์ส่วนตัวของข้า
ซึ่งด้วยฐานะ(เมื่อร่างที่แล้ว)ที่ข้าเป็นถึงนักทำนายชื่อดังของตระกูล  เซนส์ของข้าไม่เคยที่จะพลาด

"แววตาของเจ้ามันน่าฆ่ายิ่งนัก"
"แววตาของเจ้าก็ไม่ได้ต่างกันหรอก พ่อหมาป่า" ข้าส่งเสียงยียวนให้กับชายตรงหน้าที่ หัวคิ้วขมวดมุ่นทันทีที่ข้าเรียกเขาด้วยคำที่แสนจะ'น่ารัก' ข้าเหยียดยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า แม้ว่าในความเป็นจริงแล้ว ตัวข้าจะรู้ดีว่าข้านั้นเป็นที่สองรองจากเขา เสียเปรียบอย่างไม่ต้องต่อรองอะไร  

"เจ้ามีดีแค่ฝีปากกล้างั้นหรือเด็กของอัสรัน"  ข้าขมวดคิ้ว 

"เด็กของอัสรัน?" 
"เจ้าเป็นคู่นอนให้มันไม่ใช่หรือ ข้าได้กลิ่นจากตัวเจ้า...มีแต่กลิ่นของผู้ชายน่าสะอิดสะเอียนนั่น" ข้าเบิกตากว้างเมื่อผู้ชายตรงหน้าพูดคำที่สบประมาทข้ามาก ข้าสบถออกมาแล้วเชิดหน้าขึ้นก่อนจะพูดฉะฉานให้รู้กันไป 



"ข้าไม่ใช่คู่นอนของเจ้าบ้านั่น  ข้ากับอัสรันเป็นดั่งเพื่อนสนิท ครอบครัว จำเข้ากะโหลกของเจ้าด้วยล่ะหมาป่าไร้สมอง!!"   เพียงพริบตาเดียวเจ้าบุรุษหมาป่าที่ข้าพึ่งด่าไปหมาดกลับกระโจนขึ้นมาบนเตียงและนั่งคร่อมข้าเป็นหมายเป็นเหมาะ ข้าตัวชาวาบเมื่อเห็นว่าสายตาของชายตรงหน้าเต็มไปด้วยแววตานิ่งเรียบเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่รอยยิ้มของเขากลับแสยะกว้างเห็นเขี้ยวคม   มือหนาของบุรุษหมาป่ากอบกุบคอของข้าก่อนจะออกแรงบีบ 

"..." ข้าเงียบนิ่งไม่ตอบโต้ แต่มองตอบกลับ  
"ไม่คิดจะร้องเลยหรือไง ช่างน่าเบื่อนัก"

"หากสิ่งนั้นมันทำให้เจ้ามีความสุข ข้าก็ไม่ขอทำมัน"  เขาขยับยิ้ม
"ไม่มีใครปฎิเสธ 'อีรอส' หมาป่าเดียวดายได้เจ้าไม่เคยได้ยินหรืออย่างไร"  
"นั่นมันเรื่องของเจ้า"  มือหนาบีบคอของข้าแรงกว่าเดิม  ข้ารู้ได้เลยว่าบัดนี้ผิวของข้าคงจะเป็นรอยแดงปื้นเป็นรูปมือของชายตรงหน้าแล้ว 'อีรอส' ข้าจำได้เขาคือคนที่อัสรันกล่าวพูดถึงตอนที่เรานั่งกันอยู่ในเตนทร์    และแน่นอนว่าสัตว์เลี้ยงของอัสรันไม่ใช่อะไร  เหมือนสายเลือดที่เขามี  'หมาป่า' 


"ใช่นั่นมันเรื่องของข้าและเจ้าจะต้องทำตาม"  อีรอสคลายมือออกจากคอของข้า แล้วเปลี่ยนมาเป็นบีบหน้าของข้าแทน เจ้าหมอนี่มันเป็นพวกชอบใช้กำลังตัวพ่อจริงๆ ข้าว่าอัสรันไปทางบู๊แล้วนะแต่เจ้านี่มันเข้าข่ายบู๊คลั่ง หนักกว่าอัสรันอีก !!  อีรอสขยับยิ้มกว้างแล้วตะโกนใส่หน้าของข้า


"เรียกท่านซิเจ้าเด็กน้อย  เรียกว่าข้าว่า 'ท่านอีรอส' "


"...เดรัจฉานใช้กำลังอย่างเจ้าไม่มีค่าพอให้ข้าเรียก 'ท่าน'...!!" หน้าของข้าหันไปตามแรงฝ่ามือของชายหมาป่า  เขาร้องคำรามก่อนจะใช้สองมือที่บัดนี้มีเล็บแหลมคมงอกออกมา จิกทึ้งไปที่แขนของข้า จิกจนเลือดของข้าไหลรินออกมา เล็บแหลมคมของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดสีดำของข้า  แต่คิดหรือว่าข้าจะอ้อนวอนขอร้องให้เขาหยุดการกระทำที่แสนป่าเถื่อน


หากข้าคนนี้ก้มหัวให้ใคร ก็จงรู้ไว้ว่านั่นมันตัวปลอม
ข้าคนนี้รักเกียรติยิ่งชีพ  การที่จะถูกทำร้ายหรือข่มเหง 
ข้ายอม...เพื่อเกียรและศักดิ์ศรี  ข้ายอม !


"นี่หรือการกระทำของผู้นำ" ข้าต่อว่าอีรอสที่กำลังเพ่งพินิจมองเลือดของข้า  เขามองมันเหมือนสิ่งแปลกตา  
"จะทำตัวดีไปทำไมใน 'สนามรบ'  หากเป็นพ่อพระในฝูงสัตว์ป่าก็ได้ถูกกินกันพอดี" 
"เจ้าอาจจะมองว่าข้านั้นไร้สัมปัชชัญญะของความเป็นมนุษย์  แต่บางกรณี...การโยนมันทิ้งไปก็ดีซะกว่า"  แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะค่อยก้มลงตรงคอของข้า  ตรงข้ามกับที่อัสรันเคยไซร้ลงไป


"กลิ่นเลือดของเจ้ามีมนตรา เจ้าจงดีใจเสียเถอะเด็กน้อย"
"ข้าไม่ใช่เด็กน้อย  นามของข้าคือ 'ราตรี' ...อึก!!" ข้าเผลอร้องด้วยความเจ็บปวด  เมื่ออีรอสขยุ้มศรีษะของข้าขึ้นให้ประจันหน้ากับเขา  และข้าก็เห็นว่าบัดนี้ริมฝีปากสีแดงสดของเขาตอนนี้ มันเปรอะเปื้อนด้วยของเหลวสีดำ ... เลือดของข้า

อีรอสแสยะยิ้มชั่วแล้วเลียมัน


"เลือดสีดำ ของหายากอย่างเจ้า ...
ข้าอยากรู้จริงๆว่าอิทธฤทธิ์ของมันคืออะไร  แสดงให้ข้าดูซักทีซิราตรี"  


หากข้าทำได้ข้าคงจะไม่ใช่แค่แสดงให้เขาดูแน่  แต่ข้าจะใช้มันฆ่าเขาให้ดับดิ้นตายคาเตียงแน่ๆ ข้าสาบาน!  ข้าดิ้นไปดิ้นมาแม้จะรู้ว่าการกระทำมันช่างโง่เง่าแค่ไหนก็ตาม  ใช่ ตอนแรกข้าก่นด่าพกที่ทอะไรไร้ประโยชน์แต่ตอนนี้ข้าเลือกที่จะทำมันเพราะอะไร
เพราะข้าไม่ต้องการให้ตนโดนมนุษย์หมาป่าตรงหน้าทำสิ่งที่หยามศักดิ์ศรีของข้าอีกอย่างไรเล่า !!


"เจ้าช่างเหมือนเหยื่อที่ไร้ทางสู้  ทั้งที่รู้ดีว่ามิอาจหนีไปได้แต่ก็ยังเลือกที่จะดิ้นรน" ข้าตวัดสายตาจงเกลียดจงชังไปให้แม่ทัพแห่งสนามรบ  ข้าไม่ถูกชะตากับเขา (แน่นอน เขาทำร้ายข้า ปฎิบัติกับข้าเหมือนพวกเดียวกับเขา  หากท่านไม่เข้าใจข้าจะบอกต่อ  'เดรัจฉาน' อย่างไรล่ะ)  ข้าจงเกลียดจงชังเขา  ข้าอยากให้เขาตายๆไปซะจริงๆ !!   


"เจ้ามันรกโลก"
"งั้นก็ฆ่าข้าซิ หรือดีแต่พูดกันแน่ เลือดสีดำ" 
"อย่ามาท้าข้า"
"ข้าจะทำ เจ้าจะทำไม"  ข้าได้แต่กัดฟันแล้วมองชายตรงหน้านิ่ง  ข้ารู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดตนเองที่ไหลออกมาจากริมฝีปาก ข้ารู้ตัวดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าข้าเป็นพวกอารมณ์แรง หากเย็นข้าจะเย็นเป็นน้ำแข็ง แต่หากร้อน ไม่ว่าใครก็หยุดข้าไม่ได้

"เกลียดข้าขนาดนั้นเลยหรือราตรี"  อีรอสพูดขึ้นก่อนที่จะโน้มตัวเข้ามาใกล้ข้า และก่อนที่จะรู้ตัว ริมฝีปากของข้าก็โดนบุรุษหมาป่าจับจองไปแล้ว  ข้าอ้าปากเตรียมจะใช้อาวุธอย่างเดียวที่ข้ามีเฉือดเฉือนคนตรงหน้า  แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นการเปิดทางให้ชายหนุ่มที่คร่อมข้าลุกล้ำเข้ามายิ่งขึ้น  !!

แต่ใช้ว่าข้าจะเคลิ้มไปกับตัณหา  เพราะข้ามิได้พิศวาสบุรุษเพศด้วยกัน  จึงเลือกที่จะกัดลิ้นของเขาเต็มแรง  เป็นอย่างที่คิด อีรอสผละจากริมฝีปากของข้า เลือดสีแดงสดของเขาไหลออกมาจากปาก มันทำให้ข้าสะใจ หัวเราะออกมาใส่หน้าของเขา


"อย่าคิดว่าข้าจะง่ายและผิดเพศเหมือนเจ้าเลยอีรอส"  
"...เจ้าอยากจะตายจริงๆใช่ไหม"  ไม่ คำพูดที่สะท้อนก้องอยู่ในหัว แต่คิดหรือว่าข้าจะพูดออกมา  ข้าเย่อหยิ่งเกินไป ข้าจึงเรียกที่จะกรีดรอยยิ้มออกมา

"ข้ามิกลัวความตาย ตายมาแล้วหนึ่งรอบจะกลัวอะไรอีก แต่สิ่งที่ข้ากลัวคือการตายด้วยน้ำมือของคนสกปรก"  เขาร้องคำรามด้วยความโกรธก่อนที่จะฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าของข้าอีกรอบ เขี้ยวแหลมคมนั้นแสยะให้ข้าดูจนครบแทบทุกซี่ นัยน์ตาสีชาที่ตอนนี้กลายเป็นแววตาของสัตว์ป่า มันจ้องมองข้าเหมือนว่ามันกำลังรอเวลาขย้ำ


"เจ้าบอกข้าเองว่ามิกลัวความตาย  งั้นก็ก็จะไม่ยื่นความตายให้กับเจ้า"  ใจของข้าชาวาบเมื่อเห็นว่าบุรุษหมาป่าเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเองออก เหลือเพียงกางเกงหนังตัวเดียว มือของเขากำลังกวัดแกว่งลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของข้า
ข้าปฎิเสธเขาไม่ได้  เพราะพันธณาการ !!

"แต่ข้าจะยื่นความทรมานให้  สอนให้เจ้ารู้จักคำว่า  ตายทั้งเป็น !!"


[อีรอส บรรยาย] 


หงุดหงิด ... 
ทั้งหงุดหงิดและรำคาญชายข้างล่างกายตนเองที่เอาแต่ปากดี ทั้งๆที่มิอาจหนีไปไหนได้  
ร่างใต้ร่างของข้าบิดไปบิดมาด้วยความทรมาน  แต่ไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหน จะพยายามแค่ไหน เสียงครางก็ดูท่าว่าจะไม่หลุดออกมาจากปากบางเลยแม้แต่นิดเดียว  

ทรวดทรงบอบบางที่น่าเย้ายวนกว่าผู้หญิงเป็นเท่าตัว  แถมกลิ่นหอมของบุปผานานาพรรณ 
ใบหน้าที่ดูท่าจะไม่ยอมคนง่ายๆ  ถึงแม้ตนเองจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากมายเท่าไหร่ 
มันช่างน่าหมั่นไส้และน่าแกล้ง   จนต้องไซร้คอของชายใต้ร่างแล้วลิ้มรสเลือดหายาก 'เลือดสีดำ'  ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอม    

"ปล่อยข้า" ชะงักการกระทำก่อนจะมองหน้าชายที่เขาเก็บมาได้จากแคมป์ของพวก พรรณ ใบหน้าเรียวขาวดวงตาสีฟ้ากลมโตที่บัดนี้จ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ  ใบหน้าขาวเริ่มแดงก่ำที่ตัวเขาคิดไม่ออกว่าแดงเพราะความโกรธหรือความรู้สึกราคะในตัวเอง 

ข้ากระซิบที่หูของราตรี

"ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้า แม้ว่าเจ้าจะอ้อนวอนขอร้องข้าก็ตามที" 
"เจ้ามันน่ารัง...!!"  ข้าหยุดคำพูดของบุุปผางามที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคม ใช่ ข้ารู้สึกได้ว่าราตรีมีกลิ่นอายของความอันตราย   ความอันตรายที่บัดนี้ข้าเป็นฝ่ายกระโจนเข้าไปร่วมเล่นด้วยเอง มิใช่ด้วยรักหรือมิตรภาพ  แต่มันคือตัณหาและความสอดรู้สอดเห็น 


ว่าบุปผาที่มีเพียงคำพูดเชือดเฉือนจะเอาอะไรไปต่อกรในดินแดนของคนบาปนี้ 

ข้าหัวเราะเมื่อชายใต้ร่างเริ่มที่จะใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล มือสองข้างที่ถูกเชือกพันบัดนี้กระชากเต็มแรง เสียงเสียดสีของผ้ากับข้อมือ มิได้ทำให้ข้าห่วงความเจ็บปวดตรงข้อมือของคนใต้ร่างไม่ ข้ากลับเพียงแค่สนุกกับเรือนร่างนี้ต่อไปเพียงเท่านั้น 

กลิ่นเลือด ... ข้อมือคงจะเกิดบาดแผลแล้วซินะ 
เด็กดื้อ สมควรจะโดนลงโทษ 

ข้าแยกเขี้ยวก่อนที่จะค่อยๆพรมจูบไปตามต้นขาของราตรี  และแน่นอนที่เชลยไร้มารยาทนั่นจะดิ้นหนีข้าแต่คิดหรือว่าจะหนีพ้น  ข้าใช้มือสองข้างของข้าตรึงขาของเขาเอาไว้แน่น บีบมันเหมือนกับให้รู้ว่าหากยิ่งดิ้นเท่าไหร่ ข้าก็มิรับประกันว่าขาของเจ้าจะยังเดินได้ต่อไป

ข้าสามารถหักขาของชายใต้ร่างได้ทุกเมื่อที่ข้าต้องการ 

ใช้ลิ้นลากไปถึงต้นขาอ่อน ใกล้ส่วนอ่อนไหวของร่างบาง  ก่อนจะกัดเต็มแรง !! 


"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก !!!"  สองขาของราตรีอ่อนเปลี้ยทันที แต่สิ่งที่แทนที่แรงขัดขืนคือเสียงกรีดร้องของมัน  เสียงกรีดร้องที่เสียดไปถึงวิญญาณ มิต้องให้เดาก็รู้ว่าร่างบางเจ็บเจียนตาย ก็แน่ล่ะ ข้ากัดเสียจมเขี้ยว  

และข้าไม่หยุดเพียงเท่านั้น  
ข้าเลือกที่จะคลานเข้าไปหาร่างบางที่บัดนี้ใบหน้าผุดพรายไปด้วยเหงื่อ ความร้อนและเสียงหอบ บรรยากาศที่เชิญชวนข้ายิ่งนัก ข้าใช้ใบหน้าของข้าคลอเคลียกับร่างบาง ที่ริมฝีปากแห้งผาก ข้ารู้ว่าเขาเจ็บปวดแต่ก็สมกับเป็น 'เชลยของข้า' 

ไร้ซึ่งน้ำตา 

ข้าจุมพิตไปที่ข้อมือของราตรีที่ถูกผูกมัดไว้อยู่ ก่อนจะคลายเชือกที่ผูกมัดอย่างง่ายดาย
เพราะดูท่าว่าคนใต้ร่างข้าจะสิ้นฤทธิ์ไปเสียแล้ว 


"ไม่ปากกล้าแล้วหรือ  บุปผาหนาม" ริมฝีปากสีแดงสดที่บัดนี้แห้งผากกัดฟันแน่น ข้ารู้ว่าคมเขี้ยวของข้านั้นมีพิษ พิษร้ายที่จะทำให้เหมือนร่างกายถูกแผดเผา น้อยคนนักที่จะยอมเจ็บปวด พวกเขาลือกที่จะตัดสินชีวิตตัวเองเลือกเข้าหาทาง'ดับสูญ'ไปเสียมากกว่า หากเป็นเพียงแค่กัดแล้วรีบปล่อย มันก็เพียงแค่ไม่กี่ชั่วครา แต่ถ้าหากข้าฝังจมเขี้ยว .. 

สองราตรีคืออย่างต่ำ !! 

แต่มันยังน้อยเกินไปสำหรับคนฝีปากกล้าอย่างชายใต้ร่างข้า 
ข้าแสยะยิ้มก่อนจะจุมพิตที่ข้อมือของร่างบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด 

ฝันร้ายของเจ้ามันพึ่งเริ่มต้น ราตรี

"อย่า..."  ข้าหัวเราะออกมาที่ร่างบางยังมีฤทธิ์พูดได้อยู่แม้ว่าจะน้อยเต็มที ข้าจ้องมองเขาเหมือเด็กได้ของเล่นใหม่ ราตรีมีอะไรที่น่าสนใจจริงๆ ข้าละสายตาจากเขาไม่ได้แม้แต่ชั่วขณะเดียว  เหมือนข้าต้องมนตร์ !! 


"เดรัจฉานอย่างเจ้า..ไม่มีสิทธิ์" 
"ต้องเดรัจฉานอย่างแม่ทัพของพรรณ อัสรันใช่ไหมถึงจะคู่ควรกับเจ้า"


"อย่าโง่ไปหน่อยเลยราตรี ที่นี่เจ้าเชื่อใจใครไม่ได้แม้แต่อัสรัน คนที่เจ้าคิดว่าเป็นมิตรเพียงหนึ่งเดียว
นี่ล่ะคือสันดานของคนบาปในแดนจองจำล่ะ   เรามันป่าเถื่อน บ้าคลั่ง มันแค่ไม่แสดงออกมาให้เจ้าเห็น  แต่นี่ล่ะ คือตัวตนที่แท้จริง !!" ข้าตะคอกใส่หน้าของราตรีที่ดูจะไร้เรี่ยวแรงเข้าไปทุกที  และก่อนที่ข้าจะรู้ตัว  บางสิ่งก็ผลักข้าจนไปชิดกำแพง 


พร้อมกับความเจ็บปวดบริเวณหน้าอกด้านซ้าย ...
ข้าจ้องมองว่าสิ่งใดที่รอดพ้นสายตาทหารแล้วมาโจมตีข้าได้  แต่เมื่อเห็นก็ต้องสบถออกมา 
เลือดสีดำที่บัดนี้กลายเป็นลูกธนูไม่ต่ำกว่าสิบ และเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ  

ข้าจับไปที่ลูกธนูที่พุ่งที่หน้าอกซ้ายของข้าก่อนที่จะดึงมันออกเต็มแรง !!! 
ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น  แต่รอบตัวกลับหมุนไป ตัวของข้าดูจะไร้เรี่ยวแรง เมื่อรู้ตัวอีกที ข้าก็เป็นฝ่ายทรุดอยู่ตรงพื้นพร้อมกับความเจ็บปวดไปทั่วร่างเมื่อลูกธนูจากเลือดของราตรีพุ่งเข้ามาหาข้าเหมือนจะแก้แค้นให้นายของตน 

ความเจ็บปวดที่มิได้เจอมานาน 
กลับได้รู้สึกมันอีกครั้ง  จากมดปลวกที่ไร้ซึ่งแรง !!  

ข้าหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า แต่เมื่อเห็นว่าร่างบาง คลานลงมาจากเตียง ก่อนจะรีบเดินโซซัดโซเซไปที่ประตู  ข้าก็คำรามคลั่งเหมือนคนบ้า !  ข้าไม่มีทางปล่อยเหยื่อของข้าหลุดไปแน่ มิว่าจะเรื่องอะไร ข้าจะคว้าตัวของมันแล้วกระชากขึ้นเตียงอีกครั้ง !! 

ข้าผุดลุกขึ้นหวังจะไปถึงร่างบาง 
แต่แล้ว ตัวข้าก็สำลักเลือด   เลือดสีแดงที่บัดนี้ขุ่นเข้มเสียจนตัวข้างงงวย 

ความเจ็บปวดจากทางด้านหลังและความแหลมคมของธนูสีดำที่ผ่านร่างของข้า 
มันทำให้ข้าทรุดอยู่กับพื้น  ร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง  สิ่งที่เห็นเป็นเพียงแค่ปลายเท้าเรียวที่ก้าวออกจากห้องไป อย่างไม่มีลังเล 


...   จะหนีไปไหนพ้น 

ข้าตะโกนลั่นห้องด้วยอารมณ์เดือดดาล ไม่สนว่าบาดแผลของข้ามันจะเผยอกว้างขึ้นหรือไม่ 


"เจ้าจะหนีไปไหนพ้น ในป้อมปราการที่ใหญ่ที่สุดของสี่อาณาจักร 
อีกไม่กี่ชั่วครา เจ้าก็ต้องกลับมาคุกเข่าสยบแทบเท้าข้าอยู่ดี  ราตรี !!!" 



next  chapter . 

ใบหน้าของข้าซีดเผือด  กลิ่นเลือดที่ตอนแรกมันช่างหอมหวาน
แต่บัดนี้กลิ่นคาวของมันทำให้ข้าพะอืดพะอม
ภายใต้สวนที่ไร้ผู้คน ข้าเจอกับเขา  นักโทษในแดนจองจำ
ตาของเขามืดบอด มือและเท้าของเขาถูกพันธณาการแต่เขากลับยังส่งยิ้มให้ข้า

"คนบริสุทธิ์เยี่ยงเจ้า มาทำอะไรในแดนคนเถื่อนแบบนี้"


คุยเล็กๆ .

ใครหนอ โหวต 30 เปอ ให้นิยายเรื่องนี้  ตีตรามากเลยค่ะว่านิยายไรต์มันเสื่อมสุดๆ -_-;
ถ้าไม่พอใจบอกกันได้นะคะ  คือเราไม่ซีหรอกค่ะแค่เห็นแล้วมัน ....  สามสิบ(แม้จะความเห็นของคนๆเดียวก็ตามที) แต่มัน... น้อยกว่าครึ่ง OMG   -[]- !!

ไม่พอใจเรื่องนี้บอกเถอะค่ะ  อย่าแสดงออกแค่โหวต  บอกไรต์เตอร์ให้ปรับปรุงดีกว่านะคะ :))

เดี๊ยวมาต่อค่ะ :)  โอยยยย  อีรอสช่างเอสเอ็ม  ชอบอ่ะ ทนหน่อยนะลูกราตรี   อยากมีคนรักเยอะต้องเจ็บตัวบ้างเป็นเรื่องธรรมดา (?)  5555555555555555-////- 
อยากอ่านต่อ เม้นตร์กำลังใจให้ไรต์เตอร์หน่อยไหมคะ ? 55555555555 -..-